Verlatingsangst relatie

… een bijzonder thema dat blijkt samen te hangen met angst voor succes, collectieve onderdrukking  van vrijheid en individualiteit, niet gevoeld verdriet en verslaving aan het anderen naar de zin maken. Bethany Webster legt op een mooie manier de vinger op een zeer zere plek. Niet alleen voor vrouwen, ook voor mannen. Want waar je hier “vrouw” leest, kun je ook “het vrouwelijke” lezen.

In het artikel over destructieve patronen beschreef ik hoe verlatingsangst relatie zich zo pijnlijk kan manifesteren. Dit artikel gaat wat dieper in op de oude wond die maakt dat we zo bang zijn de ander te verliezen, en die maakt dat velen zichzelf inleveren om de ander te behouden (of te winnen).

Vrede sluiten met onze Kracht en de “Pleaser” laten gaan

Oorspronkelijke titel:
“Making Peace with Our Power and Releasing the “Pleaser”
door Bethany Webster, Womb of Light

Angst voor succes

Veel vrouwen spreken deze angst uit: “Ik ben bang dat als ik succesvol wordt, ik alleen zal zijn.”

Ik heb met vrouwen uit talrijke landen over de hele wereld gesproken, die deze uitspraak deden. En sommigen hebben een vreemde, overweldigende angst gedeeld dat hun moeder dood zal gaan als ze slagen. Dat mag irrationeel lijken, of op niets gegrond. Maar het heeft zijn wortels in zeer reële situaties die zeer vroeg in het leven plaats vonden. het is belangrijk om dit op een persoonlijk en cultureel niveau te begrijpen, omdat vanaf het moment dat we het begrijpen, bevrijden we ons van de greep van een oeroud patroon dat vrouwen eeuwenlang klein heeft gehouden.

We zijn NIET bang voor succes. Dat is een misverstand. Waar we werkelijk bang voor zijn is verlating.

De “angst voor succes” geeft aan dat we vroeger in ons leven hebben geleerd om succes onlosmakelijk te verbinden met verlies.

Onder de angst voor succes ligt  de herinnering aan de verlating die we in het verleden als kind hebben ervaren gedurende momenten wanneer ons plezier en onze levensvreugde de boosheid, angst of jaloezie van onze ouders opriepen. Dat is hoe we leren om onze persoonlijke vreugde te koppelen met een verlies van verbinding.

De “angst voor succes” is een echo van deze herinnering.

Ik geloof niet dat we bang zijn dat we “krachtig voorbij maatstaven” zijn, zoals Marianne Williamson beschrijft in haar beroemde citaat. Ik denk dat het kind in ons bang is voor de permanente (definitieve) verbanning die het ons toe-eigenen van die grootse kracht zou betekenen.

Culturele achtergrond

Er is een tekort bewustzijn dat intrinsiek verbonden is aan onze patriarchale cultuur. Het is de onzichtbare achtergrond van al onze tegenwoordige problemen. Het is zo verweven in het weefsel van onze maatschappij, dat het nauwelijks waarneembaar is. Het is het geloof dat er altijd een “het een of het ander” is.

De diepere oorzaak van deze doordringende schaarste heeft zijn wortels in individuele levens in de loop van de eeuwen. De waarheid is dat de eerste schaarste die we ooit hebben ervaren, de verschrikking was van ons in de steek gelaten voelen door die ene persoon die we nodig hadden om te overleven, onze moeders (tijdelijk dan wel langdurend).

Historisch gezien hebben we geleefd in een cultuur die angsten van kinderen niet serieus neemt. We leven in een cultuur die angsten van kinderen op grote schaal afdoet als onbetekenend en niets om ons zorgen over te maken. Het is waar dat vanuit het perspectief van een volwassene de dingen voor kinderen angstaanjagend zijn, onbeduidend zijn voor volwassenen. Maar ons onvermogen om de extra stap te doen om ons in te leven hoe het voelt vanuit het perspectief van het kind toont hoe afgesneden de meesten onder ons zijn van de pijn uit onze eigen kindertijd.

Eigen pijn volwassene

Ouders kunnen kinderen niet volledig beschermen tegen het ooit ervaren van momenten van angst of alleen voelen. Echter, ze kunnen wel consistent met hen meevoelen, zodat het kind in de loop van de tijd een dominerend algeheel gevoel van veiligheid ontwikkeld. Empathie is de sleutel. En deze empathie is meer binnen bereik voor volwassenen die het verdriet van hun eigen verleden genoeg hebben gevoeld dat zij de pijn van hun kind niet hoeven te vermijden als een manier om hun EIGEN pijn uit de weg te gaan.

