Liefde in het slop en wil je je relatie redden?
Het herkennen van drie destructieve patronen kan verloren intimiteit herstellen en je relatie redden.
Als we in een nieuwe relatie stappen, voelen we ons sterk aangetrokken tot onze nieuwe liefde. We voelen ons innig verbonden en ons hart voelt warm en open. We voelen ons thuis, veilig en durven kwetsbaar te zijn, we durven ons echt te openen.
Hoe kan het gebeuren dat dat – soms zo snel al – kan veranderen, dat de band van liefde en gekoesterde intimiteit lijkt te verdwijnen en ruzies en afstandelijkheid hun plaats innemen? Hoe kan het gebeuren dat zoveel relaties in de loop van de jaren veranderen in een emotioneel strijdperk, in extreme gevallen zelfs slagveld of een een dorre woestijn, of kille ijsvlakte? Hoe kan het dat de partner waar je zo van houdt, zo onbereikbaar voor je geworden lijkt?
Lees hieronder hoe je 3 destructieve patronen kunt herkennen en zo je relatie redden kunt. En dat al deze patronen alleen een signaal zijn van een intens, onbeantwoord, wanhopig verlangen.
Intimiteit vermoordt intimiteit
Dat is een rare zin niet waar? En toch zit er veel waarheid in. Datzelfde waar we zo naar verlangen, de intimiteit die ons verbonden doet voelen met onze liefde, de veiligheid die deze intimiteit mogelijk maakt, kan tegelijk de doodsteek zijn voor diezelfde intimiteit en verbondenheid.
Hechting is een overlevingsbehoefte
Blijkbaar is hechting, ons emotioneel verbonden voelen, niet alleen voor kinderen een fundamentele behoefte. Ook voor volwassenen is het een diep, natuurlijk verlangen dat gerelateerd is aan onze overlevingsinstincten. Wanneer de diepe emotionele band met onze liefdespartner bedreigd wordt ontstaat er een oerpaniek. Dr. Sue Johnson stelt in haar boek ‘Hou me vast’ dat het verlangen naar emotionele verbondenheid (“hechting”) zelfs de behoefte aan voedsel of sex overschaduwt! Waarbij het interessant is dat troost of afleiding vinden in de koelkast of de volgende vrijpartij vaak een veel gepraktiseerde remedie zijn voor de pijn van ervaren gebrek aan verbonden voelen.
De gevaren van veiligheid
Weer zo’n gekke zin. Toch een paradox die zeker in relaties opgeld doet! Het is heel normaal om in hechte relaties meer conflicten te hebben. Juist omdat ze zoveel veiligheid bieden. Omdat we ons veilig voelen bij onze partner durven we ons meer open te stellen, we laten onze partner dichterbij dan anderen en we laten meer van ons zelf zien. Dit maakt dat we ons kwetsbaarder voelen en makkelijker getriggerd kunnen worden. Ken je het dat juist de persoon waarvan je het meest houdt het meest op je gevoelige knoppen kan drukken?
Een ander aspect is dat velen van ons in het verleden zo hun butsen hebben opgelopen in intieme relaties. En zo hun periodes gekend hebben waarin ze die verlangde verbondenheid hevig ontbeerd hebben. Wellicht zelfs door hun ervaringen zijn gaan twijfelen of ze wel waardig genoeg zijn voor een hechte relatie. Of ze goed genoegd zijn om van gehouden te worden. De veiligheid van een intieme relatie brengt ons behalve in contact met het verlangen naar die verbondenheid ook in contact met de pijn van het gemis ervan en de angst het niet waardig te zijn. Wat ons vervolgens weer kan doen sluiten (als we dit mechanisme niet kennen!).
De veilige verbondenheid met onze partner is zo belangrijk voor ons dat we, als het ware uit doodsangst, heel heftig kunnen reageren als we deze dreigen te verliezen. Waarbij we in patronen verstrikt kunnen raken die ons nog verder van onze partner verwijderen – en soms ook van ons contact met ons eigen verlangen aan die verbondenheid. Terwijl we in deze – eigenlijk wanhopige – destructieve strategieën terecht komen en denken dat we vechten voor onze eigen overleving, zijn we niet meer bewust dat wat we missen de verbinding is en wat we het meest nodig hebben toenadering.
Hoe kun je nu je relatie redden als deze in het slop is geraakt en je partner en jij verwijderd zijn geraakt van elkaar? Als er inderdaad sprake is van een emotioneel strijdperk of emotionele woestijn? Of erger, een slagveld of ijsvlakte!
Destructieve patronen herkennen
De eerste stap die je kunt maken is beseffen dat je behoefte hebt aan toenadering, dat wat je mist emotionele verbinding is. En vervolgens herkennen hoe je reageert op dreigend verlies van die veilige verbinding. Hieronder vind je drie meest voorkomende destructieve patronen, zoals Dr. Sue Johnson ze in haar boek ‘Houd me vast’ beschreef, als resultaat van decennia lang observeren van stellen in vastgelopen relaties. Zij noemt het “duivelse dialogen”.
1. aanvallen – aanvallen
Dit is het patroon van aanval en tegenaanval. Ruzie maken. De pot verwijt de ketel. De ene partner beschuldigt de andere partner van iets en de ander beantwoordt met een volgende beschuldiging. Er wordt niet geluisterd naar elkaar, er wordt geprobeerd om te “scoren”. Het moet duidelijk worden wie de oorzaak van de problemen is – en dat is natuurlijk de ander (“niet ik, maar jij”).
Het zoeken van de dader, het proberen aanwijzen van de schuldige is vruchteloos omdat het het gevoel van onveiligheid versterkt en het gemis van verbondenheid (en angst voor verlies van de ander) alleen maar groter maakt. En een spiraal in stand houdt van steeds heftiger over en weer beschuldigingen en verwijdering.
Overigens maakt het niets eens zoveel uit of je dit spelletje werkelijk uitleeft, of vooral in je hoofd speelt en het verwijten maken meer een interne dialoog is – het is allebei even killing …
2. aanvallen – terugtrekken
In dit tweede patroon, dat vaak volgt op het vorige, volgen beide partners elk een andere zelfbehoud strategie. Het is een soort rolverdeling waarbij de een eist en de ander zich terugtrekt. De een klaagt en aanvalt en beschuldigt en de ander steeds meer volhardt in stilzwijgen, afstand nemen en onbereikbaar worden. Het kan zich ook uiten in vitten en verdedigen. Vaak heeft elk van beiden een vast rol in dit spel, maar de rollen kunnen ook wisselen afhankelijk van een situatie.
Eén partner gaat de ander steeds meer op de huid zitten, als een hevig protest tegen het uitblijven van emotionele respons en verlies van verbondenheid. De ander voelt zich telkens tekort schieten en sluit zich steeds meer af voor de onaangename gevoelens, zowel de eigen als die van de partner. Zowel het aanvallen en eisen als het zwijgen en terugtrekken zijn contraproductieve reacties op gemis van nabijheid, op aantasting van de veiligheid van thuis voelen bij de ander. Beiden voelen zich niet gezien en wanhopig alleen. Ook dit patroon is als steeds heftiger trappelen in drijfzand, steeds verder wegzakkend.
3. terugtrekken – terugtrekken
Als beide vorige noodstrategieën niet werken kan het punt komen dat beide partners het opgeven, beiden trekken terug. Ze verstijven en vluchten. In het gunstigste geval uitmondend in een emotionele woestijn, een relatie die uitgedroogd en verdord is, maar in extremere gevallen een kille, vijandige ijsvlakte kan worden.
Elke partner heeft het opgegeven de ander nog te kunnen en willen bereiken en de relatie ademt een dorre hopeloosheid uit. Afgestompt, uitgeput, gedesillusioneerd. Afgesneden van de eigen gevoelens en behoeftes en van die van de ander. Intimiteit is uitgedoofd en de omgang is mechanisch, functioneel (als niet vijandig). Mogelijk soelaas en troost zoekend in verslavingen of andere relaties.
Zit je in één van deze patronen? Of zie je dat je ze meerdere hebt doorlopen? Herken je dat je werkelijke behoefte is om dichterbij te komen, om de verbinding te herstellen? Wil je je relatie redden? Het (h)erkennen van deze destructieve patronen, bij voorkeur in het moment dat je ze uitleeft, is een eerste stap!
Je relatie redden
Zie je hoe deze patronen geworteld zijn in onze meest primitieve overlevingsresponsen? Dat geeft aan hoe stressvol verlies van verbinding is, aangezien deze responsen (vechten – vluchten – bevriezen) automatismen zijn in situaties die ons autonome zenuwstelsel als levensbedreigend ervaart.
Al deze patronen verhullen de werkelijke behoefte: toenadering. Herstel van de emotionele verbondenheid. Liefdevolle intimiteit. Gehoord worden, gezien worden, gevoeld worden. Je veilig voelen bij de ander, vooral in je kwetsbare momenten. Weten dat de ander er voor je is als je deze nodig hebt.
Stap 1 – Herken je patroon (of patronen)
Wil je je de intimiteit herstellen en je relatie redden, of verbeteren, dan kun je beginnen met het herkennen van deze patronen. Door je bewust te worden dat je in een destructieve overlevingsstrategie gevangen zit kun je er geleidelijk met meer afstand naar kijken. Wellicht wil je met je partner delen wat je je bewust geworden bent.
Stap 2 – Erken je behoefte
Ga na wat je werkelijke behoefte is op het moment dat je aanvalt of terugtrekt. Wees je bewust dat het verlies van verbinding je primitieve overlevingsmechanismen triggert en dat wat je werkelijk wilt herstel van verbondenheid is. Dat je je veilig wilt voelen bij je partner en je aandacht van de ander nodig hebt.
Misschien kun je ook dit met je partner delen, de ander laten weten wat je werkelijke verlangen is, laten weten wat je mist en nodig hebt.
NB: dit kan een lastige stap zijn! Het kan je in contact brengen met de pijn van onvervulde behoeften en onveiligheid die je gevoeld hebt op momenten dat je kwetsbaar voelde en steun nodig had en deze niet kreeg.
Stap 3 – Weet dat jullie beiden in hetzelfde schuitje zitten
Weet dat je partner met hetzelfde probleem worstelt als jij. Ook al uit zich dat wellicht anders dan bij jou. Weet dat het verlangen van je partner in de grond hetzelfde is als dat van jou: behoefte aan verbinding, zekerheid bij je terecht te kunnen. En weet dat de angst van je partner dezelfde is als de jouwe: de angst om jou te verliezen.
Het besef dat jullie beiden in hetzelfde schuitje zitten, ook al uiten jullie dat mogelijk anders, erkennen dat de ander jou waarschijnlijk net zo graag wil en hard nodig heeft als jij je partner, kan helpen om te stoppen met verwijten maken en een schuldige te zoeken.
Stap 4 – Stap uit het patroon
Dit is vaak de moeilijkste stap. Kijk of je jezelf kan betrappen als je in het patroon zit, als je ziet dat het destructieve mechanisme actief is. En trap op de rem. Kijk of je kunt stoppen, of je eruit kunt stappen. Kijk of je even stil kunt worden, innerlijk stil, en contact kunt maken met wat het is wat je werkelijk wilt en nodig hebt. Bewust dat je behoefte aan verbinding je drijft.
Nu, dit is vaak niet eenvoudig, omdat het moed vraagt om dit te doen, om als eerste te gaan. Stel er staan in een steeg twee aanvallers tegen over elkaar, beiden met een mes in de aanslag. Beiden hebben hun mes getrokken omdat ze zich bedreigd voelen, willen zich slechts beschermen. Eigenlijk wil geen van beiden de ander kwetsen, maar zijn ze allebei bang om gekwetst te worden. Wie laat als eerste zijn mes zakken? (Of wie verlaat het eerst de schuilplaats waar deze zich heeft verschanst?) Dat is een risico nemen. Het vergt dat je je kwetsbaar toont nog voor je zeker weet dat je veiligheid is gewaarborgd.
Stap 5 – Laat je zien
Om gezien te worden moet je wel zichtbaar zijn. Om beantwoord te worden in je behoefte is het nodig dat deze kenbaar zijn. Als je in staat bent geweest om het destructieve patroon te herkennen en te stoppen, kun je eerste stappen maken tot toenadering. Tot herstel van verbinding. Door uit te spreken hoe je je voelt en wat je nodig hebt. Door te delen wat je mist en waar je naar verlangt.
Ook dit is niet altijd even eenvoudig. De vlam kan snel weer in de pan slaan. Het is een kunst om de eigen verlangens en gevoelens te delen, zonder een ander daar verantwoordelijk voor te maken, of zonder de ander het gevoel te geven dat deze iets verkeerd doet of tekort schiet. En maar al te gemakkelijk kan een verwijt of ressentiment zich verstopt hebben in onze woorden (of onze energie – want het maakt niet uit of we iets alleen voelen en denken of ook daadwerkelijk – al of niet in bedekte termen – uitspreken).
Deze stap vergt dat we leren communiceren vanuit ons hart.
Communicatie vanuit ons hart
Leren communiceren vanuit ons hart is een reis op zich. Een heerlijk avontuur overigens. En HET medicijn voor een gezonde relatie. Of je het nu is omdat je relatie in het slop is en je wilt je relatie redden, of omdat je een mooie relatie hebt en je wilt deze nog weer een stap verder brengen, de verbinding nog verder verdiepen.
Vanuit het hart communiceren is een kunst, en ook een “practice”, iets wat verbetert met oefening. Het vraagt van ons dat we de stem van ons hart kunnen horen en vervolgens de vaardigheden hebben om vanuit het hart te spreken.
Ik hoop dat dit artikel je helpt om je relatie te laten floreren. Ik ben benieuwd om je respons te lezen. Voel je vrij hieronder je reactie en je eigen ervaringen te delen. Of om je vragen te stellen. Ik zal deze persoonlijk beantwoorden.
Lees vooral ook de verhalen van anderen hieronder. Je ziet dat je niet de enige bent in waar je tegen aanloopt en zult veel herkenning vinden. Regelmatig krijg ik van lezers terug hoe het lezen van de ervaring van anderen en mijn antwoorden hun relatie terug op het spoor heeft gebracht. Misschien vindt ook jij er aanknopingspunten om je relatie naar een beter plan te brengen, of kun je je relatie redden als jullie in zwaar of ijzig weer zitten.
PS Je relatie redden vraagt méér van je!
De tips hierboven in de praktijk brengen valt vaak niet mee. Zeker niet als er een langere geschiedenis is van conflict en van inslijten van destructieve patronen. De beste wil van de wereld en zelfs de grootste liefde legt het daar soms toch bij af.
Een verzuchting die ik zo vaak heb gehoord … “Ik heb al zó veel geprobeerd!” Of “Ik ben er moe van, ik weet het niet meer.”
Het punt is dat een huis bouwen zonder goede fundering tot mislukking gedoemd is. Ook het huis dat we “relatie” noemen. En de fundering van onze relatie is wat we denken dat “normaal” is. Hollywood en Hallmark hebben de meeste van ons geholpen om in sprookjes te geloven.
Zolang je geen afscheid neemt van die sprookjes probeer je je relatiehuis te bouwen op drijfzand. Samen met Joannie heb ik een online training van 1 uur gemaakt waarin we die sprookjes ontmaskeren.
In dit webinar stellen we 5 relatie mythes aan de kaak en tonen aan hoe deze fabels relaties ontwrichten. Deze 5 mythes worden voorgespiegeld als de relatiehemel. In werkelijkheid lijden ze juist tot de relatie hel.
Begin aan de basis. Zorg voor een stevig – volwassen – fundament voor je relatie. Neem afscheid van de sprookjes. Maak nu direct tijd voor deze training. Het kost niets, buiten één uur van je tijd. En het levert je waanzinnig veel op.
Als je al zoveel geprobeerd hebt, blijf dan niet doormodderen. Via de knop hieronder kun je je registreren voor het webinar waarin wij je laten zien wat er NIET werkt (de oude manier) en waarom alles wat je zo hard hebt geprobeerd niet lukte.
We tonen je gelijk wat WEL werkt, de nieuwe manier die een eind maakt een eindeloze nutteloze zich herhalende zware gesprekken. Klinkt dat als muziek in je oren? Klik op de knop hieronder en reserveer je plek om te zien hoe je je relatiedroom waar kunt maken. Met je huidige partner.
Noot
Dr. Sue Johnson noemt de drie patronen in haar boek “duivelse dialogen” en geeft er de namen “Zoek de boef” (1), “Protestpolka” (2) en “Verstijf en vlucht” (3) aan.
Bronnen
Dr. Sue Johnson – ‘Hou me vast‘ (‘Hold me thight‘)
Foto’s: PixaBay
Ik ben hier om te getuigen over Dr. Ogundele, de spellcaster die me hielp mijn man terug te krijgen. Ik geloofde aanvankelijk nooit in liefdesbetoveringen, totdat mijn man me verliet. Ik ben 18 jaar getrouwd en heb drie kinderen met mijn man. Dr. Ogundele is een geweldige man en ook eerlijk. Hij deed zijn werk voor me en binnen 24 uur was mijn man weer thuis en sindsdien zijn we samen. Ik beloof het goede nieuws met anderen te delen. Als je hulp nodig hebt om je partner terug te krijgen, neem dan contact op met Dr. Ogundele via WhatsApp, Telegram en Viber Chat: +27638836445. Help me hem te bedanken.
Dr. Ogundele heeft ook de kracht om elke ziekte te genezen. Neem contact met hem op voor meer informatie.
Het begon allemaal op een regenachtige middag in een schilderachtig klein café waar ik Dr. Sacre ontmoette, een spellcaster die bekendstond om zijn buitengewone talenten. Ik voelde me verloren en verlangde naar een leven vol luxe en liefde. Onder het genot van dampende kopjes koffie luisterde hij aandachtig toen ik mijn dromen deelde over het vinden van een rijke sugar daddy die mij zou koesteren en steunen. Met een twinkeling in zijn ogen bood Dr. Sacre aan om een aantrekkingskrachtspreuk uit te spreken. De volgende dag ontmoette ik Richard, een charismatische ondernemer met diepe zakken en een nog dieper hart. Hij was gefascineerd door mij en overlaadde me met weelderige geschenken: designertassen, fonkelende sieraden en spontane weekenduitstapjes naar exotische locaties. Elk moment voelde als een sprookje en ik woonde in een prachtig huis dat was versierd met alles wat ik ooit had gewild. Richard was niet alleen een weldoener; hij werd mijn partner, mijn vertrouweling en mijn grootste supporter. Onze liefde bloeide op in een wereld van extravagantie en ik wist dat ik Dr. Sacre te danken had voor dit betoverende leven.
Dr Sacre contact hieronder
E-mailadres: Sacretempleofpower@gmail.com
WhatsApp/belnummer: +2349076034359
Sarah
Heb je problemen in je relatie, of vind je het moeilijk om zelf een kind te krijgen of ben je het type met ziektes in je lichaam? Ik raad je aan om contact op te nemen met Dr. Ehis van thebrotherhoodtemple@gmail.com
De kracht van zijn spreuk is zo effectief en kan een gebroken relatie herstellen en kan er ook voor zorgen dat iemand zwanger wordt, ongeacht de situatie, en niet alleen dat, hij heeft ook de kracht om alle soorten ziektes te genezen binnen een periode van 6 uur. Neem vandaag nog contact met hem op en bedank me later.
Contactgegevens: thebrotherhoodtemple@gmail.com
Als je wilt dat een man/vrouw van hoge waarde zich tot je aangetrokken voelt, heb ik contact opgenomen met Dr. Sacre, die me hielp een spreuk te doen die me aantrok tot een man van zeer hoge waarde die respect liefheeft, me koestert en me ook niet bedriegt. Hij is ook erg rijk. Nou, ik ben Dr. Sacre dankbaar voor zijn hulp. Je kunt ook hulp krijgen bij problemen of uitdagingen. Dit is een privécontact op WhatsApp/Call Number: +2349076034359 of Mail: Sacretempleofpower@gmail.com voor hulp en om je zegen te krijgen.
Bedankt
Mevrouw Martine
Ik wil heer Bubuza waarderen voor het terugbrengen van mijn man na vijf jaar scheiding. Ik nam contact met hem op toen alle hoop verloren was, mijn vrienden bespotten me vanwege mijn mislukte huwelijk. Ik kon het niet meer aan, dus zocht ik hulp op internet toen ik getuigenissen zag van mensen die Lord Bubuza bedankten voor het herstellen van hun relatie met zijn betovering, dus nam ik contact met hem op via WhatsApp: +1 505 569 0396 voor hulp en ik gaf de vereisten op om de liefdesbetovering uit te spreken. 13 uur nadat Lord Bubuza me vertelde dat hij klaar was met het uitspreken van de spreuk, belde mijn man me huilend en smeekte me om te vergeven en hem terug te accepteren. Ik dacht dat het een grap was, maar hij kwam huilend op zijn knieën thuis en vroeg om mijn vergeving. Ik kan Lord Bubuza echt niet genoeg bedanken, dus heb ik mezelf beloofd dat ik ook op internet over hem zal getuigen. Loopt uw huwelijk/relatie op de klippen? Neem voor hulp contact op met dit genie via e-mail: Lordbubuzamiraclework @ hotmail . com of WhatsApp:: +1 505 569 0396 ,,,
Ik wil heer Bubuza waarderen voor het terugbrengen van mijn man na vijf jaar scheiding. Ik nam contact met hem op toen alle hoop verloren was, mijn vrienden bespotten me vanwege mijn mislukte huwelijk. Ik kon het niet meer aan, dus zocht ik hulp op internet toen ik getuigenissen zag van mensen die Lord Bubuza bedankten voor het herstellen van hun relatie met zijn betovering, dus nam ik contact met hem op via WhatsApp: +1 505 569 0396 voor hulp en ik gaf de vereisten op om de liefdesbetovering uit te spreken. 13 uur nadat Lord Bubuza me vertelde dat hij klaar was met het uitspreken van de spreuk, belde mijn man me huilend en smeekte me om te vergeven en hem terug te accepteren. Ik dacht dat het een grap was, maar hij kwam huilend op zijn knieën thuis en vroeg om mijn vergeving. Ik kan Lord Bubuza echt niet genoeg bedanken, dus heb ik mezelf beloofd dat ik ook op internet over hem zal getuigen. Loopt uw huwelijk/relatie op de klippen? Neem voor hulp contact op met dit genie via e-mail: Lordbubuzamiraclework @ hotmail. com of WhatsApp:: +1 505 569 0396 ….
Mijn hart is gevuld met vreugde en ik weet echt niet hoe ik heer Bubuza moet waarderen omdat hij mijn man terug heeft gebracht na vijf jaar scheiding. Ik nam contact met hem op toen alle hoop verloren was, mijn vrienden bespotten me vanwege mijn mislukte huwelijk. Ik kon het niet meer aan, dus zoek ik op internet naar hulp als ik getuigenissen zeg van mensen die Lord Bubuza bedanken voor het herstellen van hun relatie met zijn betovering, dus nam ik contact met hem op via WhatsApp: WhatsApp: +1 920 474 6543 ook voor hulp en ik op voorwaarde dat de vereisten om de liefdesbetovering uit te spreken. 13 uur nadat Lord Bubuza me vertelde dat hij klaar was met het uitspreken van de spreuk, belde mijn man me huilend en smeekte me om te vergeven en hem terug te accepteren. Ik dacht dat het een grap was, maar hij kwam huilend op zijn knieën thuis en vroeg om mijn vergeving. Ik kan Lord Bubuza echt niet genoeg bedanken, dus heb ik mezelf beloofd dat ik ook op internet over hem zal getuigen. Loopt uw huwelijk/relatie op de klippen? Neem voor hulp contact op met dit genie via e-mail: Lordbubuzamiraclework @ hotmail. com of WhatsApp: +1 920 474 6543
IK HEB MIJN PARTNER TERUG. Deze getuigenis is een waargebeurd verhaal en mijn naam is Monika. Ik kwam in contact met DR SUNNY via een getuigenis die over hem was geschreven en ik ben ook veel getuigenissen tegengekomen over hoe hij anderen heeft geholpen met hun leven. Terugkomen met een ex is een van de meest innerlijke gevoelens die veel mensen graag zouden willen ervaren, vooral omdat die herinneringen aan onze ex altijd onze geest vertroebelen als iemand anders een aantal van die dingen doet die onze ex vroeger deed. Ik was bijna zes jaar een alleenstaande ouder en hoewel mijn ex-man ver weg was van mijn kinderen, zou ik nog steeds willen dat hij op een dag bij mij terugkomt. Deze spreukdokter die ik tegenkwam, bekend als DR SUNNY, heeft me geholpen met mijn wensen en ik ben blij om te zeggen dat ik terug ben bij mijn ex-man. het resultaat manifesteerde zich 48 uur lang, zoals hij mij verzekerde, en de liefde en verbinding die we deelden werd op verbazingwekkende wijze hersteld. Als je succesvol terug wilt komen met je ex, neem dan contact op met deze geweldige spreukenmaker via zijn Whatsapp +2348082943805 of e-mail: drsunnydsolution1@gmail.com..
Hallo allemaal, mijn naam is Lucy Maksimovic. Mijn man woonde al geruime tijd in een ander appartement vanwege de werkdruk en we waren heel gelukkig samen, ook al bleef hij enkele maanden bij ons vandaan. Ik wist niet dat een collega van het werk al een affaire met hem had, waardoor mijn man uit het niets een scheiding tegen mij aanvroeg. Ik wist dat er iets mis was, omdat we nooit zoveel ruzie hoefden te maken om hem te laten vertrekken. Ik was getraumatiseerd en ik zoek hulp om de situatie aan te pakken die mij naar DR SUNNY heeft geleid nadat mensen hem online hadden geprezen. We bespraken het uitvoerig en hij vertelde alles wat ik moest weten over wat er was gebeurd en de procedure om de problemen op te lossen. Hij kwam zijn beloften na, bracht mijn man bij mij terug en het scheidingsproces werd geannuleerd. Nu is mijn man weer bij ons thuis en zijn we samen gelukkig. Het is inderdaad verbazingwekkend hoe mensen andere mensen oprecht kunnen helpen als ze in nood zijn. Hij kan jou ook helpen. Sms hem gewoon via WhatsApp +2348082943805 of e-mail hem via: drsunnydsolution1@gmail.com
Ik,52 en partner,66 worstelen met afstand. Ik heb ooit een relatie met hem gehad waarbij ik na zijn epilepsie aanval een verandering bemerkte. Ook had ik een ongeluk meegemaakt waardoor ik toen dacht het ligt aan mij.
Het was geen vecht-breuk en we hielden 7 jaar contact. De laatste 2 jaar wilde hij dat ik remigreerde en bij hem introk. Ik had 1 voorwaarde: een relatie met emotioneel en fysiek contact en vertrouwen.
Ik heb de jump gemaakt :))) och wat was ik happy :))) maar hey na 6 maanden wachten niet bij mij slapen (ok nachtrust is ook belangrijk dus is niet het allerbelangrijkste), geen echte zoen geven, geen huidcontact of sexuele toenadering.
Liefdevol gevraagd ik zou graag aangeraakt willen worden. Hij zei: het werk kost me energie en het komt. Beloofd.
Uiteraard heb ik meerdere pogingen ondernomen maar nu bijna 3 jaar later heb ik nog nooit huidcontact of een echte zoen gehad. Een keer bestormde ik hem en hij lacht wel maar krijgt zelfs kippenvel ervan. Hij duwt mij weg.
Toen werd ik boos: dat is mooi zeg! Als ik naakt voor je sta dan kijk je weg, ik moet er bijna om schooien dat is toch niet normaal!? Toen ik mijn excuus aanbood trok hij zich terug. Ik wil zo niet met iemand omgaan.
Hij is eerder met pensioen gegaan. Hij is geen prater… lacht nooit, gezicht glad bijna apathisch
Relatietherapie wil hij niet, ook hoeft hij niets meer nu hij met pensioen is. Tja ik ben nog niet met pensioen.
Een sexuele relatie erbij is niet mijn ding. Vreemdgaan ook niet.
Dus ja…. Ik ben gestopt erover te praten. Hij zei wel ik snap het zelf ook niet.
Hallo Dbrs, zojuist heb ik je een e-mail gestuurd (met excuses voor de zeer verlate respons). Henny
Hoi Henny,
Ik heb maanden geleden onze relatie beeindigd om hij voor de 3e keer achte rmijn rug met andere vrouwen en exen zit te smsen en hij weet ik het daar moeilijk mee heb.Hij zegt dat die smsen niks voorstellen maar waarom moet er dan zo stiekem over gedaan worden? Ook als hij bij mij was had hij die gsm nooit bij zich dus toen hij 2 maanden geleden bijna 24 u onbereikbaar was kreeg ik het gevoel dat er nog een vrouw was waar hij kwam want dit was zover ik weet de 2e keer en zijn uitleg was dat hij de gsm in een cafe had laten liggen wat ik dus niet geloof.Ook kon hij het zelden eens zijn met mij over iets net alsof hij het erom deed…….uitlokken tot ik reageerde en dan zeggen dat ik over alles ruzie moest maken.Kreeg er angsten door, die zijn nu wel voorbij maar ik vraag mij toch steeds vaker af nu of ik soms overdreven heb.Ik heb hem overal geblokkeerd want het enige wat ik nu kreeg waren verwijten en hatelijke berichten.
Gena
Hallo Gena,
Allereerst mijn excuses voor de late reactie. Dit bericht van jou en dat van 25 september waren tussen een veelheid van berichten aan mijn aandacht ontsnapt.
Ik lees dat je de relatie waar je ook 25 sept over schreef inmiddels hebt beëindigd. Het klinkt als dat het verre van een fijne relatie was voor je en dat ook na het beëindigen door jou gedrag dat voor jou niet OK is doorging. Het klinkt als een wijs besluit dat je er uit bent gestapt, en jezelf gunt een relatie te hebben waarin respectvol met elkaar wordt omgegaan. Een relatie waarin je je partner kunt vertrouwen, waarin je kunt ontspannen en helemaal jezelf kunt zijn.
Wat maakt dat je je afvraagt of je overdreven hebt? En waarin heb je dan overdreven?
Hartelijke groet, Henny
Hey Henny,
Dank je wel voor je antwoord.Het feit hij vond dat ik overdreef was omdat het volgens hem heel normaal was om contact te hebben met exen…..ik denk zo niet maar als hij dat vond ok, maar er stiekem over doen daar kon ik niet tegen dan heb je toch iets te verbergen?En wist dat ik moeite had met vertrouwen en door zulke dingen te doen ga je alleen maar nog meer wantrouwen , toch?Als het nu een 16 jarige was die nog niks van het leven weet ok……maar hij wordt 59!Ik vroeg mij op dat moment af of ik nu overdreef maar weet ondertussen wel dat dat niet zo was, in een goede relatie heb je geen geheimen voor elkaar en ex is ex! Hij kan geen enkele ex loslaten en gaat ze opzoeken als hij ergens hoort dat ze een nieuwe relatie hebben .
Groetjes Gena
Hallo Gena,
Ja, ik begrijp hoe belangrijk openheid en eerlijkheid voor je is.
Fijn dat je voor jezelf hebt uitgemaakt dat je niet overdreef.
Jij bent de enige die dat kan bepalen. Jij bent de enige die weet wat voor jou klopt, en wat niet.
Evenzo of iets “normaal” is. Jij kunt alleen voor jezelf bepalen wat JIJ normaal wilt vinden.
En als dat niet matcht met wat een ander normaal wil vinden, dan is een relatie misschien niet de beste weg voor jullie.
(in elk geval niet de meest moeiteloze weg waarschijnlijk …)
Jij kiest!
Hartelijke groetjes, Henny
beste,
Ik lees hier nu meerdere verhalen die de mijne konden zijn.Ik kom uit een relatie van 1.5 jaar die vol conflicten zijn en ik er gewoon niet meer tegen kan, blijkbaar is eerlijkheid en vertrouwen schenken voor een man (in mijn geval) heel erg moeilijk.IN het begin was hij zelf zeer claimend en controlerend naar mij toe, waar ik begrip voor had door zijn verleden en aangezien ik heel veel empathie heb en zelf ook van alles heb meegemaakt had ik geen geheimen voor hem en mocht hij mij alles vragen, mijn telefoon op tafel enz. Maar zelf deed hij dat niet!ik betrapte hem er een keer op doordat hij mij iets liet lezen dat er veel berichten van andere vrouwen in zijn telefoon stond waarvan ik dus erg schrok maar hij zou dat oplossen………niet dus…nu een jaar later nog steeds van dat en dan vind hij het abnormaal dat ik hem niet vertrouw.Ook neemt hij zijn telefoon nooit mee als hij bij mij is, en als hij dan zelf eens 24 u niet bereikbaar is vindt hij het gek dat ik denk dat hij bij een andere vrouw is! Een maand geleden heb ik hem de kans gegeven om oftewel eerlijk te zijn over alles ofwel ieder onze eigen weg te gaan.Dan moest hij mij ook met rust laten zodat ik na een tijd dan misschien een man zal tegenkomen die wel eerlijk enz kon zijn, hij zei toen ok , ik verwijder hem uit mijn contacten (korte pijn) daardoor zag hij mij opeens niet meer op whatsapp en stond hij na 20 min aan de deur zo overstuur als iets…….scheelt er nu iets met die man? Is dit een narcist? Hij blijft maar zeggen dat ik het belangrijkste ben en toch kan hij geen keuze maken tussen mij en zijn contacten met zelfs exen van 20 jaar geleden.
Ex is ex (geen kids) wat moet je ermee?Ook heeft hij geen inlevingsvermogen behalve als hem zelf uitkomt.IK slaap niet meer, lach nt meer en weet nt meer wat ik moet doen.
Iemand herkenning hier in?
Alvast bedankt
.
Hi Henny
Uw artikel beschrijft gewoon de volledige situatie waar wij nu in zitten. Elke patroon hebben wij op korte termijn doorlopen..
Wij zitten in een relatie van ong anderhalf jaar. Wij zijn normaal gezien een heel speels en vrolijk koppel. Wij maken normaal amper grote ruzies, als deze wel gebeuren dan hebben we wel goede communicatieskills om deze op te lossen.
Wij wonen niet bij elkaar, maar normaal zijn we bijna elke dag samen (3 a 4 dagen op de week ong met zondag als vaste datenight). We hebben hele drukke en stressvolle levens, maar wanneer we samen zijn dan vergaten we dit en het bracht wat positiviteit in onze dag.
Nu, door corona hebben we elkaar ongeveer 2 maanden niet kunnen zien. We spraken elkaar wel, maar door de stress en druk van heel de situatie en familiekwesties (ik zat thuis met een zorgbehoevende die enorm veel vroeg zowel mentaal als fysiek en hij had burn-out symptomen voor de crisis, deze zijn verergerd en moet ook helpen met het zorg dragen van zijn oma) hebben we bijna alleen maar ruzie gemaakt of zo gesprekken gehad die heel kort waren (beetje geïrriteerd achtig).
De voorbije week hebben we heel zware en emotionele gesprekken gehad over onze relatie. Op een gegeven moment dacht ik effectief dat zo’n gesprek ging eindigen met een punt achter onze relatie.
Wij willen terug het koppel zijn pre-corona. Wij hebben besloten om toch te blijven vechten. Echter, merk ik dat ik het vlotter gaat bij mij dan bij hem. Ik heb een meer opgeladen batterij dan hij, bij hem zit het bijna onder nul. Ik heb gezegd om zich vooral te focussen op zijn eigen en om zichzelf op te laden. Dat is nu prioriteit en onze relatie is ook belangrijk, maar als hij op is dan zal dit op termijn op ons ook doorwegen.
Wij proberen elkaar nu meer te zien, maar hij heeft schrik om mij te kwetsen. Hij zegt dat hij wil proberen en dat hij zijn best doet maar wil geen valse beloftes maken. Hij heeft ook schrik dat het gevoel van vroeger niet gaat terugkomen. Door al die angsten is zijn muur terug omhoog en het lukt niet altijd om deze blokkages door te breken. Bv. het intiem zijn, dit zou nu voor hem meer om het fysieke gaan ipv het emotionele en hij vindt dit niet fair tegenover mij omdat ik wel positiever sta en hij wil dan niet dat zoiets valse hoop zou geven. Ik denk wel dat ook dit een onderdeel zal zijn van het terug heropbouwen, maar ik vind het wel eerlijk van hem wat ik apprecieer.
Wij houden ons vast aan het feit dat we elkaar graag zien. Ik kan nog de volledige relatie zien waardoor het voor mij makkelijker is om dit af te bakkenen als een fase. Hij kan momenteel moeilijk naar het goede zien van vroeger waardoor deze donderwolk definitief lijkt in zijn hoofd.
We zien elkaar graag en dat is rede genoeg om het te redden, zeker omdat we weten dat dit door deze crisis is.. wij waren als koppel nooit zo, anders was dit een ander verhaal geweest.
Aub, wat kunnen we doen om dit te overbruggen? Wat kunnen we doen om terug naar elkaar toe te groeien? Hoe kan hij voorbij zijn angsten kijken, niet meer toeklappen en mij ook terug binnen laten?
Wij hopen dat het terug goed komt, wij willen dit ook enorm graag… wij blijven wel realistisch, hoe pijnlijk dit ook mag zijn.
Alvast bedankt
xx
Hallo Saar,
Drukke en stressvolle levens hebben is een uitdaging in zich voor een stel in een relatie.
En ja, het samen zijn kan partners daar even aan onttrekken, zeker in de begin periode.
Het lastige is dat er dan vaak echter weinig rek is. Wat betekent dat als er nog iets bijkomt op dat al volle stressbordje, zoals bijvoorbeeld met de huidige situatie de afgelopen maanden, de emmer kan overlopen.
Als de emmer overloopt, en burn-out symptomen zijn een signaal van zo’n overlopende emmer, dan kan de ruimte voor de ander snel afnemen.
Dat is niets persoonlijks. Het is “simpelweg” een overlevingsmechanisme.
Het eerste wat jullie nodig hebben, is de batterij weer opladen. En de batterij opladen kan alleen bij afwezigheid van stress (incl. relatie stress). Zonder ontspanning geen herstel. Zonder herstel geen energie. En zonder energie weinig ruimte voor een ander.
Waar ik nieuwsgierig naar ben is waar jullie zo “plots” ruzie over kregen, en waar de irritaties over ontstonden, nadat jullie 1,5 jaar lang vooral heel speels en vrolijk waren samen.
Henny
Hi Henny
De meeste dingen dat u zegt zijn geen nieuwigheden voor ons.
Dat ontspanning en herstel dat is bij de partner momenteel niet mogelijk want de werkdruk is enorm hard opgelopen en verlof pakken is zeker voor de komende eerste twee weken niet mogelijk.
Ik denk dat we ruzie maakten omdat de communicatie niet meer hetzelfde was. Hij geraakte heel snel geïrriteerd bij de kleinste dingen dat ik zei en na een paar keer snauwde ik natuurlijk terug. Hij probeerde mij te helpen met mijn thuissituatie maar omdat dat niet lukte heeft hij het gevoel gekregen dat hij heeft gefaald en op sommige momenten kwam dat ‘hulp’ gewoon niet uit en zorgde dit voor irritaties langs mijne kant.
Gisteren hebben we ook gesproken en hij voelt die vervreemding door die voorbije 2 maanden maar ook omdat het mentaal heel donker is bij hem lukt het niet om zich terug open te stellen.
Ik had voorgesteld om zowel samen hulp te zoeken maar dit is de laatste keer énorm hard tegen geslagen, dat hij dit niet meer wil doen. Ook stelde ik voor om hulp te zoeken ivm zijn eige mentale toestand want dit probeert hij zelf al heeeel lang op te lossen, maar het lukt gewoon niet.
groetjes
Saar
Hallo Saar,
Lastig … voor jullie allebei.
Hier is geen eenvoudig oplossing / weg uit voor. Ook dat zal geen nieuwigheid zijn voor je vermoed ik.
Geen eenvoudige oplossing omdat ontspanning en herstel een voorwaarde zijn. En omdat ik, ook uit 20 jaar ervaring van begeleiden van mensen na burn-out, weet hoe lastig het voor velen is om hoge werkdruk niet te beantwoorden met nog een schepje erboven op. Zichzelf zo steeds verder uitputtend. Tot het echt op is.
Helaas is het zo dat als ment denkt zich geen vakantie te kunnen permitteren, men het zich juist niet kan permitteren om geen vakantie te nemen.
Of in elk geval om de werkinspanning te verminderen.
Mocht er over twee weken wel ruimte komen om gas terug te nemen dan zit er misschien niet veel meer op dan de tijd uitzitten, en in de periode elkaar wat te laten, zacht te zijn voor elkaar en niets of niet te veel van elkaar te vragen.
Snel geïrriteerd raken is een van de bekende signalen van overbelasting. En dat was er blijkbaar aan beide kanten.
Het is goed te beseffen wanneer je weinig voor elkaar kunt betekenen, en eerst voor jezelf te zorgen hebt en weer op adem te komen.
Zodat er weer ruimte kan komen voor de ander.
Het is niet vreemd dat het voor je partner nu niet lukt om zich terug open te stellen.
Ik verwacht ook niet dat dat makkelijk zal lukken zolang er geen ruimte blijft voor de genoemde ontspanning en herstel.
De belangrijkste suggestie die ik jullie nu kan geven is om elkaar zoveel mogelijk te laten. En het zeker voorlopig niet te hebben over de relatie. Er voor de komende weken, zeker zolang de hoge werkdruk aanhoudt, geen gesprek te hebben over de gevoelens voor elkaar.
Samen hulp zoeken lijkt me in deze niet de meest aangewezen eerste stap.
Herstel van energie is iets dat we in dee eerste plaats zelf te doen hebben …
Waar we ook zelf de bereidheid toe moeten hebben.
Helaas (of niet zo helaas …) kunnen we het voor zichzelf zorgen niet voor een ander doen.
We kunnen slechts ruimte scheppen. Liefde-vol aanwezig zijn.
En goed voor onszelf zorgen. Waardoor wij beter kunnen zorgen dat we tijdig de stekker trekken uit ons aandeel in destructieve patronen.
Dat is wellicht het beste wat jij nu kunt bijdragen, Saar. Zorgen dat jij de beste versie van jezelf kunt zijn.
Gesprekken over jullie relatie voorlopig parkeren. Die zorgen nu alleen maar voor nieuwe of nog meer stress.
En als hij spreekt over vervreemding, niet proberen om daar verandering in proberen te krijgen.
Er OK mee te zijn. Hem te laten voelen dat hij OK is. Dat de vervreemding voor nu OK is.
Hem te laten weten dat je hem vooral gunt om zich weer beter te voelen.
Als je dat wilt, kun je hem laten weten dat hij welkom is, als hij simpelweg een uurtje met je wil doorbrengen.
Zonder dat er iets hoeft. Zonder dat er zelfs gepraat hoeft te worden. Of iets anders.
Eenvoudig samen zijn.
Nog nieuwsgierig ook … wat maakt dat het samen hulp zoeken zo is tegen geslagen? Wat ging er mis?
Hartelijke groet,
Henny
Hi Henny
Bedankt voor uw advies!
Wanneer wij met z’n drietjes spraken leek alles normaal te gaan maar wanneer mijn partner met de vorige therapeut sprak (zonder mij erbij) rade ze enkel een break aan en spoorde ze aan om het daarna uit te maken. Nu, ik ken mijn partner en hij kan heel goed de conversatie manipuleren naar waar hij wil dat het leidt. Wij hebben iemand nodig dat tegen hem durft te zeggen dat hij “aan het zeveren” is en inziet dat hij echt het gesprek aan het manipuleren is.
Ik had zelf nog een vraagje dat ik via een reply op jullie mail (over de webinar) heb gestuurd. Kan je aub deze eens bekijken?
dikke groeten!
Saar
Hallo Saar,
Dank je voor je antwoord.
Voor ander coaches/therapeuten kan ik niet spreken. Persoonlijk zie ik het als mijn rol (als coach) om mensen te ondersteunen om open, authentiek / eerlijk, direct en liefde-vol met elkaar te communiceren. Om elk der partners te ondersteunen zich te uiten op een manier dat de ander werkelijke kan ontvangen en horen, en om te luisteren op een manier dat de onder zich werkelijk ontvangen en gehoord voelt. Om daarvoor een veilige setting te creëren.
Deel daarvan is ook dat ik mensen help om te zien welke – meestal onbewuste – communicatie patronen actief kunnen zijn die een open, authentiek / eerlijke, directe en liefde-volle uitwisseling in de weg zitten. Wat in de manier waarop partner zich uiten maakt dat het niet landt bij de ander, en wat in de manier waarop ze luisteren maakt dat de ander zich niet gehoord of begrepen voelt. Zonder wie dan ook daarvoor verkeerd te maken.
Mijn ervaring is dat zelden iemand de dingen die hij of zij doet, bewust doet om de ander te kwetsen. Er zijn dan vooral overlevingsinstincten actief. Zoals hierboven in het artikel beschreven. En ja, mensen kunnen zo hun eigen agenda in gesprekken hebben. Mensen kunnen de neiging hebben een ander te willen overtuigen over sturen. Ook dat vaak (groten)deels niet eens zo bewust. Maar ook een “simpelweg” overleven, zichzelf heel houden en het hoofd boven water houden …
Toenadering begint met dat we kunnen geloven en vertrouwen dat wat een ander doet een goede reden heeft. En dat we nieuwsgierig zijn naar wat die reden is.
Nieuwsgierigheid is krachtig en kan zeer verbindend werken!
Je mail heb ik gezien en beantwoord.
Hartelijk groet, Henny
Hallo Henny,
Ik kom zelf uit een scheiding en heb 3 liefdevolle relaties achter de rug die door tal van redenen zijn misgelopen. Blijven zoeken naar hechting en verbinding blijft mijn missie.
Ik wil je even zeggen dat ik al heel veel gelezen, gehoord en beleefd hebt op vlak van relatietherapie en advies in de liefde maar jouw antwoord hier is één van de krachtigste die ik ooit heb gelezen. Dank je wel daarvoor.
Groetjes van Stef.
Hallo Stef,
Dank je voor je waardering!
En je bericht maakt me heel benieuwd … wat in wat je leest hier is het precies dat je als zo krachtig ervaart?
Hartelijke groet,
Henny
Beste Henny,
met tranen in mijn ogen heb ik dit artikel gelezen. Begin dit jaar heb ik mijn vrouw betrapt op een affaire. Eerst de was er de schrik en was ik alleen maar boos, mede daardoor beleef de affaire in stand. Eigenlijk is het volgens mij een klassieke valkuil waar vele op uitkomen; jong gezin, 3 kids, allebei een drukke baan en dan steeds minder aandacht en begrip voor elkaar en beland je al snel in de destructieve patronen. Pijnlijk om dat achteraf zo duidelijk te zien, terwijl als je erin zit je geen idee hebt, in de overlevingsstand staat en maar gewoon door gaat. Vanuit mijzelf was ik door alle tot op het bot gemotiveerd om er van te leren, mijn leven op te pakken en er weer iets moois van te maken voor mijzelf. Tijdens de zoektocht op internet over hoe het nou allemaal zover heeft kunnen komen trof ik ook jouw website met meerdere goede en herkenbare artikelen, deze hebben mij enorm geholpen om in deze moeilijke tijd de nodige inzichten te krijgen. Vanuit de interesse in de artikelen heb ik gisteren de webinar gevolgd, wederom zeer herkenbaar, maar vooral ook hele fijne, praktische en tips waar je zelf mee aan de slag kan. Afgelopen maanden heb ik mijn vrouw ruimte gegeven, zijn we uit elkaar gaan wonen en hebben we een tijdje geen moeilijke gesprekken gevoerd, en het is echt zo, de diepe liefde en connectie die er zat komt weer boven. Ben benieuwd hoe het verder gaat lopen, hopelijk is de liefde sterk genoeg om het beschadigde vertrouwen te overwinnen. Voor jullie ongekende dank voor deze artikelen en het gratis kunnen deelnemen aan de webinar! Warme groet Robert
Hallo Robert,
Dank je voor je warme respons! Mooi om te lezen hoe de artikelen en het webinar behulpzaam voor je waren en zijn.
Nog mooier vind ik om te lezen hoe je wat we delen hebt toegepast. Hoe je de moed hebt gehad om dat te doen.
Daar heb ik veel respect voor, en het raakt me.
Ik vind het heel bijzonder dat je in een situatie waarin veel mensen in de – begrijpelijke – boosheid (en vaak ook verwijt) blijven, een andere weg hebt kunnen inslaan. Dat je hebt kunnen gaan kijken: wat is hier nu werkelijk aan de hand? En ook de vraag hebt gesteld: wat is misschien mijn eigen aandeel geweest? Wat kan ik anders doen?
Het zal voor zoveel mensen zo herkenbaar zijn wat je schrijft. En zo draag jij ook weer bij hier. Zo help jij ook weer andere mensen laten zien wat er mogelijk is. Hoe het anders kan.
Ik vind het mooi je afsluitende zinnen te lezen … je nieuwsgierigheid, je open staan naar wat er komen mag.
Super dat je weer diepe liefde en connectie hebt kunnen voelen! Ik gun jou, en je partner, en jullie kinderen, zo veel meer daarvan, hoe het ook in de vorm verder mag gaan tussen jullie.
Heel veel goeds!
Liefde-volle groet, Henny
Sinds een kleine maand heb ik een relatie met een man waarbij ik me supergoed voel. Het klikt, we zijn beiden verliefd en elkaar volop aan het leren kennen. Plots overlijdt zijn trouwe hond. Hij is emotioneel een wrak. Vanaf die moment verbreekt hij het contact met mij en zegt hij tijd nodig te hebben. Ik geef hem graag die tijd. Nu na twee weken niets van hem te horen weet ik niet goed hoe ik hiermee om moet gaan. Ik wil niets forceren maar ben bang dat de afstand te groot wordt.
Hallo Anne,
Fijn dat het zo klikt! Natuurlijk weet ik niet wat bij hem speelt dat hij het contact verbreekt nu. Soms vinden mannen het lastig om zich in een andere dan sterke staat te tonen aan hun omgeving. Ze kunnen de neiging hebben zich terug te trekken als er grote emotionele impact is.
Ik snap dat je niet goed weet hoe ermee om te gaan. Het is lastig dat de lijnen opeens zo doorgeknipt zijn.
Iets forceren werkt inderdaad zelden. Als het goed zit tussen jullie hoeft de tijd niet perse een rol te spelen.
Misschien kun je hem eenvoudig vragen hoe het met hem gaat. Hem laten weten dat je er bent en dat hij welkom is. Dat je hem graag weer ziet als hij zo ver is.
Hartelijke groet, Henny
Lieve Henny,
Dit is ook gelijk een brief aan mijn vriend, of misschien toch inmiddels al ex-vriend.
Ik zit in een relatie van bijna 12 jaar, en we hebben een zoontje van bijna 5.
Ik kan me niet goed uiten. Het enige dat ik de afgelopen tijd tegen mijn vriend heb willen zeggen is dat ik het gevoel mis om me weer speciaal te voelen. Het is logisch dat onze aandacht en tijd uitging naar ons lieve zoontje, maar we zijn er allebei ook nog.
Wat heb ik gedaan…In plaats van om het tegen hem te zeggen, heb ik steeds uitvluchten gezocht. Of ik ging de kroeg in met vrienden, vervolgens dronken thuiskomen en hem voor alles uitmaken wat lelijk is. Hij houdt zoveel van mij, maar het houdt natuurlijk een keer op. De koek is een keer op. Keer op keer te worden gekwetst.
Ik zou zo graag willen dat ik me tegen hem had kunnen uitspreken. Hij is mijn lieve maatje, mijn vriendje, de liefde van mijn leven. Met hem wil ik oud worden. Maar hij zegt dat hij het niet meer kan. Inmiddels woont hij tijdelijk bij een vriend en ben ik met ons zoontje thuis. Ik mis hem zo ontzettend en hij mij ook, maar hij geeft aan dat het niet meer werkt.
We houden allebei nog zoveel van elkaar, maar is dat genoeg om het te overwinnen? Ik wil er heel hard voor vechten, maar ik ben zo ontzettend bang dat het te laat is. Deze pijn heb ik nog nooit eerder gevoeld…
Ik heb een brief aan hem geschreven. Vrijdag gaan we samen even wat eten om samen praktische zaken te bespreken. De brief zou ik graag aan hem willen laten lezen, maar ik weet niet of dat handig is. Ik weet nu sowieso even helemaal niets meer.
Van mezelf weet ik dat aan mezelf moet werken en ik heb inmiddels een verwijzing gehad voor een psycholoog.
Lieve groetjes,
Sonja
Hallo Sonja,
Jouw bericht raakt me vooral. Ik vind het mooi hoe je contact maakt met je liefde en gelegenheid in relatie tot je partner, en verantwoordelijkheid neemt voor wat jij gedaan en gelaten hebt dat voor hem kwetsend was.
Ik vind het mooi hoe je je verlangen deelt dat je je graag had willen kunnen uitspreken. En dat je dat nu alsnog wilt doen.
Ja, het is pijnlijk hoe we soms proberen om te gaan met wat lastig is voor ons. Voor onszelf en voor wie ons lief is. EN … blijkbaar is dat alles wat we kunnen in dat moment. Wees waar mogelijk zacht voor jezelf. Wat belangrijk is, is dat je het nu anders wilt doen. Dat je nu weet hoe je het anders kunt doen.
Wat ik lees is overigens allesbehalve dat je helemaal niets meer weet. Wat ik lees is dat je weet dat je heel veel van je partner houdt. Dat je graag samen met hem verder wilt. Dat je hem mist. Wat ik lees is dat je graag wilt doen wat je kunt om het weer goed te hebben samen.
Ik kan niet voor jou beslissen of je die brief wel of niet aan je partner wilt laten lezen. Wat ik wel kan zeggen is dat in mijn ogen niets verkeerd kan zijn aan een boodschap uit het hart. Of je vriend die kan ontvangen, en wat hij er mee doet, is niet aan jou. Jij kunt slechts je hart delen.
Als ik het goed lees zie je hem vanavond. Wens je een mooie ontmoeting, met ruimte voor wat er in jullie allebei speelt. Ook voor de pijn. Een ontmoeting, waarin je elkaar kunt zien en voelen. Waarin je elk jezelf kunt delen, zonder consequenties, zonder verwachtingen. Open …
Hartelijke groet, Henny
Bedankt voor het delen van dit interessante blog over het verbeteren van relaties en het omgaan met conflicten. Een relatie onderhouden is overigens niet altijd makkelijk en ik zie dit in veel gevallen om mij heen. Ik zie gelukkig dat velen hulp inschakelen om conflicten op te lossen en relaties te verbeteren. Dit lijkt mij ook het beste wanneer je er met z’n tweeën niet meer uitkomt.
Zo, daar komt jouw artikel even binnen. Bedankt haha
Zelf heb ik verlatingsangst, is bekend en probeer er mee om te gaan en mijzelf daarvoor tijd te geven.
Helaas wordt de angst getriggerd, maar ik wil de baas blijven over dat gevoel en lukt mij nu een paar weken redelijk. Toch zou ik wat hulp willen in de situatie rondom mijn prille relatie.
Ik heb een relatie met een man die werkt in de zogezegd stoere mannen wereld, redelijk vaak in het buitenland en de laatste weken dat hij weg was, elke dag contact, bellen en facetimen. Heerlijk! (Dus eigenlijk kreeg ik elke dag bevestiging)
Toen zette hij stap op NL bodem (hij heeft kids en dus een ex) en er veranderde wat.
1. Er gebeurde iets op kids gebied
2. Gezeur met ex
3. Ontzettend druk op het werk (en moet weer naar buitenland)
Gevolg:
Hij trekt zich terug en is met focus compleet ergens anders. Voelt voor mij als afwijzing, geen prioriteit.
Je begrijpt dat door het terugtrekken, mijn angst omhoog komt. We zullen elkaar ook even niet zien, hij heeft aangegeven mij weer “opnieuw te willen leren kennen” als hij terug is.
Hoe reageer ik er nu op.. mijn angst zegt: rennen zo hard mogelijk naar hem, trek hem terug, overtuig hem dat hij het allemaal niet alleen hoeft te doen.
“De baas over de angst” zegt: geef hem tijd en als hij er weer is.. kan hij er weer helemaal voor je zijn.. nu kan hij dat gewoon niet. Mijn angst zegt dan wel (door het verleden): kan je er wel op vertrouwen dat hij er dan weer is?
Dit is voor mij een bewijs dat ik nog niet helemaal kan omgaan met mijn verlatingsangst.. positieve is wel dat ik inmiddels 2 stemmen heb en niet meer 1 stem van angst.
Henny, kun jij mij adviseren hoe ik nu het beste kan handelen? Ik weet het niet zo goed meer.
Groet mij
Hallo Mij,
Wat je beschrijft is voor velen herkenbaar denk ik.
Mooi dat je je zo bewust bent van wat zich allemaal in jou afspeelt, en hoe dat gebeurt.
Mooi dat je nu 2 stemmen hebt, ook “De baas over de angst”, en niet alleen die ene stem van angst.
Je vraag is hoe kan ik nu het beste handelen?
In eerste instantie ben ik vooral benieuwd naar wat je zelf denkt daarover.
Als iemand zich – om voor hem of haar goede, “drukkende” – redenen terug trekt, wat denk je wat een waarschijnlijk gevolg zal zijn als je er naar toe rent, gaat trekken en probeert te overtuigen?
En wat denk je dat de meest wijze stem is … “De baas over de angst” of de angst? Welke stem zal je naar hoogste waarschijnlijkheid dichter brengen bij waar je naar verlangt?
Misschien ook waardevol om eens bij stil te zijn: stel dat hij er niet opnieuw weer is, zal het dan helpen om te trekken?
Ik zeg je niet dat je beter wel of niet contact houdt. Ik nodig je vooral uit om – met die helderheid die blijkt uit wat je hier deelt – bij jezelf na te gaan welke energie er in jou actief is als je in beweging komt (angst of vertrouwen) en wat je denkt welk effect welke energie zal hebben op de ander.
Ben wel ook nog benieuwd naar wat hij je gezegd heeft: dat hij je weer opnieuw wil leren kennen. Waar kwam dat vandaan? Klinkt als een mooie intentie …
Tot slot: als een man’s aandacht elders gevraagd wordt, en zijn focus ergens anders naar toe gaat en minder naar jou, hoeft dat zeker geen afwijzing te betekenen. Een mannenbrein schijnt vooral in “single focus” modus (aandacht op/voor één ding tegelijk) te opereren. In tegenstelling tot een vrouwenbrein, dat van nature vooral in “diffuse awareness” (aandacht voor meerdere dingen tegelijk, gespreide aandacht) schijnt te opereren. Focus op het ene door zo’n mannenbrein betekent dan automatisch focus weg bij het andere. Dat is geen afwijzing!
En waarschijnlijk is het ook geen teken dat jij niet belangrijk genoeg zou zijn. Het is meer een kwestie van overleven vermoed ik.
Met andere woorden, ik vermoed dat je jezelf (en hem, en jullie verbinding) een plezier doet als je zijn handelen nu niet interpreteert als ‘afwijzing’ of ‘lage prioriteit’.
Hartelijke groet,
Henny
PS Weet je welkom in onze Facebook groep ‘Relatie Helden’. Wel eerst even ons webinar over 5 relatie mythes kijken dan. Daarvoor kun je je hier aanmelden:
https://succesvollerelaties.page.link/registratie
Hey,
Wij zijn 13 jaar samen waarvan 10 jaar getrouwd. Al heel wat struikelblokken overwinnen zonder dat het ons uiteen kreeg. Nu zit er wel wat slijt op de intimiteit. Ik denk dat dat normaal is, maar dat je er desondanks toch moet aan werken. Bij mijn vrouw echter, is onlangs het water overgekookt. Ze ontbreekt iets, er is iets weg. Ze ziet me nog graag maar vooral het gebrek aan intimiteit en persoonlijke frustraties doen haar nu twijfelen aan onze relatie. Ze bleek ook te denken dat mijn liefde voor haar aan het wegtrekken was. We hebben een prachtige dochter van 8. Intussen is de rust een beetje teruggekeerd, al voel ik wel dat ze afstand houdt. Praten kan maar ze houdt ook die confrontatie een beetje af. Ik wil haar zeker niet forceren, en zie haar doodgraag. Nu dacht ik mijn gevoelens, en hoe ik de toekomst zie met haar in een lange eerlijke brief neer te schrijven. Maar heb nog nooit zoiets gedaan, en twijfel of dat niet averechts gaat werken. Bevestigen dat ik haar doodgraag zie, analyseren waar het foutgelopen is, en eerlijk liefdevol omschrijven wat ik er zou willen aan doen. Weet u er raad mee? Dank, Kris.
Hallo Kris,
Dat klinkt als een mooie intentie. En ik lees veel liefde en genegenheid in jouw bericht.
Hoe een brief bij je partner zal landen, is moeilijk te voorspellen en zal ook afhangen van de inhoud en toon waarin / energie waarmee geschreven.
Een brief vanuit het hart geschreven, zoals je zegt “eerlijk liefdevol”, zou door velen gewaardeerd worden lijkt me. Of de brief perse “lang” moet zijn weet ik niet. En of analyses veel toevoegen is misschien ook een vraag.
Bevestigen wat je waardeert in haar en hoe je jullie toekomst graag ziet, kan goed ontvangen worden. Ook het erkennen waar jij misschien in de loop van de jaren dingen hebt laten versloffen en hoe je dat anders wil doen.
Mogelijk ook laten weten dat haar twijfelen ook jou heeft wakker gemaakt.
Haar (in de brief) uitnodigen voor gesprek samen misschien. Zonder druk. Zonder zwaarte.
Wat maakt dat je “praten” als “confrontatie” benoemt?
En weet je wat het soort intimiteit is waar ze (meer) naar verlangt?
Henny
Goeie avond
Ik en mijn vrouw zijn 6 jaar bij elkaar waarvan 4 jaar getrouwd en we hebben een zoontje van 2 en half nu gaat het de laaste half jaar niet zo goed tussen ons ze weet momenteel niet op wat voor manier ze van me houdt we zitten nu in relatie therapie en we hebben een time out van 2 maanden dus ik ben ergens anders en ik geef haar zoveel mogelijk rust kunnen haar gevoelens weer terug komen door de rust en therapie want ik wil haar niet kwijt
Hallo, wat vervelend voor je dat het niet zo goed gaat het laatste half jaar!
Mooi dat je haar kunt laten nu. Ik ben benieuwd: wil je vooral delen wat er voor je speelt hier, of heb je een vraag?
Henny
Hoi Henny,
Sorry dat ik je weer bericht, maar ik zit echt met mijn handen in mijn haar. We komen er niet uit. Ik kom er niet uit. Heb hem laatst gevraagd of we niet beter samen hulp kunnen zoeken, zijn antwoord was kort en duidelijk: “nee”. Na een heel groot conflict, hebben we afgesproken dat ik niet meer aan hem zou trekken en dat hij mij niet meer zou wegsturen (in woon bij hem in) of het uit zou maken in een conflict. Ik heb de grootste moeite om mij veilig te voelen, vanwege mijn verleden. Eergisteren ging het weer mis. Ik uitte ergens mijn gevoel over en binnen no time escaleerde het weer. Het was weer uit, ik moest maar naar huis gaan (die ik dus niet meer heb), een schop tegen mijn kop krijgen enz….. Ondanks de wanhoop en paniek die ik voelde hem met rust gelaten. De volgende dag weer geprobeerd uit te leggen dat al zou ik trekken het toch echt niet kan om weer zo’n bom onder de relatie te leggen. Dat ik me echt niet meer veilig voel. Volgens hem waren alle uitspraken geoorloofd omdat ik weer aan hem getrokken had. En ik weet echt niet wat ik daar mee aan moet. Ik vind het niet vergelijkbaar. Ik heb een vorige keer bij een ruzie gezegd dat als hij weer zou zeggen dat het uit is, het ook echt uit is….. hoe geloofwaardig ben ik nog als ik daarin mijn woord niet hou? We hebben nou al zo vaak gesproken over dit trek en duw mechanisme…. en komen er niet uit. Ik loop op mijn tenen. Heb het gevoel dat ik niets meer kan zeggen….. mezelf aan het verliezen ben. De constante angst die ik voel neemt mijn hele bandbreedte aan denkvermogen in. Kun je mij adviseren hierin?
Groetjes, Linda
Hallo Linda,
Allereerst: geen sorry nodig voor een bericht hier. Daar is deze mogelijkheid voor bedoeld!
Op je tenen lopen en constante angst voelen is het laatste wat je wil. Niet goed voor jou (het put je steeds verder uit) en niet goed voor je relatie (je kunt er niet de authentieke zelf zijn die je bent).
Wat je veilig voelen betreft: het is lastig om je veilig te voelen in een relatie die zo explosief lijkt te zijn als je beschrijft en waarin de relatie beëindigen herhaaldelijk blijkbaar de enige manier is voor je partner om om te gaan met wat er speelt.
Deze situatie en je vraag leent zich echter meer voor een direct contact, dan een uitwisseling hier op de website. Ik zal je een e-mail sturen met een link naar onze agenda, waar je een afspraak kunt maken als je dat wilt.
Hartelijke groet, Henny
Dag Henny,
Ik weet het, het is laat.. Na het lezen van jouw stuk, helpt het mij vooruit te denken. Mijn vriend heeft mij een maand gegeven om hem weer te vertrouwen. Wij zijn vier jaar samen en het laatste jaar volledig uit elkaar gegroeid. Mijn wantrouwen naar hem is ondraaglijk. Sinds een paar weken heb ik gesprekken met een therapeute, ik weet dat dit een proces is, wat niet in één keer is opgelost. Hij distantieert zich nog meer van mij, omdat hij geen verandering ziet. Doordat hij zo ver weg van mij verwijderd is, vind ik het moeilijk toenadering te zoeken. De liefde is groot en ik wil graag weer tot elkaar komen. Vertrouwen is heel belangrijk. Hij zit alleen op slot. Hij wil zich niet meer openstellen en daar heb ik enigszins begrip voor. Maar ik weet dan ook niet meer, naast vertrouwen hebben, hoe wij weer tot elkaar kunnen komen. Ik heb er echt verdriet van en slaap dan ook slecht.
Warme groet J.
Hallo J.
Fijn dat het stuk je helpt om vooruit te denken.
Wat staat het vertrouwen in de weg? Waarin wantrouw je je vriend?
En heb je een vraag hier? Of wil je vooral delen?
Hartelijke groet, Henny
Hallo Henny,
Wat een fijn artikel heb jij geschreven. Herkenbaar en tegelijk lastig. Ik heb momenteel een relatie van 25 jaar, waarvan ik de laatste 10 jaar weinig tot geen intimiteit heb gehad met mijn man. Ik sloot mij hiervoor af. Nu heeft hij ongeveer 6 week geleden gezegd dat hij iets is begonnen (was toen net begonnen) met een andere vrouw. Dat begreep ik volkomen, gezien de situatie rondom ons. Sindsdien is er veel met mij gebeurd en ben ik een compleet andere vrouw geworden (hou van mezelf, spiritueel aan het ontwaken, schaduwwerk). Kortom: ontzettend mooi en eigenlijk ben ik mijn man hiervoor dankbaar.
Hij zegt, dat hij mij niet wil verlaten en tegelijk ook ‘relatie’ met haar verder wil voortzetten (poly-amorie). Ik merk, dat dit niet mijn way-of-life is. Heb er telkens moeite mee als hij haar blijft ontmoeten. Ik vind het lastig wat ik hier nu mee wil. Moet ik heb de vrijheid geven (dat wat mannen graag willen) om haar te blijven zien (en mezelf pijn blijven doen en leren van deze pijn) en hopen dat dit gezien de start met haar een tijdelijk iets is? Of zal ik (al dan niet tijdelijk) afstand nemen?
Met groet,
Erica
Dank je, Erica!
Wat mooi, wat je deelt over hoe je geopend bent en de verbinding met jezelf hebt hersteld.
Mooi ook hoe je je man kunt waarderen voor zijn bijdrage aan wat voor jou een wake up call geweest lijkt te zijn …
Ja, lastig de situatie zoals die nu is!
Allereerst: maak het niet iets van “mannen” dat hij de andere vrouw graag ziet (“dat wat mannen graag willen”). Er zijn genoeg stellen waarbij de vrouw een ander ontmoet en graag beiden wil blijven zien. En er zijn genoeg vrouwen die vrijheid en autonomie belangrijk vinden.
Voor mij heeft een verlangen naar vrijheid en autonomie niet perse iets te maken met een keuze om voor één intieme partner te kiezen, dan wel open te staan voor meer partners. Ook in de keuze voor één partner kunnen we ons vrij en autonoom voelen.
Wat vrijheid betreft: we hebben daar niet veel in te “geven”. Iedereen IS vrij. Als je partner een andere vrouw wil zien, is hij (of zij) vrij om dat te doen, of jij daar nu “toestemming” voor geeft of niet.
Jij bent ook vrij. Jij bent vrij om te bepalen hoe je met de keuzes die je partner maakt om wilt gaan. Jij bent vrij om helder te hebben wat JIJ wilt. Wat ok is voor jou en wat niet. Wat jouw voorkeur heeft en wat niet jouw voorkeur heeft.
De vraag is dan niet zozeer of jij hem de vrijheid wil geven, maar of en hoe jij, gezien de keuzes die hij maakt, jij in de relatie met hem wilt blijven.
Ik ben benieuwd: je schrijft dat jullie 10 jaar weinig intimiteit hebben gehad. Betrof dat vooral fysieke intimiteit, of ook emotionele intimiteit? Wat was er aan de hand, dat jij je afsloot?
En: is er nu iets veranderd tussen jullie? Je schrijft dat jij een compleet andere vrouw bent geworden … maakt dat dat de verbinding en intimiteit met je man ook anders is?
M.a.w. zijn jullie weer nader tot elkaar gekomen? Hebben jullie je meer geopend voor elkaar weer?
En zo niet, zou je dat willen? Zou je man dat willen?
Dus mijn eerste vraag aan jou en jullie nu zou zijn: wat willen jullie met elkaar? (even los van de aanwezigheid van de derde die nu dingen wakker maakt).
Weet dat je (en jullie) hoe dan ook een nieuwe relatie begint (beginnen). Al was het maar omdat jij niet meer bent wie je was. Die nieuwe relatie kun je met je huidige partner starten, of met een ander. Wat zou je het liefste willen? Wat zou je man het liefste willen?
Groetjes, Henny
Wat een fijn resonerend artikel en wat een reacties!….ik (37) en mn partner (40) hebben nu 17 jaar een relatie en 3 kinderen (15,13 en 10). We staan min of meer op het punt de cursus te gaan doen (via GGZ) , maar ik twijfel. Ten eerste omdat hij er ook nog over moet nadenken om t te gaan doen (ivm stress op werk en rouw van zn vader) en ten tweede mn eigen angsten en het uitgeput zijn van in de relatie te investeren. Na 2 eerdere break-ups (waarvan de kinderen er van 1 op de hoogte zijn geweest) is belooft er aan te werken (dingen waar ik tegenaan loop bij hem), maar gaat alles heel snel terug naar t oude. We hebben elkaar ontmoet in niet fijne fases van ons leven en ik begrijp waarom beide doen wat we doen. Ik heb inmiddels een aantal therapieën achter de rug om aan mijn deel te werken, maar zal vast nog genoeg blinde vlekken hebben. Hij zelf durft pijn niet onder ogen te komen en vlucht ervoor (in alcohol, tv kijken, zn mobiel en zn bedrijf). Daarnaast is er geen werkelijke communicatie en geen intimiteit (zowel fysiek als emotioneel). Ik heb gevraagd wat hij wilt dat ik verander, waar hij tegen aan loopt bij me, maar dat weet hij vaak niet (of durft hij het niet uit te spreken?)…dit is iets dat al jaren speelt, maar inmiddels bevinden we ons op die ijsvlakte. En ik vraag me af of het überhaupt mogelijk is om in hetzelfde schip van de zuidpool af te komen….voor mn gevoel trek ik al jaren aan een dood paard en heb diverse communicatie technieken geprobeerd. Voor mn kinderen wil ik een warm en heel gezin, maar weet niet meer wat ik eraan kan doen. Het beeld van ooit leuk samen dingen doen en een aanwezige vader en moeder zorgt steeds voor hoop en het niet kunnen/durven op te geven. Mn oudste heeft erg gestruggled met haar vader en zegt de hoop te hebben opgegeven om ooit nog echt een band te kunnen creëeren met haar vader. Mn middelste begint nu ook te strugglen. Daarnaast wil hij niet stoppen met alcohol. Hij drinkt zich niet laveloos ofzo, maar genoeg om te verdoven (zeg gemiddeld een fles wijn op een avond) In zn hart is het een goede man, maar met een liefdeloze opvoeding. Hij heeft vorig jaar een therapeut bezocht, maar zodra hij dingen gaat voelen stopt hij/trekt zich terug. Aangezien we al eerder uit elkaar zijn geweest (voor de kinderen) en het opnieuw hebben geprobeerd kan ik het niet maken voor de kinderen om dat nog een keer te doen. Uit elkaar gaan nu zal dan ook echt definitief zijn, maar dat ‘misschien kan dit helpen’ blijft aanwezig. Ik ga eraan onder door maar vraag me af toch af ‘wat kan ik nog veranderen ?’
Heeft zo’n cursus wel zin als de andere partner er eigenlijk niet zo open voor staat? Ik heb van de vorige keren ervaren (na de break up) dat hij heel narrig en negatief wordt (door het niet kunnen handen van emoties), wat enorm de sfeer in huis verpest…tevens bang dat, mochten we de cursus doen, en het duidelijk wordt dat het klaar is, we hier weer in terecht komen. Ik heb natuurlijk niet zomaar huisvesting en gaan daar ook behoorlijk wat (on)praktische zaken mee samen. Inmiddels zo overspannen dat ik niet weet of ik het goed kan opvangen….is er iets uit de cursus wat ik kan inzetten? Wat zou je me aanraden om aan te geven aan hem zonder hem het harnas in te jagen?
Hallo Meinona,
Dank je voor je waardering!
Als ik het zo lees is er veel gaande … Een lastige situatie. En al veel gebeurd.
Pijnlijk en zwaar.
Wat het onder meer lastig maakt is dat jullie allebei je handen vol lijken te hebben aan jezelf ook. Jij overspannen, hij niet goed in zijn vel …
Je vraagt of “de” cursus (via GGZ) zin heeft. Allereerst: ik weet niet om welke cursus het gaat, dus ik kan je alleen een algemene reactie geven.
Verder vraag je wat je kunt aangeven zonder hem in het harnas te jagen.
Ook dit lijkt me lastig. Het klinkt als dat er weinig ruimte is bij hem. Meestal stel ik in een situatie dat de ene partner iets wil ondernemen om de relatie te verbeteren en de ander terughoudend is voor om:
Belangrijk is dat een dergelijk gesprek:
• Gebeurt op een moment dat jullie allebei redelijk goed in jullie vel zitten, er geen alcohol is gedronken en er een ontspannen moment is;
• Plaats vindt vanuit compassie. Zonder aanval of verwijt. (Dat zal de ander alleen (verder) doen sluiten)
In beide de gevallen is het belangrijk dat je benadrukt dat je iets wilt gaan doen dat goed en passend is voor jullie allebei.
Tot slot … de belangrijkste dingen om te zorgen een ander niet in het harnas te jagen.
Wat ik ook kan formuleren als: kwetsbare / gevoelige onderwerpen ter sprake te brengen op een manier dat het veilig genoeg is voor jullie allebei. Om te voorkomen dat sluit / terugtrek of aanval reacties te gemakkelijk actief worden.
Als een van de twee zich op een positie stelt van jij bent “het” meer schuld dan ik, of ik doe er meer aan dan jij, of ik ben verder dan jij … zal het heel lastig zijn voor de ander om uit aanval, verdediging of terugtrek modus te blijven.
Als er een aanval in onze communicatie zit, een “verkeerd maken” van de ander, gebrek aan respect voor de ander (en zijn/haar worsteling en kwetsbaarheden ook) is het eveneens een hele klus voor de ander om open te blijven.
NB: dit gaat niet alleen over daden en woorden! Dit gaat vooral ook over je “energie”, over wat zich in jouw hoofd afspeelt. Stel dat je zegt “Ik hou van jou” en je denkt “Ik vind je waardeloos” zal dat laatste (ook al spreek je het niet uit) de respons van de ander waarschijnlijk sterk beïnvloeden.
En het lijkt me super belangrijk om allebei een weg te vinden goed voor jezelf te gaan zorgen. Weer beter in je vel te gaan zitten. Je hebt elkaar weinig te bieden nu zo waarschijnlijk …
Hartelijke groet, Henny
Ik heb met veel belangstelling gelezen wat je geschreven hebt, met name je reacties op de vragen van lezers.
Het is moeilijk om precies op te schrijven wat je wil zeggen… Ik denk dat het begin ligt in een bijzondere zware jeugd en eigenlijk ook een heftige pubertijd en tropenjaren als volwassen. Al jaren probeer ik te ‘helen’ , te ontsnappen aan het gitzwarte van vroeger, zeker waar het relaties aangaat. Ik heb de boeken van Sue Johnson gelezen, Jan Geurts, Norwood, Byron Katie, en nog veel meer. Daarnaast allerlei vormen van therapie gehad.
Ondertussen 51 jaar, 2 kinderen en 4 kleinkinderen en sinds 1,5 jaar een relatie. En zoals ik alle voorafgaande relatie loopt het weer spaak wat betref angst en paniek in mij. Alle therapie ten spijt, de angst is zo groot, dat het voelt als in een moeras getrokken worden.
Extreme vorm van verlatingsangst. Claimend en zeurend gedrag van mij tijdens ruzies. Mijn partner is dan heel hard en afwijzend en ik weet me daar geen raad mee. Vaak maakt hij het uit in ruzies, en daar reageer ik dan weer extreem op. Ik heb mijn moeder verloren aan zelfmoord toen ik 11 jaar was en mijn vader heeft mij misbruikt. Zeer onveilig of misschien wel niet gehecht. In ruzies komt het kleine meisje in mij weer naar boven dat geruststelling, liefde en grenzen zoekt.
Gezien alles wat er gebeurd is in mijn leven, lukt het mij bijna niet om verbinding met mezelf te krijgen. Om te voelen wie ik ben en wat ik nodig heb. De laatste tijd kamp ik enorm met mijn gezondheid, veel pijn en vaak erg moe. Dat maakt het nog moeilijker om de moed te houden en toch door te gaan met werken aan mezelf.
In het begin van de relatie kreeg ik heel veel bevestiging. Ik ben gelijk eerlijk geweest over mijn verleden en wat het met mij gedaan heeft. Maar gaandeweg wordt de angst en onzekerheid alleen maar groter en ervaar ik steeds vaker verlies van verbinding. Loop ik op mijn tenen om het allemaal goed te doen. Ik ben immers degene met het loodzware verleden. Ik ben super beschadigd. Mijn partner heeft ook de nodige rugzak maar kan die niet zo goed zien… Samen zijn we 2 gewonde vogeltjes die vastzitten in een destructieve dans.
Ik weet dat het begint met verbinding voelen met jezelf, liefde voor jezelf. Maar waar begin ik? En hoe hou ik de moed om dat te doen, na zoveel jaren van hard werken en zo weinig resultaat?
Linda
Hallo Linda,
Als we een verleden hebben als je hier deelt, kan in relaties veel geraakt worden. Het is juist daar waar we ons openen, daar waar de veiligheid is of lijkt te zijn om ons te openen, en we onze verdedigingen laten zakken, dat oude kwetsuren en gemis zo pijnlijk naar boven kunnen komen.
De relatie of de partner lijkt dan de oorzaak. Het is echter “slechts” de setting waarin we in contact komen met wat altijd sluimert. Die setting is vooral de “trigger” die activeert waar zo onze wegen voor hebben gevonden om mee te leven.
Je hebt veel meegemaakt, en één van de verdedigingsdymanieken (je kunt ook zeggen: overlevingsmechanismen) is om uit verbinding met ons zelf te gaan. Uit verbinding met de plek waar alle pijn en onzekerheid en angst en zo huist. Niet meer voelen wie we zijn als uitweg uit de misère.
Ik begrijp dat het lastig is voor je om verbinding met jezelf te hebben en te voelen wat je nodig hebt. En ik snap hoe lastig het is om moed te houden en door te gaan als je kampt met gezondheidsproblemen, pijn en vermoeidheid.
En het is niet ongewoon dat twee mensen met zo hun eigen rugzak bij elkaar landen …
Een mooie vraag die je stelt: waar begin ik met verbinding voelen met mezelf? Waar begin ik met liefde voelen voor mezelf? En hoe kan ik doorgaan, nadat ik al zó veel heb geprobeerd, zonder resultaat?
Wat mijn persoonlijke ervaring is, zowel uit mijn eigen leven als in het contact met de mensen waarmee ik werk, is dat het gaat om kleine stapjes, en jezelf de tijd gunnen. Voor zover ik het om me heen zie, is het een zaak van kleine stapjes maken, week in week uit, maand in maand uit. Het kan een tot twee jaar duren eer het resultaat zodanig is dat je het echt begint te voelen. Eer je kan zien dat er een consistente lijn is.
Het is ook lastig om moed te houden in je eentje. Dit is niet iets om alleen te doen. Als je wilt kunnen we er eens samen kijken wat je kunt doen om je leven stap voor stap naar een betere plek te brengen. Voel je vrij om een afspraak in mijn agenda te boeken daarvoor:
Online Relaties Succes Sessie plannen
Spreek je graag, Linda!
HARTelijke groet, Henny
PS en ja, een succesvolle verbinding met een ander begint met verbinding met onszelf …
Dank je Henny,
Ik heb me altijd zorgen gemaakt om periodes waarin ik weinig voelde, weinig verbinding, überhaupt weinig. Ik kan nu beter begrijpen dat het soms nodig is om weg te gaan van de plek waar zoveel pijn is. Ook al is de plek mezelf. Ik voel vaak wel angst en paniek, maar ben dan niet echt verbonden met mezelf, want als dat zo zou zijn zou ik ook andere dingen kunnen voelen van mezelf, naast de angst en paniek, dingen die me misschien kunnen helpen?
Geruststellend dat kleine stapje ook okay zijn. Zo heb ik de laatste tijd veel beter voor mijn gezondheid gezorgd, dat is fijn. Ik zal nadenken over je voorstel om een afspraak te maken.
Heb ondertussen ook de Queens code van Alison Armstrong gelezen, geeft voor nu wat rust in mijn relatie. Maakt dingen begrijpelijker.
Hallo Linda,
Fijn dat je begrijpt dat je innerlijke dynamieken, je beschermingsmechanismen soms nodig zijn.
Ja, angst en paniek gaan in mijn ogen juist vaak samen met NIET in verbinding met onszelf, onze essentie, ons lijf te zijn. Als mensen overspoeld worden door een golf van paniek of angst is het soms al simpelweg hen helpen om hun aandacht te brengen naar hun ademhaling genoeg om weer tot rust te komen.
De angst speelt zich het meeste af in ons hoofd. Het is ons lijf dat vervolgens reageert op de beangstigende gedachten die dat hoofd denkt. Wat dan weer nieuwe angstgedachten oproept. Een gemene cyclus …
Ja, contact met en aandacht voor je lijf haalt je aandacht weg bij waar je hoofd mee bezig (toekomst, verleden, dingen buiten je) en de beangstigende gedachten. Kan zo meer rust brengen. Over toekomst, verleden en dingen buiten ons hebben we weinig controle. Over (het contact met) ons eigen lijf, ons innerlijk kunnen we wel meesterschap ontwikkelen. Onze kracht ligt bij onszelf en in het nu.
Mooi dat je de Queens Code hebt gelezen en dat dat rust brengt. Benieuwd: wat is het wat je nu beter begrijpt en daarmee meer rust brengt?
En ja, kleine stapjes zijn niet alleen okay, maar de enige weg om vol te houden en ons niet te verslikken in te grote brokken. Top dat je beter voor je gezondheid zorgt. Zonder energie is het hoe dan ook lastig om wat dan ook te bereiken.
Ik hoor je dan wel als je een afspraak wilt maken.
HARTelijke groet, Henny
Hoi Henny,
Bedankt voor je antwoord. Als ik vanuit angst en paniek ga claimen, zeuren, en dwingen om bevestiging, dan heb ik als het weer rustig is zoveel tijd nodig om mezelf weer te hervatten. Schaam me dan gewoon heel hard voor wat ik gedaan heb. Ben dan ook erg verdrietig en ervaar een gevoel van verlies. Ik snap dat ik verdriet voel over het missen van mezelf. In mijn lichaam zijn of terug in mijn lichaam komen is voor mij heel lastig (denk door mijn incest verleden). De volgende keer dat ik weer angst voel opkomen ga ik proberen mezelf beter op mijn ademhaling te concentreren. Heb je nog meer tips over hoe je beter in je lijf kunt komen/blijven?
Wat betreft de Queens code, is mij vooral bijgebleven dat ik (vrouwen) mannen langs de lat van de perfecte mens (of eigenlijk vrouw) leggen. Daarmee beoordeel (of zelfs veroordeel) ik hem. Vrouwen zijn anders ‘bedraad’ dan mannen. Dan wordt het zoiets als appels met peren vergelijken. Het boek legt goed uit waarin de bedrading anders is. En dat geeft rust. Ook de single focus waar ze het over heeft, maakt veel duidelijk. Ik heb de neiging om op het verkeerde moment over (lastige) zaken te beginnen. Dan zit hij bijvoorbeeld allang weer in zijn ‘werkfocus’. Voorheen zou ik denken: “hij heeft ook nooit aandacht voor mij” Nu kan ik zeggen: “zit je weer in je werkfocus” En als hij bevestigend antwoord, parkeer ik wat ik wil bespreken tot een beter moment. Een ander ding is de tijd waarin we leven. Ik ben een zelfstandige slimme vrouw, heb niemand nodig. Een man wil graag helpen, nodig zijn. Zeggen dat ik het zelf wel kan, ontneemt hem de kans iets voor mij te doen. Voor vrouwen gaat het meer om het contact wat we hebben, de connectie en dat bereiken we vaak door praten, inleven, van alles delen enz. Een man voelt connectie (wat hij ook graag wil) als hij een vrouw kan voorzien in geluk, comfort, plezier enz. Het grappig is dat opmerkingen die hij in het verleden gemaakt heeft, en die ik toendertijd nergens op vond slaan (gezien de lat waarlangs ik het legde) nu ineens heel ‘logisch’ zijn. En als (voorlopig) laatste dat eindeloos praten over wat ik nodig heb, averechts werkt.
Grappig was, dat ik gisteren op een verjaardag van een vriendin was en vertelde over de Queens code, dat ze reageerde met: “M. (haar ex) doet juist helemaal niet zijn best, hebben ze niet zo’n boek voor mannen?” En dat ze daarmee juist zei waar de Queens code min of meer mee begint, onze neiging om mannen overal de schuld van te geven. Mannen moeten maar veranderen, meer empahties, minder egoistisch enz, worden, dan komt alles wel goed….. terwijl dat denken juist het probleem is waarom het zo vaak mis gaat in relaties. Uiteindelijk kunnen we alleen maar onszelf aanpakken, nooit de ander.
Hallo Linda,
Allereerst: wees zacht met en voor jezelf. Ik snap dat je je schaamt als je dingen gedaan hebt die je liever anders zou doen. EN … als je het anders KON doen, had je het anders gedaan. Het is belangrijk dat we OK kunnen zijn met onze overlevingsstrategieën. Wat niet betekent dat we niets doen om ze stap voor stap te veranderen als ze (ook) effecten hebben die we niet willen voor onszelf of anderen. Los komen van dergelijke strategieën begint met accepteren dat ze er zijn, dat ze een tijdelijke functie hebben voor ons, en accepteren dat we in het moment niet anders konden. Als we IN een overlevingsstrategie zitten, als deze ons heeft overgenomen en die trein op volle vaart is, kunnen we het vaak moeilijk meer stoppen. Dat moet je jezelf niet kwalijk nemen – is echt heel lastig. Zaak is om het steeds vaker vóór te zijn. Leren wat we nodig hebben en kunnen doen om er niet in te geraken. De vroegste signalen te herkennen, op momenten dat het je nog niet echt in de greep heeft en je nog in andere richting op kunt.
Kijk of je los kunt komen van je schaamte. Jezelf niet verkeerd kunt maken voor wat een deel van jou geleerd heeft te doen om zichzelf heel te houden.
Mooi wat je allemaal oppikt en hier deelt over de Queens Code! Fijn dat dat je rust geeft. En top hoe je kunt zien hoe dingen anders kunnen, hoe JIJ dingen anders kunt doen. Niet omdat jij de oorzaak bent van problemen, maar omdat jij de enige bent die JIJ kunt veranderen.
Yes … uiteindelijk kunnen we alleen maar onszelf aanpakken, nooit de ander …
Goed bezig, Linda!
Hartelijke groet, Henny
Hoi Henny,
Ik heb heel veel gehad aan wat je allemaal gezegd hebt. Ik hoop dat ik nog een keer een beroep op je kan doen. De situatie is al volgt:
Mijn vriend heeft werk waarvoor hij regelmatig (vooral in het voor- en najaar) non stop in het buitenland aan het werk is. Met mijn bedrading (verlatingsangst) is dat best een lastige constructie. We proberen dan – vooral via de app- een gevoel van verbondenheid te houden tijdens zijn afwezigheid. Wat lastig is, want hij is heel druk, en ik heb maar weinig te doen. Eigenlijk hebben we van het begin af aan hier al woorden over. Ik snap dat als hij aan het werk is, het lastig is om contact met mij te onderhouden, maar denk wel, dat iets van contact mogelijk is, als hij ’s avonds in het hotel zit. Mijn dan wil hij liever samen met zijn collega’s een biertje drinken om te ontladen.
Ik krijg steeds meer het gevoel dat hij mij het liefst ‘on hold’ zet tijdens zijn werkperiodes, ook al ik ziek ben, toch even aandacht nodig heb enz.
Gisteravond is het helemaal uit de hand gelopen. Ik voelde al wat langer dat hij mij vooral plichtsmatig zat te appen en bedacht dat het misschien beter was om minder te appen en meer te bellen. Dan hoeft hij niet meer plichtsmatig te appen en hoef ik niet meer te appen met het gevoel dat het lastig is/echt niet uitkomt. Met bellen heb je sowieso een veel beter contact.
We hebben het erover gehad aan de telefoon, maar hij werd al vrij snel heel erg boos en grof: “dat ik er geen k*t van snap dat hij aan het werk is… Als ik dan rustig probeerde uit te leggen dat ik juist met een oplossing kwam om het voor ons allebei prettiger te maken, bleef hij maar schreeuwen dat ik er echt geen ene zak van snap. Zo’n reactie roept weer van alles bij mij op… maar vooral dat als het aan hem lag, er gewoon 2 weken totaal geen contact is. Dat ik alleen maar lastig en vervelend ben. Uiteindelijk heeft hij de telefoon erop gegooid. Vanmorgen kreeg ik wel een appje: “sorry, maar ik kan het er gewoon niet bijhebben” Probeer je wel te bellen in de pauze.
Ik weet echt niet meer wat te doen. Weer voel ik dat ik veel meer wil dat de relatie en deze lastige constructie werkt, dan hij. Ben ik ook boos en verdrietig dat hij mij zo afgeblaft heeft terwijl mijn intenties echt goed waren. Hetzelfde gevoel als dat hij altijd suggereert dat hij het uitmaakt als we ruzie hebben. Ik kan prima alleen zijn, maar voel me steeds eenzamer worden in deze relatie. Weet gewoon niet hoe nu te handelen…..
Hallo Linda,
Ja, ik snap hoe die situatie lastig is voor je en bij jullie allebei dingen kan triggeren.
Ik pik even een paar dingen uit je bericht …
Het eerste is dat je maar weinig te doen hebt. Wat maakt dat jij maar weinig te doen hebt?
Dat lijkt me een eerste ding om aandacht aan te geven. Als onze partner de belangrijkste invulling van ons leven is, kan dat voor de ander al snel als benauwend gaan voelen. Bovendien maakt het ons afhankelijk, wat ook onszelf geen goed doet.
Voor iemand die zich onzeker kan voelen en bang is haar partner te verliezen is weinig te doen hebben helemaal funest. Je hebt veel te veel tijd om je zorgen te maken en je gedachten op hol te laten gaan.
Het is moeilijk, zo niet onmogelijk, onze gedachten stop te zetten. We kunnen niet NIET ergens aan denken. We kunnen WEL ergens ANDERS aan denken. Wat je kan helpen is zorgen dat je genoeg hebt wat je aandacht vraagt. Dingen waardoor jouw brein, jouw denkmachine, bezig kan zijn met iets dat productiever is dan je zorgen maken.
Hoe kun jij meer invulling aan je eigen leven geven, los van je partner? (als dat iets is dat je nu weinig doet) Hoe kun jij je tijd zinvol leven?