Herhaaldelijk hoor ik van vrouwen die mijn online training doen dat hoe meer zij de liefhebbende innerlijke moeder voor hun innerlijk kind belichamen, hoe beter ze in staat blijken om meer aanwezig, inlevend en emotioneel beschikbaar voor hun kinderen te zijn. Uitmondend in een toenemend rijke (en verrijkende) verbinding tussen hen.

Collectieve onderdrukking van de krachtige vrouw

In onze cultuur hebben we vrouwelijke kracht gelijk gelijkgesteld met verlating.

Dit is een cultuur-historisch echo van dat oorspronkelijk tekort van in de steek gelaten voelen door moeder. Algemeen gesproken vreesden mannen dat vrouwen die bewust zijn van hun eigen kracht hun rol als verzorgers zullen afwijzen. En patriarchisme heeft mannen geleerd om hun eigen verzorgende kwaliteiten te ontkennen, hen aanmoedigend om verzorging en voeding hoofdzakelijk in seks te zoeken.

De maatschappelijke behoefte aan een onderdanige vrouw, onbewust van haar kracht, is onze diepere collectieve behoefte om een moeder te vinden die ons niet zal verlaten. Het is een projectie van onze getraumatiseerde innerlijke kinderen, die verlangen naar een onvermoeibare en onuitputtelijke moeder, die maar niet komt. Het is nodig dat we deze collectieve droom opgeven. Deze moeder kan alleen van binnenuit komen.

Verdriet als medicijn

De innerlijke moeder verrijst als we contact maken met ons verdriet en leren hoe we onszelf consistent kunnen moederen. Het is een vaardigheid die geleerd kan worden. Als we falen om ons verdriet te voelen en om te leren onszelf te moederen, riskeren we om de moederwond door te geven aan de volgende generatie.

Als maatschappij hebben we het nodig om verdriet te voelen. Persoonlijk hebben we het nodig om verdriet te voelen. En de situaties in de buitenwereld weerspiegelen deze toenemende innerlijke druk om naar onze eigen pijn te kijken. Er is een opwindende evolutionaire stap verborgen in de moeder wond – tenminste ALS we luisteren naar de roep om naar binnen te keren en contact te maken met ons verdriet. Echter, als we ervoor kiezen om het voelen van het verdriet uit te stellen, zullen we doorgaan het uit te leven en de aarde schade te berokkenen. Hoe meer individuen dit werk doen, hoe meer onze cultuur zal transformeren.

Het risico van succes

Op persoonlijk niveau kan succes ons herinneren aan ons vermogen om onze moeders angsten op te roepen en de daaruit voortvloeiende dreiging van door haar in de steek gelaten worden.

Heb je ooit enige van deze uitspraken gehoord toen je opgroeide?

• “Geef haar geen complimentjes. Daarvan gaat ze naast haar schoenen lopen.” (tegen anderen die je complimenten geven)
• “Stop met naar jezelf te kijken.” (als je in de spiegel naar jezelf aan het kijken bent)
• “Wie denk je wel wie je bent? Ik zal je leren wat je plaats is!”
• “Stop met klagen, zo veel mensen hebben het slechter dan jij.” (wanneer je iets vraagt)

Voor vrouwen van de vorige generaties stond succes gelijk met verlating.

Als kleine meisjes en jonge vrouwen, is ons geleerd dat onze waarde is voortkomt uit het ondersteunen van anderen en onszelf klein maken in dat proces. Het is ons geleerd dat “brave meisjes” niet te veel op de voorgrond treden. We hebben ook gezien hoe dat geloof onze moeders heeft beschadigd en leeg getrokken.

We hebben geleerd om ons succes te zien als verraad aan de onuitgesproken regel om het dienen van anderen boven ons eigen behoeften te plaatsen.

De eenzaamheid waar we bang voor zijn als we ons toekomstig succes voorstellen is een innerlijke echo van de angstaanjagende eenzaamheid die we in het verleden als kleine kinderen hebben ervaren, toen we met ons onbedorven plezier in onze onschuld onverwacht onze moeder, vader of verzorger triggerden.