Een tweede ding is dat het lijkt dat je dingen persoonlijk lijkt te maken die niet perse persoonlijk hoeven te zijn. Mogelijk speelt hier ook een verschil tussen hoe veel mannen neigen te functioneren en hoe veel vrouwen neigen te functioneren. Veel mannen zijn graag doelgericht. Richten hun aandacht graag op één ding. En zijn dan ook alleen bij dat ene ding. Dat een man soms weinig of minder ruimte heeft voor (contact met) zijn vrouw hoeft niet te betekenen dat hij zijn vrouw niet belangrijk vindt of niet genoeg van haar houdt! Het betekent simpelweg dat er iets anders is dat zijn aandacht vraagt.
Ik snap je behoefte aan contact, Linda. En tegelijk heb ik de indruk dat jullie zó in elkaars ruimte zitten. Ik begrijp helemaal dat je het niet fijn vindt om bijv. twee weken geen contact te hebben, dat zou ik ook lastig vinden. EN … als de verbinding met mijn partner in de basis goed is en zij zou iets gaan doen dat voor haar belangrijk is en dat zou betekenen dat we twee weken geen contact hebben, zou ik willen zorgen dat ik daarmee om kan gaan en haar kan laten.
Waar ik benieuwd naar ben is hoe jullie relatie in de basis voelt. Welke dynamieken er spelen. Fricties als die je hier beschrijft zijn vaak een symptoom van dingen die op een andere, dieper liggende laag wringen. Dat kunnen persoonlijke dingen zijn, of dingen die in de relatie spelen. En ook dingen die in de relatie spelen zijn vaak grotendeels persoonlijke dingen. Persoonlijke dynamieken die relatie dynamieken worden.
Om het even wat “hard” te zegen: het is niet aan onze partners om onze angsten weg te nemen. Dat kunnen ze niet. Dat hebben we zelf op te lossen. Jij hebt zelf een weg te leren vinden met je angst om je partner te verliezen … En ik weet, dat is niet gemakkelijk.
Weet je, ik weet niet hoe zwaar en stressvol het werk voor je partner is. Zijn bericht “sorry, maar ik kan het er gewoon niet bij hebben” lijkt boekdelen te spreken. Als onze partner zijn of haar handen vol heeft aan zichzelf, dan is de ander al snel te veel. Dat heeft niets met de ander te maken (opnieuw: oefen je om dingen minder persoonlijk te maken!)
Wil je dit dieper onderzoeken dan wat hier mogelijk is, maak dan eens een afspraak. Ik kijk er graag met je naar wat er speelt en hoe je er mee om kunt gaan die beter voor je werkt dan het nu gaat!
HARTelijke groet,
Henny
Hoi Henny,
Dank je voor je reactie. Je slaat de spijker op z’n kop. Ik ben vanwege ernstige slaapproblemen afgekeurd, vandaar dat ik veel tijd heb. Gisteren ben ik een dagje op stap geweest, lekker buiten. En dat werkt onmiddellijk relativerend. Geeft echt ruimte in mijn hoofd. En maakt duidelijk hoe belangrijk het is, dat ik bezig ben met mijn eigen dingen.
Het verschil in bedrading tussen man en vrouw was me eigenlijk al duidelijker geworden na het lezen van de Queens code, maar hoe makkelijk vergeet ik dat weer. Verloren als ik soms ben in mijn angsten, afgewezen voelen en pijn.
Misschien nog het allerbelangrijkste, en moeilijkste is idd dat de ander nooit verantwoordelijk is voor mijn angst. Ook al triggert hij misschien constant van alles in mij, het is en blijft mijn verantwoording. Op heldere momenten heb ik wel enig idee wat voor een dynamieken er tussen ons afspelen, denk ook dat we ons niet voor niets tot elkaar aangetrokken voelen.
Graag zou ik het verder verdiepen met je, maar ik ga al naar een therapeut. Bovendien speelt geld en afstand ook een rol. Maar ik hou het in gedachten voor in de toekomst. In ieder geval heb ik heel veel aan wat je zegt. Bedankt daarvoor!
Doe ik graag, Linda, fijn dat het waardevol is voor je. En als het een keer zover komt: ik werk online (afstand speelt geen rol).
Hi Henny,
Met veel aandacht en betrokkenheid dit artikel gelezen en ook de reakties hierop. Gedeelde smart is werkelijk halve smart, ik was op zoek naar antwoorden en die zoektocht bracht mij bij jou…hoe dankbaar ben ik. 321 reakties laten mij weten, dat de intense korte relatie die net is verbroken, waardoor en de wijze waarop, het verdriet en de machteloosheid die het met zich meebrengt, het proces, een bekend fenomeen is. Laatst nog zei ik tegen mijn vriend (of moet ik zeggen: Ex), dat wanneer onverschilligheid zich aandient in een relatie, de liefde pas echt over is. De aantrekkingskracht en relatie die ontstond(heel snel) was super heftig, we geloofden het soms niet. De ruzies die gaanderweg opdoken, waren niet minder heftig. Ik heb een liefdevolle band met zijn kinderen en met zijn ex-vrouwen heb ik totaal geen rivaliteit, we zitten gewoon bij elkaar op familie aangelegenheden en lachen dan wat af, maar het anders communiceren tijdens disputen…pfff. Daar waar ik heb geleerd om aan te geven wanneer ik onzeker word, en dan niet te beschuldigen maar te vragen hoe iets zit (in mijn puberjaren door mijn eerste vriendje verbaal en fysiek mishandeld), is bij mijn vriend een tax bereikt. Daarnaast is hij van aannames/conclusies trekken en meteen vanuit die waarheid mij te bejegenen. Soms weet ik niet eens, waar zijn irritatie of boosheid vandaan komt. Gevolg: ik klap dicht. Hij gaat zich nog meer irriteren, maar door zijn verwijten geeft hij me het gevoel dat alles wat ik zeg, niet waar is. Ik wil het hier kort houden, eigenlijk zou ik in gesprek gaan met jou, alleen. Om te leren waar ik met mijn aandeel aan kan werken om de liefde die ik voel goed over te brengen. Ik kom alleen, want hij heeft onlangs, na eenzijdig beraad en misconclusie (of misschien greep hij de situatie aan als excuus), gezegd dat hij er klaar mee is. Ik wil leren, inzichten krijgen, dus zou graag van gedachten willen wisselen. Ik ben jaren alleen geweest en heb mijn hart open gesteld voor deze man, nu ik heb geproefd hoe fijn het is om van iemand te houden en iemand te hebben die van mij houd, merk ik dat ik moeite heb om na deze plotselinge eenzijdige en overwachte beslissing, de draad op te pakken. Het voelt oneerlijk om niet gehoord te worden. Graag zou ik van jou willen leren.
Dank je wel!!
Hallo Sofia,
Er spreekt veel pijn uit je bericht.
Het is mooi dat je in gesprek wilt om te onderzoeken wat JIJ anders kunt doen. Niet omdat JIJ verkeerd bent, maar omdat JIJ de enige bent waar je invloed op hebt. We kunnen alleen ons eigen gedrag veranderen, onze invloed op anderen is zeer beperkt.
Het is mooi ook het je weer openstellen je heeft gebracht dat je geproefd hebt hoe fijn het is om van iemand te houden en iemand te hebben die van jou houdt.
Een succesvolle, warme, liefde-volle relatie zij je zo gegund. Je open stellen is een eerste stap. Voor sommigen, mogelijk ook voor jou, een moedige stap. En, zoals je hebt gemerkt, begint het daarna vaak pas echt. Vrijwel iedereen neemt een verleden mee in een nieuwe relatie. Hoe daarmee om te gaan, ook al is de aanvankelijke aantrekking / verliefdheid / liefde nog zo sterk, is niet altijd gemakkelijk. Integendeel.
Bovendien: het is vaak juist waar de start zo heftig is, ook de conflicten later heftig zijn … Vergt veel van beide partners om dat te navigeren!
Ik hoor en spreek je graag over de vragen die je hebt.
HARTelijke groet,
Henny
PS ik heb je aanvraag voor een gesprek ontvangen – we spreken snel!
Onlangs is bij ons een situatie ontstaan waarbij ik een berichtje op de telefoon van mijn vriendin las…. ´ik ook aan jou, lieverd´. Vanuit mijn overlevingsstrategie heb ik nogal aanvallend gereageerd.
Mijn vriendin wil dat ik geloof dat het onschuldig is. Dat zij al jaren chat-contact heeft met deze man, eigenlijk al sinds haar scheiding, maar dat er niets raars wordt besproken. Het zou ook om iemand gaan die ze nog nooit heeft ontmoet. Ik moet haar, zo zegt ze, daarin vertrouwen.
Dat ik zo reageerde houd mijns inziens mede verband met het feit dat ik in mijn huwelijk tot 2x toe ben belazerd. Mijn ex heeft desgevraagd ook altijd ontkend dat er iets speelde, totdat de feiten zo op tafel lagen dat ze er niet meer onderuit kon. De pijn die ik in het verleden heb moeten doorstaan, kwam weer helemaal terug.
Dat berichtje, mijn interpretatie ervan, en haar standpunt dat ik het maar moet vertrouwen was op dat moment even onmogelijk. We hebben nu iets meer dan 3 jaar een heel fijne relatie (gehad). Ik heb nooit iets geweten van enige chat met deze man. Op de vraag waarom ze daar niet op en eerlijk over is geweest in het verleden, immers als het onschuldig is hoef je dat toch niet te verbergen, reageert zij dat mijn reactie al had verwacht en dat niet wilde.
Zij voelt het nu alsof ik haar niet vertrouw. Vertrouwen is in haar optiek de basis in een goede relatie. Mee eens! 100% Maar ik heb haar aangegeven dat het voor mij nu even onmogelijk is om de stap naar volledig vertrouwen te maken, zonder dat ik met mijn eigen ogen heb kunnen lezen dat het daadwerkelijk gesprekken zijn over de spreekwoordelijke koetjes en kalfjes en/of het daadwerkelijk een chat-contact is, of misschien meer. Daarin geeft zij geen toestemming. Het enige wat ik moet doen, is haar vertrouwen dat het niet is wat ik denk.
Afgelopen vrijdag hebben we elkaar voor het eerst weer face to face gesproken. Het feit dat zij haar ring af heeft gedaan, sneed mij door mijn ziel. Zonder verwijten over en weer hebben we beiden ons zegje gedaan.
Zij heeft gevraagd om een break om haar gevoelens en emotie te kunnen ordenen. De communicatie is ook even minimaal. Ik word gek van die situatie. Ik heb in de voorgaande jaren bij mezelf geconstateerd dat ik een soort verlatingsangst heb (ontwikkeld). Ik ben continue op mijn hoede of ze niet bij me weggaat. Dat bemerkte in afgelopen jaar toen zij met haar zus en de kids op vakantie naar Turkije gingen en ik met mijn kinderen in Nederland. Ik kreeg een soort paniekaanval van het feit van zij daar en ik hier. Verlies van controle. Ben daar op dat moment over gaan lezen. Herkende wel heel veel. Ik kan ook slecht op mezelf vertrouwen, laat staan op een ander. Ik krijg pas vertrouwen als ik het zie, doe, hoor etc. Of misschien probeer ik zekerheden voor mezelf te creëren om mezelf te beschermen tegen dat ik weer word gekwetst.
Het is wel een beetje een repeterend patroon dat ik juist toenadering zoek en zij graag Lebensraum heeft. Ze weet ervan. Ze weet hoe ik in elkaar steek daarin.
De verlatingsangst speelt nu vooral op. Ik ben bang haar te verliezen en krijg mijn emoties maar niet rustig. Mijn neiging is toenadering. Ik wil graag duidelijkheid dat het goed gaat komen. Maar zij wil nu tijd voor haarzelf. Heb geen controle over de situatie. Ik wil duidelijkheid. Die kan of wil ze niet geven (nog). Ik slaap bijna niet. Ben een emotioneel wrak aan het worden.
Heb de huisarts al wel geconsulteerd en heb een doorverwijzing naar een psycholoog. Ik wil, ongeacht de uitkomst van de break, gaan werken aan mijn zelfvertrouwen, vertrouwen en mijn verlatingsangst. Immers, dat ik een obstakel voor mij.
Maar mij bekruipt wel een beetje het gevoel dat ik nu een soort van boetekleed aankrijg en aantrek en dat zij de oorzaak van alle ellende bij mij legt.
Ben boos en verdrietig in een emotionele rollercoaster.
Hallo Olaf,
Zo begrijpelijk, hoe oude pijn “getriggerd” wordt door de gebeurtenis / situatie die je beschrijft.
Als ik je zo lees lijkt het als dat de pijnlijke ervaring tijdens je huwelijk niet tot rust zijn gekomen nog. Bijv. het woord “belazerd” dat je gebruikt doet mij vermoeden dat er (nog) veel lading op zit bij je. Ook niet vreemd … ons “los” of losser maken van dergelijke ervaring is meestal niet zo gemakkelijk en daar kunnen jaren over heen gaan.
Bovendien … soms ontdekken we pas hoeveel pijn (en lading) er nog zit op het moment dat er een nieuwe ervaring in het nu is die die oude ervaringen wakker maakt.
Ik heb alvast een suggestie voor je … kijk of je het woord “eerlijk” kunt vervangen door het woord “open”. Het klinkt zo anders, en voelt zo anders, om te denken en zeggen dat de ander niet open was, dan om te denken en zeggen dat ze niet eerlijk was …
Het is interessant wat je schrijft over hoe je hebt gemerkt in de voorgaande jaren een angst te hebben ontwikkeld (of daar steeds meer bewust van te zijn geworden) dat je vriendin je zal verlaten. En de energie van op je hoede zijn bij jou is niet alleen zwaar en vermoeiend voor jou, ook voor je partner!
Het is een soort “Catch 22” waar veel stellen zich in bevinden … de een heeft zekerheid nodig van de ander om de ander vrijheid en bewegingsruimte te geven, en de ander heeft vrijheid en bewegingsruimte nodig van de een om de een (meer) zekerheid te kunnen geven.
Wie beweegt er het eerst …? Wie geeft het eerst aan de ander wat deze nodig heeft …?
Het lastige in deze situatie is dat we de controle zoeken waar deze niet is. Veiligheid en zekerheid zoeken waar deze – strikt genomen – niet is. Namelijk in de buitenwereld. In de omstandigheden.
Jouw “nood” aan zekerheid is van JOU. Haar “nood” aan vrijheid en bewegingsruimte is van HAAR! En de enige dat ECHT kan geven, in jullie beider gevallen, zijn jullie ZELF, áán jezelf!
Met andere woorden: de enige controle die we hebben is over onszelf.
Mooi dat je gaat werken aan je zelfvertrouwen en vertrouwen!
Zo begrijpelijk dat je boos en verdrietig bent en je in een emotionele roller coaster voelt. Zo begrijpelijk dat het mogelijk voelt als dat dit je allemaal overkomt. En zo begrijpelijk dat je niet de rol van “schuldige” wilt. Er is ook niemand “schuld” … we hebben allemaal wel zo ons eigen AANDEEL. Het enige wat jij kunt doen is iets doen aan wat JOUW aandeel is. Waaronder verantwoordelijkheid nemen voor je eigen pijnen, emoties en angsten. En dat is waar je stappen in aan het zetten bent!
Ik ben benieuwd … wil je je verhaal vooral delen hier en daarin gehoord worden, of heb je ook een vraag?
Hartelijke groet,
Henny
Hoi Olaf,
Ik herken veel van mezelf in je verhaal. Ik heb heel lang last gehad van verlatingsangst en mijn relatie is daar bijna aan onderdoor gegaan. Ik heb er hard aan gewerkt, dat was zwaar maar uiteindelijk ben ik nu veel, veel en veel gelukkiger.
Wat ik je wil meegeven is mijn realisatie dat ik mijn veiligheid en liefde zocht bij mijn partner. Op het moment dat je dan een ruzie krijgt of een ‘break’ dan flip je helemaal de pan uit want je kan die verbondenheid, veiligheid en liefde kwijt raken. En tja, wat moet je dan?
Als je jouw liefde en steun zoekt bij jezelf, dat je echt van jezelf leert houden, dat je jezelf waardig vindt. Dan merk je dat die verlatingsangst verdwijnt. Je realiseert je dat je ook zonder je partner gelukkig kan zijn en van dingen kan genieten. Je leert je partner beter vertrouwen omdat dat het beste voor jou is, omdat jij dan het gelukkigst bent als je jouw partner vertrouwd en je houd van jezelf dus gun je dat jezelf.
Van jezelf houden kan je 100% leren.
Mooi je reactie te lezen, Vincent! Mooi hoe je hebt ontdekt ook zonder je partner gelukkig te kunnen zijn …
Prachtig wat je schrijft over vertrouwen! YES!
Dag Olaf,
Ik herken heel veel in hetgene jij meemaakt, ik maak op dit moment exact hetzelfde mee.
Bij ons is het meer dat ik niet inzag dat mijn vriendin haar ‘me-time’ veel harder nodig heeft dan ikzelf bvb.
Bij ons zijn de problemen een 2 maanden geleden begonnen na enkele berichtjes van/naar (?) haar ex. Ook daar durft ze niet zeggen wat, waar, hoe en is er geen openheid tot nu geweest omtrent hem. En nu hebben we een break en maakt het mij zot dat ze met ‘hem’ iets zou afspreken en doen natuurlijk, ook al weet ik diep vanbinnen dat dat niet het geval is.
Ik ben ook bang haar te verliezen en ben al een tijdje een emotioneel wrak. Maar dat probeer ik zo goed als mogelijk te verwerken. Ook heb ik geen controle over mijn situatie en leidt dat tot veel (bijna-)slapeloze nachten.
Wij hebben nu afgesproken binnen 3 weken mekaar terug te zien maar wel in tussentijd nog telefonisch contact te hebben. Zij zal de stap zetten om eens te bellen. Dat het bijna Valentijn is maakt het er ook niet makkelijker op.
Hallo ,
Spijtig genoeg herken ik wat je geschreven hebt. Wij zijn een samengesteld gezien met twee pubers van 14 en 16 jaar. We zijn nu 8 jaar samen en 7 jaar getrouwd.In het begin ging het super goed tussen ons tot dat de kinderen ouder werden en ook geen respect meer tonen waardoor ik bijna constant ruzie heb met hen door dat ze niet doen wat hun gevraagd wordt.ik heb de kinderen geadopteerd en op mijn naam gezet omdat hun echte vader overleden is en ze die niet echt gekend hebben. door de vele ruzie’s heb ik bijna constant ruzie met mijn vrouw omdat zij wil dat ik alles maar moet laten gebeuren en het maar normaal is dat ze mij tegenspreken. Mijn gevoel is dat mijn vrouw door dat ze constant er tussen komt de kinderen van mij heeft afgenomen en ik geen band meer heb met hen. de ruzie tussen mijn partner lopen meer en meer op van haat en verwijten. ik zie haar super graag en zij mij ook maar heb het gevoel dat de kinderen ons uit elkaar hebben gehaald en hoe kan dit terug groeien dat ik haar terug super graag ga zien. tijd hebben we niet echt voor elkaar meer want de kinderen eisen alles op. want kan ik doen hieraan ?????
Hallo Patrick,
Mm … ja, dat kan een heel lastige situatie zijn … een relatie hebben met iemand die kinderen heeft uit een vorige relatie … vader zijn van kinderen die ook een andere vader hebben (ook als deze uit beeld is of overleden) …
Bovendien is de band tussen een moeder en een kind vaak anders dan die tussen een vader en een kind, en gaan vrouwen vaak anders om met de kinderen dan mannen. In een situatie als deze kan dat nog anders zijn. Voor moeders is de band met een kind met een ex partner soms anders dan de band met een kind met de partner waarmee ze samenleeft. Daar hebben we – in mijn ogen – als man bewust van te zijn en rekening mee te houden … dat onze positie dan “simpelweg” anders is. En dat is niet altijd even gemakkelijk om mee om te gaan. Verre van soms!
Omgaan met puber kinderen kan een opgave op zichzelf zijn! Dat kinderen van die leeftijd in de ogen van de ouders (te) weinig respect tonen is een veel gehoorde klacht. Het is een periode dat kinderen zich los maken van hun ouders. Meer en meer hun eigen weg willen ontdekken. En zeker niet meer gewillig willen doen wat hun ouders hun vertellen.
Het is zo mooi wat je beschrijft over hoe super graag jij je vrouw ziet en zij jou. Het klinkt als dat je de kinderen de macht geeft over wat er tussen jullie is. Ik weet, dat voelt voor jou ook zo. En ik snap dat er meer dan genoeg reden voor je is om dat zo te voelen. EN … wil je dat? Wil je je kinderen die macht geven? Of wil je zelf bepalen hoe het gaat tussen jou en je vrouw? Wil je het toestaan dat de relatie met de kinderen de relatie met je partner in de weg zit en misschien zelfs ruïneert?
Wat vind je belangrijker: de relatie met je vrouw of dat het met de kinderen gaat zoals jij vindt dat het zou moeten?
Ik wil je hier een wat “harde” vraag voorleggen: wil je je gelijk of wil je je geluk?
Nogmaals: ik begrijp hoe je het allemaal het beste voor hebt. Hoe lastig en pijnlijk dit alles voor je is. EN … je stelt de mooiste vraag die je kunt stellen: wat kan IK hier aan doen? Hoe kun JIJ dingen anders doen om het mooie dat je hebt met je partner niet te laten vernietigen en juist weer te laten opbloeien?
Ik ben benieuwd hoe mijn respons bij je landt. Ik lees graag je reactie.
En als je eens wilt spreken over wat je kunt doen, voel je vrij hier een afspraak te maken.
HARTelijke groet, Henny
Beste Henny,
Inspirerende en verklarende tekst hierboven.
Ik hoop dat je mij een daarmee mijn relatie kunt helpen. Zal hieronder de situatie schetsen.
We (36 en 34) zijn 5 jaar samen en hebben 2 jonge kinderen (22 mndn en 9 wkn). Toen we elkaar ontmoetten kwamen we beiden uit een scheiding na een 2-jarig huwelijk. We maakten elkaar weer gelukkig, konden goed samen lachen, sporten en reizen.Na korte tijd woonden we samen en inmiddels zijn we verhuisd en dus 2 prachtkindjes rijker.
In mijn huwelijk voor de relatie met mijn huidige partner ben ik bedrogen (mijn ex is naar zijn minnares vertrokken en inmiddels getrouwd plus kind). Mijn huidige partner was zelf degene die is vreemdgegaan en daarmee is zijn huwelijk ten einde gekomen. Ik geloof(de) dat mensen kunnen leren van hun fouten. Ons gevoel was zo sterk dat we vol voor elkaar zijn gegaan.
2.5 maand terug, het liep al geruime tijd stroef, vernam ik dat hij een ander heeft. Al ruim een jaar! Voor de lust zegt hij, maar er zijn gevoelens ontstaan.Mijn wereld staat sindsdien op zijn kop. Voel me intens verdrietig en vernederd, gebroken, radeloos en boos. Onze ouders en broers/zus zijn op de hoogte en er ook kapot van.
Zelf sluit ik mijn ogen niet voor de afstand die tussen ons is ontstaan het afgelopen jaar, maar weet nu wat er speelde (hij leidde dubbelleven en ik ben mogelijk doorgeschoten in het moeder-zijn). Het gevoel voor elkaar lijkt nu verder weg dan ooit.Ik verklaarde die afstand als logisch gevolg van komst baby en veranderde rollen etc..
We hebben altijd gepraat (de laatste maanden meer een beter nog dan ooit tevoren), maar hij heeft niet eerlijk durven zijn. Hij twijfelt aan zijn gevoel voor mij. Zegt dat dat weg is en neigt voor die ander te willen kiezen er vanuit gaand dat ik in goede harmonie het best voor heb met hem voor je kinderen. Toch zoekt hij ook nog naar dat ene eureka moment/idee wat ons gevoel voor elkaar terugbrengt. Hij gelooft wel dat wij nog gelukkig kunnen worden. Maar weet niet hoe? Ik wil dat ook heel graag. Ik hou nog van hem en ben bereid aan ons gevoel te werken en waar nodig zelf te veranderen, terwijl ik ook veel moet verwerken en me thans lamgeslagen voel.
Hij wil niet in therapie. Hij zegt die andere vrouw nu niet te contacten en mij tijd te geven. Wanneer hij weer wat voor me voelt kan hij misschien voor mij kiezen ipv voor haar. Helpt u ons aan dat eureka-moment/idee of andere input om het wederzijds gevoel weer aan te wakkeren? Wat te doen?
Hallo LizeMae,
Dank je voor je openheid en het delen van je zo pijnlijke situatie.
Dat bij jullie beiden – ook al vanuit een ander perspectief – een eerder huwelijk eindigde door contacten buiten de relatie en zich dat nu manifesteert in jullie nieuwe relaties samen is betekenisvol. Ik laat dat aspect even rusten nu, maar het is iets dat aandacht vraagt als je die dynamiek – of je nu bij elkaar blijft of niet – niet nog eens wilt meemaken in je relatie leven.
Ik begrijp hoe je wereld op zijn kop staat nu, en hoe je je voelt …
De komst van kinderen, hoe gewenst ook, heeft een grote impact op een relatie. En vraagt heel bewust vooruit kijken en afspraken met elkaar maken. In vele relaties gaat het na de komst van kinderen bergafwaarts, waarbij in het “beste” geval de partners uit elkaar drijven en in een soort van al of niet vreedzame co-existentie samen blijven totdat de kinderen ouder zijn.
Esther Perel, auteur van ‘Liefde in Verhouding’ (vertaling van ‘The State of Affairs’), zegt: tegenwoordig heeft vrijwel iedereen meerdere relaties in het leven … sommigen hebben deze met meerdere (opeenvolgende) partners, anderen met dezelfde partner. Ingrijpende veranderingen in ons leven, vragen om onze relatie opnieuw in te vullen. Na de geboorte van een kind, gaan we een NIEUWE relatie met elkaar aan. En dat is iets dat we (pro-)ACTIEF te doen hebben. Het gaat niet vanzelf (goed), bij de meesten althans.
Een affaire is een ander voorbeeld van een ingrijpende gebeurtenis, die – als we samen verder willen – van ons vraagt om onze relatie te hernieuwen. Om een nieuwe relatie te beginnen met elkaar. En nogmaals: dat gaat niet vanzelf!
Het is tekenend en betekenisvol wat je schrijft … “Het gevoel voor elkaar lijkt nu verder weg dan ooit.” Ja, dat is wat kan gebeuren als we niet actief het gevoel voor elkaar voeden, levend houden. Het heeft aandacht nodig! Verliefd worden is simpel, een langer durende relatie fris en sprankelend houden is heel iets anders.
Interessant is hoe mensen dat zeggen: “Ik ben mijn gevoel voor jou kwijt.” En dan gaan zitten wachten of het terugkomt. NEE, niet dus! Dat is iets dat we te DOEN hebben. Zoeken naar “dat ene eureka moment” gaat hem niet worden, als we niet eerst KIEZEN. “Wanneer hij weer wat hij voor me voelt kan hij misschien voor mij kiezen ipv voor haar” is niet hoe het werkt! Hoe het werkt is: “Wanneer ik weer voor jou KIES, kan ik weer contact maken met mijn gevoel voor jou en dat voeden, laten groeien.”
Wat ik je aansluitend op je vraag wil voorstellen is om, bij voorkeur samen, een afspraak met me te maken. Dat kan online. Dan nemen we even 45 minuten de tijd om te bespreken wat jullie kunnen doen om het wederzijdse gevoel weer aan te wakkeren.
Je kunt hier rechtstreeks in mijn agenda een afspraak reserveren.
HARTelijke groet, Henny
Ik herken hetgeen beschreven is zo erg. Ik heb een vrij korte maar intense relatie achter de rug waarin ik maar moeilijk de vinger kan leggen op hoe het zo heeft kunnen escaleren. Ik kreeg na 9 maanden een relatie met een collega. Zij had mij verteld over haar trauma, opgelopen in een langdurige relatie met iemand die haar constant bedroog en vreemdging en er over loog. Ik heb hier zelf nooit mee te maken en dacht het wel te kunnen handelen; het contact was immers zo leuk en prettig. Echter, het moment dat er iets tussen ons ontstond bleek dit een enorme trigger voor haar. Ze had moeite mij toe te laten en kreeg last van veel herbelevingen van haar trauma. Dit uitte zich in afstand en gaf mij het gevoel er buiten te staan. Blijkt dat ‘iets weten’ van iemand en er mee te maken krijgen toch heel anders kan voelen! Met elkaar in contact blijven en blijven praten blijkt dan heel erg moeilijk. Ik trok me terug en voelde mij snel teveel wat bij haar alleen maar de gevoelige dingen triggerde. Nu ben ik al geen held in communiceren over mijn gevoel maar het is verdomd moeilijk om niet in een patroon te vervallen van aanvallen – aanvallen of aanvallen – terugtrekken. Ik herken me er zo in! Ik trok me terug, kon niet omgaan met de harde realiteit dat ik geconfronteerd werd met haar onvervulde behoeftes en gevoel van eenzaamheid en we langs elkaar communiceerden. Dit triggerde bij zo erg de paniek en wanhoop waar zij uiteindelijk alleen maar de dupe van is geworden. Ik heb het zo als een drempel ervaren met haar te kunnen praten over alles en me zo teruggetrokken daardoor waardoor het alleen maar meer geëscaleerd is.
Zo confronterend om te zien dat, ondanks de beste intenties, je iemand hier zo onbedoeld mee kunt kwetsen! Hoe kun je uit dit patroon stappen als de communicatie moeizaam gaat?
Hallo Anoniem,
Zo waardevol – ook al is het helemaal niet fijn – dat je dit patroon herkent! En zo’n mooie vraag … hoe kan ik er uitstappen?
Ja, het kan zo pijnlijk zijn om het beste voor te hebben en dan te zien hoe anders het uitpakt! Ik ben benieuwd, wat is het “hier” waar je naar verwijst in je zin ” Zo confronterend om te zien dat, ondanks de beste intenties, je iemand HIER zo onbedoeld mee kunt kwetsen”? Wat vind je dat jij gedaan hebt dat haar kwetst?
Wat ik lees is dat je het lastig vindt om over je gevoel te communiceren. Wat bedoel je met “je gevoel”. Gevoelens en emoties heel breed? Hoe je je voelt in een moment? Of over je gevoel voor haar? Wat maakt het zo lastig voor je? Wat vind je moeilijk aan over je gevoel spreken? En wat maakt dat het hier niet zo moeilijk voor je lijkt te zijn?
Interessante vraag … hoe kun je uit dit patroon (ik vermoed dat je bedoelt de aanval- en terugtrek patronen) stappen als de communicatie zo moeizaam gaat. Dat is lastig gegeven die toevoeging … “als de communicatie zo moeizaam gaat”. Gebrek aan, of gebrekkige, communicatie is juist een van de oorzaken dat dergelijke patronen actief worden. Uit destructieve patronen stappen vraagt dat je een weg vindt om opener te communiceren. Wat nodig is, is een groter gevoel van veiligheid. Verbindende communicatie kan helpen dat gevoel van veiligheid te vergroten.
Ben ook nog nieuwsgierig naar wat je bedoelt met “Blijkt dat ‘iets weten’ van iemand en er mee te maken krijgen toch heel anders kan voelen!”.
Alvast in respons op je vraag: uit welk patroon dan ook stappen, begint met ons eigen aandeel zien. Het patroon IN onszelf zien. Zoals zien hoe iets in jou (sterk?) reageert op wat het als afstand van de ander ervaart. Of reageert op geconfronteerd worden met onvervulde behoeftes van de ander.
Vaak hebben dergelijke patronen hun wortels in onszelf verantwoordelijk voelen (maken) voor de ander, en voor hoe deze zich voelt. En omgekeerd ook: de ander verantwoordelijk maken voor hoe wij ons voelen. Een mooie start om dingen te veranderen, en steeds meer uit patronen te stappen, is om te zien waar je dat doet. Waar je de ander bijv. probeert te redden, of probeert de ander zich beter te laten voelen. En zien waarin je iets van de ander verlangt, verwacht, zodat je jezelf beter kunt voelen. “Bottom line” zijn we zelf de enige die kan zorgen dat we ons goed voelen. Dat geldt net zo voor anderen. Ook zij zijn de enige die dat voor zich zelf kunnen doen.
Ik hoor graag van je!
HARTelijke groet, Henny
Hallo Henny,
Dank je wel voor deze heldere uitleg over verbinding en het ogenschijnlijk verliezen daarvan. Ik maak dit nu ook mee met mijn partner na een zware periode vanuit overspel van zijn kant hetgeen mijn wereld op de kop heeft gezet. Direct nadat dit uitkwam waren we als vanzelf weer heel dichtbij en was er een sterk gevoel van samen. Tegelijkertijd had ik ook veel verdriet en angst die sterker werd toen dagelijkse dingen als werk ons leven weer in beslag nam. Ook waren er signalen dat als ik te weinig aandacht gaf hij het zocht in werk, anderen en boos werd als ik wantrouwend was. Ik kon het niet opbrengen om meer te geven want voelde me kapot van binnen. Vanaf die tijd, ongeveer een jaar daarna ben ik me denk ik erg gaan afsluiten als overlevingsmechanisme. Ik kreeg de angst niet kwijt en stortte mij op andere zaken ( ik weet dit nu pas bewust overigens ). Nu na een aantal jaar, vanuit een situatie waarin mijn partner ook nog eens vele km verderop in het buitenland werkte en we elkaar weinig zagen, is het mis gegaan. Mijn partner gaf aan niet verder te willen ( door de telefoon op afstand) en zich te lang eenzaam gevoeld te hebben. Nooit besproken, maar ik heb me daar ook voor afgeschermd weet ik nu.
Onlangs blijkt dat hij al een ander in het vizier had met wie hij nu samen is.
Ik voel me erg machteloos omdat ik door het verbreken van de relatie pas uit mijn eigen angstblokkade ben gekomen. Wil heel graag opnieuw proberen de verbinding weer te hebben door toenadering. Echter elke keer als ik dit nu probeer krijg ik de reactie dat ik dit alleen maar doe om hem te chanteren. Als ik uitleg dat ik vanuit angst de muren had opgetrokken is dat volgens hem een bewuste keus.
Ik ben heel erg verdrietig en zou graag advies willen. Hij wil nu alsnog met mij in therapie en geeft aan dit te doen om mij te helpen alles los te laten. Ik wil graag in therapie om te kijken hoe we onze relatie kunnen redden.
Gezien zijn motivatie voor therapie heb ik wat schroom. Denk je dat het verstandig is?
Groet van Z.
Hallo Z.,
Mooi hoe je steeds meer ziet hoe jouw patronen werken! Het is zo moedig en krachtig om ons eigen aandeel in wat niet werkt in een relatie te herkennen en erkennen …
Een relatie in rustig vaarwater brengen na overspel is geen sinecure. Te meer daar overspel meestal niet uit de lucht komt vallen. Zeker als er een voorgeschiedenis is van jarenlange – soms onuitgesproken, vaak zelfs onbewuste – onvrede. Met een rugzak van teleurstellingen, kwetsingen en pijn was het al niet gemakkelijk meer om elkaar te vinden, het overspel maakt dat nog lastiger.
Het vraagt veel om de lucht te klaren en opnieuw te beginnen. Het kan soms jaren duren eer er weer een vanzelfsprekend vertrouwen en diepe ontspanning is. En het vergt dat we in de eerste plaats onszelf diep aankijken.
Ik ben benieuwd, wie heeft het voorstel gedaan om in relatie therapie te gaan? En wat is jouw schroom?
Alvast: een therapie (of coaching) aan gaan om de ander op een bepaald punt te krijgen lijkt me geen ideaal vertrekpunt. Mogelijk zelfs een vertrekpunt dat vooral kan leiden tot (meer) teleurstelling. Voor jullie allebei.
Het lijkt een verdekte vorm van één van de patronen: één duwt weg, de ander trekt. Onder het mom van elkaar helpen. Ik begrijp, dat is waarschijnlijk niet bewust zo, maar is misschien wel wat gaande is.
Het klinkt als dat jullie elkaar van jullie eigen standpunt willen overtuigen. Hoewel heel begrijpelijk, iets wat zelden werkt. Wat nodig is, is dat jullie naar elkaar luisteren. Dat jullie nieuwsgierig zijn naar de ander.
Mijn uitnodiging zou zijn om, als je een vorm van coaching of therapie in stapt samen, er zelf instapt met de intentie om (nog) meer te ontdekken over hoe de afgelopen jaren voor je partner zijn geweest. Hoe hij die jaren met jou heeft ervaren. Wat is zijn pijn? Wat is het wat hij heeft gemist? Wat is het waar hij naar verlangt?
Ook kan het een gelegenheid zijn om hem je werkelijke gevoelens te delen. Zonder agenda! Zonder doel iets bij hem te bewerkstelligen (dat zal hem waarschijnlijk alleen doen sluiten). Simpelweg om het met hem te delen. Om jezelf uit te spreken en te laten zien. Het is heel krachtig als je hem kunt laten zien dat je naar hem verlangt (als dat waar is) en tegelijk hem kunt laten voelen dat je hem respecteert in zijn keuze.
Wat maakt dat je vraag of het verstandig is? Verstandig waarvoor?
Hartelijke groet, Henny
Hallo Henny,
Dank je wel voor je uitgebreide bericht met inzichten !
Je hebt zeker gelijk wat betreft de patronen en het elkaar willen overtuigen. Mijn schroom ( en de vraag is het verstandig) heeft daar ook mee te maken dat ik vanwege die druk dat ik overtuigd moet worden aarzelde. Ik laat dit nu los en ga er open in zoals jij ook beschrijft zonder verwachting.
Het was overigens mijn voorstel om te gaan en ben blij dat we kunnen starten
Veel dank nogmaals voor je reactie !
Vriendelijke groet,
Z.
Mooi, Z., dat je er open in kunt stappen! Fijn dat je blij bent dat jullie kunnen starten 🙂
Wens je een bijzondere, mooie reis voor jezelf en samen verder!
En graag gedaan!
HARTelijke groet, Henny
Hallo Henny, wat jij beschrijft is heel herkenbaar voor mij. Ik wou dat ik dit eerder had gelezen, dan had ik mijn relatie misschien nog kunnen redden. Zelf heb ik veel last van verlatingsangst en mijn ex had (denk ik zelf) heel veel last van bindingsangst. Ik had vaak het gevoel dat hij niet volledig voor mij ging, dat ik iets miste. Ik had ook helemaal niet het gevoel dat ik een relatie had. Als we elkaar zagen was het geweldig, alles voelde zo goed en zo vertrouwd. Maar zodra hij weer weg was hoorde ik nix meer en ging ik weer twijfelen. Hij hield me emotioneel vaak op een afstand, vertelde nooit waar hij mee zat, deelde geen gevoelens en gedachten. Zelf was ik heel erg op zoek naar intimiteit en verbondenheid. Hij zei dat ik te veeleisend was en dat hij nooit iets goed kon doen. Maar dat was helemaal niet zo, ik wilde gewoon een connectie voelen. Het initiatief om elkaar te zien of te spreken kwam bijna altijd bij mij vandaan. Dat frustreerde mij ook vaak. En hij zei het een maar deed het ander, heel tegenstrijdig. Als ik iets te dichtbij kwam zei hij dingen om mij te kwetsen zodat ik weer wat afstand nam. Op een gegeven moment heb ik het maar opgegeven, ik wist niet meer hoe ik er mee om moest gaan. Ik ging er ook aan kapot. Dit is nu 3 maanden geleden. Ik heb hem daarna niet meer gezien en gesproken. Ik mis hem nog elke dag en krijg hem niet uit mijn hoofd. Ik zie nu zelf ook wel in wat mijn rol hierin is geweest en ik ga binnenkort ook in therapie voor mijn verlatingsangst. Ik hoop dat ik het een plekje kan geven maar nu voel ik me nog gebroken.
Hallo Denise,
Mooi hoe je je de dynamieken in jou en tussen jou en je partner herkent en erkent. Zo krachtig! Ik begrijp dat een deel van jou zich nu gebroken voelt. Ik begrijp hoe pijnlijk het kan zijn om achteraf te zien hoe het anders had gekund. En het kon toen niet anders. NU kun je anders. En dat is wat telt.
Het deel dat zich gebroken voelt is misschien ook verbonden met een deel dat heel kritisch kan zijn. Een deel dat zichzelf niet genoeg vindt soms. Dat vindt dat je dingen beter of anders had moeten doen. Dat vindt je beter had moeten weten. En je wist niet. Je kon niet anders. Je hebt altijd je beste best gedaan. Naar beste weten gehandeld.
Ik heb de indruk dat het deel in ons dat zo angstig kan zijn om de ander kwijt te raken ook het deel is, of daar nauw mee verbonden, dat zichzelf niet genoeg vindt. Dat denkt dat we iets of iemand moeten zijn (wat we – nog – niet zijn) om de ander te behouden. Een deel dat weggegaan door of niet beschikbaar zijn van de ander interpreteert als: “Zie je wel, ik ben niet ok! Want als ik ok was zou hij blijven.”
Een plekje geven wat er gebeurd is begint misschien met zacht zijn voor jezelf. Met geloven dat je OK bent, en altijd hebt gedaan wat je kon. Met weten dat we steeds weer nieuws ontdekken en leren, en dat het – vanuit nu OK zijn – ook steeds weer beter kan. Geloven en vertrouwen dat het steeds weer beter wordt.
Zo fijn dat je nu de dynamieken die er speelden ziet! Is ook fijn als je kunt zien dat niet alles in die dynamieken van jou was en is! Dat ook de ander een aandeel heeft in wat er niet werkt(e) tussen jullie. Jij kunt alleen verantwoordelijkheid nemen, je eigenaar maken van en iets doen met jouw aandeel. En dat doe je.
Misschien vind je het behulpzaam om dit artikel eens te lezen:
‘Eenzaam in relatie’.
Het kan je helpen om andere vormen van verbinding te verkennen en zo minder sterk te hoeven leunen op en mogelijk afhankelijk te zijn van die ene verbinding.
Zó’n mooi verlangen, het verlangen naar intimiteit en verbondenheid. Het kan zo fijn zijn om daar al simpelweg van te genieten, van te dromen, ook als het even (nog) niet ingevuld is of lijkt. Zo ook met het “missen” … kan zo fijn zijn om contact te maken met wat onder het “missen” ligt. Het verlangen. De gevoelens van warmte, genegenheid en liefde. Misschien kun je daar een beetje mee spelen. Met OK zijn met jezelf, met OK zijn met hoe het nu is, en genieten van je verlangen. Genieten van hoe goed het denken aan verbinding voel.
Ik ben nog benieuwd, Denise, heb je ook een vraag? Of wil je vooral jezelf delen hier?
Dank je voor je heldere verhaal!
Lieve groet, Henny
Hallo Henny, bedankt voor je reactie! Ja ik ben inderdaad heel streng voor mezelf. Dan zeg ik tegen mezelf dat ik het allemaal verkeerd heb gedaan en dat het mijn eigen schuld is dat het niet werkte tussen ons. Ik heb de afgelopen tijd wel meer rust gekregen, ik kan het wat meer loslaten en accepteren dat ik er niets meer aan kan veranderen. Daar ben ik blij mee. Ik zal het artikel die je hebt bijgevoegd ook gaan lezen. Ja ik wilde inderdaad mijn verhaal even kwijt hier. Maar nu heb ik wel een vraag voor je. Sinds een week heeft mijn ex weer contact met mij gezocht en stuurt hij af en toe berichtjes. Ik weet niet zo goed hoe ik hiermee om moet gaan. Ik weet niet wat zijn intenties zijn en ik ben bang dat ik weer dingen ga verwachten van hem en dat ik misschien weer de hoop krijg dat het goed komt. Heb jij misschien advies voor mij? Alvast bedankt! Groetjes Denise
Hoi Denise,
Fijn te lezen dat je meer rust hebt gekregen. Dat je meer kunt los laten en accepteren. Ja, ik begrijp dat je daar blij mee bent!
Tja, het contact dat je ex weer zoekt kan een mooie oefening zijn! Een oefening in ECHT zijn. Zonder agenda. Zonder intenties.
Een oefening ook in waarnemen wat er in jezelf gebeurt. Eerlijk zijn tegen jezelf. Te zien als er verwachtingen en hoop ontstaan, en ook daar los van te zijn.
Wellicht kun je simpelweg spontaan zijn. Alsof het iemand is die je voor het eerst ontmoet. Iemand die je nog te ontdekken hebt (dat is overigens zo!). Iemand waar je nieuwsgierig naar bent.
Hoe landen de berichtjes van je ex bij jou? Hoe voel je je als je ze leest? Wat doet het met je?
Kijk of je stapje voor stapje kunt gaan. Ongeacht waar het toe leidt. Zonder doel. Zonder plan. Simpelweg spontaan reageren. Niet om iets te bereiken. Maar vanwege het plezier ervan. Je ontdekt dan vanzelf wel wat zich ontvouwt …
Ik weet, niet gemakkelijk om los te blijven van verwachtingen. En zó’n mooie oefening!
HARTelijke groetjes, Henny
Bedankt voor je reactie! Als ik zijn berichtjes lees dan voel ik me wel blij. Het voelt heel vertrouwd, alsof ik met een goeie vriend of vriendin aan het appen ben. Hij heeft tot nu toe 6 keer contact met mij gezocht. Ik merk aan mezelf dat ik er open in sta. Ik reageer spontaan en geïnteresseerd op zijn berichtjes. Nu is het dus de kunst om het zo te houden en de angst niet weer te laten overheersen. Daarom heb ik zelf ook nog geen initiatief genomen om contact met hem te zoeken, omdat ik dan zit te wachten op een reactie en dan verwachtingen heb en teleurgesteld kan worden. Heb je nog tips hoe ik daar het beste mee om kan gaan? Groetjes Denise
Hallo Denise,
Mooi dat je er zo open in kunt staan en spontaan kunt reageren! Fijn als je kunt genieten van wat er nu is, en nieuwsgierig kunt zijn hoe zich dit zal ontvouwen.
Waar verwijst de vraag naar tips precies naar? Waar vraag je je van af hoe het beste mee om te gaan? (je hebt zelf al zo mooi beschreven hoe je nu omgaat met eventuele angsten en verwachtingen – is er nog iets dat je daarover meer zou willen weten?)
HARTelijke groetjes, Henny
Hoi Henny, ik zoek nu zelf geen contact met hem omdat ik bang ben dat ik dan weer verwachtingen krijg en teleurgesteld kan worden. Maar dat is denk ik niet de oplossing. Ik moet toch een manier vinden om hiermee om te gaan in plaats van te vermijden. Of zie ik dat verkeerd?
Hallo Denise,
Voor sommigen lijkt (tijdelijk) vermijden de enige weg. Van jou lees is dat je het graag anders wilt. Ja, in mijn ogen is er zeker een andere manier om met de angst voor teleurstelling om te gaan. Vermijden is – hoewel zeer begrijpelijk, veel voorkomend en voor sommigen de enige optie die voor hen lijkt te werken – een strategie die in de weg staat dat we voluit kunnen leven. Bij voluit leven hoort ook dat we krassen kunnen oplopen. Als je een auto koopt kun je hem altijd in de garage laten staan, dan is de kans op krassen het geringst. Wil je geen teleurstellingen, dan kun je stoppen met verwachtingen hebben en contact vermijden.
Stoppen met verwachtingen hebben is echter vergelijkbaar met de motor uit een auto halen. In het bijzonder het pure element dat onder een verwachting ligt: VERLANGEN. Verlangens zijn de motor van het leven. Zonder het voelen en in de richting beweging van onze verlangens drogen we uit. Verschrompelen we. Worden we een schim van wie we kunnen zijn.
Belangrijk echter is dat we kunnen leven met als een verlangen (nog) niet is ingevuld. Dat we kunnen genieten van het verlangen zelf. En van het op weg zijn naar vervulling. Belangrijk is dat we al of niet vervuld zijn van een verlangen niet koppelen aan ons zelfbeeld. Dat we onszelf OK vinden ook als er onvervulde verlangens zijn. Dat we van het leven kunnen genieten ook als er niet vervulde verlangens zijn. Dat we kunnen genieten van wat er WEL is, ook al zijn er (misschien wel veel) dingen niet …
Wat ook van belang is dat we open laten HOE een verlangen wordt vervuld. Dat we niet van een specifieke persoon verwachten dat ons verlangen wordt vervuld. Of op een specifieke manier, of specifiek tijdstip. En nogmaals, dat we niet vervuld zijn van een verlangen niet zien als falen!
Een manier om ermee om te gaan anders dan vermijden, is kijken of je, met kleine stapjes, zo nu en dan contact kunt zoeken vanuit een spontane innerlijke beweging. Contact zoeken op een manier van binnen naar buiten, die niet doelgericht is. M.a.w. niet gericht is op iets bereiken of bewerkstelligen. Simpelweg voor het plezier, het genoegen, van het contact.
Welke verwachtingen zou je kunnen krijgen waarvoor je bang bent dat je teleurgesteld in zou kunnen worden?
Groetjes, Henny
Mijn verlangen om bij hem te zijn is echt verschrikkelijk groot. Ik heb dit nog nooit zo erg meegemaakt bij een man. Misschien komt het doordat we allebei aan een kant van de dynamiek zitten waardoor er veel aantrekkingskracht is of gewoon omdat we zielsverwanten zijn. Toen we helemaal geen contact meer hadden werd dit verlangen langzaam aan iets minder maar ik merk nu aan mezelf dat het weer sterker is geworden sinds hij contact met mij heeft gezocht. Het verlangen voelt voor mij als een gemis en dat doet veel pijn. Ik ben bang dat als ik zelf contact met hem zoek dat het verlangen/gemis alleen maar groter word en ik nog meer pijn ga voelen. Ik wil hem dan namelijk ook zien en met hem afspreken maar dat komt niet van hem uit en als ik het ga voorstellen dan word ik weer teleurgesteld. Zo ging het voorheen altijd. Snap je mijn dilemma? Ik weet niet wat ik hiermee aan moet. Sorry voor deze moeilijke situatie. Ik hoop dat je me een beetje kunt helpen. Groetjes Denise
Hoi Denise, zie mijn reactie op je bericht van 17 sept. Greetz, Henny
Hoi Henny, ik heb hem gisteren uit mezelf een berichtje gestuurd. Gewoon gevraagd hoe zijn weekend was. We hebben even gekletst over wat dingen maar op een gegeven moment ging hij weer kijken hoe ver hij kon gaan en ging het gesprek een andere kant op. Ik ben er dit keer in mee gegaan, ik kon de verleiding niet weerstaan maar nu voel ik me weer stom en straf ik mezelf daarvoor. Ik vind het zo moeilijk om hier mee om te gaan, ik kan gewoon geen weerstand bieden aan hem. Ik lijk wel verslaafd. Wat moet ik nu doen?
Hallo Denise, mooi dat je je impuls hebt gevolgd! Je vragen lenen zich meer voor een gesprek. Je kunt hier klikken om een afspraak te maken. Ik spreek je graag!
HARTelijke groet, Henny
PS Ken je het boek ‘Verslaafd aan liefde‘ van Jan Geurtz? Een aanrader als je het nog niet hebt gelezen …
Hoi Henny,
Interessante leesstof.
Ikzelf heb op dit onderwerp een wat andere visie. Wellicht complementair.
De relatie met jezelf is het belangrijkste. Dit heb jij ooit eens gezegd meen ik mij te herinneren.
Dus als hierin conflicten of blokkades zijn. (bijna altijd wel) wordt dit (on)bewust op anderen en speciaal de partner geprojecteerd.
Vandaar dat m.i. zelfkennis zo ontzettend belangrijk is om een goede relatie met anderen op te bouwen.
Veel mensen modderen maar wat aan als de verliefdheid/grote passie voorbij is.
Dan komt de grote confrontatie met jezelf en de realiteit van de waarheid en realiteit.
Het klinkt heel nuchter. Maar zelf ben ik nooit zo verliefd geweest ook niet toen ik 16 was.
Hierdoor ben ik naar mijn eigen gevoel met beide benen op de grond gebleven en heb
een partner/vriend nooit geidealiseerd maar keek of het werkte tussen ons en dat kan 1 of 10 jaar zijn.
Een leven lang lijkt mij in deze tijden een illusie en zelf ambieer ik dit ook niet .
Zoveel soorten mensen en zoveel verschillende relaties.
Altijd weer anders en soms niet zoals je het helemaal wilt maar als de liefde er is van beide kanten is
alles mogelijk.
En wat is Liefde ? Voor iedereen ook weer een andere ervaring.
Hallo Nicolette,
Fijn dat je het interessante leesstof vindt! En mooi dat je benadrukt dat de relatie met onszelf de belangrijkste relatie in ons leven is. Kan ik alleen maar volledig onderstrepen wat je schrijft over hoe relaties vaak niet werken doordat we innerlijke conflicten / blokkades projecteren op onze partner (en anderen). Evenals dat zelfkennis de kans op een succesvolle ervaring vergroot …
Yes, zoveel mensen, zoveel verlangens en zoveel verschillende relaties.
Mooie vraag ook … wat is Liefde (interessant dat je het met een hoofdletter schrijft 😉 )
Wat is Liefde voor jou? En is er Liefde en liefde? Wat is voor jou dan het verschil?
Lieve groet, Henny
Beste Henny,
Een heel duidelijk verhaal schrijf je en het past ook echt bij wat ik merk in mijn relatie met mijn partner, waarmee ik 5 jaar een relatie heb. Ik begin steeds meer emotionele en seksuele/intieme verbondenheid te missen en dit doet best pijn kan ik je zeggen.
Bovenaan je website staat ook: De kunst van moeiteloos samen zijn, af en toe wilde ik dat het zo makkelijk was. Of het plaatje Miss you, daar kreeg ik ook de tranen van in mijn ogen. Want ik heb dat al vaker naar mijn partner benoemd dat ik de persoon mis waar ik op gevallen ben.
In het begin is natuurlijk alles rozengeur en maneschijn en op een gegeven moment zal dat ook meer naar de achtergrond verdwijnen, maar het liefste zou ik het elke dag hebben. Misschien ben ik wel te romantisch ingesteld denk ik dan, maar mijn partner was ook zo romantisch in het begin, echt helemaal mijn type (kaarsjes aan, lieve briefjes schrijven, lieve dingen zeggen, mij aanraken, regelmatig seks hebben, vanalles van mij willen weten door allerlei vragen te stellen, echt naar mij luisteren, lol hebben). Na de eerste 2 jaar is dit steeds minder geworden en komt het soms tot een punt dat ik denk: gaan wij heel ons leven zo bij elkaar blijven, volgens mij word ik er doodongelukkig van (ben ik dat soms ook), maar ik wil hem ook niet kwijt en hij is de vader van mijn kinderen. Natuurlijk is er veel veranderd in ons leven wat invloed heeft op de relatie o.a.: samenwonen (ik ben verhuisd naar een andere stad), eigen zaak opgestart en samen gaan werken (ik ben gestopt met mijn eigen werk, wat totaal wat anders was wat we nu samen doen) en samen kinderen gekregen. Ik kom uit een heel ander gezin dan waar hij vandaan komt. Wij zijn heel close en bij hem thuis was het hechte er niet. Complimenten kreeg hij vroeger ook niet, hij vind het ook moeilijk om deze te ontvangen. Ik hou van kletsen over vanalles en nog wat, brainstorm over vanalles wat ik zie en stel hierover vragen. Hij is het liefste van stilte, vaste patronen en geeft korte antwoorden. Hij kan ook over bepaalde situaties helemaal losgaan en ik vind het dan heerlijk om naar hem te luisteren wat hij allemaal te vertellen heeft. Met anderen lijkt het dit makkelijker te kunnen dan met mij. Ik vraag hem ook wel eens of ik hem voldoende prikkel of hij zijn ‘ei’ goed bij mij kwijt kan. Hij zegt van wel. Hij kan soms zo lang stil zijn, dan wil ik echt graag weten wat in zijn hoofd omgaat en ik vraag dit ook, maar hij zegt dat hij nergens over denkt dan. Mijn hoofd zit boordevol gedachten, hoe kun je nergens aan denken. Soms lijken wij zo’n tegenpolen van elkaar, aan de ene kant geeft dit ook aanvulling bij elkaar, aan de andere kant ben je soms ook heel ver verwijderd van elkaar. Is het dan echt zo dat mannen van Mars zijn en vrouwen van Venus komen. Toch was het in het begin het perfecte plaatje, ik zou dat zo graag terug willen!
Als we discussiëren / gedoe hebben, dan verheft hij zijn stem. Ik kan hier niet goed tegen, zeg dat hij dan op een rustige toon kan praten. Ik kan ook dichtklappen als dat gebeurd. Ook denk ik dan heel erg na hoe ik iets breng, waardoor wat ik wil zeggen er niet altijd uit kan komen (soms denk ik ook van dat kan ik beter niet zeggen). Hij weet altijd precies gelijk wat hij wil zeggen en gooit het zo op tafel. Ik heb wat vaker dat ik nu denk, oké we doen het wel op die manier dan is de rust er weer. Niet goed natuurlijk, maar de stress en spanning is dan wel weg en hij zit dan beter in zijn vel / is gezelliger. Toch ook som ik in mezelf dan soms op van wat ik allemaal moet doen, wil ik ervoor zorgen dat er rust in zijn hoofd is en hij gewoon zijn dagelijkse dingen kan doen, terwijl ik ook weer denk: ja en ik dan. Ligt ook zeker bij mij, maar over gevoelens praten dat kan hij dan weer beter dan ik.
Ik vind het heerlijk om in zijn armen te liggen, dat hij mij kriebelt, lieve woorden tegen mij zegt, seks met mij wil hebben. Echter dit alles is echt sporadisch dat het gebeurd. Ik moet het heel vaak vragen of hij hierop wil letten. Hij zegt dat het vanuit hemzelf moet komen, vind ik ook, maar wanneer komt het dan. In het begin kon hij niet van mij afblijven en kwam hij met de liefste woorden, zal wel met het prille begin te maken hebben gehad dan. Als ik hem vraag of hij me nog aantrekkelijk vindt, zegt hij dat het echt wel zo is. Moet ik andere dingen doen op seksueel gebied is mijn andere vraag, nee hij vindt het prima zo (ik niet). Steeds vaker, praktisch altijd, ligt het initiatief bij mij voor seks, en hij raakt dan ook opgewonden en komt aan zijn trekken. Maar vind ik dit leuk hoe het ‘moet’ gaan, nee, en ik ben niet voldaan. Wil dat hij wil en niet dat ik het bijna moet pushen. Zeg ook wel vaker, ik hoef niet persé seks, maar ben gewoon intiem met me, maar ook hier krijg ik bijna geen reactie van hem op terug. Heel frustrerend en voor mij ook best pijnlijk. Want begin echt te twijfelen aan mezelf. Te twijfelen over onze relatie.
Heb jij nog meer ideeën hoe ik alles moet aanpakken?
Wil graag een gezonde, gezellige en intieme relatie met mijn partner. Ik weet dat dit erin zit, anders was het in het begin toch niet zo?…
Dankjewel dat je me wilde ‘aanhoren’.
Hallo Just you,
Ja, ik begrijp hoe afnemende verbondenheid zo pijn kan doen. Samen zijn is een kunst. Moeiteloos samen zijn nog een grotere Kunst! Voor velen zeker niet gemakkelijk.
Mooi je verlangen naar herstel van verbondenheid te voelen. En – hoewel pijnlijk – mooi en helder hoe je beschrijft dat je de persoon mist waarop je gevallen bent …
Heel mooi ook dat je in contact blijft met dat verlangen. Ja, het gebeurt veel dat de aanvankelijke gloria van samen zijn na een tijd vervaagt. En het is mogelijk om deze te reanimeren. Het is mogelijk om deze levend te houden.
Onze relatie fris en “juicy” houden gaat bij de meesten niet zo vanzelf. Zeker niet in het aangezicht van de vele veranderingen die zich in het leven van elk der partners, en van de partners samen, presenteren. Gewenste verandering vaak. Zoals gaan samenwonen, een verhuizing of de komst van kinderen. Ongewenste veranderingen soms. Zoals ziekte, verlies van een dierbare of een baan kwijt raken. Het vraagt iets van ons om in het decor van dat veranderende leven onze verbinding stabiel te houden en te verdiepen.
Wat het onder meer van ons vraagt is erg goed voor onszelf zorgen. Bewust blijven van wat we nodig hebben – en van de veranderingen daarin. Ruimte blijven maken voor wat we nodig hebben. Voor onszelf, alleen, en in relatie tot de ander. Een eigen zaak beginnen en kinderen krijgen vraagt zoveel … het kan er zo insluipen dat die aandacht voor onszelf erbij in gaat schieten. En we steeds minder de beste versie van onszelf kunnen zijn. Er ook steeds meer de aandacht voor elkaar erbij in gaat schieten.
Het is met een glimlach dat ik het stukje waarin je jezelf en je partner beschrijft heb gelezen. In het bijzonder ook het contrast tussen zijn stilte en jouw drukte in je hoofd. Met je mooie vraag aansluitend of het echt zo is dat mannen van Mars zijn en vrouwen van Venus komen.
Ja, mannen en vrouwen zijn anders “bedraad”. Hun brein lijkt anders te werken. Mark Grungor bespreekt met veel humor hoe anders in deze video op YouTube. Alison Armstrong deelt in deze video haar perspectief op verschillen tussen de manieren waarop mannen en vrouwen door het leven bewegen.
De ervaring die jij beschrijft sluit bijv. aan bij de “nothing box” waar Mark over spreekt en de uitleg van Alison hoe alles in de omgeving van een vrouw tegen haar spreekt. Met dezelfde verbazing waarmee jij nu schrijft “hoe kun je nergens aan denken”, vroeg ik jaren geleden aan een vriendin: “is jouw hoofd echt helemaal nooit stil?”
Zo zijn er meer accent verschillen waarmee mannen en vrouwen het leven ervaren en benaderen. Die verschillen zijn vooral mooi. We hebben slechts te leren dat we dingen anders zien en dingen anders ervaren. Het kan ons erg helpen als vrouwen stoppen om mannen te zien als een imperfecte (en gevoelloze), harige vrouw en mannen stoppen vrouwen te zien als een instabiele (en overemotionele) man met mooie rondingen.
Die verschillen zijn niet de echte oorzaak van het uit elkaar drijven. Dat waren ze in de eerste jaren ook niet. Wat vermoedelijk meer een rol speelt is dat elk niet meer de beste versie van zichzelf is. En dat bij beiden (waarschijnlijk onbewust en onbedoeld) de aandacht voor elkaar niet meer zo hoog op het prioriteiten lijstje staat als in het begin. Om begrijpelijke redenen.
Het ligt zó op de loer om niet meer onze eigen beweging te volgen (of dit steeds minder te doen), als we samen met een ander zijn en leven. Aanpassing holt ons heel langzaam uit. Onze energie neemt af. En als onze energie afneemt kunnen we minder goed met veranderingen en verschillen omgaan. Neemt ons incasseringsvermogen af. Worden we prikkelbaarder. Zien we minder wat wel werkt en meer wat niet werkt.
Wat relaties ook vaak uitholt is dat gesprekken in de loop van de jaren meer gaan over wat er niet goed gaat en, zoals je beschrijft, het karakter van discussiëren en gedoe krijgen. Dat we meer bezig zijn iets van de ander gedaan te krijgen, dan te kijken hoe we de ander kunnen ondersteunen. Dat het meer gaat over problemen dan over dingen die inspireren en plezier geven. Dat put verder uit. Als we op een probleem stuiten laat op de dag, is het wijs dat probleem te laten en eerst te gaan slapen. Uitgerust en met een frisse blik is een oplossing dichterbij dan wanneer we vermoeid zijn. Veel stellen voeren hun gesprekken vaak ’s avonds, na een lange dag van werk en klussen en voor de kinderen zorgen. Tot in de late uurtjes soms, waarna ze onverrichter zake gespannen en gefrustreerd in slaap vallen (of lang wakker liggen) en na een korte nacht de volgende ochtend al verre van fit aan de dag beginnen. Een vermoeiende neerwaartse spiraal waarin stellen steeds verder van het huis dat “samen” kan zijn raken …
Een van mijn kennisgebieden is chronische stress en burnout. Wat ik mensen die ik begeleid onder meer meegeef is dat “geen zin” vaak het eerste teken is van “te moe”. Een reden te meer om bij “geen zin” eerst de batterij weer op te laden. Eerst te zorgen dat we weer de beste versie van ons zelf worden. Iets wat niet meevalt in de ontstane alledaagse waan van werk en huishouden en kinderen en relatie en meer. Iets wat niet meevalt als we niet weten hoe we dat kunnen doen.
Ik snap hoe frustrerend en pijnlijk dit alles voor je is. Zo begrijpelijk ook dat je begint te twijfelen aan jezelf en aan je relatie. En niet nodig. Jij bent OK. Jullie zijn allebei OK. Je weet alleen niet genoeg hoe je gegeven de veranderde (en veranderende) omstandigheden jezelf en je relatie gezond en levendig kunt houden.
Mm, je vraag … meer ideeën hoe je alles moet aanpakken. Het liefst zou ik je partner en jou eens samen spreken. Het perspectief van jullie allebei horen. De dynamieken tussen jullie zien.
Wat vindt je partner van jullie relatie? Weet je dat? Weet je of er iets is wat hij mist? Wat hij nodig heeft? Wat hem dwars zit misschien?
Wat is het wat je partner wil? Wil hij ook een gezonde, gezellige en intieme relatie? En hoe ziet dat voor hem uit?
Ja, dat geloof ik ook dat er iets beters inzit voor jullie. Misschien kun je je partner polsen om een afspraak te maken van jullie samen met mij. Om samen te onderzoeken wat jullie kunnen doen om de vonkjes weer te laten overslaan. Via de knop onder het artikel kun je een gesprek aanvragen. Als je partner (nog niet) openstaat om dat te doen, kun je dat ook voor jezelf doen. In persoonlijk contact kan ik sneller en beter met je kijken wat je anders of meer zou kunnen doen.
Ik hoor je graag!
HARTelijke groet,
Henny
PS nog aansluitend op je vraag “hoe IK alles moet aanpakken” … ik nodig je graag uit het boek ‘The Queens Code’ van Alison Armstrong (Engelstalig) eens te lezen en te kijken of je daarin handvatten vindt. Dit boek gaat erover wat vrouwen anders kunnen doen om het beste in hun man wakker te maken. Niet omdat vrouwen de oorzaak zouden zijn van relatie problemen, maar wel omdat er dingen zijn die veel vrouwen anders kunnen doen als ze beter weten wat welk effect heeft op mannen. Simpelweg omdat jij de vraag stelt, en jij bent vrouw …
(als je geïnteresseerd bent, kun je het het best bestellen via haar website, dan krijg je ook – zonder extra kosten – toegang tot video’s van rond 45 min na elk hoofdstuk, waarin Alison vragen van lezers beantwoordt)
Dag Henny,
Ik las onlangs dit artikel en de vele reacties hierop. Dit heeft mij geholpen mijn gevoelens wat meer te duiden. Toch ben ik nog heel erg zoekende. Ik hoop dat jij wat inzichten hebt die mij iets verder zouden kunnen helpen. De situatie is als volgt.
Ik ben nu bijna 4 jaar samen met mijn vriendin, waarvan we ongeveer 2,5 jaar samenwonen. Het afgelopen half jaar heeft zij een aantal dingen gedaan die mij erg gekwetst hebben. Geen ontrouw, maar wel mijn vertrouwen geschaad. Ik had niet verwacht dat ze dergelijke dingen zou doen. Ze hield daarbij (onbewust) geen rekening met mijn gevoelens. We hebben hier ruzie over gehad, maar kort daarna heb ik zand erover gedaan. Ik dacht het verder zelf wel op te lossen.
In de tussentijd had ik ook een hersenschudding opgelopen waardoor ik een aantal maanden weinig energie had om met deze dingen om te gaan.
De afgelopen 2 maanden merk ik dat ik heel snel geïrriteerd en onrustig ben als zij in mijn buurt is. Dit wordt nog wel steeds afgewisseld met positieve momenten waar we elkaar wel opzoeken. Ik heb haar aangegeven dat zij deze gevoelens steeds vaker in mij los maakt. Uit praten maakten wij op dat ik me (op dit moment) niet ‘veilig’ bij haar voel wat zich uit in deze irritaties. We weten alleen nu niet hoe nu verder. We hebben allebei uitgesproken dat we graag bij elkaar willen blijven en veel moeten praten hoe we ons voelen en hoe we dingen ervaren, maar gezien de situatie maak ik me zorgen of dit nog wel mogelijk is. Ondanks dat we dit besproken hebben, blijven de irritaties aan mijn kant en ontstaan er ook steeds meer irritaties aan haar kant (ze heeft het gevoel dat ze niets meer goed kan doen). Het wordt een onwerkbare situatie zo.
Heb jij ideeen hoe we een volgende stap kunnen zetten in ons proces?
Hallo J.,
Dank je voor je bericht. Fijn dat het artikel en de reacties jou hebben geholpen wat meer helderheid te krijgen!
Je schrijft dat je nog erg zoekende bent … waarnaar? Waar ben je naar op zoek?
Ik lees dat er dingen gebeurd zijn die jou hebben gekwetst, waarbij je voelde dat je vriendin geen rekening hield met je gevoelens. Ik ben benieuwd: wat is er gebeurd? Met welke gevoelens is er geen rekening gehouden gehouden en hoe? (overigens interessant, de toevoeging “onbewust”, aangezien rekening houden met per definitie een bewuste activiteit is … wat betekent die toevoeging hier?)
Verder schrijf je dat je er zand over hebt gedaan en dacht “het” (wat?) zelf op te lossen. Wat betekent dat voor jou: “zand erover doen”? En waar deed je zand over?
Als we ergens zand over doen (of denken te doen), kan zich dat – als het niet ECHT is opgelost – op allerlei manieren toch een weg naar buiten wurmen. Zoals in snel geïrriteerd raken. Het lijkt dat er iets is dat aandacht vraagt! Wat maakt dat je je niet veilig voelt bij je vriendin? Wat is er onveilig?
Ik word vooral heel nieuwsgierig bij het lezen van wat je deelt. Ik ben heel benieuwd wat er nu speelt, wat er in jou geraakt is en wordt. Ideeën over een volgende stap in jullie proces heb ik nog niet, ik heb vooral veel vragen. Misschien het best om in een direct contact nader uit te wisselen. Ik stel je voor om een afspraak te maken voor een gratis intake gesprek. Wellicht fijn om dat samen met je vriendin te doen. Je kunt de knop onder het artikel gebruiken om een gesprek aan te vragen. Je kunt me ook gelijk bellen om een afspraak te maken: 06 – 242 131 33.
Ik hoor je graag!
HARTelijke groet, Henny
Beste Henry,
Zojuist jouw mooi geschreven artikel gelezen. Veel dingen herken ik hierin. Op dit moment ben ik veel advies aan het inwinnen over mijn relatie.. bij bekenden en onbekenden. Zelf weet ik namelijk niet waar ik goed aan doe en daar wil ik graag achterkomen.
Na jaren aan mijn eigenwaarde te hebben gewerkt, twee keer alleen op reis gegaan, voelde ik me weer mezelf. Ongeveer 1,5 maand na mijn tweede reis heb ik mijn huidige vriend ontmoet. We hadden elkaar al weleens gezien, maar ons grote leeftijdsverschil (16jaar) hield mij tegen om verdere actie te ondernemen. Na mijn reis kwamen we elkaar spontaan tegen en onze eerste avond samen (stad) was gelijk bijzonder. Daarna hebben we, ondanks ons leeftijdsverschil, besloten te gaan daten. We zouden wel zien hoe het liep. Voor mij was de leeftijd een keuze tussen verstand en gevoel. Daarbij ook accepteren of niet, ik kon er toch niks aan veranderen. Al vrij snel (na 2 maanden daten) zijn we serieus een relatie aan gegaan.
We zien elkaar 7 dagen in de week. Hebben het over vanalles en nog wat, ook toekomst. Maar voor mij is er meer dan alleen relatie. Ik vind het belangrijk ook met vrienden af te spreken. Niet omdat ik mijn vriend niet graag zie. Ik heb ook een druk sociaal leven.. al zeg ik het zelf en haal veel plezier uit het afspreken met vrienden. Hij heeft hier in onze ‘verliefde’ fase minder behoefte aan. Dit zorgde/zorgt regelmatig voor discussie. Niet dat ik niet mocht, maar ik vond het toch steeds moeilijker om aan te geven dat ik ook iets met vrienden wilde doen. De gehoopte reactie ‘oh wat leuk, gewoon doen’ kreeg ik eigenlijk nooit. We hebben het hier uitgebreid over gehad en hij vindt het ook belangrijk dat ik dingen doe die mij gelukkig maken. Ik moet op mijn plaats leren duidelijk aan te geven wanneer ik iets wil doen.
De verbondenheid die ik voel heb ik nooit eerder ervaren. Ik ben van mijzelf vrij gesloten, maar kan vanaf de 1e dag alles bespreken met mijn vriend en emoties laten zien. Helaas is er 1 groot issue wat zeker wekelijks zorgt voor zware gesprekken, emotionele buien en veel twijfels: zijn onzekerheid en tekort aan vertrouwen. Hij zoekt overal iets achter. Als ik vraag waar het vandaan komt, zegt hij: omdat ik bang ben je kwijt te raken. Daarnaast begint hij nog super vaak over ons leeftijdsverschil. Hij is daar onzeker over. Juist doordat hij er een ding van maakt begin ik ook te twijfelen. Zijn onzekerheid zorgt dat hij me juist kwijt raakt.. We hebben pas 3maanden officieel een relatie en toch al zoveel issues. Is het waard om ervoor te gaan of moet ik gewoon loslaten. Ik heb geen idee.. de laatste week ben ik non stop emotioneel. Ik weet hoeveel hij me geeft en ik nu al om hem geef en hoe goed we dingen kunnen delen. Alleen die discussie/gesprekken/issues over onzekerheid en vertrouwen breken soms op. We zijn pas begonnen..
Hopelijk kunt u mij advies of nieuwe inzichten geven.
Groetjes Roos
Hallo Roos,
Dank je voor vraag! Wel interessant om te lezen dat je zelf niet weet waar je goed aan doet. Helaas is er maar één die dat kan weten ;-).
En ik snap hoe delen met anderen en andere perspectieven horen jou kan helpen om meer helderheid te krijgen …
Wat ook mijn aandacht trekt is dat je schrijft dat je jaren aan je eigenwaarde hebt gewerkt. Wat maakte dat dat “nodig” was? Voelde je minder eigenwaarde dan je zou willen? Voelde je je minder zeker dan je zou willen?
Eén van de redenen dat ik het vraag is dat mensen die tot elkaar aangetrokken raken, vaak “matchen” op essentiële vlakken. Er wordt wel eens gezegd dat tegengestelden elkaar aantrekken, maar mijn ervaring is dat juist gelijken elkaar aantrekken, soms zonder dat ze op het eerste gezicht helder hebben waarin zo nou “gelijken”. Zou het kunnen dat “onzekerheid” een aspect is waarop jullie matchen? Dat zou betekenen dat niet alleen hij, maar ook jij nog wat meer te doen zou kunnen hebben op dat vlak …
Voel jij je VRIJ, om je eigen weg te gaan, ongeacht wat dat met hem doet? Kun je ZIJN met zijn onzekerheid en angsten? Kun je hem daarin laten en hem dat zelf laten oplossen, terwijl jij ondertussen de dingen doet die ook belangrijk zijn voor jou? Los van hem?
Zo fijn voor je (en jullie), lijkt me, dat je nu verbondenheid voelt die je niet eerder hebt ervaren. Het is juist in een dergelijke diepere intimiteit, dat beide partners (opnieuw, soms op andere lagen) hun kwetsbaarheden en onzekerheden tegen komen. Of het het “waard” is om voor te gaan, kun jij alleen bepalen. Dat is behalve een “weten”, ook simpelweg een keuze. En dergelijke keuzes zijn niet voor eeuwig. Voor nu kiezen maakt echter dat je in jezelf en tussen jullie een rust creëert, waarin ook die geraakte kwetsbaarheden en onzekerheden ruimte kunnen krijgen. Waarin jullie daar elke voor zich en samen een weg in kunnen vinden.
Misschien is niet zozeer een vraag voor je of het het waard is, maar hoe je het kunt doen op een manier die werkt voor jou?
Het is een veel voorkomende dynamiek, die je beschrijft hier. Eén van de partners die bang is de ander te verliezen en meer op de ander gericht lijkt te zijn (of is), en de ander die bang is zijn of haar ruimte te verliezen en die zich meer vrij wil voelen. En juist als partners veel voor elkaar betekenen kan deze dynamiek zich aandienen. Het is een mooie “uitdaging” voor jullie hoe je verbinding in vrijheid en vrijheid in verbinding kunt gaan ervaren. Waarbij elk vooral in de eerste plaats iets voor en in zichzelf te doen heeft (getriggerd door wat er gebeurt in de uitwisseling met de ander). En waarbij het kan helpen als je weet hoe je hierover ook met elkaar kunt spreken – zonder dat het zwaar hoeft te worden – en elkaar kunt ondersteunen, zonder je verantwoordelijk te voelen voor de ander. Wil je hier meer over weten, voel je vrij eens een afspraak voor een intake te maken (zie de knop hierboven, onder het artikel). Ik onderzoek graag nader met je wat je hierin kunt doen.
HARTelijke groetjes, Henny
Als volgt: ik ontmoet een super man, we zijn verliefd. Ik kan erg goed met zijn familie en dochtertjes overweg. Na 1.5 jaar beginnen we het te hebben over de toekomst. Op dat moment begin ik angsten te krijgen. Ik wil heel graag een toekomst maar ben bang dat het fout gaat lopen voor geen enkele reden. Ik ben erg gelukkig maar ik bang dat er onheil op de loer ligt. Wat klopt er niet, wat zie ik niet, wanneer zullen ze me zat zijn, wanneer zullen ze groener gras willen? Ik schaam me zo te denken en begin te drinken (1 keer per maand ofzo) maar dat maakt de angst erger. Ik ga dingen zien die er niet zijn, twijfel aan alles wat hij zegt, zoek en maak daardoor problemen. Het loopt uit de hand en ik besluit naar een psycholoog te gaan. Na wat prikken komen we op mijn ex en ik breek. Ik huil en ben woest. Nu vertelt ze me dat ik met een rasechte narcist te maken heb gehad. En omdat ik dat nooit heb geweten en altijd heb weggestopt, heb ik altijd gedacht dat ik niet spoorde. Ik heb alles van toen opgeschreven en ze schrok van wat ik allemaal heb meegemaakt. Ze vertelt me dat ik dit echt moet gaan verwerken, dat dit geen leven is zo. Ik heb me verdiept in narcisme met haar hulp en inderdaad, ik heb een beste te pakken gehad. De dingen die ik in mijn huidige relatie dacht te zien, waren een verdraaide waarheid, niet de werkelijke waarheid. Mijn psycholoog zegt dat het belangrijk is dat ik dat besef ga krijgen. Dat mijn referentie, mijn ex dus, een grote leugen is. Nu ik meer en meer weet van narcisme en ik praat in een steungroep voel ik een last van mijn schouders, als een soort van vrijheid voelt het. Ik leer dat een normale relatie mogelijk is en dat ik de echte waarheid kan gaan inzien. Ik wil het eigenlijk aan mijn vriend vertellen maar besluit nog even te wachten tot ik alles duidelijk op de rijtje heb. Inmiddels ben ik weer in mijn eigen huis omdat de spanning te hoog was en er was afstandelijkheid. Nu appt hij echter te willen stoppen met de relatie, te vaak teleurgesteld. Ik baal enorm omdat ik nu juist wéét wat er aan de hand is en ik als geen ander zijn teleurstelling snap. Ik heb me misdragen en ben respectloos geweest en dat spijt me enorm want hij heeft dat niet verdiend. Met hangend hoofd accepteer ik zijn keuze en kan ik mezelf wel voor de kop slaan dat ik het niet eerder heb gezien. Ik wil hem en zijn kindjes helemaal niet kwijt. Ik zit nu vol ongeloof, HOE HEB IK DIT KUNNEN LATEN GEBEUREN?!?!?!?
Gr Mar
Hallo Mar,
Dank je voor het delen van je verhaal hier! Zo herkenbaar hoe onze ervaringen ons angstig kunnen maken, zelfs angstig voor waar we zo naar verlangen! Zo herkenbaar hoe onze ervaringen ons een vertekend beeld kunnen geven van “de werkelijkheid”. Hoe er een verwrongen referentiekader kan ontstaan. En pijnlijk hoe ervaringen als jij beschrijft overlevings-/ en beschermingsmechanismen in onszelf kunnen doen ontstaan die ons ook juist weghouden van dat wat we zo graag willen. Mechanismen die ook voor een ander weer kwetsend kunnen zijn.
Ik vind het zo bijzonder en dapper hoe je nu ziet welke dynamieken er in jou en in jouw relatie actief zijn geweest. En hoewel ik heel goed snap dat je het zegt, zou ik je willen uitnodigen om de zin “met hangend hoofd” te wijzigen in “met opgeheven hoofd”. Het vergt moed om werkelijk in de spiegel te kijken en ook naar delen te kijken die we pijnlijk vinden om te zien. Delen waar we niet trots op zijn. Delen die we afkeuren. Delen waar we ons schuldig over voelen.
Ik zou je ook willen uitnodigen om te stoppen zo hard voor jezelf te zijn, te stoppen met jezelf voor je hoofd te slaan. Je kon het niet eerder zien. Het is juist zo krachtig dat je het BENT gaan zien! En dat je volle verantwoordelijkheid neemt voor wat je nu ziet. Ook al kon je er niets aan doen toen.
Je kon niet anders. Als je anders geweten had had je anders gedaan. Ik heb zoveel respect voor je dat je je los weet te maken van je oude, verwrongen referentiekader.
Je hebt dit “laten” gebeuren omdat je niet beter wist. Niet beter KON weten ook. Het is zoveel winst dat je nu wel beter weet!
Je verdient om zacht en lief te zijn voor en met jezelf. Om trots te zijn op jezelf. Om jezelf een nieuw begin te gunnen. Misschien zelfs met deze man. Maar deze man, of een volgende, is niet gediend bij iemand die zichzelf verkeerd maakt. Die zichzelf schuldig voelt. Mijn uitnodiging is om jezelf de “credits” te geven voor de moedige en krachtige beweging die je aan het maken bent. En het leven en je vriend met opgeheven hoofd en rechte rug tegemoet te treden.
De vraag is, wat mij betreft, niet “Hoe heb ik dit kunnen laten gebeuren?”. Een vraag die je meer dient, lijkt mij, is: “Hoe nu verder?”. “Wat kan ik anders doen, nu ik dit alles zie en weet?”
Ik zie dat dit bericht van 19 juli is, dat is alweer bijna twee weken geleden. Heb je inmiddels wel aan je vriend verteld wat je besloten had nog even mee te wachten? Hoe gaat het nu met je en het contact met je vriend?
Ik lees je graag!
HARTelijke groetjes, Henny
Hey Henry
Ik heb je artikel gelezen en herken hier enorm veel in. Mijn partner geeft sinds kort duidelijk haar grenzen en haar ruimte aan, spreekt vaker af met vrienden, .. Ze geeft aan dat ze dit de voorbije jaren niet gedaan heeft omdat ze zichzelf te min voelde en niet voor zichzelf kon/wou opkomen. Ze gaf ook aan dat ik sinds de geboorte van onze dochter – die ik gedragen heb – enorm afstandelijk ben geworden en blijkbaar zelfs niet gezien heeft dat zij het moeilijk had… Dit geeft me een enorm schuldig gevoel..
Ik ben momenteel zwanger van ons 2de kindje, na een miskraam vorig jaar en enkele pogingen waarbij telkens veel hormonen in mijn lijf gepompt werden, en heb het idee dat ik haar kwijtgeraak omdat er nog nooit zoveel afstand is geweest tussen ons. Ik heb ontdekt dat ik enorm bezitterig en jaloers ben en heb de neiging om me aan haar vast te klampen omdzt ik voel dat ze afstand neem, waardoor we ruzie maken en ze vaak vertrekt en afspreekt met een goede vriendin. Ook merk ik dat ze vaak op haar smartphone zit, waarbij er zelfs letterlijk afstand tussen ons zit en ik me enorm onzeker e’ buitengesloten voel.. Ik heb haar jaren onbewust vastgenepen, en ze wringt zich – terecht- los nu, maar dat geeft me zoveel onrust, onzekerheid etc…
Hallo Veerle,
Wat pijnlijk voor je wat je deelt! En fijn, al voelt het nu zo onaangenaam, dat je zo helder hebt wat er aan de hand is. Zo moedig om zo eerlijk naar jezelf te kijken. Zo moedig om te delen hier, wat je ziet in jou en tussen jullie.
Allereerst: een kind krijgen – lijkt een open deur, en toch – is geen sinecure voor een relatie! Je begint als het ware een nieuwe relatie, zoveel verandert er in jullie omstandigheden. En je verandert ook allebei. In jullie situatie mogelijk nog spannender … twee vrouwen waarvan er één draagt en dan ander daarmee niet (kan bewust of onbewust zó veel oproepen, zó veel aanraken!) … miskraam … hormonen in jouw lijf … ziekenhuisbezoeken … veel stress mogelijk. Het is zo belangrijk om je beiden bewust te zijn van wat dit alles vraagt. Zo belangrijk om af te spreken, met jezelf en met elkaar, dat jullie elk zacht willen zijn voor en met jezelf en voor en met de ander.
Ik vermoed dat jullie het nodig hebben jezelf te delen in elkaars aanwezigheid. Om gehoord en gevoeld te worden. Om de ander te horen en voelen. Dat jullie het nodig hebben om uit te spreken (en ontvangen te worden) in wat er in je speelt.
Wat het nog meer spannend maakt voor jou ook is dat jouw partner zichzelf aan het hervinden en herdefiniëren is. Nog een omstandigheid die maakt dat jullie een nieuwe relatie aangaan. Dat jullie je relatie te vernieuwen hebben. Zij wordt een ander. En die ander heb jij te leren kennen. Daar heb jij te leren je toe te verhouden. Dat vraagt tijd. En veel begrip en ruimte voor elkaar.
Wat het schuldig voelen betreft: ik begrijp je, en … niet op zijn plaats in mijn ogen. Heel normaal (in de zin dat het zo begrijpelijk is en veel voorkomt), EN onnodig en niet werkend. Het kan ook een “symptoom” zijn van een dynamiek die in veel relaties actief is: verantwoordelijk voelen voor elkaar. Verantwoordelijk voelen voor de ander en van de ander verwachten dat deze zich verantwoordelijk voelt voor ons. Dat je niet gezien hebt dat zij het moeilijk had is een dynamiek van jullie SAMEN! Zij liet het ook niet zien. Het is niet jouw verantwoordelijkheid om te zien wat zij niet LAAT zien! Het heeft haar ook geholpen om uiteindelijk bewust te worden van die innerlijke dynamiek in haar. Heeft haar geholpen om helder te hebben dat ze meer haar eigen ruimte wil innemen, wat zo gezond is. Wat jullie relatie ook zo ten goede kan komen. En voor jou nu heel erg wennen is. Jij wordt nu geconfronteerd met kwetsbaarheden in jou ook. Waarmee jij de kans hebt om dáár mee iets te doen!
Hoewel pijnlijk nu, lees ik wat je deelt vooral als iets heel moois. Als een gelegenheid om beiden dichter bij jezelf te komen, meer jezelf te zijn én dichter bij elkaar te komen.
Fijn dat je schrijft dat ze zich “terecht” los wringt. En ja, zo begrijpelijk hoe dat jou zoveel onrust en onzekerheid geeft.
Ik ben benieuwd, wil je hier alleen delen wat er in je (en tussen jullie) beweegt, of heb je ook een vraag?
En ik ben ook nieuwsgierig: je partner heeft met je gedeeld dat ze je als afstandelijk ervaart. Herken je dat?
Mogelijk raakt dat ook iets dat in zo veel relaties voorkomt: na de geboorte van een kind gaat de aandacht van de (dragende / voedende) moeder zo naar het kind, dat de andere partner (in veel relaties de man) zich buitengesloten en soms zelfs overbodig voelt. Het vraagt “werk” van beide partners na de komst van een kind om de verbinding met elkaar ook te blijven voeden. Met “werk” bedoel ik aandacht. Focus. Intentie.
In een relatie tussen twee vrouwen weegt deze dynamiek wellicht nog zwaarder. Hoe is het voor je partner om niet te dragen? Werkelijk, diep van binnen? Voor de meeste vrouwen die ik in mijn leven heb ontmoet is het verlangen naar het dragen en baren van een kind een heel sterke drive. En heel lastig voor ze als dat om welke reden dan ook niet deel van hun pad is. Wellicht ook iets dat aandacht vraagt van haar en van jou. Zelfs als het een bewuste keuze van een vrouw is om niet te dragen en baren, kan dat iets met en in haar doen! Soms – aanvankelijk – niet heel bewust ook.
Ik hoor (lees 😉 ) je graag, Veerle!
Lieve groetjes, Henny
Henry,
Intussen zijn we enkele weken verder en zijn we – eindelijk? – tot praten geraakt ipv eindeloze vermoeiende discussies te voeren die maakten dat mijn partner letterlijk of figuurlijk afstand nam. Ik ben zelf in een proces ‘gesmeten’ idd mede door mijn partner…zoals jij het ook aangeeft, als de ene partner veranderd verander je zelf ook of doet dit alleszins iets met je. Ik vind het nog steeds erg moeilijk om haar de ruimte te geven, maar voel dat zij dit nodig heeft en probeer bij mezelf ook te ‘voelen’ wat ik nodig heb.
Op je vraag of ik mezelf als afstandelijk ervaar? Ik merk dat ik mijn voelen al enkele jaren had afgesloten en vooral ‘in mijn hoofd’ leefde.. Ik merk nu dat ik énorm prikkelgevoelig ben, waarbij ik dan onrustig en zelfs geïrriteerd kan worden en me om die reden wss afgesloten heb – je kan immers moeilijk altijd als een opgefokte driftkikker rondlopen he?- ipv iets met de prikkels of mijn gevoel hierbij te doen…
Ik vermoed dat dit hetgene is dat mijn vrouw bedoelde… Dat en het feit dat ik blijkbaar vanuit mezelf weinig tot geen knuffels gaf. Grappig want dit was de laatste weken zo een gevoelig onderwerp, ik die mij afgewezen voelde omdat ik dit miste en haar hiervoor met de vinger wees…
Intussen ben ik wekelijks bij een psychologe aan het gaan, om te zorgen dat ik me terug wat gegronder ben voor ons 2de kindje er is…
Ik merk dat ik hierdoor zelf rustiger ben en dat dit maakt dat mijn vrouw terug meer tijd bij mij wil doorbrengen, iets waarvan ze in een van onze gesprekken aangaf dat dit daarvoor enorm moeilijk was.
Ik ben nog steeds onzeker, zo snel kan dat uiteraard niet keren, maar probeer… Met volle angst vooruit zullen we zeggen.
Hallo Veerle,
Wat fijn dat jullie tot praten zijn geraakt! Heel mooi werk van jullie allebei!
En super dat jij ook probeert te voelen wat jij nodig hebt!
Ja, ik begrijp hoe het moeilijk kan zijn om een ander meer ruimte te geven. Niet dat we veel te “geven” hebben in deze … de anders ruimte is van de ander, daar hebben we niet zoveel over te zeggen (ook al proberen we dat soms wel …). We hebben wel leren te leven en omgaan met de ruimte die een ander neemt of niet neemt. En met de ruimte die een ander nodig heeft. Interessant wat het met ons kan doen, wat het in ons kan raken, als een ander ruimte voor zichzelf neemt of (even) meer afstand neemt. Even meer op zichzelf is of wil zijn.
Mooi dat je bewust bent dat je je voelen zo had afgesloten en dat je meer in en vanuit en door je hoofd leefde. Het is één van de manieren waarop ons systeem probeert kwetsbare delen van ons te beschermen. Gevoelig zijn – en niet altijd weten hoe daarmee om te gaan – en overprikkeling die daarmee gepaard kan gaan, kan een van de aanleidingen zijn om uit het lijf en voelen te vertrekken en naar het hoofd en denken te verhuizen. Hoewel misschien niet fijn voor je, zal het op termijn zoveel beter werken, zowel voor jou als voor jullie samen, lijkt me dat je nu meer voelt … dat je bewust bent hoe prikkelgevoelig je bent, hoe onrustig en geïrriteerd je kunt zijn. Zo kun je nu ook beter voor jezelf zorgen. Kun jij ook je eigen ruimte innemen. Kun jij ook contact maken met wat je nodig hebt. De prikkelbaarheid kan zó’n duidelijk signaal zijn dat je niet tijdig signaleert dat ergens een grens is bereikt, dat je iets nodig hebt, of dat je simpelweg moe bent en rust nodig hebt. Of stilte. Even niets. Ook als moeder heb je dat nodig! Nog wel meer dan voordien misschien …
Fijn dat je in gesprek bent nu. Dat het je helpt rustiger te worden. Mooi hoe je merkt dat als jij zelf rustiger, openen en toegankelijker wordt – door goed voor jezelf te zorgen – ook je partner weer de ruimte voelt om naar jou toe te bewegen.
Het is niet vreemd dat je je nog onzeker voelt … dit alles is nog zo nieuw, zo vers. Gun jezelf de tijd. En wees zacht met jezelf!
HARTelijke groetjes, Henny
Beste Henny
Enkele maanden later nu en trotse mama’s geworden van een zoon…
Heel veel gesprekken gevoerd die ons emotioneel gelukkig dichter bij elkaar gebracht hebben.
En ook de fysieke barrière is al veel minder, ze gaat al niet meer ‘lopen’ van mij en heeft al geen nood meer om afstand te nemen, en dat is al een gigantische stap vooruit!
Echter… Ze geeft aan dat ze nog steeds geen nood heeft aan fysiek contact met mij, zowel intiem als gewoon een knuffel. Tot zelfs soms letterlijk weggeduwd worden als ik hier aanstalten naar maak. Ze weet niet hoe dit komt zegt ze zelf, geeft ook aan emotioneel nog nooit zo dicht bij elkaar gestaan te hebben (wat positief is! en wil me geen pijn doen… Maar dat doet het natuurlijk wel!
Verwacht ik dit te snel, na alles wat we doorgezwommen hebben, leg ik hierin teveel de nadruk op?
Let wel, het is niet dat we elkaar nooit vastnemen, paar eerder een ’tot straks en een welkom thuis knuffel’ en ‘bommakusjes’ als je begrijpt wat il bedoel
Ze denkt dat het komt doordat ik zo onzeker was de voorbije periode, nood aan bevestiging? Dus dan kom je natuurlijk in een vicieuze cirkel, want van afwijzing, word je niet zekerder…
Het is enorm moeilijk want ze geeft aan dat ze dit wel wil, maar dit niet kan pushen, maar ik merk dat ik dit enorm mis en eigenlijk ook echt wel belangrijk vind in een relatie als in, niet zonder kan… We willen elkaar gelukkig zien en liefst bij elkaar, maar dit maakt het niet makkelijk.
Hallo Veerle,
Gefeliciteerd! Een bijzondere tijd nu … zo met dit prachtige wonder in jullie midden …
Fijn dat jullie emotioneel toenadering hebben gevonden. Ik ben benieuwd: wat is het dat gemaakt heeft dat het tussen jullie (meer) kon ontspannen en die toenadering kon ontstaan?
Ik begrijp hoe je naar intiem(er) fysiek contact kunt verlangen, hoe je het kunt missen. Ik begrijp ook hoe het wat meer op afstand voelen van je partner onzekerheid en gevoelens van afwijzing kan “triggeren” in jou.
Ja, dit is geen gemakkelijke situatie (voor beiden niet), en ja, pushen werkt niet.
Nieuwsgierig: heb je ook een vraag, of wil je vooral delen hoe het nu verder gaat met jou en jullie?
Hartelijke groet, Henny
Dag Henry
We hebben enorm veel gepraat en hebben vooral beseft dat we elkaar te graag zien en hebben opgebouwd om er een punt achter te zetten…
Het grappige is dat ze meer nabij kwam, toen ik zelf rustig werd en besefte dat het ergste niet is als ze ruimte wil, maar als ze nadien niet meer terug wil komen naar mij… En dat laatste blijkt tot hiertoe gelukkig nog altijd wel zo te zijn!
Ik wou inderdaad gewoon delen wat ik momenteel ervaar, maar toch ook wat advies omdat ik me zooo onzeker voel en dit uiteraard niet helpt om fysieke nabijheid te bereiken… We hebben een enorme weg afgelegd en zoals gezegd heeft da gemaakt dat de emotioneel enorm dicht bij elkaar staan, maar hebben nog een weg te gaan en ergens heb ik angst dat het een soort ‘platonische’ relatie of mss eerder een zus zus relatie gaat worden zonder passie erin…
Hallo Veerle,
Het komt meer voor in relaties die een grote emotionele verbondenheid kennen, dat de spanning die sexuele aantrekking en passie actief houdt (wordt ook “polariteit” genoemd) afneemt. Op zich niets om gealarmeerd over te zijn. Wel iets waar je (en jullie) mogelijk actief iets in te doen hebben om ook dat aspect van jullie relatie bruisend te houden. Als je het interessant vindt, kun je bijvoorbeeld als eens wat meer lezen en kijken van Esther Perel (haar blog, boeken of video’s op YouTube). Het is één van haar specialisaties. Haar eerste boek is in het Nederlands vertaald als ‘Erotische Intelligentie‘.
De onzekerheid die je deelt hier is misschien een van de dingen die een rol spelen. Alison Armstrong benoemt op basis van haar onderzoek ‘zekerheid’ als een van de belangrijkste aspecten van sexuele aantrekkingskracht.
Ja, wat je zelf zegt … dat je je zo onzeker voelt helpt mogelijk niet om fysieke nabijheid te bereiken.
Het lijkt overigens alsof je ook hier voorzichtig bent … je zegt dat je ook wat advies wou. En ik lees geen (directe) vraag … In je eerste bericht niet. En in dit bericht ook niet. Wat is je vraag?
Het voelt voor mij als dat ik de vraag bijna uit je moet trekken. Kan onderdeel van een dynamiek zijn van weinig ruimte innemen. Het lastig vinden om dat te doen. Je snel teveel voelen misschien? Klopt het dat je het lastig vindt om te vragen?
HARTelijke groet,
Henny
Beste Henny,
Momenteel verkeer ik een een diepe crisis. Onze relatie van 6 jaar is 2 dagen geleden beëindigd door mijn vriendin. De relatie liep de laatste 2 jaar vrij moeizaam. En ik durf rustig te zeggen dat ik grotendeels de schuldige ben hierin.
Voordat ik haar leerde kennen leefde ik als een vrij man. ZZPer, goed verdienen en veel vrije tijd om rond te reizen om de wereld te zien. Ik kon doen en laten wat ik wou.
Mijn plan was om zoveel mogelijk van de wereld te zien en ook vast te leggen dmv mijn fotografie. En hopelijk zou ik een plek in de wereld vinden waar ik me thuis zou voelen met een lieve partner.
Ik leerde haar kennen en ik wist niet goed of het wel slim was om aan een relatie te beginnen, maar diep van binnen voelde ik dat zij een heel lief en zorgzaam mens is en werd ik nieuwsgierig.
Ik werd langzaam aan verliefd op haar en we hadden een super tijd als we bij elkaar waren. Veel dezelfde interesses en humor. Na een jaar is ze bij mij komen wonen. Toen begonnen langzaam de vele ups en downs. Ze had nog nooit samengewoond. Ik ergerde me helemaal rot aan de spullen die ze overal liet rondslingeren en het feit dat ze bijna nonstop met haar telefoon bezig was. Iets wat ik nooit had verwacht. In het begin zei ik er niet veel van met het idee dat het wel zou overwaaien. Dit was niet het geval en het leidde uiteindelijk tot vele ruzies. Ik heb haar geprobeerd te veranderen. Ze deed haar best, maar sommige dingen kreeg ik er gewoon niet uit. Dus ik probeerde er zelf iets aan te doen. Proberen relaxter te worden en dingen los te laten. Dat lukte mij helaas niet en de ergernissen bleven bestaan. Ze is nou eenmaal een vrij chaotisch en druk persoon, waar ik vrij moeilijk mee overweg kan. Ik hou nou eenmaal van orde en netheid. Rust in huis om het zomaar te zeggen.
Ik had nu ook het gevoel gekregen dat door de relatie mijn leven op de rem was komen te staan. Mijn vele mooie toekomst- en reisplannen heb ik vele jaren uitgesteld en diep van binnen is dat heel veel frustratie op gaan wekken. Ik stond stil voor mijn gevoel. Onbewust heb ik dit, tot mijn grote spijt, vaak op haar afgereageerd door chagrijnig te reageren. Dit in combinatie met de vele irritaties die er al waren.
Ik probeerde het “stilstaan” te vervangen door te proberen het thuis interessanter te maken voor mezelf dmv hobbies. Zo hebben we samen een schitterende koivijver gebouwd met een super mooie Japanse tuin. Ik ben bonsai boompjes gaan houden en ik heb een muziekstudio ingericht zodat ik de vrije tijd die ik vroeger opvulde met reizen kon invullen met deze hobbies. Ondanks dit alles zakte ik steeds dieper weg in een depressieve staat en onbewust sleurde ik haar mee. De intimiteit was ver te zoeken en wel leefden langs elkaar heen. Zij ging naar festivals, ik ging werken op zee. Ik maakte een duikreis, zij bleef thuis ivm werk enz, enz….. Echt goede gesprekken waren er niet meer. En er werd zeer weinig gelachen. Zij wou nooit met mij mee naar een feestje, en ik nooit met haar mee. Duidelijk een groot probleem.
Zij begon ook steeds feller te reageren op mijn beschuldigingen, en terecht achteraf gezien. Ik snap niet dat ik zo blind ben geweest. Nu is het zover gekomen dat zij de relatie heeft beëindigd omdat ook zij er geen zin en fut meer voor had om door te gaan. Ze is reeds 1x weggegaan maar weer terug gekomen. We hoopten allebei op verbetering. Het was helaas van korte duur.
Veel te laat nu, maar ik ga hulp zoeken want ik kom er zelf niet uit voor mijn gevoel. Teveel onrust. Dit had ik reeds met haar besproken en ik had gehoopt dat we er samen nog wel uit zouden komen. Zij zegt dat uit elkaar gaan nu de beste oplossing is, en dat we nu eerst aan onszelf moeten denken en gelukkig moeten worden met onszelf. Als we zelf niet gelukkig zijn kunnen we de ander ook niet gelukkig maken. Ik ben bang haar te verliezen en weer alleen te zijn. Ondertussen ga ik richting de 45 jaar en nog steeds heb ik mij niet weten te settelen. Ook vrees ik er een beetje voor dat ik nooit meer iemand vind die zo goed voor me is.
Denkt u dat het nog de moeite zou zijn om ervoor te vechten ondanks dat de energie aan beide kanten op is? Zou het grote leeftijdsverschil van 9 jaar er ook mee te maken hebben?
Hallo Harry,
Dank je voor het delen hier wat er speelt in jouw leven nu. Mooi de manier waarop je dat deelt. Hoe je verantwoordelijkheid neemt voor wat er in jou en tussen jullie speelt. Bijzonder ook voor mij hoe ik, ondanks de crisis die je ervaart, de rust die jij (zo graag) belichaamt voel in hoe je deelt.
Om gelijk naar je vraag te gaan: het is niet aan een ander om te bepalen of het de “moeite” is om ergens voor te vechten. Dat kunnen we alleen voor onszelf weten. Jij kunt weten of je graag met haar verder wilt (volgens mij is het antwoord “ja” …). Jij kunt kiezen om dat open te houden. Om daarvoor te gaan.
Velen zullen dan zeggen: “maar de liefde moet toch van twee kanten komen?”. Om te beginnen: jouw liefde heeft maar één kant nodig, de jouwe. Of die ontvangen wordt door de ander, is aan die ander. Om een relatie aan te gaan en te houden en bijv. samen te wonen daar zijn natuurlijk twee voor nodig. En de kans op succes, en plezier, is het grootst als er een “ja” van beiden, die bij allebei helemaal uit eigen beweging komt. “Vechten” om haar te “winnen” lijkt me niet het meest gunstige vertrekpunt, mocht je slagen. “Vechten” om de beste versie van jezelf te zijn, en nieuwsgierig te zijn of zij een beweging naar die versie maakt, lijkt me een vruchtbaarder voedingsbodem.
Interessant overigens dat je het woord “vechten” gebruikt. Ik lees en hoor dat veel. Mensen die zeggen te willen “vechten” voor een relatie of een ander’s liefde. Of die een ander verwijten dat deze er niet voor “vecht”. Als vechten betekent “ik KIES”, of “ik stap helemaal in”, of “ik zeg volledig JA”, als het betekent dat er FOCUS is, dan lijkt me dat een waardevolle attitude. Als vechten betekent “tegen de stroom ingaan” of “weerstand overwinnen” heb ik zo mijn twijfels. Evenzo als vechten betekent: heel hard werken om mezelf te veranderen. Of de ander proberen veranderen. Allebei hard werken om “het” passend te proberen maken.
Een relatie zoals ik er bij voorkeur naar kijk kan het meest succesvol zijn als het vertrekpunt is dat beide partners helemaal zichzelf zijn en kunnen zijn, en ook de ander de volle ruimte geven om volledige zichzelf te zijn. Niks water bij de wijn doen. Niks aanpassen. Niks compromissen.
Natuurlijk is het fijn om rekening te houden met een ander. Natuurlijk is het heerlijk om het een ander naar de zin te maken en daarvan te genieten. Echter niet door onszelf weg te cijferen, door iets of een deel van ons op te offeren.
Jij hebt een deel van jouzelf blijkbaar in de koelkast gezet. Iets wat zoveel voorkomt. Jij lijkt daarin gestopt te zijn met echt je eigen beweging volgen. Wat maakte dat je dat deed?
Er is nog iets dat mijn aandacht pakt, twee zinsdelen in het begin en aan het eind van je bericht: de hoop om een plek te vinden waar je je thuis zou voelen met een lieve partner en dat je, bijna 45, nog niet hebben weten settelen. Voelde je je niet thuis, vóór je je vriendin ontmoette en ging samenwonen? Heb je je niet gesetteld gevoeld in de jaren dat je met haar samen onder een dak leefde? Wat is “thuis” voor jou? Wat is “gesetteld” voor jou? Hoe voelt dat? Hoe ziet dat uit? Wat mis(te) je?
Het lijkt me een heel wijs uitgangspunt om elk eerst aan jezelf te denken en gelukkig te zijn met jezelf. Je eigen beweging (kunnen) volgen. Hoe dan ook, als jullie verder met elkaar willen, hebben jullie een NIEUWE relatie te beginnen. Hebben jullie elkaar opnieuw te versieren. Opnieuw te leren kennen.
Dat de energie op voelt nu, bij beiden, lijkt me vooral doordat jullie te lang aan het vechten zijn geweest juist. Mooi dat jullie daarmee stoppen. Stoppen met proberen iemand anders te zijn voor de ander, en/of van je partner iemand anders te proberen maken.
Nog een vraag … Ik lees in je bericht vooral veel over wat er niet werkte en niet matchte tussen jullie. Wat werkte wel? Wat trekt je naar haar? Wat maakt dat je denkt over ervoor vechten? Waar vecht je dan voor? Wat maakt dat je er graag samen uit wilt komen?
Tot slot: hulp zoeken is nooit te laat. Voel je vrij een afspraak te maken om te onderzoeken hoe ik je kan helpen. En als je vriendin daar open voor staat, zijn jullie samen welkom. Je kunt via onderstaande link een gesprek aanvragen. Er zijn geen kosten aan verbonden.
https://hennycramers.com/aanvraag-kosteloos-advies-gesprek/
HARTelijke groet,
Henny
Hoi Henny,
Bedankt nog voor je antwoord en je prachtige boek. Ik heb het bijna uit. er staan veel eye openers in voor mij die ik gemarkeerd heb om ze steeds opnieuw te lezen en me eigen te maken. Hieronder de antwoorden op je vragen.
Vraag 1:
Jij hebt een deel van jouzelf blijkbaar in de koelkast gezet. Iets wat zoveel voorkomt. Jij lijkt daarin gestopt te zijn met echt je eigen beweging volgen. Wat maakte dat je dat deed?
Antwoord:
Ik heb me altijd heel schuldig gevoeld als ik weer een reisje wilde maken. Dan liet ik haar namelijk weer alleen thuis zitten. Ze kan niet altijd mee vanwege haar werk. Soms wilde ik een reis afzeggen en dan zei ze “Ga nou maar. Ik weet dat je ’t nodig hebt”, maar ondertussen had zij mij meer nodig dan dat ik het reisje nodig had. Het in de koelkast zetten betekende voor mij dat ik minder reizen maakte. En kortere reizen. ipv een maand ging ik maar 7 dagen ergens heen. De reisjes waren te kort om echt te kunnen ontspannen en weer op te laden voor werk op zee en voor haar. Uitgeput kwam ik vaker thuis en dan was ik snel geïrriteerd over kleine dingen.
Door de relatie ben ik heel onzeker geworden over van alles. Mijn zelfvertrouwen was ver te zoeken. Moeilijk beslissingen kunnen maken of concentreren. Constant piekeren of ik er wel of niet mee door moest. Het gevoel dat mijn leven stilstond. Onzeker over mijn werk. Fysiek en mentaal erg moe. Weinig tot geen energie om dingen te doen. Alles kostte moeite. Teveel hooi op mijn vork genomen. Ik heb veel moeite als er verandering in mijn leven komt zonder dat ik het heb gepland.
Het lijkt af en toe wel of ik een autist ben.
Vraag 2:
Er is nog iets dat mijn aandacht pakt, twee zinsdelen in het begin en aan het eind van je bericht: de hoop om een plek te vinden waar je je thuis zou voelen met een lieve partner en dat je, bijna 45, nog niet hebben weten settelen. Voelde je je niet thuis, vóór je je vriendin ontmoette en ging samenwonen? Heb je je niet gesetteld gevoeld in de jaren dat je met haar samen onder een dak leefde? Wat is “thuis” voor jou? Wat is “gesetteld” voor jou? Hoe voelt dat? Hoe ziet dat uit? Wat mis(te) je?
Antwoord:
Ik heb me zeker altijd thuis gevoeld in mijn huis. Alleen dacht ik altijd dat het ergens anders op de wereld altijd beter zou zijn. Door de relatie kwamen mijn immigratie plannen op de rem te staan. We hebben het er wel vaak over gehad. Boerderijtje in de Algarve. Maar daar zou ik het helemaal niet over mijn hart krijgen haar alleen te laten zitten als ik moet werken. Dat frustreerde me wel vaker en kon er moeilijk mee overweg.
Gesetteld zijn voor mij betekend dat ik weer graag thuis kom van werk of reizen. M’n thuisbasis. Lekker met z’n tweeën op de bank film kijken met de haard aan en hapjes en drankje erbij. Daar genoot ik nog het meeste van en kon ik ook ontspannen. Toen ik vrijgezel was, was ik niet graag thuis. Het huis was te groot voor mij alleen en te stil. Met haar was het anders. Altijd iemand thuis die blij was mij weer te zien. Alleen ik was vaak te moe en slecht gehumeurd om dat in te zien en te waarderen.
Vraag 3:
Nog een vraag … Ik lees in je bericht vooral veel over wat er niet werkte en niet matchte tussen jullie. Wat werkte wel? Wat trekt je naar haar? Wat maakt dat je denkt over ervoor vechten? Waar vecht je dan voor? Wat maakt dat je er graag samen uit wilt komen?
Antwoord:
We hadden veel dezelfde interesses. Wandelen, reizen, vrijwel dezelfde muzieksmaak, dezelfde humor, allebei creatief en vaak dezelfde gedachten over bepaalde zaken. We vertrouwen elkaar voor 1000%. Ik heb me nooit zorgen gemaakt dat ze er met een ander vandoor zou gaan. Dat is me goud waard. En ze heeft me altijd ondersteund in alles. Goed of slecht. Zij begreep mij vaak als geen ander. Haar uiterlijk, de mooiste ogen die ik ken. Ze is zeer zorgzaam. Zorgde heel goed voor mij. Het voelde gewoon goed en ontspannen als we samen op de bank lagen of gingen uiteten. Ik wil haar niet kwijt. Ik realiseer me nu pas hoeveel ik echt van haar hou en ik mis haar enorm.
Ik realiseer me nu pas dat mijn drang om de wereld te zien niet opweegt tegen de liefde die ik voor haar voel en ik ben erg bang dat ik haar voorgoed kwijt ben. De eerste afspraken voor therapie om aan mezelf te werken zijn reeds gemaakt. Ik wil niet meer die negatieve gast zijn die ik zo lang ben geweest. Ik wil anders denken. Eerst het goede zien ipv de slechte dingen in het leven. Mijn perfectionisme kost me ook teveel energie. Hier wil ik graag vanaf of beter mee leren omgaan.
Ondertussen woont ze nu in een huurhuisje in haar geboorteplaats 40 minuten bij mij vandaan. We zouden alle contact breken, maar we appen regelmatig nog met elkaar. Ik kan en wil niet geloven dat het voor haar voorbij is. Ik snap dat ik haar veel pijn heb gedaan en ik zou het gelijk wegnemen als ik kon. Ik weet dat ze nog steeds van me houdt. Dat mag ze niet negeren en dat doet ze nu wel uit zelfbescherming en dat snap ik wel. Ze wil me geen valse hoop geven zegt ze en is daarom soms vrij kortaf in haar berichten. Hoop blijf ik toch houden, maar ik vind het moeilijk ermee om te gaan. Ik wil haar laten zien dat ik kan en wil veranderen. Op de eerste plaats voor mezelf, maar ook voor haar. De tijd zal het leren. Veel geduld zal ik moeten hebben en positief blijven denken.
Hallo Harry,
Wat fijn dat het boek je zoveel inzichten biedt! Leuk dat je er lekker in hebt zitten highlighten en dat je iets mee wilt DOEN. Woorden kunnen inspireren, maar in het Engels zeggen ze zo mooi “Words don’t teach”: het is vooral de ervaring die leert …
Dank je voor je antwoorden om mijn vragen. Mooi hoe toegewijd je je toont in het veranderen wat voor jou niet werkt! Hier mijn respons:
Vraag 1
Was het alleen werk dat maakt dat je vriendin niet mee kon? En is het waar dat zij jou meer nodig had dan jij het reizen? En als dat waar is, wat is het dat jij ervoer/ervaart dat zij nodig heeft van jou? Wat maakt volgens jou dat ze jou zo nodig heeft?
Even terug naar dat eerste: vaak lijken verlangens of belangen op het eerste gezicht niet te matchen met elkaar. Als we meer naar de essentie kijken, zowel van het verlangen/belang als van mogelijke bezwaren, blijkt heel vaak dat er meer overeenstemming is dan het lijkt.
Ik ben ook benieuwd: wat maakt(e) dat je de reizen nodig had om te ontspannen. Wat was er dan niet ontspannen, stressvol of belastend in je niet reizende leven? Wat maakt dat je moet “opladen” voor je vriendin? Wat vraagt het werk op zee van jou, dat je ervoor moet opladen? En wat was het teveel hooi dat je op je vork had genomen?
Als ik je zo lees (en naar je werk kijk) heb ik de indruk dat je wel eens een heel sensitief persoon zou kunnen zijn. Zoals veel creatieve mensen. Ik zie het meer dat gevoelige mensen moeite kunnen hebben met verandering, onder meer door de toename van prikkels/input die dat tijdelijk met zich meebrengt.
Wat je beschrijft klinkt als dat je leven langere tijd stressvol is geweest, of dat je overbelast bent geweest. Dat er te weinig ontspanning en herstel was. Te weinig “voeding” ook. Moeite met beslissingen en concentreren, piekeren, onzekerheid en fysieke en mentale vermoeidheid zijn allemaal signalen van langer durende stress en “ondervoeding”. Trekjes die soms als “autistisch” worden gelabeld zijn vaak overlevingsmechanismes.
Vraag 2
Wat maakte dat je dacht dat het elders op de wereld beter zou zijn? Ook hier weer interessant hoe verlangens aan de kant lijken te worden gezet, omdat iets in jou (en haar?) denkt dat wat jullie allebei voor jezelf nodig hebben niet matcht met wat de ander nodig heeft.
Ieder heeft in het leven in persoonlijke, unieke balans op de schaal van behoefte aan veiligheid, zekerheid, geborgenheid en behoefte aan risico, uitdaging, ontdekken. Vaak is het niet het één of het ander, is van beide een portie nodig. Veel mensen denken echter dat het een het ander uitsluit. Bij veel mensen ontstaat dat één van die twee behoeften minder aandacht krijgt dan nodig. Of wordt de ene behoefte ingeleverd voor de ander.
Tja, en te moe en slecht gehumeurd om te waarderen wat je had … uitgeput voelen, geen energie maakt het ons lastig om te kunnen genieten en waarderen. Daarom is het zo belangrijk dat we goed voor onszelf zorgen. Dat we onszelf geven wat we nodig hebben.
Vraag 3
Mooi om te lezen hoe je ziet dat jullie matchen. Hoe je beschrijft wat je zo fijn vindt met haar. En interessant hoe er tegelijk weer een zin komt die zegt dat je verlangen om de wereld te zien en je liefde voor haar niet samen zouden kunnen gaan. Hoe zou het zijn als het allebei zou kunnen?
Top dat je op de eerste plaats voor jezelf wilt veranderen! En dat kado voor jezelf is gelijk een groot kado voor de mensen om je heen … de beste versie van jezelf zijn. Wie weet wat dat brengt voor wat er tussen jou en haar mogelijk is!
HARTelijke groetjes,
Henny
Beste Henny,
Ik ben ook zoekende in mijn relatie; 18 jaar samen, twee kinderen van 11 en 8 en zowel mijn partner als ik werkend. We hebben het werkelijk goed. En toch heb ik twijfels. Die wil ik niet hebben, maar ik weet dat verzetten geen zin heeft en dat de twijfels vast iets aan me willen duiden.
Ik heb zelf vorig jaar een intensieve coaching persoonlijke effectiviteit gehad via mijn werk. Ik zat voor mijn gevoel vast in mijn baan. Die coaching heeft me veel doen inzien over mezelf en mijn belemmerende overtuiging, heeft me veel geleerd over communicatie en hoe ik sommige zaken moet laten gaan. Ik ben daar veel mee opgeschoten en heb weer enorm veel energie gekregen.
Het lijkt nu alsof ik thuis vastloop. Er is niets noemenswaardig veranderd en toch voelt het anders. Ben ik daadwerkelijk aan het veranderen en zo ja, zoek ik dan een nieuwe balans? En als dat zo is, is het dan fair om mijn partner daarin te betrekken? Of is het juist niet fair om hem daar niet in te betrekken.
Wat ik zou willen is meer betrokkkenheid en oprechte interesse in mij. Dat heeft vast te maken met mijn nieuwe overtuiging dat ik er mag zijn en ruimte mag innemn, ik verdien die aandacht best. En dat durf ik nu hardop te zeggen. Ik krijg ook alle ruimte van mijn man om die ruimte zelf in te vullen. Ik vind het lastig omdat ik een deel van die ruimte samen met hem wil invullen en onze relatie en het uiten van gevoelens wil verdiepen. Maar kan ik hem daar zo mee confronteren, het is immers mijn proces van verandering en niet het zijne?
Mijn man is een gevoelige man met een flink muurtje om zich heen waar zelfs ik niet altijd overheen kom. Dat weet ik en respecteer ik ook. Ik vind het ook heel fijn dat hij zijn leven met mij wil delen ondanks dat muurtje. Dat geeft veel betekenis, maar tegelijkertijd is het ook lastig.
We doen veel dingen samen – waar mogelijk in beperkte tijd vsn gezinsleven – delen passies sls wandelen rn muziek. Daar voel ik absoluut verbinding. Maar ik zou zo graag meer uiten van mijn gevoel en daar dan ook een respons op krijgen. Tegelijkertijd besef ik me dat ik hem niet kan en wil veranderen, dat ik niet ksn bepalen wat hij me geeft.
Ik zou graag jouw perspectief eens horen.
Grt. Ingeborg
Hallo Ingeborg,
Wat mooi om te lezen wat je deelt. Mooi met hoeveel bewustzijn ik je naar jezelf lees kijken. Mooi hoeveel zachtheid en liefde(volheid) ik lees en tegelijk ook helderheid en richting.
Ik kan me zo voorstellen hoe je voelt vast te lopen. Mij lijkt dat er zeker NIET niets noemenswaardig is veranderd! Iets wat ik veel hoor … dat één van partners in een relatie – of voor persoonlijk of via werk – iets gaat doen op vlak van opleiding en daarmee meer van zichzelf ontdekt. Nieuwe kanten van zichzelf ontdekt. En/of bestaande kanten, delen, (meer) ruimte krijgen. Meer gezien en gevoeld worden.
Dat betekent dat jij veranderd bent. Wat betekent dat jouw omgeving voor jou anders zal voelen. Ja, het lijkt me heel aannemelijk dat je een nieuwe balans aan het vinden bent. Een nieuwe manier om je te verhouden tot jezelf en de wereld om je heen, ook je partner. Esther Perel zegt dat de meeste mensen tegenwoordig meerdere relaties hebben in hun leven. Sommigen met verschillende partners, anderen met dezelfde partner. We blijven niet dezelfde. We veranderen. En een opleiding of coaching traject kan een versnelling of verdieping brengen in dat continue – en onvermijdelijke – proces van verandering. Wat vraagt dat jij vanuit deze nieuwe ogen je partner opnieuw leert kennen. Dat jouw partner de nieuwe jij leert kennen. Dat jullie op een bepaalde laag als het ware weer opnieuw beginnen met elkaar. Wat heel mooi kan zijn ook … en een relatie heel fris kan houden.
Interessante vraag, of het “fair” is je partner te betrekken … er is geen keus lijkt me. Als jij verandert heeft dat consequenties voor het systeem om je heen. Je partner is daar deel van. Hij IS betrokken, of hij wil of niet. Of jij wil of niet.
Misschien is je vraag ook “Is het fair om hem te betrekken bij wat voelt als MIJN ontwikkeling, MIJN (innerlijke) beweging”? Anders gezegd: “Is het fair om mijn partner te betrekken bij wat IK nodig heb in mijn leven?” Wat denk je? Is dat fair? Is het mogelijk om een partner daarbij NIET te betrekken? Hoe voelt dat voor jou?
Je schrijft dat je (meer) voelt dat je er mag zijn en ruimte mag innemen. Dat je aandacht verdient. Wat fijn! Wat fijn ook dat je dat hardop durft te zeggen! En je deelt dat je meer betrokkenheid en oprechte interesse in jou zou willen van hem. Verderop lees ik dat je meer van jezelf zou willen laten zien en daarin door hem gezien gehoord gevoeld zou willen worden …
Voor dat laatste hoeft iemand niet te veranderen! Hij of zij hoeft slechts te leren, te ontdekken, hoe eenvoudig (en fijn voor onszelf!) het kan zijn om er werkelijk voor een ander te zijn met onze aandacht, om werkelijk met onze aandacht bij de ander te zijn.
Hoe confronteer je hem met het uiten van jouw gevoelens?
En nee, we kunnen anderen niet veranderen. Fijn dat je dat ook niet wilt. Ja, anderen bepalen zelf wat ze ons geven. En dat hoeft ons niet tegen te houden om te vragen. Anderen zijn vrij om niet te geven. Of om wel te geven. Een vraag uit het hart, zonder druk dat een ander die zou MOETEN beantwoorden, vanuit een energie dat de ander OK is zoals deze is, vanuit een energie dat het OK is als de ander wel of niet geeft, is vaak eenvoudig voor iemand die die vraag ontvangt om te beantwoorden. Misschien zijn het vooral je eigen “bezwaren” die je het meest in de weg zitten?
De wereld buiten ons zie ik als een spiegel van de wereld in ons …
Mooi proces, Ingeborg, van ruimte innemen, van jezelf aandacht geven. En van aandacht vrágen!
Veel plezier en moois daarmee. (en ik lees graag je respons weer hier!)
HARTelijke groet,
Henny
Beste Henny,
Ik heb je artikel gelezen en heb veel herkenbare dingen er in gelezen. Hoe gaat het soms? Je zit ergens mee en je zoekt oplossingen om sommige dingen te doorbreken.
Om het een beetje kort samen te vatten…. Sinds bijna 4 jaar heb ik een knipperlicht relatie en herken daarin de destructieve patronen. Je kan veel verwijten naar de andere maar je beseft ook dat je zelf je ding wel hebt bijgedragen.
Er werd me eens verteld dat wij mogelijk zielsverwanten zijn. Of dit echt allemaal zou kunnen weet ik natuurlijk niet maar zelf denk ik dan, het is een benadering van datgene dat zich afspeelt tussen twee bijzondere mensen die telkens weer verliefd kunnen worden op elkaar als ze even wat afstand namen.
Mijn vriendin, ( ik mag niet zeggen mijn partner ), heeft 5 jaar geleden haar man verloren. Een jaar nadien hebben wij elkaar leren kennen. Het eerste half jaar was dit een fijne relatie. Maar dan wakkerde plots de liefde voor haar overleden man terug aan. Hierdoor kwam ik gelijk in zijn schaduw te staan en zij had een erg dubbel gevoel. Ze zag me graag, maar de liefde voor hem nam de bovenhand. Het leek er eigenlijk op dat haar rouwproces pas begonnen was.
Ze duwde me weg op dat moment. Toch wilde/kon ik haar niet vaarwel zeggen. Een rouwtherapeut gaf me mee dat ik naast haar mocht blijven als een vriend in de eerste plaats.
Iedere keer als ze me wegduwde, vertaalde dat bij mij in het zoeken naar een andere partner, iemand die wel klaar was voor een relatie. Maar het lukte me niet om een andere relatie een kans te geven. Mijn diepste gevoelens bleven bij haar. En meestal dacht ik misschien enkel aan de mooie momenten en vergat ik al snel haar aanvallen, terugtrekken, al die harde uitspraken, beschuldigingen, verwijten. Die telkens boven water kwamen op momenten dat ik erkenning vroeg.
We hadden beide een flinke rugzak die we nog mee sleurde. Hierdoor kwamen sommige oude en onverwerkte trauma’s vaak aan de beurt. En heel vaak haalt ze oude koeien uit de sloot en worden dit onverwerkte trauma’s.
Voor een bepaalde reden blijven we ergens aan elkaar hangen. Wel doordat ik telkens de initiatieven neem om terug contact te zoeken. Soms leek ik wel zo’n tennisbal met een elastiekje aan dat steeds terug komt als je hem hard wegslaat.
Vorig jaar zijn we ook echt een tijd van elkaar verwijdert geweest. Zij zocht haar heil op een datingsite en ik had al even snel iemand anders leren kennen. We waren met ruzie uit elkaar gegaan.
Nadat we elkaar per toeval tegen kwamen, toen ik in het bijzijn was van een andere vrouw, kreeg ik nadien een hoop verwijten over me heen. Hetgeen ons nadien heeft besloten om een poging te doen om er over te praten. Meer in de context dat we graag nog samen door een deur konden wandelen.
Dit heeft zich uiteindelijk vertaald in een half jaar pogingen om de relatie een nieuwe kans te geven. Maar de verwijten kwamen terug, langs mijn kant enkele leugentjes om bestwil. Waar ze erg gevoelig aan is. En dan kan ze erg fel reageren en gaat ze werkelijk van de 0 naar de 100.
Maar in oktober sloeg het noodlot weer toe. Haar zoon is dan omgekomen in een triest verkeersongeval. Hoeveel kan een mens hebben? En ook draag ik voor een klein stukje hetzelfde leed, in vergelijking met haar verlies is haar verlies ontelbaar groter. Je eigen kind verliezen.
Het was al moeilijk om de relatie op de rit te krijgen voordien. Ze had een blokkade die haar weerhielden om de relatie vorm te geven. Ik kan haar pijn en verlies niet omschrijven.
Voor het ongeluk sliep ik al enkele maanden bij haar ( voor 80% vd tijd ), en na het ongeval bleef ik daar om er vooral voor haar te zijn.
Heel af en toe zei ze me dat ze iets ging doen aan die blokkade, en op een moment dat ze me beschuldigde van iets stoms stelde ik haar de vraag of we nu een koppel waren. Hiermede gaf ik haar te veel druk en heb ik afstand genomen van haar. Het gaf me wel een schuldgevoel en ik voelde mij laf dat ik afstand nam. Ik nam afstand omdat het mij het beste leek. Ik wilde voor de relatie blijven vechten maar kreeg geen erkenning en ik was voor haar een huisvriend.
Ik heb hierover, heel recent, een streng verwijt gekregen dat ik haar in het rauwste moment van haar leven in de steek heb gelaten. Wat voor een vriend ben je dan.
We zijn nu opnieuw 2 maanden uit elkaar. We hebben wel regelmatige contact. Hebben twee keer afgesproken. En als we dat doen smelten we in elkaar. Niet intiem maar gevoelsmatig!
Na het lezen van je artikel, en dat terugkerende patroon herken. Stel ik me de vraag? Ik heb afstand genomen en hoopte ergens dat zij het initiatief zou nemen. Soms lijkt het er wat op maar dan is het opnieuw een klein duw en trek verhaal.
Ik weet inmiddels zelf hoe dit patroon te doorbreken. Hetgeen ik al een half jaar geleden dacht te doen. Maar uiteindelijk is er vandaag de dag nog steeds die blokkade en af en toe, als er op gevoelsbasis gesproken dan gaat het over na ruzie.
Deze vrouw heeft een heel grote plaats in mijn hart. Soms denk ik dat het misschien beter is om met een propere lei te beginnen, maar wil toch blijven vechten. Is het realistisch om dit te willen overleven?
Hallo Bart,
Wat een intense ervaringen! Dank je voor het delen hier. Ik vind het mooi om eruit te lezen hoe je blijft onderzoeken: wat gebeurt hier nou eigenlijk? Wat gebeurt er in mij? Wat gebeurt er in haar? Wat gebeurt er tussen ons?
Pijnlijk voor elk van jullie hoe jullie in de verwijten en andere dynamieken terecht kunnen komen. Dynamieken die zich juist en vooral, zeker in een sterke vorm, voordoen bij degene(n) waar we zoveel om geven. Lastig ook om daar uit te blijven. Vergt veel (zelf)bewustzijn. Vergt veel verdragen van wat er in ons beweegt en daar volledige verantwoordelijkheid voor nemen. En we hebben zo geleerd (ook doordat belangrijke anderen dat bij ons deden) om naar anderen te kijken en wijzen als oorzaak voor hoe we ons voelen. We hebben zo geleerd om anderen proberen verantwoordelijk te maken voor hoe we ons voelen (en hen te veranderen) en om onszelf verantwoordelijk te maken voor hoe anderen zich voelen (en ons aan te passen).
Laat ik voor nu bij jou blijven, en jouw mogelijke aandeel in jullie dynamiek. Om te beginnen is de zin “Je kan veel verwijten naar een andere maar je beseft ook dat je zelf je ding wel hebt bijgedragen” interessant voor me. Het woord verwijten doet mij vaak denken aan het concept “schuld”. Het gaat dan over wie heeft wat verkeerd gedaan? Wie is “de” oorzaak? Het werkt vaak beter denk ik om te praten over “aandeel”. En dan vooral te kijken naar ons eigen aandeel. Een ander heeft ook altijd aandeel in elke interactie, elke dynamiek, maar voor we hebben alleen maar echte (en de meeste) invloed op en controle over onszelf. Fijn dat je wilt kijken wat jij hebt bijgedragen! Wat jij kunt doen. En vooral in relatie tot jezelf. Hoe jij beter in je vel kunt komen zitten. En vandaar uit meer vanzelfsprekende helderheid kunt voelen over hoe je je wilt verhouden tot haar. Of niet wilt verhouden tot haar. Niet omdat je hoofd van alles bedenkt. Maar omdat je helder voelt. Omdat je hart weet.
“Strategisch” handelen werkt in intieme relaties vaak niet zo best. Deze zijn meestal het meest gediend bij openheid en directheid. Je schrijft dat je afstand hebt genomen in de hoop dat zij “het” initiatief zou nemen. Roept in de eerste plaats een vraag bij me op: het lijkt dat je haar mogelijk behoorlijk op de huid gezeten hebt misschien, klopt dat? Dat geeft haar dan niet de ruimte om naar jou te bewegen. Wat is het in jou dat je zo naar haar toe doet bewegen? Wat maakt dat je haar mogelijk minder ruimte geeft dan zij wellicht nodig heeft?
Afstand nemen om haar te laten komen kan een flinke strategische component hebben. En zal dan veelal niet zo goed “werken”. Wat nodig is is dat je haar kunt los laten. Kunt vrij laten. Vrij om haar eigen beweging te maken. En daarbinnen, zolang als je dat wilt, nabij blijven, zo nabij als voor haar goed werkt. Liefdevol aanwezig blijven zonder trekken. Het gaat dan om een energetisch los laten, vrij laten. En je eigen pijn voelen als je haar mist. Als je haar nabijheid mist. Voelen wat het is wat je nodig hebt en wat je dan bij haar wilt zoeken.
Met een propere lei beginnen is misschien een goed idee. Niet perse in de zin van met een andere partner (en wellicht ook wel …). Vooral in de zin van haar (en jullie) als nieuw zien. Kijken of je – in jou! – met haar met een propere lei kunt beginnen. Of je haar opnieuw wilt leren kennen, opnieuw wilt ontdekken. Daar de tijd voor nemen. En in dat proces jezelf meer en meer leren kennen, ontdekken.
Je verhaal maakt me nieuwsgierig naar wat de verwijten en de ruzies deed ontbranden. Wat is het dat jullie elkaar verwijten? Wat is het waar jullie ruzie over kregen? Waarschijnlijk gaat dat over iets wat de een van de ander wil en niet krijgt. Of over iets van wat de een doet en de ander wil dat stopt. Wat heeft zij nodig van jou? Wat heb jij nodig van haar? Wat hoor je van haar dat zij niet krijgt van jou? Wat wil jij van haar en krijg je niet?
Voor een relatie “vechten” is niet altijd een even goed idee in mijn ogen. Het kan maken dat iemand alleen met nog meer kracht gaat doen wat niet werkt. Los laten en accepteren doet vaak veel meer. Vanzelf laten gaan. Zien wat er gebeurt als je niet “vecht”. Vooral vechten (als in aandacht aan besteden) voor je eigen welbevinden. Zonder haar daarvoor nodig te hebben.
Wat is het dat je wilt “overleven”?
HARTelijke groetjes,
Henny
Beste Henny,
Dank voor je heldere reactie.
Het is juist dat ik beter praat over mijn aandeel in ons verhaal. Door de lange periode in onzekerheid en in onduidelijkheid te leven heb ik een paar keer mijn geduld verloren. Dan werd ik boos.
Mijn dynamiek of beter gezegd mijn aandeel, was dat ik te veel wilde doen om de relatie maar te laten lukken en heb daarmee mijn eigen grenzen verlegd. Een leugentje hier en daar om bestwil om maar zo goed mogelijk voor de dag te komen.
Haar dynamiek en haar aandeel in het probleem is dat ze van kinds af altijd moest liegen om bepaalde dingen te kunnen doen. Nadat ze op vrij jonge leeftijd alleen is gaan wonen heeft ze haarzelf gezworen nooit meer te liegen.
Voor haar een belangrijke trigger is dus het liegen. Liegen en eerlijkheid. Het zijn normen en waarden die voor haar deze omvangrijke rol spelen. Dus als deze snaar bij haar werd aangeraakt ging ze van de nul naar de honderd. En dan net als je op het moment bent gekomen, dat je heel transparant wil leven naar haar toe, is de herinnering bij haar over het verleden niet weg te denken. Wat dan weer frustratie brengt bij mezelf.
Dus ik verlang zo sterk naar de verbinding en zij verlangt naar eerlijkheid.
Terwijl ik me enerzijds aan het herbronnen ben, blijft de hoop aanwezig voor een nieuwe verbinding. De pijn die ik voel als ik haar mis is zwaar. Ik mis dan het dagelijks praatje over wat er zich heeft afgespeeld in mijn alledaagse belevenissen, haar stem, haar warmte, de aanraking, … haar aandacht.
De dagen dat we elkaar niet horen, en dan telkens nadat er een ontmoeting was, koester je ergens stille hoop dat we op de goede weg zijn. Die hoop doet me goed. Maar als dan kort daarna weer geen contact is voel ik me erg slecht. Alsof ik haar maar even moet horen om me goed te voelen.
Het gaat bij mezelf een beetje op en af nu. Er zijn dagen waar ik me goed voel door te sporten en als ik water op ben. Dan zijn er dagen dat het gemis de overhand neemt en mijn lichaam reageert er op. Pijn rond het hart.
Of ik klaar ben met mezelf weet ik niet, ik heb het nog niet losgelaten, maar wel geaccepteerd hoe de situatie nu is.
Een klein voorbeeld. Het is vandaag Valentijn. Dus ik stuur haar een hartje en wens haar een fijne dag toe. Deze ochtend lag er een wit pluimpje op mijn wagen en het had de vorm van een hartje. Het had mij blijkbaar geluk gebracht met een zaakje van me vandaag. Ik heb het haar verteld en maakte een foto van het pluimpje en stuurde het haar toe. Zij zegt me dat ze zich daar allemaal ongemakkelijk mee voelt.
Hallo Bart,
Ja, zo begrijpelijk dat je boos werd na lange periode van onzekerheid en in onduidelijkheid leven. En die boosheid komt nog gemakkelijker (en is ook nodig, voor onszelf!) als we lange tijd niet goed naar onszelf hebben geluisterd. Onze eigen grenzen verleggen heeft op termijn zo zijn prijs. Boosheid helpt om de disbalans die daardoor ontstaat in onszelf te herstellen.
Heel interessant hoe vergelijkbare “energieën” elkaar vinden vaak. Hoe onze angst voor of afkeer van iets dat juist vaak in ons leven brengt. Interessant hoe iemand die sterk getriggerd wordt door liegen een relatie krijgt met iemand die soms liegt, niet eerlijk is, in een poging om iets te krijgen of behouden. Ook interessant hoe die dynamiek als het ware “ontploft” op een moment in jouw leven dat je het juist anders wilt doen. Interessant hoe jouw verlangen om transparant te leven aan de oppervlakte brengt wat daarmee niet matcht(e) …
Je schrijft dat jij sterk naar verbinding verlangt en zij naar eerlijkheid. Ik vermoed dat jullie allebei naar hetzelfde, of iets soortgelijks, verlangen. De weg, of de prioriteit, lijkt iets anders te zijn. Voor haar lijkt eerlijkheid een voorwaarde te zijn om zich veilig in verbinding te kunnen voelen. Voor jou lijkt verbinding een voorwaarde te zijn om veilig eerlijk en transparant te kunnen zijn.
Fijn dat je aan het herbronnen bent! Het gemis en de pijn die je ervaart zijn natuurlijk heel begrijpelijk. Of misschien niet zo “natuurlijk” … misschien iets aangeleerds, deels of voor een groot deel. Een verlangen naar verbinding, aandacht, aanraking … dat lijkt me heel natuurlijk. De pijn die we bij het niet ingevuld ervaren daarvan kunnen voelen, is vaak niet (helemaal) van nu. Is oude pijn, van eerdere periodes waarin we een dergelijk gemis hebben ervaren. En dat legt een last op onze relaties nu. Misschien vind je het interessant om – voor zover het niet al je aandacht trok – dit artikel ook eens te lezen: https://hennycramers.com/moeder-illusie-ontwrichtende-dynamiek-liefde/
Een deel van ons kan als het ware verslaafd raken aan iets dat we liefde noemen. Maar het niet is. Niet echt. Dat meer een afhankelijkheid is.
Dat op en afgaan is ook heel begrijpelijk. Je bent je aan het los maken van oude, lang “geoefende” manieren van in het leven staan. Van naar dingen kijken. Soms lukt dat. En soms worden we overspoeld door een golf van het oude. Dat is heel normaal … in de zin van veel voorkomend. Zaak om telkens opnieuw weer te voelen wat er gevoeld mag worden, te zien wat er in ons beweegt, en ons telkens opnieuw weer vrij te maken en te richten op het nieuwe. Misschien kan ook dit artikel behulpzaam zijn in deze periode: https://hennycramers.com/eenzaam-in-relatie/
HARTelijke groetjes,
Henny
Hi Henny,
Duidelijk artikel, fijn om te lezen en JA ik wil mijn relatie uit de slop en redden!
Ik ben eigenlijk vaak op zoek online of in boeken waar ik handvaten terug kan vinden om zo iets meer duidelijkheid in mezelf en in mijn relatie kan vinden om het te begrijpen en om ook hem te begrijpen..
Ik ken mijn partner nu bijna drie jaar, vanaf het begin heftig en liefdevol en superveel gelijkenis en het superfijn hebben!
We hebben beide onze rugzak qua vorige relaties wel en voor namelijk ik loop daar tegen aan, ik ben van mezelf niet onzeker, weet wat ik waard ben en zal daar mijn eigen grenzen nooit in voorbij gaan.
Mijn partner is supergek op mij, ik weet dat en voel dat dagelijks. Toch hebben we al veel moeilijke periodes meegemaakt, waarbij het verleden van hem met vrouwen die hem niet Los laten steeds weer in onze relatie ter sprake komt, ze stalken hem en het enige wat hij deelt is dat hij het delete en dat het het beste is te negeren, maar het stopt niet..
In deze relatie ervaar ik mij soms zo kwetsbaar, en dat komt mede door zijn verleden, mensen veranderen ( ik heb dat zelf ook ervaren) toch vind ik het super moeilijk. Het moeilijke zit hem in als ik over het verleden zeur ( zo noemt hij het) dan werkt dat iets bij hem op dat hij wil vluchten, iets wat hij ook al ervaarde met zijn ex..toen vluchte hij naar die vrouwen die hem nu niet los kunnen laten, hij vlucht in contact zoeken met anderen vrouwen. Hij gaat dan in zo’n bui op een datingsite of zoekt op een andere vlucht manier contact.
Ik weet dit nu al 1,5 jaar, ik zie nu het patroon. Ik werk het zelf in de hand, als ware ik hem erin duw.. toch zie ik ook mijn eigen onzekerheid. Ik weet zeker dat hij die vrouwelijke contacten nooit zal opzoeken ( dat is het bij hem ook niet) ik probeer er met hem over te praten, mijn gevoel, en ook zie ik hem daar. Hij verteld mij dat het heel eenzaam voelt als hij dat doet.. en ik geloof dat. Het is iets wat hij ook niet wil maar op dat moment ook meteen zo boos is dat het gebeurt.. als vluchten. En als we weer wat dagen verder zijn hij daar niets meer mee doet..
Zou jij weten hoe we hier een weg in kunnen vinden?
We zijn supersterk samen, we lossen ook veel samen op maar dit ligt diep, dit gaat verder dan het zeuren op dat moment van mij.. nu lijkt het soms een cirkel waar we niet uitkomen. Ik neem me voor niet meer te reageren daarop of het verleden, of als er weer berichtjes binnen komen over tweelingzielen artikels die al meerdere vrouwen gestuurd hebben, ik zie het patroon, hij heeft ze altijd op gezocht.. ze hopen dat hij wel weer reageert maar de vrouwen uit het verleden daar reageert hij niet meer op. Hij weet dat het niet ok is en dat het dan helemaal niet meer stopt, daar ligt zijn grens denk ik.
Hoe kunnen we dit overleven want ik wil heel graag vechten voor mijn relatie, die is mij superveel waard. En buiten deze moeilijke zaken is het dan ook superfijn, dat maakt denk ik dat wij beide nog steeds zo ervoor gaan.
Bedankt voor het lezen van mijn stukje.
Groetjes Lin
Beste Lin,
Ik vind het bijzonder om je verhaal te lezen, bijzonder hoeveel liefde en respect voor elkaar er uit spreekt en hoeveel verantwoordelijkheid nemen voor de eigen binnenwereld.
Je vraagt hoe jij en jullie hieruit een weg kunt (kunnen) vinden. Wat mij betreft ben je die weg al aan het bewandelen. In de eerste plaats door zoveel bewustzijn en aanvaarding.
De onzekerheid die je beschrijft zie ik als van jou. Je kunt voor jezelf nagaan of dat inderdaad zo is voor je. Hij (zijn verleden) triggert dat slechts. Het lastige is dat proberen niet te reageren niet zal werken. De gevoelens in jou die wakker worden bij zo’n trigger vragen aandacht. (Je partner heeft zo z’n eigen dingen te doen, ik richt me nu alleen tot jou, jij bent degene die hier deelt en vraagt).
Mogelijk is het meer dan alleen je “rugzak” qua relaties, misschien ook al van daarvoor. Veel wat ons kwetsbaar doet voelen als volwassene, heeft zijn wortels in vroege ervaringen. De triggers maken die ervaringen (zonder dat we het weten) wakker, raken ze. Ze doen aan die ervaringen denken. Omdat die ervaringen vaak stammen uit een tijd dat we jong en afhankelijk waren en veel nog niet wisten / konden begrijpen, reageren we op een dergelijke trigger dan alsof we kind zijn. Voelen we ons afhankelijk, machteloos en overgeleverd. Het helpt veelal niet erg om te proberen hier op een volwassen, “verstandige”, “evenwichtige”, “begripvolle” manier mee om te gaan. Dat is een kind allemaal niet. Een angstig, gekwetst kind heeft vooral aandacht nodig. In dit geval van jou. Van jezelf. Van jouw volwassene zelf. Wat betekent dat deze gevoelens aandacht nodig hebben, dat ze vragen om gevoeld te worden. Aandacht van jouw volwassene zelf betekent dat deze gevoelens geaccepteerd worden (zonder de “trigger” of “triggeraar” perse verkeerd te maken). Dat wil niet zeggen dat er niet gedrag van iemand kan zijn dat kwetsend of grensoverschrijdend is en dat we niet hoeven accepteren, maar wil vooral zeggen dat we eerst tegen onszelf zeggen: “Het is ok dat ik dit voel. Het is belangrijk dat ik dit voel.” Op deze manier kun je beginnen te zorgen dat dat kind-bewustzijn het niet overneemt en je vandaar uit gaat reageren en handelen. Kun je zorgen dat niet allerlei defensie dynamieken actief worden, om de onaangename en pijnlijke gevoelens te bezweren.
Lin, dit lijken me vragen die zich meer lenen voor direct contact, dan een uitwisseling hier op de website. Voel je vrij eens te bellen. Mijn nummer is 06-24213133. Dan kunnen we er eens samen naar kijken hoe je de weg die je al ingeslagen bent, verder kunt bewandelen.
En jij vooral bedankt voor het delen van je stukje. Heel moedig, heel krachtig en heel waardevol!
HARTelijke groet,
Henny
Beste Henry,
Wat een fijne manier van denken heb je, en hoewel ik me in heel veel dingen kan vinden en voelen, er echt iets mee doen is wat steeds bij mij fout gaat. Ik weet heel vaak niet hoe ik dingen het beste kan aanpakken of aangeven. Zo ook in mijn relaties. Ik zit in soort gelijke situatie als Vanessa. Al jaren loop ik mezelf voorbij. Ik heb een studie gevolgd dat ik compleet zelf moest betalen, waardoor ik alleen maar aan het werken was voor collegegeld en er niet aan toe kwam om te leren. Daarbij ben ik sociaal altijd druk geweest met vrienden en hobby’s waardoor ik laatste jaar een hamster in een veel te snel draaiend wiel voelde. Ik voelde dat ik in disbalans was, dat er iets niet klopte, maar wist niet zo goed dat gevoel echt een plek te geven.
Begin dit jaar heb ik mijn huidige (ex) partner ontmoet. Ik was in het begin afhoudend en aftastend, want ik voelde dat alles me te veel werd en te veel dingen van me werden verwacht, ik ze toch niet kon stoppen. En hoewel ik had aangegeven rustig aan te willen doen, vroeg hij me al na een maand om officieel te worden. Ik heb ja gezegd, maar niet volmondig, omdat ( besef ik me later pas) ik het gevoel had dat hij geen rekening hield met mijn grenzen. Ik besef me dat dit al een jammere disbalans heeft gemaakt bij mij. Het is een fijne jongen dat veel liefde en steun en zorg heeft geuit, maar op een of andere manier was ik te blind om dat te zien. Te blind om die te accepteren?
Het begin van ellende begon in juli. Ik had een nieuwe baan waardoor ik 50 uur per week werkte. Daarnaast sportte ik 2 keer per week, vriend en vrienden die aandacht opeisten. Ja echt opeisten, want telkens had ik het gevoel dat ik mensen te kort deed. Dan had ik die al paar dagen geen aandacht gegeven, dan weer andere dat in een dip zat en me continu erover belde. Het is alsof ik verlamd was. Ik kon geen grenzen aangeven, was continu moe en chagrijnig, was nerveus en geheel uitgewrongen. Ik voelde me zo rot en radeloos en hoewel mijn partner voor mij een steun probeerde te zijn, heb ik hem echt afgesnauwd en continu verwijten zitten maken dat hij me niet begreep of steunde. Het doet me zoveel pijn om dit nu op te schrijven, omdat ik heel goed besef hoe ik hem en mezelf te kort heb gedaan. En de rest is makkelijk in te vullen. Van ene sneeuwbal is er een hele lawine ontstaan. Ik raakte depressief en boos en alles was rot in de wereld omdat ik telkens dingen moest, moest en nog eens moest. Ik was echt opgebrand en nu pas besef ik me dat ik een burn-out heb gekregen. Hij kon niet meer tegen zulke omstandigheden en heeft begin september het uitgemaakt. En dat kan ik hem niet kwalijk nemen. Want we hebben heel veel leuke en mooie en oprechte momenten ervaren, ook waren er zat die rot waren. Alles is gewoon een puinhoop geworden en ik vanaf toen echt ingestort. Ik heb ontslag genomen, vrienden gevraagd me met rust te laten en heb ruim een maand in mijn huis gebivakkeerd. Ik was kapot. Mentaal en fysiek. Ik was er altijd voor andere mensen geweest maar nooit voor mezelf. Ik gaf te veel en vroeg om te weinig. En omdat ik niet durfde te vragen, eiste ik eigenlijk al mijn aandacht en liefde, ook van mijn vriend. Ik heb hem nog een keer gezien erna om te vragen wat er allemaal mis was gegaan volgens hem, maar kreeg weinig respons terug, hij vond het nog te lastig om erover te hebben. We hadden altijd goed contact onderhouden via de app, maar op gegeven moment is hij me gaan negeren. Enige waar ik spijt van had is dat ik mezelf en hem zo tekort had gedaan de afgelopen tijd. Want ik ben zo dankbaar dat hij in mijn leven is gekomen en vind het zo rot dat ik hem (nog) niet genoeg liefde heb gegeven. Omdat ik ook rekening wil houden met zijn gevoelens en behoefte aan rust heb ik hem een brief geschreven. Een lange brief met inzichten en waarderingen en verontschuldigingen. Dat ik hem niet kwijt wou maar dat het zo rot is gelopen. En dat hij ook nooit zijn grenzen heeft aangegeven, heb ik geen rekening met zijn gevoelens kunnen houden. Die brief is maand geleden verstuurd en alsnog heb ik geen enkele reactie van hem ontvangen. En dat doet pijn. En ik weet niet hoe ik ermee moet omgaan. Ik wil met hem praten, ik wil laten zien dat ik ook voor hem wil en kan zijn. Alleen hoe? Want wil hem niks dwingen, maar hoelang gaat deze ellende nog duren?
Hallo Julia,
Dank je voor je waardering van de perspectieven die ik hier deel. En ja, ons ergens in kunnen vinden betekent niet gelijk ook dat we dat gemakkelijk in praktijk kunnen brengen. Ons denken en gedrag veranderen betekent gewoontes veranderen … of beter: oude gewoontes geleidelijk vervangen door (je zou kunnen zeggen “overschrijven met) nieuwe. En dat heeft zo zijn tijd …
Het is interessant voor me om te lezen hoe je in het eerste stuk van je verhaal deelt hoe je aan jezelf voorbij ging door te veel aandacht voor anderen en in het tweede stuk vooral deelt hoe je vindt onvoldoende aandacht te hebben gehad voor je vriend. Het is zo begrijpelijk dat je, jezelf zo tekort doend, weinig ruimte had voor hem. Waar je aan de ene kant voelde te veel te geven, vind je aan de andere kant te weinig te hebben gegeven. Waarbij het ook klinkt als dat je het lastig vindt om te ontvangen. Niet alleen moeite hebt met vragen, maar ook met aannemen wat je gegeven wordt.
Ik ben benieuwd, ben je er nu wel meer voor jezelf? Ben je beter voor jezelf aan het zorgen en geef je jezelf meer wat je nodig hebt? En geef je minder, of niet meer, wat je niet te geven hebt?
Begrijp ik goed dat je graag met hem verder wilt? Nee, dwingen kunnen we niemand, tot niets (al lijkt dat soms wel zo, en proberen velen dat op vele manieren). Ben wel benieuwd ook wat je bedoelt met “hoe lang gaat deze ellende nog duren”?
Alvast: je schrijft dat je hem zou willen laten zien dat je er ook voor hem wil en kan zijn? Misschien zou voor hem nog belangrijker zijn als je hem, als hij daarvoor open staat, kunt laten zien dat je kunt ontvangen als hij er voor jou wil zijn. Misschien is voor hem pijnlijker geweest dat je niet kon ontvangen wat hij JOU wilde geven en gaf en daar weinig waardering voor toonde (als dat zo is), dan dat je hem weinig hebt gegeven. In het werkelijk ontvangen door de ontvanger, zit vaak ook weer ontvangen voor de gever.
Ook alvast: mij lijkt dat het eerste dat telt nu, is dat je je eigen leven, je eigen energie, je eigen levenslust, je eigen levensplezier hervindt. Onafhankelijk van hem. Dat je jezelf kunt accepteren in wat je hebt gedaan en niet hebt gedaan. Dat je jezelf kunt vergeven. Dat je jezelf de liefde kunt geven die je ook zo graag aan hem wilt geven. Hoe meer jij jezelf kunt accepteren, hoe makkelijker hij ook jou zal kunnen accepteren. Hoe meer jij kunt accepteren dat het voor hem mogelijk voorbij is, hoe meer ruimte er zal zijn voor hem om te voelen dat iets in hem misschien toch opnieuw een beweging naar jou zou willen maken.
Ik hoor je graag!
HARTelijke groet,
Henny
PS nog een vraag: wat is het waarbij je je er wel in kunt vinden, maar het er niet toe komt er echt iets mee te doen? kun je wat voorbeelden geven (bijv. van wat je anders zou willen doen en dat niet lukt)
Dag Henny,
Ik weet momenteel niet hoe het verder moet en dit artikel geeft mij het gevoel dat je mij enkele tips zou kunnen geven.
Mijn vriend en ik zijn bijna 10 jaar samen, hebben een huis samen en 2 kindjes van 2,5 jaar en 6 maanden.
We hechten beiden veel belang aan familie en vrienden en hebben een druk sociaal leven.
Alles om gelukkig te zijn.. maar toch zitten we op een breekpunt.
Het begin van onze relatie was echt fantastisch, passioneel, liefsevol. We praatten veel, genoten van elkaar, lachten veel samen.
Helaas hebben we heel veel moeilijke periodes gekend.
Na 3 jaar samen ben ik mijn papa heel onverwacht en op jonge leeftijd verloren.
We hebben 3 jaar tegenslag gehad na de aankoop van onze bouwgrond.
We hebben een miskraam gehad.
Mijn vriend zijn papa is ook heel plots overleden 2,5 jaar geleden, 2 maanden voor de geboorte van ons zoontje.
We zijn hier samen doorgekomen, ook al zijn we beiden niet goed in praten als het over pijnlijke momenten gaat.
We dachten dat we hier als koppel sterker uit gekomen waren.
Maar ergens gaandeweg zijn we ook gestopt met echt met elkaar te praten, speels met elkaar te zijn, spontaan te zijn, tijd te nemen voor elkaar (altijd te druk bezig met familie en vrienden bezoeken, drukke jobs, de kinderen, veel tijd steken in sporten voor mijn vriend,…).
Het laatste jaar hebben we af en toe een gesprek gehad over wat er niet goed zat in onze relatie maar pas 2 dagen geleden heb ik beseft hoe diep het bij mijn vriend eigenlijk zit.
Tijdens mijn 2de zwangerschap heb ik wel aangevoeld dat het even echt niet goed zat, daarna zijn er zeer drukke maanden geweest met babybezoeken maar eind van de zomer vond ik dat het echt wel beter ging. Met 2 gaan eten, meer praten, intimiteit zat even ook terug beter.
Daarna ben ik volop beginnen voorbereiden voor een groot verrassingsfeest voor mijn vriend en zijn beste vrienden.
Ik was er volledig door opgeslorpt.
Ik had het gevoel dat mijn vriend wat afstandelijker deed en heb hem hier ook meermaals nr gevraagd maar hij zei dat er niets was.
Mij kwam het eigenlijk goed uit want zo had ik meer tijd voor de voorbereidingen.
Ik dacht, na het feest snapt hij het wel, gaat hij gelukkig zijn, kunnen we in de vibe van voor het feest verder gaan, alles komt goed.
Helaas nu is het feest voorbij en was het de voorbije weken alsmaar erger.
We hebben eindelijk gepraat en hij heeft al die tijd zitten nadenken.
Hij zegt dat we idd alles hebben op gelukkig te zijn, dat we goede ouders zijn, op dezelfde golflengte zitten over hun opvoeding, dat hij mij ook nog graag ziet en aantrekkelijk vindt maar dat we elkaar gaandeweg zijn kwijtgeraakt, dat de periodes dat we elkaar soms terugvinden steeds korter zijn en dat wij puur als koppel gezien niet gelukkig meer zijn.
De hoofdpunten zijn gebrek aan communicatie, het gebrek aan affectie, mijn onzelfzekerheid, het samen wonen, samen leven, maar niet echt samen zijn.
Hij vraagt zich af of hij niets mist en heeft schrik om binnen x aantal jaren terug te blikken en dit dan te beseffen.
Op de vraag of het voor hem dan echt over is zegt hij neen, dat hij er anders niet zo over zou praten.
Ik heb eerder het gevoel dat hij het ergens wel heeft opgegeven en geen hoop meer heeft.
Ik wil er echt voor vechten, ik zie hem ongelooflijk graag, wil niet opgeven wat we hebben opgebouwd, vind de gedachte dat mijn kinderen niet de kans gaan krijgen om zich een echt gezinsleven te herinneren ondraaglijk. Ze zijn nog zo klein..
Maar ik weet niet hoe ik het moet aanpakken.
Ik heb vandaag voorgesteld om binnen 2 weken eens met 4 weg te gaan maar hij weet niet of hij dat wel wil.
Hij heeft mij net gevraagd of hij eind november een weekend alleen weg mag, om na te denken op neutrale vloer. Natuurlijk heb ik ja gezegd, maar dit is zo pijnlijk want ik heb het gevoel dat ik van de zijlijn moet toekijken hoe hij dat weekend de knoop gaat doorhakken.
Ik wil hem niet tonen hoe fel ik hiervan gekwetst ben (hoewel hij het wel weet) uit schrik hem nog verder weg te duwen.
Ik wil proberen affectie te zoeken, samen iets te doen, gewone gesprekken aan te gaan, maar ik weet niet hoe en heb schrik om het erger te maken..
Ik denk dat hij zich verstikt voelt door het feit dat er geen echte reden is om ongelukkig te zijn, door het feit dat iedereen hem vorig weekend is komen zeggen hoe geweldig het is dat ik voor hem zo een feest georganiseerd heb, door hoe goed we in elkaars families geïntegreerd zijn.
Bij familie en vrienden word ik vaak gezien als iemand die heel sterk in mijn schoenen sta maar nu voel ik mij zo machteloos en weet ik niet wat ik moet doen..
Hallo Coralie,
Dank je voor het delen van wat er in jouw / jullie relatie speelt.
Om te beginnen … het is allesbehalve vreemd dat wat jullie in korte tijd elk en samen hebben doorleefd een wissel trekt op zowel jezelf als op hoe jullie je tot elkaar verhouden. Bovendien, ook mensen die monogaam met één (zelfde) partner door het leven gaan, hebben meerdere relaties in hun leven … met dezelfde persoon. De komst van kinderen is zo’n moment waarin twee partners een nieuwe relatie krijgen met elkaar. Ook het verlies van wat dierbaar is kan zo’n moment zijn waarin je een nieuwe relatie aangaat. We veranderen voortdurend en ingrijpende gebeurtenissen als deze brengen ook verandering in ons. Wat betekent dat we onze partner telkens weer opnieuw mogen leren kennen, leren ontdekken. Zelfs dat we onszelf telkens weer opnieuw mogen leren ont-dekken.
Niets blijft zoals het is. Als we proberen vasthouden wat was, of ernaar willen terugkeren, verhindert dat slechts dat we het nieuwe kunnen verwelkomen. Verder kunnen moeilijke fases in één of beider levens en elkaar daarin niet (helemaal) begrijpen of begrepen voelen (soms onuitgesproken) kwetsingen of littekens meebrengen, die werkelijk open stellen naar elkaar en diepe verbinding in de weg kunnen staan.
Hoe de uiterlijke omstandigheden zijn, is niet relevant … wat telt is hoe jullie je elk van binnen werkelijk voelen en hoeveel ruimte daarvoor is. In jezelf en voor elkaar. Je schrijft al … we zijn gaandeweg ergens gestopt met echt met elkaar te praten, speels met elkaar te zijn, spontaan te zijn en tijd te nemen voor elkaar. En je schrijft dat jullie beiden niet goed zijn in praten als het over pijnlijke momenten gaat. Ik vermoed dat dat dan ook innerlijk zo is. Dat er ook in jezelf elk weinig ruimte is voor wat pijnlijk is geweest en mogelijk nog is. Voor wat aandacht vraagt en het niet krijgt. In de eerste plaats van jezelf niet.
Je zegt dat je pas sinds kort beseft “hoe diep het bij je vriend eigenlijk zit”. Betekent dat hoe jullie je tot elkaar verhouden wel (redelijk) ok is voor jou? In elk geval heel fijn dat je vriend heeft uitgesproken dat hij zich niet gelukkig voelt in jullie relatie (en misschien ook wel in zichzelf?). En jij?
De dingen die je opnoemt (“hoofdpunten”) is dat wat hij benoemt/ervaart, of is dat ook zoals het voor jou is? En als ze (vooral) door hem zijn benoemd, wat herken je er dan in? En jij, vraag jij je ook af of je iets mist? Weet je wat hij mist? Waar hij naar verlangt?
Het is niet dat ik niet snap hoe je dat kan raken, en ik ben toch benieuwd om meer van je te horen erover: wat maakt dat je je gekwetst voelt door zijn vraag om een weekend alleen weg te gaan?
Waar ik ook benieuwd naar ben is dat hij onzekerheid bij jou benoemt als iets wat niet werkt voor hem in jullie relatie en dat je jezelf beschrijft als iemand die gezien wordt als sterk in je schoenen staand. Klopt dat, voel je je onzeker? Zo ja, waarover? Hoe uit zich dat?
Ook interessant dat je schrijft dat er geen echte reden is om ongelukkig te zijn (en dat een “feit” noemt). Als iemand ongelukkig is, vraagt dat aandacht. En dan is er een reden. Die reden is per definitie “echt”. Ik zou vooral benieuwd zijn of je partner weet wat het werkelijk is wat maakt dat hij zich ongelukkig voelt. Misschien betekent de zin dat er “geen echte reden” voor is vooral dat hij (nog) niet (goed) weet wat maakt dat hij zich ongelukkig voelt?
Ik begrijp hoe lastig voor je is, dat je niet goed weet hoe dit “aan te pakken” en dat je je zo machteloos voelt. Voor een deel BEN je ook machteloos, want we zijn elk verantwoordelijk voor ons eigen geluk. Dat kunnen we niet voor een ander doen, een ander kan dat niet voor ons doen.
Wat het mogelijk ook niet makkelijk maakt voor jullie, is dat je (beiden) misschien minder goed weg weet met wat pijnlijk is voor je. Ik vermoed dat wat nu gevraagd wordt is dat aandacht krijgt wat pijnlijk is. In jullie zelf elk, tussen jullie. Dat dat gedeeld, uitgesproken, mag worden. Dat dat gehoord mag worden en dat je elk daarin gezien en gevoeld mag worden. Ik kan me voorstellen dat je allebei niet weet hoe je dat kunt doen.
Op het moment dat we delen van onszelf binnen houden, bijvoorbeeld wat ons pijn doet, betekent dat dat we ons (deels) moeten sluiten. We laten ons niet meer helemaal zien. Wat ook betekent dat we ons niet helemaal meer kunnen openen naar en voor de ander. Met als gevolg dat we minder verbinding kunnen voelen. Iets vergelijkbaars gebeurt als we iets pijnlijks niet willen voelen. Wat we dan doen is uit contact met onszelf gaan. Het is lastig om onszelf selectief te voelen. Dus als we iets niet willen voelen, gaat een deken over meer. Als we (delen van) onszelf minder voelen (als beschermingsmechanisme), zijn we minder in verbinding met onszelf. En daarmee kunnen we ook een ander weer minder goed voelen. En zijn we minder in verbinding met de ander.
Zoals ik het nu lees vermoed ik niet dat de ander is waar het niet mee matcht, maar in de eerste plaats dat jullie (elk?) niet helemaal matchen met jezelf. En als we niet goed in ons vel zitten, ziet de wereld er minder mooi uit. Ook onze partner, onze relatie.
Mijn uitnodiging aan jullie zou nu zijn: zoek het niet zozeer in de relatie voor nu (als oorzaak voor niet gelukkig voelen), maar meer in jezelf elk. En kijk hoe je elkaar kunt steunen in naar jezelf kijken en je eigen geluk – in jezelf en met jezelf – weer te vinden. Kijk hoe je jezelf kunt openen naar de ander. En daar kan één mee beginnen. Kijk hoe je weer veiligheid kunnen creëren waarin elk zich durft te openen ook.
Voor nu heb ik nog niet suggesties voor wat je zou kunnen “doen”. Ik ben vooral benieuwd naar antwoorden op vragen die ik hierboven stel, en naar hoe wat ik schrijf bij je landt, wat het met je doet om mijn respons te lezen. En je geeft zelf al aan wat er niet goed werkt … gebrek aan communicatie, gebrek aan affectie en niet echt samen zijn. Hoe doen jullie dat? En wat kun je doen om weer beter te communiceren? Om wel weer echt samen te zijn? Wat betekent dat “echt samen”?
Ik hoor je graag!
Met HARTelijke groet,
Henny
Goedenavond Henny
Veel herkenning te lezen in jouw blog. Zelf zit ik momenteel muurvast in mijn relatie. Na een relatie van 32 jaar ben ik gescheiden wegens ontrouw van mijn kant. Anderhalf jaar na mijn scheiding ben ik mijn huidige partner tegen gekomen. Vanaf het begin heb ik verteld wat er in mijn vorige relatie is gebeurd. Heb heel veel moeite gehad met het feit dat IK ontrouw ben geweest en wilde volledig open en eerlijk mijn nieuwe relatie in… Ik had meteen een heel goed gevoel bij mijn nieuwe partner; integer, eerlijk, lief en begripvol. Door snelle verkoop van mijn huis zijn wij na een klein half jaar al samen gaan wonen. Nadat ik mijn huidige partner een maand of 9 kende, ben ik erachter gekomen dat hij licht sexueel getinte appjes stuurde naar een vrouwelijke kennis. Ook is hij buiten mij om daar n dag geweest. Daarnaast had hij regelmatig app contact met exen en is hij ook zonder dat ik het wist met vrouwelijke oud collega gaan lunchen. Dit alles bij elkaar heeft toen n behoorlijke vertrouwenscrisis opgeleverd. Mijn vertrouwen was/ is ernstig beschadigd hierdoor. Ikzelf ben ik therapie gegaan omdat het bedrog en verlies van vertrouwen in mijn huidige partner mij extra pijn deed vanwege mijn eigen bedrog bij mijn ex. Ook mijn huidige partner is 2 x meegeweest naar de therapie. De therapeut heeft het idee dat mijn huidige partner een autisme stoornis heeft. Dit vermeld ik omdat het lijkt of we “extra” vastlopen in het onbegrip en pijn mbt vertrouwen in onze relatie.. Ik koppel alle gebeurtenissen aan elkaar en voel mij niet geliefd genoeg en niet veilig meer bij mijn partner… ik wil echt nooit geen bedrog en wantrouwen meer in mijn relatie…
Toch wilde ionze relatie nog een kans geven. Toen ik eindelijk weer was opgekrabbeld ben ik erachter gekomen dat mijn partner, vanuit interesse hoe zoiets werkt… heeft gereageerd op n sexadvertentie…. Hij geeft aan nog nooit vreemd te zijn gegaan, wat ik opzich best wil/probeer te geloven, echter mijn vertrouwen is door
dit alles zo beschadigd dat ik niet meer weet wat te doen….. Het lijkt of dat mijn partner niet de juiste verbindingen kan maken mbt vertrouwen/ mijn wantrouwen. Zou dit ook met n eventueel autisme te maken kunnen hebben? Hartelijk dank voor er lezen….
Hallo Elma,
Ja, heel lastig allemaal. En zoveel dat zo gevoelig ligt. Voor jullie beiden waarschijnlijk.
Het eerste wat mijn aandacht trekt is hoezeer je jezelf lijkt te veroordelen voor wat er buitenechtelijk heeft plaats gevonden. Hoewel ik kan begrijpen dat je graag trouw wilt zijn, ben ik toch benieuwd wat maakt dat je het zo over jezelf afkeurt dat dat gebeurd is. Wat maakt dat je daar zoveel moeite mee hebt?
Het komt vaker voor dat mensen buiten hun huwelijk vinden wat er voor hen in hun huwelijk ontbreekt. Of dat ze buiten hun huwelijk ontdekken dat er iets is dat ze in het huwelijk missen.
Wat heb jij ontdekt? Wat heeft het jou gebracht ook? En kun je jezelf toestaan dat het misschien ook belangrijk voor je is geweest?
Waar ik ook benieuwd naar ben is wat “trouw” voor je betekent. Hoe ziet dat uit voor jou? Waarom is het belangrijk voor je? En wat zegt het jou als iets plaatsvindt dat voor jou “ontrouw” betekent?
Hoe hangen trouw / vertrouwen en verbinding samen voor jou? Wat is het waarop je wilt kunnen vertrouwen?
Over een label als “autisme” kan ik weinig zeggen. En soms krijgt ook gedrag dat op zich niet zo heel “gek” hoeft te zijn een label, omdat het afwijkt van bepaalde maatschappelijke normen of van gedrag dat veel mensen het liefst van anderen zien, omdat dat voor hun zelf het prettigst of makkelijkst is. Op relatiegebied bijvoorbeeld bestaan er veel vormen in hoe open of aan elkaar gewijd een relatie is. Er is daar vanuit mijn perspectief geen verkeerd of juist. Er is slechts (persoonlijke) voorkeur. Er is slechts keuze. En het werkt veelal best als twee partners op dit vlak een vergelijkbare voorkeur hebben en die op een vergelijkbare manier willen leven. Of in elk geval OK kunnen zijn met de voorkeur(en) van hun partner en hoe deze die leeft.
Wat zou het je opleveren als je zou “weten” dat gedrag van je partner met autisme te maken heeft? Hij is wie hij is, en gedraagt zich hoe hij zich gedraagt. Daar verandert een label niets aan.
Wat ik nu vooral aan je zou willen vragen: wat maakt dat je je niet geliefd voelt? Is het vooral de aandacht van je partner voor ook andere vrouwen, of is het iets dat je mist in het directe contact, in de verbinding die je ervaart tussen hem en jou?
Kan het zijn dat er mogelijk ook iets anders is dat jou je niet (emotioneel) veilig doet voelen bij je partner (buiten zijn aandacht voor andere vrouwen, of fantasieën daarover)? Je schrijft dat je je in het begin zo goed bij hem voelde. Je ervoer hem als integer, eerlijk, lief en begripvol. Is dat er allemaal niet meer? Is dat helemaal weg? Of is dat ook nog (deels) aanwezig?
Kun je (vanuit nieuwsgierigheid en belangstelling) met hem te praten over zijn belangstelling naar en contacten met andere vrouwen? Kan hij daar open over zijn en met je delen wat dat voor hem betekent? Kun jij daar naar luisteren, hem daarin horen?
Je schrijft dat je geen bedrog en wantrouwen wilt. Dat begrijp ik heel goed. Het is zo fijn als we open kunnen zijn naar elkaar. Om dat te kunnen zijn is het echter nodig dat alles er mag zijn. Als je partner op een of andere manier belangstelling heeft voor of fantasieën over contact met andere vrouwen (nog los van hoe dat contact eruit ziet), is het belangrijk dat dat er mag zijn. Dat daarover gesproken kan worden. Als iets dergelijks om welke reden dan ook sterk in hem aanwezig is, en het is voor jou een niet bespreekbaar onderwerp, dan heeft hij geen andere keuze dan “ondergronds” gaan. Ik weet, het is niet gemakkelijk om dergelijke onderwerpen vrij te kunnen bespreken met elkaar en met zo weinig mogelijk oordeel (en veroordeling) tegemoet te treden. En als je en jullie dat wel kunnen, als jullie echt open kunnen zijn met elkaar, lijkt me de kans op bedrog en dingen verbergen zo klein mogelijk.
En heel fijn als je dan ook een open gesprek kunt hebben over wat je nodig hebt en waar je naar verlangt elk. In het leven. In je relatie. Voor jezelf. En met de ander. Een open gesprek ook bijv. wat intimiteit voor je betekent. Wat veiligheid betekent. Wat vrijheid betekent. Hoe dat alles een plek heeft in jullie relatie en de manier waarop jullie die vorm geven, hoe jullie met elkaar omgaan.
Wat is het dat je niet weet wat te doen? Welke verbinding zoek je bij je partner t.a.v. vertrouwen/ jouw wantrouwen? Wat zijn voor jou signalen dat het lijkt dat hij dat niet kan?
Nou … veel vragen vooral. Ben benieuwd hoe ze bij je landen en of ze je meer zicht geven op wat er allemaal speelt in jou en tussen jullie.
HARTelijke groet,
Henny
PS misschien vind je het interessant om ook eens te kijken naar wat Esther Perel te zeggen heeft over affaires. Er komt binnenkort een nieuw boek van haar uit: ‘The State of Affairs‘. En er zijn enkele interessante TED talks van haar te beluisteren. Bijvoorbeeld: Rethinking Infidelity
Hallo Henny,
Ik heb jou eerder geschreven en merk helaas weer dat vaste patronen bij mij en mijn “partner” naar boven komen. Ik schrijf partner tussen “ jes omdat hij het geen relatie wil noemen terwijl we wel alle ingrediënten van een relatie hebben. Voor mij komt er een turbulente fase aan, geen werk, Wia, verhuizen wat emotioneel zwaar is en lichamelijk nu klachten die misschien n serieuze vervelende wending kunnen hebben. Deze partner is in de afgelopen 2 jaar er vaker niet voor mij geweest in moeilijke tijden of op momenten wanneer het hem uitkwam. Deze ervaring heb ik helaas vaker ervaren vanuit hechting met mijn moeder, die ook zo is en mijn ex partner. Angst omdat ik alleenstaande ben en zoeken naar veiligheid hebben er toe gemaakt dat ik hem de vraag heb gesteld, als blijkt dat het serieus mis is met mij, ben je er dan onvoorwaardelijk voor mij? Ik ben zelf m zorgzaam persoon en vanuit liefde ben ik er voor de mensen waar ik van hou. N gebrek in mijn eigen leven. Zinn antwoord was een grijs antwoord namelijk er ben er voor je als ik kan. Hij wilt niet geclaimd worden . Het was n pijnlijke klap en eerst werd ik boos. Nu denk ik, ik had het kunnen weten en hoopte dat het anders was. Mijn omgeving zegt dump hem maar dat vind ik lastig. Ik aanvaard zijn antwoord en wil boosheid en verdriet geen ruimte geven , wel de liefde die er tussen ons, want het klinkt gek maar dat is er wel alleen de laatste tijd minder doordat hij veel op zijn pad heeft en ik. Is het raar dat ik de liefde de ruimte wil geven? Doe ik mezelf te kort? Ik merk dat ik nu als doel heb liefhebbende mensen om me heen te verzamelen die er voor ne kunnen zijn en wil kijken of dat samen gaat met deze liefde of dat ik uiteindelijk loslaat uit liefde voor mezelf en hem. Daar wil ik nu niet aandenken en al 2 jaar niet . Ik kan hem ook niet dwingen ! Zelf neemt hij wel alle zorg van mij aan….
Hij is daar anders in en dat moet ik respecteren
Ik hoor graag van je of zie graag jouw advies tegemoet want hoe sterk ik me nu ook voel, oud zeer maakt me ook onzeker
Groetjes Vanessa
Hallo Vanessa,
Het lijkt dat je op een nieuwe laag en in een nieuwe vorm nu tegen komt een dynamiek trekken versus terugtrekken, van toenadering zoeken versus afstand nemen, van behoefte aan geborgenheid en veiligheid versus behoefte aan vrijheid, in het bijzonder vrij voelen van verplichtingen.
Ik begrijp je behoefte aan begrip, geborgenheid en steun. En het is fijn als we dat ontvangen van de mensen die dichtbij staan. In wat je deelt lees ik echter “energie” die voor je in de weg kan zitten om te ontvangen waar je naar verlangt. Je bent waarschijnlijk uit mijn vorige responsen gewend inmiddels dat ik vooral kijk naar dynamieken in jou, en daar een perspectief vanuit mij over geef. Zo ook nu … (wat, wederom, niet wil zeggen dat er niet ook dynamieken in en aandeel bij hem is in wat er zich tussen jullie afspeelt, dat wil ik graag benadrukken – hij “is” hier nu echter niet).
Een zin die onder meer mijn aandacht trekt is “ben je er dan onvoorwaardelijk voor mij?” in combinatie met “Ik ben zelf een zorgzaam persoon … vanuit liefde ben ik er voor mensen waarvan ik hou”. Een vraag aan jou: ben jij er voor anderen ten koste van jezelf soms (of misschien zelfs vaak) ook? Wat betekent “onvoorwaardelijk”? Betekent dat dat je verwacht dat hij je zal steunen, ook al zou dat voor zijn gevoel ten koste van hem gaan? En hoe wil je dat hij je steunt? Hoe beschikbaar wil je dat hij is? Betekent hier “onvoorwaardelijk” bijv. “onbeperkt”? Altijd als ik het nodig heb?
Wellicht is dat iets wat jij gewend bent geraakt om te doen voor anderen. En mogelijk heb je daar ook tol voor betaald? Lichamelijke klachten, Wia … klinkt als dat je een deel van je leven meer van jezelf hebt gevraagd (of anderen hebt toegestaan van je te vragen) dan goed voor je was en is.
Misschien bewijst deze man je een dienst. Misschien laat hij je iets zien, wat wellicht meer voor je zou kunnen betekenen dan zijn steun. En wel er alleen voor anderen zijn als het JOU uitkomt. Anders gezegd: alleen als je er energie voor hebt, als je het ook echt kunt dragen, als je ook genoeg (bij voorkeur over) hebt van wat je geeft. Als we meer geven dan we hebben, putten we onszelf uit. En vervolgens hebben we anderen nodig om ons te geven (wat zij misschien niet hebben) om onszelf overeind te houden.
Het klinkt voor mij als een wijs antwoord: “ik ben er voor je als ik kan”.
Je schrijft: “Hij wil niet geclaimd worden”. Wat maakt dat dat een pijnlijke klap is voor je? Ook dat lijkt me in zich een gezond verlangen. Klopt het dat je hem wilt “claimen”? En wat betekent dat dan? Hoe wil je hem claimen? En ook, ik vroeg het al: wat betekent het voor jou, wat verwacht je van hem, als je hem vraagt: “ben je er onvoorwaardelijk voor mij?”
Je schrijft ook over angst alleenstaande te zijn en je behoefte aan veiligheid. Het is een lastig ding, in het bijzonder voor relaties, als niet elk der partners het vertrouwen heeft op eigen benen te kunnen staan. Als niet elk een basisgevoel van veiligheid in zichzelf heeft. En je schijnt een partner te hebben uitgezocht / aangetrokken, die soort van allergisch lijkt te zijn als een ander haar veiligheid bij hem lijkt te zoeken. Een partner die jou geen andere keus laat dan je eigen veiligheid te vinden (of een andere partner aan te trekken die je wel kan en wil bieden waar je naar verlangt).
In een vorige uitwisseling schreef je dat je het artikel over de Wet van Aantrekking had gelezen en dat dat concept je belangstelling heeft. Die wet zegt dat we aantrekken (ontmoeten) in ons leven waar we onze aandacht op richten. En als we ergens bang voor zijn, is dat ook iets waar (veel!) aandacht naar toe gaat en we daarmee juist in ons leven zouden bestendigen. In jouw geval je angst er alleen voor te staan. Je angst het niet alleen (aan) te kunnen. Wellicht ook angst om verlaten, in de steek gelaten te worden. Als we onszelf kunnen vertrouwen, is er iemand die ons nooit in de steek zal laten. Net zoals het “leven”, het “universum” ons, in mijn ervaring, nooit in de steek laat. Maar het is lastig om daarop te vertrouwen in situaties waar veel op losse schroeven staat, zoals bij jou nu.
Je stelt een heel interessante vraag … “doe ik mezelf tekort?” Eerlijk gezegd, ik vermoed van wel. Misschien niet zozeer door in de relatie met deze partner te zijn, maar op andere manieren. Ik zou je graag uitnodigen eens opnieuw naar die vraag te kijken (los van je relatie met deze partner): zou het kunnen zijn dat je jezelf inderdaad tekort doet? En zo ja, hoe doe je dat dan? Hoe zou je daarmee kunnen stoppen? Hoe kun je beter voor jezelf gaan zorgen. Goed voor jezelf zorgen in de eerste plaats, in plaats van goed voor andere zorgen en altijd klaar staan. Je zelf op de eerste plek zetten, bovenaan zetten. Stoppen met je op te offeren (als je dat doet). Jezelf geven wat je nodig hebt. En niet aan anderen geven wat je zelf nodig hebt, of wat je niet hebt of niet genoeg van hebt (of dat nu geld, spullen, tijd of energie is).
Wat een mooi voornemen om jezelf te willen omringen met mensen liefhebbende mensen. Mensen die uit zichzelf een beweging naar je maken. Die er graag voor je willen zijn. Daar plezier in scheppen. En die die ruimte ook hebben. Wie weet welke bewegingen je “partner” maakt als je hem loslaat. Loslaat in je verwachtingen van hem. Hem láát in wie hij is. En als jou zorg geven aan hem niet goed voelt, je niet voedt, of je iets kost, lijkt het me wijs daarmee te stoppen. Dat kan ook een vorm van loslaten zijn. Net zoals loslaten van het (ideaal)beeld van wie je graag zou willen dat hij is.
Hij is wie hij is, en het is inderdaad mooi als je dat kunt respecteren. Voor je eigen welbevinden. Misschien kun je zelfs “moeten” respecteren vervangen door “willen” respecteren. En hem respecteren kan betekenen dat je afscheid van hem neemt als dat niet goed voelt voor jou.
Wat is het wat je verbindt met deze man? Wat is de liefde die je voelt? Hoe raakt hij je? Wat betekent hij (wel) voor je (naast wat hij voor een deel van je systeem niet voor je betekent)?
Kun je misschien genieten van wat hij wel voor je is, en niet proberen te halen wat hij niet voor je is? (nee, we kunnen een ander niet dwingen … en dat is maar goed ook, zou ik willen toevoegen 😉 )
Ik weet ik heb al een hoop geschreven hierboven, en toch: waar zou je een advies in willen? Hoe maakt oud zeer je onzeker? En hoe voel je je sterk? Wat fijn, dat laatste! Mooi gevoel om op voort te bouwen … om los te komen van afhankelijkheden (wat niet wil zeggen dat we alles alleen doen, integendeel) … en te kunnen ontvangen wat het leven ons te geven heeft.
HARTelijke en lieve groet,
Henny
PS misschien vind je het interessant om ook dit artikel te lezen:
De prijs van ons aanpassen in onze relaties
Beste Henny,
als eerste hartelijk bedankt voor jouw reactie! Als eerste kwam in mij op….pfff het moet weer uit mij komen…daar heb ik geen kracht meer voor en dat wil ik niet meer. Later op de dag realiseerde ik mij dat dus het oude zeer is wat aan mij knaagt. Eigenlijk mijn hele leven lang doe ik alles zelf! Gemis van liefde, steun, warmte en veiligheid is een gebrek geweest in mijn leven en heeft gemaakt dat ik een krachtige vrouw ben maar eigenlijk van binnen een hele kwetsbare vrouw. De dynamiek die je omschrijft klopt. Ik zit in een fase waarin ik wil zijn wie ik ben, mijn partner is wie hij is, elkaar vrij kunnen laten in vertrouwen maar er toch een wij is. Mijn partner staat niet open voor ontwikkeling waardoor hij minder snel open staat voor verandering, veel aan eigen belang denkt en ik juist wil kijken hoe kunnen we ons zelf zijn en toch samen zijn. Daardoor ontstaat er dus die dynamiek die je omschrijft waardoor we niet kunnen zijn wie we zijn, het samen zijn in de weg staat en maar niet te spreken over vertrouwen. Dat heeft hij een aantal x bij mij beschadigd dor leugens en dit is een vast patroon in mijn leven. Vaak is mijn vertrouwen beschadigd. Gevolg, vanuit oud zeer ga ik me dan gedragen om veiligheid te vinden.