Onze vrijheid terug

Het goede nieuws is dat wat we het meeste vrezen al is gebeurd. We kunnen nooit opnieuw in die mate in de steek gelaten worden. Als volwassene zullen we nooit meer zo hulpeloos, kwetsbaar of afhankelijk van anderen zijn op de manieren waarin we dat als kind waren.

Mogelijk hebben we emotionele terugtrekking ervaren, of fysieke verlating of geweld. Wellicht kan onze bewuste geest de details niet herinneren. Maar ons zenuwsysteem herinnert zich dit uiterst helder. En het brengt de waarschuwende signalen van “vechten, vluchten of bevriezen” in stelling wanneer we onszelf toestaan om te mijmeren over niveaus van succes of geluk die als verraad werden beschouwd in onze families.

Onze vrijheid ligt in onze moed om het verdriet te voelen van de traumatische eenzaamheid die we voelden als kind. De angst voor succes vervaagt als we dat doen, al doende onszelf de ruimte gevend vrijer in ons potentieel te stappen.

Het kan tijd vergen om moed te verzamelen om dit verdriet ten volle te voelen. We doen het in stapjes. Het is een oer verdriet, existentieel, en het kan lijken als dat je verdriet van ontelbare generaties voor je voelt. Ik kan je uit eigen ervaring vertellen dat het pijn doet als de hel, maar het is niet je dood en het ZAL overgaan. En opluchting die je voelt wanneer het verdriet afneemt opent een hele nieuwe wereld. Het is alsof de tektonische platen van je wezen eindelijk op hun plaats schuiven, mogelijkheden openend die voorheen niet zichtbaar waren voor je.

Stoppen met onszelf klein maken

De waarheid is dat onze waarde niet afhankelijk is van het vermogen van anderen om die te zien.

De mensen in ons leven die je vragen om je klein te maken omwille van hun eigen onzekerheden worden zelden capabel om jouw grootsheid te zijn. Dat is een belangrijk gegeven om in te nemen. Meestal bevordert jouw jezelf klein maken slechts hun eigen vermijding van henzelf. Dingen veranderen radicaal wanneer je beseft dat je niets verliest wanneer je stopt met het nastreven van de liefde van mensen die simpelweg niet in staat of bereid zijn je deze te geven.

Heb je ooit de aandrang gevoeld om je succes te bagatelliseren?

Als vrouwen voelen we ons schuldig, gebaseerd op de valse aanname dat het ons werk is om voortdurend andere mensen zich goed te laten voelen. Als anderen zich niet de hele tijd goed voelen, dingen we dat dat een falen van onze kant vertegenwoordigt. Geef jezelf toestemming om deze oer schuld naast je te leggen. Het was nooit een ware verplichting.

De “pleaser” rol los laten

Het is nodig dat we deze “pleaser” rol los laten om in onze volle kracht te kunnen stappen.

De waarheid is dat we niemand kunnen beschermen tegen hun eigen pijnlijke gevoelens. Anderen afleiden van hun pijn dient hen niet. Het verlengt hun lijden alleen en stelt hun heling uit.

De ironie is dat een “pleaser” zijn niet hetzelfde is als genereus zijn. Integendeel, in feite is het een vorm van teren op anderen teneinde je beter te kunnen voelen over jezelf. Vermijd jij je eigen pijn door je te focussen op het anderen naar de zin maken?

Wat eigenlijk gebeurt is een grens overschrijding. Het is belangrijk dat we zien wat we werkelijk aan het doen zijn wanneer we ernaar streven om het anderen tegen elke prijs naar de in te maken. In feite gebruiken we anderen met als doel om onze eigen waarde te voelen. Het komt van een plaats van innerlijke deprivatie wanneer je “teert” op de validatie door anderen. (Het is hartverscheurend om werkelijk in te nemen dat er generaties vrouwen zijn geweest die geen enkele andere bron van validatie hadden buiten het anderen naar de zin maken.)

Onze pogingen om onze moeders te bekrachtigen, of inspanningen om de schade die hen berokkend is goed te maken, kan het lijden dat zij hebben ondergaan niet teniet doen. Weersta de aandrang om te geloven dat lijden op de zelfde manier als je moeder heeft gedaan een vorm van solidariteit met haar is. Dat is het niet; het is een vorm van innerlijke verdrukking. We kunnen alleen ons verdriet voelen en onze weg vervolgen.