Je geeft heel mooi aan dat “energie”misschien mij in de weg kan zitten, wat bedoel je daar precies mee?
Wat je daarna omschrijft…jeetje respect alsof je weet hoe ik ben. Het klopt inderdaad dat ik er altijd voor anderen ben en dat dat ten koste gaat aan mezelf. Ik heb een 9 maanden traject gevolgd en daaruit bleek dat dit een beschermer van mij is geworden, zorgen voor anderen uit gebrek voor mezelf. Je triggert mij enorm door te vragen wil je dat jouw partner jouw steunt ten koste van hem? NEE…..dat zou ik nooit willen maar eigenlijk vraag ik dat wel. Want ik vraag onvoorwaardelijke steun, dus steun als ik hem nodig heb. Om een voorbeeld te geven, ik ben ons kindje op een vervelende manier verloren, voor hem betekende dit niet veel, voor mij des te meer. Ook hier was hij wanneer het hem uitkwam. Of een operatie aan mijn hand, kon amper koken maar een x voor mij koken zat er niet in…. Voor mij is dit gevoelsmatig niet te vatten…omdat ik niet zo ben….maar jeetje…dat is inderdaad mijn belevings wereld en om nu niet meteen te zeggen oja het ging ten koste van hem dus het was goed maar ik merk wel dat ik hier anders naar wil gaan kijken….want mijn belevings wereld is niet automatisch een ander zijn wereld.
Dit stukje ga ik printen en vaak tot mij in laten dringen:
Misschien laat hij je iets zien, wat wellicht meer voor je zou kunnen betekenen dan zijn steun. En wel er alleen voor anderen zijn als het JOU uitkomt. Anders gezegd: alleen als je er energie voor hebt, als je het ook echt kunt dragen, als je ook genoeg (bij voorkeur over) hebt van wat je geeft. Als we meer geven dan we hebben, putten we onszelf uit. En vervolgens hebben we anderen nodig om ons te geven (wat zij misschien niet hebben) om onszelf overeind te houden.
Het klinkt voor mij als een wijs antwoord: “ik ben er voor je als ik kan”.
Hij wilt niet geclaimd worden in de zin, vastgelegd worden. In een vorige relatie had hij een vrouw die alles bepaalde, dat wil hij niet meer. Hij wilt zelf beslissen en eigenlijk geen rekening houden met de ander, alleen met zichzelf. Als ik dus aan hem vraag, mocht de uitslag een serieuze wending krijgen dat ik naar het ziekenhuis moet, ben je er dan voor me? Hij wilt daar niet in geclaimd worden in de zin van, nu zeggen ja of nee. Als hij een afspraak heeft en hij vindt deze belangrijk dan wilt hij die afspraak door laten gaan. Het pijnlijke voor mij is…als je dierbare naar het ziekenhuis moet , niet voor een bloedneus maar denk aan beenmerg en hart/vaat ziekte , dan ben je er toch voor jouw dierbare?? Meteen voel ik oud zeer, bevallen van mijn zoon op een moment waarbij mijn moeder haar verjaardag vierde, ik woonde toen in Belgie en zij gaf aan ik kan niet meteen komen, ik heb visite terwijl mijn dochter destijds opgevangen moest worden. Voor mij onbegrijpbaar, als mijn kind zou bevallen en mij zou bellen, mam ik ben aan het bevallen, wil je komen dan zou ik tegen de visite zeggen, vier het feestje zonder mij verder maar ik ga naar mijn dochter. Zo is het dus ook voor mij met andere dierbaren. Deze partner zit zelf ook in een WIA positie en zodra hij zorg nodig heeft ben ik er. Misschien snap je iets beter hoe het voor mij voelt en eigenlijk soms niet te vatten is….
De angst alleenstaande is niet de angst om er alleen voor te staan. Ten tijde van mijn huwelijk was ik alleen in deze relatie en na mijn scheiding was ik 7 jaar alleen met de kinderen. Eigenlijk mijn leven lang doe ik het al alleen. Het is meer de angst dat ik bang ben dat mij iets overkomt omdat de kinderen dan niemand meer hebben en daar veiligheid in zoek omdat er geen contact is met hun vader (eenhoofdig gezag)
Wat ik wel herken is angst om verlaten te worden, dit is een oude angst…. en deze partner voedt deze angst doordat hij soms uit contact gaat….
Mezelf vertrouw ik….ik affimeer veel maar merk dat er juist weerstand komt of het averechtse in plaats van wat ik zou willen…. Ik vraag mijzelf af hoe kan dit? Ik vertrouw mezelf maar trek wantrouwen aan. Ik verlaat mezelf niet dus waarom angst om verlaten te worden? Nu ik dit typ denk ik eigenlijk meteen, ik verlaat mezelf wel want ik doe mezelf te kort…klopt dit?? Eigenlijk wat je daarna schrijft daar gaat het allemaal om, ik heb mezelf erg te kort gedaan, ben op zoek naar hulp die mij daarin kan begeleiden omdat ik een traject heb gevolgd waarbij er putten open staan maar waarbij oud en nieuw in elkaar verstrengeld zitten en zodra ik kies voor mezelf stuit ik alleen maar op strijd en weerstand van anderen. Eigenlijk draai ik om de pot merk ik en wil ik vragen zou jij daar iets in kunnen betekenen?
Ik had gisteren aangegeven aan hem dat ik zijn mening respecteer en naast hem ook mensen nader laat komen in de vorm van steun die ik zoek en niet geheel bij hem kan vinden. Ik weet niet goed dit schriftelijk te omschrijven maar ik kreeg een weerstand van hem…. ik begreep er niets van, ik accepteer zijn mening en kijk wat ik nodig heb en ik denk vanuit niet gezien worden vanuit zijn kant of in elk geval het gevoel hebben dat ik hem passeer een zware discussie. Dat vind ik dan lastig want ik doe eigenlijk wat hij van me vraagt maar tegelijkertijd zend hij weer iets anders uit.
De vraag wat bindt jou aan deze man, daar moet ik langer over nadenken. Het is meer een gevoel dat ik bij hem heb als ik bij hem ben en dat gevoel is moeilijk te omschrijven. Een gevoel wat ik nooit ervaren heb en het voelt als pure liefde….ik ga daar verder eens goed over nadenken net als de anderen dingen die je omschreven hebt. De reden van deze lange reactie is eigenlijk vanuit mijn gevoel omdat ik veel herkenning vindt in jouw advies, mij kracht geeft om anders naar dingen te durven kijken en eigenlijk voor mezelf en voor hem rust wil creeeren
Oud zeer maakt mij onzeker….het geeft angst. Oude triggers zitten verstrengeld in het nu waardoor het erg vermoeiend voor mij wordt…
Ik heb eigenlijk ook best veel geschreven en meer vanuit mezelf…waar ik eigenlijk advies in zou willen is hoe kan ik liefdevol de laatste jaren van mijn leven ingaan… leven vanuit liefde zonder oordeel en verwachting. De putten die open liggen moeten weer dicht….ik wil weer genieten en kunnen kijken naar wat biedt deze man mij wel ipv voelen wat biedt hij mij niet omdat hij gemis in mij triggert….en dat zou een andere partner ook kunnen doen…
Ik weet eigenlijk ook niet goed mijn hulpvraag te omschrijven..want het best veel
Toch kijk ik uit naar jouw reactie
Vriendelijke en lieve groet,
Vanessa
Hallo Vanessa,
Ja, die initiële respons in jou kan ik me helemaal voorstellen. Het is een oud deel van ons, dat “geconditioneerd” is om te geloven dat we zelf niet genoeg zijn, dat we “het” niet alleen kunnen in het leven (niet dat dat de bedoeling is overigens, lijkt me, om “het” alleen te doen in het leven). Maar dat is een deel dat onze eigen kracht niet ken. Ik vind het zo mooi dat je die twee “k”-woorden in een adem noemt … kracht en kwetsbaarheid … Voor mij zijn dat een soort van synoniemen. Waarbij ik kwetsbaarheid dan graag vertaal ook als open, zacht, liefde-vol. We kunnen pas kwetsbaar zijn (ons openen, ons harnas afdoen en wapens neerleggen) als we onszelf vertrouwen. Als we trouw zijn aan onszelf. Daarin zijn we heel krachtig dan. Dat is een andere kracht dan de “sterke vrouw” die veel vrouwen ook geworden zijn, wat meer een overlevingsdynamiek is, waarbij ze vaak aan zichzelf voorbij gaan juist. Mooi hoe je jezelf beschrijft als tegelijk krachtig en kwetsbaar … dat is wat leven is, dat is wat alles dat leeft is …
Juist vanuit die krachtige openheid hoeven we “het” niet alleen te doen, hoeven we niet alleen te staan. En kunnen we de liefde, steun, warmte en veiligheid ontvangen die ons toekomt. Die ons geboorte”recht” is, die vanzelfsprekend is … en kunnen we leren dat te ontvangen waar en van wie het werkelijk komen kan. En kunnen we stoppen met het najagen van de geconditioneerde, voorwaardelijke vormen ervan. Vormen die we soms van zeer liefhebbende mensen, zoals onze ouders, geleerd hebben ook, met alle goede bedoelingen van de wereld. Mensen die gevangen zaten vaak in hun eigen dynamieken en pijn en tekort en angsten.
Ja, met die “energie” bedoel ik een wat – ook onuitgesproken of niet vertaald naar handelen in gedrag – trekkende, “behoeftige” beweging van ondervoede delen in jou. De delen die actief zijn vanuit het oude zeer dat je beschrijft. De delen die zo dat gemis van liefde, steun, warmte en veiligheid hebben ervaren. De delen die dat nu zo graag door een partner ingevuld willen zien. Zo komen ook nu sommigen dingen die je schrijft bij me binnen. Je schrijft dat je niet kunt zijn wie je bent (je schrijft “we”), omdat je partner is wie hij is nu, zich gedraagt zoals hij zich gedraagt nu. Iets in jou “blijft” aan hem trekken, om zich anders te gedragen, om jou iets te geven wat die delen die leven in het oud zeer zo nodig hebben.
We hebben allemaal zo onze eigen weg in het leven. Als we over een ander zeggen dat deze niet open staat voor ontwikkeling, vermoed ik dat dat vaak betekent dat de ander niet ontwikkelt (zich gedraagt) op een manier waarop WIJ dat willen. Ik heb nu een heel plagende vraag aan je. Je schrijft dat je partner veel aan eigen belang denkt. Ik vermoed dat dat betekent dat je graag wilt dat hij ook of meer aan jouw belang denkt. Is dat misschien niet ook een beetje (of veel 😉 ) eigenbelang van jou? … Wat ik hiermee vooral wil zeggen, ik begrijp dat er – zeer valide en logische en begrijpelijke en normale – behoeften en verlangens zijn van jouw kant, maar als we een ander gaan be- of veroordelen, of er etikketten op gaan plakken of “diagnoses” gaan stellen, als antwoord op dat WIJ niet ontvangen wat wij nodig hebben, zitten we zelf IN de dynamiek waarvoor we naar onze partner wijzen.
Ik nodig je graag uit om te stoppen met het vertellen van een verhaal van beschadigd vertrouwen in je leven. Vooral aan jezelf. Zodat er ruimte kan ontstaan voor een nieuw verhaal. Voor nieuwe ervaringen. Te stoppen met tegen jezelf zeggen dat beschadiging door leugens een “vast patroon” is in je leven. Of tenminste te zeggen dat dat een patroon is GEWEEST. Door iets een “vast” patroon te noemen houden we ons waarschijnlijk langer vast in een dynamiek die ons niet dient dan nodig is.
Wat is het dat je wilt? Wat is je verlangen? Wil je vertrouwen? Wil je jezelf vertrouwen? Wil je trouw zijn aan jezelf? Kun je geloven, of hopen, dat dat ook voor jou bereikbaar is? Ook voor jou weggelegd is? Zou je het leven dat aan je willen laten bewijzen?
Mooi en moedig hoe je voor jezelf herkent, kunt zien, erkent, hoe een deel van jou eigenlijk aan je partner vraagt jou te steunen ten kosten van hemzelf. Dat is ook wat ik bedoel met een “energie” die in je actief kan zijn. Wat bij hem een wegbeweeg respons kan uitlokken juist.
Wat niet wegneemt dat het zó fijn is om mensen om ons heen te hebben die er kunnen en willen zijn, op momenten dat we dat nodig hebben. De voorbeelden die je noemt, dan is het fijn als iemand er voor je is.
Fijn dat je ook benoemt dat jouw belevingswereld niet automatisch ook een anders wereld is. Dat is zó’n krachtig bewustzijn. Dat helpt ons zó om uit het (be)oordelen van anderen te blijven.
Als ik lees wat je schrijft over zijn verleden en ervaringen en over je eigen dynamieken, dan kan ik ook het perspectief hebben van “wat een mooie match” … niet gemakkelijk, maar wat een prachtig oefenterrein voor jullie allebei om het anders te doen in jullie leven en in relatie tot anderen, in bijzonder tot die speciale ander, tot die dierbare(n) … Waarin jullie beiden kunnen oefenen ongeacht wat de ander doet, helemaal bij jezelf te blijven, helemaal trouw aan jezelf te blijven. Daarin allebei eigenbelang voorop te mogen stellen en goed voor jezelf te zorgen.
Daarin kunnen zien hoe soms oud zeer getriggerd wordt, waarin je NIET trouw was aan jezelf.
(zoals je ook kunt oefenen hier om stapje voor stapje te ontspannen in wat bij jou angst voor verlating triggert … en kunt leren dat er iemand is die jou nooit zal verlaten, jezelf! – terwijl onszelf tegelijk juist zo vaak hebben verlaten, uit angst dat een ander ons zou verlaten)
Ik snap hoe het voor je voelt, Vanessa. Hoewel ook voor mij geldt, ik sta niet in jouw schoenen. Ik heb niet jouw leven geleid. En ik begrijp hoe sommige dingen, sommig gedrag van anderen, vanuit jouw perspectief zo moeilijk te vatten kan zijn soms … Ik vermoed dat je nu wordt uitgedaagd, uitgenodigd, om het anders te gaan doen in je leven. Om je te bevrijden van oude conditioneringen, die een tijd dienstbaar waren als overlevingsmechanisme, maar je nu mogelijk meer in de weg zitten dan helpen nog.
Affirmaties werken niet altijd goed is mijn ervaringen, als we ze niet echt geloven, als we niet echt in contact zijn met wat de affirmatie zegt. Het tegendeel gebeurt vaak juist … elke keer dat we zeggen “ik vertrouw …” maakt het in ons wakker dat we niet vertrouwen. Is het waar dat je jezelf ECHT vertrouwt? Dat je het leven ECHT vertrouwt? Helemaal OK als niet, maar als je stil wordt en eerlijk bent naar jezelf, hoe zit het dan echt met je gevoel van vertrouwen in jezelf. En, in wat je deelt lees ik ook wantrouwen dat in je leeft …
Zo mooi wat je schrijft, hoe je ziet hoe je jezelf verlaat, jezelf tekort doet soms!
Dat je weerstand kreeg bij hem, na wat je deelde, kan ik wel plaatsen denk ik. Het kan bij hem geland zijn als dat hij tekort schiet. Het kan hem raken te horen dat je je niet gezien voelt door hem. Het kan een mooie gelegenheid, kans, zijn, wat er gebeurde in dat gesprek. Waarin jullie ook kunnen oefenen met zo open naar elkaar zijn. En OK zijn met dat misschien niet gelijk allemaal even soepel gaat. Je zou terug kunnen gaan naar hem en hem vragen wat het met hem deed om te horen wat je deelde met hem. Hem eventueel simpelweg zeggen dat je het gevoel hebt dat je aansluit bij iets dat hij graag lijkt te willen in jouw ogen, maar dat je ook weer anders oppikt van hem. Als je denkt dat hij iets “uitzendt”, kun je kijken of je dat bij hem kunt checken. Simpelweg vragen.
Jullie kennen elkaar mogelijk minder goed dan jullie denken … en het is een kunst elkaar goed te verstaan en te communiceren op een manier waarbij niet allerlei lading meekomt, die iets kan triggeren in de ander. Dat kunnen jullie oefenen. Zijn jullie aan het oefenen, lijkt me.
De pure liefde die je in zijn aanwezigheid ervaart kan een mooie basis zijn om dit met elkaar te doen. Wat fijn dat dat er nu is voor je. Wat mooi dat je dat zo kunt voelen. En mogelijk ook een teken dat dingen in jou (en hem) aan het veranderen zijn, dat jij (en hij en jullie) en het loskomen zijn van dynamieken die jullie elk in het verleden gevangen hielden.
Wat een heerlijke en mooie verlangens besluit je je bericht mee. En de vragen die je stelt (hoe?) zijn het begin van het ontvangen van antwoorden. Voor mij is wat en de manier waarop je hier deelt een bewijs van dat je die antwoorden aan het ontvangen bent. In jou. Dat je op weg bent (en op koers ligt) naar wat je voor jezelf verlangt in je leven.
Of ik kan iets betekenen (ha, ha, leuk dat je schrijft dat je om de pot heen aan het draaien was :-)), en wat en hoe, is iets wat we het makkelijkst in een telefonisch gesprek kunnen onderzoeken. Voel je vrij eens contact op te nemen daarvoor (06-24213133).
Tot slot mijn dank voor dat je jezelf hier zo laat zien. En dat je dat doet in een zo open, eerlijk en moedig (en krachtig en kwetsbaar) zelfonderzoek. De liefde-volle kwaliteit waar je naar verlangt die voelt voor mij zo aanwezig in jou al. En weet dat je ook anderen helpt door dit te doen. Je bent niet alleen in de dynamieken die je beschrijft, verre van! Je nodigt mij uit om antwoorden te schrijven die behalve voor jou, ook voor anderen een bron van hun eigen zelfonderzoek kunnen zijn. Dank je!
Mooi om getuige te mogen zijn van hoe jij hier doorheen beweegt …
HARTelijke en liefde-volle groet,
Henny
Beste Henny,
Bedankt voor jouw bericht en de mooie woorden die ik heb mogen ontvangen. Ik ga zeker bellen, hopelijk lukt dit mij deze week maar zoals je eindigde nodig je mij ook uit om nog via deze weg te antwoorden. Je begint het bericht heel mooi om onderscheid te maken tussen kwetsbaar en krachtig zijn en een krachtige vrouw. Die krachtige vrouw in mij is inderdaad de vrouw die in een overleving heeft geleefd en dat is inderdaad iets anders dan de vrouw die daadwerkelijk in mij zit.
Mooi hoe je omschrijft dat je vanuit krachtige openheid, liefde, steun ed. kan ontvangen. Deze fase om ouderlijke vormen los te laten en op een andere manier juist de steun en liefde ed te ontvangen, daar zit ik midden in en besef door jouw bericht dat ik eigenlijk goed bezig ben maar dat het najagen van voorwaardelijke vormen dit eigenlijk in de weg zit.
Jouw stukje over energie is mij nu duidelijk en ik ga dit vaak lezen om mij x op x weer te laten beseffen dat het juist die delen in het oude zeer zijn die mij in de weg zitten als ik mijzelf niet kan zijn. Meteen komt er wel die MAAR….die schreeuwt maar soms is dat lastig en besef ik mijzelf pas achteraf dat het delen zijn die in oud zeer zitten, ik wil dit voorkomen! Meteen besef ik mij dat dit een weerstand is, binnen mij. N angst omdat ik nooit mezelf mag zijn…tegelijkertijd besef ik weer…jawel oud zeer. Daarom ga ik jouw stukje vaak lezen omdat ik denk dat na het traject de triggers zodanig open liggen dat eerst het overlevings mechanisme van delen in oud zeer aangaan……
Dan het stukje over eigen belang…..wow! Het klopt dat ik inderdaad zou willen dat hij ook aan mijn belang gaat denken…en dan lees ik jouw stukje….en dan zit ik in dezelfde dynamiek wat ik hem kwalijk neem. En wil ik dat? Nee! Zijn hier dus ook delen in het oude zeer actief die het gemis willen invullen? Ik denk het wel en wat vervelend om te weten dat ik eigenlijk ook uit eigen belang presteer…iets waar ik een hekel aan heb. Bedankt voor dit mooie besef.
Bedankt voor jouw uitnodiging om een nieuw verhaal te gaan maken en te zeggen: dat vaste patroon is geweest. De woorden vaste patronen communiceer ik vaker bij problemen die blijven terug komen en ik denk dat ik daardoor inderdaad langer vast zit in deze dynamiek. Ik ga een nieuw verhaal schrijven, de mooie woorden, ik ben weer regisseur in mijn leven, dat gaat mijn eerste doel worden.
Wat wil ik? ik wil een liefdevol, gelukkig leven, een gemakkelijk leven samen met mijn kinderen en het liefst samen met een partner. Waar het gaat om de kleine dingen in het leven die het leven juist zo mooi maakt. Waar ieder zichzelf mag zijn, en uiteraard waar ik mezelf mag zijn zonder strijd of weerstand.
Eigenlijk is dat ook mijn verlangen…. die wordt aangevuld met snel weer een stabiele Vanessa worden die energie haalt uit haar werk….want gaan werken dat is iets waar ik ook naar verlang.
Wil ik vertrouwen? Ik zou niets anders willen. Ik laat staan wat ik schrijf want terwijl ik het schrijf denk ik, ik zou niets anders willen, dat zegt een slachtoffer ( het oude zeer) dus ja ik wil vertrouwen.
Wil je jezelf vertrouwen? Ja ik wil mezelf vertrouwen. Wil je trouw zijn aan jezelf? Tuurlijk wil ik trouw zijn aan mijzelf… als ik eerlijk ben dan voel ik hier een angst. Ik weet dat ik niet altijd trouw ben aan mezelf want anders ga ik niet vaak over mijn eigen grens heen of pas ik me niet aan. Dat is nog een lastige om ook echt uit te voeren maar IK WIL TROUW ZIJN AAN MEZELF. Kan je geloven/hopen dat dat het bereikbaar is voor jou? Jeetje… hopen kan ik het wel want ik vind dat ik het waard ben. Geloven dat vind ik iets lastiger. Ik ben erg benieuwd naar jouw reactie hierop. Ik denk dat ik daar iets langer voor nodig heb. De regisseur in mij zegt nu tegen mij… je hoopt het in elk geval dus dat is al een eerste stap. Zou je het leven dat aan je willen laten bewijzen? Graag! Het wordt tijd:)
bedankt voor jouw woorden…een mooie match. Wat een vertrouwen voel ik in dit stuk. Niet gemakkelijk..zeker niet maar dat we kunnen oefenen.. zo voelt het ook voor mij. Ik sta daar meer voor open maar je hebt eerder aangegeven ga geen etiket eraan plakken… en dat ga ik dus ook niet doen. Ik vertrouw erop dat ik kan oefenen… dan laat ik het bij mijzelf zonder oordeel of veroordeel van mijn partner. Ik wil je heel erg bedanken want ik voel zeker de uitnodiging om het anders te gaan doen. Wel de angst…de handvaten die ik mis en soms nodig heb. Daarom ben ik jou zo dankbaar voor jouw mooie bericht. Een handvat… en ik ga zeker bellen want wat hulpverleners binnen een 9 maanden traject niet geboden hebben, dat biedt jij in een bericht. Wat een kennis, niet alleen bij mij, maar ook bij de verhalen die ik lees en de adviezen die je geeft aan anderen lees ik dit terug. Een parel voor velen.
Het stukje over vragen en zenden. Dat is inderdaad gebeurd. Gisteren kreeg ik uitslag arts en hij wilde dat ik hem op de hoogte hield. Terwijl hij dit zei was hij ook met iets anders bezig waarbij er weer een situatie ontstond dat hij iets zei maar juist iets anders uitzond. Ik heb hier open en eerlijke vragen in gesteld, maar ook gevraagd waarom hij nu wel interesse heeft. Schijnbaar heeft vorige week ook hem aan het denken gezet en met het voorbeeld van dat moment waarbij hij zei interesse te hebben maar iets anders uitzond konden we het hier op een open een fijne manier over hebben. We zijn dus inderdaad aan het oefenen en wat je zegt, simpel vragen, goed verstaan en communiceren zonder triggers bracht ons meer.
bedankt voor het slot. Het raakte mij. Ik wil jou heel erg bedanken dat ik hier mijn verhaal mag delen en deelgenoot mag zijn in de zoektocht naar mijzelf maar ook naar anderen. Ik wil juist iets voor anderen betekenen en jouw woorden raakte mij!
Ik ga snel bellen en uiteraard kijk ik nog uit naar jouw reactie.
Hartelijke en liefdevolle groet terug,
Vanessa
Hallo Vanessa,
Wat fijn dat je beseft dat je zo goed bezig bent. Je schrijft met zoveel compassie en helderheid over jezelf. Dat is al een vorm van liefde en steun van jou voor jou. De belangrijkste die er is.
(en daarin past ook gezond eigenbelang … daarin past ook om hekel daaraan los te laten)
Mooi dat je een nieuw verhaal gaat schrijven. Al aan het schrijven bent. Mooi hoe je eerste doel is om regisseur van je eigen leven te zijn. Mooi wat je wilt, wat je verlangens zijn. Onze verlangens zijn zo’n belangrijke brandstof! En of je niet weet of je kunt wat je wilt, of het je niet (gelijk / altijd) lukt om te doen wat je je voorneemt is niet zo’n punt. Dat komt wel.
Geloven is een krachtiger emotie dan hopen. Weten is weer krachtiger dan geloven. Met iets wat eerst niet kenden beginnen we met hoop. Geloof en weten komen met de tijd. En met ervaring(en). Al zo fijn dat je hoopt dat het bereikbaar is voor jezelf! En als het zo is dat dat zijn (haar) tijd nodig heeft, dat is dan wat het is …
Krachtig ook hoe je open staat om te oefenen. Dat oefenen kan je de ervaringen brengen die je van hopen naar geloven doen bewegen. Angst, onzekerheid, etc. is heel normaal. Je gaat iets doen dat onbekend is voor je. Je stapt niet-weten in. Dat is moedig, en niet altijd gemakkelijk, allesbehalve vaak zelfs. Nogmaals, willen, verlangen, is je motor, je fundament. De rest wijst zich wel. Die handvatten komen wel.
Wat fijn dat jullie zo in gesprek zijn met elkaar. Mooi voorbeeld van hoe jullie aan het oefenen zijn al. Aan het spelen zijn. Leuk dat je gelijk – en met zoveel succes – toepast wat we hier uitwisselen.
Ja, dat geloof ik, dat je iets voor anderen wilt betekenen. Fijn dat je dat hier doet (en op een manier waarbij je trouw bent aan jezelf).
Dank je voor je waardering. Heel fijn om te ontvangen. Ik spreek je graag binnenkort.
HARTelijke groet,
Henny
Hallo Henny,
Mooie blog en zeer waardevol. Normaal deel ik dit soort dingen niet snel openbaar, maar ik voel dat het me misschien wel kan helpen in een onrustige periode in mijn leven.
Ik probeer -kort- mijn verhaal te schetsen… Ik ben 11 jaar samen met mijn man, waaronder 7 jaar getrouwd en we hebben 2 kindjes. De eerste 5 jaar was alles heel goed, verliep vlot, echt een ‘match made in heaven’ 😉 Sinds we aan de volledige verbouwing van ons huis begonnen, is het stilaan misgegaan… Mijn man heeft enkele jaren fulltime gewerkt + na de uren nog tot ’s nachts in ons huis gewerkt. Ondertussen hadden wij ons 1ste kindje, waardoor ik vnl. alleen stond voor de opvoeding. Maar dat was toen nog geen probleem, ieder zijn taak.
Na onze verhuis en tijdens de komst van ons 2de kindje, heeft mijn man een enorme terugslag gekregen van jaren te hard werken/weinig slapen (soort van burn out). Hij kon niet meer, had geen energie meer en ik heb 2 jaar lang ons gezin draaiende gehouden en stond zo goed als ‘alleen’ voor alles. Ik heb geprobeerd om hem op alle manieren te ondersteunen, en tegemoet te komen. Op een bepaald moment eiste dat zijn tol en kon ik dus ook niet meer. Toen heb ik aan de alarmbel getrokken. Hij moest voor zichzelf uit zijn dal kruipen of tenminste hulp zoeken (hier stond hij niet voor open), want ik ging er mee aan onderdoor…
Dit was mijn kantelmoment. Ik ben ontzettend veel beginnen lezen, ben naar een life coach gegaan, en heb een groei, een soort van bewustwording van mezelf meegemaakt (wie ben ik en wat wil ik). Ik ben -in die periode- iemand anders tegengekomen en heb 5 maanden een relatie gehad met die andere man, zonder dat mijn man dit wist en nog steeds niet weet. Tijdens die relatie zijn mijn ogen beginnen open gaan over hoe het wel kan en over die mooie connectie die ik met hem deelde. Die relatie is abrupt afgebroken, dat is nu bijna een jaar geleden.
Mijn man is stilaan ook uit zijn dal gekropen en nu verloopt min of meer alles ‘normaal’. Met het grote verschil dat ik enorme twijfels heb over mijn gevoelens naar hem toe. Qua ’taakverdeling’ en ‘opvoeding’ loopt alles terug vrij goed, maar ik voel nauwelijks nog connectie met mijn man. En als ik het voel kan het plots weer voorbij zijn door een klein voorval. Ik weet dat ik hem nu heel dicht op de huid zit, wat ook niet ok aanvoelt, zowel voor hem als voor mij. Wij hebben enkele maanden relatietherapie gevolgd, op basis van ‘hou me vast’ van Sue Johnson. Wij begrijpen heel goed dat wij regelmatig in een duivelse dialoog zitten (meestal aanval-aanval), maar het is heel moeilijk om dit te vermijden/veranderen. Ook voel ik niet meer echt iets naar hem toe, maar heb nog wel ergens hoop dat het nog terug kan komen. Langs de andere kant heb ik ook helemaal geen angst om op mijn eigen benen te staan, en al die jaren van ‘inspanning’ achter me te laten, want mijn relatie betreft. Maar op dit moment kan/wil ik om de een of andere reden die knoop niet doorhakken. Mijn gedachten/gevoelens hierover wisselen ook zeer regelmatig.
Graag zou ik een beetje goeie ‘raad’ of een kleine houvast krijgen via deze weg 😉
Hallo Sofie,
Dank je voor je waardering voor het blog! Fijn te horen 🙂
Mm, geen onbekende situatie … problemen in relatie in periode van verbouwing en eerste kind tegelijk. Burnout van een van de partners kan ook een forse wissel op een relatie trekken, zeker als er kinderen zijn. Een oplossing die aanvankelijk voor de hand lijkt te liggen bij velen, is dat de partner met de meeste resterende reserves steeds meer op zich neemt. Totdat die ook zijn of haar grenzen heeft bereikt.
Vervolgens geraak je in een relatie waarbij elk verre van de beste versie van zichzelf is. Waarbij elk bovendien ver verwijderd is geraakt van wat belangrijk is voor hem of haar. Mooi hoe je jezelf daarvan bewust bent geworden en hoe je weer aandacht bent gaan besteden aan wie jij bent en wat jij wilt (en nodig hebt).
Het is niet ongewoon dat in situaties als deze één der partners een ander tegen komt. Vaak is dat een soort van wake up call, een herinnering aan hoe het geweest is en hoe het kan zijn.
Het is ook niet vreemd dat na de vele jaren waarin je zo van jezelf verwijderd bent geraakt en jullie elkaar in de aanval-aanval patronen wellicht diep gekwetst hebben, dat het minder veilig is gaan voelen bij elkaar. Dat jullie/jouw systeem is gaan sluiten voor de ander, uit verdediging, uit zelfbehoud.
Ik lees dat je de hoop hebt dat jouw gevoelens voor hem terug kunnen komen. Er is een omschrijving van liefde (van Christian Pankhurst, Heart IQ) die zegt dat liefde is dat ik voel dat jij voelt dat je mij voelt. Je kunt ook zeggen dat dat een beschrijving van verbinding is. Of van intimiteit (waarin we onszelf helemaal laten zien aan de ander- intimacy: “into me you see”). Wat betekent dat het nodig is dat je je kunt openen. Dat je jezelf kunt voelen ook, in de eerste plaats, in aanwezigheid van de ander. En dat vraagt weer je veilig voelen. Weten, vertrouwen, dat als je je opent er niet een nieuwe kwetsing volgt.
Ik ben nog benieuwd, hoe zit je je man zo dicht op de huid? Wat doe of zeg of vraag je? En wat voor soort voorvallen (die je klein noemt), halen je zo snel weer uit een gevoel van connectie dat je soms nog voelt?
Je vraagt uiteindelijk om raad of kleine houvast. Nu voel ik me meestal niet zo geroepen om advies te geven, het is in mijn ogen juist zo belangrijk dat we onze eigen antwoorden vinden en vertrouwen. Daar van weg raken is waarschijnlijk één van de oorzaken die om te beginnen niet hebben gewerkt. Ik geef wel graag mijn perspectief, zodat je jezelf misschien makkelijker helder kunt krijgen wat jouw antwoorden zijn, of hoe je die kunt krijgen.
In dat licht: wat is je vraag? Waar zou je meer houvast voor willen krijgen?
En dank je voor het delen van je verhaal hier! Ik begrijp heel goed dat je dat normaal niet zo snel zou doen.
HARTelijke groet,
Henny
Hallo Henny,
Bedankt voor je uitgebreide reactie.
Ik heb inderdaad het gevoel dat ik wat de weg kwijt ben, omdat mijn ‘antwoorden’ en mijn ‘vertrouwen’ constant veranderen of schommelen. Dat is heel vermoeiend. Soms kan ik me meer openstellen en loopt het goed. Maar heel vaak gebeurt er dan iets waardoor ik me afblok om mezelf inderdaad te beschermen, en waardoor ik dan weer helemaal twijfel en geen vertrouwen heb dat het terug goed kan komen.
Ik zit hem dicht op de huid, omdat we een aantal afspraken hebben gemaakt en ik het dan heel belangrijk vind dat hij die nakomt. Als dit dan niet gebeurt (bv. ’s morgens fruit snijden voor de kinderen) en ik zeg hier iets van, waarop hij boos reageert, dan sluit ik me helemaal af. Ik erger me ook vaak aan kleine dingen die hij wel of niet doet (bv. te laat gaan slapen, weinig initiatief nemen om iets met de kinderen te ondernemen, moeilijk kunnen opstaan ’s morgens…) en geloof me, we hebben hier al heel vaak over gepraat!
Ik speel kort op de bal (mss soms te kort) en spreek hem hier dan over aan (soms vriendelijk, soms kordater) en meestal mondt dit uit in een ruzie/discussie waarin hij boos wordt en ik dus ook…
Ik zou inderdaad graag jouw perspectief horen. 😉 Maar ik weet dat niemand me kan zeggen wat ik moet doen, welke beslissing ik moet nemen, of ik moet blijven vechten tot het uiterste of toch maar een knoop doorhakken en bij hem weggaan. Dat is dus ook mijn vraag. Ik weet dat het ooit wel duidelijk zal zijn, maar ik blijf heen en weer geslingerd tussen ‘hoop’ en soms een positief gevoel en langs de andere kant teleurstelling en verliezen van het vertrouwen in onze relatie. Ik word hier heel moe van en al die twijfel zorgt voor een enorme onrust.
Bedankt omdat je mij de mogelijkheid geeft hiervoor bij jou terecht te kunnen,
Groetjes
Hallo Sofie,
De eerste vraag is wat je echt wilt. En wat je daarvoor wilt doen. Het klinkt alsof jullie in een dymaniek terecht zijn gekomen van hij iemand die tekort schiet en jij iemand die eist en afdwingt. Dat is een lastig vertrekpunt, want je kunt je alleen echt openen voor iemand die je respecteert. En iemand die we op de huid zitten kunnen we moeilijk respecteren.
Misschien vind je het behulpzaam om in elk geval eens naar deze video van Alison Armstrong te luisteren, waarin ze bespreekt waarom we kritiseren en vooral ook waarom dat niet werkt:
Why Criticism Never Works
(je kunt doorscrollen naar 12 min, daar begint haar verhaal over de dynamiek van kritiseren)
Laat ik eerst even teruggaan naar je vragen in de laatste alinea, over welke beslissing je “moet” nemen. Om te beginnen is het fijn als daar het “moeten” vanaf kan, en het een vraag wordt welke beslissing je “wilt” nemen. Ik weet, het zal voelen als moeten, maar onder druk is het vaak lastig om de helderheid te krijgen die we nodig hebben om ergens een besluit over te kunnen nemen. Zeker om een besluit te kunnen nemen waarbij we blij zijn met hoe dat besluit uitpakt in ons leven.
Een ander ding is dat ik je zou willen uitnodigen om te stoppen met “vechten”. Ik zie het – zeker in relatiesferen – weinig dat mensen blij worden of bereiken wat ze willen bereiken door “vechten”. Ook hier geldt dat druk vaak vooral tegen ons werkt. En dat het vaak vooral uitputting en moedeloosheid tot gevolg heeft.
De vraag is: zou je deze man weer willen ontmoeten in en vanuit je hart? (ook al zie je nu nog niet hoe) Zou je deze man weer (meer) willen respecteren? Is er ergens in jou geloof dat je dat zult kunnen? Kun je die man waar je mee wilt verbinden en zijn in hem nog zien?
Eerder heb ik mensen die vroegen wanneer een goed moment is een besluit te nemen om een relatie te beëindigen, of vroegen wanneer ze zeker weten dat dat moment is gekomen, het nietszeggend lijkende antwoord “je weet het wanneer je het weet” gegeven. En zolang je het niet weet (voelt), weet je het niet. Wat voor mij betekent: dan is de tijd er nog niet. Die komt wel. Zoals je zegt, ik weet dat het ooit wel duidelijk zal zijn.
Wat misschien fijn kan zijn is, om zolang die duidelijkheid er nog niet is, een keuze om (nog) niet weg te gaan te zien als een keuze om te blijven. Niet voor altijd. Maar voor nu. Er verandert voor JOU iets op het moment dat je nu KIEST “Ik blijf”. En binnen “Ik blijf” (zolang dat zo zal zijn) ga ik doen wat IK kan om er het beste van te maken. Niet door te vechten, maar door de beste versie van mezelf te zijn.
De zin “en geloof me, we hebben hier al heel vaak over gepraat!” zou boekdelen kunnen spreken. Ik vermoed dat dat kan betekenen dat jullie gepraat hebben wat niet OK is in wat hij doet en jullie een gesprek hebben gehad over hoe HIJ zijn gedrag kan veranderen. Klopt dat?
Een gesprek dat jou en jullie misschien eerst en vooral meer op weg en tot elkaar kan helpen, is een gesprek over wat jullie nodig hebben. ALLEBEI. Voor je zelf en van elkaar. Nog zonder dat daar consequenties aan worden verbonden. Zonder dat perse betekent dat wat de een nodig heeft, door de ander wordt ingevuld of geleverd. Dat jullie elk kunnen uitspreken en elkaar kunnen horen en je door de ander gehoord kunt voelen in wat je nodig hebt. Dat je ook elk eerlijk kunt zijn in wat je nu voelt wel te kunnen en willen “leveren” en wat niet. Of hoe wel en hoe niet. Ook over wat je elk nodig hebt (in de eerste plaats van en voor jezelf) om een behoefte of vraag van de ander te kunnen tegemoet komen.
Een dergelijk gesprek heeft misschien ook nodig om vooraf wat basis afspraken te maken. Zoals dat je elk verantwoordelijk bent voor je eigen welbevinden. Dat je man niet verantwoordelijk is voor jouw welbevinden en jij niet voor het zijne. Dat jullie allebei zorgen de beste versie van jezelf naar de relatie te brengen. Weer, in de eerste plaats voor jezelf, niet voor de ander. Dat dat ook voor de ander fijn is, is een extraatje.
Of een afspraak dat jullie elk de ander accepteren zoals deze is, nu. Als je nu kiest om in deze relatie te blijven (voor nu), betekent het dat je kiest voor deze man, zoals deze is nu. Mocht je dat niet kunnen, als je alleen kunt kiezen nu te blijven onder voorwaarde dat hij verandert, vermoed ik dat een kans op succes gering kan zijn (en de kans op frustraties en spanningen groot).
Mocht je niet zodanig “on speaking terms” zijn dat het maken van dergelijke afspraken, of liever, het uitspreken van dergelijke intenties nu niet kan, zou je ze in elk geval met jezelf kunnen maken. (Afspraken kunnen erg rigide voelen en uitwerken, en juist druk opleggen weer, intenties bieden meer ruimte … ook de ruimte dat soms iets niet lukt)
Verder kun je kijken wat je kunt doen in anders communiceren. Omdat jij degene bent die de vraag stelt hier, zal ik mijn perspectief geven op wat jij mogelijk zou kunnen doen (geen garanties 😉 ). Mijn perspectief op jouw aandeel in jullie dynamiek, of anders geformuleerd, hoe jij jouw angel er wellicht uit kunt trekken.
Het dicht op de huid zitten en kort op de bal spelen zal niet werken verwacht ik. Ik vermoed dat de praktijk je dat al leert. Zoals gezegd, het brengt jullie een dynamiek van jou in de aanval en hij in de verdediging of tegenaanval. Van jou trekken en duwen en hij proberen daaraan te ontkomen. Ik kan me voorstellen dat je man ook het respect voor zichzelf deels is verloren, en wellicht een gevoel heeft gekregen dat hij het nooit goed kan doen in jouw ogen en ook – en dat is nog pijnlijker voor hem – in zijn eigen ogen. Voor veel mannen is het belangrijk dat ze gewaardeerd worden door hun partner, dat ze kunnen zien dat wat ze doen verschil maakt. Maar als ze iets doen en krijgen dan vervolgens vooral te horen wat ze nog niet gedaan hebben, of dat ze het niet goed gedaan hebben, kunnen ze snel ontmoedigd raken. En terugtrekken.
Het is niet alleen jij die wat nodig heeft. Ook hij. Niet zozeer dat je dingen overneemt en het gezin in je eentje draait. Maar je waardering. Hem laten voelen dat hij iets voor je betekent. Ik weet, dat zal wellicht lastig zijn nu. En … als je het motortje weer aan het draaien wilt krijgen (zowel in je zelf, als in hem en tussen jullie), voor zover jij daar invloed op kunt hebben, denk ik dat het veel verschil kan uitmaken als je dat kunt gaan doen. Ook heeft hij het nodig dat hij zich veilig gaat voelen om zich weer naar jou te openen. Jouw waardering voor wat hij wel doet en wel voor je betekent en betekend heeft ook, kan daaraan een bijdrage leveren.
In de zin “en ik het dan heel belangrijk vind dat hij die (afspraken) nakomt” zit bijv. al hoe dicht je hem op de huid zit en hoe weinig ruimte er voor hem is. Je ergeren aan zijn gedrag, hoe begrijpelijk ook, gooit meer vuur op innerlijk venijn dat door zal sijpelen in je communicatie. Veel in dit bericht ademt voor mij een energie van hoe sterk je je partner soms kan afkeuren en afwijzen. Althans zo zal dat waarschijnlijk bij hem landen, ontvangen worden. Klinkt bijna alsof je man uitgevloerd op de grond ligt en je verlangt dat hij opstaat terwijl je met drie maal je gewicht boven op hem zit. Niet dat dat is wat je wilt of bewust doet, maar dat lijkt me energetisch het effect van hoe je naar hem kijkt en je over hem voelt.
Als je eens meer wilt lezen over een perspectief, in dit geval van een vrouw, hoe vrouwen kunnen mannen ontkrachten en hoe ze het beste uit hun partner kunnen “halen”, op een authentieke en integere manier, kan ik je aanbevelen om het boek ‘The Queens Code’ van Alison Armstrong te lezen. Als je het via haar website aanschaft, krijg je tevens toegang tot 45-60 min video met antwoorden van Alison op vragen van lezers na elk hoofdstuk.
Wil je eens kijken of je de manier waarop je iets vraagt aan je man effectiever kunt maken, zou je eens naar deze video van Alison kunnen kijken ook: Getting What You Need (YouTube)
Ik wil graag benadrukken dat ik een mooi mens “lees” in de manier waarop je hier je verhaal deelt, iemand met de allermooiste intenties en zacht en liefdevol, maar ook gefrustreerd en uitgeput. Jullie hebben allebei jarenlang in een tekort geleefd, jezelf overvraagt, en dat heeft zijn tol geëist, van elk van jullie en van jullie relatie. Dat ik hier vooral inga op hoe jij dingen anders kunt doen betekent geenszins dat jij in mijn ogen verantwoordelijk zou zijn of een groter aandeel zou hebben in jullie dynamiek. Als mensen zich tot mij wenden, antwoord ik echter vooral vanuit perspectief hoe zij zelf kunnen veranderen, niet hoe zij hun partner kunnen veranderen, of het gewenste gedrag van de ander kunnen voor elkaar krijgen. Dat is bovendien wat de meesten al zolang hebben geprobeerd en wat niet werkte (de ander proberen veranderen). Het is met veel respect voor jou en veel begrip voor hoe lastig dit alles voor je is en hoe zwaar je het hebt gehad en hebt, dat ik schrijf wat ik geschreven heb.
Wellicht geeft je dit wat handvatten …
En mocht je het fijn vinden om eens in directer contact samen te kijken naar jullie dynamieken (of jou eigen innerlijke dynamieken), voel je vrij om contact op te nemen voor een telefoongesprek. Je kunt met bereiken via coach@hennycramers.com of +31 (6) 24213133.
HARTelijke en liefde-volle groet,
Henny
Beste Henny,
Ik kan je niet genoeg bedanken voor jouw mooie, uitgebreide antwoord. Het heeft me bepaalde inzichten gegeven en een duwtje in de juiste richting van wat IK kan doen. Ik wil zeker op dit moment blijven in de relatie en besef dat ik mijn focus wil (niet moet ;)) veranderen.
Het klopt helemaal wat jij schrijft over dat het bijna alleen maar over zijn gedrag ging…
Het zal inderdaad niet altijd gemakkelijk zijn, maar ik word door jou uitgenodigd om de beste versie van mezelf te geven en hiertoe ben ik echt bereid.
Ik wil je ontzettend bedanken voor de tijd die je in jouw antwoorden hebt gestoken. Zo echt, juist en waardevol. Bedankt.
Als ik in de (nabije) toekomst nog vragen heb, zal ik niet aarzelen om je te contacteren voor een gesprek.
Heel hartelijke groeten terug,
Sofie
Hallo Sofie,
Dank je voor het delen hoe mijn antwoord is ontvangen door je.
Een klein dingetje nog … mijn uitnodiging is om de beste versie van jezelf te ZIJN, niet te geven. Vanuit de meeste versie van onszelf ZIJN (en goed voor onszelf te zorgen ook, als onderdeel daarvan), hebben we vanzelf en het meest moeiteloos ook het meeste te GEVEN vervolgens. We geven dan al door te ZIJN, niet zozeer door wat we DOEN (hoewel dat ook kan natuurlijk, en veel plezier en voldoening geven, als dat geïnspireerd doen is vanuit goed in ons vel zitten).
Fijn om je waardering te ontvangen ook, voor mijn respons. Die ik met veel plezier gegeven heb :-).
Heel veel moois met het uitproberen van dingen anders doen!
HARTelijke groet,
Henny
[…] over een onderwerp lijnrecht tegenover elkaar komen te staan, en soms ook in de dynamieken van de destructieve relatiepatronen vastlopen, er op een andere laag een “conflict” is. En, hoe raad je het, dat is vaak vooral […]
[…] over een onderwerp lijnrecht tegenover elkaar komen te staan, en soms ook in de dynamieken van de destructieve relatiepatronen vastlopen, er op een andere laag een “conflict” is. En, hoe raad je het, dat is vaak vooral een […]
Hi Henny,
Ik heb een tijdje geleden gereageerd op dit verhaal, en heb met veel interesse de reacties van lezers gelezen. En jeetje, wat kampen veel mensen met vergelijkbare problemen! Elk verhaal is anders, maar de essentie komt denk ik wel op hetzelfde neer. Voor mijzelf geld dat ondanks verbeter pogingen van beide kanten de relatie geen stand heeft weten te houden. Zelfs na 2 maanden geen contact, twijfel ik wel 100 keer per dag, of dit het juiste is wat ik doe. Vandaag besefte ik mij voor het eerst hoe rustig en veilig ik me voel met mijzelf weer, ondanks dat ik haar vreselijk mis. En dat eigenlijk alles okay is, welke richting dan ook. Zoals ik er nu in sta, kan ik de hele wereld weer aan, en het enige wat ik kan doen, is daarvan genieten en hoop hebben op dat mijn innerlijk zo relaxt blijft. Goed en fout bestaat helemaal niet meer. Ik ben wie ik ben. En zij ook. Contact of niet, van dat “okay” idee groeit en gloeit mijn hart. En dat is denk ik echte liefde. Liefde voor mijzelf en ook voor haar. Dat heb ik mede dankzij haar en ook dankzij inzichten op deze blog geleerd.
Bedankt!
Janne
Hallo Janne,
Wat leuk terug te horen van je! Mooi om te lezen hoe je geleidelijk rust en veiligheid in jezelf vindt. Heerlijk het (zelf)vertrouwen dat je uitspreekt hier. Ja, onvoorwaardelijke acceptatie van wie zelf zijn (en wat we voelen) en van anderen is ook voor mij een essentie van wat liefde genoemd wordt.
Dank je voor het delen hier! Fijn om te ontvangen 🙂
HARTelijke groetjes, Henny
Beste Henny,
Net zoals vele anderen zit ik met een relatievraagstuk, echter betreft het in mijn geval niet het reden van een relatie (die is beëindigd) maar meer om een inzicht te krijgen van mijn handelen en de wil, maar ook hoe, mijzelf te verbeteren voor de toekomst. Ik zal je hieronder mijn verhaal schetsen, hoop van harte je inzichten en “kijk op” in deze te mogen ontvangen.
Ik ben 25 jaar getrouwd geweest met mijn, inmiddels, ex vrouw. Een relatie van 27 jaar in een paar zinnen omschrijven is natuurlijk onmogelijk maar ik doe een poging. Ik denk dat de relatie met mijn vrouw zich heeft gekenmerkt door een hechte vriendschap en daarmee ook verbondenheid. Wij deelden veel interesses, hadden het zeker fijn samen hebben veel dingen gezien en beleefd maar er is bij mij altijd een gevoel van twijfel gebleven over de relatie. In al die jaren zijn er misschien wel 6 of 7 periodes geweest waarin ik twijfelde moet ik verder gaan? Meestal stopte ik het weer weg en ging weer verder. Uiteindelijk ben ik 1x bij haar weggegaan voor een kortere periode maar ben, waarschijnlijk uit schuldgevoel, weer teruggekeerd. Heb zeer zeker van haar gehouden en doe dat ook nog steeds alleen nu niet meer als partner. Zelf schrijf ik deze terugkerende twijfel toe aan het feit dat ik nooit verliefd op haar ben geweest, dat is altijd blijven wroeten. De laatste paar jaar was er ook geen intimiteit meer maar waren we meer broer en zus. Vreemd genoeg hadden we daar toch min of meer vrede mee, want we hadden het verder nog wel gewoon fijn samen.
Uiteindelijk ben ik begin 2016 iemand anders tegengekomen waar ik echt smoorverliefd op ben geworden. Ik was zeker niet op zoek naar iets serieus, daarvoor was mijn relatie gewoon te waardevol, maar bij haar was het gevoel van voorbestemd zijn zo sterk dat het niet tegen te houden was. M (vanaf nu deze afkorting) was in alle opzichten de tegenpool van mijn ex vrouw, maar dat trok mij juist nu ook weer in haar aan. Daarnaast vond ik ze echt prachtig, lief en had ze een enthousiasme in zich wat ik nog nooit had gekend. De eerste maanden waren fantastisch en na een paar maanden woonde ik dan ook al in bij M in de weekenden. Daarvoor heb ik het thuis verteld en toen begon natuurlijk ook de ellende. Ik stond met mijn ex, na dit bericht, op zeer gespannen voet (inmiddels hebben we overigens wel weer goed contact) waardoor ik mij onvoldoende kon focussen op M. Daarnaast begon ik ook te twijfelen omdat ik de vertrouwdheid van 27 jaar samen langzaam begon te missen. Dat heeft spanningen opgeleverd en uiteindelijk heb ik, in overleg, M voor een kortere periode verlaten in de zomer om rustig na te denken wat ik wilde. Op dat moment, en in de latere fase, ben ik mijzelf echt kwijtgeraakt. In plaats van rustig nadenken ging ik veel uit in die zomer, kwam iemand tegen die ik leuk vond (wilde geen relatie met haar maar dat was natuurlijk niet de insteek van de relatiepauze) had wel weer contact met mijn vrouw, appte met anderen, kortom ik heb deze periode niet gebruikt waarvoor ik zei deze nodig te hebben. Daar ging ik dus de eerste keer verschrikkelijk de fout in. Uiteindelijk hadden M en ik afgesproken om nog een (afsluitend) gesprek te hebben en om ook daar mijn keuze bekend te maken. Ik dacht er goed aan te doen terug te gaan naar mijn vrouw maar toen ik M weer zag was ik weer volledig van slag en moest mijzelf echt bekennen dat ik nog steeds smoorverliefd op haar was.
Uiteindelijk heb ik dus voor mijn hart gekozen en dus voor M. Ik ben wat later definitief gescheiden en toen begon dus de tweede fase. Die tweede fase kenmerkte zich , naast echt fantastische momenten met onbeschrijfelijke gevoelens voor elkaar, ook helaas wederom door chaos in mijn hoofd. De scheiding, het (door ons met veel energie verbouwde) huis verkopen, de financiële zorgen, het enorme schuldgevoel, het wennen aan een nieuw sociaal leven, een geheel ander toekomstperspectief (M was 14 jaar jonger en wilde nog kinderen, ik heb ze niet en wad toen toch ook alweer 50) en eigenlijk was deze tweede periode misschien nog wel rommeliger dan de eerste. Ik wist zeker waarvoor ik gekozen had maar het lukte mij uiteindelijk weer niet om haar op de eerste plaats te zetten. Dat voelde zij natuurlijk ook en in haar pogingen om het goed te krijgen wilde ze graag veel praten maar dat begon mij juist te ergeren en werkte dus averechts. Daarnaast ben ik oneerlijk naar haar geweest, ik zou vertellen als er wat aan schortte of het toch niet zou lukken maar dat heb ik nooit gedaan. In plaats daarvan ben ik in een later stadium, achter haar rug om, toen ik uiteindelijk dacht dat het beter was alleen door te gaan, voor een woning gaan kijken, sprak ik af met mijn ex vrouw, sprak in appjes naar anderen (te) negatief over haar, had dus besloten om alleen door te gaan maar niks aan haar verteld, kortom: ik had haar vertrouwen volledig beschadigd en zij is daar achter gekomen door in mijn telefoon te kijken, toen ben ik haar huis uitgezet.
Ik was toen dus weg bij M, heb een tijdje bij vrienden in huis gewoond en vanaf mei zelf een woning betrokken dus in dat opzicht is er de rust.
Maar vanaf eind maart/ april ben ik M heel erg gaan missen (waarschijnlijk al eerder maar dat wilde ik mijzelf niet toegeven , realiseerde mij eens temeer hoe geweldig lief en zorgzaam ze was, ik miste haar energie, haar wijsheid en spontaniteit, vrolijkheid en intimiteit en realiseerde mij weer waarvoor ik ook alweer voor haar had gekozen. Het gevoel van voorbestemd zijn was er zeker ook nog en ik besefte mij heel goed dat wij fantastisch bij elkaar pasten. Heb mij dus talloze keren afgevraagd wat ik toch in godsnaam had gedaan?? Ik besefte mij uiteraard verder heel goed dat ik er een geweldige rotzooi van had gemaakt en was mij bewust van mijn vele fouten. Bovendien besefte ik mij heel goed dat ik de liefde van mijn leven kwijt was. Begin juli ben ik uiteindelijk M weer gaan benaderen omdat ik het gewoon niet langer meer uithield. Ik kon dat ook met overtuiging omdat ik ervan overtuigd was (en ben) dat het in de nieuwe situatie nu wel zou werken en ik er dus nu wel volledig klaar voor zou zijn. De eerder gemaakte fouten zouden nooit meer plaatsvinden dat wist en weet ik ook zeker.
De scheiding is verwerkt, ik ga nog steeds goed om met mijn ex vrouw maar ik weet nu ook dat het een goede keuze is geweest. Daarnaast ben ik na de scheiding ook nog eens een heel stuk rustiger geworden als toen ik nog getrouwd was, voor de juiste vrouw ben ik gewoon een juiste partner.
Op mijn poging op een nieuw contact is M zeer afhoudend geweest en heeft ze deze afgeslagen. Ze gelooft niet meer wat ik zeg en vertrouwd mij niet en bovendien heeft ze al weer een nieuwe relatie.
Ook een tweede poging heeft ze afgeslagen en dat respecteer ik nu ook, hoewel ik het erg lastig vind.
Ik begrijp haar reactie maar aan de andere kant zijn er genoeg signalen dat ze mij ook nog niet heeft afgesloten, ik weet eigenlijk vrij zeker dat ze nog van mij houdt en daarnaast hebben we elkaar recentelijk 2x kort gezien en ik merk dat de onbeschrijfelijke energie nog steeds aanwezig is.
(ik realiseer mij overigens heel goed dat het niet chique is om contact met haar te zoeken terwijl ze een relatie heeft maar ik vecht ook gewoon voor mijn kans en ik merk dus ook dat zij ook nog niet klaar met mij is)
Ik weet dat ik mij in dit verhaal erg schuldbewust opstel en ben mij natuurlijk ook regelmatig gaan afvragen: heeft M dan geen fouten gemaakt? Natuurlijk heeft ze die gemaakt, niemand is foutloos maar grote fouten kan ik niet bedenken, het probleem lag echt bij mij. Wat ik hooguit jammerlijk heb gevonden, maar dat kan ik ze niet echt verwijten, is dat ze gewoon niet heeft begrepen wat het stukgaan van een relatie van 27 jaar met een mens kan doen.
Alles bij elkaar heeft het dus niks gebracht, ik ben mijn vrouw, waarvan ik hield, kwijtgeraakt en waarvan ik nog steeds denk dat als ik M niet had ontmoet we nog bij elkaar zouden zijn en daarnaast ben ik de liefde van mijn leven kwijt. M is echt de meest bijzondere en liefdevolle vrouw die ik ooit ontmoet heb.
Nu komen mijn vragen waarbij ik hulp zoek in de antwoorden:
– Hoe is het toch mogelijk dat ik vorig jaar M zo beschadigd heb terwijl ik absoluut zeker weet dat zij het voor mij is. Wat kan er toch in mij/ in een mens sluipen dat dit absurde gedrag enigszins kan verklaren? Soms geloof ik gewoon ook niet dat het gebeurd is, wat is mijn levensles in deze..
– ik moet echt meer van mijzelf gaan houden en denken vanuit mijzelf. M houdt me nog veel te veel bezig en ik wil het graag wat meer loslaten. Ik vind dat aspect wel erg lastig, hoe doe je dat het beste?
– De twee pijlers in een relatie “vertrouwen en eerlijk zijn” heb ik compleet verkwanseld. Ik weet voor mijzelf zeker dat dit nooit meer zal geburen maar ik wil en moet wel waakzaam zijn in een toekomstige relatie. Hoe hou ik mijzelf hier scherp in?
Ben zeer benieuwd hoe jij een en ander ziet, wat er toch is misgegaan en hoe ik mijzelf kan verbeteren.
Bij voorbaat super veel dank voor je antwoorden.
Jacob
Hallo Jacob,
Dank je voor je verhaal hier op de website. Voor ik op je vragen inga, reageer ik graag eerst op een enkele aspecten uit wat je hebt gedeeld.
Eén van de dingen die me opvallen is het gevoel van schuld. Hoewel daar ook anders over wordt gedacht, zie ik schuldgevoelens als één van de minst behulpzame / productieve emoties die we kunnen hebben. We voelen ons machteloos, “fout”, onwaardig, “slecht” en dat is een staat waarin we weinig te bieden hebben, noch voor onszelf, noch voor anderen. Soms “straffen” we onszelf door ons schuldig (lees: “slecht”) te voelen en hebben het idee (de illusie?) dat we door op deze manier boete te doen iets kunnen compenseren of recht zetten. “Boete doen” is nog zo’n concept dat wat mij betreft kant noch wal raakt. We worden er zelf niet beter van en ook de ander niet. Van straf heb ik ook nog weinig mensen echt beter zien worden … (onszelf straffen inbegrepen).
Gedane zaken nemen geen keer. Onze aandacht voor het verleden houdt ons gevangen in het verleden. Ieder handelt in elk moment in zijn of haar leven naar vermogen en beste weten van dat moment. Soms pakken dingen anders uit dan we voorzien of beoogd hadden. Soms levert dat nieuwe inzichten op ook, waardoor we in volgende omstandigheden anders kunnen besluiten en handelen. Het heeft echter geen zin om met kennis en inzichten van nu een oordeel te gaan vellen over onze daden van toen. We kunnen er hooguit met compassie naar kijken.
Een ander interessant aspect van schuldgevoel is dat het te maken heeft met wat we een ander “aandoen”. Of althans wat we denken dat we een ander aandoen, of wat een ander vindt dat wij hen aandoen. Hoewel we zeker soms dingen doen die anderen kwetsen, kan er ook een element inzitten van het welbevinden van een ander belangrijker vinden / hoger plaatsen dan dat van onszelf. We zijn vaak geconditioneerd om niet “egoïstisch” te zijn, om aan anderen te denken, en kunnen ons al schuldig voelen als we onze eigen verlangens en behoeften op de eerste plaats stellen. Wat kan maken dat we uit “schuldgevoel” dingen doen die niet authentiek zijn en die uiteindelijk niet uitpakken zoals we wensen, noch voor onszelf, noch voor degene waarvoor we het deden of lieten. Misschien vind je het interessant om in dit licht ook het artikel over aanpassen en water bij de wijn doen in relaties. Een soort van zachte heelmeesters maken soms stinkende wonden …
Ook bijzonder vind ik – en begrijpelijk gezien alle conditioneringen – hoe we ons schuldig kunnen voelen over onze eigen voor- en afkeuren. Over onze eigen gevoelens en verlangens. Over onze gedachten zelfs. We hebben allerlei beelden, normen, maatstaven over wat een “goed” mens is en doet (en niet doet), en proberen soms voorbij te gaan aan wat er werkelijk in ons leeft.
Hoewel velen daar anders over denken en ook Hollywood romantiek anders “progageert” is mijn uitgangspunt dat wij niet geboren zijn om de verantwoordelijkheid voor anderen en hun welbevinden op ons te nemen. We zijn allemaal geboren met waanzinnige vermogens om uitstekend voor onszelf te zorgen. En ik denk dat we elkaar een dienst bewijzen als we elkaar ook zien als iemand die voor zichzelf kan zorgen. Bovendien … als we bij iemand blijven uit schuldgevoel, en willen het niet echt, we doen het alleen voor de ander en niet voor onszelf in de eerste plaats … welke waarde heeft dat? Zou jij dat willen van een partner?
Een volgend aspect dat mijn aandacht trekt is het gevoel van “voorbestemd” zijn. In verliefdheid kunnen vele zaken een rol spelen die de aantrekking zo sterk maken. Op de eerste plaats geloof ik dat mensen elkaar ontmoeten op basis van “resonantie”. Aspecten in hun energie die met elkaar overeenstemmen. Dat kunnen overigens zowel “positief” als “negatief” gelabelde elementen zijn. We kunnen bijvoorbeeld net zo goed resoneren in onze voorliefde voor reizen als in onze angst om bedrogen te worden. Soms resoneren we ook in aspecten die complementair zijn … de onrustige en de evenwichtige vinden elkaar, de bedachtzame stille en de spontane flapuit matchen. Het kan zijn dat dat fantastisch samen gaat, in het bijzonder als we elk tevreden zijn met wie we zelf zijn en genieten van het anders zijn van de ander, zonder dat één van beiden ook maar een millimeter hoeft te veranderen. Echter als we iets in de ander (denken te) vinden wat we zelf (denken te) missen, kan dat een wiebelige basis zijn … een ander kan nooit iets opvullen in onszelf. Als een partner er is om onszelf compleet te maken, is er een grotere kans op fricties en teleurstellingen.
EN we kunnen ook resoneren, matchen, in onze verlangens met betrekking tot een relatie zelf. Resoneren in wat we graag in onze partner vinden. Als die resonantie sterk is, kan dat voelen als “het is voorbestemd”. Ook omdat het leven vaak de meest bijzondere, in onze mensenogen wonderlijke, wegen bewandelt om twee partners die zo sterk matchen bij elkaar te brengen.
Als je wilt, kijk misschien ook eens naar dit stuk over de wet van aantrekking.
Tja, het missen van vertrouwdheid … Het is een interessant iets om te kijken wat je eerste partner en jij bij elkaar heeft gebracht en gehouden. Ook in het licht van dat er – in elk geval bij jou – nooit sprake is geweest van verliefdheid. Niet dat dat zou moeten, maar het kan een indicatie zijn dat een behoefte aan veiligheid een belangrijke drijfveer is geweest. Ook dat is helemaal ok natuurlijk. En bij veel mensen is er behalve de behoefte aan veiligheid, zekerheid en vertrouwdheid ook behoefte aan spanning, avontuur, het onbekende en het nemen van risico’s. In relaties levert deze (schijnbare) polariteit interessante dynamieken op … Enfin, het kan zijn dat in een relatie die gebaseerd is (was) op veiligheid en vertrouwdheid het ontbreken van een bepaalde mate van spanning gaat opbreken. Dat manifesteert zich vaak juist ook in het sexuele. Het is een van de zaken die Esther Perel zo bezig houdt: dat ook in relaties waarin partners veel van elkaar houden en het goed hebben met elkaar, de sexuele activiteit minimaal kan zijn of zelfs uitdoven en dat ook in deze relaties affaires voorkomen.
Het kan wellicht waardevol zijn voor je om eens na te gaan hoe het zit met jouw behoefte aan veiligheid / zekerheid / vertrouwdheid versus je behoefte aan spanning / avontuur / het onbekende.
Onszelf kwijtraken … is vaak het begin van onszelf vinden. Beter gezegd: herverbinden met wie we werkelijk zijn, opnieuw contact maken met onze essentie. Wat simpelweg betekent: onszelf toestaan te voelen wat we voelen, te weten wat onze wensen, verlangens en behoeften zijn. Als we dingen missen in onze relaties, missen we vaak in de eerste plaats iets in onze primaire relatie: die met onszelf. In dit artikel kun je meer lezen over verschillende vormen van verbinding.
Het is vaak heel eenvoudig – en als we erin zitten meestal niet zo leuk – in het leven … als er dingen zijn die niet werken, worden de signalen dat er iets niet werkt geleidelijk steeds krachtiger. Tot ze zo krachtig worden dat we het een “crisis” noemen. Het punt waarop het ons niet meer lukt om de signalen te ontkennen en onderdrukken. Waar het ons niet meer lukt om voorbij te gaan aan wat we doen dat niet echt werkt voor ons. Waar we als het ware gedwongen worden om onszelf die aandacht te geven die we nodig hebben. En keuzes te maken die goed zijn voor onszelf in de eerste plaats.
We raken natuurlijk nooit echt onszelf kwijt. Wat we kwijt raken is onze houvast aan dingen die schijnhouvast waren. Wat we kwijt raken is ons “gecreëerde”, gespeelde zelf. Ons – met alle goede bedoelingen – geveinsde zelf. Ons aangepaste zelf. Veel mensen spreken in dergelijke situaties over conflict tussen hun hoofd en hun hart. Ik spreek dan graag over een conflict tussen onze conditionering en onze essentie, wie wij werkelijk zijn. Conflict tussen (gedachte) “hoe het hoort’s”, geloofde regels, normen en maatstaven en innerlijke drijfveren en impulsen. Conflict tussen druk van buitenaf en beweging van binnenuit. We leren wat werkelijk belangrijk is voor ons, diep van binnen. Je schrijft zelf ook: “uiteindelijk heb ik voor mijn hart gekozen” …
Zou je ook kunnen zeggen “ik heb mezelf echt gevonden” juist? Waarbij na de keuze vanuit je hart het (geconditioneerde) hoofd weer roet in het eten begon te gooien?
Ik zou je willen uitnodigen om vanuit een ander perspectief naar je reis te gaan kijken. In plaats van dat je er een puinhoop van hebt gemaakt, dat je op de enige manier waarop dat blijkbaar voor werkte in dat moment, steeds helderder hebt gekregen wat belangrijk is voor JOU. Dat je steeds helderder hebt gekregen en krijgt waar conditionering, aangeleerde/opgelegde overtuigingen en in de loop van je leven ontwikkelde gewoontes niet voor je werken en het contact met je essentie, wie je werkelijk bent en wat je werkelijk wilt, vertroebelen. Waarin je langzaam vrijer bent geworden en aan het worden van die conditioneringen. Op de enige manier waarop dat blijkbaar voor jou mogelijk was. Als je anders had gekund had je anders gedaan. Je kunt niet met je weten en inzicht en bewustzijn van nu kijken naar je daden en keuzes van toen. Je hebt in elk moment naar beste weten gehandeld.
Heeft dit alles je werkelijk niks gebracht? (Ik zou een hele waslijst kunnen maken van wat dit jou in mijn ogen gebracht zou kunnen hebben, maar ik nodig je graag uit om daar zelf eens naar te kijken)
En ik nodig je vooral uit niet zo streng te zijn voor jezelf. Om dezelfde compassie en liefde die je volgens mij hebt voor mensen om je heen, te hebben voor jezelf.
Nu je vragen …
Conditioneringen maken bij veel mensen dat ze zich schuldig voelen als ze iets in de schoot geworpen krijgen. Of zich schuldig voelen als ze zich gelukkig voelen.
Ervaringen in het verleden hebben soms pijnlijke sporen in ons achter gelaten. Pijnlijke ervaringen die zich vaak juist voordeden op momenten dat we ons openden, kwetsbaar waren, iets nodig hadden. Deze ervaringen kunnen ons hebben doen sluiten voor waar we zo sterk naar verlangen. Bijv. het gevoel liefgehad te worden, gezien te worden, gerespecteerd en gewaardeerd te worden. In situaties dat we dichtbij komen waar we naar verlangen kunnen er om vele redenen dynamieken getriggerd worden die ons weer ervan weg doen bewegen. Mogelijk is iets dergelijks actief geweest in jou.
Soms zijn we ook heel dichtbij wat we graag willen en kunnen we het net niet vastpakken of zijn bang het weer te verliezen en kunnen door angst gedreven wanhoopsbewegingen maken.
Het is echter misschien niet zo super belangrijk waarom je deed wat je deed. De waarom-vraag is een van de manieren van ons systeem om pijn te proberen bezweren. Het is in mijn ogen ook niet zozeer dat je een levensles had te leren. EN … door wat er gebeurd is heb je wel dingen ontdekt lijkt me. JIJ bent degene die weet wat …
Wellicht kun je beginnen met stoppen wat er dan ook is geweest “absurd” te noemen en met jezelf te blijven pijnigen voor wat is geweest. Je kracht ligt in het NU. Je kunt nu een nieuw heden en een nieuwe toekomst creëren. Een NIEUWE werkelijkheid voor jezelf creëren, ipv het telkens re-creëren van je oude werkelijkheid door met je aandacht daar te blijven.
Wat vind je lastig? Van jezelf houden en meer van uit jezelf denken of minder met M bezig zijn en haar loslaten?
Iets loslaten kunnen we onder meer doen door onze aandacht weg te bewegen. Door onze aandacht op iets anders te richten. Vanuit acceptatie van (en zonder verzet tegen) dat we soms – en wellicht vaker dan ons lief is – denken aan wat we los willen laten.
Ook hier weer mijn uitnodiging om te beginnen met zacht(er) met jezelf zijn, meer liefde voor en compassie met jezelf te hebben.
Verder lijkt me dat door in de eerste plaats eerlijk te zijn naar jezelf, en jezelf niet proberen te aanpassen aan anderen of anderen te proberen behoeden voor kwetsing, het eerlijk (echt, authentiek en open) zijn een logische en vanzelfsprekende consequentie zal zijn.
En door jezelf te vertrouwen. Vertrouwen is in mijn boek iets dat wordt gegeven, door mij … IK vertrouw. Dat hoeft niemand te verdienen. Dat kan niet eens. Ik kan slechts besluiten om te vertrouwen. Dat is een keuze. Begin met jezelf te vertrouwen. En anderen te vertrouwen. Wat anderen richting jou doen, is aan hen.
Kortom, met betrekking tot je nieuwsgierigheid hoe ik een en ander zie: in mijn ogen is er niet zoveel mis gegaan. En is er niet zoveel dat jij hoeft te verbeteren. Mijn wens voor jou is dat je juist meer ziet wat voor mooi, integer* en liefdevol mens je al bent. Dat je ziet hoe goed je het allemaal wilt doen, vooral voor anderen. Natuurlijk kunnen we altijd dingen leren … maar er is niets “slecht” of “verkeerd” aan jou. Misschien kun je slechts stoppen met jezelf zoveel te verwijten …
HARTelijke groet,
Henny
* als je niet zo integer was, had je niet zoveel moeite met en oordeel over wat jij allemaal als “misgegaan” en “verkwanseld” ziet …
Beste Henny,
Allereest heel hartelijk dank voor je reactie op mijn verhaal en de reactie op mijn vragen!
Op heel veel kwesties heb je echt een heel andere, en daarmee een verfrissende kijk op de zaken. Ik ga mijn uiterste best doen om het allemaal op mij in te laten werken en daar waar ik het zie en kan, jouw advies en visie in de praktijk te brengen.
Je stelt ergens: heeft alles wat er gebeurd is je dan niks gebracht? Zeker heeft het mij veel gebracht, het volledig op mijzelf terugvallen na een relatie en vertrouwdheid van zoveel jaar, het daarmee gelukkig willen zijn, het leren van de fouten namelijk niet eerlijk zijn en een betrouwbare partner willen en kunnen zijn, het luisteren naar wat ik echt zoek in mijzelf en in een relatie etcetera, ja het heeft mij nu al veel gebracht, helemaal waar!
Nu nog trachten het spijt gevoel, schuldgevoel naar mijzelf nu ( de scheiding is op zijn plaats gevallen) wat los te laten en dat zal en moet een eerste stap in de goede richting zijn.
Ik heb echt een enorme ambitie om het allemaal anders en beter te gaan doen en dat geeft ook een enorme energie boost. Het is zeker een lange (re) weg maar ik ga er voor de volledige 100% voor.
Nogmaals dank voor je inzet en reactie alvast,
Gr,
Jacob
Dank je, Jacob! Met veel plezier gedaan 🙂
Ik wens je veel moois op je weg! En … als de reis plezierig is, dan maakt het niet zoveel uit of de weg lang(er) is, toch? 😉
HARTelijke groetjes, Henny
Hoi Henny,
Wat een goed en duidelijk herkenbaar verhaal.
Mijn vriend en ik zitten ook duidelijk in de fase van destructief gedrag. Hij is vooral egoïstisch en doet vooral wat hij wil doen.
Waar 2 kuiven hebben 2 schuld maar hij is echt wel de oorzaak van onze problemen geworden. Hij liegt veel en betrap hem constant op leugens. Ook onderhoud hij nog steeds contacten me zijn exen en verstopt constant zijn telefoon.
Nu hebben wij het goed uitgepraat, dacht ik, en het ging eindelijk weer goed. Hij gaf weer openheid van zaken. Nu is er afgelopen zaterdag weer een knallende ruzie ontstaan omdat hij niet mee wilde gaan en vervolgens kwetsende dingen begon te zeggen waar andere mensen bij waren. Er was ook drank in het spel dan doet hij dit.
Gisteren weer samen gezeten en geeft aan dat hij een kind samen wil om vervolgens half uur later te zeggen laten we even afstand van elkaar nemen. Om vervolgens weer een half uur later te zeggen dat het beter is uit elkaar te gaan. Dan zeg ik oké prima en dan zegt hij weer ongelofelijk veel van mij te houden.
Ik word dan zo ontzettend boos en totaal niet meer voor reden vatbaar en hij al helemaal niet.
Hij vraagt mij hem te begrijpen maar doet totaal geen moeite mij te begrijpen.
Wat moet ik hier nou mee?
Hallo Wendy,
Dank je voor je compliment! Met dank ook aan Dr. Sue Johnson, die deze dynamieken in haar boek ‘Hou me vast’ uitvoerig beschrijft.
Lastig hoor, de dynamiek die je beschrijft! Allereerst zou ik je wel willen uitnodigen om niet zozeer over “schuld” te spreken, maar over “aandeel”. In een relatie die niet lekker loopt hebben we meestal elk zo ons aandeel in wat er niet werkt. We hebben elk gewoontes ontwikkeld, vaak (groten)deels onbewust, waarmee we ons beschermen tegen wat we als bedreigend of als kwetsend ervaren. We hebben elk zo onze dynamieken (zowel innerlijk als in gedrag naar buiten) waarmee we aspecten in ons leven (en onze relatie) die we als moeilijk ervaren proberen te hanteren, proberen leefbaar te maken voor onszelf.
Ik begrijp dat sommige gedragingen van anderen heel lastig kunnen zijn om mee om te gaan, en soms ook onwenselijk of ongepast zijn (of door velen zo gezien worden). Helaas leert de ervaring (mij althans) dat het proberen anderen te veranderen, of bepaald gedrag van anderen te ontlokken of afdwingen, veelal niet zo succesvol is. Eerder juist tot veel frustratie kan leiden … en nog meer pijn ook, bij beiden.
In situaties van spanningen, belangentegenstellingen en strijdige behoeften (tenminste zo lijkt het vaak op het eerste gezicht) of conflicten, lijkt het me belangrijk om
a) een weg te vinden om onze gevoelens en wensen/verlangens/behoeften met de ander te kunnen delen, te kunnen communiceren, op een manier die bij de ander ook kan landen (door de ander ontvangen kan worden) en
b) om voor onszelf helderheid te hebben hoe wat wij willen (doen) GEGEVEN de gedragingen van de ander (dus niet: hoe kan ik de ander veranderen, maar: hoe ga ik om met hoe de ander is en doet of niet doet).
Daar onder liggen in mijn ogen nog enkele basis intenties die sterk kunnen bijdragen aan succesvolle relaties en communicatie:
1) dat we elk kiezen om verantwoordelijkheid te nemen voor ons eigen welbevinden
… wat onder meer betekent: ik verwacht niet van de ander dat hij/zij verantwoordelijk is voor mijn geluk / me goed voelen, en ik voel mij zelf ook niet verantwoordelijk voor het geluk / zich goed voelen van de ander;
2) dat we de ander accepteren (en willen) zoals deze is NU
… wat onder meer betekent dat we de ander / onze partner niet willen of proberen te veranderen en dat we niet zitten te wachten op dat de ander verandert (als … dan …).
Terug naar wat jij deelt over wat je tegenkomt in de relatie met jouw vriend …
Wat je beschrijft doet mij vermoeden dat er onderliggende dynamieken zijn in jullie en tussen jullie die niet aan de oppervlakte komen. M.a.w., wat ik vaak zie in relaties en communicatie patronen die moeizaam verlopen is dat het niet gaat waar het werkelijk over gaat. En daar kunnen vele redenen voor zijn. Omdat het zo heen en weer lijkt te schieten wat er gebeurt tussen jullie, vraag ik mij af of wat jullie werkelijk dwars zit en wat jullie beiden werkelijk nodig hebben (in de eerste plaats van jezelf ook) wel helder is. Mocht het inderdaad zo zijn dat de kern van de pijn / frustratie / etc. niet op tafel ligt, dan kunnen wrijvingen, irritaties, frustraties en meer over dingen waar het niet echt over gaat snel op de loer liggen.
Het is interessant voor me dat je beschrijft hoe jullie beiden niet voor reden vatbaar kunnen zijn. Klinkt als dat jullie allebei persoonlijke pijn, kwetsingen, onzekerheden op elkaar projecteren en de ander oorzaak maken van iets dat niet van de ander is. Iets dat de ander mogelijk wel triggert, maar dat in essentie niet (helemaal) van de ander is.
Zo snel als jullie in een dynamiek van verwijten en naar de ander wijzen terecht komen, kun je weten dat je daarmee niet verder komt. Dat je iets aan het doen bent dat niet werkt. Eén van beiden (zou mooi zijn als allebei dat kunnen) moet de stekker uit die dynamiek trekken!
Ik ben benieuwd, als je daar iets over wilt delen: waar voel je je niet in begrepen? Ook: wat heb JIJ nodig om je goed te kunnen voelen in je relatie? Wat heb je van je partner nodig ook? En als je partner door jou als niet betrouwbaar wordt ervaren, wat maakt dat je bij hem wilt blijven? Wat trekt je in hem / een relatie met hem?
Vaak wordt gezegd dat hoe bozer we op iemand kunnen worden, hoe meer we van die persoon houden (en hoe meer we van die persoon willen ook). Dat kan … En soms is het misschien ook dat hoe bozer we op iemand kunnen worden, hoe meer die persoon iets vertegenwoordigt dat oude pijn in onszelf aanraakt, activeert.
Anders gezegd … wat je deelt maakt me vooral nieuwsgierig naar wat er werkelijk allemaal aan de hand is in de dynamieken in en tussen jullie …
Ik ben ook benieuwd, kun je je vraag – in het bijzonder ook na lezen van deze eerste reactie van mij – “wat moet ik hiermee” specifieker maken? Wat moet je waarmee? Wat wil je bereiken? Waar wil je helderheid over krijgen?
HARTelijke groet,
Henny
hoi henny
ook ik heb een vraag na het lezen van je stuk
relatie van 20 jaar waavan 13 getrouwed 2 kinderen
nu 3 maanden geleden zijn we uit elkaar gegaan
we waren ons alle 2 bewust dat we dit samen verziekt hadden
gelukkig want ruzie zou alles nog erger maken
waar het in het kort op neer komt is dat we nog steeds van elkaar houden
maar er zijn te veel irritaties waar we ons ook allebei van bewust zijn
ik ben niet meer zoals ik was en natuurlijk veranderd een mens na dat ze kinderen krijgen en ouder worden
maar zoals ik nu ben is niet wie ik wil zijn en ik weet niet zo goed hoe dat aan mezelf te veranderen
mijn aandeel dat onze relatie fout gegaan is zijn
– verstikte hem
-veeg alles van tafel nergens was over te praten
-geen eigen leven meer hebben
ik weet dat dat zo is en ik ben zo nooit geweest en ik weet dat dit uit angst en onzekerheid komt
weet alleen niet hoe ik dit kan veranderen aanmezelf
ik wil weer zijn wie ik was
zelfde geld voor mijn(ex) man
en op deze manier is er nog een kans om onze relatie een nieuwe start te geven
eerst onze problemen oplossen en afsluiten wat was en dan opnieuw beginnen
groetjes B
Hallo B,
Dank je voor je bericht hier. Ik vind het mooi te lezen hoe je kijkt naar je eigen aandeel in wat niet werkt in de dynamieken met je (ex) man. In het bijzonder omdat dat het enige is waar we zelf iets aan kunnen doen als we willen. We hebben alleen controle over onszelf … (en zelfs dat lijkt niet altijd even vanzelfsprekend en gemakkelijk 😉 )
Ja, mensen veranderen. En soms veranderen ze in bepaalde aspecten verder van de essentie van wie zij zijn vandaan. Wat ik lees is dat het voor jou voelt dat dat zo is voor je. Wat er voor mij uitspringt in wat je deelt over je aandeel is “geen eigen leven meer hebben”. Dat klinkt voor mij als dat je (de behoeften en wensen van) anderen belangrijker bent gaan maken dan die van jezelf. Klopt dat?
Als dat zo is, is het niet vreemd dat er dynamieken kunnen ontstaan om dat als het ware te compenseren. Als jij zelf niet voor je eigen welbevinden zorgt, als jij jezelf niet belangrijk maakt, kan er een beweging ontstaan om anderen voor jou te laten zorgen. Er kan ook ontstaan dat je zo uitgeput raakt (emotioneel, fysiek, levenslust) dat je meer “eendimensionaal” wordt in je gedrag. De flexibiliteit en de ruimte voor anderen en andere perspectieven nemen af. Apart hè, dat dat juist kan ontstaan in de “slipstream” van op bepaalde terreinen juist veel aandacht aan anderen geven …
Je schrijft “ik wil weer zijn wie ik was”. Even tussendoor: wie je was is geweest. Je bent nu iemand anders … we blijven allemaal ons hele leven door ontwikkelen en veranderen. En ik begrijp wat je wilt zeggen, denk ik, dat je weer wilt zijn wie je nu WERKELIJK bent. Dat je meer wilt leven in contact met en vanuit de essentie van wie jij bent. Met daarin besloten dat je jezelf belangrijk vindt. Dat je aandacht hebt voor je eigen wensen en behoeften. Dat je verantwoordelijkheid neemt voor je eigen welbevinden. Met als positieve bijwerking dat je de beste versie van jezelf kunt inbrengen in je relatie.
Je schrijft ook: “ik weet niet hoe ik dit kan veranderen aan mezelf”. Ik ben benieuwd: waar loop je tegen aan?
En ik ben benieuwd naar wat de vraag is die je hebt … 🙂
Tot slot: een mooie afsluiter in je bericht. En als ik zo vrij mag zijn: ik denk niet dat je perse je eigen problemen al helemaal opgelost en afgesloten hoeft te hebben om te onderzoeken wat er nog mogelijk is tussen jullie beiden. Het zal verwacht ik al veel uitmaken als je besluit verantwoordelijkheid te nemen voor je eigen “problemen”, voor je eigen welbevinden. En ja, wellicht is het ondersteunend als je daarbij elkaar een tijdje niet ziet, zodat je elk meer kunt ontspannen (door even uit de setting te zijn van elkaar triggeren) en je eigen energie weer kunt opbouwen. En eveneens ja, vervolgens wordt het “opnieuw beginnen”. Jullie gaan een nieuwe relatie met elkaar aan. Jullie gaan elkaar opnieuw leren kennen en versieren.
Voor nu: vooral veel plezier met dat alles!
HARTelijke groet,
Henny
PS Ik kan me voorstellen dat vragen over “hoe ik dit veranderen aan mezelf” zich meer lenen voor direct contact, dan voor een uitwisseling hier op deze webpagina. Voel je vrij om eens te bellen als je benieuwd bent of en hoe ik je in gesprek(ken) daarbij zou kunnen ondersteunen (06 – 242 131 33).
hoi henny
bedankt voor je reaktie
heb dit bericht inmiddels al meerdere malen gelezen en tot me door laten dringen
en zie wel dingen die logisch klinken nu waar ikzelf niet op was gekomen
en idd ben ik wel benieuwd hoe je mij erbij kan ondersteunen want zit met nog wel een aantal vragen
maar deze webpagina leent zich idd hier niet voor dus heb besloten je een mail te sturen
en vandaar uit te kijken met jou inzicht wat de beste optie is
groetjes B
Hoi Henny,
Ik lees je blog en herken er veel uit. Ik heb echter een vraag.
Mijn ex is sinds een half jaar ( tussentijds nog een poging gedaan tot relatie)bij mij weg na een relatie van 9 jaar. Hij heeft in het verleden buiten onze relatie om een vervelend trauma meegemaakt en dit nooit helemaal kunnen verwerken. Hij geeft als reden voor de breuk aan een emotionele blokkade te hebben en eerst zijn trauma moet verwerken. Daarnaast lijken sommige dingen op een soort crisis, nieuwe baan andere vrienden en verhuizen naar een andere stad.
Als ik over mijn gevoel begin raakt hij veelal boos en gefrustreerd. Concreet is mijn vraag gelooft u erin dat iemand door zijn blokkade inderdaad denkt niks meer voor iemand te voelen en kan dit later na bepaalde dingen opgelost te hebben wel weer komen?
Hallo Carola,
Dank je voor het delen wat je ervaart in je (ex) relatie en voor je vraag.
Allereerst: de zin “Als ik over mijn gevoel begin …” maakt mij nieuwsgierig. Wat bedoel je ermee? Welk gevoel? En hoe begin je erover? Wat is de reden dat je erover begint en is er iets dat je wilt bereiken als je erover begint?
Verder: de vraag die je stelt gaat over hem. Wat je deelt gaat ook grotendeels over hem. Ik ben ook nieuwsgierig naar jou. Hoe voel jij je in relatie tot hem en in zijn aanwezigheid? Wat wil je in relatie tot hem? Wat maakt dat je deze vraag stelt?
Eén van de aspecten die het veel mensen lastiger maakt dan prettig voor ze in hun relaties (in mijn ogen 😉 ), is dat velen (de meesten onder ons) gewend zijn geraakt om naar buiten te kijken voor wat er allemaal wel en niet lekker loopt in hun leven. Dat wordt ook als heel normaal gezien, het lijkt logisch dat externe omstandigheden erg bepalend zijn voor hoe we ons voelen. Het is ook niet gek dan dat we geneigd zijn om ons op externe omstandigheden, waaronder gedrag of staat van zijn van anderen, te richten als we onszelf beter willen voelen. Wat dit onder meer lastiger maakt dan waarschijnlijk nodig, is dat we in het algemeen weinig controle hebben over anderen. En pogingen om meer controle te hebben over anderen, of sommige dingen aan anderen te ontlokken, belemmeren ons vaak juist in datgene waar we echt controle over kunnen hebben: onszelf.
Wat maakt dat ik jou zou willen vragen: wat wil jij in een relatie? Waar verlang je naar? Hoe wil jij zelf in een relatie zijn? Wat wil je geven? Wat wil je ontvangen (niet omdat je erom vraagt, of het soort van “afdwingt”, maar omdat het je met veel plezier gegeven wordt).
Dan je vraag:
Als iemand boos en gefrustreerd raakt in een uitwisseling, is het vaak zo dat die persoon het gevoel heeft onder druk te staan. Het gevoel heeft iets te moeten, waar deze niet aan kan of wil voldoen. Niet omdat een ander iets onredelijks zou vragen of wensen, of iets wat ze niet zouden willen geven, maar omdat ze het gevoel hebben dat meer van hun gevraagd wordt dan ze in huis hebben. En vaak is iemand zelf al zo gefrustreerd erover als hij of zij iets niet in huis heeft waarvan deze denkt het in huis te moeten hebben, of wat iemand zelf in huis wil hebben.
Er zijn blijkbaar dingen ontstaan in zijn leven (en/of hoe hij de relatie met jou ervaart) die maken dat hij denkt niet meer voor jou te voelen wat hij eerder wel voelde. Ik merk dat ik wat terughoudend ben om je vraag te beantwoorden. Wat maakt dat je deze stelt? Wat zou een antwoord voor jou betekenen?
Een van de redenen waarom ik terughoudend ben, is omdat we vaak over dingen met elkaar spreken, ervan uit gaande dat het helder is wat we bedoelen. En daar ben ik niet zo zeker van dat dat altijd het geval is. Vaak meer niet dan wel heb ik vaak gezien. In deze helderheid over bijv.: wat bedoelt hij als hij over een “emotionele blokkade” spreekt? wat bedoelt hij als hij het heeft over “trauma” en “trauma verwerken”? welke gedachtegang/overtuiging ligt eraan ten grondslag dat hij denkt eerst zijn trauma te moeten verwerken? wat betekent “niks / iets voor iemand voelen” voor hem? wat zijn zijn criteria?
Bovendien: ik kan wel met je delen wat ik hierover geloof, maar dat hoeft helemaal niets over HEM te zeggen. EN … ik zeg liever niets over hem. Een van de dingen waartoe ik mensen in hun relaties uitnodig (en wat ik zelf graag, soms met wisselend succes, wil toepassen) is niet of zo weinig mogelijk over mensen (en elkaar) te spreken, maar vooral met mensen (en elkaar).
In het algemeen toch (en dit hoeft dus niet over je (ex) partner te gaan): er zijn veel zaken die kunnen maken dat iemand zich wel of niet kan openen voor een ander, die maken dat iemand zich veilig voelt voor een bepaalde mate van intimiteit. Er zijn veel zaken die mee kunnen spelen in wat iemand voelt voor een ander, en in hoe het verandert wat iemand voor een ander voelt. Ik geloof in de basis dat veel van die zaken “opgelost” kunnen worden. Veel van wat we ervaren is vooral een kwestie van perspectief. Niets heeft betekenis, totdat we er betekenis aan geven. Ons perspectief kunnen we veranderen. De betekenis die we ergens aan geven kunnen we ook veranderen. Dat is, of kan het zijn, vooral een keuze.
Tot slot: waarschijnlijk is er NU iets in de dynamiek in elk van jullie en tussen jullie beiden die maakt dat het (even?) niet werkt tussen jullie zoals jullie graag willen. Is je helder wat dat is? En heb je helder welk aandeel jij mogelijk hebt in die dynamieken? Daar ligt je kracht het meest. Jij kunt NU iets doen vermoed ik, wat maakt dat je jouw aandeel in jullie dynamiek vermindert of stopt. En vervolgens kun je alleen afwachten wat dat doet in de manier waarop jullie je tot elkaar verhouden en hij zich tot jou verhoudt. Zou het interessant zijn om dat eens te onderzoeken en uit te proberen?
Mm, waarschijnlijk heb ik je meer vragen gesteld dan antwoorden gegeven … 😉
Ik ben benieuwd hoe dit bij je landt!
HARTelijke groet,
Henny
Hoi Henny, het gaat in mijn geval om vriendschap met een vriendin. Deze ken ik al heel wat jaren. Ik ben er inmiddels achter dat “zij” gevoelens in mij kan triggeren. Ik heb al heel wat afgelezen op internet en ben erachter dat dit pijn uit mijn verleden is. (voor mezelf heb ik ingevuld dat scheiding van mijn ouders, vader weg, gevoel van afwijzing en in de steek gelaten, eenzaam en alleen voelen) dingen zijn die ik bij haar probeer te “halen”. ik weet inmiddels dat ik deze invulling bij mezelf moet zoeken. Ik vind het moeilijk om het verschil te zien tussen mezelf helen en vriendschap verder vormgeven of zelfs verbreken. Ik kom er niet uit en benieuwd of je me verder kunt helpen.
Hallo Ellen,
Dank je voor je bericht. Wat een mooi bewustzijn, het weten dat dingen die we soms bij anderen proberen “halen”, vaak vooral invulling in / door onszelf vragen. Ik vermoed dat ik begrijp wat je deelt over moeite onderscheid te kunnen maken wat je vooral (of zelfs alleen) in jezelf kunt doen en in hoeverre je ook in de manier waarop je je tot een ander in een vriendschap verhoudt dingen anders kunt doen. Om meer helderheid te hebben waar je hierbij tegen aanloopt, ben ik benieuwd naar wat concrete voorbeelden waarbij je dat moeilijk vindt. Je kunt die hier delen, of je kunt me ook bellen. Dan kan ik ook met je kijken of/hoe ik je verder kan helpen.
Voel je vrij om contact op te nemen: 06-24213133.
Hartelijke groet, Henny
Hoi Henny,
Ben net een paar maanden uitelkaar en ben er stuk van. Het heeft emotioneel uit evenwicht gebracht en oude wonden opengehaald. Ik doorzie wel wat ons mede uitelkaar heeft gedreven en dat staat min of meer beschreven in bovengenoemd artikel (redden van relatie door herkennen 3 destructieve patronen). Ik probeer mijn eigen aandeel te doorgronden en om te buigen. Dat valt mij zwaar.Ik zit te denken aan proffesionele hulp (1 op 1) aangezien jij precies beschrijft waar ik last van heb en ik dit patroon nu ook herken in voorgaande relaties…vraag ik mij af waar jij praktijk houdt, want die zie ik nergens terug?
Gr. Eddy
Hallo Eddy,
Het gemakkelijkst is om even telefonisch contact te hebben om af te stemmen (06-24213133). Contact gaat meestal online, ik kan je dat in het telefoongesprek toelichten.
Ik spreek je graag!
HARTelijke groet,Henny
Ik weet niet meer wat te doen. Sinds een maand heb ik ontdekt dat mijn vriend waarmee ik al een relatie van 15 jaar heb, mij aan het bedriegen was met iemand in zijn sportclub. Ik was danig gekwetst en wou hem niet meer zien. Hij woont sindsdien bij zijn moeder. Ik heb sinds een 3-tal weken laten weten dat ik hier aan wil werken. Dat ik graag met hem naar een psycholoog wil gaan om dit uit te praten en dit samen te verwerken. Hij legt de schuld nu bij mij dat ik hem altijd afbreek. Ik ben nogal een heftig karakter en neem geen blad voor de mond. En hij kruipt dan in zijn schelp en laat het maar begaan. Ik besef zelf dat ik ook mijn fouten heb en stel zelf voor om hieraan te werken. Ik weet dat ik dit niet kan doen, maar besef dat meestal altijd te laat. En dan steekt nadien de koppigheid op om toe te geven dat ik dit op een andere manier moest doen. Ik wil hier echt aan werken en ik weet dat ik dit ook kan. Hij zegt tegen mij dat hij momenteel een muur heeft opgebouwd en deze via een psycholoog wil laten zakken en nadien wil zien als hij zijn gevoelens kan terugkrijgen.Hij zegt zelf dat hij niets meer van gevoel toelaat dat hij geen energie meer heeft. Hij zegt ook dat hij aan mij twijfelt. Maar ik heb zelf zoiets van: ga de uitdaging aan en bewijs mij dat je te vertrouwen bent en laat mij bewijzen dat het ook anders kan. Maar zijn twijfel blijft. Wat ik ook doe of zeg. Ik heb ook het idee dat een gevoel toch niet zomaar van de ene op de andere dag weg gaat. Hij heeft mij bedrogen en ik kan het opbrengen dat ik hem kan vergeven. Ik wil hem natuurlijk ook opnieuw kunnen vertrouwen en zeg hem dat dit wel zal lukken maar dat dit vooral van hemzelf zal afhangen. Push ik hem om ook eens aan mij te denken gaat hij opnieuw in zijn schelp en zegt hij dat het toch niet meer zal werken. Kan hij opnieuw kalmeren zegt hij: ‘ik wil die muur weg en als het lukt en mijn gevoel komt terug gaan we in relatietherapie.’ Het is constant van misschien niet misschien wel. Ik wil hem wel tijd gunnen, maar zelf laat hij blijken dat hij de gesprekken wel wil. Ik weet het allemaal niet meer en heb geen idee wat ik nu wel of niet moet doen. Volgens mij zit het ook te diep omdat hij als kind veel dingen heeft meegemaakt. Maar dat geeft hij niet toe. Zelf ben ik enorm moe, maar wil mijn relatie nog niet opgeven. Omdat ik weet dat het anders kan. Ik wil gewoon wat geborgenheid, respect en wat tijd samen.
Hallo Lesley,
Dank je voor je bericht hier! Ik vind het mooi om te lezen hoe je naar je eigen aandeel kijkt in de dynamiek tussen jou en je vriend. Een affaire komt bij de meeste mensen, heel begrijpelijk, nogal hard binnen, en ik zie het als erg moedig en krachtig om dan open te (willen) blijven voor je partner.
Persoonlijk denk ik dat affaires, hoe moeilijk en pijnlijk ook, een groot geschenk kunnen zijn. Juist als ze aan het licht komen. Omdat ze bloot kunnen leggen wat er al was. Het klinkt misschien gek, maar in mijn ogen is een affaire zelf niet “het” probleem. De affaire laat slechts zien dat er iets niet goed werkt(e) in een relatie. En het is fijn als dat aan het licht komt. Want dan kunnen de partners er iets mee, als ze dat willen. Veel mensen in het relaties vinden het lastig om voor zichzelf helder te hebben wat ze wel en niet willen in een relatie. En vinden het vaak nog lastiger om dat (helder) te uiten, en vaak zeker ook om dat te communiceren op een manier die ontvangen kan worden door de ander. Soms sluipt er bij één of beide partners een vorm van onvrede, niet helemaal happy zijn met elkaar in, in de loop van de tijd, die niet helemaal (of helemaal niet) aan het licht komt. Soms zijn mensen zich daar zelfs zelf niet helemaal van bewust … mensen kunnen erg wennen aan hoe het is, ook als het niet helemaal goed voelt. Soms denken ze zelfs … dit is het. Weten ze niet beter. Tot ze een ander ontmoeten, waar iets mee ontstaat … Of onvrede uit zich in allerlei wegen waarin mensen zich voor meer of mindere mate uit de relatie terugtrekken. Verslavingen. Veel met andere dingen bezig zijn. Etc.
Ik geef er de voorkeur aan om vooral in te gaan op jouw deel van het verhaal. Jouw deel van de dynamiek. Jij bent degene die schrijft nu. Jij hebt bovendien alleen invloed op je zelf. Je kunt alleen jezelf veranderen. Dat is één van de dingen die in veel relaties voor spanning zorgen … het idee dat we de ander moeten of kunnen veranderen. Alleen al het willen dat de ander verandert en onze onvrede over zijn gedrag (frequent) uiten kan partners uit elkaar drijven. En nog sterker als één van beiden of allebei op allerlei manieren druk op de ander uitoefent op de ander om te veranderen.
Vaak gaat dit gepaard met een onvermogen, met een (nog) niet weten hoe de eigen verlangens en behoeften met de ander te delen, zonder druk uit te oefenen. Zonder de ander verantwoordelijk te maken voor de invulling van onze eigen verlangens en behoeften. Zo mooi dan ook, hoe jij hier deelt wat je (h)erkent over wat jij doet in jullie relatie wat niet werkt. Daarmee ben jij niet “de verkeerde” of de veroorzaker, of de schuldige, je ziet slechts hoe jij een aandeel hebt in jullie dynamiek. Wat het begin is om dingen te kunnen veranderen.
Graag nodig ik je uit om de affaire te laten voor wat deze is. Niet om je eigen pijn te ontkennen, die je voelt erdoor, maar om je partner er niet op af te rekenen. Ik zou je zelfs willen uitnodigen om woorden als “bedriegen” zo weinig mogelijk of bij voorkeur niet te gebruiken. Noch in de communicatie met je partner, noch in de communicatie met anderen, en ook niet in innerlijke dialoog. Ik denk dat het meer zal opleveren om te kijken naar wat er niet werkt tussen jullie, dan om de affaire te “verwerken”. Nogmaals, de affaire zou je kunnen zien als “slechts” een symptoom.
Wat ik lees dat je wilt is weer toenadering. Je wilt graag dat hij uit zijn schulp komt. Dat hij zich weer kan openen en contact kan hebben met zijn gevoelens voor jou. Elke druk, elk verwijt, elk duwen of trekken zal contraproductief werken. Het sluiten en in de schulp kruipen is een verdedigingsdynamiek. Niet effectief in de zin van werkend voor de relatie, maar vaak de enige weg die een gekwetst systeem denkt te zien om zichzelf heel te houden. Het is ook een grotendeels instinctieve reactie, een stress respons, die buiten ons meer bewuste handelen om gaat.
In jullie dynamiek, vanuit wat je beschrijft, lijk jij als beschermingsdynamiek meer het “aanvallen” te belichamen en je partner meer het “terug trekken”. Als jij jouw bijdrage wilt leveren aan het stoppen van deze dynamiek, is het behulpzaam als jij stopt met aanvallen, ongeacht of hij stopt met terugtrekken. Het betekent ook dat je je steeds meer bewust wordt wat als “aanval” landt bij de ander. “Pushen” is een vorm van “aanvallen” bijvoorbeeld, een vorm van druk uitoefenen en het is logisch dat hij daarmee terug of verder in zijn schulp gaat.
Je wilt geborgenheid, respect en tijd samen. Ik vermoed dat voor hem iets vergelijkbaars geldt. Wat zou betekenen dat het wellicht niet zo verschilt wat jullie graag willen voor jezelf en ook graag van de ander willen ontvangen. Vaak werkt het goed om te beginnen met geven wat je graag wilt ontvangen. Het is geen garantie echter, dus doe het vooral niet OM te ontvangen. Doe het, als je wilt, omdat het fijn voelt om te doen. Respect geven betekent bijvoorbeeld ook respect voor dat iemand in zijn schulp zit. Respect voor dat iemand in jouw ogen dingen heeft meegemaakt en daar met jou niet over wil spreken. Geborgenheid bieden door de ander te laten voelen dat deze welkom is. Dat deze OK is, ook al heeft deze dingen gedaan die jou gekwetst hebben. Door de liefde en aandacht die je zo graag ontvangt, te geven. Onvoorwaardelijk. Niet gemakkelijk, zeker niet na een affaire, maar ik heb zelf ervaren dat als ik mijn eigen liefdeskanaal open kan houden, dat ik me in de eerste plaats zelf beter voel daarbij. Van mezelf afsluiten of boos worden op een ander heb ik vooral zelf last, als ik daar lang in blijf.
Je vriend geeft je terug dat hij ervaart dat jij hem “altijd” afbreekt. Weet je wat het is wat jij doet dat hem dat gevoel geeft? Herken je dat? Zo ja, zou je dat willen veranderen? Weet je wat je anders kunt doen?
Verder voor nu een paar suggesties:
Nogmaals: ik ben hier vooral ingegaan op jouw kant, omdat jij degene bent die zich hier meldt. Dat waardeer en respecteer ik zeer! Natuurlijk zullen er ook gevoeligheden aan zijn kant zijn waar hij iets aan zou kunnen doen, natuurlijk zal er ook gedrag van zijn kant zijn wat anders kan en jou minder zou triggeren in jouw gedrag dat niet werkt. Maar ik spreek nu niet met hem. Het is zelfs juist belangrijk om hem te laten. Niet te zeggen dat hij ook aan het werk moet of zo. Hem vooral niet te zeggen dat hij gevoeligheden zou hebben of hem wijzen op gedrag dat niet werkt. Hem zijn eigen beweging laten maken. Of niet.
Wees zacht! Heb compassie. Vooral en in de eerste plaats voor en met jezelf. En waar dat bereikbaar is voor je, ook voor en met hem. Er is veel mogelijk. Er zijn veel kansen nu. En als je daar ondersteuning bij wilt, voel je vrij om contact met me op te nemen.
HARTelijke groet,
Henny
Dag Henny,
Alvast bedankt voor je reactie! Ik heb er reeds heel wat moed kunnen uithalen en ook de tips neem ik ter harte. Ik doe mij best om het woord “bedriegen” niet in de mond te nemen. Echter heb ik het idee dat hij haar niet helemaal kan/wil laten gaan. Hij zegt dat hij niets van zich laat horen. Ik vraag me gewoon af voor hoelang. Dat afbreken is denk ik bij mij eerder een vorm omdat ik hem niet kan bereiken. Hij sluit zich af en dan val ik aan. Ik had ook altijd het gevoel dat ik op de 2de plaats kom. En sprak ik hem hierover aan geeft hij aan dat zijn sport altijd voor hem belangrijk zal zijn. Ik vraag hem ook niet om zijn sport op te geven ik vraag hem enkel om samen dingen te doen en niet enkel aan zijn sport te denken. Ik herken wel dat ik hem durfde ‘af te breken’. Misschien omdat ik het gevoel had gedurende onze verbouwingen voor alles alleen te staan. Hij had verplichtingen zei hij (zijn sport). Dan val ik weer aan. Ik weet dat het fout is en dat ik dit niet mag doen. Ik wil hier zeker verandering in brengen, maar zou gewoon willen dat hij mijn kant van het verhaal ook begrijpt. Dat ik er alleen voor stond…
Hallo Lesley,
Graag gedaan! Fijn te horen hoe je reactie bij je is geland en mooi dat je moed uit hebt kunnen halen.
Mooi ook hoe je ziet hoe hem afbreken een respons uit frustratie en machteloosheid is omdat je hem niet kunt bereiken. Mooi hoe je de dynamiek van afsluiten en aanvallen helder hebt.
Laat ik eerst benadrukken … het gaat wat mij betreft bij relatie dynamieken niet over “fouten” en zeker niet over wie fout “is”! Het gaat ook niet om wat we wel of niet “mogen” doen. Het gaat vooral om wat wel en niet werkt. Ieder van jullie doet wat binnen haar / zijn vermogen ligt, je zou kunnen zeggen elk doet z’n stinkende best, alleen datgene wat tot nog toe binnen jullie bereik lag, datgene wat jullie “geleerd” hebben om te doen, waartoe jullie geconditioneerd zijn om te doen, blijkt niet te werken – en zelfs vaak een averechts effect te hebben.
Wat ik ook lees in wat je nu deelt is een dynamiek die in nogal wat relaties actief is, namelijk die van vergelijken en boekhouden, die van rechtvaardiging ook. Als jij mag terugtrekken, mag ik aanvallen. Als jij niet helpt in de verbouwing, mag ik je afbreken. Een dynamiek van belonen en straffen ook. Van door controle middelen, manipulatie middelen van de ander gedaan te krijgen wat we graag willen. Zonder oog ervoor dat de twee partners niet in contact zijn met elkaar. Zonder bewustzijn dat DAT het belangrijkste obstakel is. Dat ze niet in contact zijn met zichzelf, en niet met de ander. Niet bewust van en zonder aandacht voor wat er werkelijk speelt bij de ander. Zonder begrip van, begrip voor en acceptatie van hoe iets is voor een ander. Heel begrijpelijk allemaal … we hebben zo de handen vol aan onszelf. We zijn uit contact met onszelf. Zorgen niet goed voor onszelf …
En we leven vaak vanuit angst. Angst een ander te verliezen ook. Angst om een leefsituatie kwijt te raken. Angst waardoor we ons niet (meer) vrij voelen onszelf te zijn.
We zijn vaak geconditioneerd om door relaties te bewegen in een dynamiek van (afdwingen door) belonen en straffen. Waarbij onthouden van liefde, van beloning, van aandacht ook een vorm van straffen is. De angst en frustratie, het uit contact zijn met onszelf, maken dat we steeds minder contact hebben met de liefde die in ons leeft. Dat we steeds minder vanuit liefde handelen ook. En juist dat laatste is misschien wel wat ons het meeste pijn doet. Niet als liefdeloos ervaren gedrag van een ander. Maar dat we onszelf blokkeren in het laten stromen van onze liefde. Want dat is onze natuur is mijn persoonlijke ervaring. En als we onszelf daarvan onthouden, doen we vooral onszelf pijn.
Je schrijft dat je het gevoel had dat je op de 2e plaats komt. Dat roept bij de vraag op: op welke plaats stel je jezelf? Hoe stel je jezelf misschien op de 2e plaats? Hoe laat je na jezelf op de eerste plaats te stellen? Het is wat zuur, maar het is waarschijnlijk zo dat het niet lang houdbaar is dat als we onszelf niet op de eerste plaats stellen, dat een ander dat wel doet met ons. De buitenwereld is in mijn ervaring vaak een spiegel van onze binnenwereld. Mogelijk doe je zelfs ook het afbreken wat je naar hem deed, regelmatig ook met jezelf …?
Ik begrijp je reactie nu, dat je zo graag begrip van zijn kant wil. Begrip ervoor dat je er alleen voor stond. Dat het zwaar is geweest voor je. Helaas vrees ik dat dat niet gaat werken voor je. Je kracht ligt bij jezelf. Hoe zou het zijn als je zelf begrip op kunt brengen voor jezelf? Hoe zou het zijn als je – in relatie tot hem – eerst eens probeert te begrijpen waar zijn gedrag mee samenhangt? Wat hem beweegt om jou alleen te laten met de verbouwingen. Wat er in hem speelt om meer aandacht te geven aan sport activiteiten dan aan thuis activiteiten en samen zijn met jou? Zou je dat van hem willen horen? Weet je hoe hij zich werkelijk voelt in het leven? Hoe hij zich voelt in aanwezigheid van jou?
Mijn uitnodiging is om hem niet ergens op aan te spreken (dat is een vorm van aanvallen), maar hem (meer) te gaan vragen. Vragen vanuit een staat van werkelijke nieuwsgierigheid. Vragen om te ont-dekken. Om te ont-moeten. Open. Zonder agenda, zonder zijn antwoorden te gebruiken als munitie voor je eigen belang. Om de man achter je man eens dieper te leren kennen.
Dus niet hem vragen om iets te doen, niet hem vragen om iets wat jij graag van hem zou willen, maar vragen om te weten te komen. Niet “vragen om” maar “vragen naar”.
Mocht je je hiertoe bewogen voelen, geïnspireerd voelen, dan zijn er een paar dingen het succes van een dergelijke uitwisseling positief kunnen beïnvloeden:
Voor zover dat mogelijk is, kijk of je vooral bevestiging kunt geven en waardering kunt geven voor dat hij met je deelt.
Nogmaals, ik begrijp dat er een groot verlangen naar begrip, naar gezien worden, is bij jou. Het is zo vervelend en moeilijk en pijnlijk om er alleen voor te staan. Het is zo ontmoedigend, ontkrachtend en pijnlijk om op de 2e plaats te komen. Maar om het patroon van aanvallen en terugtrekken te doorbreken, zal er één als eerste over de streep moeten. Over de streep WILLEN bij voorkeur. Misschien wil jij dat zijn …? En liefst niet om de ander (ook) over de streep te halen. Maar simpelweg omdat JIJ over de streep wilt. Omdat JIJ wilt stoppen met de strijd. Wat de ander doet is aan hem.
Mogelijk denk je: maar ik was al over de streep, ik heb al zoveel water bij de wijn gedaan … bijv. door er alleen voor te staan in de verbouwing. Maar dat zie ik als iets secundairs, als een gevolg van elkaar niet meer bereiken op een ander vlak / niveau en eerder en langer al. Met over de streep komen refereer ik naar het stoppen van de dynamiek. Met stoppen met aanvallen (of terugtrekken, in zoverre dat iets is wat je ook soms doet). Stoppen met aanvallen ook als respons weer op er alleen voor staan. Niet omdat je fout bent of doet. Maar omdat het niet werkt. En om jezelf de gelegenheid te geven om te ontdekken of er andere manieren zijn die beter werken … Om de verbinding weer te herstellen. Om vanuit contact met jezelf te onderzoeken of en hoe je weer – echt – contact met hem kunt krijgen.
Tot slot: mogelijk is er een behoefte aan compensatie voor wat in het verleden is gebeurd. Ik zie daar eerlijk gezegd weinig heil in. Wat in mijn ogen het beste werkt is te geloven / weten en accepteren dat je elk gedaan hebt wat je kon, te accepteren dat je dingen hebt gedaan die de ander als pijnlijk heeft ervaren, te accepteren dat de ander dingen heeft gedaan die jij als pijnlijk heeft gevonden. Niet te proberen of willen dat weg te poetsen of op te lossen. Maar een frisse start zien te maken. Een weg vinden om het verleden te laten voor wat het was. En een nieuw heden en een nieuwe toekomst te creëren. Je hoeft elkaar in mijn ogen ook niet te vergeven. Elkaar accepteren en onszelf accepteren levert waarschijnlijk meer op. (H)erkennen wat ons eigen aandeel is geweest in wat niet werkte, en de ander dat voor zichzelf laten doen. Kijken wat je nu kunt doen, stapje voor stapje, wat wel of beter werkt.
En daar ben je mee bezig. Zo mooi en krachtig mee bezig. Zo moedig mee bezig. Wat het je ook zal brengen in de relatie met je partner, het zal je heel veel brengen in de relatie met jezelf. En dat is lijkt me wat het meeste telt!
HARTelijke groet,
Henny
Dag Henny,
Nogmaals hartelijk dank voor de respons en de vele goede tips. Ik heb gisteren echter opnieuw moeten ontdekken dat hij bij dat meisje zat. Hij was er enkel mee aan het praten en was haar een bezoekje gaan brengen omdat ze ziek was. Hijzelf voelde zich ook niet goed en ik was bezorgd en toonde echt interesse aan mijn kant. Echter heeft hij me weer belogen. Ik voel dat mijn grens is bereikt en heb hem gevraagd me nu met rust te laten. Het vertrouwen is voor de zoveelste keer geschonden. Heb hier vooral uit geleerd. Hij legt een groot schuldgevoel bij mij en ik herkende men eigen aandeel. Iets wat hij niet deed. En in een relatie zit je met 2. Spijtig dat het op deze manier aan zijn eind moet komen. Ik heb een huis, dieren. Al deze dingen komen er ook nog eens bij, bovenop het verdriet…
Bedankt voor de steun. Heb door je tips ook heel erg veel bijgeleerd. Ik probeer nu vooral aan mezelf te denken hier heelhuids door te komen. groeten Lesley
Hoi Lesley,
Mm, wat vervelend voor je! En het is vaak lastig als we ons eigen aandeel (h)erkennen en de ander doet dat (nog) niet. Bovendien is verantwoordelijkheid nemen voor wat ons aandeel is en daar verandering in brengen niet altijd een garantie op herstel in een relatie met de ander. Het is, of kan dat zijn, echter altijd een herstel van de relatie met onszelf. Fijn dat je ervaart veel bijgeleerd te hebben. Een goede zaak lijkt me, dat je vooral aan jezelf denkt nu, dat je jezelf op de eerste plaats stelt. Dat het je veel goeds mag brengen, ik wens je dat er een tijd komt dat je terugkijkend kunt zeggen dat deze periode, hoe moeilijk ook nu, het begin is geweest van heel veel beters in je leven.
Met liefdevolle en HARTelijke groet,
Henny
Henny, mijn vriend en ik zijn elkaar aan het verliezen. We zitten in een patroon vast dat moeilijk te doorbreken is. Al aantal jaren geeft mijn vriend aan zich niet gelukkig te voelen en zegt dat het niet goed gaat tussen ons. Op die momenten krijg ik veel verwijten naar mij toe geworpen en geef ik aan tijd nodig te hebben, maar kom er vervolgens niet meer op terug. Hij is een zeer sterke persoonlijkheid die echt wel moeite heeft met emoties tonen en snap dan ook dat als ik dan niet reageer dit hem veel pij doet.
Begin dit jaar hadden we zo’n hoog opgelopen ruzie dat ik naar mijn ouders ben gegaan, zo’n drie weken. Ieder gesprek liep uit op Alleen maar verwijten naar mij en pijnlijke woorden (ben een trut en heb geen gevoel en wil om naar hem te luisteren). Hiermee, vind hij, heb ik alles kapot gemaakt. En krijg ook niet de kans om het goed te maken. Hij komt uit het zuiden van het land en zit in het noorden voor mij een mijn familie en dar voelt hij zich nu nooit meer goed bij.
Ik heb nooit echt een relatie gehad en krijg dit ook regelmatig van hem te horen. Ik kan niet communiceren en ben niet volwassen in mijn gedrag. Ik blokkeer tijdens zijn woede aanvallen. Daarnaast ben ik op het moment 30 weken zwanger en de ruzies helpen ons niet. We zouden allebei bij coach aan de slag gaan maar gij vind nog steeds dat jet aan mij ligt en hij prima in elkaar steekt dus is zijn coach sessie gestopt.
Hij zegt dat ik hem niet begrijp en het niet eens probeer. Als ik met vragen kom om te onderzoeken is dat voor hem bewijs dat ik het dus niet begrijp. Vragen als : wat zit je pijn precies, welke zorg zit erachter? Hij klapt uitelkaar als ik de vrage stel. Hij vind dat ik me in hem moet verplaatsen , dat probeer ik maar hoe maak ik hem duidelijk wat ik dan voel en zie zonder dat hij vind dat ik het weer niet begrijp? Of het niet probeer. Ik wil heel graag openstaan maar voel me gesloten. Als hij vraagt wat wil je van een relatie weet ik geen antwoord on the spot en is voor hem kennelijk weer bewijs dat ik geen idee heb… ben radeloos en ten einde raad…
Help me
Esther
Hallo Esther,
Wat ik vooral uit je bericht oppik is hoe gevangen je je voelt in jezelf en in deze situatie. Dat je zo graag anders wilt, maar niet weet hoe.
Wat het jou en jullie onder meer lastig maakt – en velen met je – is dat gesprekken onder meer gaan over wie doet wat. Vergelijken, schuld toewijzen, verwijten … hoe begrijpelijk ook, het brengt ons alleen verder van huis, zowel van onszelf, als van de ander.
Wat je deelt gaat voor een groot deel over hoe je partner jou ervaart. Hoe hij (niet goed) in zijn vel zit en zich niet gelukkig voelt in jullie relatie. Ik ben benieuwd: hoe voel JIJ je? Even los van dat je de ruzies moeilijk vind? Hoe zit jij in je vel, als je hoe hij in zijn vel zit even buiten beschouwing laat? Hoe zie jij hem? Wat verwacht je van hem? Je zegt dat je vriend aangeeft zich niet gelukkig te voelen en zegt dat het niet goed gaat tussen jullie. Hoe is dat voor jou?
En als je off the spot die vraag zou kunnen beantwoorden, wat is het dan dat je van een relatie wil? En weet je wat hij van een relatie wil? Niet in de zin van kun je dat inschatten of raden, maar weet je van hem wat hij van een relatie wil en van jou wil?
Wat je deelt roept veel vragen bij me op, wekt mijn nieuwsgierigheid. Met name naar jou. Nieuwsgierig naar meer over de finesses van de dynamieken tussen jullie. Als je wilt, kunnen we een keer bellen, dan kan ik wat meer horen over wat er speelt.
Alvast een uitnodiging (hoe moeilijk misschien ook): neem de kracht van zijn reacties en verwijten niet te persoonlijk! Ieder heeft zo zijn/haar aandeel in jullie dynamiek en ook hier ook hij. Maar ga hem dat zeker niet zeggen! Gebruik dat slechts om jezelf minder aangevallen te voelen voor zover mogelijk. Voor zover je weet wat jouw aandeel is kun je natuurlijk altijd wel kijken naar wat jij anders kunt doen. Wat jij kunt doen om minder olie op het vuur te gooien. Wat jij kunt doen om meer veiligheid te creëren voor hem in jullie samen zijn. Niet dat je daar verantwoordelijk voor bent, niet dat je verantwoordelijk bent voor hoe hij zich voelt en hoe hij op jou reageert. Maar je kunt wel kijken of je jouw deel van de stekker eruit kunt trekken en zien wat er gebeurt.
Zoals gezegd, ik kijk graag eens nader met je naar wat er speelt tussen jullie. Voel je vrij eens te bellen (06-24213133).
HARTelijke groet,
Henny
Ik zou graag een keer bellen, komt vandaag gelegen?
Hallo Esther, ik heb je een email gestuurd over gelegenheid contact. Tot bels! HARTelijke groet, Henny
Beste Henny,
Een tijdje geleden heb ik hier een vraag gesteld en veel gehad aan jouw adviezen. Sindsdien heb ik de vragen hier en je reacties met veel belangstelling gelezen. Ik vind dat je een boeiende kijk hebt op relaties en vind het heel mooi dat je zoveel tijd steekt in het geven van uitvoerige en betekenisvolle reacties. Al denk ik zelf dat het verwachten of heel sterk hopen op dingen van onze partner iets is wat heel sterk aanwezig is bij veel mensen en maar heel moeilijk uit te schakelen valt. Maar je hiervan bewust zijn, is al een eerste stap:-)
Helaas ben ik in de relatie met mijn vrouw niet veel verder geraakt. Hoewel ik geprobeerd heb om jouw adviezen in de praktijk te brengen en de situatie als een kans te zien een nieuwe relatie op te bouwen, moet ik eerlijk toegeven dat dit heel moeilijk was en dit mij ook niet zo goed gelukt is. Ik heb gemerkt dat ik nog heel vaak gereageerd heb vanuit de pijn en het onbegrip voor haar plotse beslissing. Dat die beslissing op zo’n korte tijd na ons huwelijk is gekomen, is ook een factor waar ik het bijzonder moeilijk mee had/heb. De afstand tussen ons is dan ook altijd maar groter geworden, en we hebben nog maar weinig contact. Elk gesprek over onze relatie was heel moeilijk. Ik had ook heel veel nood aan een uitleg, een verklaring hiervoor, en zij kon mij die maar moeilijk geven. Verbindende, plezierige momenten zijn er eigenlijk niet meer geweest. Wel zijn er enkele serene momenten geweest, maar die hebben ons ook niet dichter bij elkaar gebracht. Felle ruzies waren er ook nauwelijks. Alleszins geeft zij aan helemaal geen gevoel meer voor mij te hebben, maar zich wel schuldig te voelen. Zij heeft ook gevoelens voor iemand anders. Ik ben die nood aan een uitleg ondertussen wel aan het laten varen. Dat is al een begin.
Ik ben ondertussen over de eerste schok heen, al doet het nog steeds heel veel pijn. Ik probeer in de eerste plaats terug plezier te vinden in het leven, en dat begint af en toe al een beetje te lukken.
Vele groeten,
P.
Hallo P.,
Dank je voor de terugkoppeling over je ervaringen met de interactie op deze pagina. Fijn ook te horen dat mijn respons op jouw bericht waardevol was voor je. En fijn om je waardering te ontvangen!
Ja, het verwachten of heel sterk hopen op dingen van onze partner is onmiskenbaar iets wat bij veel mensen, zo niet de meesten, aanwezig is. En ja, het is zeker niet gemakkelijk om daar anders mee om te gaan. Het is zeker al een eerste stap om ons daarvan bewust te zijn, ik zie dat zelfs als een bijzondere en grote stap!
Ik vind het mooi om te lezen hoe je hebt geprobeerd om het anders te doen in relatie tot je vrouw. Ik vind het heel mooi om te lezen hoe je bewust bent van welke dynamieken in jou spelen. Hoe je verantwoordelijkheid neemt voor wat (in) jou beweegt. Ook al heeft het je (nu!) niet gebracht wat je graag wilde.
In mijn ogen een bijzonder, krachtig, moedig begin dat je hebt gemaakt, en heerlijk dat het je af en toe al lukt om terug plezier te vinden in je leven. Het grootste cadeau wat je jezelf, en ook de mensen om je heen kunt geven.
Ik wens je graag heel veel moois!
HARTelijke groet,
Henny
Beste Henry,
Ik ben 3 jaar samen met mijn vriend en sinds 8 maanden wonen we samen. Ik herken heel veel in het aanvallen – terugtrekken en de laatste tijd ook steeds meer aanvallen – aanvallen. Als ik uw artikel zo lees dat klopt het zeker dat ik juist toenadering zoek en me meer verbonden wil voelen met me partner. Ik heb ook het idee dat er steeds meer afstand tussen ons ontstaat en minder aandacht voor elkaar hebben. Echt een goed gesprek hebben we al tijden niet meer gevoerd. Hij zit ook veel in zijn telefoon wat voor mij een barrière op werpt om te gaan praten. Ik weet namelijk dat als hij met zijn telefoon bezig is en ik wat zeg dan luistert hij amper en krijg ik vaag een reactie. Ik heb daar weleens wat van gezegd op sommige momenten wordt hij dan boos op mij en op andere momenten begrijpt hij het wel (als we in een restaurant zitten bijvoorbeeld). Intimiteit hebben we wel veel. We knuffelen en kussen veel de hele dag dus daar ligt het niet aan. Ik voel ook echt zijn liefde alleen voel ik me niet verbonden omdat ik Denk dat we te weinig communiceren. Ik twijfel hierdoor veel over mijn relatie er spelen daarnaast ook andere dingen. Ik loop namelijk spreekwoordelijk gezegd op me tenen in de relatie. Ik ben van nature conflict vermijdend. Ik zeg dus niet hoe ik me voel of als ik dingen vervelend vind omdat ik bang ben voor ruzie. Ervaring heeft me ook geleerd dat ik met mijn partner ook bijna altijd ruzie krijg als ik wel wat zeg. Hij voelt zich heel snel persoonlijk aangevallen. Op het moment dat we dan ook ruzie hebben is er totaal geen begrip voor elkaar (van beide kanten niet). Ik heb wel het idee dat ik me best doe om hem te begrijpen maar lukt me niet altijd andersom heb ik juist het idee dat hij totaal niet luisterd naar mij. Ruzies resulteren er dan ook vaak in dat we het of gewoon laten gaan zonder het echt goed uit te praten (we komen er namelijk echt niet uit) de relatie is mij dan teveel waard dat ik me over mijn verschillen heen zet en ik geloof dat hij dat andersom ook doet.
Daarnaast heb ik nog een probleem. Ik ben vroeger door mensen die heel belangrijk voor mij zijn veel voorgelogen. Dit heeft bij mij ervoor gezorgd dat ik mensen niet snel vertrouw. Aan het begin van onze relatie vertrouwde ik mijn vriend compleet. Hij betrok me toen ook echt bij alles in zijn leven. Het laatste jaar betrekt hij me steeds minder bij dingen. Hij gebruikt op momenten wel eens drugs niet veel. Dit was al zo toen we een relatie kregen. Dit heb ik geaccepteerd ook al hou ik er zelf niet van. Ik wilde alleen wel dat hij daar open en eerlijk over zou zijn tegen mij en dat heb ik hem ook altijd gezegd. Nu is hij daar niet altijd open over geweest waardoor ik hem niet meer kan vertrouwen. Ik heb hier met hem over gesproken. Hij wil hier zijn best voor doen door minder uit te gaan en heeft beloofd eerlijk te zijn over zijn drugs gebruik, maar toch kan ik het niet loslaten. Zit heel erg ik twee strijd. Ik Twijfel of hij gewoon niet altijd eerlijk is tegen mij of dat door mijn ervaringen in het verleden ik snel beren op de weg zie (en misschien zelfs wel opzoek).
Afgelopen twee maanden zijn we samen 2 keer op vakantie geweest. Dan gaat alles super tussen ons en voel ik me echt verbonden met hem, maar zodra we weer thuis komen vallen we weer in oude patronen (ook al neem ik me voor het gevoel van de vakantie voort te zetten).
Ik hou super veel van deze man en we kunnen het erg leuk hebben samen maar toch zijn er veel verschillen en problemen tussen ons dat ik niet in zie hoe we deze problemen kunnen overwinnen. Ik weet namelijk dat als ik alles zou zeggen wat ik wil zeggen dan hebben we veel vaker ruzie.
Ik ga van binnen stuk aan deze situatie en in mijn gedachten is de beste optie om de relatie te beeindigen, maar die gedachte kan ik ook niet aan. Ik hou nog veel van hem. We hebben onze hele toekomst samen ingericht. Het idee dat ik hem nooit meer ga zien/voelen, dat ik hem los moet laten is ondraaglijk.
Ik weet dat er wel sowieso wat moet veranderen is onze relatie, maar weet niet hoe. Ik heb me twijfels over onze relatie nog niet met hem besproken omdat ik zelf niet meer weet wat ik wil en moet en omdat ik bang ben dat ik door dit te zeggen nog meer kapot maak tussen ons.
Hopelijk kunt u me helpen
Groetjes Anouschka
Hallo Anouschka,
Dank je voor het hier delen van waar je tegen aan loopt. Waarschijnlijk zijn er tussen je partner subtiele dynamieken actief die hier niet gelijk helder worden (een ook dynamieken waar jullie, hoewel misschien niet zo subtiel, mogelijk niet zo bewust van zijn). Ik denk dat ik in een gesprek meer voor je kan betekenen, dan hier in een schriftelijke reactie. Die zal ook geven, maar voel je vrij contact op te nemen.
Wat ik lees is dat je een gevoel van verbinding mist in de zin van niet de hoeveelheid / kwaliteit aandacht ontvangen waar je naar verlangt. Mogelijk betekent je gevoel van verbinding missen ook dat je behoefte hebt aan meer zekerheid / veiligheid, is dat zo? Ik vind het bijzonder om te lezen dat je zijn liefde voelt (wat in mijn perspectief (een uiting van) verbinding is) en je tegelijk verbinding mist. Of is het niet vaak genoeg dat je dat voelt? Ervaar je dat hij te weinig present, echt aanwezig, is als jullie samen zijn?
Dat gesprekken over wat er mist voor jou, of wat je nodig hebt, snel kunnen ontsporen vind ik niet vreemd. Dat is een ervaring die veel stellen met jou en jullie delen. Het is een kunst op zich om voor onszelf te vragen waar we naar verlangen op een manier dat de ander niet snel het gevoel kan krijgen dat deze iets verkeerd doet of tekort schiet. Het is een interessante conditionering dat als mensen iets nodig hebben voor zichzelf, ze (soms ook onbedoeld en onbewust) de neiging kunnen hebben beschuldigend en verwijtend te worden naar mensen waarvan ze (denken dat ze) het kunnen krijgen. Het gegeven dat wij iets nodig hebben verplicht een ander die het heeft echter niet dat te geven … (nog los van de vraag of die ander dat werkelijk heeft – dingen zijn soms anders dan ze lijken).
Relaties kunnen snel sterke verwachtingen creëren van dat de ander ons zou moeten voorzien in wat we nodig hebben. Hollywood romantiek en het idee dat wij er zijn om de ander gelukkig te maken, en de ander er is om ons gelukkig te maken versterken die dynamiek. Het is één van de conditioneringen die zo “normaal” (en zelfs gewenst) lijken en tegelijk voedingsbodem is voor veel frictie in relaties. Het is een heel wankel fundament voor succesvol samen zijn, als we de ander nodig hebben om ons goed te voelen, om gelukkig te zijn.
Het is ook interessant dat het in de vakanties zo super gaat. Wat is er dan anders? Wat doe jij / hoe ben jij anders? Wat doet hij / hoe is hij anders? En wat zijn de patronen die na thuiskomst weer de overhand krijgen?
Het is niet fijn om op je tenen te lopen in een relatie. Het is juist zo fijn om je allebei vrij te voelen jezelf te zijn in de aanwezigheid van de ander. Echter … “jezelf zijn” wordt in mijn ogen wel eens vertaald op een manier die niet zo werkt om een succesvolle relatie te creëren. Omdat het verstrikt is met verwachtingen van een ander. “Jezelf zijn” betekent in mijn ogen niet mensen om ons heen, ook niet onze partner, vragen zich te gedragen zoals we dat zelf graag willen. Het betekent dat we ons vrij voelen ons te bewegen en uit te drukken op een manier die echt is, authentiek is, zonder dat we het nodig hebben dat de ander dat bevestigt of daarmee OK is.
Nu, het is fijn als we aan onze partner kunnen vragen waar we naar verlangen, op een manier dat dat goed bij de ander kan landen. Een van de dingen waar we op kunnen letten om dat succesvol(ler) te doen, is OK te zijn met een “nee”. Dat een vraag of verzoek werkelijk een OPEN vraag is en de ander werkelijk VRIJ is om daar een eerlijk, gemeend antwoord op te geven. Ontvangen van wat we verlangen blijkt ook vaak meer vanzelf te gaan, als we meer GEVEN wat we verlangen. Helaas werkt dit weer niet zo goed als we geven met een agenda om te ontvangen, om iets terug te krijgen. Of als we iets geven dat we niet werkelijk hebben. Als we op onze tenen lopen om te geven.
Een succesvolle relatie begint met goed voor onszelf zorgen. Onszelf geven wat we nodig hebben. Een succesvolle relatie vervolgt met de ander accepteren zoals deze is en de ander niet willen veranderen of verbeteren. Een succesvolle relatie kan bloeien als we de beste versie van onszelf inbrengen en erop gericht zijn het beste in de ander te zien en het beste in de ander wakker te maken. Een succesvolle relatie gedijt meer bij wat er komen brengen, wat we toevoegen, dan bij wat we komen halen. Hoe meer we onze aandacht geven aan wat er wel werkt, hoe beter het zal gaan.
Dat is wat relaties in het begin, tijdens een staat die we “verliefdheid” noemen, vaak zo succesvol en vanzelfsprekend maakt. We zien alleen het mooie in de ander. We zien alleen de mogelijkheden. Ook onder invloed van de onverdeelde aandacht die we in het begin geven en ontvangen. In de loop van een relatie neemt dat vaak af en gaan we ook meer aandacht geven aan wat we niet zo mooi vinden, wat we missen, en wat we anders willen. En kunnen we, zoals Alison Armstrong dat noemt, “frog farmers” worden, die prinsen (of prinsessen) in kikkers veranderen.
Als je wilt, heb ik drie leessuggesties voor je. De eerste twee zijn vooral gericht om vrouwen te helpen in wat zij kunnen doen om een relatie te verbeteren. Niet omdat zij de oorzaak zijn van wat niet werkt, maar omdat jij nu degene bent die de moed heeft hier uit te reiken. We kunnen allemaal alleen iets doen aan ons eigen aandeel. Ongeacht wat hij wel of niet doet. We kunnen alleen onszelf veranderen – als we dat willen. Wat de ander doet of niet doet is aan de ander.
De laatste leessuggestie gaat over ons verlangen naar verbinding.
‘Relatieproblemen oplossen in je eentje’
‘The Queen’s Code’ – Alison Armstrong
‘Als je je eenzaam voelt in een relatie’
En zoals gezegd, voel je vrij contact op te nemen (06-24213133). Ik bespreek graag met je wat je kunt doen om te kijken of je meer verbinding kunt realiseren en hoe je succesvol je verlangens met je partner kunt delen. Je verlangen naar verbinding en liefde-vol samen zijn vind ik mooi en ik waardeer het erg hoe je onderzoekt hoe je dat kunt realiseren!
HARTelijke groet,
Henny
Beste Henny,
mijn partner heft na 18 jaar aangegeven geen gevoel meer te hebben. Is nooit een echte prater geweest. Geeft aan dat haar gevoel weg is. Is jaren over haar grenzen gegegaan omdat ze ond dat dat zo horde in het huwelijk en anders bang was dat het einde relatie zou zijn. Nu ik steeds meer hoor, zie ik geen problemen in wat ze nu wil. Ze heft zich niet gehoord gevoeld etc etc, en dat zijn dingen waqar we volgens mij aan kunnen werken etc.
alleen heb ik het gevoel dat ze nu al zo een veilige haven en muur voor zich gecreerd heft dat ze geen enkle uitweg ziet dan scheiden. Ik zlef denk niet dat het een uitweg is maar vluchten. Maar goed wat kan ik doen.. Relatie therpapie ziet ze niet zitten, en ze vind het best om voor nu als maatjes door het leven te gaan. Maar is voor mij gewoon heel moeilijk om zo in 1 huis te leven, maar evt wensen met de toekomst etc legt al teveel druk.
Gebeurd het wel dat als je iemand die ruimte geeft etc, dat evt het gevoel weer terug komt of is dit gewoon een verloren zaak? Want dan kan ik beter ook gewoon opgeven, want dat is vechten tegen iets wat toch echt gaat komen.
Ik denk dat ze niet meer voelt door constant over haar grenzen heen gaan en zich niet gehoord voelen, en dat ze nu “gewoon” volledig op slot zit. ze geeft ook aan op slot te zitten en zichzelf kwijt te zijn. Maar loopt zingent nu door het huis, alsof er niks aan de hand is. Er word niet meer samen geslapen en intimiteit heft ze geen zin meer in.
Hallo Dennis,
Dank je voor je bericht en vraag! Ja, het is pijnlijk hoe dat kan gaan in relaties … hoe we van elkaar niet in de gaten kunnen hebben wat er aan de hand is. Hoe we door conditioneringen in ons denken (zoals gedachten over hoe dingen zouden “horen”) onszelf en de ander kunnen kwijt raken.
De dynamiek die je beschrijft is niet ongebruikelijk, dat de vrouw in de relatie zich voegt naar de man en na – soms vele vele jaren – in de knel komt met zichzelf. En inderdaad, een proces van afsluiting uit zelfbescherming, als overlevingsdynamiek, kan ook contact met het gevoel voor de partner verminderen. Dat hoeft niet perse te zeggen dat het er niet meer is, of niet weer zou kunnen zijn, maar ze heeft er dan minder of geen toegang toe. Wat soms ook deel is van deze dynamiek, is een wat meer dominante aanwezigheid van de mannelijke partner. Twee bewegingen die elkaar dan versterken, een meer overheersende, bepalende geneigdheid bij de man, en een meer onderschikkende, volgende geneigdheid bij de vrouw.
Mooi dat je geen problemen ziet in wat ze nu wil. Het “grappige” voor mij is wel, dat in die zin mogelijk nog steeds een meer dominerende energie aanwezig is(licht ik hieronder nog toe). Ik vermoed dat je heel treffend beschrijft dat ze zich niet gehoord voelt. Waarschijnlijk heeft ze ook het gevoel gehad dat er weinig ruimte was voor haar mening, haar wensen en verlangens, haar beweging, haar initiatief.
Ik begrijp dat dit voor jou lastig is. Misschien voelt het deels zelfs als enigszins onrechtvaardig voor je, omdat je niet in de gaten hebt gehad jarenlang wat er aan de hand was, en je er niets aan kon doen. M.a.w. het kan zijn dat er wat bitterheid is bij jou, omtrent de situatie die ontstaan is. Als dat zo is, vind ik dat heel begrijpelijk, echter dat zou wel een hernieuwde toenadering in de weg kunnen staan.
Ik wil je uitnodigen om het zo te zien, dat de relatie die je had met je vrouw voorbij is. Je gaat een nieuwe relatie met haar aan. Je moet haar weer opnieuw leren kennen. En zij moet ook zichzelf opnieuw leren kennen. Dat alles maakt dat ook jij nieuwe aspecten in jouzelf gaat ontdekken, aanspreken. Zou je dat zo kunnen zien? Dat jullie een nieuwe periode van het hof maken ingaan? Dat je haar opnieuw gaat versieren? En dat, zoals met het begin van elke nieuwe relatie, je OK bent met onzekerheid over de uitkomst. Dat je het niet gaat doen omdat je weet dat het succesvol zal worden, maar dat je het gaat doen omwille van het plezier van het DOEN. Nieuwsgierig wat dat gaat brengen.
Mogelijk sta je (en staan jullie) op de drempel van een relatie die mooier is dan deze ooit is geweest. Op de eerste plaats de relatie elk met zichzelf, en wie weet ook de relatie met elkaar.
Als je dat zou willen, als je blij kunt worden van dat perspectief, als je genoegen en voldoening kunt putten uit dit proces, ongeacht het resultaat in de zin van bij elkaar blijven of niet, dan deel ik graag een aantal suggesties met je, waarvan ik verwacht dat ze erg behulpzaam kunnen zijn. Het zijn suggesties die vooral gaan over jou, over wat jij anders zou kunnen doen. Niet omdat jij het meeste aandeel zou hebben in jullie dynamiek, maar omdat jij degene bent die de vraag stelt hier. En omdat we alleen onszelf kunnen veranderen … we hebben geen invloed op anderen (ook al lijkt dat soms zo, en besteden heel veel mensen heel veel energie om anderen naar hun hand te zetten).
Suggesties:
In mijn ogen is het prachtig, wat er gebeurt, Dennis. Een unieke kans. Je vrouw heeft het startsein gegeven voor iets wat voor jullie beiden heel mooi kan ontvouwen. Het is bijzonder dat zij nu de kracht vindt om te breken met een dynamiek die niet voor haar werkte. Het is bijzonder hoe jij – hoe moeilijk je het er ook mee hebt hoe het gaat nu – open staat voor verandering. Dat je haar wilt begrijpen. Dat je voor haar wilt wat zij wil. Ik waardeer het enorm dat je hier je verhaal deelt en je vragen stelt, en respecteer je moed!
Mocht mijn respons nieuwe vragen oproepen, voel je vrij ook die te stellen 🙂
HARTelijke groet,
Henny
Beste Henny
Bedankt voor jouw reactie en ik wacht netjes af. Ik denk niet dat het met deze man nog iets wordt, hij neemt gepaste afstand en het initiatief komt uit mij. Toch kijk ik uit naar jouw reactie. Misschien kan ik er net deze man nog iets mee of anders puur inzicht voor mezelf
Groetjes Vanessa
Wat een waar verhaal, ook mijn vriend en ik hebben een lange periode gevochten, verwijten gemaakt, aanvallen/terugtrekken. Zo herkenbaar allemaal. We zijn nu 3 jaar bij elkaar en ik had al een dochter van 6 toen we bij elkaar kwamen. En plots zag ik het, altijd maar elkaar de schuld geven van problemen, aanvallen op elkaars tekortkomingen. Maar de werkelijkheid is we hebben ze allemaal, niemand is perfect.
En dan de periode dat je erdoorheen prikt en het vanuit de ander zijn ogen gaat bekijken. Tenminste dat is wat wij hebben gedaan en idd het vergt wat oefening maar we accepteren elkaar en kunnen elkaar vertellen wat ons dwars zit en er een oplossing voor vinden… heerlijk!
Onze relatie is heerlijk en we waarderen elkaar zoals we zijn. En nog belangrijker, we genieten van elkaar en begrijpen elkaar. Praten, praten, praten en luisteren naar de ander. Dat is de kunst!
Hallo Chrisje, dank je voor het delen van jouw mooie ervaring! Klinkt heerlijk inderdaad, en zo fijn dat je je succes hier publiek maakt … een inspirerende uitnodiging voor anderen 🙂 Mooi hoe je beschrijft hoe acceptatie van de ander een van de (cruciale) ingrediënten is van het succes nu in jullie relatie. Hoe stoppen van verzet tegen wie de ander is en stoppen met de ander willen veranderen de deur opent naar meer en diepere verbinding. En meer welbevinden, zowel voor jezelf als voor de ander en samen.
Veel plezier tijdens deze nieuwe fase van jouw en jullie reis!
HARTelijke groet, Henny
Hallo Henny,
Ik heb ook een ervaring die ik wil delen.
Heb begin vorig jaar een fantastische vrouw leren kennen, de mooiste qua mens die ik ooit ontmoet heb; maar tevens ook de lastigste.
We hebben kort gedate, daarna deed ze de deur dicht. Die hield ze dicht totdat ze die in mei ineens open deed en wel voor me open stond.
We hebben daarna een relatie gekregen die heel fijn verliep. Ze heeft terloops een keer aangegeven dat ze vond dat ik haar seksueel niet aan kan. Vond ik niet leuk om te horen; maar vooruit, ik kan dat van me af zetten.
Jl november begonnen er scheurtjes te komen in de prille relatie. Ze nam wat meer afstand en ik begon een onderbuik gevoel te krijgen dat er iets niet klopte en (heel fout en spijt me enorm achteraf) heb haar mail gecontroleerd. Daar zag ik een afspraak in een restaurant staan terwijl ze mij had verteld dat ze met collega’s ging eten.
Daar heb ik haar mee geconfronteerd en ze ontkende alles. Ze was wel degelijk met collega’s wezen eten.
Ze confronteerde mij ook met het checken van haar mail. Stom van me en excuses aangeboden.
Zij bleef er toch wel kwaad om.
Kort daarna beeindigde ze ineens de relatie nadat ze een week wilde nadenken. Vlak voor de kerstdagen.
Die samen nog doorgebracht en ik heb de hoop uitgesproken dat we weer bij elkaar zouden komen. En 3 weken voor het beeindigen van de relatie hadden we het nog over samen wonen. Dat kan ik niet rijmen.
Haar reden om te stoppen dus: ik vraag teveel bevestiging. Ik claim haar volgens haar.
Ze was niet meer blij om me te zien.
En zij vind dus dat ik haar klem zet met mn aanwezigheid; dat ze onvoldoende ruimte krijgt (tijdens de relatie, nu krijgt ze alle ruimte van me; maar komt ze ook niet in mijn richting). Ze voelt zich benauwd door.
Sindsdien hebben we dagelijks contact. We hebben al diverse malen afgesproken en daarin is het contact warm. Wel komen alle afspraken tot stand op mijn initiatief terwijl ik zo hoop op een stap van haar in mijn richting.
En als ik aan geef dat ze ook wel eens initiatief mag nemen; dan reageert ze als een adder gebeten; dan draait ze net zo lang tot het mijn schuld is. Daar is ze goed in.
Ze vind dat ze afstand mag nemen en dat het haar goed recht is om dit te doen.
Dat ze zich terug trekt in haar schild.
Ik wil haar nog steeds graag terug, mag haar graag zien.
Ze heeft ooit bij me aangegeven dat ze vindt dat haar vader narcistisch is (en dan denk ik: die appel valt niet ver van de boom) en zelf vindt ze zichzelf ADD trekjes hebben. Desondanks vind ik haar prachtig. Ze heeft bij mij wat los gemaakt. En zij doet geen stap in mijn richting. Ze houdt mij op afstand.
Vrienden adviseren me om haar te verwijderen van mn telefoon en geen contact meer te zoeken.
Ik heb ook heel sterk het gevoel dat een Ex van haar weer contact heeft gezocht en dat dit tot haar verwijdering van mij heeft geleid.
Ik doe voor mijn gevoel zo goed mn best voor haar en heb dat altijd gedaan; waarop ze al eens zei: misschien doe je wel te goed je best. Snap ik niet. zoiets bestaat niet voor me.
Ik doe mn best voor jou. Ik geef je een bos bloemen eens in de maand bijvoorbeeld om mn genegenheid te tonen. En zij: nooit.
Vrienden vinden dat ze misbruik van mijn goedheid en zachtheid maakt terwijl ik gewoon nog gek op haar ben.
En ook ik loop dus eigenlijk al die tijd met mn ziel onder mn arm. Dat op mn 42e.
Moeilijke is: vind het heel lastig om dan maar totaal niet te appen of totaal haar te verwijderen. Omdat die lijn open wordt gehouden. Ik herken veel in berichten van anderen. Moeilijk hoor.
Wat is
Fijne dag!
Hallo Erik,
Dank je voor het openhartig delen van jouw ervaring. Fijn dat je een vrouw hebt ontmoet waar je zoveel moois in ziet!
Als ik je bericht mag samenvatten, dan lijkt een centrale dynamiek tussen jullie dat jij behoefte hebt aan meer verbinding, contact, toenadering en zij behoefte aan meer vrijheid, onafhankelijkheid en ook afstand. Een beweging van toenadering zoeken door jou roept een respons bij haar op van weg bewegen en een beweging van afstand nemen door haar roept bij jou een beweging op van meer contact zoeken.
Een veel voorkomende dynamiek … Waarbij het lijkt dat er een belangentegenstelling is tussen behoefte aan verbinding en zekerheid bij de een en behoefte aan vrijheid en onafhankelijkheid bij de ander.
Jij bent degene die zijn ervaring deelt hier, wat betekent dat ik me in mijn antwoord beperk tot jouw aandeel in deze dynamiek. Ik begrijp hoe moeilijk het kan zijn als je meer verbinding wilt ervaren, meer zekerheid wilt, meer intimiteit en je partner beweegt vaak juist weg als jij dichterbij wilt komen. Helaas is naar de ander aangeven dat deze ook initiatief mag nemen waarschijnlijk onderdeel van wat deze als “claimen” ervaart. De vraag die ik hier wil beantwoorden is “wat kan IK (= jij) anders doen” (in plaats van wat zou de ander anders kunnen doen, of hoe beweeg ik de ander om anders te doen).
Er zijn twee uitgangspunten, intenties, afspraken zo je wilt, waar ik stellen graag toe uitnodiging om in overweging te nemen.
De eerste is de overeenstemming om elk verantwoordelijk te zijn voor het eigen welbevinden. M.a.w. jij bent niet verantwoordelijk voor het welbevinden van de ander, en de ander niet voor het welbevinden van jou. Anders gezegd: we hebben de intentie dat we elk goed voor ons zelf zorgen en dat we elk de beste versie van onszelf meenemen in de relatie (en niet de ander nodig hebben om die beste versie te zijn).
De tweede is dat we de ander accepteren hoe deze is. Dit betekent: we gaan niet een relatie aan met een toekomstbeeld of ideaalbeeld van de ander, maar we kiezen voor een relatie met de ander zoals deze nu is. Zonder dat deze hoeft te veranderen.
Misschien zijn dat twee intenties, uitgangspunten waar je eens je gedachten over wilt laten gaan? Zijn dat intenties die je zou willen omarmen? Wat zou dat betekenen voor hoe jij je tot haar verhoudt en voor jullie relatie?
Voor mij is het ook interessant om de opmerking over jullie sexualiteit te lezen in relatie tot andere dingen die je deelt. Sexuele aantrekking heeft polariteit nodig. Heeft afstand nodig. Dat klinkt misschien gek, maar erotische spanning en aantrekking is een delicaat spel van afstand en nabijheid. Van veiligheid en risico. Van vertrouwdheid en het onbekende, het verrassende.
Wat je beschrijft als “mijn goedheid en zachtheid” en je verlangen om dichtbij te zijn, kan andere aspecten van jou mogelijk smoren. Aspecten die zowel in je relatie als in je sexualiteit een rol kunnen spelen. Het zijn zo’n mooie kwaliteiten, die goedheid en zachtheid, iets waar veel vrouwen in een man naar verlangen. Het zijn volgende, verbindende kwaliteiten. Wellicht kun je eens onderzoeken hoe de verhouding is tussen overgave / volgen en initiatief nemen en onafhankelijkheid in jou. In jou als persoon en in jou in je relatie tot de vrouw waar je naar verlangt. En ik bedoel niet initiatief in de relatie, maar initiatief in je eigen leven. Leiding nemen in en richting geven aan je eigen leven, los van en onafhankelijk van een partner. En … wellicht kun je je gedachten ook laten gaan over een partner die juist deze kwaliteiten waardeert en er behoefte aan heeft …
In hoeverre voel je je vrij jezelf te zijn in relatie tot haar? Of is veel van wat je doet afgestemd op haar? Gevoed door het verlangen het haar naar de zin te maken en haar voor je te winnen? Dat lijkt heel mooi en logisch, maar blijkt vaak niet te werken, of maar kort te werken. M.a.w. hoe zou het zijn om eens minder je best te doen voor haar? Alleen iets voor haar te doen, als je dat werkelijk graag zelf wilt, niet omwille een respons van haar? Hoe zou het zijn om te experimenteren met meer jezelf zijn in je relatie met haar, en je te gedragen hoe JIJ wilt, omdat dat goed voelt voor je ZELF? Zonder iets van haar te vragen. En haar de vrijheid te geven om daar op haar manier mee om te gaan (je kunt overigens waarschijnlijk weinig anders, want het klinkt als dat zij haar vrijheid wel NEEMT, als ze het gevoel heeft dat ze die niet krijgt).
We kunnen mensen niet naar onze hand zetten. We kunnen alleen onszelf naar onze hand zetten. En hoe meer we dat doen, hoe meer we de kans hebben dat we iemand aantrekken die werkelijk bij ons past, met ons matcht. Wie weet is zij dat. Misschien ook niet. Het klinkt wellicht paradoxaal, maar waarschijnlijk kom je daar het beste achter als je haar inderdaad los laat. Als je stopt met aan haar trekken. Stopt met dingen van haar te verlangen die zij niet uit eigen beweging lijkt te doen nu. Als je bloemen geeft omdat je je liefde en enthousiasme simpelweg wilt uitdrukken, niet omdat je haar aan je wilt binden of haar waardering wilt. Dat het plezier van het geven zit in het geven, niet in wat daarvoor retour komt. Als dat niet in balans voelt voor je, is de kans groot dat je niet geeft om te geven, maar om te ontvangen. En dat voelt voor een ander niet prettig. Sommige mensen zijn daar heel sensitief voor. Dat voelt dan als een soort “haakje”, en zeker mensen met een sterk verlangen naar vrijheid en onafhankelijk vinden het niet fijn om zich aan een “haakje” te voelen.
Je schrijft “ze heeft wat bij mij los gemaakt”. Dat is super fijn. Het wordt daarmee echter niet de “taak” van een ander om dat te blijven doen, simpelweg omdat dat zo fijn is voor jou en jij nu het gevoel hebt dat je haar daarvoor nodig hebt. Wat is het wat ze heeft los gemaakt in jou? Hoe kun je dat leven zonder dat zij dat hoeft in te vullen? Wat heeft ze wakker gemaakt in je?
Het is fijn als we in een relatie elkaar kunnen geven en van elkaar kunnen ontvangen wat we nodig hebben, waar we naar verlangen. Het is fijn als we kunnen vragen om waar we behoefte aan hebben en kunnen beantwoorden waar de ander om vraagt. Dat werkt echter het best als er een basis is van voor onszelf kunnen zorgen. Vanuit op onze eigen benen staan vragen aan de ander. Vragend vanuit OK zijn met als het niet gegeven wordt, en gevend vanuit voldoening puttend uit het geven zelf. Het werkt het best als we geen boekhouders worden van een balans van geven en ontvangen en van de mate waarin we elkaars behoeften vervullen. Als er een vanzelfsprekendheid is in die uitwisseling. Als er vrijheid is daarin. Als we alleen geven wat we ook werkelijk hebben. En WILLEN geven.
En ik snap … niet gemakkelijk om toe te passen wat ik hier beschrijf. Toch nodig ik je graag uit om er eens mee te gaan experimenteren, mee te gaan spelen. En te kijken wat zich ontvouwt …
Als je wilt, kijk ook eens naar deze twee artikelen, wellicht bieden die ook aanknopingspunten:
– ‘Ontwrichtende dynamiek in de liefde’
– ‘Verlangen naar verbinding’
Tot slot: er is niets mis met een gevoel van met onze ziel onder de arm lopen. Je bent niet de enige, en vaak is het een begin, of versnelling, van een reis naar heel veel moois. En ook niets mis met ons op ons 42e zo voelen. Zeker niets mis met jou! Wat ik lees, is dat er deuren aan het openen zijn, deuren naar nieuwe, prachtige dimensies van het leven. Ik wens je dat je er vooral van kunt genieten, in vertrouwen dat je je weg wel zult vinden!
HARTelijke groet,
Henny
Beste Henny. Ik heb al veel gelezen op deze site en veel inzichten gekregen..ik ben in gevecht van loslaten of volhouden. Allereerst mijn relatie is nog niet zo heel oud ongeveer 8maanden.maar toch zijn we in een aantal strubbelingen terecht gekomen en nu heeft m’n vriend aangegeven het allemaal niet meer te weten..we hebben gisteren ons laatste gesprek gehad..hij wil rust en ruimte.ik heb dit al eerder genegeerd toen hij om deze ruimte vroegemaakt,nadat hij aangaf echt ma te denken wat deze relatie met hem doet en dat hij serieuze vragen had voor zichzelf of dat dit ergens hele serieuze vormen kon gaan aaannemen en of hij die verantwoordelijkheid aan kan..bijvoorbeeld het feit dat ik een zoon heb met een oude vriend van hem…zij zien elkaar nog zo nu en dan en ook dat beangstigend hem enorm, (alhoewel mijn ex heeft aangeven geen problemen hier mee te hebben)..Hij wilde me niet kwijt. Maar.. Hij vroeg ruimte en ik raakte in paniek.ik heb een lange heftige relatie achter de rug met de vader van mijn zoon en ben bedrogen destijds. Ik ben bang deze man kwijt te raken en ben uit paniek gaan handelen waardoor ik zijn vraag om ruimte niet respecteerde. Hij vond me leuk genoeg om toch zijn ruimte niet te nemen en bleef me zien en me gerustellen… maar sinds 3weken heeft ie het niet meer zo op n rijtje voor zichzelf. We hadden elkaar ook al die tijd niet gezien, tot gisteren dus, hij vroeg of ik langs wilde komen. We hebben een film gekeken samen, maar ik wilde toch praten over wat er nou gaande was en wat we gaan doen nu. Hij is zo erg gaan twijfelen dat ie niets meer weet.. Ja hij mist me, zei ie gisteren en mist de leuke tijden, maar hij wil nu niks met me plannen en zijn gevoelens onderzoeken. Hij heeft er geen punt achter gezet, dat niet, maar een antwoord dat ie met mij door wilt gaan kwam er ook niet uit. Ik heb hem aangeven moeite te hebben met in de wacht te worden gezet, maar hem niet kwijt te willen en dus hem de ruimte geef en dat ik geen contact zal opnemen in de hoop op een goede uitkomst.hij kon een goede uitkomst niet bevestigen, maar hij zei wel ..wat als de uitkomst wel goed is en we een fijne relatie tegemoet gaan in de toekomst? Maar ook ik weet het niet of dat de uitkomst zal zijn… Ik zag dat ie het ook moeilijk had met zijn gevoelens. Hij gaf toe dat we bij elkaar passen, we hebben veel gemeen, maar dat het allemaal heel veel voor hem is geworden. Hij ziet nu alles in het negatieve en alles heeft enorm grote vormen aangenomen voor hem. Het trekken van mij, heeft hem enorm benauwd, (al snapt hij wel dat ie daar mede oorzaak aan heeft doordat hij zich ineens afstandelijker is gaan opstellen. Ik erken ook mijn onzekerheid, angst en het feit dat ik hem spreekwoordelijk het mes op de keel had gezet.)..we weten dus wel waar het mis is gegaan en erkennen onze fouten. Maar hij twijfelt dus… en ik ben bang hem te verliezen.. ik weet niet of ik het juiste nu doe. Geef ik hem de ruimte en zal ie naar me teruggroeien. Of heb ik mijn kansen verspild door zijn eerdere wens van ruimte niet te respecteren… hoe lang wacht ik … hoe lang sta ik in de wacht…
Na dit gesprek hebben we elkaar geknuffeld, hij hield me stevig vast en hebben elkaar teder heel voorzichtig gekust en ik ben naar huis gegaan..ik heb hem toen ik thuis kwam laten weten via een appje, dat ik het er voor over heb om af te wachten hoe dit afloopt omdat ik hem niet kwijt wil..hij heeft niet meer gereageerd, wat me meteen weer in paniek deed raken..Want misschien had ik beter niks meer van me kunnen laten horen..Al bedoelde ik het goed..
ik loop eigenlijk met mijn ziel onder de arm nu… Moet ik hem vergeten … de onzekerheid is zo beknellend…
Hallo Lotte,
Een heel herkenbare ervaring die je deelt. Dank je dat je dat hier zo open doet!
De worsteling die je beschrijft is er een die veel stellen meemaken.
Om te beginnen: misschien kun je “gevecht” van loslaten OF volhouden veranderen in “ontspannen” in loslaten EN volhouden. Het is interessant hoe we “loslaten” vaak zien of invullen als “opgeven”. Onder meer geworteld in de illusie dat we iets moeten DOEN om iets bij ons te houden. Geworteld in de geconditioneerde (aangeleerde) angst dat we verliezen waar we ons niet krampachtig aan vastklampen. Wij zijn vaak het vertrouwen kwijt geraakt dat er altijd voor ons zal zijn wat we nodig hebben.
Een relatie is een spel van nabijheid en afstand. Van toenadering en weer weg bewegen. Elke relatie heeft lucht nodig. Ruimte, waarin de relatie telkens weer opnieuw vorm krijgt / gegeven wordt. Een relatie beweegt zich in het spanningsveld van onze behoefte aan vrijheid, autonomie, onafhankelijkheid en behoefte aan verbinding, versmelting en co-creatie. En dat kan een delicaat evenwicht zijn. Waarbij elk van de partners in dat veld bovendien weer zijn/haar eigen evenwicht, optimum heeft, dat niet altijd perse hoeft te matchen met dat van de ander.
Een ander aspect dat in veel relaties een rol speelt is dat één van de partners niet goed in zijn vel zit. Of beiden niet. De relatie kan dan “besmet” worden door de individuele (innerlijke) onbalans, het persoonlijke niet lekker voelen. Een onbalans die niets met de ander te maken heeft of hoeft te hebben, maar wel zijn impact heeft op de omgang met de ander en de relatie.
De angst de ander te verliezen kan in mijn ogen een signaal zijn van zo’n persoonlijke onbalans. En vraagt soms vooral werk van onszelf om beter in ons vel te zitten – en de beste versie van onszelf mee te brengen in de relatie – meer dan dat het veel van onze partner of de relatie vraagt. We zijn vaak op zoek naar uiterlijke zekerheid als compensatie voor innerlijke onzekerheid.
Je hebt het vast al meer gelezen hier, mijn uitnodiging om (eerst) je eigen balans te vinden. Los van je partner / relatie voor je eigen welbevinden kunnen zorgen. Je gelukkig kunnen voelen zonder de ander. En van daaruit in de relatie tot 1 + 1 = 3 komen. En niet de relatie te zien als 1/2 +1/2 = 1.
Je zegt dat je twijfelt over wat nu het juiste is. Ik vermoed dat handelen dat ingegeven is door angst niet zal bijdragen, noch aan je eigen welbevinden noch aan de relatie en de kans op herstel van jullie verbinding. Hoe meer jij goed in je vel zit en zeker(der) bent van jezelf, hoe aantrekkelijker je bent. En mocht deze vriend dan wegvallen, trek je makkelijker een ander aan die waarschijnlijk nog beter bij je past.
Of je je kansen verspild hebt weet je niet. Dat is ook niet van belang, wat geweest is is geweest. Het enige wat je in de hand hebt is wat je NU doet. Het enige wat je kunt controleren is hoe je je NU voelt. Het enige waar je echt invloed op hebt is je ZELF, nu. (Overigens denk ik dat het nooit zo is dat we onze kansen verspillen … we missen er misschien wel eens, maar er dienen zich telkens weer nieuwe kansen aan, en dat gebeurt oneindig)
Mijn uitnodiging is: probeer niet te zijn wie je denkt dat hij wil dat je bent. Die dynamiek is onderdeel van de dynamiek die niet werkt(e). Als hij ruimte wil, kun je hem vragen hoe die ruimte eruit ziet. En je hebt, in mijn ogen, geen andere keuze dan dat respecteren. Of hij dan weer beweging(en) in jou richting maakt, merk je wel.
Je kunt hem laten weten dat hij welkom is. Je hoeft hem niet te vergeten. Zolang je het prettig vindt op open te staan voor hem, en het goed voelt om aan je band met hem te denken, koester het moois van jullie samen in je herinnering. En als je hem soms wilt laten weten dat je aan hem denkt en hem graag weer ziet, zonder dat je (ook niet emotioneel/energetisch) aan hem trekt, zou ik zeggen: doe dat gewoon. In de energie (en eventueel met de afspraak) dat hij daar niets mee hoeft.
Hoe lang wachten, dat ga je wel merken. Als beweging van zijn kant uitblijft, komt er een punt dat je weet dat het genoeg is geweest. Misschien nog niet dat je de deur definitief dicht doet, maar dat je merkt dat je je meer opent voor anderen.
Tot slot: wanneer jullie elkaar weer (meer) zien, denk ik dat het jullie kan helpen om in het begin niet over de relatie te praten. Geen zware gesprekken. Hou het licht. Doe leuke dingen met elkaar. Geniet. In het moment. Van het moment. En als dat een tijdje goed gaat, kunnen jullie eens gaan onderzoeken wat jullie willen met elkaar.
En bedenk: elke zekerheid die we (denken te) creëren is vooral schijnzekerheid. Iemand kan op elk moment wegvallen uit ons leven, om welke reden dan ook. Dat soort onzekerheid hebben we simpelweg mee te leven. Zekerheid vinden we in de eerste plaats in onszelf. En vandaar uit kunnen we prachtige relaties creëren. Voor zolang als ze duren … (en dat kan heel lang zijn).
Ik weet, het is niet gemakkelijk. En je bent verre van de enige die dit ervaart. Helaas is innerlijk “werk” waarschijnlijk het enige dat echt gaat werken voor je. Leren ontspannen in onzekerheid.
HARTelijke groet,
Henny
PS misschien vind je het behulpzaam om, voor zover je ze niet al gezien hebt, deze artikelen eens te bekijken:
https://hennycramers.com/intimiteit-innerlijke-moeder-en-ontwaakte-mannelijke/
https://hennycramers.com/moeder-illusie-ontwrichtende-dynamiek-liefde/
https://hennycramers.com/verlatingsangst-relatie-en-verdriet-als-medicijn/
https://hennycramers.com/eenzaam-in-relatie/
Dank je wel voor je mooie reactie. Eigenlijk weet ik precies wat er mis is gegaan. Mijn onzekerheid is gaan trekken en trekken op ziek naar bevestiging.. Mijn angsten.. alles dat ik lief had, mijn ex, het verlies van mijn dochtertje, het wantrouwen in mannen door misbruik op jonge leeftijd. Dit was voor mij de 1e juiste man 1 die op me lijkt, bij me past en geduld heeft…. En ik ben als de dood hem kwijt te raken.. wat een last, voor hem is dat om te dragen.. Vanmiddag heb ik hem nog gesproken aan de telefoon. Hij gaf aan dat ie zich benauwd voelde, dat ik zijn eerder aangevraagde ruimte niet heb gerespecteerd. Hij vind dat we echt bij elkaar passen, maar dat hij niet meer zichzelf kan zijn door de spanning die er inmiddels heerst. Het is niet meer relaxed om met mij samen te zijn. En hij wil dat relaxte in hemzelf juist zo bewaken om niet terug te glijden in zijn oude Ijn, na heel wat jaartjes vechten om echt gelukkig te kunnen zijn. Hij wil ruimte nu en kan geen garanties geven, behalve dat als we op deze voet doorgaan, het zoiezo stuk loopt. Hij heeft een break nodig om tot zichzelf te kunnen komen. En houd me niet aan het lijntje. Er is geen interesse in andere vrouwen zei ie, hij ziet zichzelf niet als vrijgezel nu. Verkering met een break maar zonder garantie op het moment. Hij wil geen voorwaarden leggen op de relatie en verwacht van mij niks… hij gaf aan dat de balans kwijt is. En dat wat ik doe is gewoon doorgaan en doen alsof er biets aan de hand is. Ik spring van hak op de tak en doe soms alsof er geen problemen zijn. Dat is mijn strategie van overleven…een masker op en doorgaan..Hij heeft ook z’n angsten door eerdere relaties, maar wil zich niet zo daar aan vasthouden, zoals ik dat nog wel doe. Ik mag hem bellen of appen , dat wel , maar niet meer die druk van wannneer zie ik je.ik mis je.we doen niks meer met elkaar. Er is geen ruimte meer over zei ie. En nu wil ie terug naar zichzelf. Hij gaf toe dat ie erg in de IK vorm sprak en dat dat egoïstisch over kan komen, maar voor hem is dat de enige manier om te ‘overleven’. Hij neemt mijn maniertjes niet kwalijk maar gaf duidelijk aan, dat dat niet zijn maniertjes zijn. Dat we allemaal onze eigen manier hebben van handelen. En hij kiest voor zijn eigen manier. Hij voelt zich zonder mij ook goed..
Ik kreeg de spiegel wel voor wat dat betreft. Ik moet gaan kijken naar mezelf. Mijn angsten en waarom ik hem nodig heb om me goed te voelen. Ik kan me voorstellen hoe zwaar dat aan moet voelen, als iemand mijn energie opneemt om zich te kunnen bewegen. Hij vroeg me echt met klem om 10stappen terug te doen, als we willen kijken of er nog iets uit voort kan komen. Uiteraard vraag ik dan weer; maar heeft dat wel zin enz enz.. Hij zei Lotte je wil een kant en klaar antwoord. Dat kan ik je niet geven, anders zouden we niet in deze situatie zitten. Vervolgens ben ik natuurlijk bang voor anderen… maar nee, dat was t laatste waar hij mee bezig was. Ik zoek dan toch een soort van bevestiging..een houvast.. dat ik het niet voor niks doe een break nemen van ons…
Maar ik kon hem wel gewoon nog mijn vriend noemen, zo zag ie het nog wel..
Ik heb een hoop werk aan de winkel. Voor mezelf… ik weet het… ik ga in april starten met emdr therapie. Dat heb ik al in januari aangevraagd, omdat ik weet dat er issues/traumas zijn en dat ik daar mee aan de slag moet!. Niet alleen voor deze relatie, maar in elk opvolgende en vooral in de relatie met mijzelf.
Hallo Lotte,
Fijn te horen dat mijn respons goed bij je ontvangen is, dank je.
Ik vind het bijzonder, en bijzonder krachtig, om te lezen hoe je kijkt naar de dynamieken in jezelf. Hoe je open staat in de spiegel te kijken en je af te vragen, zonder jezelf verkeerd te maken of op je kop te geven, met compassie en liefdevol, wat doe ik? wat kan ik anders doen? Wat niet maakt dat jij “de” oorzaak bent van wat tussen jullie gebeurt, maar dat jij we verantwoordelijkheid neemt voor wat jouw bijdrage in jullie dynamiek is.
Het klinkt als dat behalve dat jij een zelfbewuste instelling hebt, je ook gezegend bent met een vriend die een zelfbewuste instelling heeft. Zijn in de IK vorm spreken zie ik als een zeer gezonde vorm van “egoïsme”. Vooral als we goed voor onszelf zorgen, en de beste versie van onszelf meenemen in een relatie, dragen we het meest bij aan het succes van die relatie. Ik vind het mooi om te lezen wat je deelt over de dingen die hij tegen je heeft gezegd. En je zou wat hij zegt kunnen “lezen” als een uitnodiging om zelf ook zo voor je eigen welbevinden te zorgen. Geen “overleven” in mijn ogen, maar “leven”.
Er klinkt veel respect voor elkaar en acceptatie van elkaar uit wat je deelt over jullie beiden. Dat lijkt me een mooie basis om een gezonde relatie te laten ontvouwen. Een mooie basis om het fijn te hebben met elkaar en ontspannen te kunnen ZIJN in elkaars aanwezigheid. Je ZELF kunnen zijn. En de ander zich zelf kunnen laten zijn.
Een prachtige laatste zin … “niet alleen voor deze relatie, maar in elke opvolgende en vooral in de relatie met mijzelf.”
Nog een uitnodiging … misschien kun je de reis naar een steeds betere relatie met jezelf niet zozeer zien als een hoop “werk”, maar vooral een hoop plezier … 🙂
Ik wens jou, je vriend en jullie heel veel moois!
HARTelijke groet,
Henny
Ik vind uw reactie zo mooi en inspirerend. Vooral omdat juist mensen om me heen me voor gek verklaren dat ik deze relatie überhaupt nog in stand wil houden. Eigenlijk schreeuwt iedereen hoe weinig respect hij toont door alles op zijn manier te willen en niet naar mij te kijken.. het gekke is dat het voor mij zo niet voelt..Maar het laat me ook erg twijfelen of ik idd het doe om hem naar zijn zin te maken.. Al hoewel ik het verschrikkelijk moeilijk vind dat we elkaar niet zien en veel minder spreken. Het initiatief neem ik ook het meeste… vandaag vloog ik uit de bocht nadat ik hem gisteren een app had gestuurd…waar hij niet op had gereageerd .. ik had hem een fijne avond gewenst met z’n vrienden en of ie een fijne dag had gehad. Vanmiddag dacht ik ja ho even! Ik mocht je appen/bellen. Ik hou t simpel en je reageerd niet meer..en meteen gaan mijn gedachten alle kanten op.. zie je wel hij heeft me afgescheept enz enz.. dus vandaag app ik met een verwijt ..met n als jij er geen zin meer in hebt,dan kom ik van de week meteen mn spullen ophalen bij je enz enz.. dat schoot natuurlijk in het verkeerde keelgat en kreeg een antwoord …van we hadden een pact afgesloten. Dat we afstand namen..En nu laat je hersenspinsels er op los en trek je conclusies…we hebben elkaar eergisteren nog gesproken dat je me ruimte zou geven…dat ie nu ook een rotgevoel had, omdat ik me zo voel en denk…
ik heb m’n excuses maar aangeboden en toegeven hoe fout ik heb gereageerd. Hij appte terug ..het is al goed lotte..dat ie een fijne dag en avond had gehad met z’n zoon en vrienden..
Ik heb nog nagestuurd dat ik echt hard m’n best doe me te ‘schikken’ in de afspraak om hem ruimte te geven, maar dat ik juist wel contact en elkaar zien nodig heb, ik verlang daar enorm naar en het zou iets van onzekerheid bij mij weghalen juist…ik zou me dan iets relaxter op te kunnen stellen…dat ik hard aan het werk ben met mezelf en dat dat met vallen en opstaan gaat..en het voor hem misschien nog niet zichtbaar is wat ik aan het doen ben om verbetering te krijgen..dat ik graag terug wil naar het relaxte…hij heeft hierop overigens niet meer gereageerd…
mijn vriendinnen vinden dat ik naar zijn pijpen dans en hem reden geef om geen respect voor me te hebben..Dat hij de condities bepaald en ik accepteer het maar…Dit verwart mij enorm. Ik zoek een weg om dichter tot elkaar te komen( en nee dit doe ik niet altijd even handig!). Zij vinden dat ik beter weg kan rennen… maar eerlijk ik kan dat niet. Ergens zie ik ons toch samen..juist omdat ik weet hoe het wel was. Heel vreemd hoe ’t nu lijkt alsof we 2 verschillende talen lijken te spreken ineens..
Zonde vind ik het. Ik twijfel of ik hem idd te veel zijn zin geef want hij voelt zich beter bij weinig tot geen contact nu.. ik heb juist daar wel behoefte aan nu.
Ik wil u wel bedanken voor de reacties. Vind het heel fijn. Vrijdag groet Lotte
Hallo Lotte,
Wat je beschrijft is voor mij exemplarisch voor de spagaat waar veel mensen zich in bevinden. De spagaat die ontstaat door wat anderen vinden belangrijker te maken dan wat we zelf weten en voelen. Wat telt is hoe dingen voor jou voelen. Wat telt is hoe jij kunt weten of je hoofd / je conditionering spreekt, dan wel je hart / je wezen. En er is maar één persoon die dat kan uitvinden … jij. Alleen jij kunt weten wat klopt voor je en wat niet. Alleen jij kunt weten wat goed voelt voor je en wat niet.
Het is interessant om te zien hoe we in relaties vaak iets van elkaar willen. In het bijzonder om ongemak in onszelf te “bezweren” als het ware. En we vinden het vaak “logisch” en “normaal” dat we elkaar dienen te geven wat een ander nodig heeft. Relaties kunnen als een soort pleister worden voor wonden in onszelf (soms brengen ze die wonden juist meer aan het licht, en zijn dynamieken in de relatie zout in de wond).
Sommige relatie coaching/therapie is er (deels) op gericht de noden in onszelf en de ander te herkennen en die te kunnen delen. Is er deels op gericht de partners te ondersteunen elkaar te geven wat ze nodig hebben. Wat allemaal heel mooi is en partners dichter bij elkaar kan brengen, diepere verbinding tot stand kan brengen. Met echter als risico dat het “normaal” vinden van de wond, en van dat een partner / relatie een pleister is, maakt dat er een wankel fundament kan zijn voor de relatie. Waarbij de partners niet in de eerste plaats stevig op hun eigen (emotionele) benen staan.
Het klinkt als dat jullie daar mee bezig zijn … stevig(er) op jullie eigen emotionele benen staan elk.
Zinnen/woorden als “naar pijpen dansen” en “schikken” en “wie bepaalt de condities” zijn labels, interpretaties die in mijn ogen niet passen in een relatie gebaseerd op partnership. Het zijn concepten gebaseerd op concurrentie (onder meer van behoeften) en van macht / dominantie. Vanuit een gerichtheid op het toepassen van de beste strategieën om van de ander te krijgen wat we willen. In plaats van verantwoordelijkheid nemen voor onze eigen behoeften, kwetsingen, pijn, etc. In plaats van een relatie baseren op de ander volledig accepteren zoals deze is. Wat niet betekent dat we geen keuze hebben. We hebben de keuze om met een persoon – gegeven wie / hoe deze is – een relatie aan te gaan of niet. Om er in te blijven of niet. We hebben de keuze om de ander iets te vragen wat belangrijk is voor ons en open te staan voor een ja of nee, en te besluiten hoe we ermee omgaan als er een nee is.
Wat zelden werkt of bijdraagt aan lange termijn succes is proberen een ander te kneden tot hoe wij willen dat deze is. Als we onszelf kneden tot wie wij willen zijn, als we onszelf de ruimte geven in contact te zijn met onze essentie en deze te leven, als wij in de eerste plaats onszelf kunnen geven wat we nodig hebben, kunnen we een partner ontmoeten die daarbij past. Dan kunnen we ook vragen om wat we van een ander nodig hebben op een manier die werkt. De komende tijd zullen jullie waarschijnlijk meer helderheid krijgen of jullie dat voor elkaar zijn.
HARTelijke groet,
Henny
PS Mooi hoe je bij jezelf waarneemt hoe je gedachten alle kanten opgingen bij het uitblijven van een respons van je vriend. Een vaardigheid die ook wel “tracking” wordt genoemd. Je kijkt dan als het ware van een afstandje naar wat je hoofd allemaal aan het doen is, en bent bewust van de oordelen die er in je gedachten zitten, van de interpretaties/invullingen die er in zitten of aan ten grondslag liggen, etc.
Tracking kan je helpen om zelf te zien wat “hersenspinsels” zijn en wat niet. Wat conditionering / verdedigingsdynamiek is en wat niet. Welke gedachten (en daaruit voortvloeiende acties) je dichter bij jezelf en je vriend brengen en welke niet. Soms slaan we (verbaal) wanhopig om ons heen vanuit een instinctieve drijfveer om onszelf te beschermen. Helaas brengt ons dat vaak verder weg van wat we zo graag willen (rust en zekerheid in onszelf en verbinding met de ander), dan dat het ons dichterbij brengt.
Tracking helpt om verantwoordelijkheid te nemen voor onze eigen gedachten, oordelen, verwachtingen en gevoelens en om effectief tot 10 te tellen (en langer) voor we actie ondernemen … 😉 Tracking kan helpen onszelf tot (meer) rust te brengen door simpelweg te registreren wat we voelen en denken, zonder perse direct iets te willen veranderen of te ondernemen.
Tip: als je registreert hoe je voelt (en wat je denkt), vraag je dan ook af wat je WILT voelen en denken. Vraag je af wat beter zou voelen om te denken. Het is vaak interessant om te zien welk effect dat instant kan hebben. Let wel, wat ik wil is iets innerlijks, niet iets wat we van een ander willen. Het gaat om een innerlijke omstandigheid, niet een externe. Bijv. na registreren “ik voel me gespannen” zou ik kunnen denken/zeggen “wat ik wil is me meer ontspannen voelen”. Ik heb zelf ervaren hoe dat wat ik wil er simpelweg vaak al direct (meer) is nadat ik het heb uitgesproken/gedacht …
PPS Graag gedaan 🙂
Hallo Henny ,
Wat een prachtig artikel heb je geschreven, en ook zo herkenbaar voor mij!
Een aantal van die patronen zie ik zeker terug in mijn relatie.
Ik heb een lange brief geschreven met de situatie waarin ik nu zit met mijn relatie, wellicht heb je eens tijd om een reactie te geven.
Mijn naam is Leon (40)
Ik ben al 21 jaar samen met mijn vrouw Eva(38) waarvan 12 jaar getrouwd.
Wij hebben 4 kinderen samen.
Eva en ik zijn een heel mooi stel en we hebben over het algemeen een diepe intieme band samen, ik kan zeggen dat zij echt de liefde van mijn leven is en andersom.
Ik kan echt oprecht zeggen dat ik nog steeds betoverd ben door haar!
Ik voel me eigenlijk nog steeds bijna net zo verliefd als in het begin.
We zijn zeer bewust met het leven bezig, biologisch eten, kinderen naar de ‘vrije school’ geen TV (kost teveel tijd) etc.
We mogen er ook graag even uit met vrienden etc.
Ook zijn we veel bezig met onze persoonlijke ontwikkeling en spiritualiteit (geen kerk)
Sport, yoga en Pilates.
Ons leven vanaf onze jeugd samen is er onstuimig geweest en mijn moeite om me te uiten vanuit mijn gevoelens en emoties en haar grote emotionele gevoeligheid van onze begin jaren heeft voor veel conflicten gezorgd.
Ik heb haar heel vaak emotioneel laten verkommeren.
Wij hebben hier een modus in gevonden door de jaren heen maar pas nadat wij beiden een goed boek van een relatie- en psychotherapeut (caroline roodvoets) hadden gelezen konden wij inzien waar er dingen veranderd moesten worden.
We zijn beide begonnen aan een transformatie en praten veel.
Het was begin 2013 dat ik tot besef kwam dat ik een diepe structurele verandering moest doormaken om mezelf en onze relatie eindelijk een belangrijke emotionele waarde te geven.
Toen zag ik voor het eerst het emotionele lijden van Eva en mijn negeren van het toe laten van mijn emoties.
Eigelijk hetzelfde patroon als bij mijn ouders vroeger.
Mijn belangrijkste waarde in het leven tot dan toe was mijn rationaliteit en logisch denken.
Dat ging de eerste maanden heel erg goed en we groeiden beide, ook al veranderde er bij Eva wel wat in de zin dat ze door deze erkenning erg boos en teleurgesteld was in mij.
Begrijpelijk, en ik heb haar hier ook herhaaldelijk en inhoudelijk excuus voor gemaakt, echt diep oprecht.
Maar de emotionele schade zat diep.
Zij is vroeger door haar ouders ook emotioneel ontkend en heeft vaak last van minderwaardigheids gevoelens en erg gevoellig voor wat andere mensen van haar vinden.
Ik was stabiel en geaard, dat heeft voor haar veel zekerheid gegeven maar nu ze emotionele erkenning had gekregen wilde ze meer vrijheid voor zichzelf en ging meer uit met vriendinnen.(mijn zienswijze)
Dat ging zo door in de zomer van 2013 waar ze langzaam meer afstand van mij nam en onafhankelijker werd.
Het was alsof ze letterlijk onze banden had doorgesneden.
Dit resulteerde in een korte relatie met een 10 jaar oudere man.
Het kwam voor haar volkomen onverwacht maar heel sterk!
Hij is heel warm en emotioneel, hij kan uitstekend resoneren op haar gevoelens.
hij is het type ‘don juan’ Zonder binding en veel verschillende vriendinnen zo bleek later.