OK zijn met “displeasing” anderen

Vrede sluiten met onze kracht vraagt acceptatie van het gegeven dat onze authenticiteit onvermijdelijk pijnlijke gevoelens in anderen zal triggeren. (En dat is OK. Echt.)

Wanneer we ophouden te “over-functioneren” in onze relaties, maakt dit een enorme energie in ons vrij die we kunnen gebruiken voor onze eigen evolutie. En het geeft anderen hun kracht terug om hun eigen emoties te verwerken en te gebruiken voor hun eigen transformatie.  Triggers zijn sleutels voor heling die toebehoren aan de persoon die getriggerd is – sleutels naar een deur die zich binnen in hen bevindt. Het is hun reis om die trigger te gebruiken om een grotere vrijheid in henzelf te ontsluiten. Het is hun kans om aan te grijpen of niet.

Er is een heerlijke soort van vrijheid in het maken van fouten en in niet goed begrepen worden en niet aardig gevonden worden.

Het is heerlijk wanneer je weet dat deze dingen niet langer de macht hebben om je zelfliefde te verminderen. Wanneer ze zich voordoen, mogen ze soms misschien oncomfortabel voelen, maar ze halen je niet langer uit je centrum. In feite beginnen ze te dienen als kansen om jezelf nog effectiever te moederen en jezelf nog dieper in je eigen waarheid te verankeren.

Deze verrukkelijke vrijheid is NIET hetzelfde als rebels zijn, of tegendraads, simpelweg om dwars te liggen. Het is heerlijk omdat het deel uitmaakt van de vrijheid een volledig individu te zijn. Een individu met het recht om allerlei soorten emoties en gevoelens te hebben die respect verdienen, ook als anderen het niet eens zijn. Een werkelijk individu zijn was een vrijheid die niet was weggelegd voor de meeste van onze grootmoeders en overgrootmoeders. Het claimen van het recht om een individu te zijn zou verwonding, dood of verbanning betekend kunnen hebben.  Klein blijven was inderdaad een manier om veilig te zijn en verwonding te vermijden.

Innerlijke verandering komt eerst

De waarheid is dat hoe groter de verandering die we in onze buitenwereld willen ervaren, hoe groter de innerlijke verandering die eerst dient plaats te vinden. OM deze grote, blijvende veranderingen te realiseren, moeten we naar het punt van de oorzaak gaan, naar ons verleden waar pijnlijke patronen zich voordeden in onze kindertijd. In ons verdriet om de oorzaak, openen we nieuwe horizons die voorheen onmogelijk waren. We worden een werktuig van generatie verandering.

Er zal ongemak zijn wanneer we ophouden ons gevoel van waarde te onttrekken aan het anderen naar de zin maken. We zullen ons ongemakkelijk voelen omdat we een oer oud patroon loslaten dat zo eigen voelt. En anderen zullen zich ongemakkelijk voelen omdat de buffer tussen henzelf en hun eigen ellende verdwenen zal zijn. Ze zullen gedwongen zijn om in contact te zijn met hun eigen pijn. Je vermogen om dit ongemak te verdragen is doorslaggevend.  Onthoud dat dit ongemak tijdelijk is! Waar het om gaat is om schuldgevoelens die mogelijk naar boven komen te weerstaan en deze niet toe te staan om je gedrag te bepalen. Gebruik de schuldgevoelens als een aansporing om je zelf nog meer, nog completer te bevestigen.

Met standvastigheid zal het ongemak plaats maken voor een diepgaande heerlijkheid van zijn, van het voelen van de vreugde bij jezelf te horen. Als vrouw die de toestemming om haar volste zelf te zijn uitstraalt, bied je een krachtige “frequentie van mogelijkheid” aan anderen. Je wordt de vervulling van een oer oude droom van je voormoeders – een vrouw die in een individu is, a vrouw op zichzelf ….

© Bethany Webster 2015
Womb of Light

Vertaling door Henny Cramers, mei 2016
Verantwoording: de vertaling is niet geautoriseerd door de auteur. De vertaling is gemaakt met de intentie zo dicht mogelijk bij het oorspronkelijke tekst van de schrijver te blijven. Ook de vet gedrukte passages komen overeen met het originele artikel. Er is een selectie gemaakt uit de oorspronkelijke afbeeldingen en er zijn enkele kopteksten toegevoegd.

Bron:
http://www.womboflight.com/making-peace-with-our-power-and-releasing-the-pleaser/

Afbeeldingen: Pixabay en Rafael Espitia (laatste)