Dit heeft haar heel erg gekwetst en vernederd, ze wilde nog wel voor hem haar relatie met mij opgeven….
En nu werd ook zij bedrogen.
Geplaagd door tweestrijd en schuldgevoel heeft ze het mij eind Januari 2014 verteld, dit heeft mij emotioneel heel erg beschadigd daar worstel ik af en toe nog steeds mee.
Ik was totaal verrast en overrompeld.
Het is net alsof het een trauma heeft veroorzaakt waar ik niet bij kan of controle over heb.
In eerste instantie heeft ze emotioneel afstand van ons beide genomen en veel met mij, hem en een andere vriendin van hem gepraat.
Haar verliefdheid bleef nog een tijd maar de gevoelens van verwarring ook, dit verdween grotendeels nadat ik naar hem toe ben gegaan en hem alles heb verteld hoe ik mij er over voelde, wat ik van hem verwachte en vroeg of hij Eva en mij wilde respecteren zodat we misschien in de toekomst vrienden konden blijven.
Hij zei bijna niets maar stemde in.
Ook Eva heeft met hem een soort gelijk gesprek gehad.
Dit gaf haar eigenlijk ook wel rust op dat moment.
Vanaf toen hebben we de draad weer opgepakt en het leek zowaar te lukken vrienden te blijven (onze kinderen waren dat ook namelijk)
En ondernamen af en toe leuke dingen gezamelijk.
Ondertussen ging ik serieus aan het werk met mezelf, en Eva ook.
Mediteren, lezen, online ontwikkelings coaches.
Op dat moment ontdekte ik ook Leo Gura’s video over Mindfullness.
Dat was het begin van de grootste verandering van mijn leven!
Ik heb tot nu toe de meeste persoonlijke ontwikkelingen gemaakt dankzij zijn werk.
http://www.actualized.org
Vooral onderwerpen als Emotionele intelligentie, Non-duality en Enlightenment spreken mij heel erg aan.
Ik had mijn vertrouwen in haar weer terug gevonden en we sproken eigenlijk ook niet vaak meer over die tijd, het leek voor mij alsof het voor haar ook afgesloten was.
Wel ben ik vanaf het moment dat ze het mij verteld had erg veel energie in haar gaan steken.
Waardoor mijn afhankelijkheid naar haar toe is enorm toe genomen.
Ik heb haar daardoor ongewild tot het belangrijkste in m’n leven gemaakt.
En daardoor een stuk zelfstandigheid verloren.
Hier ben ik zelf pas sinds kort achter gekomen.
Het ging lange tijd goed en af en toe zagen we hem ivm. de kinderen of een verjaardag.
Totdat Eva afgelopen zomer even 2 dagen met de kleinste kinderen ging kamperen in Bloemendaal, waar hij even spontaan langs kwam, hij was toch voor werk in Amsterdam.
Daar hadden ze een hele leuke avond en zoenden ze voor het eerst weer zo hoorde ik later…..
Dat verwarde haar maar heeft ze mij niet verteld.
Nu was Eva afgelopen 28 December bij haar vriendin (die zijn zus is) op verjaardag.
Ze liet met hem samen de hond uit waar ze opnieuw zoenden ook voor haar onverwachts.
Bij toeval na het zien van de film: Perfetti sconosciuti die gaat over verborgen geheimen vroeg ik haar of ze nog iets met hem had en kwam ze hiermee.
Ze wist ook niet goed wat het betekende maar kreeg nog steeds dat zelfde warme gevoel van hem terwijl ze wel weet dat hij geen man is waar ze haar leven mee wil delen, ze wil heel graag bij mij blijven zo zei ze.
We hebben het er goed en lang over gesproken en ik was erg open en begripvol, ik zag ook dat ze de vorige keer tijdens haar relatie met hem zichzelf erg verscheurt en verward heeft gevoeld, nu wilde ze om haar eigenwaarde zelf bepalen wat ze voelde en deed, zonder rekening te houden met hem of mij. dus als ik haar ruimte zou geven om uit te zoeken wat het nou is wat haar dat speciale gevoel geeft kon ze het beter een plek geven en het op termijn afsluiten.
Ik stelde voor dat te doen maar verlangde absolute openheid en eerlijkheid en vertouwde er op dat wij er samen sterker uit zouden komen.
Eigenlijk was het een soort ‘carte blanche’ voor haar om te ontdekken wat het was dat haar zo raakte in die relatie.
Daar had ze destijds niet de ruimte voor gemaakt door schuldgevoel.
Ik vond het wel heel moeilijk om ruimte voor te maken maar meende mede vanuit mijn spirituele ontwikkeling dat het het beste was om als mens vrij te zijn en geen emotionele blokkade’s in stand te houden.
Het lukte haar gewoonweg niet het op een verstandelijke manier af te sluiten en wellicht door het te doorleven wordt het van de lading ontdaan.
Het leek er op dat het werkte en de eerste weken voelden we ons erg verbonden en ging zij af en toe naar hem, het gaf haar zelfvertrouwen en ze voelde zich eindelijk sterk tegenover hem, ik vond het fijn dat het nu niet achter mij om ging en hoopte dat ze het snel achter zich kon laten.
Waar hij zich in eerste instantie op de vlakte hield, vroeg hij steeds meer van haar, zoals een avond naar de film of naar een concert, of de verwachting “o kom je nu elke donderdag langs?”waardoor het bij mij begon te knagen, ook vragen van hem als “hoe zou jou leven er uitzien wanneer je alleen zou zijn” rakelde bij mij het oude trauma weer helemaal op.
Eigelijk probeerde hij haar langzaam los te maken in mijn beleving en dat was ontzettend beangstigend.
Ook al bleef Eva mij bevestigen dat het haar om haarzelf ging en niet om hem kon ik het steeds moeilijker aan.
De spanning liep als maar op in mij en uiteindelijk ben ik erg boos op hem geworden en heb Eva gevraagd en toch maar mee te stoppen.
Waar ik mij meteen heel slecht over voelde.
Natuurlijk voelde dit voor haar weer als verraad van mij in dit geval, zo werd er altijd voor haar bepaald!
Bovendien is het ook gezichtsverlies van haar naar hem toe, dat ze even mag buitenspelen tot ‘Leon’ het genoeg vindt terwijl hij niets van onze afspraak wist.
Ik voel me hier echt heel schuldig over en realiseer me dat het er alleen maar erger op wordt voor haar op deze manier.
Ze voelt zich nu depressief en sluit zich af, ze wil nu ook niet meer met mij praten over haar gevoel.
Ze voelt zich emotioneel aan banden gelegd en voelt nu niets meer voor ons allebei.
Ik zit nu zelf ook met een groot probleem van veel angst en stress.
Het trauma van het vreemdgaan zat toch blijkbaar heel diep in mij en ik heb het volledig onderschat.
Ik had nog wel gedacht dat ik het aan zou kunnen, er boven staan en spiritueel zo gegroeid was dat ik het in liefde kon dragen….
Ik weet me nu even geen raad meer.
Mijn vraag is wat kan ik doen?
Mezelf forceren en accepteren dat ze dit toch “moet” doen en haar daarin steunen?
Of aan mijn eigen emotionele grens vasthouden en er op aandringen het op een andere manier in zichzelf op te lossen.
Maar dat heeft ze al 3 jaar geprobeerd geeft ze zelf terecht aan….
“Op een heel mensenleven gezien is het toch niet vreemd dat je een keer verliefd wordt of een tijdje ook van iemand anders houd, maar waarom zitten mijn oordelen hierover mij dan zo in de weg?
Waarom voelt het zo onveilig?
Waarom kun je als mens geen liefde delen?
Eigenlijk is het een spel waar we beide schaak staan, wat moeten we doen?
Warme groet,
Leon
Hallo Leon,
Dank je voor je bijzondere en openhartige verhaal. De mate van oprechtheid, zorg(vuldigheid), liefde-volheid, ruimhartigheid, respect en open houding die ik erin lees raakt me. Ook de moed van jou en je partner die voor mij spreekt uit wat je deelt.
De dynamieken die je beschrijft, zowel in jou als tussen jullie zijn zo herkenbaar. In die zin zou ik bijna zeggen “normaal” (in de betekenis van veel voorkomend), maar daarmee niet minder pijnlijk.
De moed waar ik naar refereer is onder meer de moed om te onderzoeken. De moed om open te staan en je buiten je (/jullie) gebaande paden te bewegen. Met veel respect voor elkaar en jezelf. Gemakkelijker wordt het daarmee niet perse …
Wat me ook opvalt is de bewuste instelling en een sterk verlangen om goed te doen. En, hoe mooi ook, dat kan tegelijk een valkuil zijn. Iets “aan kunnen” (wat dat ook mag betekenen) werkt waarschijnlijk niet zo goed als we dat onder meer trachten bereiken door ergens “boven te staan” … iets ons niet te laten raken. Het doet me denken aan wat door sommigen een ‘spirituele by-pass’ wordt genoemd. Waardoor we verwijderd kunnen raken van de rauwe werkelijkheid, van rauwe emoties, van voelen wat dingen werkelijk met ons doen. We kunnen zo het contact met ons innerlijk kompas én met de ander kwijt raken.
Ik spring even naar je vragen …
Ten eerste: ik geloof persoonlijk niet in forceren, in welke vorm dan ook (ik zeg niet dat ik het zelf nooit doe of poog … 😉 ) Of het nu jezelf is of een ander. En ik vermoed dat zij zich ook niet echt gesteund zal voelen als je jezelf daartoe forceert. Wat denk ik van je gevraagd wordt (zowel voor jezelf als voor haar / je relatie) is echtheid, authenticiteit.
Tegelijk: ik geloof ook niet dat we een ander wat dan ook kunnen opleggen of iets van een ander kunnen afdwingen op een manier dat dat werkt en verbinding herstelt of verdiept.
Als je deze gedachtelijn volgt, zou je vraag misschien kunnen zijn: hoe kan ik haar vrij laten en tevens mijn eigen emotionele welzijn en stabiliteit hervinden / waarborgen?
Het is een interessante vraag die je stelt: “Waarom kun je als mens geen liefde delen?” Waarbij je als het ware stelt dat we dat niet kunnen. En waarbij ik vermoed dat je met “liefde” bedoelt “liefdespartner”. Zo’n mooie vraag ook die je daarvoor stelt: “Waarom voelt het onveilig?” en “Waarom zitten mijn oordelen mij zo in de weg?”.
Ik zie onze oordelen als een onderdeel van ons (geconditioneerde) beveiligings/verdedigingssysteem. Ze helpen ons om om te gaan met (soms ondraaglijk voelende) emotionele of fysieke pijn. De “waarom”-vraag maakt ook deel uit van dat systeem. We willen niet voelen wat te pijnlijk voelt. We willen ons beschermen tegen wat bijvoorbeeld voelt als een aantasting van ons zelfbeeld, van onze identiteit, van ons gevoel voor zelfwaarde. Het is niet voor niets dat je jouw ervaring van haar vreemdgaan een trauma noemt.
Wat is de angst en stress voor je? Wat is er voor jou onveilig aan haar gevoelens voor een ander?
Ik zal hieronder vast een perspectief van mijn kant geven (en ik ben benieuwd hoe dat bij jou landt).
De meesten van ons worden door onze omgeving van jongs af aan geconditioneerd om op onze hoede te zijn. Om beducht te zijn voor gevaren en deze te bezweren. We worden geconditioneerd om ons op risico’s te focussen en deze te minimaliseren en ons te beschermen voor al die gevaren die op de loer liggen. Onze omgeving tracht ons te leren dat we dat het beste doen door onze omgeving te controleren, door anderen te controleren en door zekerheden te creëren. En daar zijn velen een groot deel van hun leven mee bezig: zekerheden creëren en deze in stand houden. Ook in onze relaties, bijvoorbeeld door elkaar trouw te beloven. Wat echter, zoals met de meeste zekerheden die we trachten creëren, schijnzekerheden zijn.
We leren ook ons zelfbeeld te koppelen aan externe parameters, waaronder ook de mate waarin we in staat zijn onze omgeving te controleren.
We worden bovendien ondergedompeld in allerlei idealen van hoe een leven en als onderdeel daarvan een relatie zou moeten uitzien. Hoe succes er uitziet.
Langzaam verschrompelt zo het vertrouwen waar we als kinderen mee geboren worden. Het vertrouwen dat we altijd een oplossing ergens voor zullen vinden, dat we altijd voor onszelf zullen kunnen zorgen. Het vertrouwen dat het leven ons goed gezind is en genereus. Het vertrouwen dat we ons eigen weg kunnen gaan, ook al wijkt die nog zover af van wat anderen doen. Het vertrouwen dat wij simpelweg weten en altijd geweten hebben wat goed voor ons is. Het vertrouwen dat we goed zijn zoals we zijn, en dat er niets is dat we hoeven te worden of kunnen om een goed, waardig mens te zijn.
Dat alles heeft ook zo zijn weerslag op onze relaties, in het bijzonder liefdesrelaties. En nog meer als we die benaderen vanuit Hollywood romantiek (“jij maakt mij gelukkig”, “ik maak jou gelukkig”, “jij maakt mij compleet”) waar velen van ons mee zijn doordrenkt. Of vanuit spirituele romantiek (bijv. preoccupatie met het vinden (of vasthouden) van die ene en enige “soulmate”).
Graag deel ik wat aspecten van mijn kijk op relaties, die niet altijd even sterk stroken met de beelden die velen erbij hebben:
Een partner is geen bezit. Liefde is niet unitair. Een partner is geen completering van mijzelf. Ik hoef mijn partner niet gelukkig te maken, noch hoeft mijn partner mij gelukkig te maken. Er is niet perse één (“de”) liefde van ons leven of één liefde voor het leven (wat niet wegneemt dat ik denk dat langdurige, wellicht levenslange succesvolle relaties mogelijk zijn).
Wat ook kan mee spelen is dat er zó’n taboe kan zitten op gevoelens voor een ander in een monogaam geachte relatie, dat dergelijke gevoelens alleen toegestaan worden en ruimte krijgen als het in de relatie niet goed gaat. Wat betekent dat “gevoelens voor een ander” synoniem wordt met “geen gevoelens voor mij”.
Persoonlijk denk ik dat liefde voelen voor meerdere mensen heel gewoon is. Net zoals het in mijn ogen heel gewoon is om liefde te voelen voor zowel mannen als vrouwen, ongeacht ons geslacht. Dat is denk ik onze (niet geconditioneerde) aard. Of en hoe het voelen van liefde, van (diepe) verbinding, van (emotionele) intimiteit ook wordt vertaald naar een meer of minder formele vorm van (liefdes)relatie en naar bijv. sexuele intimiteit is een keuze.
Wat mij betreft zou de eerste vraag vooral zijn “hoe gaat het tussen jou en mij?” ongeacht wat er tussen mij en anderen en jou en anderen plaats vindt. “Wat is de kwaliteit van onze relatie?” En eigenlijk daarvoor nog: “hoe gaat het met mij?”, ongeacht wat er in mijn relatie gebeurt.
Vragen die bij voorkeur worden gesteld met het respect en de openheid waar wat je deelt zo van getuigt. Kunnen delen wat elk van jullie verwacht van het leven, en van de relatie. Wat elk van jullie nodig heeft van de ander. Met de openheid dat dat niet (op alle vlakken) hoeft te matchen. Met respect voor verschillen. Zonder in een concurrentie van behoeften te stappen. Ook: zonder iets te willen van de ander. Zonder te verwachten dat het vanzelfsprekend is dat een partner vervult wat we nodig hebben. Zonder het vanzelfsprekend te vinden dat wij vervullen wat een partner van ons verwacht. Nieuwsgierig waar dergelijke uitwisselingen je en jullie brengt. Zonder dat er onmiddellijk oplossingen hoeven te zijn voor wat dan ook.
Het is een heel verhaal geworden. Dank je voor de inspiratie door wat jij deelt en de vragen die je stelt! Als je wilt, hoor ik graag eens wat het lezen ervan met je doet …
HARTelijke groet,
Henny
PS misschien vind je het interessant om ook dit artikel eens te lezen:
https://hennycramers.com/twijfel-over-relatie/
Beste Henny
Sinds begin januari ga ik bij een psychologe om te proberen mijn vorige vriendin los te laten. Ik heb een korte maar fantastische relatie gehad met haar (maar ik vrees dat er bindingsangst in het spel zit.) Ondanks mijn 38 jaar heb ik mij echter nog nooit zo close gevoeld met iemand, mezelf kunnen zijn bij iemand, waardoor het moeilijk is om haar los te laten.
Mijn psychologe sprak ook over een patroon en dankzij jouw artikel begrijp ik nu veel meer wat ze bedoeld. Bedankt daarvoor en ik hoop dat ik het nu nog in praktijk kan brengen.
bedankt en mvg
Nicolas
Hallo Nicolas,
Dank je voor het delen hier! Wat fijn dat je zo’n mooie ervaring hebt gehad. Ja, ik begrijp dat het moeilijk kan zijn de persoon waarmee je die ervaring (voor het eerst) hebt gehad los te laten. Mooi dat je het artikel je meer helderheid heeft gebracht nog. En fijn dat je je waardering hier deelt 🙂
Ben wel nieuwsgierig … wat is het “het” dat je in de praktijk wilt brengen?
HARTelijke groetjes,
Henny
PS uit wat ik opmaak uit je bericht, kan ik me voorstellen dat je deze artikelen misschien ook interessant vindt:
Ontwrichtende dynamiek in de liefde
Vormen van verbinding
Henny
Bedankt voor je reactie. Wat ik bedoel met “het” in de praktijk brengen is proberen het patroon waarin ik met mijn exvriendin zat, te doorbreken.
Ik heb namelijk wel nog hoop dat het zal goedkomen en wil dat ook proberen. Maar ik wil eerst de oorzaak weten waarom het foutgeloven is. Ergens weet ik het wel, maar nu met enkele keren bij de psychologe langs te gaan krijg ik wel ganse andere inzichten en leer ik ook mezelf beter en beter kennen. Wat soms tot verrassingen leidt.
Het enige waar ik nog schrik van heb is de bindingsangst langs haar kant (als ik dat mag concluderen). Ik weet niet of dat mogelijk is om een ‘soort van relatie’ met te hebben op langere termijn. Intussen ontdek ik dat dat bij mij ook behoorlijk aanwezig is
Bedankt
Mvg
Nicolas
Ik zal de andere artikels zeker nog lezen
Hallo Nicolas,
Fijn dat je steeds meer helderheid krijgt over de dynamiek tussen jullie beiden, en over je eigen rol daarin.
Wat “bindingsangst” betreft, persoonlijk gebruik ik dit label niet graag. Ik kan wel zien hoe “labelen” soms een functie kan hebben, en tegelijk heeft het mijn eigen voorkeur weinig. Ook heb ik de indruk dat dat wat soms het label “bindingsangst” krijgt, mogelijk meer te maken heeft met ongemak in groeiende intimiteit.
Groeiende intimiteit – en de daarmee gepaard gaande grotere openheid (“into me you see”) – kan kwetsbaar, ongemakkelijk, aanvoelen en soms misschien zelfs angstgevoelens oproepen. Als we werkelijk gezien worden, worden we geconfronteerd met ons eigen oordeel over onszelf. We kunnen dan bang zijn dat de ander ziet wat we afkeuren over onszelf, dat een ander ziet wat maakt dat wij over onszelf denken dat we niet OK zijn. Dat kan een beweging van sluiten en afstand nemen oproepen.
Verder denk ik dat er een – in mijn ogen gezonde – behoefte aan onafhankelijkheid en vrijheid kan zijn, die overigens per persoon kan verschillen, die kan maken dat iemand los wil blijven van het label “relatie”, zeker als dat label gepaard gaat met allerlei gedachten en (maatschappelijke) conditioneringen over wat dat betekent. Ik vind het leuk dat je jezelf afvraagt of er een “soort van relatie” mogelijk is op langere termijn. Dat klinkt als dat je mogelijk zou willen onderzoeken of je het concept “relatie” kunt herdefiniëren op een manier die voor jullie beiden werkt. Dat jullie een unieke invulling aan het concept “relatie” zouden geven. Een die niet gebaseerd is op hoe mensen het al generaties lang doen, en wat er zo gedacht wordt over wat wel en niet hoort, maar simpelweg gebaseerd op samen uitvinden wat voor jullie werkt en niet werkt. Dat jullie je eigen “nieuwetijds relatie” vorm geven.
Mooi allemaal, Nicolas! Ik wens je heel veel plezier in deze ontdekkingsreis 🙂
HARTelijke groet,
Henny
Hallo Henny
Ik sta idd open voor elke soort van relatie met haar. Zij heeft namelijk mijn “kast met gevoelens” geopend. Een kast die eigenlijk altijd al dicht was. Zij betekend heel veel voor mij en de goede tijd die we samen hadden was ik nog nooit zo ‘dicht’ bij iemand. Dat was voor mij een heel nieuwe ervaring en dat was geen negatieve ervaring. Integendeel. Het was alsof ik mezelf was tegengekomen, dat is een vreemd maar aangenaam gevoel.
Maar het ene moment vraagt ze zoveel bevestiging en het andere moment loopt ze weg. Helaas de laatste keer recht naar een ander. Dat was zo vreemd. Eerst is ze ongerust over mijn gevoelens voor haar, dan duwt ze me weg en wilt ze dat ik ze loslaat, de dag erna belt ze omdat ze me wou horen en eigenlijk niet wou dat ik ze zou loslaten en 2 dagen later beslist ze het weekend met een ander door te brengen. Ik was even mijn kluts kwijt… en nog steeds.
Maar het vreemde is dat ik eigenlijk niet eens kwaad ben. En eigenlijk weer hoop heb dat het goed komt, maar ik wil niet dat het weer zo eindigt. De nu open kast met gevoelens is heel leuk en geeft een enorme meerwaarde aan vele zaken maar het is soms ook pijnlijk… amai
Ik zie wel waar en hoe we stranden, maar ik ga zeker op zoek naar de goede balans in ons omgaan.
mvg
en goed weekend
Nicolas
Hallo Nicolas,
Het klinkt als dat zij jou de veiligheid of aandacht heeft geboden waarin jij meer in contact met jezelf kon komen. Dat is natuurlijk fijn, én … zit tegelijk een risico in: dat er een vorm van afhankelijk van de ander kan ontstaan voor het in contact zijn met jezelf. Nogmaals, het is fijn dat zij jou heeft geholpen die deur te openen, en het is nog fijner als je die deur nu zelf kunt open houden, of kunt openen (of sluiten), wanneer JIJ dat wilt.
Vanuit contact me onszelf kan vervolgens ook het contact met de ander meer intens zijn.
Wij hebben alleen last van gedrag van anderen, in zoverre we dat gedrag nodig hebben voor ons eigen welbevinden, in zoverre wij onszelf daarvan afhankelijk laten zijn. Mogelijk is haar gedrag bovendien “slechts” een spiegel geweest van je eigen beweging, een reflectie van je eigen energie.
Het is interessant om te kijken hoe het zich ontwikkelt als jij je losmaakt van haar, in de zin van je eigen welbevinden en je contact met jezelf vooral zelf kunt bewerkstelligen. Dat je haar daarvoor niet meer nodig hebt. Dat jullie vanuit stevig op eigen benen staan en verantwoordelijk zijn voor de eigen gevoelens en belevingswereld elkaar ontmoeten en kunnen versterken. Van elkaar kunnen genieten. Dat jullie – voor zover daar sprake van is – uit de “merging” kunnen blijven (een dynamiek waarin we ín elkaars energie zitten en de gemoedstoestand van de ander onze eigen gemoedstoestand sterk beïnvloed, en waarin we meer met de ander bezig zijn, dan met onszelf). Misschien hangt de “kluts kwijt zijn” letterlijk samen met dat jullie ahw “geklutst” zijn. Als jullie dat ontstrengelen, ontwarren, “ontklutsen”, vermoed ik dat jij je eigen helderheid en balans weer makkelijker kunt terugvinden. Je hoeft dan niet langer, voor zover je dat bent, speelbal van haar beweging (poppetje aan het touwtje van haar gemoedstoestand en gedrag) te zijn.
Hoe wil je niet dat het “weer” eindigt? Wat is er pijnlijk soms? (als we die kast openen, kunnen we ook meer kwetsbaar zijn … kunnen aspecten van ons waarin we ons kwetsbaar voelen meer bloot komen liggen …)
Veel plezier met en mooie ervaringen in het spelen met die deur die je nu hebt ontdekt!
Veel plezier ook met het ontdekken welke vorm van relatie jou en jullie past 🙂
HARTelijke groetjes,
Henny
Beste Henny,
Wat ontzettend herkenbaar, met tranen in mijn ogen lees ik alle herkenbare woorden, helaas zoek ik mijn emotinele band in aardige woorden, intresse in elkaar en vertrouwen en mijn man zoekt, wil het via aanraken. Helaas hebben wij zoveel ruzie gehad en ben ik het vertrouwen zo kwijt dat ik mij niet meer kwetsbaar durf op te stellen, de lieve woorden krijg ik niet, alleen maar commentaar, deze spiraal is ontzettend zwaar want ik wil wel maar kan geen intimiteit hebben met iemand die mij kwetst en mij niet waardeert voor wie ik ben. Hoe moet ik deze spiraal doorbreken, wij hebben 3 kleine kinderen, en het liefst zou ik wegrennen!
Hallo Tessa,
Ja, die spiraal die je beschrijft kan ontzettend zwaar zijn en ik kan me zo voorstellen hoe je het liefst zou wegrennen.
En waarschijnlijk, hoewel dat misschien voor jou niet zo lijkt, is dit voor je man net zo moeilijk en pijnlijk als voor jou.
Het is niet eenvoudig om na veel ruzie en mogelijk elkaar over en weer gekwetst te hebben weer de weg naar elkaar te vinden. Jullie systeem is bij beiden op zijn / haar hoede. Geen van beide durft als eerste uit te reiken, uit angst voor een volgende kwetsing.
Hoe reik je weer uit naar elkaar? In elk geval heel voorzichtig … als egeltjes.
Het klinkt als dat het voor jullie nu lastig kan zijn om dat helemaal zelf te doen. Als jullie beiden graag weer toenadering zouden willen, kunnen jullie – in overleg – ondersteuning overwegen.
Jullie zouden onder begeleiding in gesprek kunnen gaan zetten om te onderzoeken wat jullie elk nodig hebben om weer te openen. En het kan erg ondersteunend zijn om een dergelijk driegesprek voor te bereiden met 1-op-1 gesprekken. Zodat er een basis kan worden gelegd voor de benodigde veiligheid om met elkaar in gesprek te kunnen gaan.
Als je wilt kun je eens contact met me opnemen om de mogelijkheden te bespreken. En wellicht kan ik je in een telefoongesprek alvast wat eerste suggesties geven om ontdooien van het ijs voor te bereiden.
HARTelijke groet,
Henny
+31 (6) 24213133
Beste Henny,
Wat ben ik blij dat ik je site ben tegengekomen. Je kijk op dingen sluit geheel aan op mijn benaderingen van situaties. Maar dat houdt niet in dat ik het lastig vind om ook zo te handelen. Zo loop ik regelmatig vast en weet ik niet goed hoe ik het moet aanpakken. Vandaar dat ik naar je advies vraag.
Begin vorig jaar ben ik een man tegengekomen die veel los bij me heeft gemaakt. Het begon onschuldig, maar al snel waren de gevoelens van beiden kanten overdonderend en het voelde dat we hier niet omheen konden. Het gevoel was zelfs zo sterk dat hij besloot om zijn huwelijk van 26 jaar te beëindigen. Zoals je begrijpt is er heel veel gebeurd het afgelopen jaar. Veel emoties, afkeuring van vrienden, financiële kwesties/regelingen en vandaag als laatste de verkoop van zijn huis. Een hele impact zo in het begin van je relatie, terwijl je elkaar ook nog aan het leren bent. Hoe reageert de ander, wat kan je van iemand aan etc. Niet makkelijk dus. Maar iedere keer toch goed over kunnen praten en bleven we elkaar leuk vinden en genieten van elkaars gezelschap. Gewoon in elkaars buurt zijn is fijn en dat is het nog steeds. Alleen nu alles zo definitief wordt met de laatste stap het huis op leveren lopen we vast. Mijn vriend heeft moeite om zijn ex-vrouw los te laten. En steeds meer krijg ik het idee dat hij niet bereid is om haar los te laten. Het zit ergens zo vast gebakken dat hij rekening met haar houd en haar gewillig is. Daardoor word ik soms over het hoofd gezien. Dit maakt mij weer onzeker en ga ik aan hem trekken. Hetgeen resulteert dat hij me wegduwt. Ik zie in dat ik niet aan hem om bevestiging moet vragen, maar dat ik mezelf belangrijk en leuk genoeg vind en dat ik dit in mezelf terug dien te vinden. Ik wil graag liefde en licht naar hem uitstralen ongeacht wat hij doet en liefdevol naar mezelf zijn. Alleen weet ik op dit moment niet hoe ik dit bij mezelf op gang zet. Ik krijg mijn hart niet geopend sinds een voorval van een maand geleden. We hebben toen openlijk uitgesproken dat we niet zonder elkaar wilden en dat we volledig voor de ander zouden gaan. Ik ben toen bang geworden om gekwetst te worden en ik denk mijn vriend bang is geworden voor de onzekerheid die de toekomst brengt. Sindsdien klamt hij vast aan zijn verleden en verheerlijkt hij deze. Wat ik ergens ook begrijp, maar wel als pijnlijk ervaar. Ik denk dat we beiden bang zijn geworden om elkaar lief te hebben. Dus hoe pak ik dit bij mezelf aan? Mijn vriend heeft gevraagd om hem rust te geven omdat er zoveel aan de gang is op dit moment. Hij voelt ondanks alle ruzies met zijn ex-vrouw nog verschrikkelijk veel voor haar en hij weet nu niet wat hij daadwerkelijk voor mij voelt. Hij vind me lief en heeft wel gevoelens, maar weet niet of die voldoende genoeg zijn. Hij is gewoon helemaal in de war. Dit maakt de situatie niet makkelijk en ervaar het als pijnlijk. Ik zou het liefst hem door elkaar willen schudden en hem duidelijk maken dat hij voor mij moet gaan. Jammer genoeg helpt dit niet. Ik ben bereid om aan mezelf te werken en hem de ruimte te geven. De tijd dat we samen zijn probeer ik de sfeer goed en luchtig te houden. En soms onglipt me dat even. Soms lijkt het dat hij me express wilt pijnigen door een actie of opmerking. Misschien neemt hij me kwalijk dat hij in deze situatie zit of wilt hij mij uitlokken om de beslissing te nemen om de relatie te beëindigen. Maar ik weet dat het goed kan voelen tussen ons en geloof ook niet dat we dit alles hebben moeten doorstaan om zo te stoppen. Ik denk dat er nog mooie dingen voor ons in het verschiet ligt. Daarnaast wil ik hem nu niet laten vallen nu hij het moeilijk heeft en een veilige basis creeeren. Ik weet alleen niet hoe ik de balans vind tussen hem de ruimte te geven terwijl we iedere avond bij elkaar zijn. Ik heb de neiging om hem te ontzien en te gaan vluchten. Maar ik wil ook mezelf niet wegcijferen en alles maar accepteren met hoe met me wordt omgegaan. Wat is hier je advies hierin?
Hallo M.,
Fijn dat de site waardevol is voor je. En heel herkenbaar om dingen wel te snappen, maar dat het niet altijd even gemakkelijk is om te handelen naar wat ons brein begrijpt. Weten en belichaming van dat weten zijn twee dingen. Ook, gewoontes vervangen door nieuwe gewoontes vraagt soms tijd.
Wat mooi dat je iemand hebt ontmoet waar je zo’n bijzondere klik mee hebt! Zeker als die verbinding sterk voelt, “overdonderend” voelt, kan er een sterk verlangen ontstaan om dat vast te houden. Misschien kunnen er gevoelens zijn van dit is de ene ware, hier is geen tweede van, als ik deze verlies vind ik nooit een ander waar ik dit mee kan ervaren. Deze gevoelens kunnen maken dat we ons (emotioneel/energetisch) aan die ander gaan vastklampen, dat we zeer angstig, tot het panische toe, kunnen worden bij het idee die geliefde kwijt te raken. Die “clinging” energie werkt echter meestal niet, noch voor onszelf (we worden een schim van de beste versie van onszelf), noch voor de ander (voor wie het benauwend, beklemmend kan voelen).
Je beschrijft zelf hoe je waarneemt dat je eigen onzekerheid en trekken niet werkt. Mooi en helder bewustzijn! Wat een krachtige wens om liefdevol naar hem en jezelf te zijn, ongeacht wat hij doet. En zo “normaal” (in de zin dat dat voor veel mensen van toepassing is) dat je niet altijd goed weet nog hoe je dat bij jezelf op gang zet.
Allereerst: wat je beschrijft heb ik meer gezien. Het is niet vreemd als iemand een vorige, lang durende, relatie verlaat, en snel in een nieuwe relatie stapt, dat er allerlei twijfels kunnen ontstaan. Soms heeft die persoon nodig om zich een tijdje los te maken van de nieuwe relatie, om helderheid te krijgen voor zichzelf. Iets dat de partner die twijfels heeft zelf heeft te doen. De ander kan alleen ondersteunen door daar alle ruimte voor te geven, vooral ook energetisch / emotioneel. Ik heb gezien dat die ruimte helderheid kan brengen om een duidelijke keuze te maken, waarna de nieuwe relatie succesvol kan bloeien.
Interessant om te lezen hoe er angst is ontstaan NA dat jullie hebben uitgesproken dat jullie volledige voor de elkaar willen gaan. Misschien is dat ook iets dat in deze fase (nog) niet werkt. Misschien is dat nog te vroeg. Misschien dient het jullie om jezelf en de ander meer tijd te geven om te ontdekken dat je bij elkaar wilt blijven, en dat je dat niet hoeft soort van te “bezweren” door een dergelijke krachtige uitspraak voor de toekomst te doen. Misschien dient het jullie nu het meest om te genieten van elkaar in het NU, vanuit het perspectief van als het leuk blijft, zien we elkaar weer. Zodat je van binnenuit naar elkaar toe blijft bewegen, elke keer weer, niet omdat je een soort van belofte hebt gedaan naar elkaar. Er is al druk genoeg in jullie leven en relatie zo te lezen …
Natuurlijk is het moeilijk voor hem. Hij staat op het punt iets dat een “momentum” van 26 jaar heeft opgebouwd voor een deel los te laten. Wellicht steun je hem het meest door hem juist niet door elkaar te schudden en te stoppen met hem proberen duidelijk maken dat hij voor jou moet gaan. Je ziet ook zelf dat dat niet werkt ;-). Wellicht steun je hem (en jezelf en jullie relatie), en in elk geval het ontstaan van helderheid, het meest door tegen hem te zeggen: “Weet je, ik zie dat je het lastig hebt. Ik zie dat je niet weet welke keuze je wilt maken. Dat begrijp ik. Dat is ook moeilijk. Neem je tijd. Als je het nodig hebt dat wij elkaar een paar weken (of langer) niet zien, neem dan die tijd. Ik hou van je en ik zie je graag terug. Maar ik kan en wil die beslissing niet voor jou nemen. Ik ga goed voor mijzelf zorgen en ik wil genieten van onze tijd samen. Ik vind het fijn als jij ook goed voor jezelf zorgt en dat doet wat jij nu nodig hebt.” Of iets in die trant …
Temeer nu ik lees dat jullie elke avond bij elkaar zijn, kan het hem (en jou!) misschien helpen om eens een paar dagen of een week alleen of bij vrienden te zijn. Als elke avond bij elkaar betekent dat jij ook elke avond thuis bent, kan het ook helpen dat jij er meer op uitgaat, en vrienden ontmoet of dingen doet die je graag doet, zonder hem.
Het zou fijn zijn als je die balans kunt vinden IN zijn aanwezigheid, maar dat is lastig nu. Daarom kan het behulpzaam voor je zijn om soms even fysiek afstand te creëren en dan weer verfrist en meer in balans terug te keren. Wat ook kan helpen is dat jullie minder over jullie relatie en over een te nemen beslissing praten als jullie bij elkaar zijn. Het lijkt misschien logisch dat jij de persoon bent waar hij alle details van dit proces mee deelt, maar het lijkt me heel gezond als hij dat juist ook (en deels misschien zelfs meer) met anderen doet! M.a.w. het zou jullie kunnen dienen om af te spreken dat jullie gesprekken over de relatie en zijn keuze proces ingeperkt zijn en dat jullie je tijd samen (ook) aan andere onderwerpen besteden. Je neiging om te “vluchten” is misschien wel heel gezond en functioneel!
Dan naar een belangrijk aspect in jouw energie, je gevoel dat je je voor hem wegcijfert en accepteert hoe (in jouw ogen ongewenst) met je wordt omgegaan. Natuurlijk wil je jezelf niet wegcijferen en gedrag verdragen dat je niet wilt! Dat is overigens ook allesbehalve waar “onvoorwaardelijke” liefde over gaat. Ik begrijp en het is heel mooi dat je liefde en licht naar hem wilt uitstralen, en je kunt tegelijkertijd wegbewegen van wat je niet wilt. Het is mogelijk om heel liefdevol “nee” ergens tegen te zeggen.
Echter … als “niet wegcijferen” betekent dat hij moet doen wat jij nodig hebt, dan kan het lastig worden. Natuurlijk is het fijn als we aan elkaar kunnen vragen wat we nodig hebben en we dat aan elkaar kunnen geven. Maar wat mij betreft is de meest gezonde basis voor een succesvolle relatie dat beide partners in de eerste plaats goed voor zichzelf zorgen. Ongeacht wat de andere partner doet.
Jouw werk nu lijkt me, en dat schrijf jezelf ook, is goed met jezelf omgaan. Jezelf geven wat je nodig hebt. Jij kunt alleen weten wat dat is. Jij kunt alleen weten hoe je dat jezelf kunt geven. Jij alleen kunt weten hoe jezelf “incijfert”. Liefdevol naar en met jezelf. En dat alles is mogelijk – wellicht niet altijd even makkelijk – met behoud van liefde en licht naar je vriend. Je hoeft niet te stoppen met van de zon te houden om je niet te laten verbranden …
Wees zacht met jezelf, het is helemaal OK als je dingen ontglippen. Het is helemaal OK als je soms niet de persoon bent die je het liefste wilt zijn. En vanuit die zachtheid met jezelf wordt het bovendien waarschijnlijk gemakkelijker om een andere wens die je hebt invulling te geven, en zacht te zijn met hem ook.
Ik wens je een open hart, in het nu, naar de toekomst … en veel vertrouwen dat hoe het ook zal lopen, je reis in het leven je onverminderd naar steeds weer mooiere plekken zal brengen.
HARTelijke groet,
Henny
Beste Henny,
Ik heb niet de gewoonte om op blogs te reageren, maar wat voor jou waarschijnlijk een klassiek verhaal is, is voor mij uitzichtloos.
Acht jaar geleden startte mijn relatie met mijn vrouw. Onze relatie is altijd heel goed geweest, met veel liefde en genegenheid. We hebben samen al een hele weg afgelegd: gaan samenwonen, samen een huis gebouwd, vele mooie verre reizen gemaakt. In de zomer van 2015 heb ik haar met een heel speicaal aanzoek ten huwelijk gevraagd en afgelopen zomer zijn we na een prachtige dag getrouwd.
Enkele weken geleden begon ik op te merken dat ze wat afstandelijker begon te worden. Na wat trek- en sleepwerk hebben we er dan toch over gepraat en toen bleek dat ze zich echt niet goed in haar vel voelde. Ze vond dat ik alles te vanzelfsprekend vond en haar nooit meer verraste. Ze gaf ook aan dat ze het er moeilijk mee had dat ik bepaalde kleine dingen in het huishouden niet goed deed en er te weinig aan gebeurde. Ze sprak toen ook grote twijfels uit over het voortbestaan van de relatie. Ik was hier heel erg van geschrokken, want ik had totaal niet zien aankomen dat zij zo ongelukkig was. Ik voelde me ook heel kwaad dat zij alles in twijfel trok zonder dit eerst te zeggen, maar zij zei dat ze het gevoel had dat ze al vanalles had geprobeerd. Ik heb de boodschap alleen niet opgepikt.
Na dit gesprek werd ze nog afstandelijker en vluchtte nog sterker weg van huis in allerlei activiteiten buitenshuis. Ik heb die week geprobeerd om het huis zeer goed op orde te houden en had ook een verrassing georganiseerd. Dit heeft niet gebaat, want de afstandelijkheid bleef. Enkele dagen geleden hebben we dan een nieuw gesprek gehad, en hieruit bleek dat ze er eigenlijk niet meer in gelooft dat ik het kan blijven volhouden om haar meer te verrassen, het huishouden beter te doen ed. Omdat ze zo van me wegvluchtte en niet meer op haar gemak was bij mij, slaap ik nu sinds enkele nachten elders.
Verder zei ze ook dat mijn levenslust verminderd was. En het klopt ook wel dat ik meer een binnenmens ben geworden. Dit heeft te maken met een gehoortrauma dat ik enkele jaren geleden heb opgelopen. En hoewel het nu goed met me gaat, blijft angst daar een belangrijke factor.
Ik heb in die gesprekken echt aangegeven dat ik haar punten terecht vond en hieraan wilde werken. Maar het komt mij over dat ik reageer op de pijn door te analyseren, veel te communiceren en te willen overtuigen, en zij door te vluchten. Ik ben er mij van bewust dat dit een dynamiek is die we moeten trachten te doorbreken. Ik heb ook gesproken over relatietherapie, maar dat zag zij totaal niet zitten.
Alleszins zie ik wel in dat ik een aantal zaken moet bijsturen. Het is inderdaad lang geleden dat ik haar nog verrast heb. Toen ze in het verleden dat eens zei, deed ik dit dan 1 of 2 keer en daarna slabakte het weer. Het wordt ook tijd dat ik mijn angsten terug beter overwin, ook al heb ik hier al grote stappen in vooruit gezet. Ik zie wel in dat haar vertrouwen in mij hierom wat geschonden is, en ik wil hier dan ook heel graag hard aan werken. Voor mij lijkt dit ook niet onoverkomelijk, maar voor haar wel. Dat gaat ongetwijfeld gepaard met het feit dat haar gevoel voor mij verdwenen lijkt te zijn.
Ze sluit zich nu volledig van me af, en de pijn van de voortdurende afwijzing door haar begint heel zwaar op mij te wegen. Toen ik haar gisteren vroeg om haar nog eens te zien, zei ze dat dit niet lukte omwille van allerhande geplande activiteiten. Op mij komt dit over alsof ze zich verder aan het afsluiten is van mij en blijft vluchten. Ze is ook niet de persoon die graag dergelijke zware gesprekken voert. Ik wil haar daarom nu wat ruimte gunnen en haar even met rust laten, maar ik vrees dat ze haar besluit al genomen heeft.
Ik zou zo graag de verbinding weer herstellen, maar heb geen idee hoe dit te doen. Ik vind zelf ook dat ze een aantal terechte punten heeft anagehaald en wil hier echt mee aan de slag gaan.
Erop terugkijkend moet ik wel zeggen dat ik het patroon herken, waarbij ik in kleinere conflictsituaties heel snel weer toenadering zoek en zij zich afsluit.
P.
Hallo P.,
Dank je voor het delen van jouw ervaringen hier. Mooi om te lezen hoe helder je dat doet en hoe je je eigen aandeel in jullie dynamiek toe-eigent. Je onderzoekt wat JIJ kunt doen in deze situatie, en dat is een heel krachtig vertrekpunt. Wat ik ook mooi vind is hoe je zonder oordeel deelt hoe het tussen jullie gaat. Respectvol en met veel genegenheid.
Je schrijft dat je graag de verbinding weer wilt herstellen, waarbij je doelt op je verbinding met je partner. Ik zou je willen voorstellen, en je schrijft daar zelf ook al over, om je in eerste instantie vooral te richten op herstel van de verbinding met jezelf. Je eigen levensenergie terugvinden, op eigen kracht. Fijn dat je grote stappen hebt gezet in je angsten onder ogen zien en ermee omgaan. Het analyseren, veel communiceren en willen overtuigen is één van de manieren om met onze angsten (en pijn) om te gaan, waarvan je je nu bewust bent dat die in je relatie niet (altijd) werken. Het lijkt alsof je door je partner wordt uitgenodigd lichter met dingen om te gaan.
Op het moment dat jij meer de beste versie van jezelf bent, en je eigen levensenergie weer meer stroomt, zal het verrassen van je partner ook meer vanzelf gaan. Dat doe je dan minder om iets bij haar te bewerkstelligen, maar vanwege het plezier dat je er zelf in schept. Eén van de uitingen van jouw levenslust. Het klinkt als dat jij niet happy was met jezelf, en onze partners gaan dat na verloop van tijd soms aan ons spiegelen. Dan is ook onze partner niet meer happy met ons. Als jij weer (meer) blij bent met jezelf, is de kans het grootst dat ook je partner weer blij(er) kan zijn met jou.
De kleine dingen in het huishouden en het uitblijven van verrassingen zijn mogelijk niet waar het echt om draait. Maar het verminderen van de levenslust misschien des te meer.
Verder denk ik dat het je kan helpen om jezelf niet verantwoordelijk te maken voor het geluk van je vrouw. Dat is háár werk. Maak jezelf vooral verantwoordelijk voor je eigen geluk, en als je daar in slaagt vermoed ik dat je vanzelf de grootste bijdrage levert om ook je vrouw te ondersteunen haar eigen geluk te creëren.
Tot slot voor nu: fijn dat je het patroon van toenadering zoeken versus afsluiten herkent. Je weet nu dat dat niet werkt. Het is zaak dat je het toenadering zoeken (het “trekken”) ook emotioneel/energetisch stopt. Dat je haar werkelijk – in jezelf – de ruimte kunt geven en los kunt laten. Dat je jezelf op een plek kunt brengen niets van haar te willen. Ook niet de verbinding herstellen. Dat gaat misschien volledig in tegen wat jouw systeem gelooft wat nodig is, maar wellicht de moeite waard eens uit te proberen!
Betekent niet dat je haar niet zou kunnen uitnodigen voor een ontmoeting, maar kijk of je dat kunt doen vanuit volledige ruimte voor haar om “nee” te zeggen én met de intentie om plezier te hebben met elkaar. Vooral even geen gesprekken over hoe het verder moet met jullie. Maar haar uitnodigen om iets leuks te doen samen. Haar simpelweg laten ERVAREN dat jij bezig bent anders met dingen om te gaan. En haar de ruimte geven om eventueel weer naar jou toe te bewegen.
O ja, en mijn advies zou zijn: ga vooral niet “hard werken” om haar vertrouwen terug te winnen. Grote kans dat jullie dan in de dynamiek van verantwoordelijkheid voor elkaars geluk en in de energie van zwaarte te blijven. En dat jij in de dynamiek van “willen overtuigen” blijft. Nogmaals: kijk of je meer lichtheid in je eigen leven en je relatie kunt introduceren …
Veel plezier!
HARTelijke groet,
Henny
Beste Henny,
Heel erg bedankt voor je uitgebreid antwoord en jouw inzichten.
Ik denk dat je aanbeveling om een beetje lichtheid in mijn leven en mijn relatie terug te brengen een belangrijk iets is. In de eerste plaats moet ik me inderdaad terug goed met mezelf voelen. Het is altijd jammer dat zoiets moet gebeuren om dat zelf te beseffen, vooral omdat deze situatie het lichter met de dingen omgaan wel bemoeilijkt.
Ik vind het ook een goed idee om haar uit te nodigen om iets leuks te doen. Lijkt me heel heilzaam als dat zou kunnen. Ik ga dit proberen te doen op het moment dat ik zelf voel dat ik het kan op een manier waarbij ik haar ook echt die ruimte kan geven. Ik heb niet het gevoel dat ik op dit moment al zo ver ben.
Ook even geen gesprekken meer voeren over hoe het verder moet, is volgens mij heilzaam. Dat zal enkel alles nog meer verzwaren en de negatieve dynamiek nog versterken. Die neiging om zo’n gesprek te voeren is er wel, ook omdat mijn situatie van logeren bij een vriend behoorlijk lastig is. Maar ik vermoed dat het nuttig is om wat geduld te hebben, en zelf eerst op een punt komen dat ik haar wat kan loslaten. Zodanig dat ik niet meer te veel van haar verwacht en zelf mijn draai kan vinden.
Groeten,
P.
Hallo P.,
Mooi om te lezen hoe mijn respons bij je landt, dank je voor het delen!
Ja, zo begrijpelijk dat de situatie die nu ontstaan is het lichter met dingen omgaan bemoeilijkt. Je hoeft jezelf dat echter niet te verwijten. Je hebt altijd naar beste kunnen en weten gehandeld. En deze situatie heeft nieuwe wensen in je wakker gemaakt. Nieuwe wensen voor jezelf en voor je relatie. Dat is heel mooi. En veel reden om trots te zijn op jezelf, trots te zijn op hoe je hier mee omgaat.
Mooi ook hoe je bewust bent dat je je nog niet in het juiste vel voelt om haar uit te nodigen voor iets leuks. En hoe de situatie van logeren druk in jou oproept – en mogelijk tot druk op je partner kan leiden. Het zou denk ik heel behulpzaam zijn als je je woonsituatie geen factor kunt laten zijn in hoe je je verhoudt tot haar.
Ik wens je graag heel veel succes en vooral ook steeds meer plezier op weg naar je terug goed met jezelf voelen en zelf je draai te vinden.
HARTelijke groet,
Henny
Beste Henny,
Nogmaals dank voor je antwoord.
Ondertussen ben ik terug in ons huis, maar gaat zij avond na avond elders slapen. Ze heeft gezegd dat ze voor 95% zeker is dat ze wil scheiden. Ze is blijkbaar zeer vaak gekwetst en ontgoocheld geweest omdat ik niet genoeg dingen opnam en de dingen niet oppikte die ze zei. Ze is dan gestopt met de dingen te zeggen en heeft alles opgekropt, zodat ze nu het gevoel heeft dat het helemaal op is. Ik ben hierdoor zeer verrast en had geen idee dat dit zo diep zat bij haar. Ik ben er mij van bewust dat ik niet altijd genoeg aandacht heb gehad voor haar, maar heb toch altijd proberen het goed te doen. Ik besef nu ook dat ik soms dingen niet opnam omdat ik misschien ook wel wat bang was ze fout te doen of dat het niet zou lukken. Vooral omdat ze binnen haar familie heel handig zijn, en ik dit niet zo ben.
Het uitnodigen voor iets leuks heb ik ook gedaan, met een briefje. Ik had de ruimte ook gevonden om een neen te aanvaarden. Ze is hier ook niet op ingegaan.
Het frustreert haar heel erg dat ze het zo ver heeft moeten drijven vooraleer ik het gezien heb. Ze wil op dit moment mij en ons ook niet het vertrouwen schenken om er opnieuw voor te gaan. Zelf heb ik altijd geprobeerd om haar mindere kanten te aanvaarden, en die erbij te nemen.
Haar gevoel is weg, en ze heeft mij nog enkel graag als vriend. Ze zegt ook niet meer graag thuis bij mij te zijn. Ze zei zelf dat ze bang was dat ze opnieuw teleurgesteld zal worden. Daar kan ik op dit moment niks aan veranderen. Ik ben aan het proberen het te aanvaarden en stilaan over een leven alleen aan het denken. Maar het doet toch heel veel pijn dat ze zo kort na ons prachtige huwelijk ons opgeeft en niet meer alles wil proberen om er iets moois van te maken.
Groeten,
P.
Hallo P.,
Dank je voor het delen! Wat me raakt in wat je deelt is de genegenheid voor je partner die ik er in lees en de liefdevolle acceptatie van de situatie zoals deze is nu. Genegenheid voor en liefdevolle acceptatie van jezelf ook. Uit / onder / door je pijn klinkt voor mij vooral het verlangen naar verbinding met haar.
Je klinkt voor mij kwetsbaar krachtig. Krachtig kwetsbaar.
Ja, je kan niets veranderen aan haar besluiten. En je kunt alles doen met hoe jij daar mee omgaat. Van wat ik van je meekrijg ben je dat op een heel bijzondere en mooie manier aan het doen. Dank je daarvan hier getuige te mogen zijn!
HARTelijke groet,
Henny
Hallo,
Ik ben nu iets meer als 2 jaar geleden getrouwd. Wij zijn inmiddels bijna 11 jaar samen. Sinds augustus ben ik erachter gekomen dat hij mij bedroog. Dit via internet weliswaar, maar blijft pijnlijk. In het begin hadden we ruzie, maar uiteindelijk zijn we er lichtjes over gegaan. Maar toch bleef het vreten aan mij, was mijn vertrouwen geschonden en had ik het moeilijk om hem te vertrouwen. Ik wou dat hij meer toonde dat hij te vertrouwen is en ik vond dat hij dit niet genoeg deed. Hij vond van wel. In het begin was het met periodes dat het goed ging. En dan terug bergafwaarts. Ik wou hem steeds controleren wanneer ik het gevoel had dat hij mij terug aan het bedriegen was. Om een of andere reden werd de situatie erger en erger en begon ik hem meer en meer te controleren. Hij trok zich meer en meer terug, terwijl ik meer en meer wou zien of hij mij wel echt graag zag. We belanden in een vicieuze cirkel die erger en erger werd. We kregen elke dag ruzie. Ik ging elke dag wenend slapen. Ik miste hem. Ik klampte me vast aan hem. Hij wilde meer en meer tijd voor zichzelf. Tot hij op een dag thuiskwam en zei dat de maat vol was. Hij ging een tijdje naar zijn moeder. Als hij nu nog bij mij bleef dan zou het binnen de week gedaan zijn. Ik wou dit niet. Ik vond dat dit het probleem niet oplost. Ik wou praten, het oplossen en dat zou niet gaan wanneer hij wegging. Maar hij ging toch. Hij wou zo weinig mogelijk contact. Maar uiteindelijk hebben we toch nog redelijk veel contact gehouden. We smsten fijn en hij zei me ook dat hij het hem goed deed. Hij belde me en we praten en het was rustig en hij zei me steeds spontaan dat hij me graag ziet wanneer hij aflegde. Dat gaf me een goed gevoel. Twee dagen voor hij thuiskwam belden we nog en toen vertelde mij ook dat hij van me houdt en wil doorgaan samen.
Ondertussen is hij drie dagen terug thuis. En sinds hij terug is hebben we ook drie dagen ruzie gemaakt. Ik had heel veel hoop gekoesterd in dat hij terugkwam. Dat we een nieuwe start konden nemen. Maar het leek nog hetzelfde voor mij. Ik dacht dat hij mij duidelijk ging tonen dat hij mij gemist had. Maar het enigste dat er kwam was een kus op mijn voorhoofd toen hij thuiskwam. Dus begon ik weer te twijfelen. Ik vroeg waarom hij niet meer kan tonen. Mij tekens geven. Maar hij zei het is stap voor stap. Maar voor mij bleven die stappen uit en ik wou meer zien dat hij aan mij denkt. Hij zit ook in een examenperiode. Wat het eens zo moeilijk maakt. Dus hij zit heel de tijd te leren. Maar tegelijkertijd verwacht ik dat hij nog wel steeds denkt aan mij. En dit kan laten zien. Al is het een vluchtig kusje als hij voorbij loopt. Dat hij mij eens vastpakt als hij langsloopt terwijl ik kook. Dat hij gewoon naar mij kijkt en lacht. En die dingen gebeurden niet waardoor ik het begon te vragen. Krijg ik geen kusje. Waarom zeg je niet dat je van me houdt. Hij had geen tijd voor mij. Dat maakte hij mij duidelijk, de examens naderden. Omdat ik vroeg kunnen we deze avond wat samenzijn. Maar dan zegt hij erna dat hij morgenavond gaat sporten, zaterdag gaat uit eten met zijn sportclub. En dzn is et tegenstrijdig met wat hij zei. Dat hij geen tijd heeft. En denk ik weer dat hij mij niet wilt. We hebben ook twee a drie maand geen seks meer. Wat mij ook heel onzeker maakt. Ik voel mij niet meer aantrekkelijk. Ik wil meer gebaren en tekens dat hij ons wil. Mij wil. En hij wil het gewoon stap voor stap. En als hij er klaar voor is. Dan zal ik het wel zien. Maar door deze drie dagen terug ruzie te hebben zei hij me dat hij twijfelt over ons. Dus voel ik mij terug in de grond geduwd. Ik weet niet meer wat juist is om te doen. We willen het beiden nog proberen. Maar als hij nog een week in die ruzie zit. Dan stopt het voor hem. Ik weet niet hoe ik het beter kan maken.
Kan je mij hier tips in geven?
Bedankt!
Hallo T.,
Wat vervelend dat jullie zo in een ruzie energie zijn beland. Pijnlijk en moeilijk voor jullie allebei.
Ook het bedriegen is pijnlijk voor jullie beiden. Bovendien een signaal dat er iets in jullie relatie speelde en speelt dat om welke reden dan ook niet aan de oppervlakte kon komen. En dat is niemands schuld. Dat is de tragie van veel relaties … beide partners doen wat ze kunnen en toch is dat vaak niet genoeg … en toch gebeuren er dingen die voor een of – meestal – beiden pijnlijk zijn.
De ruzies willen jullie allebei niet. De ander pijn doen willen jullie ook allebei niet. En toch gebeurt het. Om te beginnen is het belangrijk dat je zacht kunt zijn met jezelf, zacht kunt zijn met elkaar, dat je compassie kunt hebben met het menselijk onvermogen.
Het is niet gemakkelijk om in een situatie als deze waarin pijn is ontstaan en vertrouwen is geschonden, in verbinding te blijven. Het is niet gemakkelijk om uit allerlei “human animal” patronen, zelfbehoud dynamieken te blijven, die jullie meer verder uit elkaar drijven dan weer nader tot elkaar brengen. Jullie willen elkaar niet verliezen, jullie zijn allebei bang de ander kwijt te raken, en bang voor pijn. Heel normaal, in de zin dat dit zoveel voorkomt tussen liefdespartners. Tot vertwijfeling toe.
Ik vind het bijzonder dat je de stap neemt om je verhaal hier te delen. Ik vind het moedig dat je zegt dat je niet weet hoe je het beter kunt maken. Dat is zo belangrijk … erkennen “ik weet het niet meer”. Een eerste, grote stap naar glimpjes ontdekken wat je wel kunt doen. Omdat jij je verhaal hier deelt, zal ik vooral ingaan op jouw kant van de jullie dynamiek. Op wat jij wellicht kunt doen om te ontdekken wat wel en niet werkt voor jullie samen, en ook om te ontdekken of je wel of niet verder wilt. Ik zal niet ingaan op hoe je hem kunt veranderen, maar beschrijven wat het effect kan zijn van sommige dingen die je over jezelf beschrijft en je suggesties geven over dingen die je kunt proberen. In de eerste plaats om zelf beter in je vel te komen zitten, en meer in balans te kunnen blijven, ook al gedraagt je partner zich niet op de manier waarbij je de bevestiging ontvangt waar je zo naar verlangt.
Laat ik echter eerst zeggen dat jouw pijn van het bedrog aandacht nodig heeft. Het is echter lastig om dat op helende manier met z’n tweetjes te kunnen doen. Het schuldgevoel, het verwijt, de pijn is vaak zo groot dat één of beiden heel snel in de genoemde zelfbehoud dynamieken zullen belanden als je het ter sprake wilt brengen. Het is fijn om dat onder begeleiding van een derde te kunnen doen, die meehelpt een veilige setting voor jullie te creëren om dit de aandacht te kunnen geven die het nodig heeft, om het geen sta-in-de-weg in jullie relatie meer te laten zijn en een voedingsbodem voor nieuw vertrouwen te creëren.
Ook zou het fijn zijn als jullie – wellicht ook het best met begeleiding – kunnen onderzoeken wat er in jullie relatie in de onderstroom speelt, dat jullie open kunnen spreken over wat jullie beiden nodig hebben in jullie relatie en wat jullie missen.
Wat het vertrouwen betreft, daar heb ik een standpunt dat misschien niet iedereen deelt, en dat is dat vertrouwen niet verdient moet worden. Sterker, ik zou willen stellen dat vertrouwen niet verdiend KAN worden. Vertrouwen wordt gegeven. Het is de vertrouwer die vertrouwt. Het is voor je man nu vrijwel onmogelijk om te bewijzen dat je hem kunt vertrouwen. Er is geen gedrag dat kan wegnemen wat is gebeurd, noch jou kan verzekeren dat het niet weer zal gebeuren. Vertrouwen is gebaseerd op niet weten … Hoewel ik begrijp dat er gedrag van je man kan zijn waarbij jij meer kunt ontspannen, maar vertrouwen gebaseerd op het gedrag van een ander is waarschijnlijk meestal toch grotendeels een illusie. Ik zie vertrouwen liever als een keuze. Van de gever. (En ik zeg niet dat dat iets gemakkelijks is!)
Ik ben overigens benieuwd waar de ruzies over gaan. Wat is het wat de vonkjes zijn die de ruzies doen ontvlammen?
Eén van de dynamiek die je beschrijft is het trekken – terugtrekken. Waarbij jij de trekker lijkt te zijn en hij de terugtrekker. Jij wilt de verbinding aanhalen en hij voelt zich beklemd. Waar ik benieuwd naar ben is of deze dynamiek, wellicht minder sterk, er ook al voor je ontdekking van het bedriegen was. Was er al een spanningsveld tussen een behoefte aan verbinding en nabijheid bij jou en een behoefte aan vrijheid en soms ook afstand bij hem? In de tijd dat het bergafwaarts ging heb je gezien dat hoe meer je je aan hem wilde vastklampen, hoe meer hij afstand van je nam. Hoe begrijpelijk het ook is wat je deed, het is je duidelijk geworden dat het niet werkt. Omgekeerd overigens ook, hij heeft kunnen zien dat zijn afstand nemen ook niet werkt, en alleen meer “trekken” van jou aanwakkerde. Veel van wat je in je bericht beschrijft komt hier op terug. Ook het geen seks meer hebben. Of geen kusje krijgen.
Alles wat er gebeurd is heeft je bovendien – ook zó begrijpelijk en normaal – onzeker gemaakt. Je voelt je onaantrekkelijk schrijf je. En dat MAAKT voor veel mannen weer onaantrekkelijk … onderzoek van Alison Armstrong onder mannen liet haar zien dat zelfverzekerdheid en zichzelf aantrekkelijk vinden zo’n beetje op nummer 1 staan van meest aantrekkelijke en sexy eigenschappen bij een vrouw.
Je vraagt om tips. De tips die ik geef gaan dus om wat JIJ kunt uit proberen. Waar ik je toe zou willen uitnodigen is om in de eerste plaats een weg te vinden je zelfverzekerdheid terug te vinden. Om weer en meer de beste versie van jezelf te worden. Om op je eigen benen te gaan staan en je leven en geluk en welbevinden niet alleen van je relatie te laten afhangen.
Ik zou je willen uitnodigen om te stoppen met bevestiging aan hem te vragen (en als je wilt deze eventueel vooral wel aan hem te geven). Te stoppen met tekens van genegenheid te vragen. Om zelf afstand te nemen. Hem te laten. En je plezier in je leven te hervinden. Je zou ook bijv. jezelf sexy kunnen kleden, niet voor hem, maar voor je eigen plezier, omdat je er zelf genoegen in schept. Kijk maar eens wat er gebeurt …
Er is meer wat je zou kunnen doen, maar dat bouwt allemaal op bovenstaande. Daarom wil ik het voor nu hierbij laten, en zou ik eerst van je willen terughoren hoe dit bij je landt. En, als je je geïnspireerd voelt om dingen uit te proberen, wat je ervaringen zijn.
Met andere woorden laat hem even, maar ga niet op hem wachten – want dan laat je hem nog steeds niet, omdat er dan een emotioneel / energetische “trek” en vastklampen is. Laat hem en doe je eigen ding. En laat hem maar naar jou toe komen. Geef hem de ruimte daartoe.
Heb je hier wat aan? Ik ben benieuwd!
HARTelijke groet,
Henny
PS en als je wilt, kijk ook eens naar beide onderstaande artikelen:
‘Relatieproblemen oplossen in je eentje’
‘De moeder illusie – ontwrichtende dynamiek in de liefde’
Beste Henny,
Bedankt voor je uitgebreide uitleg. Onze ruzie begon telkens omdat ik meer aandacht wou. Omdat ik meer wou dat hij zich bewees. Bewees dat hij mij wou. Ik die hem obsessief controleerde.
Momenteel hebben we 2 dagen geen ruzie meer gehad. Wat wel goed doet. Ik heb het ook een beetje losgelaten en wil geloven dat hij niets verkeerd meer aan het doen is.
Voor dit alles begon, was het niet zo dat ik hem alles moest vragen. Alles kwam spontaan. We hadden goed contact met elkaar. We hadden het heel goed samen. Ik ben mezelf een beetje kwijtgespeeld in deze situatie. Ik herkende mezelf ook niet meer.
Maar nu doordat het maandenlang zo is gegaan, heeft hij mij gisteren verteld. Heeft hij twijfels. Hij wil er nog voor gaan. Maar hij kan niet zeggen dat hij er nog 100 procent in gelooft. Het kan niet doorgaan zo met dat geruzie. Wat ik ook begrijp. En wat mij ook een klik heeft doen maken en beseffen waar we mee bezig zijn. De ruzies die nergens toe leiden.
Ik ben uit die vicieuze cirkel gestapt en besef nu dat ik er gewoon ook echt voor wil gaan. Maar hij kan mij niet meer aanraken, amper aankijken. En hij vertelt mij dat hij niet weet wanneer hij dit terug kan als dit ook al terugkomt. Hij zegt dat hij mij nu niet kan geven wat ik wil. Dus vraag ik mij af. Is dit er voor gaan als hij mij niet eens intimiteit kan geven.
Hij wil niet doen alsof er niets gebeurd is. Maar je moet toch ergens de stap nemen om door te gaan? We hebben toch beiden elkaar al zohard gestrafd dat het toch niet meer gewoon doorgaan is alsof er niets gebeurd is. Alles heeft zijn tijd nodig, maar je kan toch geen relatie verderzetten zonder intimiteit of aanrakingen?
Ik ben hierdoor zo in de war. Gaat hij mij maandenlang laten wachten op iets dat misschien nooit zal komen?
Ik kan toch niet weggaan van iets waarvan ik van overtuigd ben dat het goed was, maar waar we nu in een diepe put gevallen zijn. We moeten toch ergens kunnen zeggen dat we ervoor gaan en dan ook wat er gebeurd is een beetje achter ons kunnen laten. Het is gebeurd en we kiezen ervoor om door te gaan samen. Ben ik hier verkeerd in? Of is dit een teken dat hij waarschijnlijk toch niet meer geinteresseerd is in mij alsook de toekomst? Als hij mij mist en mij graag ziet, waarom kan hij mij dan niet meer aanraken? Hoe kan hij geloven dat het goedkomt als hij dit niet meer kan.
Alvast bedankt voor je antwoord
Hallo T., dank je voor je antwoord na mijn reactie. Ik neem graag even de tijd om het goed te lezen en mijn respons te geven. Echter, ik heb even een paar gevulde dagen. Weet dat ik je antwoord gezien heb en dat – hoewel misschien pas in de loop van de week – mijn respons volgt. HARTelijke groet, Henny
Hallo T.,
Fijn dat jullie een paar dagen zonder ruzie hadden. Het is weer even geleden sinds je je tweede bericht plaatste en ik ben benieuwd hoe het nu met jou en jullie gaat.
Fijn ook dat je uit de vicieuze cirkel hebt kunnen stappen. Hoop dat dat – behalve dagen zonder ruzie – meer ontspanning tussen jullie en bij hem heeft gebracht en (langzaam) meer toenadering mogelijk (heeft ge)maakt.
Dat hij nu moeite heeft om je aan te kijken en aan te raken, zegt mij vooral hoe zeer het zijn systeem heeft geraakt wat er tussen jullie gebeurde. Hoe ver hij zich in zichzelf teruggetrokken heeft en zijn hart heeft gesloten om zich te beschermen tegen wat te pijnlijk voor hem was om te voelen. Wat hem mogelijk ook uitputte. Het hoeft niet perse een teken te zijn dat hij niet is geïnteresseerd in een toekomst met jou, maar wel dat hij nu mogelijk in zichzelf opgesloten zit. Dat is waarschijnlijk voor hem net zo moeilijk en frustrerend als voor jou.
Enerzijds is het iets wat hij zelf op te lossen heeft. Een sterke zelfbeschermingsdynamiek als deze heeft niet alleen te maken met wat er tussen jou en hem gebeurt. Ik vermoed dat het andere pijn raakt ook. En, als jij dat wilt en dat mogelijk is voor je, kun je wel iets van jouw kant doen, om hem te helpen te kunnen ontdooien. Eén van de dingen is alle druk nu achterwege laten. Begrip tonen voor zijn respons, die respons niet persoonlijk nemen en er geen gevolgtrekkingen op baseren over wat hij al of niet voor je voelt en welk commitment er al of niet bij hem is. Wat ook erg kan bijdragen, misschien allerminst gemakkelijk, is om te erkennen hoe belastend jouw aandeel in jullie dynamiek voor hem is geweest. Zonder daar iets voor terug willen. Hem simpelweg laten weten dat je begrijpt hoe zwaar het voor hem was om zich zo te moeten bewijzen en zo gecontroleerd te worden. Dat je begrijpt dat hem dat heeft doen terugtrekken en dat je hem graag de tijd geeft om vanuit zichzelf weer in jouw richting te bewegen. Dat je hem wilt laten voelen (niet alleen in woorden zeggen) dat het veilig is voor hem nu.
Nogmaals, ik schrijf dit niet omdat ik denk dat “de” oorzaak voor jullie spanningen bij jou ligt. Ik schrijf dit omdat ik nu in gesprek met jou ben, en met jou kijk naar wat jij kunt doen. Zonder dit zou moeten of horen. Ik heb er veel bewondering voor dat je hier uitreikt en dat je uit de vicieuze cirkel bent gestapt!
HARTelijke groet,
Henny
PS Ik realiseer me dat ik weinig aandacht heb gegeven aan jouw behoefte aan zijn aandacht. Natuurlijk is het zó normaal om aandacht te willen en te vragen. Echter we kunnen aandacht niet opeisen, niet afdwingen. Helaas zijn we vaak niet gewend aan en geoefend in het vragen van aandacht op een manier die werkt …
Dag Henny,
Nogmaals bedankt voor je tijd.
Alles wat je hier aanhaalt, zie ik ook hier in werkelijkheid. Hij zegt ook letterlijk dat ik hem niet begrijp.
Ik heb nog steeds het gevoel dat ik aan onze relatie wil werken en hier 100 procent voor wil gaan. En in mijn hoofd doe ik dus altijd het juiste. Ik heb steeds het gevoel, dat als ik hem bijna hele dag niets zeg, dat ik hem en onze relatie loslaat, wat ik juist niet wil.
ik vind het moeilijk om juist te handelen. Ik twijfel aan alles dat ik doe of wil doen. Loop ik hem voorbij? Zeg ik zo weinig mogelijk? Of probeer ik over luchtige dingen te praten? Maar dan krijg ik soms weinig respons waardoor ik weer onzeker wordt en da de sfeer tussen ons geforceerd is. Ik probeer nabijheid te zoeken en ik weet niet hoe. Stuur ik hem overdag een berichtje of kan ik hem beter de hele dag niets sturen? Bij alles dat ik doe vraag ik mij af wat het juiste is.
Is communiceren in deze situatie het beste, of is het beter om het er gewoon even niet meer over te hebben? Ik denk steeds. Communiceren is belangrijk, waardoor we steeds terug in herhaling vallen omdat hij twijfelt en ik dat moet begrijpen.
Hij vertelt me dat er twee opties zijn: ofwel vallen we terug in oude gewoontes en terug in ruzies. En dan stopt het voor hem.
Of het gaat beter en we geraken terug in die flow.
En dan is er weer een stemmetje in mijn hoofd dat zegt: hoe geraken wij zo terug in die flow als je mij niet toelaat?
Ik zoek naar een bepaalde verbondenheid die we zijn kwijtgeraakt en ik weet niet hoe ik deze moet vinden. Hij wil eerst verbondenheid voelen in andere dingen, niet kussen of knuffelen of intiem zijn. Hoe krijg je die verbondenheid dan?
Moet ik hem volledige vrijheid geven? Ondanks de dingen die we 10 jaar lang belangrijk vonden?
Als hij nu elke avond uit wil gaan, laat ik hem dan?
Helpt dat ons vooruit, want in mijn ogen creeert het nog meer afstand.
Ik denk dan: zouden we niet beter wat tijd samen spenderen om terug dichter bij elkaar te komen.
Met andere woorden. Ik weet niet meer wat juist is.
Wat je zegt helpt mij steeds beter te begrijpen wat hij doormaakt. Ik neem alles dat hij doet heel erg persoonlijk, en misschien moet ik hier inderdaad mee stoppen.
Alvast heel erg bedankt voor je hulp tot nu toe.
Hopelijk kan je nog iets met mijn uitleg.
Hallo T.,
Eén van de dingen die het je lastig maken in deze situatie is waarschijnlijk dat je het juiste wilt doen. Ik vermoed dat er – begrijpelijk – nu weinig spontaniteit en openheid is. Dat je handelen niet voorkomt uit innerlijke impulsen, maar vanuit bedenken wat je relatie zou kunnen redden. Je schrijft ook “Ik vind het moeilijk om juist te handelen.”
Ik zou je willen uitnodigen om te stoppen met proberen “juist” te handelen. En te kijken of je authentiek kunt handelen. Kijken ook of je uit liefde en vertrouwen kunt handelen, en niet uit angst. Vertrouwen dat als jullie allebei jezelf zijn in elkaars aanwezigheid, de kans op een succesvolle relatie het grootst is.
Een voorbeeld: Als je hem een berichtje stuurt omdat je de impuls voelt om dat te doen, omdat je niet anders kunt dan op die manier je liefde uit te drukken, en niets terugverwacht (er is geen “haak”), dan heb je kans dat dat prima door hem ontvangen wordt (ook als hij niet antwoordt). Als je een berichtje stuurt om een antwoord te krijgen ter bevestiging dat jullie ok zijn, dan werkt dat waarschijnlijk minder goed. Wat hem nu zal doen ontspannen, is dat hij geen “haak” voelt in jouw communicatie of aanraking of toenadering of uitnodiging.
Er is een mooie scene in de film / het boek ‘The Horse Whisperer’. Een getraumatiseerd paard (ik zeg niet dat je partner dat is, maar hij voelt zich waarschijnlijk niet meer altijd veilig in jouw aanwezigheid) breekt los en slaat op de vlucht. De paardenfluisteraar gaat naar het gebied waar het paard naar toe gerend is en gaat aan de rand van het gebied zitten. Hij doet niets anders dan wachten tot het paard uit eigen beweging naar hem toe komt. Als je iets van die kwaliteit kunt belichamen, draagt dat mogelijk bij aan ontspanning bij je partner, en voorzichtige beweging in jouw richting. Als de paardenfluisteraar bang geweest zou zijn het paard kwijt te raken en het niet te kunnen vangen, en achter het paard aan gegaan zou zijn, zou het alleen maar verder weggerend zijn.
Het stemmetje in je hoofd is betekenisvol, het zegt “wat als jij mij niet toelaat?”. Het betekent dat jij een beweging naar hem maakt en hij jou moet toelaten. Waar het nu omgaat is dat jij hem toelaat. Dat jij er bent om hem te ontvangen. Dat hij naar jou kan bewegen. En daarvoor helpt het denk ik als jij stopt met naar hem te bewegen (of aan hem te trekken). Dit vraagt van jou dat jij kunt ontspannen in (tijdelijke) afstand. Dat je wel in de buurt bent, dat je beschikbaar bent als hij in jouw richting beweegt, maar dat je hem zijn eigen beweging laat maken en daar (emotioneel/energetisch en fysiek) de ruimte voor geeft.
En wat fijn dat je bewust bent dat je veel van wat hij doet zo persoonlijk neemt. Een mooi experiment om te kijken wat er gebeurt als je daar mee stopt … (niet altijd even gemakkelijk, maar de beloning kan groot zijn!)
Tot slot: ik denk dat er (voor de meesten) in succesvolle relaties weinig andere opties zijn dan elkaar volledige vrijheid te geven. Vanuit vrijheid en autonomie kunnen we een beweging naar elkaar toe maken. In het Engels: van “indepedency” naar “interdependency”. Veel relaties zijn echter gebaseerd op afhankelijkheid (“co-dependency”). Jullie hebben nu een mooie kans om vanuit verantwoordelijkheid nemen voor je eigen welbevinden een prachtig partnership op te bouwen. Dat vraagt tijd. Dat vraagt elkaar opnieuw leren kennen. Elkaar opnieuw versieren. Elkaar opnieuw verleiden. Een nieuwe relatie creëren. Met mogelijk een diepere intimiteit en verbondenheid dan jullie in de eerste 10 jaar hebben gekend.
Veel succes en plezier!
HARTelijke groet,
Henny
PS en als je het fijn vind om eens in een telefoongesprek dieper op sommige zaken waar je tegen aanloopt in te gaan, voel je vrij om contact op te nemen! (+31 6 24213133)
Beste Henny,
Misschien een beetje een rare vraag omdat ik hier alleen maar dingen lees over relaties tussen partners. Maar ik heb een probleem met mijn relatie met mijn moeder. Ik weet niet of je daar ook tips over kunt geven. Maar je reacties zijn altijd mooi en helder om te lezen.
Dus ik schrijf mijn verhaaltje en hoop dat je ook een tip voor me hebt.
Mijn ouders zijn ruim 25 jaar geleden gescheiden en mijn moeder “haat” mijn vader nog steeds. Dus al ruim 20 jaar elke verjaardag, elke feestdag ben ik aan het balanceren tussen wie moet ik wel uitnodigen en wanneer.
Ze is in haar hart echt een enorm lief mens, staat altijd klaar maar tegelijk ook heel negatief t.o.v. van alles en iedereen. Toen ik nog met mijn ex-partner was 18 jaar geleden is het bij ons mijn moeder en mij tot een breuk gekomen omdat ze de voorbereidingen van mijn huwelijk toen aan het verzieken was. Ik heb haar uiteindelijk niet uitgenodigd voor mijn bruiloft omdat ik de stress niet meer aan kon. Ook toen was het dat ze niet samen met mijn vader op de bruiloft kon zijn.
Mijn broertje heeft jaren geleden de band met haar verbroken omdat hij niet meer tegen haar dominante gedrag kon en het genoeg had van op zijn tenen lopen. Omdat ze verder niemand heeft ( haar vriend is een aantal jaren geleden overleden) is voor mij de “zorg” en de verantwoording voor haar alleen maar toegenomen. Ik doe dat graag en vaak gaat het ook leuk maar uit het “niks” kan haar humeur ineens omgeslagen zijn en is het een donderwolk en is niets goed, wordt ze achtergesteld en op haar “ziel “getrapt” door mij of door mijn partner.
Ze heeft ook altijd kritiek op andere mensen wat ook super vervelend is om elke keer te moeten horen. Bijna niemand deugd!
Nu is het dit jaar ook weer 2x gebeurd begin het jaar met mijn partner ( ik woonde toen tijdelijk bij haar in huis omdat onze relatie even niet lekker liep) ik was toen ook met de kerstperiode bij haar. Mijn broertje is toen voor het eerst sinds jaren weer bij haar geweest met zijn partner wat gezellig was. Ik heb tegen haar gezegd verwacht er niets van dat hij nu weer regelmatig komt. Nee dat zou ze niet doen. Een week of 3 geleden is het met mij geëscaleerd. Het ging over de kerst. Mijn vriend heeft kinderen uit eerdere relaties en als die bij ons zijn ene jaar 1e kerstdag/andere jaar 2e kerstdag dan vieren we dat met zijn zus en haar kinderen. In het verleden hebben we mijn moeder dan ook uitgenodigd maar dat vond ze niet leuk, ze voelde zich dan een buitenstaander.
Dit jaar zijn eerste kerstdag zijn kinderen er dus vieren we dat met zijn zus. We hadden mijn moeder dus uitgenodigd voor 2e kerstdag. Ik had dat naar mijn idee al zo`n beetje met haar besproken aan de telefoon dus toen ik tegen haar zei in de auto (we waren onderweg naar de winkel). Van hoe gaan we dat nu doen tweede kerstdag bij jou of bij mij….vroeg en wat doe je met de zus van Arno waarop ik zei iets met eerste kerstdag flipte ze hem weer,…ze was voor de zoveelste keer op haar ziel getrapt achter gesteld etc….Ik begreep er natuurlijk niets van en heb haar gevraagd om uit te leggen waarom ze dat zo voelde. Niet meer voor reden vatbaar. Ze begon over mijn broer dat hij niet meer geweest was en over mijn vader en mijn vriend die niet veranderd zou zijn….niks was meer goed ze wilde niets meer met de kerst. dat ging zo even door. Ik ben op een gegeven moment ook boos geworden en heb haar thuis afgezet en haar het beste gewenst. Ik sta altijd voor haar klaar. Zie haar bijna elke vrije dag die ik heb van mijn werk ga elke week boodschappen doen met haar etc.
Nu heb ik na deze uitbarsting niets meer van haar vernomen. Gisteren heeft mijn partner haar gebeld geen gehoor en daarna een smsje gestuurd dat ze tweede kerstdag welkom is en dat het fijn zou zijn voor iedereen als ze komt en of ze iets wil laten horen. Helaas niets gehoord.
Weet je het gaat niet over goed of fout….ook al heb ik naar mijn idee niets fout gedaan het gaat mij wel om het gevoel wat ze mij op zo`n moment geeft maar daar kun je met haar niet over praten. ze heeft een slechte jeugd gehad met niemand van haar familie 10 broers of zussen nog contact …ik weet niet meer hoe ik haar kan helpen. De last drukt zwaar om mijn schouders heb je een tip hoe hiermee om te gaan en moet ik nog iets doen om kerst toch proberen samen door te brengen? Het is volgens mij een onsamenhangend verhaal geworden…maar ik hoop dat je er iets mee kunt?
Hallo Jacqueline,
De relatie met onze ouders kan vergelijkbare – sterke – dynamieken oproepen als die met onze liefdespartners. En soms nog sterker … van onze ouders / kinderen verwachten we vaak nog meer onvoorwaardelijke liefde dan bij onze partner. Eén van de aspecten die frictie veroorzaakt in veel liefdesrelaties, is minstens zo actief in de meeste ouder-kind relaties: ons verlangen, onze behoefte, bijna de noodzaak dat de ander zich goed voelt EN dat de ander onszelf goed doet voelen. Zo ook in het verhaal over jou en je moeder. Je geeft blijk van veel genegenheid en begrip voor en geduld met je moeder. Je wilt haar graag helpen. Je wilt graag dat het goed of beter met haar gaat. Je zin “ik weet niet meer hoe ik haar kan helpen” is een cruciale … er spreekt bijna wanhoop uit. De tip die nu volgt staat wellicht haaks op wat je zou willen horen (hoe je haar zou kunnen helpen) – en wel om te stoppen te proberen haar te helpen. Te accepteren dat zij de enige is die zichzelf kan helpen. Te aanvaarden dat het niet jouw taak of verantwoordelijkheid is, noch binnen je vermogen ligt, om haar leven te verbeteren en om beter in haar vel te zitten. Dat wil niet zeggen dat je haar geen hulp zou kunnen bieden, maar dat je haar niet probeert te REDDEN. Dat je er mee kunt leven dat je soms (of vaak) weinig resultaat van of waardering voor je hulp ziet. Dat je in jezelf op een plek kunt komen dat je het voor je eigen welbevinden niet nodig hebt dat het goed gaat met haar, of dat zij zich gedraagt op een manier die je niet raakt. Hetzelfde geldt voor ouders met hun kinderen. Voor mannen en vrouwen met hun partners.
Ik begrijp hoe pijnlijk en moeilijk het is om te zien hoe zwaar iemand het heeft, zeker iemand die je zo na staat. Ik begrijp hoe moeilijk het is om zo iemand los te laten en het is duidelijk dat zoals het nu gaat niet alleen haar leven er niet beter op wordt, maar dat ook het jouwe eronder lijdt. Je kunt het niet voor haar veranderen, maar wel voor jezelf. Kijk eens of je voor er voor haar kunt zijn op een manier dat je dat voor jezelf doet. Dat je alleen doet wat goed voelt voor jou, en zolang het goed voelt voor jou, en dat je geen waardering of verbetering verwacht. De waardering krijg je van jezelf. Ik weet niet, gemakkelijk, maar als je het fijn vindt om contact te houden, en dat te doen op een manier die jezelf niet omlaag haalt, is dit mogelijk de enige weg.
Het is prachtig dat je zegt “het gaat niet over goed of fout”. Jullie beiden – en ook de anderen in dit systeem – doen wat ze kunnen. Niemand is verkeerd hier. De vraag zou wat mij betreft meer zijn: “wat voelt / is goed voor mij?”. Jij weet wat wel en niet goed voelt. Het is denk ik tijd dat je die last van je schouders laat en jezelf toestaat in de eerste plaats voor jezelf te zorgen. Alleen als de beste versie van jezelf kun je iets voor haar betekenen, als je dat al kunt.
In het contact tussen mensen speelt energie een belangrijke rol. Het zou al een groot effect kunnen hebben als je uit de energie kunt stappen van “ik moet haar helpen, ik moet haar redden, ik heb het nodig dat het beter met haar gaat” en dat je haar kunt laten zoals ze is. Zonder dat er iets over wordt uitgesproken. Zonder dat er ook maar iets in je gedrag verandert. Misschien vind je het interessant dit artikel te lezen en wat er staat over oplossen relatieproblemen uit te proberen in jouw relatie met je moeder.
En vanuit los laten om haar te redden, vanuit los laten ander gedrag van haar te willen, vanuit haar vrij laten of ze wel of niet komt kun je haar wellicht nog een vriendelijke, vrijblijvende uitnodiging sturen en haar laten weten dat je het fijn vindt als ze er is.
Tot slot: het verduren van negativiteit kan zwaar zijn. Ik heb gemerkt dat het voor mij lichter wordt als ik het laat. Als ik het niet probeer te veranderen. Als ik het liefdevol negeer bijvoorbeeld. En tegelijk de ander laat voelen dat ik present ben. Dat ik er bén. De negativiteit is een vorm van verzet tegen wat is of was. Als wij ons verzetten tegen die negativiteit, zitten we eigenlijk in dezelfde dynamiek. Als wij ons eigen verzet los laten, wordt de negativiteit wellicht niet (gelijk) minder, maar wel grote kans dat deze niet groeit. En mogelijk geleidelijk uitdooft.
O ja, en kijk of je jezelf kunt trainen om niets wat ze zegt persoonlijk te nemen. Het achter gesteld voelen en op haar ziel getrapt … het is niet van jou en het heeft niets met jou te maken. Misschien helpt het ook hier om liefdevol te negeren. Wil je meer lezen over de communicatie vaardigheid liefdevol negeren, kun je er in dit gratis e-book ‘Grenzen stellen’ meer over lezen. Dit boekje bevat waarschijnlijk meer dat je kan helpen om wat last van je schouders te halen in de relatie met je moeder …
Veel succes en heel fijne Kerstdagen!
HARTelijke groet,
Henny
Beste Henny,
Bedankt voor je reactie.
Ik begrijp de dingen die je zegt en verstandelijk weet ik ook dat ik haar leven niet beter/mooier/fijner kan maken. Maar mijn gevoel volgt daar niet in.
En ja loslaten is het moeilijkste wat er is!
Ik denk nu continue wat zielig dat ze met de kerst alleen zit. Dat kan ik toch niet maken. Ondanks dat ik weet dat ik haar wel uitgenodigd heb en zij dit af heeft gewezen.
En hoe zou ik na een telefoontje die ze niet beantwoord en een sms waarop ze niet reageerd nog een vrijblijvende uitnodiging kunnen sturen.
Klinkt misschien stom maar ik wil ook niet op mijn knieën of ze alsjeblieft komt. De vorige sms kwam vanuit mijn vriend. Denk je dat beter is als ik zelf nog iets stuur? Maar weer geen reactie voelt ook weer als een afwijzing.
Heb je hier misschien nog ideeen over?
Voor jou en je naasten ook een hele mooie kerst!
Groetjes Jacqueline
Hallo Jacqueline,
Ja, dat begrijp ik. Er is zoveel dat we verstandelijk wel weten, maar dat nog niet door ons systeem, ons lijf wordt geaccepteerd. Je voelt je verantwoordelijk voor haar en dat is heel normaal. Tegelijk is het waarschijnlijk een deel van de dynamiek die jullie relatie zo moeizaam maakt voor je.
Die dynamiek is niet iets wat zich leent om in deze uitwisseling via de reacties op mijn blog naar te kijken. We blijven dan te veel op het niveau van het verstand … en zoals je hebt ervaren, is er een ander niveau waar deze dynamiek actief is. Want rationeel weet je het allemaal wel.
Om te kunnen los laten dienen er vaak dingen in ons gevoeld te worden, die ons systeem te pijnlijk vindt om te voelen. We creëren allerlei dynamieken die ons bij die pijn vandaan houden. Maar ons ook doen vasthouden aan dingen die ons niet dienen (en waarmee we ook de mensen om ons heen niet dienen). Dat maakt los laten niet alleen moeilijk, maar in het bijzonder ook lastig om in je eentje te doen …
Natuurlijk wil je niet op je knieën. Dat voelt niet goed voor je en gooit meer olie op het vuur van de niet werkende dynamiek tussen jou en je moeder. Je kunt wel stevig op je eigen benen blijven staan en een herhaalde vriendelijke uitnodiging sturen. Het minst “invasief” is wwaarschijnlijk om simpelweg een kaartje in haar bus te gooien. Een kaartje met een lichte toon. Een toon die jouw genegenheid voor haar uitspreekt, en tegelijk de energie heeft dat het goed is zoals het is. Bijvoorbeeld door haar te laten weten dat je haar mooie feestdagen wenst en dat je van haar houdt. En dat jij het fijn zou vinden als ze bij jouw kerstdiner aanwezig is. Dat ze welkom is.
Waarbij je haar zowel in je tekst – door niet haar proberen over te halen – als in je energie vrij laat haar eigen beslissing te nemen. En waarbij jij zorgt dat je een “geen reactie” kunt accepteren. Als je weet dat je dat niet kunt, of de pijn daarvan niet wilt, dan doe het niet. We kunnen alleen krachtig vragen, als we bereid zijn een “nee” te ontvangen! Dat wil zeggen dat onze vraag laat zien hoe belangrijk het voor ons is, maar tegelijk (emotioneel/energetisch) de ruimte laat aan de ander om “nee” te zeggen. De ruimte voor de ander om vrij te zijn zijn of haar eigen, echte, eerlijke, antwoord te geven.
Het is een van de verstrengelingen in ons systeem … dat we een “nee” op een vraag als een “afwijzing” van ons als persoon zien. We nemen heel veel persoonlijk, dat niet persoonlijk is. Zo zijn er veel van die gedachtenkronkels over liefde ook … “als je van mij zou houden, zou je dit of dat voor me doen”.
Wat je ook doet, je kans op een uitkomst die jij je wenst … en dat is waarschijnlijk vooral de uitkomst dat jij kunt ontstpannen, dat jij kunt genieten van je eigen kerst samen zijn … de kans dat jij je goed zult voelen in deze is groter als je vrede kunt hebben met wat je moeder ook doet. Komen of niet komen. Reageren of niet reageren. Wel komen en negatief zijn of wel komen en goed in haar vel zitten. Misschien doet ze jou (en zichzelf) overigens wel een groot plezier door niet te komen!
Ik leer voor mezelf steeds meer: ik heb geen controle over anderen (over wat ze doen en niet doen, over wat ze zeggen of niet zeggen, etc.), ik kan wel leren om steeds meer controle te hebben hoe ik mezelf voel. Ongeacht hoe anderen zich gedragen. Niet altijd gemakkelijk, in mijn ogen wel de enige weg naar innerlijke rust …
HARTelijke groet,
Henny
Beste Henny, sorry dat het even geduurd heeft om hierop te reageren. Ik heb haar toen inderdaad nog een berichtje gestuurd dat het leven te kort is om ruzie te maken en dat ik en mijn partner het fijn zouden vinden als ze tweede kerstdag bij ons door zou brengen. Het antwoord wat ik daarop kreeg was via een e-mail. Lieve Jacqueline ik laat je bij deze weten dat ik niet kom. Ben te vaak op mijn hart getrapt. Heb daar veel verdriet en pijn van. Dit wil ik niet meer en daarom is het beter dat onze wegen hier scheiden. Spijtig dat het zo moet lopen maar uit liefde voor jou laat ik je los. Veel geluk en gezondheid groetjes. Ik heb daar niet meer op gereageerd maar begrijpen doe ik het niet hoe een moeder om in mijn ogen “niks” dus een uitnodiging op een kerstdag wat haar dan schijnbaar niet past kan zeggen dat het daarom beter is dat de wegen kunnen scheiden. Ik heb bij haar nog een paar spulletjes staan. Daarover kreeg ik een paar weken later een mail met het verzoek wanneer ik die zaken op kwam halen. Ik heb daar in eerste instantie niet op gereageerd en later kreeg ik dezelfde mail nog een keer met het verzoek dat het wel beleefd was om te antwoorden op haar vraag. Ik heb haar toen verteld dat ik daar nu niet aan toe was. Waarop ik als antwoord kreeg dat ik dit zelf heb veroorzaakt door haar diep te kwetsen en haar pijn te doen. Groetjes en daarna nog een berichtje spijtig dat het zo gelopen is maar je kan de spullen maar beter snel ophalen zodat jij het boek kan sluiten. Ik heb daar niet op gereageerd simpelweg ik zou niet weten wat ik moet zeggen…Sorry? ik zou niet weten waarvoor …naar mijn idee heb ik niets verkeerd gedaan…ik het boek kan sluiten? zij wilde dat onze wegen zouden scheiden……maar het geeft me geen rust om de situatie zo te laten zoals het is…ze spookt continue door mijn hoofd en dan twijfel ik weer wat heb ik dan over het hoofd gezien dat ze zich zo gekwetst voelt of is ze in haar leven zo gekwetst en ben ik de enige in haar familie die ze nog ziet elke keer de gebeten hond. Sorry dat ik zo warig schrijf. en ik weet eigenlijk ook niet wat ik wil vragen maar goed wilde toch even laten weten hoe het afgelopen was. Een aantal mensen uit mijn omgeving die haar ook kennen denken dat ze misschien narcistische trekjes heeft maar ja ook daar kan ik niks mee.. Ik wil eigenlijk gewoon dat ik zelf rust krijg en me niet schuldig voel dat er nu geen contact is.
groetjes Jacqueline
Hallo Jacqueline,
Helemaal goed, er is geen “verplichting” om ergens op te reageren, nog een tijdsbestek waarbinnen dat zou moeten plaats vinden. Lief dat je sorry zegt, en dat wordt ook met liefde ontvangen door mij, én … het is niet nodig.
Vervelend voor je dat het zo loopt, en lastig. Pijnlijk ook, dat snap ik. Interessant dat je ook hier vooral op zoek gaat naar waar JIJ sorry zou moeten zeggen. Klinkt als dat je erg het gevoel hebt dat de dynamiek tussen jullie sterk bij jou ligt, en dat als jij het maar anders deed, het anders zou zijn. Klinkt voor mij als dat je meer verantwoordelijkheid op je schouders neemt dan nodig is, dan je dient. Dan jullie dient.
Het etiketteren van iemands gedrag helpt in mijn ogen inderdaad zelden, het maakt het gedrag voor jou niet anders. En het maakt ook niet dat je beter weet hoe je er mee om kunt gaan. Je verlangen is om in verbinding met je moeder te kunnen zijn, om een (meer) harmonieuze band met haar te kunnen hebben. Een heel normaal verlangen. En tegelijk iets waarvan jij de invulling niet volledig in de hand hebt.
Fijn dat je verlangt om zelf rust te krijgen en je niet schuldig te voelen nu er geen contact is. Dat is waarschijnlijk ook het beste wat je kunt doen, niet alleen voor jezelf, ook voor je moeder. Je kunt beschikbaar blijven, haar laten weten dat ze onveranderd welkom is. Dat je haar besluit respecteert (je hebt ook weinig keuze overigens lijkt me) en dat als ze weer open staat voor contact, dat jij er bent.
Misschien zou je nog eens naar haar kunnen uitreiken, en kijken of je meer helderheid kunt krijgen over wat maakt dat ze zich zo gekwetst voelt. Dat heeft naar alle waarschijnlijk heel weinig (misschien wel niets) echt met jou te maken. Het kan zijn dat het haar kan helpen om zich eens werkelijk gezien en gevoeld te voelen in wat haar kwetst in haar leven. Om te helder te krijgen wat het is waar haar systeem werkelijk behoefte aan heeft. Er is geen enkele garantie dat – als ze dat al zou willen en kunnen – dat dat iets zou veranderen. En het kan sowieso waarschijnlijk alleen enige kans op “succes” (in termen van jullie dichter bij elkaar brengen) hebben als je dat kunt doen zonder in de energie te zijn van voor haar te willen zorgen, of haar pijn te willen opheffen of verlichten. Dat je haar kunt laten. En dat jij niet iets van haar nodig hebt.
Ik kan me voorstellen dat het je zou kunnen helpen als we er eens in een telefonisch contact naar kijken. Dan kan ik meer nog helderheid krijgen / invoelen op welke manier dit bij jou speelt. En ik zou je ook kunnen helpen om, als je zou willen uitproberen wat ik hierboven suggereer, een dergelijke ontmoeting (of ontmoetingen) voor te bereiden. Voel je vrij om contact op te nemen als je daar voor voelt: 06 – 242 131 33.
HARTelijke groet,
Henny
PS ik weet niet of ik je deze suggestie al heb gedaan … ik zou je willen uitnodigen – als je ze nog niet gelezen hebt – deze artikelen ook eens (of nog eens) te bekijken:
https://hennycramers.com/intimiteit-innerlijke-moeder-en-ontwaakte-mannelijke/
https://hennycramers.com/moeder-illusie-ontwrichtende-dynamiek-liefde/
https://hennycramers.com/eenzaam-in-relatie/
PS Jacqueline, ik kwam net dit artikel van Bethany Webster nog tegen (zij is de bron van het artikel over de innerlijke moeder, de eerste link hierboven). Het is in het Engels en ik heb het zelf nog niet helemaal zorgvuldig gelezen, maar deel het graag vast met je … misschien vind je er aanknopingspunten voor jezelf mbt je relatie met je moeder:
http://www.womboflight.com/we-cant-save-our-mothers-from-their-pain/
(mogelijk ga ik een vertaling / bewerking van dit artikel plaatsen, maar of en wanneer is nog helemaal open)
Helaas herken ik de situatie nu ook. We waren emotioneel niet altijd verbonden. Nu ik het weet en daar wat aan kan en wil doen, is het voor haar te laat. De verschillende hints die ze heeft gegeven in onze relatie heb ik niet opgemerkt (heb Asperger dus helemaal gek is het niet) of begrepen. Ze is niet bij machte geweest om het anders te vragen, communiceren maar mij. Ik dacht en dat we een super relatie hadden al 7.5 jaar. Maar zij miste wat, en dat kom ze niet duidelijk maken. In onze relatie heeft ze dit wel gevoeld bij iemand anders en nadat ze t uitgemaakt had met mij, ging ze meteen met hem verder, haar verliefde gevoelens verkennen. Ze laat mij en ons zoontje vertwijfeld achter. Zoontje blijft ze natuurlijk wel zien, maar die snapt er ook niets van dat wij niet meer samen zijn. Ik heb het nooit gezien wat bij haar speelde. Ik weet alleen maar dat ik het nu wel zie, ga dat boek van dr Sue. Houd me vast lezen. Maar vind het enorm zonde dat ze onze relatie weggooit, omdat ik t niet zag, begreep. Dat ik dat nu wel doe is te laat voor haar. Mijn Asperger heeft er voor een deel mee te maken dat ik de emotie niet herkende , maar het is te laat voor haar. En dan heeft ze ook meteen een ander.. ik snap t niet dat ze ons op zo’n manier opgeeft. Verdriet alles op rolletjes, behalve dit aspect. Had het nu door, maar ze wilt niet meer.
Wat kan ik doen. Ik ga sowieso morgen dat boek kopen en lezen (in een ruk…..).
Maar ik wil haar terug. Kunt u daar wat over zeggen. Is die verliefdheid serieus, zo direct na onze relatie.? Want Door verliefdheid ga je mensen wel mooier zien, dan ze uiteindelijk blijken.. maar bij mij gooit ze gewoon 7.5 jaar weg, omdat het genoef is voor haar. Ik ben ervan overtuigd dat als die nieuwe er niet was, wij nog samen waren en dan had mijn verandering helemaal perfect geweest…. tip. Tip graag. Ik ben nu echt helemaal kapot van haar keuze. Nooit gedacht dat mijn meissie mij zo zou afwijzen…..en ik wil 1000% voor ons gaan. Want verder was alles echt heel goed. Wilde haar zelfs ten huwelijk vragen. … ik hoor graag van u. Gr. Een verslage man die makkelijk dit had kunnen redden (we hadden het ‘probleem’ veel eerder voor elkaar moeten benoemen, en t niet bij hints houden. Allemaal zo onnodig en dat vindt zij ook)
Hallo Erik,
Dank je voor je verhaal en voor je eerlijkheid en openheid. Een bijzonder gegeven – en jullie zijn niet de enigen waar dit voorkomt – dat jij dacht dat je een super relatie had, en voor haar dat niet het geval was, zonder dat je dat wist. Een dynamiek van jullie samen overigens, en dat beschrijf je ook zo helder (bijv. jij merkte de hints niet op en zij was niet bij machte anders te communiceren). Heb je duidelijk nu, wat het was dat zij miste? En is dat iets dat jij ook mist of zou willen?
Ik begrijp hoe pijnlijk het voor je is dat jullie relatie – en zeker voor jou zo plotsklaps – wordt beëindigd. Soms hebben mensen overigens zelf niet helemaal helder wat ze missen, totdat ze het bij een ander wel vinden. Ik begrijp ook dat het dubbel pijnlijk voor je is, en dat er mogelijk zelfverwijt is, omdat je een aantal dingen niet zag. Je zou dit waarschijnlijk zo graag overdoen, en dan anders. Maar jij kon niet anders toen. Je kunt niet zien wat je niet ziet. Totdat je het ziet. Dat klinkt een beetje plat, en … zo is het. Je kijkt nu met je ogen van nu naar toen. Maar toen had je de ogen van nu niet. Hoe pijnlijk en verdrietig ook, je hoeft jezelf dat niet te verwijten. Het is zo krachtig wat je nu wel ziet. En dat zal zoveel betekenen voor je toekomstige relatie(s), of dat nu met je ex partner is, of een volgende.
Hoewel heel normaal om je af te vragen of die verliefdheid serieus is en meer, is dat niet iets dat je zelf helpt. Het helpt je in zoverre dat het een innerlijke dynamiek is die ons helpt de pijn van het verlies te verdragen. Dergelijke gedachtengangen helpen ons de pijn van ons zelfverwijt draaglijker te maken. Ze vertragen even het proces van accepteren dat zij nu doet wat ze doet. Van de pijn voelen die daar voor jou mee gepaard gaat.
Het klinkt wellicht wat tegenstrijdig, maar in mijn ogen helpt het je waarschijnlijk het best als je haar helemaal kunt loslaten en respect kunt hebben voor haar keuzes nu. Dat je haar de ruimte gunt om zelf te ontdekken wat het beste is voor HAAR. Niet voor jullie, maar voor haar. Dat je haar de ruimte geeft om te kiezen voor wat het beste voelt voor haar. En zij is de enige die dat kan ontdekken en weten. Jij hebt nu je eigen weg te gaan. En dat kan een weg zijn waarin jij besluit (voorlopig) beschikbaar te blijven voor haar. Je kunt haar dat ook laten weten, zonder jezelf op te dringen. Ondertussen kun je zelf doen wat je kunt en wilt doen om anders met een volgende relatie om te gaan.
Realiseer je, je begint hoe dan ook al of niet een NIEUWE relatie, ook als je partner bij je terug komt. Mocht je ex partner opnieuw in beeld komen, dan zal zij niet meer de zelfde zijn, en zij zal andere dingen van jou verwachten. Het wordt een anderen relatie. Je zult haar dan als het ware opnieuw moeten versieren. Je zult dan opnieuw een proces van het hof maken doorgaan en elkaar opnieuw ontdekken. Wat lastiger kan zijn dan bij iemand die je nog niet kende, want jullie hebben een verleden samen, en de verleiding kan zijn om de ander te zien zoals deze was.
Tot slot: wat was, was niet onnodig. Jullie wisten allebei niet anders. Het is nu dat jullie het anders kunnen doen, elk met een ander, of misschien toch ook weer samen. Wat je kunt is je ervaring gebruiken voor een betere toekomst. Geef jezelf niet op je kop voor iets wat je toen niet anders kon.
Mijn uitnodiging aan jou zou zijn om een weg te vinden jezelf te hervinden zonder haar. Om je stap voor stap weer beter te voelen en je leven weer een nieuwe zinvolle en plezierige invulling te geven. Om goed voor jezelf te zorgen. Om goed voor je zoontje te zorgen en te genieten van de tijd met hem.
HARTelijke groet,
Henny
Dag Henny,
Toch nog ff een korte reactie van mij. Allereerst nog bedankt voor uw uitgebreide antwoord.
Steeds meer vragen worden duidelijk. Ze heeft mij vergeleken met die verliefde gevoelens en heeft me daar op beoordeeld. Afgelopen vrijdag ook een gesprek gehad met haar en daarin kwam ik wel tot het gevoel, dat ze me ‘verkeerd’ heeft gezien en beoordeeld. Maar ze zegt alleen maar: Ik weet het ook niet meer, had het graag anders gewild, maar voel het niet meer….. En dan zie ik haar gezicht, ik zie haar reactie naar onze zoon toe (ze duikt in zijn kleine schoudertjes weg, als hij om een 3-hug (knuffel met ons 3-en) vraagt) en dan voelt het alsof ze weet dat ze een ‘fout’ maakt, of dat ze in elk geval alles (en alle zekerheden) op het spel zet.
Zij miste het gevoel, maar het gvoel wil ik haar geven. Heb juist, met alle hektiek van haar bedrijf en dat het slecht gaat (stress) heel rustig aan gedaan. Heb haar heerlijk geknuffeld en met haar gepraat maar vooral de ruimte gelaten. Zag dat ze enorm ‘baalde’ omdat haar bedrijf slecht gaat en ze straks misschien terug moet naar ‘werken voor een baas’. Ik heb hier veel aandacht aan gegeven en als gezegd dus ‘geknuffeld’ en me niet opgedrongen.
Ik ben inmiddels flink met mezelf aan de slag. Dat neerslachtige gevoel moet eruit, en ik moet weer ‘sterk’ worden, voor mij en mijn zoon. Ik moet haar haar gevoel laten onderzoeken en het haar maar laten ontdekken denk ik. Ik moet haar maar laten ontdekken of dit echt is wat ze wilt en of ze idd in een nieuw gezin iets wilt opbouwen. Dat ik het niet snap en niet begrijp dat ze ONS op het spel zet, met haar impulsieve actie.. moet ik proberen los te laten. en ik moet geloven dat zij weet wat ze doet… Ik voel aan alles dat we soulmates zijn, echt waar! En in hoe ze naar me is als we elkaar zien……. Onbegrijpelijk dat ze ‘wegloopt’ van mij en niet wilt vechten. Rationeel gezien weet ik dat ze me niets verplicht is, maar je hebt samen een kleine en samen een leven opgebouwd, dus ik had op iets meer ‘krediet’ gerekend, want aan alles merk ik dat dit niet had gehoeven. Maar ze vergeleek mij met die verliefdheid en besloot niet te willen knokken/gaan voor ons.
Dus ik probeer voor nu te denken en te voelen: Laat het haar maar ontdekken, laat het haar maar onderzoeken. Het doet mij veel pijn, en verdriet. Maar misschien heeft zij dit nu nodig, en misschien blijkt straks wel dat wij dit nodig hadden. Maar ze moet het nu onderzoeken….. of dit is wat ze wilt. En ze moet ‘druven’ mij eindelijk weer eens eerlijk te vergelijke, zodat ze weet wat ze mist of opgeeft…..
ze komt er nog wel achter, ze komt er nog wel achter…. tijd zal het leren. Maar moet nu met mezelf aan de slag blijven. Voor mi en mijn zoon. En … tijd zal het leren. Ik hoop dat zij de juiste keuze maakt…. Tijd zal het leren
Hallo Erik,
Dank je voor je “update”. Fijn dat steeds meer vragen duidelijk worden voor je!
En fijn dat je met jezelf aan de slag bent. Wat krachtig dat je haar de ruimte wilt geven om te ontdekken wat ze echt wilt. En dat jij gaat zorgen de beste versie van jezelf te zijn. Ik begrijp dat er veel is dat je zo graag anders zou zien, dat er veel is dat moeilijk voor je is om een plek te geven. Wat het nog meer bijzonder maakt dat je deze beslissing nu neemt. Ik vind dat bijzonder om te zien! Ik wens je graag veel goeds bij uitvoering geven aan je moedige voornemen en heel veel moois zowel onderweg als in de uitkomst van de reis die je begonnen bent (en “moed” heeft alles te maken met leven vanuit je hart … “courage” …).
HARTelijke groet,
Henny
Hallo Henny,
Ook ik herken mezelf in dit verhaal, ik heb nu bijna 2,5 jaar een relatie met mijn vriend maar als ik op een drukke plaats ben en er gaan dingen niet zoals gepland raak ik gestresst. Vaak lijkt het dan alsof ik in een tunnelvisie terecht kom en alleen nog maar naar een uitweg wil vluchten. (Waarschijnlijk omdat ik me teveel afvraag wat anderen van mij denken)
Daardoor raak ik snel geirriteerd en dit reageer ik dan weer af op mijn vriend, terwijl dit onterecht is natuurlijk.. Meestal ben ik dan ook teleurgesteld dat hij in sommige situaties niet zelf kan beslissen altijd op mijn beslissing wacht. Mijn vriend reageert dan nog bozer en snapt niet waarom ik zo reageer, vaak zeg ik dan weer dingen waar ik achteraf spijt van heb.. Daarna probeer ik het wel uit te leggen waarom ik op zo’n moment reageer en bied ik mijn excuses aan, maar dan begrijpt hij het nog niet goed en zegt dan dat ik het maar moet veranderen..
Ook heb ik weleens gehad dat mijn vriend dingen verteld waaraan hij zich irriteert en ik dan helemaal dichtklap,waardoor ik niks meer kan zeggen. Dit duurt dan een paar minuten en mijn vriend voelt zich dan nog meer weggeduwd, wat ik dan ook snap.. Maar ik voel mezelf dan ook machteloos. Vaak gaat erzoveel door mijn hoofd heen dat het er niet uit komt. Wat kan ik hier aan doen?
Hallo Isa,
Dank je voor het delen hoe het tussen jou en je partner gaat. Mooi hoe helder je bent over wat er in jou gebeurt.
Alison Armstrong heeft mij laten kennis maken met de termen “human animal” en “human spirit”. “Human animal” is onze menselijke staat (van zijn, bewustzijn), waarbij we in ons handelen en reageren vooral gedreven worden door meer dierlijke instincten. Oude programma’s, volgens wetenschappers ook gezeteld in onze oudere hersendelen, die gericht zijn op overleving. Ons brein maakt geen onderscheid tussen wat werkelijk levensbedreigend is, of wat, om redenen, voor ons systeem VOELT als (levens)bedreigend. Mogelijk door ervaringen in het verleden zijn er situaties die voor jouw systeem bedreigend voelen. Waarbij “human animal” het dan overneemt, om je veilig te stellen en beschermen. Jouw reactie, die je onder meer beschrijft als “tunnelvisie” is dan gericht op zelfbehoud. Als een hert of konijn dat in koplampen staart en bevriest. En een deel van ons stress systeem veroorzaakt overigens ook “tunnelvisie” (dat kunnen onderzoekers waarnemen in onze fysiologie).
Als “human animal” het heeft overgenomen, is “human spirit”, een bewustzijn dat bijvoorbeeld partnerschap mogelijk maakt, even uitgeschakeld.
Allereerst is het behulpzaam als je zelf leert “tracken” (innerlijk waarnemen) dat “human animal” actief is en dat instinctieve (overlevings)dynamieken de overhand hebben. Je kunt ook leren “tracken” wat de “triggers” zijn die je in de “human animal” stand brengen. Zo noem je in je bericht al “drukke plaatsen” en “als dingen niet gaan zoals gepland”. Je kunt dan ook gaan ontdekken wat die situaties zo onveilig maakt voor je, en overlevingsmechanismen activeert. Zoals erg veel waarde hechten aan wat anderen mogelijk van jou denken bijvoorbeeld. Geleidelijk kun je dan wegen vinden hoe je je eigen veiligheid vanuit “human spirit” kunt waarborgen, zodat “human animal” gerust kan zijn en niet in actie hoeft te komen.
Voor je vriend kan iets vergelijkbaars gelden. Alleen is voor hem dan niet zozeer een drukke plaats een trigger, maar gedrag van jou dat hij niet begrijpt of waardoor hij zich gekwetst of aangevallen of onheus behandeld voelt. Zo kunnen jullie samen in een “loop” terecht komen, waarin jullie elkaar triggeren.
Het dichtklappen van jou is eveneens zo’n overlevingsmechanisme. Ons afsluiten en terugtrekken is gericht om (verdere) (emotionele) schade te voorkomen.
Mogelijk zijn jullie allebei, zoals veel mensen, om verschillende redenen en op verschillende manieren, gevoelig voor signalen van anderen dat je iets niet goed doet, of dat je niet genoeg bent, of niet goed bent. Daar kun je elkaar maar ten dele bij helpen. Dit is iets waar elk in de eerste plaats voor zichzelf een weg in dient te vinden. Het is wel fijn als je elkaar in dat proces kunt ondersteunen.
Wat jullie kunnen doen is op een moment dat er geen stress is, geen triggers actief zijn, op een moment dat jullie het goed hebben met elkaar en de tijd en aandacht voor elkaar kunnen hebben, met elkaar gaan bespreken hoe jullie hiermee om kunnen gaan. Je kunt met elkaar onderzoeken en delen wat je triggert en wat je nodig hebt als je getriggerd bent (als “human animal” actief is). Soms werkt het bijvoorbeeld goed om elkaar even alleen te laten, en dat elk voor zichzelf zorgt weer tot rust te komen, waarnaar je vervolgens bij elkaar komt en weer verbinding maakt vanuit “human spirit” maakt. Soms werkt het als je afspreekt dat als de ander ziet dat je getriggerd bent, dat deze dan niets zegt maar heel zachtjes je hand vastneemt.
Wat echter vooral belangrijk is, is dat je ZELF helder krijgt wat JIJ kunt doen, ongeacht wat de ander doet, als je voelt dat je getriggerd bent. Zodat de ander niet hoeft op te lossen wat van jou is. Dat elk verantwoordelijkheid kan nemen voor zijn eigen gevoelens, en gevoeligheden.
Misschien vind je ook wat aanknopingspunten in dit artikel: “Veiligheid eerst!”
Veel succes en als je eens wilt onderzoeken wat je meer zou kunnen doen, voel je vrij om contact op te nemen: 06-24213133
HARTelijke groet,
Henny
Hi Henny,
Ik herken mezelf en mijn partner erg in dit artikel. Ook herken ik me heel erg in het verhaal van Janne hieronder. Alsof hij mijn verhaal schrijft, behalve dat ik geen kinderen heb.
Ik heb een relatie van bijna 1 jaar en de laatste tijd is het elke week ruzie en dit kost ons beide heel veel energie. Meestal begint het met een opmerking dat hij maakt en ik voel me dan aangevallen. Vervolgens ga ik me verdedigen. Dit is een patroon geworden in onze relatie. Hij is degene die altijd geirriteerd wordt, een opmerking maakt, ik heb niet door dat ik iets “verkeerds” doe, ik voel me aangevallen en ga in verdediging. Ik heb geprobeerd om de patroon te doorbreken door niet te verdedigen, maar ook dat is niet goed. Hij blijft dan een dag (of twee) geirriteerd, sluit zich helemaal af. Ik weet dan op dat moment niet wat ik moet doen, omdat het allemaal ineens gebeurt. Blijkbaar doe ik iets “fout” wat ik zelf niet door heb. Terwijl ik zelf weet dat ik eigenlijk niks verkeerds heb gedaan, maar toch lijkt en voelt het wel zo. Vervolgens geef ik aan dat ik volgende keer het anders zal doen of dat ik meer rekening met hem zal houden. Nu voelt het alsof ik degene ben die alles verkeerd doet in onze relatie. Ik ben een persoon die gelijk een oplossing wilt vinden en hij geeft alleen het probleem aan. Daarna zegt hij dat ik zelf moet uitzoeken wat ik moet doen. Zo voelt het alsof ik er alleen voor sta. Als ik een “probleem” moet oplossen in een relatie, dan kan ik dat niet alleen doen. Mijn hoofd zegt steeds dat ik ermee moet stoppen, want ik ben zo moe. Het kost me zoveel energie. Maar mijn hart zegt dat ik door moet gaan, want ik hou van hem en hij van mij. Ik wil en kan het nog niet opgeven…
Ik weet even niet meer wat ik kan en moet doen…
Hallo Ava,
Ja, dat is een lastige situatie die je beschrijft. Maakt me ook nieuwsgierig, aangezien je vertelt dat het de laatste tijd is dat de ruzies zich voordoen. Is er iets veranderd in het leven van (één van) jullie beiden, of iets voorgevallen, waarna dit begonnen is? Kan ook een verandering buiten jullie relatie zijn. Of is het meer zo dat het er langzaam ingeslopen is?
Ben ook benieuwd wat het is wat je partner triggert. M.a.w. wat het is dat je “verkeerd” doet in zijn beleving. En klopt het dat zijn reacties voor jou uit het niets komen?
Het is lastig als je ergens rekening mee wilt houden en je weet niet precies waarmee. En ook als datgene waarmee je rekening wilt houden meer iets van de ander is dan van jou. Blijkbaar zijn de triggers voor hem echter fors, als de respons is om zich een of twee dagen af te sluiten. Een dergelijk sterke reactie zou wel een indicatie kunnen zijn dat er meer aan de hand is dan alleen het voorval in het moment. Er wordt meer geraakt. Mogelijk een gevoeligheid die nu in de loop van jullie relatie bloot is komen liggen.
Verder ben ik benieuwd wat het afsluiten van hem met jou doet? Is dat een trigger voor jou? Of kun je dat hebben en kun je zonder veel pijn en moeite wachten tot hij weer opent en een beweging richting jou maakt? (voor velen is het heel pijnlijk en lastig te verduren als hun partner zich afsluit)
Laten we even naar jouw kant kijken (en wat ik nu schrijf is allemaal hypothetisch, ik weet niets van jullie situatie):
Ik weet niet of het zo is dat je een “probleem” niet alleen kunt oplossen. Dat is wel wat we geleerd hebben. Zoals we geleerd hebben dat liefde van twee kanten moet komen. Ik ben geneigd daar ook anders naar te kijken. Er is veel dat we zelf kunnen doen. EN … het is fijn als we veel samen kunnen doen. Als we tot partnerschap kunnen komen. Het is niet fijn als het voelt alsof je er alleen voor staat. Helaas hebben de meesten onder ons nauwelijks geleerd en weinig voorbeelden gezien van hoe we werkelijk als partners een relatie kunnen vormgeven. We missen vaak de communicatieve vaardigheden die dat makkelijker zouden maken.
Ik begrijp hoe vermoeiend het kan voelen als je het gevoel hebt er alleen voor te staan. En niet weten wat je kunt doen en toch willen oplossen kan je bakken met energie kosten. Ik begrijp ook dat er vervolgens een deel is dat zegt “stop ermee”. Dat kan een gezonde beweging zijn, echter … je neemt jezelf mee in je volgende relatie. En zolang je geen helderheid hebt over je eigen aandeel in jullie dynamiek, heb je grote kans dat je het in een volgende relatie in een of andere vorm weer tegenkomt. Er liggen veel kansen hier …
Er speelt veel meer rond je vraag dan wat helder wordt in je bericht hier op het blog. Als je het prettig vindt om eens nader te onderzoeken welke dynamieken er gaande zijn en hoe je daarmee om zou kunnen gaan, voel je vrij eens contact op te nemen: 06-24213133.
HARTelijke groet,
Henny
Hi Henny,
Oh wat fijn dat je zo uitgebreid gereageerd hebt. Bedankt!
Even antwoord op je vragen: Er is niet echt veel veranderd in ons leven. Het is er een beetje langzaam ingeslopen en hij heeft het de laatste tijden een beetje druk op werk. Want ik merk dat de discussies en ruzies altijd op de doordeweekse dagen gebeuren en nooit in het weekend…
Als hij zich ergens aan irriteert en dit aangeeft (meestal komt het door mijn vage gedrag. Hij snapt soms niet waarom ik dingen doe zoals ik ze doe terwijl het heel normaal is voor mij. Ik snap best dat het voor hem lastig is) dan trekt hij zich terug en sluit zich af. Dit is dan een trigger voor mij. Ik kan het dan niet hebben en denk dat ik het moet oplossen, dat ik zijn gedrag en zijn gevoelens kan veranderen op dat moment. Ik wil er dan voor zorgen dat hij niet meer geïrriteerd is. Maar ik denk, zoals bij Janne, dat ik moet accepteren dat het zijn gevoelens zijn en niet de mijne en dat ik het niet persoonlijk moet nemen. Ik merk dat zijn geïrriteerdheid door mijn gedrag verergert, terwijl het ”probleem” makkelijk op te lossen is.
Ik heb in het weekend een goed gesprek met hem gehad. Hij gaf aan dat hij de laatste tijd minder energie en moeite in onze relatie steekt, omdat dit makkelijker is voor hem. Echter wilt hij wel heel graag moeite en energie erin steken, omdat hij het heel graag wilt. In het begin vroeg ik hem een paar keer wat hij van mij nodig had. Hij gaf ook elke keer als antwoord ”helemaal niks”. Ik denk dat ik moet ophouden met wat ik voor hem kan doen, want dit ligt inderdaad niet in mijn vermogen. Ik kan er helemaal niks aan doen, hij moet het zelf doen… Dit moet ik accepteren.
De drie punten die je genoemd hebt, ga ik zeker proberen! Je zegt ”Dat je niet aan jezelf gaat twijfelen, maar stevig in je schoenen blijft staan en liefdevol bereikbaar blijft voor hem”. KLOPT! Ik word onzeker als hij geïrriteerd wordt en dit helpt in zo’n situatie helemaal niet!
En inderdaad misschien toch wel stoppen met het zoeken naar een oplossing en accepteren dat er een probleem is en dat het OK is.
Ik ben het met je eens: ”We missen vaak de communicatieve vaardigheden die dat makkelijker zouden maken”. Bij mij is dit nog lastiger. Ik vind het lastig om me open te stellen en te praten. En ik ben een introverte add-er die het lastig vindt om haar emoties te uiten… Niet dat dit een excuus is, maar het maakt deze situatie wel lastiger.
Ik wil dit graag laten werken, want buiten de ruzies hebben we hele leuke tijd samen en vinden we het fijn om bij elkaar te zijn. Ik ga je tips zeker gebruiken!!
Nogmaals, heel erg bedankt voor je reactie! Als je het zo schrijft, worden dingen duidelijker voor mij.
Groetjes,
Ava
Hallo Ava,
Goed te zien dat er een samenhang lijkt te zijn met drukte op werk ook. Ik heb veel mensen in chronische stress situaties begeleid en onze emotionele veerkracht kan sterk afnemen onder invloed van druk en vermoeidheid. Verhoogde prikkelbaarheid is één van de signalen van (chronische) stress. Terugtrekken en afsluiten kan een van de zelfbehoud mechanismes zijn.
Wat is er “vaag” aan jouw gedrag? Of bedoel je simpelweg gedrag dat hij niet begrijpt?
Overigens kan “niet begrijpen” ook een zelfbehoud mechanisme zijn, dat eigenlijk zegt: ik vind het heel vervelend! Ondraaglijk. Het kan ook met machteloosheid te maken hebben. Niet kunnen accepteren dat we niet alles kunnen controleren of veranderen of beïnvloeden, zoals wij denken dat het zou moeten of horen, om ons goed te kunnen voelen. De idee kan dan zijn “als ik het begrijp kan ik het veranderen”. Of misschien: “als ik het begrijp en ik vind het een heel goede reden, dan kan ik het accepteren”. Maar het doet zo’n pijn, dat ik het zonder goede reden niet kan verdragen.
Fijn dat je steeds meer gericht bent om te zien wat van jouw is, wat binnen jouw vermogen ligt, en wat bij de ander. Vanuit die helderheid kunnen we verantwoordelijkheid nemen voor ons eigen (emotionele) welbevinden als basis voor partnerschap, waarin we ook elkaar kunnen ondersteunen. En ja, soms is het erg lastig om te accepteren dat we sommige dingen niet voor een ander kunnen doen of oplossen.
Neem het jezelf vooral niet kwalijk over dat je moeite kunt hebben met openstellen en praten. We hebben dat meestal niet geleerd. We hebben er geen voorbeelden van gezien. En, in sommige gevallen waren er in ons leven tijden dat het simpelweg niet veilig was om open te zijn. Als je wilt, kun je je daar steeds meer in oefenen. Waarbij (leren) zorgen voor je eigen (emotionele) veiligheid een belangrijke eerste stap is. Wees zacht voor je zelf!
Zo fijn, dat jullie hele leuke tijden hebben samen en het fijn vinden om bij elkaar te zijn. Dat is heerlijk, als je kunt ontspannen in de aanwezigheid van de ander …
HARTelijke groet,
Henny
Hi Ava,
Ik denk ik reageer toch even, om je een hart onder de riem te steken..
Ik snap heel goed wat je bedoelt en wat lastig dat je niet weet wat je moet doen. Ik herken dat heel erg, helemaal leeg zijn door elkaar, gek word ik er ook van. Maar gelukkig weet ik nu voor mezelf beter wat in mijn vermogen ligt en wat ik wil. Ik probeer de laatste weken voor mezelf veel uit te zoeken en toch iets verstandelijker naar het geheel te kijken ook. Dus heb ik voor mezelf een aantal grenzen gemaakt en ook gedeeld met haar. En dat heeft niets met of ik wel of niet genoeg van haar houd te maken, of dat ik voorwaarden stel. De grenzen zijn voor mijzelf. Dat heeft te maken met tot waar ik mezelf mee laat slepen in iets negatiefs en hoe ik prettig wil leven in mijn relatie. De grenzen geven mij houvast, en ongetwijfeld worden die overschreden, door mijzelf, maar hoe dat dan gaat zie ik dan wel weer. Voor mij helpt het om bij mezelf stil te staan wat er nu eigenlijk gebeurd op die momenten en ipv direct te verdedigen toch meer te verplaatsen in de ander. Ik hoef me namelijk helemaal nergens voor te verdedigen (mits je natuurlijk echt iets heeeel raars hebt gedaan :-), ik ben gewoon ik.
En Henny zei mij ook in een reactie iets wat mij erg sterkte: Waar kan je zelf iets mee.. En wat ligt er nu echt bij je partner. Gisteren heb ik voor het eerst gezegd: “Okay als jij nu zo een probleem maakt en je het weekend zo negatief verder wilt gaan, is dat jou ding, ik wil dit niet zo. Ik ga een rondje lopen en als we niet “normaal” kunnen praten, dan spreek ik je volgende week weer.” Heel hard klinkt het en ik vond het doodeng en ik was op van de zenuwen, maar ik kon mijzelf blijven vertellen dat ik geen uit de hand gelopen conflict wilde over iets wat ik niet eens begreep en dat het beter was voor beiden om even afstand te nemen… Toen ik terug kwam was de sfeer weer beter en was een gesprek mogelijk! Ze kon ook beter uitleggen wat er nu echt was, en ook zei ze zelf, ik weet dat dit niet bij jou ligt en dat ik er zelf iets mee moet. Toen werd ik toch wel heel trots! Op haar en op mezelf! Heel langzaam geloof ik wel dat mijn relatie zonder conflicten mogelijk is en dat het alleen maar mooier en leuker kan worden als je er door heen komt.
Probeer je energie positief in elkaar te steken ipv in nukkige buien te hangen samen.
Ik hoop dat jullie verder komen en heel veel succes met het advies van Henny!
Goetjes,
Janne (en vrouw 🙂
Dag Janne,
Wat lief dat je even reageert!
Zoals ik hierboven zei, ik moet accepteren dat het zijn gevoelens zijn en niet de mijne. Ik moet het niet persoonlijk nemen. Ik moet ook grenzen voor mezelf stellen, zodat ik mezelf, inderdaad, niet laat meeslepen in iets negatiefs.
En ja! Ik moet stoppen met verdedigen en meer stilstaan wat er gebeurd is. Ik hoef me meestal niet te verdedigen, want inderdaad ik heb niks ”fout” gedaan. Het is alleen iets wat hij niet leuk vindt en dat betekent niet dat ik het niet goed doe.
Ik heb het afgelopen weekend ook zelfde gedaan als jij. We hadden een discussie en hij had de neiging om dit op mij te gooien en deed geïrriteerd. Ik heb uitgelegd dat ik daar geen zin in had en dat ik een rondje ging lopen. Toen ik terug was, heeft hij zijn excuses aangeboden en ik heb het daarbij gelaten. Ook al waren we de volgende dag pas weer ”okay”, alsnog vond ik het een pluspunt. Doordat ik hem ruimte en tijd gaf, ging hij meer over zijn eigen gedrag nadenken. En ik denk dat ik het voortaan ook zo ga doen. Hem even ruimte en de tijd geven zodat hij uit zijn geïrriteerdheid kan komen. En later heeft hij ook weer aangegeven dat ik er niks aan kon doen, maar dat hij er zelf iets aan moet doen.
En jaaa hoor ik was ook even trots op mezelf. Dat ik het even kon loslaten en even uit de situatie te stappen.
Ik merk ook dat niet alle problemen en punten besproken hoeven te worden. Als hij iets aangeeft, hoef ik het niet gelijk oplossen (want soms kan je ze helemaal niet oplossen!).
Erg bedankt dat je gereageerd hebt. Ik heb heel veel aan het advies van Henny en jouw tips! Ik sta er toch wel positiever in dan een paar dagen geleden.
Jij ook heel veel succes!
Groetjes,
Ava
Wat mooi om je voorbeeld te lezen hier, Ava! Dank je voor het delen van deze succes ervaring 🙂
En heerlijk dat je zo trots bent op jezelf!
HARTelijke groetjes, Henny
Hallo Janne, wat mooi hoe je hier je eigen verhaal deelt als hart onder de riem voor Ava! En zo fijn om je succes ervaring te lezen. Ik vind het zo leuk om voorbeelden te zien van wat er allemaal mogelijk is. Dank je daarvoor! Met bewondering voor je durf, kracht en liefde, zowel voor jezelf als voor je partner 🙂
HARTelijke groetjes, Henny
Hi Henny,
Wat heftig om dit zo te lezen en te herkennen. Ik was in een relatie met een vrouw voor iets meer dan 1 jaar. We hadden heel vaak conflicten, elke paar weken barstte de bom. Zij zag ze als discussies, ik als ernstige ruzies. Er kwam zo vaak een opmerking, die ik ervoer als een aanval, terwijl zij alleen kenbaar maakte wat haar dwars zat. Die altijd neer komen op dat ik onduidelijk ben en niet plan, en tijd neem voor mezelf, waardoor zij gevoel heeft in de wacht te zitten.
Wat haar dwars zat, kwam altijd neer op gedrag van mij. Ik heb zelf 2 kinderen en zij niet. Aangezien ik erg beschermend ben en niet wil dat mijn kinderen opgroeien met het idee dat mama relatie hopt, wilde ik haar pas voorstellen aan de kinderen, na een wat langere periode. Door haar onregelmatige werktijden en allerlei verplichtingen en kinderen in mijn huis, en mijn behoefte om ook zelf op te laden, konden we elkaar, in haar ogen, niet heel vaak zien. Elke vrije uur en dag besteedde ik aan haar. Maar zodra ik bij mijn kinderen ben, ervaart zij een grote afstand, omdat er iets gebeurd waar zij niet bij hoort als het ware. Waar ik vind dat dat tijd nodig heeft, werd zij gefrustreeerd en had het idee dat ze constant wachtte op mij. Ik begrijp nu beter dat ik prima met onduidelijkheid om kan gaan, maar dat zij dat niet kan. Als ik dan aangeef: okay ik begrijp je, we doen dan en dan dit, werd ze boos, omdat ik het zelf moet willen en niet voor haar doen. Toen we wel afspraken met de kinderen erbij, bleek het gevoel hetzelfde te zijn bij haar. Nog steeds als ik thuis ben met kinderen alleen, heeft ze het idee dat ze niet onderdeel is van mijn wereld.
Zo werden de ruzies en frustraties steeds groter. De conflicten hadden elke keer een patroon. Er kwam (in mijn ogen) een verkapt verwijt naar dat ik vaag, onduidelijk, niet van haar houd, niet kan plannen ben. Altijd via sms. Ik snapte niet wat ze bedoelde waarop zij dan antwoordde dat ik haar toch niet begrijp, en er meer en weer vervelende woorden kwamen, die van beiden energie vraten. Als ik aangaf dat ik het liever uitpraat op een moment dat we elkaar zien, zei ze altijd, dat het op dat moment dwars zat, en er dus uit moest. Extrovert en introvert stonden dan tegen over elkaar met veel onbegrip. Wat dan resulteerde in soms negeer sessies en heftige huilbuien.
Naast de ruzie voelen we ons beiden heel veilig en fijn en blij als we bij elkaar zijn. We kunnen over alles praten en zijn erg intiem. Tot er iets gaat wringen waar dan emoties hoog opspelen en dan zijn we als een rode doek voor elkaar. Wel voelde ik keer op keer, dit is de vrouw met wie ik wil zijn. Een week geleden stonden we weer op het zelfde punt en ik kon het niet meer, ik kon niet meer vechten, hoorde de verwijten aan, en gaf op. Ik heb het uit gemaakt en contact verbroken. Uiteraard mis ik haar ontzettend, en eigenlijk wil ik helemaal niet dat het over is. Ik wil dat de conflicten stoppen en dat we normaal kunnen praten zonder dat verwijt op verwijt word gemaakt in emotionele buien, waar ik dan zelf ook in mee ga. Dit wil ik niet meer, dat maakt mij kapot en afgestompt. Na een week geen contact, sta ik op het punt om toch weer te praten, maar ik ben zo bang dat het patroon hetzelfde blijft, en dat de conflicten voor leegloop in energie en ook in teruglopende liefdes gevoelens gaan zorgen. Mijn hart zegt, ga er voor, maar mijn hoofd wil niet weer conflicten en pijn.
Door dit artikel kan ik het patroon duidelijk zien, en ook waar mijn eigen aandeel ligt.
Bedankt,
Janne
Wat fijn, Janne, dat je jullie dynamiek duidelijk kunt zien, en ook wat je eigen aandeel is. De realisatie die je deelt maakt me nieuwsgierig: wat zie je als je eigen aandeel?
Ja, een pijnlijke dynamiek die je beschrijft. En zoveel voorkomend. Waarbij extra pijnlijk is dat beide partners niet anders willen dan toenadering en de verwijdering ontstaat uit de angst de ander te verliezen.
De conflicten worden vaak gevoed door tegengesteld lijkende behoeftes of belangen. Waarbij – en dat lijkt misschien wat contra-intuïtief – juist de mate van verbondenheid olie op dat vuur gooit. Extreme (verlangens naar) verbondenheid in de zin van verstrengeling. Verstrengeling waarbij het onderscheid tussen wie ben ik en wie ben jij, tussen mijn leven en jouw leven vervaagt op een manier die niet goed werkt. Relatiedeskundigen hebben daar een term voor bedacht: co-dependency. Het welbevinden van de een wordt dan méér dan gezond sterk bepaald door het gedrag van de ander. We staan als het ware te weinig stevig op onze eigen (emotionele) benen. Versmelting kan heerlijk voelen en is een van de mooie aspecten van intieme relaties. En … het kan ook verstikkend werken.
Een ander ding is dat de veiligheid van een intieme liefdesrelatie ruimte biedt voor contact met pijnen en verwondingen die niets met de relatie zelf te maken hebben. Als beide partners dan niet volledig bewust zijn van wat er in hen beweegt (en niet stevig op eigen emotionele benen staan), kunnen die pijnen gemakkelijk op de ander worden geprojecteerd. M.a.w. het lijkt dan of de ander de oorzaak is van de pijn. Wat echter gebeurt is dat gedrag de ander de pijn wel trigger, maar dat de pijn zelf weinig of niets met die ander te maken heeft. Ze komt naar boven omdat in de veiligheid van de intimiteit onze verdedigingsmechanismen even minder actief zijn, en alles rond die pijn minder afgeschermd is, minder onderdrukt wordt. Ze komt ook naar boven in de setting van een intieme relatie, omdat het vaak verwondingen zijn die ooit in (andere) intieme relaties zijn ontstaan. Dit alles maakt nóg duidelijker hoe belangrijk het is om de spaghetti van emotionele verstrengeling te ontwarren. Hoe belangrijk het is om te zorgen voor stabielere emotionele zeebenen. Het mooie van relaties is dat ze ons duidelijk maken welke kwetsbaarheden er sluimeren. En als we kunnen stoppen met projecteren, kunnen we er op een gezonde manier mee omgaan, en ook elkaar daarbij steunen.
Misschien vind je het fijn om het artikel over verbinding (“Eenzaam in relatie – is er een remedie?”) en het artikel over de moeder illusie (“De moeder illusie – ontwrichtende dynamiek in de liefde”) ook eens te lezen in dit verband.
Een vraag: als je ziet wat jouw aandeel in jullie dynamiek is, wat is het wat jij anders zou kunnen doen?
Dank je voor het zo open en liefdevol delen van wat in jouw relatie speelt!
HARTelijke groet,
Henny
De conflicten opstaan altijd als we niet bij elkaar zijn. Ze gaan dan ook niet over dagelijkse dingen of irritaties, die zijn er bijna niet, en als ze er zijn, worden ze op normale manier besproken. Maar vanuit haar gevoel, dat ze me mist of weet dat we een aantal dagen elkaar niet kunnen gaan zien ontstaan ze. Dit heeft ook te maken met een negatieve ervaringen uit haar vorige relatie, geen grip op mij ervaren. Dit hebben we wel besproken en heel langzaam groeit het vertrouwen van haar kant.
Ondertussen herken ik het soort berichten en teksten en weet dat ze emotioneel is en niet blij om op dat moment niet bij mij te zijn. Mijn aandeel in een conflict dat dan ontstaat is dat ik het betrek op mijzelf en in de verdediging ga waardoor het geheel onnodig verder escaleert. Wat ik zou moeten doen is begrip hebben voor haar situatie, hoe ze het ziet, zonder het gevoel op mij te nemen. Ik kan de situatie op dat moment niet veranderen en haar gevoel ook niet. Ik kan wel veranderen hoe ik reageer, en waardoor ze wellicht weer rustig word.
Omdat mijn leven veel voller is door kleine kinderen, een drukkere baan, ben ik meer bezig en sta veel minder stil bij het missen van haar aanwezigheid als ik even alleen ben, dan kom ik juist weer bij. Dat wil niet zeggen dat ik dan niet aan haar denk. Daarbij kan ik in plaats van vaag te zijn over wanneer we elkaar weer zien, een plan aan te geven. Voor mij zijn de woorden volgende week ruim voldoende, zij wil graag meer duidelijkheid en een plan. Een reactie als: Ik begrijp dat je me nu mist, maar maandag maken we weer een fijne dag samen, daar kijk ik naar uit. Dat kan wellicht helpen. Echter als de negatieve woorden opstapelen dan blokkeer ik en reageer ik steeds afstandelijker. De afstand voelt zij en maakt haar weer onzeker wat dan in heel veel negatieve woorden weer geuit word. Het gaat dan niet meer over dat ze eigenlijk bedoelde dat ze me mist, maar dan komen er dingen als: je snapt mij niet, je bent ongevoelig.
Ik heb ook meerdere malen geprobeerd de cirkel te stoppen. Het gaat altijd over tekst berichten en die kunnen zo verkeerd uitpakken. Daarbij breken in mijn ogen de tekst berichten in op waar je op dat moment eigenlijk mee bezig bent, waardoor ik nog maar half bij alles kan zijn. Geemotineerd naar telefoon blijven kijken, terwijl om me heen ook van alles aandacht nodig heeft. Toch blijf ik reageren, omdat ik het vreselijk vind dat ik niet het juiste blijk te doen. Ze vindt dat we deze dingen wel prima over de telefoon kunnen doen, dat hoort bij deze tijd en omdat wachten tot we elkaar weer zien soms dagen duurt, terwijl haar gevoel van dat moment is en dan ook dan uitgesproken moet worden.
Mijn aandeel is niet genoeg erkenning geven aan haar gevoel op dat moment, persoonlijk nemen en het als een aanval ervaren. Ook moet ik mezelf blijven vertellen dat het haar gevoel is en niet het mijne, denk ik. De impact van de conflicten zijn op mij erg groot, ze zuigen me leeg, dat moet ik anders proberen te doen.
Ik zal de andere artikelen lezen, bedankt voor je uitgebreide en begripvolle reactie!
Hallo Janne,
Dank je voor de toelichting, heel duidelijk allemaal. Heel mooi hoe helder je je bewust bent van de dynamieken. Heel mooi hoe helder je bent over wat van jou is en wat van haar is. Heel krachtig hoe je “eigenaarschap” neemt van jouw aandeel, hoe je verantwoordelijkheid neemt voor je eigen reacties, zowel innerlijk als naar je partner.
Heel mooi ook hoe zeer je begrijpt wat in je partner gaande is. En de compassie waarmee je dat beschrijft. En zo helder hoe je je vinger legt op mogelijk één van de belangrijkste pijnpunten voor jou … “dat ik het vreselijk vind dat ik niet het juiste blijk te doen”. In jouw respons daarop komt jouw eigen pijn over je ervaren onvermogen weer bij haar terecht. Terwijl, en dat schrijf je verderop ook zo helder, het niet persoonlijk is.
Ja, je kunt veranderen hoe je reageert, en haar “gunnen” haar eigen pijn te hebben en die zelf op te lossen. Want dat kun jij niet. Je kunt er wel voor haar zijn, maar niet als je denkt dat jij het voor haar kunt fixen, of zou moeten (kunnen) fixen, of als je denkt dat haar pijn (en reaktie) komt omdat jij iets verkeerd doet (of bent). Zo gezond om jezelf te blijven vertellen dat het haar gevoel is, en niet het jouwe.
Als jij kunt zorgen dat je je niet leeg laat zuigen, als jij bij jezelf kunt blijven, lees: voor jezelf kunt blijven zorgen en kunt zorgen dat je minder uit balans raakt als zij uit balans is, zul je niet alleen jezelf een groot plezier doen, maar ook het meeste voor haar kunnen betekenen. Als een soort rots in de branding van haar emotionele beweging. Onverstoorbaar. Waarbij het heel normaal is dat je soms niet zo onverstoorbaar bent. Dat als dat gebeurt, je even afstand kunt nemen om weer in balans te komen … dat je misschien iets kunt zeggen in de trant van: “Lieve schat, ik merk dat ik uit balans raak, dat ik niet meer de versie van mezelf ben die ik wil zijn in relatie tot jou. Ik trek me even terug om voor mezelf te zorgen, zodat ik er snel weer als de beste versie van mezelf voor je kan zijn. Met je kan zijn.”
Tot slot nog een vraag: heb je snel het gevoel dat je tekort schiet? Soms is het bijzonder hoe onze omgeving ons spiegelt wat we over onszelf denken (vaak gevoed door ervaringen uit het verleden … dat blijft dan een soort zichzelf versterkende cyclus). Wellicht interessant om te kijken wat er gebeurt als je andere gedachten over jezelf gaat denken. Als je jezelf betrapt op gedachten van tekort schieten, niet voldoen en zo, en dan kunt zien hoe onjuist dat is. Dan kunt zien hoe OK je bent. Of contact maken met een verlangen om je genoeg te voelen. Om je OK te voelen ongeacht wat anderen over je denken en allemaal van je verwachten. Misschien verwacht en vraag je ook veel van jezelf. Je hebt een druk leven schrijf je. Niet dat dat verkeerd is, misschien geniet je daar enorm van. Maar als het druk is omdat je omgeving veel van je vraagt, zou je ook daar eens naar kunnen kijken als spiegel …
Je klinkt als een krachtige, zelfbewuste persoon, Janne. Ik heb alle vertrouwen dat je je weg vindt hierin. Veel plezier daarmee!
HARTelijke groet,
Henny
Hi Henny,
Ik heb jouw artikel gelezen en ik vind jouw uitleg helder, duidelijk maar vooral herkenbaar.
Ik ben met mijn lat partner beland in zo’n destructieve relatie.
Zo noem ik onze relatie nu maar want we voldoen aan die creteria zoals omschreven.
We werken beiden eraan maar het gaat mij niet snel genoeg.
Ik denk zelf dat ik weet waar het knelt of wat probleem is maar ik zou t fijn vinden als je zou willen meedenken.
Hij is zestig plus ik ben vijfenvijftig plus en we latten ruim twaalf jaar. Mijn zoon is ondertussen al op kamers gaan wonen, zijn jongste zoon van tweeëndertig woont nog thuis. We zien elkaar woensdags vast bij mij thuis en weekends om de beurt bij elkaar.
Wat ik ervaar als probleem is dat
*hij mij afhoudt in zijn persoonlijk domein. Ik heb minimaal inspraak of invloed in zijn huis.
*minimaal betrokken wordt in de zorg van zijn moeder
*zijn thuiswonende zoon een wig drijft tussen ons
We kunnen het goed met elkaar vinden en zitten vaak op een lijn.
Helaas is die relatie sinds een jaar of vier erg verandert.
Ik heb lichamelijke klachten gekregen vanwege de overgang daardoor minder zin in seksuele gemeenschap.
Ik ben t gedrag van zijn zoon gaan benoemen en heb gevraagd om op te treden tegen zijn zoon.
Ik heb aangegeven dat ik mij buitengesloten en niey betrokken voel mbt zijn privé en moeder.
Er is lichtelijk wat beweging in gekomen maar na veel halen en trekken van mijn kant uit.
Zodra er gepraat moet worden over de dingen die ik vind niet goed gaan voelt hij zich tekort geschoten en gaat hij op een gemene manier in de tegen aanval. Ik daardoor in de vechthoudig of zwijgstand. Hij vervolgens in zwijgstand de rest van de dagen. Ik ervaar zijn gedrag als straffen en belonen.
Ik blijf zijn patronen in belangrijke situaties aankaarten/hebben daar nu ruzies over. Maar ik ben er een beetje moe van geworden.
Ik vind dat hij niet met mij een primaire relatie heeft maar met zn zoon en dat dat voornamelijk ten grondslag ligt aan ons probleem.
Zijn zoon is een substituut geworden als hij zich tegen mij keert en voor zijn zoon ben ik een concurrent geworden.
Hoe kijk jij hier tegen aan?
En wat kan ik doen?
Alvast bedankt voor het lezen
Vriendelijke groet,
Peel
Hallo Peel,
Dank je het delen van je situatie en je uitnodiging om mijn perspectief te delen!
Het kan een uitdaging zijn om vanuit twee gezinssystemen samen iets op te bouwen. Het kan een uitdaging zijn om te zien hoe een ander in zijn of haar systeem opereert en te ontspannen in het aanschouwen ervan als dat niet strookt met hoe je het zelf zou doen. Of wanneer het conflicteert (of lijkt te conflicteren) met je persoonlijke behoeften en verlangens.
Laat ik om te beginnen even iets delen over mijn persoonlijke ervaring als man en vader. Toen mijn (destijds) jongste dochter bijna 6 was, zijn haar moeder en ik uit elkaar gegaan. Hoewel ik haar een fantastische moeder vind, kwam ik erachter hoezeer het een verademing voor me was om alleen te zijn met mijn dochter en het samen zijn met haar helemaal op mijn manier te kunnen invullen. Ik zeg niet dat het aan haar moeder lag dat het voorheen anders was, maar blijkbaar gaf ik mezelf in de tijd dat we samenwoonden niet de ruimte om met mijn dochters om te gaan op een manier die bij mij paste.
Wat ik er mee wil zeggen: ik denk dat het fijn is als we in een relatie elkaar de ruimte kunnen geven om anders te zijn en anders te denken. En ook om anders met onze kinderen om te gaan. Om onze eigen keuzes te kunnen maken.
Je vraag is “hoe kijk jij hier tegen en aan?” en “wat kan ik doen?”. Graag deel ik eerst met je dat ik in mijn antwoord (en ook in de manier waarop ik in mijn coaching werk) vooral kijk naar wat JIJ kunt doen. Want ik spreek nu met JOU. Met jou kan ik het alleen hebben over wat jij kunt veranderen (als nodig en gewenst door jou). Ook ga ik ervan uit dat we een ander niet kunnen veranderen. We kunnen alleen onszelf veranderen. Dat betekent dat als ik mijn perspectief bied, dat dat alleen gaat over wat jij kunt veranderen – en NIET om hem te veranderen. Uitsluitend om jezelf te veranderen. Om beter te kunnen omgaan met wie hij is. Vanuit acceptatie van wie hij is en hoe hij leeft. Vanuit acceptaties van de keuzes die hij maakt. Eén van de basisvragen die ik vaak inbreng bij stellen die hun relatie willen verbeteren is: kun je je partner accepteren zoals deze NU is? Met alles erop en eraan? Want als je zit te wachten op een verbeterde versie (volgens jouw criteria), is de kans op succes verkleind …
Je schrijft: we kunnen het goed met elkaar vinden en zitten vaak op een lijn. Vervolgens beschrijf je wat er van jouw kant is gaan veranderen: minder zin in seksuele gemeenschap en je bent zijn gedrag / houding gaan bekritiseren. Daarbij ben je je gaan bewegen op persoonlijk terrein van hem (zijn relatie met zijn zoon en zijn moeder). Mogelijk betekenen de lichamelijke klachten ook dat je minder vaak in een goed humeur bent dan dat je in het verleden was. Dat je prikkelbaarder bent. En misschien voel je jezelf niet prettig bij het minder zin hebben in seksuele uitwisseling, misschien voel je je tekort schieten. Wat, als delen hier van zo zijn, zou betekenen dat je een andere versie van jezelf aan hem bent gaan presenteren. Dat vergt aanpassing van hem. En als hij niet erg goed in zijn eigen vel zit, als hij niet stevig op zijn eigen benen staat, heeft hij mogelijk moeite met die veranderingen. Waarbij dan vervolgens kritiek zijn kant op komt. Iets wat volgens Alison Armstrong, die enkele decennia de dynamieken tussen mannen en vrouwen onderzoekt, bij mannen – in tegenstelling tot bij vrouwen volgens haar – in het geheel niet werkt (als je wilt kun je deze – Engelstalige – video van haar op YouTube bekijken: “How to NOT change men”). Wat overigens strookt met mijn ervaringen met mannen in coaching: veel mannen zijn kwetsbaarder dan ze vaak lijken, erg gevoelig voor kritiek, voelen zich snel tekort schieten en kunnen vervolgens vanuit het idee van “ik doe het toch nooit goed” de handdoek in de ring gooien en zich (emotioneel, maar soms ook fysiek) terug trekken. De zwijgstand die je beschrijft. Ik snap dat je dat ervaart als straffen, en … ik vermoed dat het bij hem meer een kwestie van gekwetstheid, hulpeloosheid en machteloosheid is (en hetzelfde geld voor de “gemene aanval” … dat klinkt vooral als de reactie van een gewond dier).
Wat je schrijft is “ik voel me buitengesloten”. Betekent dat dat je vindt dat hij te weinig aandacht heeft voor jou? Dat er minder kwaliteitstijd is voor jullie twee samen? Ik denk dat het belangrijk is dat je de essentie van wat je nodig hebt en verlangt in jullie contact voor jezelf kunt helder hebben en dat je daar gericht om kunt vragen. Vragen vanuit “IK heb dit nodig” in plaats van “JIJ moet me dit geven”.
Wat kun je doen? (mijn perspectief … 😉 )
Wellicht interessant om eens te experimenteren wat er gebeurt als je stopt met het halen en trekken. (Je bent er toch al een beetje moe van geworden 😉 ). Als je stopt met aankaarten van “situaties” (veel mannen zijn daar allergisch voor … ze voelen de bui al hangen als hun partner wil praten en de deur gaat al dicht). Simpelweg omdat het niet werkt. Simpelweg omdat we een ander niet kunnen veranderen. We kunnen alleen onszelf veranderen. Welke betekenis we ergens aan geven. Welke gedachten we ergens over hebben (en welke oordelen). Dat zijn keuzes. Net zoals we de keuze hebben om in een situatie te blijven of niet. Maar als situaties in grote mate een spiegel zijn van wat zich in onszelf afspeelt, dan helpt het weggaan uit een situatie weinig (althans niet voor lang). Want we nemen onszelf mee. En zullen ons al snel een in andere situatie met dezelfde kenmerken bevinden …
Ik hoop dat ik je niet teveel heb geplaagd. Ik vind het zo bijzonder dat je hier zo open deelt wat erin je beweegt en dat je je zo kwetsbaar toont. Ik vind het zo bijzonder dat je uitreikt en om een ander perspectief vraagt. Ik weet dat alles wat je doet vanuit de beste bedoelingen is bewogen. En ik heb je geplaagd om je te prikkelen te onderzoeken wat daarin niet werkt voor je. Om meer helderheid te krijgen over wat wel werkt voor je. Aan jou om dat uit te vinden. Jij bent de enige die kan weten wat goed is voor jou en wat werkt voor jou. De wijsheid is in jou!
HARTelijke groet,
Henny
Hallo Henny,
Je plaagt mij inderdaad. Wat een teksten. Ik had niet verwacht dat je zo uitgebreid zou antwoorden. Maar ik waardeer dit enorm. Heel heel erg bedankt!
Er staan hele goede dingen tussen. Maar ook dingen in mijn stuk die niet helder zijn waardoor jouw antwoord in mijn beleving niet aansluit(of misschien wil ik jouw antwoord niet horen? 😉 dat kan ook nog.
Wat ik ga doen is dat ik in jouw tekst antwoord geef
Het kan een uitdaging zijn om vanuit twee gezinssystemen samen iets op te bouwen. Het kan een uitdaging zijn om te zien hoe een ander in zijn of haar systeem opereert en te ontspannen in het aanschouwen ervan als dat niet strookt met hoe je het zelf zou doen. Of wanneer het conflicteert (of lijkt te conflicteren) met je persoonlijke behoeften en verlangens.
****Wat ik er mee wil zeggen: ik denk dat het fijn is als we in een relatie elkaar de ruimte kunnen geven om anders te zijn en anders te denken. En ook om anders met onze kinderen om te gaan. Om onze eigen keuzes te kunnen maken. Wij hebben onze kinderen zowat zelfstandig opgevoed. Bij sommige issues hebben wij elkaar geinformeerd wat storend gedrag is voor ons. We zijn er altijd respectvol mee omgegaan en als de twee gezinnen bij elkaar waren hebben wij alle vier bijgedragen aan een prettige sfeer.
Je vraag is “hoe kijk jij hier tegen en aan?” en “wat kan ik doen?”. Graag deel ik eerst met je dat ik in mijn antwoord (en ook in de manier waarop ik in mijn coaching werk) vooral kijk naar wat JIJ kunt doen. Want ik spreek nu met JOU. Met jou kan ik het alleen hebben over wat jij kunt veranderen (als nodig en gewenst door jou). Ook ga ik ervan uit dat we een ander niet kunnen veranderen. We kunnen alleen onszelf veranderen. Dat betekent dat als ik mijn perspectief bied, dat dat alleen gaat over wat jij kunt veranderen – en NIET om hem te veranderen. Uitsluitend om jezelf te veranderen. Om beter te kunnen omgaan met wie hij is. Vanuit acceptatie van wie hij is en hoe hij leeft. Vanuit acceptaties van de keuzes die hij maakt. Eén van de basisvragen die ik vaak inbreng bij stellen die hun relatie willen verbeteren is: kun je je partner accepteren zoals deze NU is? Met alles erop en eraan? Want als je zit te wachten op een verbeterde versie (volgens jouw criteria), is de kans op succes verkleind …
*****Ik besef ineens dat ik NIET HEM wil veranderen maar ik wil dat hij iets in zijn gedrag verandert zodat ik geen last blijf houden van dat storend gedrag – dat hij inziet dat als hij blijft doorgaan met dat gedrag ik niet een blijde vrouw van word.(Snap je het verschil?)Of is dat nog steeds iemand willen veranderen?
Je schrijft: we kunnen het goed met elkaar vinden en zitten vaak op een lijn. Vervolgens beschrijf je wat er van jouw kant is gaan veranderen: minder zin in seksuele gemeenschap en je bent zijn gedrag / houding gaan bekritiseren.
******Door de overgangsklachten ben ik tekort geschoten in seksueel opzicht. Dat heeft hij niet kunnen handelen en heeft daarna steeds verder weg mijn hand losgelaten en heeft vervolgens troost gezocht bij zijn thuiswonende zoon en vise versa.
Ik heb mij enorm alleen gevoeld en afgewezen, boos en verdrietig. Omdat er op die manier meer afstand is ontstaan (locatie, fysiek, seksueel en nu emotioneel)
Daarbij ben je je gaan bewegen op persoonlijk terrein van hem (zijn relatie met zijn zoon en zijn moeder).
******Zijn moeder is ergens ook mijn schoonmoeder dus ik vind/vond het logisch dat ik na elf jaar er automatisch bij betrokken had moeten worden. Maar kennelijk leefde dat niet zo bij mijn partner. Want hier heeft hij mij ook weer buiten gesloten en zijn zoon erbij betrokken. En dat deed weer zeer.
Ik wil(de) een familie status/leven/samensmelting en ik ervaarde zijn afstand als twee werelden willen blijven houden.
Mogelijk betekenen de lichamelijke klachten ook dat je minder vaak in een goed humeur bent dan dat je in het verleden was. Dat je prikkelbaarder bent. En misschien voel je jezelf niet prettig bij het minder zin hebben in seksuele uitwisseling, misschien voel je je tekort schieten. Wat, als delen hier van zo zijn, zou betekenen dat je een andere versie van jezelf aan hem bent gaan presenteren. Dat vergt aanpassing van hem. En als hij niet erg goed in zijn eigen vel zit, als hij niet stevig op zijn eigen benen staat, heeft hij mogelijk moeite met die veranderingen. Waarbij dan vervolgens kritiek zijn kant op komt.
*******Ja ik heb veel last gehad van mood swings en lichamelijke klachten. Ik was niet altijd even leuk en aardig nee. Maar ik bood ook mijn excuses als ik soms te heftig reageerde.
Iets wat volgens Alison Armstrong, die enkele decennia de dynamieken tussen mannen en vrouwen onderzoekt, bij mannen – in tegenstelling tot bij vrouwen volgens haar – in het geheel niet werkt (als je wilt kun je deze – Engelstalige – video van haar op YouTube bekijken: “How to NOT change men”). Wat overigens strookt met mijn ervaringen met mannen in coaching: veel mannen zijn kwetsbaarder dan ze vaak lijken, erg gevoelig voor kritiek, voelen zich snel tekort schieten en kunnen vervolgens vanuit het idee van “ik doe het toch nooit goed” de handdoek in de ring gooien en zich (emotioneel, maar soms ook fysiek) terug trekken. De zwijgstand die je beschrijft. Ik snap dat je dat ervaart als straffen, en … ik vermoed dat het bij hem meer een kwestie van gekwetstheid, hulpeloosheid en machteloosheid is (en hetzelfde geld voor de “gemene aanval” … dat klinkt vooral als de reactie van een gewond dier)…
*******.hij is een binnenvetter, kan moeilijk gevoelens uiten, wil alles zelf oplossen of regelen, en ik wil juist de dingen ook samen doen
Wat je schrijft is “ik voel me buitengesloten”. Betekent dat dat je vindt dat hij te weinig aandacht heeft voor jou? Dat er minder kwaliteitstijd is voor jullie twee samen? Ik denk dat het belangrijk is dat je de essentie van wat je nodig hebt en verlangt in jullie contact voor jezelf kunt helder hebben en dat je daar gericht om kunt vragen. Vragen vanuit “IK heb dit nodig” in plaats van “JIJ moet me dit geven”.
*******Na twaalf jaar heb ik nog steeds geen inspraak bij hem, hij beslist vaak alleen, voert alles alleen uit, ontrekt zich van mijn leven en houdt mij op afstand in zijn leven. Terwijl hij zegt samen oud te willen worden , een keer samen te willen wonen
Wat kun je doen? (mijn perspectief … )
Zorgen de beste versie van jezelf te zijn. Zorg goed voor jezelf, voor je lichaam en breng de beste versie van jezelf mee in de relatie met hem. Dat wil niet zeggen dat er geen kwetsbaarheid kan zijn, of ruimte om je persoonlijke pijn te delen, maar wel dat je zelf de volledige verantwoordelijkheid neemt voor hoe je je voelt en niet van een ander verwacht jou beter te doen voelen. Hetzelfde geldt voor hem. Zie hem ook als iemand die volledig verantwoordelijk is voor hoe hij zich voelt. Probeer hem niet te verbeteren of te redden. Dat kan hij zelf. Hij is zelfs de enige die dat kan.
Misschien is dat niet het geval, maar als wel (deels), zorg dat je leven en welbevinden niet volledig op hem en jullie relatie leunt. Zorg voor een sociaal (vang)netwerk buiten hem. Dat haalt druk van de ketel van de relatie. We verwachten nu vaak van één persoon waar eeuwen geleden een heel dorp in voorzag.
********* Ik heb een eigen leven en vriendenkring als ik we niet bij elkaar zijn. Maar hij is momenteel emotioneel niet beschikbaar mede door de problemen rond zijn zoon en moeder.
Hem de ruimte geven om zijn eigen weg te gaan in zijn relatie met zijn zoon en zijn moeder. Als daarin iets gaande is wat JOU raakt, met hem bespreken wat je nodig hebt en waar je naar verlangt, zonder hem te vertellen hoe hij dat moet leveren.
*****heb mij afgelopen maanden er van afgehouden en dat lucht op maar creertt tevens ook weer emotionele afstand
Stoppen met het gedrag van zijn zoon benoemen en vragen om op te treden tegen zijn zoon. Als ik het heel kort door de bocht zou formuleren zou ik zeggen “dat zijn jouw zaken niet”.
*********Wat ik hiermee bedoel is dat ik mijn partner informeer welk gedrag ik van zijn zoon jegens mij niet prettig vind en hen vraag daarover iets te zeggen( we hebben een onafgesproken regel gehad ; we spreken onze eigen kind aan. Sinds kort is het deels verandert, de ouders spreken direct de kinderen aan.
Vraag om wat je nodig hebt en zorg daarbij dat je vanuit jezelf spreekt. Zeg hem niet wat te doen, maar deel wat belangrijk is voor jou. “Ik vind het belangrijk dat we soms met z’n tweetjes kunnen zijn. Ik geniet daar zo van. Zou jij dat ook willen? Hoe kunnen we dat organiseren?” En voor zover je hem wat richting wil geven, deel met hem wat WEL werkt (in plaats van hem te zeggen wat niet werkt). “Het is zo fijn als je …” “Ik voel me zo heerlijk als we …”.
Deel je waardering voor hem met hem. Laat hem weten wat je zo fijn vindt aan jullie samen zijn. Laat geen kans onbenut hem te bevestigen in de dingen die je mooi, leuk, lief, etc. vindt in hem. Om hem te bevestigen dat hij OK is. Focus vooral op wat WEL werkt. Als je wilt kun je ook eens naar dit artikel kijken: “Relatieproblemen oplossen in je eentje”.
*****Ik zit heel erg nu op de verwijt/allergie/irritatie modus. Na twaalf jaar wil hij eindelijk eens praten, nadenken, stilstaan bij de situaties. Ik ben mijn geduld ver voorbij en dat vind ik heel erg voor mij zelf. Ik kan alleen maar boos en geirriteerd zijn zodra er iets niet goed gaat/tegen mijn zin.
Ik wil uit deze modus en ik weet niet hoe.
Wat het buitengesloten voelen betreft: veel wat hierboven staat sluit daarbij aan. En, er is nog een artikel dat mogelijk wat aanwijzingen voor je bevat hoe je met een gebrek aan verbinding voelen, en je alleen staan voelen kunt omgaan: “Eenzaam in relatie – is er een remedie?”.
*******Eenzaamheid, verdriet en afstand is tussen ons ingeslopen en we kunnen beiden dat bijna niet overbruggen zonder hulp.
Ik hoop dat je nu iets meer inzicht hebt in mijn gevoelswereld en frustraties en machteloosheid.
Misschien ben ik ook niet helemaal duidelijk. Dus als je vragen hebt dan hoor ik dat ook graag.
De vraag bij mij is toch gerezen ; waar is t mis gegaan en waarom?
Hartelijk dank en hartelijke groet
Peel
Ha, ha, ja Peel, dat waren zeker veel woorden in mijn respons … ;-). En fijn dat je eerlijk deelt dat ik je inderdaad plaag. Vroeg me ook af of er misschien eigenlijk meer een behoefte was (is) bij je om gehoord te worden, om te delen wat je dwars zit en daarin ontvangen te worden, dan om een perspectief en suggesties te krijgen …
Ja, ik begrijp je frustratie en machteloosheid. Wat opnieuw de vraag bij me oproept: heb je nu niet vooral behoefte aan daarin gevoeld te worden? Zonder oordeel.
Wellicht leent je vraag en behoefte zich meer voor een direct contact dan een uitwisseling hier op het blog. Als je eens wilt bellen, stuur me gerust per mail je telefoonnummer (naar coach@hennycramers.com). Of je kunt mij bellen: +31 6 24213133.
HARTelijke groet,
Henny
Hi Henny,
Ja toen ik jouw link vond liep ik idd met mijn ziel onder de arm wilde het niet zo zijn dat ik ook ergens het boek Hou me vast tegen kwam.
De ereader versie heb ik dezelfde avond besteld en ben gretig gaande en…het kwartje is gevallen. ..De kern van onze afglijden en ruzie is mij helemaal helder en duidelijk geworden 🙂
Ik voel mij ook heel rustig nu van binnen en ik ben ook niet meer boos en teleurgesteld op mn partner.
Mede dank zij jouw prikkels in jouw post heb ik het juiste boek in handen gekregen.
Thanks a lot! Dat jouw site beschikbaar was en dat je snel en uitgebreid heb willen antwoorden.
Ik denk dat ik nu alleen verder kan op twee sterke benen 😉
♤♤♤
Groetjes
Peel
Hallo Peel,
Wat fijn dat je het boek ‘Hou me vast hebt’ hebt gevonden en dat het je zoveel helderheid, en vooral ook zoveel rust van binnen heeft gebracht! Dank je ook dat je dat deelt hier 🙂
Als je wilt, ik ben heel nieuwsgierig, zou je dan wat kunnen zeggen over wat het is geweest wat je heeft geholpen om die innerlijke rust te vinden en niet meer boos op en teleurgesteld in je partner te zijn?
Fijn ook om je waardering te ontvangen, dank je 🙂
Veel goeds en vooral ook een liefde-volle tijd verder!
HARTelijke groet,
Henny
Hoi Henny,
Zojuist alles hierboven doorgelezen. Erg goed en verhelderend geschreven.
Ik heb nu bijna 3 jaar een relatie en we hebben het ontzettend goed samen. We doen veel leuke dingen en lachen wat af. Alleen.. we maken ook veel ruzie.. Bijna iedere week wel een keer.. En dan niet zomaar een ruzie maar een flinke ruzie. Meestal om de meest stomme dingen. Tijdens een ruzie voelt het alsof ik de volle laag krijg en dan klap ik dicht. Ik raak dan helemaal in mijn eigen wereld en toon geen emotie. Zelfs niet als mijn partner moet huilen tijdens een ruzie. Terwijl het me wel heel erg veel doet, ik wil uiteraard niet dat ze verdriet heeft. Ik kan dan uren blijven mokken, laat staan dat ik het voor elkaar krijg om sorry te zeggen.. Ik wil wel, maar krijg het gewoon niet voor elkaar.
Allereerst willen we van die ruzies af maar wanneer we die dan toch hebben zou het zo fijn als we die snel opgelost krijgen. Ik weet gewoon niet wat te doen..
Op dit moment is het zover dat mijn vriendin sinds gisterenavond naar haar ouders is gegaan.. Ik wil haar niet kwijt en zij mij hopelijk ook niet.
Laat duidelijk zijn dat ik ALLES wil doen om onze relatie te redden.
Hopelijk kun je ons een eindje, al is het een klein stukje, op weg helpen..
Hallo Josh,
Dank je voor het delen. Herkenbaar wat je beschrijft, het patroon van dichtklappen en als het ware gevangen zitten in jezelf.
Interessant dat jullie het door de bank genomen zo goed hebben met elkaar en dat dan zo één keer per week de vlam in de pan vliegt. Ik ben nieuwsgierig wat de ruzies triggert, en wat er in jou getriggerd wordt (je schrijft “voelt het alsof ik de volle laag krijg”). Ook ben ik benieuwd hoe lang het duurt eer jullie de verbinding weer kunnen herstellen en wat jij nodig hebt om toch uit je schulp te komen.
Wat je beschrijft doet mij afvragen of de dynamiek tussen jullie beiden wellicht een uitdrukking is van één van de relatie-dynamische wetten. De wet die zegt: “Wat jij onderdrukt, moet ik uitdrukken”. Is het wellicht zo dat jij in het algemeen moeite hebt met, zowel in jezelf, als bij anderen, meer of minder heftige als negatief ervaren emoties? Bijv. boosheid of intens verdriet? Als deze emoties in jou weinig ruimte krijgen, (veelal onbewust) onderdrukt worden, komt het in innige verbindingen als die van jullie voor dat die energie zich een weg naar buiten zoekt via de partner. De partner drukt dan versterkt uit wat door jou niet uitgedrukt wordt. Drukt uit waar jij wellicht weerstand tegen hebt. Doet dat lichtjes branden?
Om van je ruzies af te komen is het handig helder te hebben wat de ruzies doet ontbranden. Conflicten, of meningsverschillen, of (schijnbare) belangtegenstellingen zijn heel normaal in relaties. Op zijn tijd een ruzie ook. Niet altijd vermijdbaar. Niet perse nodig ook, om ze te willen vermijden. Wat je wilt vermijden denk ik, is onnodige ruzies. Of zich herhalende ruzies. Wat je ook wilt vermijden is als ruzies beschadigend worden uitgeleefd. En ja, het is zeker fijn als je ze snel kunt oplossen.
Komt nog een vraag in me op … zijn jullie erg close met elkaar? Relaties hebben ook lucht, afstand nodig. Als twee partners te dicht op elkaar zitten, te nauw met elkaar verweven zijn, kan een ruzie een onbewuste dynamiek zijn om een op zich gezonde afstand te creëren. Als dat het geval zou zijn, dan kan het behulpzaam zijn om te kijken hoe jullie meer beweging kunnen brengen in de dynamiek van toenadering en afstand. Van samen smelten en op jezelf zijn. Van dingen samen doen en dingen alleen (of samen met anderen dan je partner) doen.
Je schrijft dat jullie het zo goed hebben samen. Wat maakt de wekelijkse ruzie dan zo heftig en onverdraaglijk dat het maakt dat je vriendin naar haar ouders is gegaan?
Tot slot: om nader te kijken naar wat maakt dat je blijft mokken, dat je het niet voor elkaar krijgt om sorry te zeggen hoewel je het wil, is iets dat zich beter leent voor direct contact. Als je wilt, voel je vrij te bellen daarover (06-24213133).
HARTelijke groet,
Henny
Bedankt voor je snelle reactie.
1 keer per week is misschien ook wat overdreven maar eens in de 2 weken toch wel.. Wat ze zo heftig maakt weet ik niet goed.. Het begint meestal om iets kleins.. We zijn beide wel lichtgeraakt, kunnen snel boos worden. Ik wil bijvoorbeeld alles goed doen voor haar en als ik dan het gevoel krijg dat dat niet wordt gezien of begrepen dan vind ik dat vervelend. Het is ook niet dat we het nou zo super erg vinden dat we ruziën (al zou het iets minder mogen), het gaat bij ons verkeerd bij het oplossen ervan. Zij wordt emotioneel, gaat bijvoorbeeld schreeuwen en ik klap dicht. Dan sta ik daar genageld aan de grond te kijken naar mijn vriendin die staat te huilen. Het liefst zou ik ze vastpakken en ik weet dat dat ook zeker is wat zij wil, maar omdat ze dan zo tegen mij tekeer is gegaan vind ik het moeilijk om dat te doen. Ik zou zo graag willen weten hoe ik dat kan veranderen. Ze neemt het me ook altijd kwalijk dat ik geen sorry zeg uit mezelf, en daar heeft ze ook gelijk in, ik vind dat moeilijk. Maar hoe los ik dat op?
Wat mij overigens triggert tijdens een ruzie is het gevoel dat ik naar beneden wordt gehaald en dat ik gewezen wordt op mijn tekortkomingen, wanneer dat gebeurd zie ik de muur figuurlijk voor mijn ogen opgebouwd worden. Pas wanneer zij weer rustig is brokkelt de muur af en ben ik weer mezelf. Alleen is dat in haar ogen vaak te laat, en daar zit misschien wat in. Ik zou dan het liefst ook weer doorgaan, al moet ik sorry zeggen maar dat vind ik dus moeilijk..
Onze relatie heeft overigens genoeg ruimte en lucht hoor. Het is zeker niet dat we iedere dag op elkaars lip zitten.
Hallo Josh,
Dank je voor je toelichting. Twee zinnen in je reactie springen er voor mij extra uit en dat zijn “Ik wil alles goed doen voor haar” (en dat je moeite hebt daarin niet gezien te worden) en “het gevoel dat ik naar beneden wordt gehaald en ik gewezen wordt op mijn tekortkomingen”.
Beiden kunnen een indicatie zijn dat je er veel belang hecht aan hoe een ander zich voelt in jouw aanwezigheid en wat een ander van jou vindt. Ook klinkt het als dat je verantwoordelijkheid neemt voor hoe de ander zich voelt, en misschien ook dat je het nodig hebt dat de ander zich goed voelt, om zelf goed in je vel te kunnen zitten. Zowel dat de ander zich positief uit naar en over jou, maar wellicht ook dat ze in het algemeen goed in haar vel zit.
Het is fijn dat je dingen goed wilt doen voor een ander, maar als je “alles” goed wilt doen, en een vorm of mate van hechting hebt aan (positieve!) respons, dan kan dat listig worden. Het goed willen doen voor een ander is bij de meesten een oude conditionering. Iets wat ons aangeleerd is, iets waarin we getraind zijn, bijvoorbeeld door onze ouders (vaak met beste bedoelingen overigens!). Die conditionering kan ons dan extreem, je zou kunnen zeggen overmatig, gevoelig maken voor hoe anderen op ons reageren of over ons denken. Een kwetsbaarheid die vaak geworteld is in onze eigen onzekerheid. Onze eigen gevoelens niet goed genoeg te zijn of niet (goed) genoeg te doen. Waarbij we dan voortdurend meer gericht zijn op de ander (en diens welbevinden) dan op onszelf, en wat goed is en goed voelt voor onszelf.
Een ander ding is dat we dat wat een ander zegt of voelt (te) persoonlijk nemen. Als iemand grapefruit niet lekker vindt, zegt dat op zich niet zoveel over de grapefruit (er zijn genoeg mensen die het een delicatesse vinden). Het zegt iets over de smaak en persoonlijke voorkeur van de eter. “Beauty is in the eye of the beholder” zeggen ze zo mooi in het Engels. Ook wat een ander van en over je vindt (en zegt), zegt meer over die persoon dan over jou!
Ik ben benieuwd: hoe voel jij je over jezelf? Hoe gaat jou innerlijke dialoog? Haal jij jezelf snel naar beneden? Zie jij snel tekortkomingen in jezelf? Heb je in het verleden meegemaakt dat je veel naar beneden werd gehaald en gewezen werd op je tekortkomingen? Heb je het gevoel dat je veel je best moet doen en veel voor anderen moet doen om OK te zijn?
Dat je het moeilijk vind om sorry te zeggen kan ik goed begrijpen. Omdat de manier waarop wij gewend zijn naar “sorry” te kijken, betekent het “ik heb iets verkeerd gedaan”. En als dat gerelateerd is aan iets waarbij je je naar beneden gehaald voelde (wat alleen kan als je jezelf niet goed genoeg voelt over jezelf), dan is het lastig om te zeggen “ik heb iets verkeerd gedaan”. Jij hebt er zelf overigens minstens zoveel last van om achter die muur te zitten en je gevangen te voelen in je eigen wereld als je partner. Het is juist ook heel pijnlijk voor jou.
Je vraagt “hoe los ik dat op?” Enerzijds door je te gaan oefenen minder beïnvloed te worden door en gevoelig te zijn voor de mening van anderen en voor hoe anderen zich voelen (in zichzelf en in relatie tot jou). In het begin is het al heel waardevol om simpelweg bewust te zijn (en meer bewust te worden) van zowel je eigen negatieve gedachten over jezelf, en van hoe je reageert op door jou negatief geïnterpreteerde signalen van anderen over jou. En de intentie te hebben daar losser van te komen. Anderzijds kun je oefenen met “sorry” zeggen vanuit het perspectief dat je vooral sorry zegt voor de pijn van de ander. Ook al is die pijn grotendeels van de ander zelf, en heeft die deels meer te maken met dingen uit diens verleden, dan met jou gedrag of wezen. Kijk of je een oordeel over jouw gedrag en de pijn van een ander meer uit elkaar kunt halen, kunt scheiden.
Dan een praktisch ding: jullie kunnen afspreken om meer verantwoordelijkheid te nemen voor je eigen emoties. Daarvoor zou je kunnen afspreken om als de emoties hoog (dreigen) op(te)lopen, dat jullie je elk even terug trekken. Je kunt daar een tijd voor afspreken, bijv. 15 min, of een half uur, of langer, wat voor jullie het beste werkt. Dat je op jezelf je eigen werk doet om weer tot rust te komen. In jouw geval, dat jij bijv. verantwoordelijkheid neemt om zelf achter je muur vandaan te komen. En dan weer bij elkaar te komen om te kijken hoe je de ruzie het beste kunt oplossen.
Ben benieuwd hoe dit bij je landt en of je hier iets mee kunt. Succes!
HARTelijke groet, Henny
PS t.a.v. “Het liefst zou ik ze vastpakken en ik weet dat dat ook zeker is wat zij wil, maar omdat ze dan zo tegen mij tekeer is gegaan vind ik het moeilijk om dat te doen.” nog het volgende. Waar je mee kunt experimenteren als je wilt, is een innerlijke dialoog oefenen als je voelt dat je haar zou willen vastpakken maar dat moeilijk vindt, bijvoorbeeld als volgt: “Ik ben OK. Zij is OK. Het is niet persoonlijk wat hier gebeurt. Ik hou van haar. Ik geef om haar. Ik hou van mezelf. Ik voel dat ik haar wil vastpakken. Ik wil haar laten voelen dat het OK is tussen ons. Ik wil ontspannen. Ik wil dat wij kunnen ontspannen. Als ik haar vastpak bevestig ik niet dat ik verkeerd ben. Als ik haar vastpak bevestig ik dat wij allebei OK zijn. Als ik haar vastpak zeg ik niet dat ik het eens ben met mogelijke oordelen die ik gehoord heb over mij. Ik zeg alleen dat ik van haar hou. Dat ik de verbinding wil herstellen.” Iets in die trant.
En ik nodig je uit om na te denken of het bij een ruzie gaat om gelijk te krijgen. Om je eigen standpunt bevestigd te krijgen. Of dat het gaat om de verbinding herstellen. Een ander bevestigen in haar (of zijn) standpunt, wil niet zeggen dat je je eigen standpunt niet meer respecteert. Het wil slechts zeggen dat je ook het standpunt van de ander kunt horen en respecteren. Dat het mogelijk is om twee verschillende standpunten en ervaringen te hebben en dat die naast elkaar kunnen bestaan. En dat je vanuit die plek weer kunt uitreiken naar elkaar. Het helpt als het oplossen van een ruzie niet meer gaat over wie wat verkeerd heeft gedaan of wie gelijk heeft, maar gaat over: hoe kunnen we elkaar vinden? hoe kunnen we dit oplossen? Dat we vragen aan elkaar kunnen stellen als: “wat heb jij nu nodig?” En dat we kunnen zeggen tegen elkaar: “Wat ik nu nodig heb is …”, vanuit de vrijheid voor de ander om daar wel of niet aan te kunnen of willen voldoen.
[…] ontving ik via een reactie op het artikel ‘Relatie redden door herkennen drie destructieve patronen’ deze prachtige, helemaal uit de tenen hartenkreet van een vrouw, soms eenzaam in relatie […]
Beste Henny
Ik heb sinds 9 maanden een relatie. Ik was een alleenstaande mama met een zoon van 8 en hij is voor zijn relatie met mij enkel 5 weken met een meisje samen geweest. Daarvoor nooit een relatie gehad. Dus alles was heel nieuw voor hem. Ik heb in het verleden 2 heftige/slechte relaties gehad.
We hebben in de maanden dat we samen zijn al heel wat discussies gehad. Hij is goed voor mijn zoon en op heel veel gebieden de man van mijn dromen. Hij werkt vaak in het buitenland en is bijna nooit thuis. Hij is nu bv 4 weken in het buitenland. Hij woont daarom ook nog bij zijn ouders. Het is moeilijk te omschrijven wat er juist misloopt…we kunnen heel goed met elkaar praten maar soms zijn we meer aan het praten dan we eigenlijk van elkaar kunnen genieten.
Hij is een serieuze denker, zelfs tijdens de sex denkt hij bv aan een probleem met mijn vader of vanalles dat hij nog moet doen.
Ontspannen is voor hem enorm moeilijk. Ik heb ook gemerkt dat hij een heel laag zelfbeeld heeft. Dit komt deels door een ongeval dat hij heeft gehad 3 jaar geleden. Na een serieuze val en een maand coma is hij nooit meer de man geworden die hij vroeger was. hij heeft bv problemen met lezen en voelt zich daarom minder man.
Soms denk ik dat hij licht autistisch is omdat hij niet van verandering hou. Hij is heel gestructureerd en ik eerder de chaos zelve. We vullen elkaar op veel gebieden wel aan.
Soms blijft hij doordraven over dingen die iemand anders kan vergeven en loslaten. Bij hem blijven ze vaak meermaals terugkomen terwijl het voor mij al afgesloten is. Als hij wil praten is het NU omdat het in zijn hoofd zit..(Tis heel ingewikkeld, I know) Na elkaar een tijd niet te hebben gezien komt hij naar hier met een blad papier met allemaal punten die volgens hem anders moeten en dan moeten we er eerst door…leuk weerzien denk ik dan….
Op dit moment heb ik op de pauze knop gedrukt. Na de zoveelste woordenwisseling heb ik gezegd dat ik tijd nodig heb om alles op een rijtje te zetten. De conclusie is dat ik hem echt graag zie en het nog niet wil opgeven. Maar ook dan wil hij een tijdsspanne waarin ik moet beslissen. Ik heb hem laten weten dat ik nog met hem verder wil en hij was blij. Hij verlangt dan wel van mij dat ik zeg dat ik mij zal aanpassen en hij zal dat dan ook wel een beetje doen. Nu zou je denken dat hij heel dominant en ik denk dat dit vooral uit onzekerheid voortkomt. Hij struikelt bv over mijn gewicht, meer met name over mijn buik. Hij kan er nogal over doorgaan dat ik moet doorzetten met mijn dieet en moet sporten. En zeker aan de afspraak houden maandag en woensdag oefeningen. Ik heb op een paar maanden mijn leven al veel veranderd en ik weet op dit moment precies zelf even niet meer wie ik ben…ik ben altijd zo optimistisch en vrolijk en ik heb nu meer het gevoel dat ik steeds op m’n hoede moet zijn dat ik alles volgens “de afspraken” moet doen.
Ik weet dat dit heel negatief klinkt maar weet dat er heel veel redenen zijn waarom hij geweldig is. Maar dit weegt wel heel hard op onze relatie…kan je mij misschien wat tips geven
Hallo Inneke,
Dank je voor het delen waar je tegen aan loopt in je relatie. Fijn dat je partner op veel gebieden de man van je dromen is. Voor mij is het telkens opnieuw weer bijzonder om te lezen en horen hoe partners waar we zo innig mee kunnen klikken tegelijk ook zo sterke bronnen van spanning kunnen zijn en ons kunnen triggeren.
Je schrijft “ik weet op dit moment precies zelf even niet meer wie ik ben … ik heb het gevoel dat ik steeds op m’n hoede moet zijn”. Voor mij een zin die alarmbellen doet afgaan. Mijn persoonlijke definitie van een gezonde relatie is er een waarin elk der partners zichzelf kan zijn. Bij voorkeur volledig zichzelf kan zijn. Waarbij elk der partners van de ander houdt en voor de ander kiest voor wie deze is, zonder dat deze hoeft te veranderen. “Warts and all” zeggen ze zo mooi in het Engels, met alle perfecties en gepercipieerde imperfecties. Het klinkt alsof jij je wilt vormen naar het ideaalbeeld dat je partner van zijn partner in zijn hoofd heeft. Dat jij je wilt vormen naar wat je partner nodig heeft om te kunnen ontspannen, in zijn leven en in jouw aanwezigheid. Is dat wat je werkelijk wilt? Is dat wat je gelukkig maakt? Hoe lang denk je dat vol te houden?
Ik zeg daarmee niet dat je partner verkeerd is. Ik nodig je wel uit om jezelf de vraag te stellen of deze partner de juiste partner voor JOU is. Om helderheid te creëren voor jezelf wat het is wat je werkelijk wilt een in relatie. Van een partner. Van het samenzijn met een partner.
Wat is het wat deze relatie, deze partner je biedt, dat je zo ver wilt gaan dat je niet meer weet wie jij bent?
Voor ik inga op je vraag of ik je tips kan geven, zou ik je willen uitnodigen om eerst eens stil te zijn met deze vragen. En wellicht wil je me daarna, als nog nodig, laten weten waar je tips voor zou willen hebben. Wat is het wat je zou willen bereiken?
HARTelijke groet,
Henny
Beste Henny
Bedankt voor je bericht. Ik ben zoals je aanhaalt gaan nadenken over wat IK wil in een relatie.
Ik heb ook naar het fimpje gekeken van allison en da heeft me wel enorm geïnspireerd net zoals jouw info over verbondenheid. Ik heb hem dan ook een ellelange e-mail gestuurd, anders dan ik normaal zou sturen,en die is in positieve aarde gevallen. Op een of andere manier heeft het gewerkt. We hebben een goede babbel gehad en hebben beslist het nog een kans te geven. We zijn er ons ook bewust van dat we nog wel wat werk hebben aan onze relatie, toch zit het gevoel tussen ons goed .Bedankt om de tijd te nemen om mijn verhaal te lezen.
Als je graag iets wil weten over wat in m’n e-mail heb gestuurd, ik wil hem gerust eens naar je doorsturen.
Mvg
Inneke
Hallo Inneke, wat fijn om terug te horen. Mooi dat eea je heeft geïnspireerd en heeft geleid tot stappen die werken voor jou en jullie. Top dat jullie meer helderheid hebben over je gevoel naar elkaar en wat jullie willen samen. Wat betreft de e-mail, als je vriend ermee akkoord is dat je hem doorstuurt, lees ik hem graag.
Wens je en jullie heel veel goeds! 🙂
HARTelijke groet, Henny
Beste Henny,
Ik ben bijna vier jaar getrouwd met een hele lieve zorgzame man. Hij heeft een drukke baan en is veel weg en laat thuis. De weekenden houdt hij echter grotendeels vrij voor het gezin en hij is een goede en betrokken vader. Ik run alles thuis en werk bij vlagen part-time. We hebben drie kinderen van 13, 3 en 2 dus van s ochtends vroeg tot relatief laat wordt er een beroep op mij en als mijn man er is, ons gedaan.
We hebben na een aantal ruzies veroorzaakt door, zoals je beschrijft, een gebrek aan verbondenheid, afgesproken elk weekend een avond te reserveren voor elkaar en nu na drie weken merk ik al hoe ontzettend blij ik daarvan word. We hebben ruimte en tijd om met elkaar te praten en we zien en horen elkaar weer zoals we elkaar vroeger zagen en hoorden.
Het is echter nog zo wankel.
Mijn man moest naar het buitenland, de oppas liet verstek gaan, ik los mijn hierdoor veroorzaakte werkstress op met allerlei hulpdiensten, mijn puberdochter wilde veel prateb, mijn jongste werd alle avonden wakker… kortom drukke volle week. En dan komt mijn man bijna thuis. Ik voel bij mijzelf boosheid, ik analyseer waar het vandaan komt (ik heb even een schouderklopje nodig voor mijn inzet en ik wil gezien worden in mijn support naar hem en mijn zelfredzaamheid) vervolgens maak ik dit telefonisch bespreekbaar en zeg ik eerlijk waar ik behoefte aan heb. Mijn man luistert, spreekt zijn oprechte waardering uit en stapt in het vliegtuig. So far so good.
S avonds is hij moe na een weekend praten en drinken (netwerken houdt voor hem veel alcohol in) en hoewel hij aangaf het als zeer inspirerend te hebben ervaren is hij te moe om get uit te leggen en stelt hij voor Netflix te kijken. Hij voelt mijn teleurstelling. Hij troost mij met de woorden dat hij heus wel wil praten maar dat hij vandaag te moe is. Ik zet me er over hee in iedergeval ogenschijnlijk. Maar de dag erna voel ik me alleen. Er ligt alweer een programma’s aan verplichtingen klaar en in de wetenschap dat de komende werkweek weer nul ruimte biedt voel ik mij enkel meer alleen.
Ik heb niets te klagen. Mijn verhaal is vele malen zonniger dan wat ik om mij heen zie en aan verhalen van anderen lees.
Toch klaag ik. Toch voel ik mij alleen.
Kan je een te veel behoefte aan verbondenheid hebben? Ik ervaar verbondenheid door fgesprekken, mijn man minder. Voor hem is gezellig samenzijn genoeg. Soms wil hij sex eb ik eigenlijk in eerste instantie niet, omdat ik me dan nog te ver verwijderd voel, maar ik weet ook dat dit gevoel, als ik mij laat meenemen, juist verdwijnt. En dat het ons dan juist dichterbij elkaar brengt.
Ik probeer echt goed te kijken naar mijn behoefte en die van hem en onze manieren van communicatie. En dan toch die eenzaamheid. Hoort het er dan gewoon bij? Zijn we uiteindelijk misschien wel altijd alleen? Ik begrijp wel dat niemand alles volledig kan begrijpen en zien en waarderen. Ik moet ‘het’ vast meer in mijzelf zoeken. Alleen wat is ‘het’ dan precies? En waarom verwacht ik zoveel? En is het te veel? Kan het zijn dat de ene persoon meer verbondenheid nodig heeft dan de ander? Hoe kan ik mijn vraatzucht in dit opzicht dan oplossen?
Ik zou me zo graag niet meer alleen voelen.
Dineke
Hallo Dineke,
Dank je voor wat je zo oprecht deelt en hoe je zo nieuwsgierig onderzoekt wat de dynamiek is in jou en tussen jullie. Ik vind het mooi te lezen hoe liefdevol jullie met elkaar omgaan.
Je zegt “Ik heb niets te klagen … en toch klaag ik.” Klinkt bijna als Bartje die niet wil bidden voor bruine bonen en dan te horen krijgt hoe blij de hongerige kinderen in Afrika daarmee zouden zijn. Alsof je niet je eigen behoeftes mag hebben. Alsof je niet je gevoelens mag hebben. Jij voelt je alleen. En in sommige behoeftes voel je je onvoldoende beantwoord. Dat is geen tekortkoming van jou. Dat is geen tekortkoming van je partner. EN, het is wat het is en helemaal OK (en normaal overigens … in de zin dat er velen zijn die deze ervaring zullen herkennen).
Een interessante vraag die je stelt: “Kan je een te veel behoefte aan verbondenheid hebben?”. En ook interessant dat je verder gaat met delen HOE jij verbondenheid ervaart. M.a.w. los van de mate waarin je verbondenheid wilt ervaren, is er ook nog de vraag wat je behoefte eraan vervult. Terug naar Bartje … stel dat zijn honger alleen gestild wordt door het eten van eieren, en hij krijgt elke dag bruine bonen … heeft hij dan last van vraatzucht als de bruine bonen nooit genoeg zijn voor hem?
Terug naar je vraag. Een deel van ons alleen zijn, van gevoelens van eenzaamheid kunnen veroorzaakt worden door iets in ons dat nooit door een ander ingevuld kan worden. In die zin zou je kunnen zeggen dat je inderdaad een teveel behoefte aan verbondenheid kunt hebben. In die zin dat die behoefte een gat in onszelf poogt te vullen dat op die manier niet gevuld kan worden. Als je wilt, kun je dit artikel eens lezen en kijken wat met je resoneert.
Een ander deel van ons alleen zijn en gevoelens van eenzaamheid kunnen te maken hebben met dat we niet gevoed worden in de specifieke behoeften die wij hebben. Jij hebt bijv. behoefte aan gesprekken om verbondenheid te ervaren en liefde te voelen. Het heeft dus ook te maken met dat je kunt vragen om en kunt ontvangen wat jij werkelijk nodig hebt, wat jou voedt.
Ik vind het zo’n prachtige en wijze vraag, je vraag of we uiteindelijk wel altijd alleen zijn. De vraag of we ‘het’ (en zo leuk dat je vraagt wat dat dan is!) meer in onszelf moeten zoeken. Op een bepaald niveau denk ik dat we inderdaad altijd alleen zijn. We zijn zo uniek, dat volledig begrip door een ander in alle aspecten van ons zijn in onze aardse vorm niet mogelijk is. We zijn dan als het ware een soort van aliens voor elkaar. Op andere niveaus zijn juist weer (tijdelijke) gevoelens van totale samensmelting en diepe verbondenheid mogelijk. Zowel vanuit het hart en geestelijk/spiritueel als fysiek/seksueel. En er is een vorm van verbondenheid met zowel onszelf, als met iets dat groter is dan onszelf, die mogelijk de verbinding is die je ook, meer of minder bewust, zoekt.
Overigens praten we nu over verbondenheid, zonder te weten of wat elk van ons er mee bedoelt 😉 Wat is dat voor jou, verbondenheid? Hoe voelt dat in jou? Heeft het ook met zekerheid en bevestiging te maken? En wat zou ‘het’ voor jou kunnen zijn? Gezien je vragen kan ik me voorstellen dat je – voor zover je het nog niet kent – het boek ‘Verslaafd aan liefde’ van Jan Geurtz interessant zult vinden.
Wat een heerlijke, oprechte, uit je tenen wens, “ik zou me graag niet meer alleen voelen”. En misschien begint dat met jezelf toestaan je alleen te voelen. Er niet van weg te willen. Het niet te willen opvullen of stillen. En te voelen wat je verlangens zijn, je werkelijke, diepste verlangens …
Nou, ik hoor je graag nog eens klagen. Het is echt … en het maakt helder wat het is wat je wilt, waar je naar verlangt.
HARTelijke groet,
Henny
PS Als we niet verbonden zijn met onszelf, met ons eigen hart, ons eigen lijf, kunnen we niet de verbondenheid met een ander voelen. We kunnen dan niet voelen dat de ander ons voelt, omdat we onszelf niet voelen. Doet dat misschien ook belletjes rinkelen?
Hallo Dineke, je vraag heeft geresulteerd in dit blogartikel: http://www.hennycramers.com/eenzaam-in-relatie.
Dank je voor de inspiratie!
Beste Henny,
Ik ben nog steeds zo blij met je antwoord.
Nog steeds komt eenzaamheid om de hoek kijken. Wel ben ik door je antwoord en artikel de situaties waarin het met name opspeelt, gaan herkennen. Het gebrek aan verbondenheid hangt samen met wrijving tussen mijn behoeften en die van mijn man. Als ik iets belangrijk vind en hij niet, dan ga ik twijfelen aan de rechtmatigheid en juistheid van mijn vraag. Ik word van binnen boos op mijn echtgenoot omdat hij mij het gevoel geeft overdreven, dwangmatig, jaloers of welke ballon dan maar opgaat, te zijn. Nu vallen dergelijke termen ook wel eens, maar ik ben nog niet goed in staat dit naast me neer te leggen als ik zeker weet dat het voor mij belangrijk is en het geen bovengemiddeld vreemd verzoek is.
Natuurlijk zit er ook een kern van waarheid in zijn reacties. Dus ik probeer er echt wat mee te doen, redelijkheid de modus te laten bepalen en de pijn die bij mij hoort, gewoon ook bij mij te laten.
Alleen soms, na al die redelijkheid, zit er gewoon nog verdriet. En dat kan ik niet delen met mijn man, het is immers opgelost. Hoezo zou ik er dan weer over beginnen?
Zijn onbegrip en afkeuring vind ik ontzettend moeilijk. Ik ga dan draaien om het weer in balans te krijgen. Meestal lukt dit. We doen allebei water bij de wijn, het loopt weer. Maar voor mij is het dan niet klaar. Als een klein kind dat iets fout heeft gedaan bedel ik om de bevestiging dat het weer goed is, dat ik weer goed ben…
En daar, daar zit mijn eenzaamheid.
Ik als slechte en daarom afgewezen vrouw.
De balans tussen consessies doen en aangeven dat iets essentieel is blijft moeilijk. Je kan het ook niet afdwingen. Een half jaar geleden heb ik bijvoorbeeld een brief geschreven waarin ik heb aangegeven dat ik om meerdere reden het niet goed vind voor onze relatie dat bij een conflict de schuld voortdurend bij mij wordt gelegd. Hij verschuilt zich achter ‘ik deed dat omdat jij…’ het is een uitermate redelijke brief en nog steeds sta ik achter elke letter die ik geschreven heb.
Ik heb gevraagd om een weloverwogen antwoord op papier. Zodat hij er rustig over kon nadenken en ik, omdat het voor mij een emotioneel beladen onderwerp is, het antwoord makkelijker kan incasseren als het meebewegen tegenvalt…
Ik heb nog steeds geen reactie.
En dan is de balans in geven en nemen voor mij even weg. Want ik zet alles op alles om zo volwassen mogelijk onze relatie te verdiepen, of eerder, dit mogelijk te maken, en dan geef je daar geen gehoor aan.
Maar het goede nieuws… ik denk nu niet meer dat mijn verzoek dan ireeel is. Dat heb ik wel geleerd.
Dank nogmaals Henny
Dineke
Hallo Dineke,
Goed te horen dat je zo blij bent met mijn antwoord, fijn dat het je helpt! En fijn dat je dat deelt, dank je!
Mm … heel interessant hoe je gaat twijfelen aan “rechtmatigheid” van je behoeften als deze niet matchen met die van je man (of van welke ander dan ook). Alsof onze behoeften rechtvaardiging nodig hebben! Al onze behoeften zijn “rechtmatig”! Of degene door wie we deze ingevuld willen krijgen dat ook te doen heeft is dan wel weer een ander ding.
Dit is een veel voorkomende dynamiek. Die ook lijkt op de dynamiek waarbij mensen aan hun verlangens gaan twijfelen als ze niet zien hoe ze deze kunnen bereiken. Soms stoppen met hun verlangens te voelen zelfs, als ze denken dat ze niet haalbaar zijn. Dat ze niet weggelegd zijn voor hen.
Ik ben wel benieuwd … wat zijn voorbeelden van behoeften die wrijven met die van je man? Wat zijn behoeften die hij overdreven (lijkt?) te vinden.
Overigens wat ook veel gebeurd, is dat iemand de behoefte van een ander “kleineert” vanuit frustratie deze niet te kunnen invullen. Of denken deze niet te kunnen invullen. Niet weten hoe ze deze kunnen beantwoorden. Voor zover ik weet doen veel mannen niet liever dan de behoefte van hun vrouw tegemoet komen. Doen ze niet liever dan hun vrouw plezieren. Als ze zich echter niet in staat voelen om dat te doen – en soms kan dat zijn omdat ze een vertekende voorstelling hebben van hoe dat uit zou zien, van wat daarvoor van hen verlangd wordt – kunnen ze zich sterk tekort voelen schieten. Als bescherming tegen dat zeer onaangename, voor sommige ondraaglijke, gevoel niet te kunnen voldoen, kunnen mannen (en ook vrouwen trouwens) dan in een dynamiek van de behoefte van de ander bagatelliseren belanden.
Het is ook niet zo belangrijk of jouw verzoek al of niet “bovengemiddeld” is, of “vreemd” is. Ook niet in het licht van of het voor een ander te beantwoorden is. Een heel “normaal” verzoek kan toch voor een ander te veel zijn. Dan is het verzoek, of de behoefte, in zichzelf niet buiten proportie of vreemd of onterecht (dat is het nooit), het is slechts een verzoek waarin jouw partner nu niet kan voldoen of denkt te kunnen voldoen.
Een oefening in relaties is te kunnen leven met verschillen. OK zijn met dat ik iets graag wil en OK zijn met dat de ander dat niet wil. Of zelfs niet fijn vindt dat ik dat wil. Vanuit die acceptatie kunnen we onderzoeken of en hoe we elkaar tegemoet kunnen komen. Hoe we elkaar kunnen ontmoeten. Of hoe we elkaar de ruimte kunnen geven onafhankelijk van elkaar onze behoeften ingevuld te krijgen.
Wat is je verdriet? Wat is je pijn? Waarin voel je je niet gezien? Wat zou er opgelost zijn (en hoe) en wat maakt dat het voor jou nog niet is opgelost? Wat heb je nodig?
Water bij de wijn doen lijkt heel nobel … helaas blijkt ook dat vaak – zeker op de lange termijn – niet goed te werken. Je vindt hier een artikel hoe ons gedrag veranderen voor een ander de dood in de pot kan zijn. En het is een kunst om zonder water bij de wijn te doen te leren leven met de verschillen in een relatie.
Het draaien gaat ten koste van jezelf … het gaat ten koste van je zelfbeeld. En dat is het kostbaarste wat je hebt. Aan het einde van de dag is dat het enige wat ECHT telt, wat we over ons zelf vinden als we in de spiegel kijken. Het draaien kan bijdragen aan dat je je slecht voelt. Je wijst jezelf af door te draaien. Zeker als draaien betekent dat je je eigen behoeften en verlangens verkeerd maakt of daar aan gaat twijfelen. Je laat als het ware jezelf in de steek zo … en dat voelt ook heel eenzaam.
Nee, we kunnen niets afdwingen van een ander. Het vergt veel innerlijke stuurmanskunst en communicatievaardigheden om conflicten als die je deelt hier te navigeren. Niet meer denken dat je behoefte irreëel is, is een mooie basis! Heel fijn dat je die beweging hebt gemaakt!
Nogmaals, het blijkt voor veel een kunst om om trouw te blijven aan zichzelf en tegelijk in harmonie met hun partner te blijven leven. Hoe kunnen we dat voor elkaar krijgen? Als je het prettig vindt om dat eens te onderzoeken, voel je vrij om een kosteloos advies gesprek aan te vragen. Je kunt dat hier doen.
HARTelijke groet,
Henny
Hallo Henny,
inmiddels ben ik 18 jaar getrouwd met mijn vrouw en kennen we elkaar inmiddels 25 jaar. Onze relatie is altijd wel met hobbels geweest, omdat ik een binnenvetter ben en zij nogal stellig kan verwoorden hoe ze ergens over denkt. Daarnaast is zij pas relaxt als alles om haar heen netjes is, wat de laatste jaren met 4 opgroeiende kinderen in de leeftijd van 3 tot 12 niet altijd te realiseren is. Ik ben zelfstandig ondernemer, zij doet een intensieve opleiding waarbij ze elke avond en zaterdagmorgen aan de studie is. Daarnaast ook 3 dagen van huis met opleiding / stage. De zorg voor de kinderen is goed geregeld met oppas / opvang. Ik draag mijn steentje bij in de zorg voor de kinderen en een deel van het huishouden (af en toe de was opvouwen, stofzuigen, toiletten schoon, dagelijks de kinderen naar bed brengen, etc). Zo heeft ze ook alle ruimte om de studie op te pakken.
We leven alleen nu grotendeels langs elkaar heen en aan het einde van de dag rollen we uitgeblust in bed. Eens in de 2 maand hebben we een vlug nummertje sex, voor de rest is het langs elkaar heen leven. Ik zal niet van haar spontaan een knuffel of een kus krijgen, terwijl ik dat nog harder nodig heb dan de sex op zich.
Ik heb het idee dat ik na de kinderen, studie en de social media op de allerlaatste plek staat. Ik zou dat graag omkeren, dat wij samen een stevige basis vormen, waar de rest bovenop staat. Maar nu is het net andersom en zijn we twee losse peilers, waar de rest tussendoor gaat. Hoe pak ik dat aan? Gesprek is lastig, omdat ze zich snel aangevallen voelt. Als ik aangeef op welke punten ik haar ondersteun, is dat nooit genoeg. Sex hoef ik niet over te beginnen, dat is onbespreekbaar. Knuffel krijg ik volgens haar niet, omdat ik daarna toch weer sex wil. Ze snapt alleen niet dat ik van binnen helemaal kapot ga van de eenzaamheid. Een man voelt en uit de liefde volgens mij het meest door elkaar aan te raken, een knuffel te krijgen, sex te hebben etc.
Wat te doen? Ik weet het niet meer en ben ten einde raad. Wil ook niet scheiden, dan valt voor de kinderen alles uit elkaar. Hoe keer ik dit patroon waar we in zitten om?
Alvast bedankt,
Kees
Beste Kees,
Dank je voor je bericht. Ik denk dat je verwoordt wat een ervaring van veel mannen is. Een vriend las het en deelde dat hij veel herkent in wat je schrijft.
Eén van de aspecten die mede een stevig fundament vormt voor een gezonde, liefde-volle en “upliftende” relatie, is het maken van afspraken met elkaar, het uitspreken van intenties hoe je het met elkaar wilt doen. Een belangrijke afspraak daarbij, wellicht DE belangrijkste, althans wat mij betreft, is de afspraak dat we elk verantwoordelijk zijn voor ons eigen welbevinden. Dat we elk zorg dragen dat we de beste versie van onszelf inbrengen in de relatie.
Beide lopen in veel relaties anders. We maken elkaar verantwoordelijk voor ons welbevinden, willen dat de ander het ons naar de zin maakt en wij proberen het de ander naar de zin te maken. En in het kielzog nemen we onvoldoende verantwoordelijkheid voor ons eigen welbevinden, we zorgen niet echt goed voor onszelf. Letten onvoldoende op waar onze grenzen liggen, besteden onvoldoende aandacht aan wat we nodig hebben voor goed functioneren en emotionele en fysieke balans.
In “jonge” relaties, met beiden ambities op het gebied van studie en werk, wensen op het terrein van hobbies en vriendschapsbanden en kinderen, vergt aandacht voor onszelf én de ander / de relatie het een en ander. En soms wordt de relatie / de ander het kind van de rekening, de sluitpost. Onszelf veelal inbegrepen (als sluitpost). Werk, studie, kinderen, “verplichtingen” (school, familie), vrienden, etc. gaan allemaal voor. “Moeten” heeft de plaats ingenomen van “willen” en “nodig hebben”.
Het klinkt alsof bij jullie iets dergelijks gaande is … “We leven nu grotendeels naast elkaar heen en aan het einde van de dag rollen we uitgeblust in bed.” De “doe” modus en “doelgerichte” modus zijn dominant. En in dat patroon kan elk beroep op de ander, elke vraag te veel zijn, is er vaak weinig ruimte voor de ander.
Je schrijft dat je voelt dat je op de laatste plaats komt. Dat je van binnen helemaal kopt gaat van de eenzaamheid. Ik snap hoe alleen je je kunt voelen en hoe machteloos, heel pijnlijk. EN … het is waarschijnlijk tegelijk één van de dingen die een gesprek lastig maakt, omdat een partner dan snel het gevoel zal krijgen dat ze tekort schiet. Dat er aan haar getrokken wordt. Dat er het signaal is dat het haar “schuld” is. Wat het begrijpelijk maakt dat je op een verdedigende respons kunt stuiten.
Je vraag is “Wat te doen?”. Een mooie vraag. Ook een kwetsbare en tegelijk krachtige vraag. Je vraagt wat JIJ kunt doen.
Laat ik eerst kort even op je vraag aansluiten met wat NIET werkt. Eén van de meest aantrekkelijke, sexy eigenschappen van een vrouw voor een man is volgens Alison Armstrong zelfvertrouwen, zelfverzekerdheid. Ik denk dat omgekeerd hetzelfde geldt. Wat betekent dat gevangen raken in “behoeftigheid”, machteloosheid en tekort gedaan voelen je partner mogelijk verder van je verwijdert. Begrijp me goed, het gaat hier niet om kwetsbaar kunnen zijn, echt zijn, maar om een ontkrachte versie van jezelf zijn. We kunnen dat wat we nodig hebben delen (en erom vragen) vanuit een plek van kracht, van verantwoordelijkheid nemen voor onze eigen behoeftes en emoties, of vanuit een plek van “disempowerment”, van slachtofferschap. En dat laatste is zeer onaantrekkelijk. Ik nodig je uit om in dit licht ook eens het artikel over de moeder illusie te lezen.
En wat – hoewel begrijpelijk – zeker ook niet werkt is om een balans op te maken, om te gaan vergelijken. Dat heb je al gemerkt … (“Als ik aangeef op welke punten ik haar ondersteun, is dat nooit genoeg.”)
Wat kun je WEL doen? Hierbij enkele suggesties. Mijn uitnodiging is om te kijken wat met je resoneert en als je wilt ermee te experimenteren …
– verantwoordelijkheid nemen voor je eigen gevoelens en behoeften
– vragen om wat je wil in “ik”-zinnen (wat ik nodig heb) in plaats van “jij”-zinnen (wat jij moet doen)
– vragen vanuit een energie dat de ander werkelijk de vrijheid / ruimte heeft om NEE te zeggen
– ook vragen wat de ander nodig heeft om te kunnen voldoen aan wat jij vraagt
Bekijk ook eens deze video van Alison Armstrong op YouTube over hoe je kunt vragen om wat je nodig hebt.
Ik begrijp helemaal hoezeer aanraking en ook sex belangrijk zijn voor je. In mijn ogen zijn beide eerste levensbehoeften, zowel voor mannen als voor vrouwen. Maar als dit verlangen geworteld is in behoeften die meer uit een kinderlijk bewustzijn (en tekort) ontspruiten, dan heb je grote kans dat je partner niet je moeder wil zijn.
Tot slot … wellicht kun je ook eens experimenteren om te kijken wat er gebeurt als je je partner (nog) meer gaat geven van wat jij eigenlijk zo graag van haar ontvangt. Je vindt suggesties in dit artikel over relatieproblemen oplossen in je eentje. Oorspronkelijk gericht aan vrouwen, maar niet minder toepasbaar door mannen 🙂
Veel succes, en vooral veel plezier met omkeren van dit patroon … vooral in jezelf!
HARTelijke groet,
Henny
PS Kees, erg ligt overigens in mijn ogen ook wel ERG veel op jullie bord. Baan, studie, huishouden, 4(!) kinderen, partner (en mogelijk nog hobbies / sport / familie / vrienden). Buiten zeer goed voor jezelf zorgen (zoals ook een topsporter dat nodig heeft) vraagt dit veel organisatie EN voor jullie relatie vraagt het dat jullie “SAMEN-tijd” PLANNEN. Op een manier die voor jullie BEIDEN werkt, en die een invulling krijgt die jullie BEIDEN voedt. Ook het stel in deze video had en heeft een zeer volle agenda. Eén van de dingen die veel voor hen heeft betekend (en betekent) is het vrijmaken van één avond in de week voor elkaar.
Hallo Henny,
ik wilde je toch even laten weten hoe het nu gaat en hoe de dingen verbeterd zijn. Dankzij jouw tips en ook andere adviezen heb ik stappen gezet om ook zelf concreet dingen te veranderen, bijv, meer tijd thuis doorbrengen om de kinderen op te vangen en dan ’s avonds nog even aan het werk te gaan. Dat haalt de druk van de piekmomenten op de dag af. Ook in een goed gesprek hebben we samen gesproken over de dingen die ons beiden dwars zitten en over de knelpunten in onze manier van communiceren.
Al met al de laatste weken weer positief en een stuk gezelliger (ook in bed :-).
Het staat en valt allemaal met communicatie (en eigen inzet om ook eerlijk fouten toe te geven).
Nogmaals dank voor je advies,
groet,
Kees
Wat fijn om te horen, Kees! Dank je voor delen hier. Mmm, ja een resonerende manier van communiceren maakt veel verschil, hè? Mooi dat het weer positief voelt en een stuk gezelliger is! Geniet ervan 🙂 HARTelijke groet, Henny
Hallo Henny,
dank voor je uitgebreide reactie, het betekent heel veel voor mij. Gisteravond is de bom min of meer gebarsten, toen ik na een (voor mijn gevoel) goed weekend, waarbij we (voor mijn gevoel) meer contact hadden, toch weer afgewezen werd.
De laatste tijd kom ik zelf ook steeds meer tot de conclusie dat ik diep van binnen eigenlijk nog steeds een klein kind ben, dat hunkert naar de aandacht (die ik als kind eigenlijk niet kreeg als een na oudste in een groot gezin). Een knufel of een aai over de bol was er vroeger als kind niet bij. En ik kom er steeds meer achter dat ik dat wel van mijn vrouw verlang. Dat valt precies samen met jouw conclusie en is een punt waar ik zelf mee aan de slag ga. Accepteren dat het verleden is wat het is en niet te veranderen is. De toekomst is nog blanco en kan ik zelf voor een belangrijk deel bepalen.
Ik ga zoeken naar manieren waarop ik meer mezelf kan zijn als mens, maar ook als partner. De botsing van gisteravond zal wel weer uitgepraat worden in de komende week, maar er moet structureel wat veranderen. Zeker ook bij mij. Anders gaat er veel kapot en dat wil ik uit alle macht voorkomen.
Dank voor je input en inspiratie, het helpt mij weer vooruit.
groet,
Kees
Hallo Kees,
Fijn dat mijn reactie zo goed bij je is geland, dank je voor je respons. En wat prachtig (en krachtig) hoe eerlijk je bent naar en over jezelf. Het (h)erkennen (en accepteren, omarmen) van de dynamieken in onszelf is een eerste stap naar de verandering waar we naar verlangen.
Fijn dat je meer jezelf wilt zijn en fijn dat mijn input inspiratie voor je is en je vooruit helpt. Het is belangrijk dat we weten dat waar we ook voor staan, dat we het niet alleen hoeven te doen. Als ik iets voor je kan betekenen, voel je vrij om contact op te nemen.
Wens je heel veel plezier vooral tijdens je reis naar verwerkelijking van je verlangens.
HARTelijke groet,
Henny
Hallo Kees,
Mm, vervelend dat je weer zo terug bent in oude patronen.
Paar dingetjes vooraf:
1) “Relatie” is een werkwoord en vraagt elke dag weer onze aandacht. Het is niet dat we een keer zorgen dat we weer in verbinding zijn en harmonie ervaren en dan is het klaar voor de rest van ons leven samen. We hebben onze relatie, zowel met onszelf als met de ander, telkens weer levend te houden, telkens weer te vernieuwen. En soms merken we pas dat dat aandacht nodig heeft als dingen minder beginnen te gaan.
2) De beste versie van onszelf inbrengen hebben allebei de partners te doen. Als je allebei (over)vermoeid bent heb je sowieso weinig te brengen voor de ander. Dan ben je inderdaad aan het overleven. Jij kunt niet zorgen dat je partner beter in haar vel komt te zitten. Dat moet ze zelf doen. Net zoals jij dat zelf moet doen. Jullie zijn niet elkaars moeders of hoeders.
3) Een leven als je beschrijft is vol. Heel vol. Werk, kinderen, studie, verhuizing. Dat vraagt erg veel van ons. Op de eerste plaats heel bewuste keuzes maken. Prioriteiten stellen. Voor onszelf zorgen en onze energie bewaken is geen sinecure met kinderen, werk/studie en huis(houden). Niet alleen prioriteiten stellen, ook plannen is belangrijk. Plannen van tijd voor onszelf en tijd samen.
Voor ik meer inga op wat je schrijft … ik ben benieuwd: wat is het waar de ruzie over gaat?
Beste
Graag wil ik mij even voorstellen: Ik ben Maurits en 37 jaar oud. Een 6-tal maanden terug ben ik verliefd geworden op een meisje, Dorien 31 jaar. Ik ken haar een geruime tijd vanuit onze gezamenlijke vriendenkring. Begin dit jaar hebben we elkaar na een lange periode terug gezien. Een paar keer afgesproken en toen is het liefdesvuur volledig in de pan geslagen. Ze heeft een drukke job met een ploegensysteem + regelmatig weekendwerk. Afspreken is niet zo evident soms. Maar we hadden het goed, mooie tijden meegemaakt. Sex was nogal aftastend, zij had meer ervaring, ik iets minder. Maar ik stond er voor open om haar seksuele verlangens in te lossen. Na een halfjaar is alles bekoeld geraakt. Wat we allebei jammer vinden. Met tranen in ons ogen moesten we bekennen dat voor een jong koppel als wij er wat extra passie, vuur en pittigheid in onze relatie mocht zijn. Ook op seksueelgebied is het al weken niks meer. Dit is voor mij eerder beangstigend.
Eigenlijk hebben we beiden een relatief identiek karakter, geen echte kartrekker/initiatiefnemers om uitstapjes/activiteiten te doen (we zijn eerder volgers), hebben dezelfde visie ih leven, bewonderen dezelfde waarden en normen en hebben beiden een kinderwens. We zijn als het ware een kopie van elkaar. Ze heeft nu het gevoel dat ze mij al 10 jaar kent en dat vind ze niet goed zitten. Het broer-zus effect is precies sterk aanwezig nu. We zien elkaar weinig en het zou toch des te spannender moeten maken denken we. We missen nu al de magie en zij heeft vooral schrik dat het niet beter op gaat worden. Zeker als er kinderen in het spel komen.
Wat er ook een rol speelt is dat zij zeer gehecht is aan haar familie. Van de weinige tijd die ik haar zie, zijn meestal 50% aan haar familie gelinkt (bezoekjes, feestjes ed)
Ik wil gerust meer moeite doen, maar wil haar niet verstikken. Ze gaat binnenkort een jaar op stage waardoor we elkaar enkel 1 á 2 dagen per weekend maximaal gaan zien. Dus het wordt er niet beter op. Ik kan soms een enorme leegte voelen als ik haar een 5-tal dagen moet missen. Soms ben ik er een ganse dag somber door.
We zien elkaar graag, ik kan het maar niet loslaten om het nu al op te geven. Zelfs geen haar op mijn hoofd dat daar aan denkt. Want voor mij is ze heel bijzonder. Ik wil haar gelukkig zien en niet uitgeblust. We zijn precies beiden een beetje onhandig om oprecht over onze gevoelens te babbelen.
Is dit wel ok, hetgeen we meemaken?
Dank je voor uw raad
Maurits
Hallo Maurits,
Dank je voor bijzondere verhaal. En voor mij om vele redenen ook een mooi verhaal, ondanks dat waar jullie nu zijn met elkaar momenteel minder plezierig voelt voor jullie. Mooi onder meer vanwege het wederzijds respect en de wederzijdse liefde die ik er in lees. Mooi ook vanwege jullie eerlijkheid naar elkaar.
Nu, je vraag “is dit wel ok, hetgeen we meemaken” maakt mij nieuwsgierig wat je met deze vraag bedoelt. Natuurlijk is het “ok” … want het is wat jullie meemaken, wat jullie voelen. Wat zou daar niet ok aan kunnen zijn? Dat het niet prettig voelt is wat anders.
Er zullen mensen zijn die jullie mogelijk zeggen dat omdat jullie zo gelijk zijn op vele vlakken, jullie onderlinge spanning en aantrekking zouden kunnen missen. Ik ben daar niet zo zeker van. Ja, verschillen, en onzekerheid kunnen spanning verhogen. Maar polariteit heeft vooral ook veel te maken met je innerlijke diversiteit. Met andere woorden, wat is voor elk van jullie de bandbreedte in jezelf met betrekking tot bijv. emoties en gedrag. Wat is het contact van elk van jullie met de verschillende delen in jezelf, in welke mate mogen die er zijn, mogen die tot uitdrukking komen? Bijvoorbeeld, hebben jullie beiden toegang tot zowel je vermogen om leiding en initiatief te nemen, als tot je vermogen om te volgen en je over te geven? Hebben jullie beiden toegang tot zowel je kracht, je lichte en je als “mooi” beoordeelde kanten, alsook tot wat je als je zwakte beschouwd en je als “minder mooi” of misschien zelfs donker beoordeelde kanten? Hoe vrij ben je elk om in aanwezigheid van de ander helemaal jezelf te zijn? Om alles van jezelf te laten zien?
Wat mooi dat je haar zo graag gelukkig wilt zien. Hoe zou het zijn als jij daar niet de verantwoordelijkheid voor neemt? Als je haar de gelegenheid geeft daar zelf voor te zorgen? Ook vanuit een weten dat zij de enige is die dat kan werkelijk kan doen. En hoe zou het zijn als jij ook verantwoordelijkheid neemt voor jouw eigen geluk? En daar zelf voor te zorgen? Dat niet afhankelijk te maken van haar, van hoe zij zich voelt en van hoe zij zich over jou voelt? Wat als je haar echt vrij laat door jezelf vrij te laten en te zorgen dat JIJ gelukkig bent? En dan open te zijn voor wat er gebeurt …
De leegte die je voelt als je haar enkele dagen niet ziet, en de somberheid … dat is iets wat niet helpt lijkt me. Mijn uitnodiging aan jou is om het ook in haar afwezigheid goed te hebben. Te zorgen dat jij zelf niet uitgeblust bent. Dat is mogelijk de grootste dienst die je haar en jullie relatie kunt bewijzen.
Eén van de factoren die ons aantrekkelijk maken voor anderen is zelfvertrouwen. Zelfvertrouwen is magnetisch. Wat overigens niet betekent dat we onze kwetsbare kanten ontkennen of verbergen. Want juist ook in het tonen van onze kwetsbare kanten (en onze donkere kanten) schuilt veel moed en spreekt veel zelfvertrouwen. Aantrekking is een delicaat spel tussen afhankelijkheid en onafhankelijkheid. Tussen nabijheid en afstand. Tussen aantrekken en afstoten. Tussen samenvloeien, in elkaar opgaan en zelfstandig, apart zijn.
Tot slot: de zinnen “Sex was nogal aftastend, zij had meer ervaring, ik iets minder. Maar ik stond er voor open om haar seksuele verlangens in te lossen.” intrigeren mij. Zeker ook de tweede. Je stond open om haar seksuele verlangens in te lossen. En hoe stond en staat het met jouw eigen seksuele verlangens? Je hebt geen ervaring nodig om verlangens te hebben … (en, ik begrijp hoe ervaring ons vrijer maken, vrijer om in contact te zijn met onze seksuele verlangens, onze seksuele energie, en vrijer om deze te uiten en te laten stromen).
Ik ben benieuwd hoe deze reactie bij je (en jullie) landt. Voel je vrij om dat te delen (of niet natuurlijk 🙂 )
HARTelijke groet,
Henny
Dag Henny
Bedankt voor uw verhelderende uitleg. Ik heb een aantal van je artikelen en reacties gelezen. Dit geeft mij zowaar een boost om verder te gaan. Desondanks mijn onhandigheid met het vrouwelijk geslacht en mijn 37 levensjaren leer ik blijkbaar nog heel veel bij.
Tevens heb ik het boek “Verslaafd aan liefde” besteld om mij nog meer te verdiepen in deze materie. Het kan geen kwaad om als individu jezelf van tijd tot tijd in vraag te stellen. Waar we mee bezig zijn, wat ons drijft en zeker waar we naar toe willen.
Met “is dit wel ok, hetgeen we meemaken” wil ik gewoon duiden als het normaal is om zo vroeg alles bekoeld te ervaren. We vertoeven echter niet in een ijstank waar we verstijfd in rondzwemmen. We ervaren het eerder als een 10-jarig getrouwd koppel. Dat gevoel stoort mijn vriendin nog iets meer. Omwille ik mij iets te gesloten opstel. Ik heb een introvert en relatief gesloten van karakter. Ik durf mij moeilijk bloot te geven blijkbaar. En dat weerspiegelt ook op haar. Ik heb soms ook het gevoel dat bij haar niet alle kaarten op tafel liggen. Dat uitte zich ook in onze seksuele beleving. Ik had schrik dat ik haar niet kon behagen, een faalangst die mijn lichaam soms deed verstijven. Want als man dien je te presteren en stress is dan een echte spelbreker. Zij vond het niet nodig om mij daar zorgen in te maken. Maar ik wou haar ten volle kunnen behagen. Ik wou haar super laten voelen, maar blijkbaar wou ik dit op een geforceerde manier overbrengen. Na wat oefenen en klungelen begon ik het leuk te vinden. Begon het zelfvertrouwen terug te komen. Maar uiteindelijk is het van haar kant nu minder. Ik heb schrik dat ze niet aan haar trekken komt. Ik heb met haar er proberen erover te praten. Maar ik voel aan dat ze me wil beschermen door haar mening niet volledig te vertellen. Ach… ik lijk wel een puber op dat vlak.
Ik heb mij voorgenomen om wat meer initiatief te nemen om dingen te doen als koppel. Uitstapjes naar zee/bos (ze houd van rustige omgevingen), op date met een diner in een idyllisch restaurant, enz. Het is wat buiten mijn comfortzone dat ik handel, maar ik wil mijn best doen voor haar. Ik heb al een aantal relaties gehad, waarbij de meeste ex-vriendinnen het voortouw namen. Maar ik vind Dorien echt bijzonder. Los van de verliefdheid is Dorien de eerste vrouw waarmee ik een echte toekomst wil. Dit was in veel mindere mate aanwezig bij mijn vorige relaties. Desalniettemin in de relatie met haar is als een nieuwe wereld waar ik alles opnieuw moet leren aftasten. Misschien moet ik mijn toekomstperspectief met haar wat opgeven en wat meer ih nu moment leven (zoals ik in 1 van je artikelen gelezen heb). Waarschijnlijk loop ik te hard van stapel.
De leegte die ik ervaar is een karaktertrek waarmee ik al een tijdje mee worstel. Ik werk eraan, denk ook dat het wat met opvoeding/genen te zien heeft. Mijn broers ondervinden daar ook hinder mee. Niet dat het problematisch is om professionele hulp te gaan zoeken. Maar ik besef dat ik, zoals je eerder aanhaalt, deels verantwoordelijk ben voor mijn eigen geluk. Laten we het stellen dat het voor mij een levensmissie geworden is om haar gelukkig te maken. In hoeverre het maakbaar is zal de toekomst moeten uitwijzen.
Bedankt voor de goede raad
Groetjes
Maurits
Hallo Maurits,
Bijzonder hoe helder je bent over de dynamieken die er in jou en tussen jullie spelen. Een prachtig startpunt om dingen meer in de richting te laten bewegen waar het beter werkt voor je. Mooi dat je het boek van Jan Geurtz hebt aangeschaft, ik verwacht dat dat nog meer gaat verhelderen voor jou. En je nog meer handvatten biedt om anders met die dynamieken om te gaan.
Mooi ook hoe je beschrijft dat de relatie met Dorien voor jou is als een nieuwe wereld, waarin je veel opnieuw leert aftasten. Blijkbaar biedt deze relatie jouw de veiligheid om nieuwe werelden in jezelf te openen en je langzaam in elk geval in haar aanwezigheid meer bloot te geven … emotioneel, fysiek, seksueel. Ik vermoed dat het je zeker zal dienen als je het toekomstperspectief met haar wellicht niet zozeer opgeeft (in de zin dat je er graag van droomt), maar dat je toestaat dat het zich mag ontvouwen, dat je opgeeft om het te proberen te MAKEN. Inderdaad, in het moment leven, genieten van elke stap en nieuwsgierig naar het moois dat in het verschiet ligt. Wat je niet in de weg hoeft te zitten om initiatieven te nemen, initiatieven die van binnenuit komen. Dingen doen die JIJ leuk vindt om met haar te doen. JOUW enthousiasme met haar delen.
En, ik wil je niet van je levensmissie afhalen, dat is helemaal aan jou natuurlijk om die te kiezen, maar misschien is het waardevol voor je haar eens te vragen of zij er gelukkig van wordt als je haar geluk als jouw levensmissie maakt. Of dat haar dat misschien juist benauwt … Soms worden vrouwen meer gelukkig van samen zijn met een man die een eigen levensmissie heeft. Het blij willen maken van hun vrouw doen mannen toch wel, lijkt erg in hun aard te zitten 😉
Veel plezier met je mooie ontdekkingsreis! En als je eens wat nader wilt onderzoeken rond de seksualiteit, voel je vrij rechtstreeks contact op te nemen.
Tot slot nog twee leestips (mocht je deze artikelen niet zelf al tegengekomen zijn hier):
https://hennycramers.com/moeder-illusie-ontwrichtende-dynamiek-liefde/
https://hennycramers.com/verlatingsangst-relatie-en-verdriet-als-medicijn/
(hoeweel deels geschreven vanuit het perspectief van en gericht op vrouwen, beschrijven de artikelen dynamieken die zeker ook voor mannen van toepassing zijn)
HARTelijke groet,
Henny
Dag Henny
Wederom bedankt voor je heldere uitleg. Ik bewonder jouw relatiekennis waarmee je mensen tot een inzicht laat komen vanuit een andere invalshoek. Om Dorien gelukkig te maken als mijn levensmissie is misschien wat overdreven. Het kan inderdaad verstikkend overkomen voor haar, wat echter mijn bedoeling niet is. Wat ik eigenlijk bedoel is dat ze voor mij bijzonder is, de eerste vrouw waarmee ik een mooie toekomst zie op lange termijn. En daar wil ik absoluut mijn best voor doen.
Ik heb er dit weekend met mijn vriendin een constructieve, niks verwijtende babbel gehad. Vooral het seksuele blijkt nog steeds een heet hangijzer te zijn. We vinden dat er te weinig passie is, te geforceerd aan seks wordt gedaan. Enerzijds denk ik dat we er te weinig tijd voor maken en dat het weinig suggestief is. Ik heb eerder nood aan voorspel, een pikant berichtje, enz. Zij vindt eerder dat de seksuele klik tussen ons niet bestaat, wat ze met haar vorige ex wel uitgesproken aanwezig vond. Seks is momenteel iets net voor het slapen gaan. Wat ik geforceerd vind omwille we soms gewoon te moe zijn op dat bewuste moment. En als we seks hebben komt het ook geforceerd op gang. Waardoor zij nadien denkt dat de oorzaak bij haar ligt.
Dorien heeft schrik dat door de seksuele uitblussing, die er momenteel heerst, in onze relatie op lange termijn in het slop zal geraken. Aangezien we sterk op elkaar gelijken is het een feit dat we 2 nuchtere mensen zijn die soms teveel nadenken bij bepaalde zaken. Te nuchter omwille we niet speels genoeg met elkaar omgaan. In mijn vorige relaties waar de seks goed zat was het ook meestal de partner die het voortouw nam.
We zien elkaar momenteel weinig en ik probeer onze tijd samen zo kwalitatief mogelijk in te richten. We hebben het best naar onze zin. Maar het seksuele vinden we ook niet onbelangrijk.
Zou je hier wat advies kunnen geven aub?
Bedankt
Maurits
Hallo Maurice,
Wat mooi dat Dorien voor jou zo bijzonder is. En wat een heerlijk verlangen om met haar een toekomst te willen delen.
Wat het seksuele betreft: zeker niet onbelangrijk. In mijn ogen een zeer basale / fundamentele behoefte, of drive, zowel bij mannen als vrouwen. Het klinkt alsof jij je niet zoveel zorgen maakt over wat je partner seksuele uitblussing noemt. Toch zeg je op het eind “maar het seksuele vinden “WE” ook niet onbelangrijk”. Je spreekt over sommige plekken over hoe je partner de seksualiteit beleeft, op andere over jouw ervaring, en op sommige over een “we” beleving.
Laat ik proberen te vertalen wat ik lees:
Er is weinig passie in de seksuele interactie, dat vinden jullie beiden. Betekent dat jullie allebei weinig fysieke aantrekking naar elkaar ervaren en de individuele seksuele drive bij jullie allebei momenteel laag is? En zo ja, is dat algemeen of alleen zo naar elkaar en is het anders in relatie tot anderen?
Er wordt te geforceerd aan seks gedaan, ook dat vinden jullie beiden. Wat betekent “te geforceerd”?
Dit roept ook een andere vraag bij mij op: wat verstaan jullie onder “seks”? Is dat een “daad” die leidt tot een orgasme? Is dat iets waarin gepresteerd wordt en een resultaat de maat is voor succes? Of is seks / erotiek ook het verkennen van elkaars lichaam? Het verkennen van elkaars en de eigen impulsen, van manieren waarop elkaars en eigen seksuele energie vrij kan komen en mag stromen, zich mag uitdrukken? Heeft seksuele uitwisseling vooral een genitaal accent, of zijn het twee lichamen/zielen die volledig present met elkaar in contact zijn?
Voor jou, Maurits, schrijf je dat er weinig tijd voor vrij gemaakt wordt. “Net voor het slapen gaan”. Wellicht moe, met in je hoofd mogelijk zorgen over slaaptekort en opzien tegen de dag die komt als “seksen” leidt tot laat/later slapen en minder slaap. Misschien zijn jullie ook in het algemeen wel uitgeblust, misschien allebei tot op zekere hoogt. Seksuele energie is ook levensenergie. Je schrijft het ook … “we (zijn) soms gewoon te moe”. Geen best vertrekpunt voor bevredigende seks, laat staan voor spetterende seks.
Wat je vraag om advies betreft, zou ik je / jullie willen uitnodigen tijd vrij te maken voor seksueel contact. Tijd waarop je echt alle tijd hebt, en dan heb ik het niet over 20 minuten, maar minstens een uur, of bij voorkeur uren. Tijd waarin niets hoeft, ook seksueel niet. Tijd voor het spel waarbij twee lichamen vanuit verbinding in hun eigen tempo hun gang mogen gaan. Tijd waarin het ok is niet te weten waar het allemaal toe leidt of niet toe leidt. Tijd waarin er ruimte is traag en snel te kunnen zijn, om teder en wild te kunnen zijn, om aftasten en doelgericht te kunnen zijn, om leiding en initiatief nemen en volgen en overgave elkaar te laten afwisselen. Tijd om eerst simpelweg samen te ZIJN, en vandaar uit, vanuit verbinding en present zijn, geleidelijk meer en meer fysieke interactie te laten ontstaan. Waarin het uitkleden een onderdeel van het spel is, en niet iets dat zo snel mogelijk gedaan moet zijn, om maar tot “de daad” te kunnen overgaan. Tijd voor het spel om elkaar uit te dagen, te plagen, dichterbij te laten komen en weer af te stoten, tijd om verlangen te laten opbouwen.
Graag nodig ik je / jullie ook uit om eens naar deze video van Christian Pankhurst over polariteit te kijken (YouTube):
https://www.youtube.com/watch?v=QFQwdIoQWYY
Tot slot: de vraag of de relatie toekomst heeft op basis van de momentele seksuele passie kan een polariteits “killer” op zich zijn. Dat brengt veel druk mee, vooral ook voor jou, gezien jouw grote verlangen een toekomst te hebben samen. Als jullie relatie op andere vlakken heel goed is, kunnen jullie dit aspect misschien eens de tijd geven. De druk van de ketel halen. Wellicht komen jullie inderdaad uiteindelijk tot de conclusie dat jullie seksueel onvoldoende een match blijken, maar ik kan me voorstellen, gezien wat je beschrijft, dat er nog genoeg is waar je mee kunt experimenteren, spelen, alvorens die conclusie te trekken … Vraagt wel dat jullie dat allebei willen!
En nogmaals: voel je vrij om (of zelf, of samen) eens vrijblijvend een afspraak te maken. Je vraag kent te veel kanten om in deze wat eendimensionale uitwisseling hier goed te beantwoorden (voor contact: +31 (6) 242 131 33 of coach@hennycramers.com).
HARTelijke groet,
Henny
Beste Henny,
ik vond je artikel en ook de reacties heel interessant om te lezen, bedankt om je kennis te delen!
Ik vroeg me af of je me kan helpen. Ik ben sinds twee jaar samen met mijn vriend. We komen beiden uit een verleden waarin we regelmatig gekwetst zijn geweest. Al sinds het begin van onze relatie hebben we problemen om onszelf te openen naar elkaar. Na anderhalf jaar escaleerde het dan ook en ben ik uit de relatie gestapt. Een paar maanden later merkten we echter dat we weer naar elkaar toe groeiden en ik voelde meer dan ooit hoe graag ik hem zag en dat ik bij hem wou zijn. Hij wou hetzelfde en we gingen samen stapje voor stapje vooruit. Het rustige tempo dat ik wilde aanhouden, kon ik echter niet volhouden. Ik zat namelijk in een slechte financiele situatie en verloor in die periode mijn onderdak. Hij stelde voor om tijdelijk weer bij hem te wonen tot ik weer op mijn benen stond. Omdat ik nergens anders heen kon, ben ik er op ingegaan. Het samenwonen gaat tot nu toe best goed, maar ik merk dat hij veel minder moeite in onze relatie stopt. Ook ons seksleven staat op een laag pitje. Ik heb steeds gedacht dat ik hem er wel weer warm voor kon maken door er zelf op een zorgende en romantische manier voor hem te zijn. Ook op seksueel vlak doe ik moeite maar dit valt me moeilijk omdat ik me te kwetsbaar voel. Ik probeer met hem over mijn gevoelens te praten maar het voelt heel gevaarlijk aan. Hij doet zeker moeite om te luisteren en ervoor te zorgen dat ik me gehoord voel. Maar toch voel ik me niet gehoord… Sinds een tijd krop ik het dan ook op. Hij heeft in het verleden gezegd dat hij meer moeite wilt doen op romantisch en seksueel vlak, maar er komt niets. Het is alsof hij de intenties wel heeft maar het daar dan ook stopt. Ik merk dat ik mezelf steeds meer begin af te sluiten voor hem en heel boos ben. Het lijkt alsof ik vast zit in mijn eigen hoofd en ik voel me ontzettend alleen. We zien elkaar heel graag en ik wil me gewoon thuis voelen bij hem en mezelf kunnen zijn. Heb je een idee wat ik hiermee kan doen? Gaat het hier om mezelf die niet durft te vertrouwen?
Alvast bedankt Henny!
Groetjes,
Nienna
Hallo Nienna,
Fijn te horen dat je het artikel interessant vindt en dank je voor het delen van wat er in jouw relatie speelt.
Hoewel het het niet minder pijnlijk maakt, is het “mooi” dat je ziet dat jullie problemen hebben jezelf te openen naar elkaar.
Fijn dat het samenwonen nu best goed gaat (hebben jullie in de eerste anderhalf jaar ook samengewoond?). Je schrijft dat tot het samenwonen jullie stapje voor stapje vooruit gingen. Wat bedoel je met “vooruit gaan”? Wat ging er vooruit? Waarin uitte zich het “naar elkaar toe groeien”?
Het klinkt als dat er iets is veranderd na bij hem intrekken. Nu kan het zijn dat jouw situatie van invloed is. In het bijzonder als je jezelf hierdoor in een afhankelijke positie voelt. Als jij voelt dat je hem iets schuldig bent doordat je niet “op eigen benen staat”. Een dergelijke dynamiek van afhankelijkheid kan dodelijk zijn voor de polariteit, en daarmee de aantrekking, in de relatie.
Verder schrijf je dat het je moeilijk valt om moeite te doen op seksueel vlak. Wat maakt dat je je kwetsbaar voelt? En wat maakt dat je er moeite voor moet doen of vindt dat je er moeite voor moet doen? Wat maakt het “moeite”? Dat het “gevaarlijk” voelt om over je gevoelens te praten, is dat nieuw, of in lijn met wat je schreef over de problemen die jullie hebben om je naar elkaar te openen? Wat maakt dat je je niet gehoord voelt?
Wat een fijn verlangen om je thuis te willen voelen bij hem en jezelf te willen zijn. En zo fijn dat jullie elkaar heel graag zien. Dat is een mooi vertrekpunt. Vanuit de kwetsingen in het verleden en de zelfbeschermingsmechanismen die jullie beiden waarschijnlijk hebben ontwikkeld, is het je durven openen, jezelf durven zijn, iets wat als gevaarlijk kan voelen. Afsluiten is één van die mechanismen. Bewust zijn dat je afsluit en zien hoe je dat doet is een eerste stap om te kunnen openen. Veiligheid is vervolgens het toverwoord. Het is belangrijk dat je (en jullie) uitvindt (uitvinden) hoe je (emotionele) veiligheid creëert. En dat je jezelf en elkaar toestaat om het openen langzaam en stapje voor stapje te doen. Als jullie beiden de intentie hebben om te willen openen, dan heb je een basis, ook al weet je misschien nog niet hoe.
In dit artikel vind je een aantal handreikingen, en ik nodig je ook graag uit om het volgende artikel eens te lezen:
https://hennycramers.com/verbinding-herstellen/
En vind je het prettig om eens af te stemmen hoe ik je (en wellicht jullie) zou kunnen ondersteunen, voel je vrij om contact op te nemen. Mijn telefoonnummer is 06-24213133.
HARTelijke groet,
Henny
Beste Henny,
bedankt voor je reactie en het artikel. Dat ga ik zeker eens bekijken!
Om op je vragen en hulp te antwoorden: we woonden in het eerste anderhalf jaar inderdaad ook al samen. Het was toen echter besloten vanuit het idee samen te willen wonen, terwijl het nu vanwege financiële redenen is. Toen we niet meer samenwoonden, groeiden we steeds meer naar elkaar toe. Het was toen makkelijker voor mij om achter mijn eigen ideeën en gevoelens te staan. Ik voelde me iets veiliger om mezelf te zijn en mezelf te uiten naar hem toe. Dit had ik nog nooit gevoeld in onze relatie. Het was ook makkelijker om afstand te houden wanneer ik dit nodig had. Ik bleef bij hem zolang het leuk was en wanneer ik tijd voor mezelf nodig had, vertrok ik weer. Dit gaf me een veiliger gevoel, ik kon daardoor meer open zijn en vertrouwen in mijn partner opbouwen. Zijn reacties op mijn openheid waren dan ook telkens heel positief.
Op seksueel vlak weet ik niet goed waarom ik me zo kwetsbaar voel. Ik heb veel schrik om fouten te maken en ook om hem over mijn grenzen te laten gaan. Het voelt alsof ik mijn grenzen niet zo goed ken, waardoor alles een beetje eng wordt. Omdat seks mij beangstigt, kost het moeite om initiatief te nemen. Ik heb heel veel schrik om door hem afgewezen te worden of belachelijk gemaakt te worden. Het voelt letterlijk en figuurlijk te open en bloot aan. Hij zelf heeft het ook moeilijk qua zelfvertrouwen in seks en dit maakt het voor mij nog gevaarlijker. Ik heb veel schrik dat ik hem het gevoel geef dat hij afgewezen wordt, iets wat in het verleden vaak is voorgekomen. Op zo’n momenten sluit hij zich af van mij en dit doet veel pijn.
In ieder geval al heel erg bedankt voor je hulp. Ik neem het zeker met me mee en we hopen op een mooie toekomst!
Hallo Nienna, wat mooi en helder wat je beschrijft in je antwoorden. Het is zo duidelijk welke elementen in jou en in de relatie maken dat het goed werkt voor jou (en jullie). Je deelt in mijn ogen essentiële dingen voor een succesvolle relatie: “makkelijk voor mij om achter mijn eigen ideeën en gevoelens te staan”, “veilig voelen om mezelf te zijn en mezelf te uiten naar hem toe”, “afstand houden wanneer ik dit nodig heb” …
Wellicht geeft je dit richting voor hoe je je relatie ook nu weer beter werkend kunt maken!
Ook zo mooi wat je schrijft over seksueel contact. Het is op zich niet zo belangrijk om te weten waarom je je zo kwetsbaar voelt. Het is al zo waardevol dat je voelt DAT je je kwetsbaar voelt en hoe zich dat uit. Welke gevoelens en gedachten daarmee gepaard gaan. In het eerste deel van je antwoord heb je het woord “veilig” gebruikt (waardoor je meer open kon zijn) … veiligheid is ook hier een sleutelwoord. Langzaam gaan, kleine stapjes maken, veiligheid creëren waarbij jullie beiden jullie gevoelens kunnen honoreren en respecteren, en ook die van de ander. Ja, het voelt letterlijk en figuurlijk heel open en bloot aan. Het zou fijn zijn als jullie elke vorm van prestatie uit het seksueel contact zouden kunnen halen en op ontdekkingsreis kunnen gaan wat fysiek en seksueel contact veilig voor jullie maakt, hoe je er van kunt genieten, zonder iets te moeten of ergens aan te voldoen, noch voor jezelf, noch voor de ander. Vanuit een weten dat alles wat je voelt ok is. Ook vanuit een weten dat seksualiteit, net als emotionele intimiteit, een element van oncontroleerbaarheid, van onvoorspelbaarheid heeft. Dat het een uitwisseling is waar – als het veilig is – overgave (aan onszelf en aan de ander) een belangrijke rol speelt. Zeker als we (nog) niet goed bekend zijn met hoe onze grenzen voelen en hoe we met onze grenzen kunnen omgaan, kan dat lastig en spannend en kwetsbaar en ook overweldigend zijn, in het seksuele contact nog sterker dan in de emotionele intimiteit. Met andere woorden, doe het gerust als egeltjes … heel voorzichtig 😉 Wees zacht met jezelf en elkaar …
Liefdevolle groet, Henny
hallo Henny
ik heb ook je artikel gelezen en zo over de relatie.
ik zie heel veel punten hoe mijn man en ik met elkaar omgaan. pff gewoon niet leuk en zo vervelend. zo vervelend dat ik een keus heb gemaakt waar ik niet achter sta met mijn gevoel. ik ben een stuk van mezelf kwijt we waren echt 1 en ook ons zelf.
we zijn 12 jaar getrouwd maar kennen elkaar al 27 jaar dus echt door en door. en de laatste 7 mnd is hij zich echt gaan afsluiten maar ook helemaal. ik kan daar best een tijdje mee omgaan maar ik zag hem dus ook echt kopje onder gaan. en dat doet mij natuurlijk pijn omdat dat niet hoeft. ik ben er ook voor hem. Ik heb net een goede brunout achter de rug ( speelt toch nog mee nu )en ik vermoed dat hij dat moeilijk kan handelen eens zon sterk persoon helemaal kapot.
maar ik ben weer terug de vrouw die hij trouwde en grenzen aangeeft en aanhoud.
Nu lijkt hij van de pad af. de getrouwde vrijgezel. overwerken als een gek niks laten weten auto pakken weg. zo ken ik hem helemaal niet. dus ik wil praten. gaat niet hij is een binnen vetter en wil alles alleen oplossen want het is ook alleen zijn probleem.
maar nu is het dus ons probleem want ik loop tegen een muur. daar heb ik dus een barst in geslagen door deze stap te zetten.
nu zie ik hem dus ineens volop op sexdating sites staan en afspraken met vrouwen en stellen willen maken en wel NU! ????
begrijp me niet verkeerd ik vraag maar 1 ding aan hem laat weten als je later bent zeker als ik late dienst heb zodat ik wat voor onze dochter kan regelen. nou die was dus in 3 weken tijd 5x alleen zonder eten tot 20 uur thuis. laat wat weten kan ik wat regelen. dus daarop heb ik gezegd kan je daar niet in vertrouwen en dat werkt niet.
ook niet voor onze dochter.
om nu bij hem binnen te komen is moeilijk dat weet ik. maar dit stopt hij nu weg door werk en inet te gebruiken want dan hoef ik er niet mee te handelen.
maar dat lost niks op. ik weet niet wat ik wel of niet mag doen. weet ook niet of hij de zorg in het weekend wil nemen voor onze dochter. wel scheiden niet scheiden. grr.
ik hou van hem echt maar dit kan ik niet. de sex ja geweldig en nee geen goedmaak sex daar doen wij niet aan. dat hebben we in het begin ook afgesproken met elkaar. dus ruzie goed maken pas dagen er na weer lekker los gaan. en dat ja pff oei oei is altijd een feest. dus passie ja dat is er zeker wel los van alles en dat is hij ook helemaal open. en in de ochtend boem dicht.
teneinde raad. help
Hallo Ingrid,
Dank je voor het delen wat je ten einde raad maakt in je relatie nu. Je openingszinnen roepen gelijk een vraag op bij me. Je schrijft dat je een keuze hebt gemaakt waar je niet achter staat. Welke keuze is dat?
Als ik het goed begrijp hebben jullie het in de lange tijd dat jullie samen zijn, lang goed gehad met elkaar. En heb je de laatste 7 maanden gemerkt dat hij zich is gaan afsluiten. Zo’n proces van afsluiten komt meestal niet van de ene op de andere dag. Mogelijk is er al langer iets in hem en tussen jullie gaande geweest dat niet aan de oppervlakte kwam. Ik begrijp ook dat jij burnout bent geweest. Wanneer is dat begonnen en hoe lang heeft het geduurd? Heeft het proces van herstel iets veranderd in jou en in hoe je in jullie relatie staat? Veel mensen die een burnout doormaken staan erna anders in het leven. Bovendien laat een periode van burnout bij één der partners in een relatie ook vaak sporen achter bij de andere partner.
Het kan lastig zijn als het proces van afsluiten is begonnen, om de ander nog te bereiken. Het vergt veel van de partner die probeert uit te reiken, omdat elke vorm van druk (of trekken), of het nu in woorden of daden is, of in energie, de ander veelal nog meer doet sluiten.
Mijn vraag aan jou nu is in de eerste plaats: wat is het wat je wil? Ook: waar wil je raad / hulp bij?
Verder, je vraag gaat waarschijnlijk verder dan waar we in een uitwisseling op dit blog goed op in kunnen gaan. De situatie die je schets leent zich meer voor direct contact. Voel je vrij om telefonisch contact op te nemen als je wilt onderzoeken hoe ik je kan ondersteunen.
Hartelijke groet,
Henny
06-24213133
Best Henny,
Ik heb je artikel met bewondering gelezen en wil ook mijn verhaal hier delen, wellicht zijn jou tips en inzichten een helpende hand.
Ik heb 5 jaar een relatie gehad met een fantastisch persoon. Ik vertrouwde hem blind, we zaten met alles op 1 lijn, dezelfde gedachten en humor en eigenlijk nooit slaande ruzie of onenigheid. Dit ging 4,5 jaar goed totdat we allebei afgestudeerd waren het het ‘echte’ leven begon. Ik had een bepaalde visie over de toekomst, over onze toekomst maar ook over zijn toekomst op werkgebied. Hij had dit niet zozeer en daar kwamen de twijfels.. En van die twijfels schrok ik me dood, raakte ik volledig in paniek en pushte ik mezelf om het ‘normale’ gevoel weer terug te krijgen. Dit werkte averechts. Mijn kijk op hem was verandert, ik vond hem niet meer aantrekkelijk kreeg door dit alles een depressie waarvoor ik in behandeling ben.In de tussentijd heeft hij alles geslikt, me alle ruimte gegeven en is hij me altijd blijven steunen. Uiteindelijk ben ik bij hem weggegaan maar we hebben sinds de breuk (nu een half jaar, het half jaar daarvoor hebben we nog wel samengewoond maar speelde constant die twijfel en het rare gevoel) nog altijd bijna elke week contact gehad en nog altijd steunt hij me onvoorwaardelijk. En ook andersom kan hij met bepaalde zaken op mij rekenen.
Soms sprak ik met hem af en zat ik er met buikpijn maar ik wilde dat het goed kwam en dat het weer normaal zou voelen. En nu nog hebben we vaak contact, eigenlijk vanuit mijn kant omdat ik het op de een of andere manier niet los kan laten. Hij voelt voor mij als mijn beste vriend, maatje en iemand waarop ik terug kan vallen. Ik ben en blijf er mee bezig en wil aan de ene kant dat het gaat werken, kan onze fantastische tijd niet los laten.
Voor hem sta ik ook nog altijd op #1. Maar ik voel ook de behoefte om naar andere mannen te kijken en deze te vergelijken en aantrekkelijker te vinden, puur gebaseerd op uiterlijk terwijl ik hier vroeger niet mee bezig was. Het uiterlijk van m’n ex speelde niet een grote rol (ik vond alles prima en best) terwijl ik hier nu ineens op gefocust ben, en het al leuker kan vinden hoe andere mannen een beetje leuk gekleed door het leven gaan. Dit klinkt heel oppervlakkig en dat is het ook echt terwijl dit voorheen geen issue was.
M’n gevoel schommelt nog elke dag heen en weer, terwijl we officieel niets meer van elkaar zijn maar wel een zelfde vriendengroep delen. Zo kan ik de ene dag denken ja ik wil hem voor 100% terug waarna ik 3 uur verder weer aan al het negatieve denk en geen toekomst voor me zie. Wat we nooit echt goed gedaan hebben is gepraat over de situatie, het echt benoemen van mijn probleem tov hem en ik moet ook eerlijk zeggen dat ik dat ook niet heel goed weet. Ja het gevoel is weg maar waarom precies.. Door de verandering in ons leven? Door mijn verwachtingen? Doordat ik eind 20 ben en me afvraag wil ik echt met deze persoon verder?
Het is een jongen van goud en ik voel nog zoveel verdriet dat het zo gelopen is maar weet niet goed hoe met dit om te gaan. Ik wil deze persoon eigenlijk niet uit mijn leven en ben ook erg bang om hem als beste vriend kwijt te raken.
Ben benieuwd wat jou visie op deze situatie is.
Hallo Denise,
Wat mooi hoe open je hier beschrijft wat er voor je speelt. Dank je voor het delen!
Wat ik interessant vind is dat een omslag in jou (en hem?) plaats vond na het einde van jullie studie. Je schrijft toen “het ‘echte’ leven begon”. Aan het einde van je bericht schrijf je “hij is een jongen van goud.” Kort door de bocht: misschien wilde jij na jullie studie een ‘man’ en niet zozeer meer een ‘jongen’. De dynamiek die plaats vond (vindt) kan (deels) te maken hebben met vrouwelijke – mannelijke dynamiek, waarin vrouwelijk instinct een man wil die weet wat hij wil, gefocust is en die voor een “zekere” toekomst kan zorgen. Misschien wil (een deel van) je kinderen (in de toekomst) en vraagt dat deel zich af: is dit een man die kan zorgen dat we voor onze kinderen kunnen zorgen? Ik zou zelfs naar je aandacht voor uiterlijk vanuit dat perspectief kunnen kijken. Goed geklede mannen als metafoor voor mannen die het materieel voor elkaar hebben en die voor (financiële) zekerheid kunnen zorgen. Het is een veel beschreven dynamiek dat vrouwen soms meer neigen naar verlangen naar zekerheid (ook materieel) en mannen soms meer neigen naar een verlangen naar vrijheid.
De nieuwe levensfase betekent eigenlijk ook dat jullie een nieuwe relatie aangaan. Ook al zouden we een heel leven bij elkaar blijven, we hebben toch met die ene persoon meerdere relaties. Dit betekent dat je streven om terug te gaan naar die eerste 4,5 jaar niet werkt. De verandering vergt dat je opnieuw verliefd op hem wordt, niet op hoe je hem zag toen, vanuit wie jij was toen, maar vanuit wie hij is nu en wie jij bent nu. De situatie waarin jij depressief werd en hij onvoorwaardelijk steunt (en misschien soms ook zichzelf wegcijfert) kan de polariteit (sexuele aantrekking) tussen jullie beiden doen uitdoven. Je schrijft ergens dat hij voelt als je beste vriend. Dat is allemaal prima weer te laten ontstaan overigens.
Om te beginnen zou ik je willen uitnodigen jezelf niet te veroordelen om wat er in je gaande is. Het is helemaal ok dat je aandacht hebt voor het uiterlijk van mannen. Het is ok dat je twijfels hebt. Je pogingen om ze weg te krijgen maken ze mogelijk alleen maar groter. Het is fijn als jij jezelf kunt geven wat je vriend je geeft: jezelf alle ruimte geven.
Mbt jullie huidige contacten: je buikpijn zou kunnen samenhangen met niet ok zijn met dat het anders is (je schrijft dat je wilt dat het “goed” komt en dat het weer “normaal” voelt). Hoe zou het zijn als je hem vanuit een schone lei zou benaderen. Als je niet probeert terug te gaan naar wat was, maar wat is als vertrekpunt neemt en je jezelf toestaat dat het zich mag ontvouwen zoals het zich ontvouwt. Dat alles OK is: jullie weer samen, jullie verder als vrienden, of elkaar geleidelijk los laten. Hoe zou het zijn als je open en eerlijk deelt wat er in je speelt? Dat je dus wel je ‘probleem’ tov hem benoemt (hoewel ik je zou willen uitnodigen dat niet zozeer als een ‘probleem’ te zien). Angst om hem te verliezen doet jou verkrampen en zal de mogelijkheden om te (her)verbinden op een manier die nu bij jullie past in de weg kunnen zitten.
Tot slot: ja, de verandering in jullie leven kan een rol spelen. De helderheid die dat brengt over jouw verwachtingen en over hoe hij daar in staat. Stel dat het waar is dat hij niet weet wat hij wil … de energie bij een man van niet weten wat hij wil kan erg onaantrekkelijk zijn voor een vrouw. Hoewel aan de ene kant kwetsbaarheid tonen verbinding kan versterken, kan onzekerheid bij een man de polariteit verstikken. Het omgekeerde kan ook gebeuren, bijv. als een vrouw onzeker is over haar uiterlijk. Anderzijds vertel je dat je een beeld had over zijn toekomst. Daarmee laat je los dat jullie beiden zelfstandige individuen zijn. Kan ook interessant voor je zijn om helder te krijgen wat maakt dat je je “bemoeit” met zijn toekomst. Wat daarin is belangrijk voor jou?
Misschien nog een suggestie: als je bijv. over de toekomst spreekt, kijk eens hoe het is om vooral te spreken over wat voor JOU belangrijk is. En niet over wat je denkt wat dat betekent voor hoe HIJ daar mij om zou moeten gaan of voor hoe HIJ de of jullie toekomst zou moeten zien. Wat wil JIJ in je leven? En vraag hem eens simpel hoe het voor hem is als hij hoort wat jij graag wil. Misschien kun je ook delen wat je van hem nodig hebt of denkt te hebben. Heel open, elk antwoord verwelkomend. En simpelweg zien wat er gebeurt als je dat soort zaken uitwisselt.
Ben benieuwd hoe dit landt bij je en of je hier iets mee kunt.
Hartelijke groet,
Henny
Hallo Henny,
Hartelijk dank voor je reactie! Ik heb dit werkelijk met verbazing een aantal keren gelezen, na minimaal een jaar weet ik nu precies wat er in me omgaat, je slaat de spijker keihard op zijn kop.
En het voelt alsof ik na het lezen van dit stukje precies weet wat er gaande is, dit zelf nooit heb gesnapt en wat ik nooit heb kunnen verwoorden of uitleggen. Ik was in de war maar dit schept meer duidelijkheid, nu moet ik er alleen nog mee zien om te gaan of er iets mee kunnen doen.
Zou jij bv therapie aanbevelen? Of welke andere handvaten zou je aanbevelen?
Hallo Denise, wat fijn dat het zoveel helderheid brengt. En dank je voor het terugkoppelen hoe mijn reactie bij je geland is!
Neem gerust contact met me op om te bespreken hoe je hier mee om kunt gaan.
HARTelijke groet, Henny
06-24213133
Beste Henny,
Het is goed om jouw teksten te lezen. Ik ben opzoek naar een manier om te herstellen van een periode van veel heftige ruzies in onze relatie. We zijn 15 jaar samen, twee kinderen (5 en 8). Ik heb in de eerste fase van onze relatie met kinderen veel alleen gedaan, mijn man werkte toen in Geneve en kwam de weekenden naar NL. Ik heb mij in die tijd niet goed gesteund en gezien gevoeld. Hij is een geweldige vader. Maar ik miste aandacht en verzorging, ook de zorg voor het onderhouden van de contact met onze oppas en familie. Ik onderhield ook het sociale deel, ook mijn zijn familie, zij sprongen vaak in om mij te ondersteunen. SInds 4 jaar woont mijn man bij ons in NL. Vanaf toen bleef ik boos en voelde mij eenzaam. Ik kon de boosheid over het gemis aan aandacht niet loslaten. Ook al was de keuze om het zo te doen (ik hier, hij in Geneve) ook mijn keus.
Ik vond ook daarna dat hij niet voldoende betrokken was bij de organisatie van dingen rondom het gezin. HIj trekt zich terug of reageert passief. Na gesprekken begrijpt hij het wel en past zich aan. HIj verwacht dan dat dat voldoende moet zijn, hij leert, zegt hij. Maar ik werd bozer en bozer. Elke keer als er iets is, haal ik alle koeien weer uit de sloot. Ik kan het niet afsluiten. Ik zocht altijd naar het gevoel van verbondenheid.Ik stond er vaak alleen voor.
Het laatste jaar hebben wij weer veel ruzie gehad. Ik voel nu geen verbinding meer, ik kan mij niet meer openen. Ik voel mij een steen, naast hem. Hij doet nu juist enorm zijn best en heeft zo goed en vaak uitgelegd hoe mooi hij onze relatie vindt en dat hij graag alles met mij samen wil doen (met daarin het besef dat hij vaak afhaakte, zonder dat verkeerd te bedoelen!). Hij vertelt over zijn gevoel van verbondenheid en hoe graag hij met mij oud wil worden.
Vorig jaar voelde ik mij weer gekwetst. Het gaat steeds om iets wat hij doet, waarin hij niet aanvoelt dat hij mij alleen laat. Ik voel mij dan weer gekwetst. Dit keer ging het om gluren naar meiden op de camping en daarna liegen over porno kijken. Hij is soms wat voyeuristisch, maar dit was genant, ook voor mij (ik zat er naast en die meisjes zagen dat). HIj gaf toe dat hij te ver ging, maar dat hij er niets mee bedoelde en er geen gedachten bij had.Hij zei het niet door te hebben gehad dat hij dat deed. We hebben hier al bijna een jaar regelmatig ruzie over. Hij loog daarna op mijn vraag over porno, hij keek nooit zei hij. Later bleek van wel. Hij loog terwijl ik in het zelfde gesprek aangaf dat ik zelf wel kijk en ik vind dat het zeker moet kunnen in onze relatie. Hij bleef volhouden dat hij niet keek. Ik heb hem toen gezegd dat ik weet dat hij wel kijkt, en toen gaf hij het toe. Ook daar hebben we een paar keer ruzie over gehad. Hij begrijp ook nu weer dat het ongegeneerd gluren en oneerlijk zijn niet kan, hij heeft er weer van geleerd en zal het niet meer doen. Ik voelde mij na deze ruzies en gesprekken op het gebied van seksualiteit niet meer veilig en kreeg jaloerse gevoelen. Het gevoel dat ik niet weet hoe mijn eigen man is, met name als ik er niet bij ben. Ik heb hem vragen daarover gesteld en mijn onzekerheid daarover besproken. Ik weet wel zeker dat hij niet vreemd gaat oid. HIj geeft aan dat hij niet iemand anders is als hij alleen is, dat hij heel veel van mij houdt.
Ik voel mij niet meer op mijn gemak. Ik interpreteer alles verkeerd (blijkbaar) en ik weet niet meer wie hij is. Ik voel mij enorm verwijderd van hem. Als ik naar hem kijk, voel ik heel veel boosheid en ook een onbekend/onbestemd/vervreemd gevoel.
Ik wil hem niet kwijt, maar ik kan zo ook niet verder. Als ik praat over mijn onzekere gevoel over de relatie, eindigt het nu steeds in veel liefde naar elkaar uitspreken, napraten en onduidelijkheden opheffen, vrijen en gevoel van geluk. Maar na twee dagen voel ik de somberheid en boosheid weer opkomen. Ik ben radeloos.
Ik hoop dat je me een tip kunt geven..!
Ik wil nog graag aanvullen dat mijn man vind dat ik te lang blijf in de boosheid. Dat de gesprekken onze relatie zouden moeten versterken, zo voelt hij dat. Hij wil weer zorgeloos kunnen liefhebben, dat klinkt zo fijn. Maar ik kan het niet, durf het niet.
Zie mijn reactie hieronder, Evelies (op je eerste bericht). Ik begrijp het verlangen van je man, en ook jouw moeite om je nu te kunnen openen. Mogelijk is er echter niet zo heel veel nodig om weer meer toenadering te kunnen vinden …
Hallo Evelies,
Dank je voor het delen van jouw ervaringen in je relatie. Ik vind het mooi hoe helder je erover schrijft, en in het bijzonder ook hoe je verantwoordelijkheid neemt voor jouw wat (je denkt dat) jouw (aan)deel is. Bijzonder vind ik ook hoe ik weinig oordeel lees in hoe je schrijft over wat je ervaart in het contact met je partner, ook de dingen die pijnlijk zijn voor jou en die jou doen sluiten.
Een kern van wat je deelt is volgens mij dat je moeilijk meer kunt openen in zijn aanwezigheid. Je ervaring van je niet meer op je gemak voelen, de boosheid, en de gevoelens van vervreemding. Dat je je nu niet (helemaal) veilig voelt in het contact met hem.
Het lijkt dat er een aantal dingen zijn, die onvoldoende aandacht krijgen … en die (deels) mogelijk niet eens zoveel met de dynamiek tussen jullie te maken hoeven te hebben, maar die wel door je ervaringen in jullie relatie worden getriggerd. Ik kan me voorstellen dat er dingen zijn die vooral ook aandacht van jezelf vragen. Van jezelf voor jezelf. Onder meer (en misschien met name) rond het thema van je alleen voelen en je er alleen voor staan voelen. En hoe je omgaat met die gevoelens in je. Hoe je omgaat met uitreiken, hulp vragen, OK of niet OK zijn met iets (te) veel vinden. De situatie dat je voelt dat je lang iets hebt ontbeert, of verduurd, vraagt om – de juiste! – aandacht.
Sommige dingen die je deelt maken me ook nieuwsgierig naar meer over wat er (in jou) speelt.
Wat je beschrijft over hoe jij je tot je partner verhoudt, en hij zich tot jou, lijkt me dat er een prima basis is om jullie verbinding te herstellen en zelfs te verdiepen. Wat het liegen over porno kijken betreft, eerlijk gezegd schrik ik er persoonlijk niet zo van als een man daar (in eerste instantie) over liegt. Ik denk dat veel mannen die porno kijken daar een oordeel over hebben. Een negatief oordeel, over zichzelf. Bovendien past het niet in het “plaatje” van de perfecte man … iets wat veel mannen graag voor hun vrouw willen zijn. Dat maakt het voor jou echter niet minder vervelend, of kwetsend, of onveilig: het is zo begrijpelijk dat het jouw gevoel van veiligheid aantast als je merkt dat hij niet volledig open is of liegt tegenover jou.
Je vraag leent zich het best om tijdens een mondeling contact te bespreken. Voel je vrij om telefonisch contact met me op te nemen (06 – 242 131 33)
HARTelijke groet,
Henny
Beste Henny,
Dank voor je uitgebreide reactie. De dingen die je noemt betreffende meer/de juiste aandacht, geven gelijk denkstof. Dat zou ik graag eens met je bespreken.
Ik zal je binnenkort bellen.
Hartelijke groet,
Evelies
Fijn dat mijn reactie stof tot denken geeft, Evelies. Leuk je te spreken binnenkort. HARTelijke groet, Henny
Geef je ook mail coaching, beste Henny?
Hallo Karin, ja mail coaching is ook mogelijk. Ben wel benieuwd, wat maakt dat je voorkeur hebt voor mail coaching boven bijv. online of telefonische coaching?
HARTelijke groet, Henny
Beste Henry,
Een buitengewoon goed artikel.
Ik zit in een relatie van 1 1/2 jaar en heb het gevoel dat ik merendeels de “kar “trekt.
Mijn vriend is erg introvert, heeft een traumatisch verleden. Durft zich niet helemaal bloot te stellen.
Als wij een woordenwisseling hebben, dan trekt hij zich dagen terug en is telefonisch onbereikbaar. Het rare is ik houd veel van hem en wil hem niet kwijt.
Wat adviseer je mij
Dank je, Gaitrie, fijn te horen dat je het artikel waardeert.
Ik ben benieuwd wat je bedoelt met dat je het gevoel hebt dat jij merendeels de kar trekt. Hoe trek je die kar en wat is voor jou de “kar”? En wat is het dat je meer van je vriend zou willen zien? Wat zou je het gevoel geven dat jullie allebei de kar trekken? En wat is er “raar” aan dat je veel van hem houd en hem niet kwijt wilt?
Ook ben ik nieuwsgierig wat het is waar je advies over wilt?
Hartelijke groet, Henny
Beste Henny,
Als eerste wil ik je bedanken voor het artikel. Het heeft me laten inzien waar het fout is gegaan tussen mijn vriend en mij. Na een relatie van 5,5 jaar bevinden we ons in de dorre woestijn. Ik eiste en schreeuwde hij trok zich steeds verder terug. Tot op het punt dat ik te moe was om nog maar iets te proberen te veranderen en we maar gewoon de televisie aanzetten om niet met elkaar te hoeven praten.
Uiteindelijk besloten we, nou ja eigenlijk besloot ik, dat het zo niet langer meer kon en we hebben nu een break van een maand om uit te zoeken hoe nu verder.
Doordat hij zich altijd terug trok heb ik heel erg het gevoel gehad dat ik de gene was die de “kar”die onze relatie was trok. Alsof hij alles toch wel prima vond als er ’s avonds maar gekookt was en er geen ruzie gemaakt werd.
Toen ik hem vroeg wat hij dan wilde was zijn antwoord: gewoon een lekker stabiel rustig leven.
Op de vraag die ik hem stelde waarom we nog bij elkaar zouden blijven zei hij: omdat ik anders weer ( hij heeft eerder een relatie van 9 jaar gehad, zei is er met een ander vandoor gegaan ) alleen ben.
In de eerste instantie voelde ik me enorm schuldig omdat ik altijd degene ben met twijfels en ik heb sterk het gevoel dat ik hem achter laat.
Nu hij beseft dat het toch echt niet de goede kant op gaat gaat hij ineens wel zijn best doen. Verder met het huis opknappen ed dingen waar we van mijn kant zoveel ruzie om gehad hebben.
Ik snap gewoon niet waarom ik altijd moet strijden om dingen voor elkaar te krijgen die belangrijk voor mij zijn. Ik merk gewoon nu aan mezelf dat er heel veel woede zit. Heb ook het idee dat hij eigenlijk al langer klaar was met de relatie maar gewoon te laf was om de sterker eruit te trekken.
Op dit moment ben ik 28 en hij is 10 jaar ouder, in het begin schoof ik sommige zaken op leeftijdsverschil.
We hebben ook nog geen kinderen dus iets in mij zegt dat als ik bij hem weg ga ik dat nu moet doen.
Alleen waarom lijkt het dan alsof ik nog steeds de keuze niet gemaakt heb en ook niet kan maken. Ik schuif het voor me uit en denk er op sommige momenten nog steeds over na om toch maar terug te gaan.
Misschien ben ik alleen bang om alleen te zijn. Ook ben ik heel mijn basis kwijt aangezien het huis van hem was en ik nu een beetje heen en weer pendel tussen mijn ouders en mijn broer.
Wat als ik het nog een kans geef hoe gaan we werkelijk onze communicatie aanpassen?
Hallo Sanne,
Dank je voor je bericht. Ik vind het bijzonder dat je hier deelt hoe het in je relatie gaat, en hoe je daarin naar je eigen rol, je eigen aandeel kijkt. Je klinkt helder, open en eerlijk over wat er voor jou en in jou speelt. En dat is een goede basis om dingen voor jezelf, en daarmee in je relatie, te verbeteren.
Het is interessant hoe bij jullie beiden angst om alleen te zijn een rol speelt. En hoewel ik niet zeg dat angst voor alleen zijn geen drijfveer zou moeten zijn om in een relatie te zijn, denk ik dat een relatie meer vervullend kan zijn, meer ruimte voor groei biedt (groei van onszelf, en groei van wat we delen) als er ook andere drijfveren zijn. Verder, los van dat angst om alleen te zijn je mogelijk verhindert om de relatie te verbreken, om weg te gaan, is er mogelijk ook nog iets van binnen dat je in de relatie houdt. Hoewel misschien inmiddels begraven onder stof en modder van de destructieve dynamieken van de laatste jaren, kan ik me voorstellen dat ook de liefde voor je partner er nog steeds is. En dat het meer je (en jullie) frustratie is dat je daar geen weg (meer) mee weet, die je wanhopig maakt.
Ik geloof dat er wonderen mogelijk zijn als je beiden bereid bent om te kijken naar hoe je met elkaar omgaat. Als je beiden bereid bent om te onderzoeken welke andere manieren van verbinden mogelijk zijn, en om nieuwe manieren van communicatie te leren. Soms gebeuren er zelfs al wonderen als één van de twee dingen anders gaat doen … Als jij voelt dat je nog niet klaar bent in je relatie met deze partner, zou ik je zeker uitnodigen om het een kans te geven. Al is het maar omdat wat je nu niet doorziet in jezelf, en verandert, je grote kans loopt in een volgende relatie weer tegen te komen. Want je neemt jezelf mee. Met andere woorden: een uitstekende kans om in elk geval jouw deel van het “werk” te doen.
Ik zou je willen uitnodigen, als je ok bent met Engels lezen, het boek ‘The Queens Code’ van Alison Armstrong te lezen. Dit geeft veel aanknopingspunten over wat vrouwen anders kunnen doen in relatie tot en communicatie met mannen.
Verder kun je overwegen om, of voor jezelf, of samen, een afspraak te maken met mij om beter te herkennen hoe jullie in de destructieve dynamieken verzeild raken, hoe je eruit kunt blijven, en om nieuwe manieren van communiceren te oefenen. Je hebt nu een kans om je relatie naar een grotere verdieping te brengen dan je misschien ooit voor mogelijk hield. Of om helder te krijgen dat je deze relatie wilt beëindigen, dat op een liefdevolle manier te doen, en te zorgen dat je in een volgende relatie de vruchten plukt van wat je nu leert, in plaats van de dynamieken te herhalen.
HARTelijke groet,
Henny
PS als je het boek van Alison Armstrong wilt lezen, schaf het dan via haar website aan (en niet via Amazon oid). Je krijgt dan ook toegang tot 45 – 60 minuten video’s van Alison met waardevolle antwoorden van haar op vragen van lezers.
Beste Henny,
Wat herkenbaar de verhalen die ik lees en de mooie goede en warme adviezen die jij geeft. Dat maakt eigenlijk dat ik ook een reactie stuur. 2 jaar geleden heb ik een man leren kennen die na 7 jaar vrijgezel te zijn geweest mijn muur omver blies en direct in min hart binnen kwam. Echter binnen de eerste maand was er qua vertrouwen al een breuk, hij loog over zijn ex. Dat heeft bij mij een hoop getriggerd. Helaas een langdurige relatie daarvoor gehad die gebaseerd was op leugens en bedrog en vanaf die tijd ben ik erg op mijn hoede geweest. We hebben allebei in de afgelopen 2 jaar veel ingrijpende dingen mee gemaakt wat veel invloed heeft gehad binnen onze relatie. Sinds kort heb ik een persoonlijkheids traject doorlopen en zie veel patronen. Ik heb last van verlatingsangst en het lijkt dat hij last heeft van bindingsangst. Zodra ik over toekomst had of over behoeftes ging praten nam hij meer afstand of verbrak de relatie. Toch merkte we iedere x weer dat we van elkaar houden en gingen het weer proberen. Ik ontwikkelde mij sneller dan hij wat ook weer invloed heeft op de relatie. Helaas is de relatie nu weer geklapt van zijn kant. Hij vond mijn verzorgende kant claimend en verstikkend en om maar niet te spreken over mijn behoeftes . Nu wil hij wel vrienden blijven en zegt nog steeds ik hou van je, kust me etc en dat maakt het voor mij verwarrend. Ik merk dat hij zo n speciale plek in mijn hart heeft dat loslaten moeilijk is voor mij. Afstand probeer ik nu zoveel mogelijk te nemen, met stapjes in de hoop dat hij de fijne momenten tussen ons gaat missen.
Maar het is zwaar voor me. Mijn gevoel zegt ik wil dolgraag met deze man verder en accepteert zijn tekortkomingen en uiteraard de mijne maar mijn verstand zegt Meis, ga verder, wordt onafhankelijk , verlating versus bindingsangst dat gaat m niet worden.
Ik hoop eigenlijk een reactie te mogen ontvangen hoe jij erover denkt.
Groet Vanessa
Hallo Vanessa, even een kort bericht vanaf mijn telefoon. Dank je voor je bericht en vraag. Mijn reactie komt, even geduld echter … ik ben in afwachting van een nieuwe adapter voor mijn laptop en die blijkt uit Hongkong te komen … 🙂
Hartelijke groet, Henny
Hallo Vanessa,
Nogmaals dank je voor het delen van jouw ervaringen in je relatie(s). Heel herkenbaar wat je beschrijft en heel “normaal” en “logisch” ook in de zin van veel voorkomend en patronen die begrijpelijk zijn.
Veel relaties zuchten onder het gewicht van de verwachtingen die wederzijdse partners van elkaar hebben. Waarbij (mogelijk ogenschijnlijke) verschillen in behoeften tot concurrentie kan leiden t.a.v. wat elkeen van de ander verwacht. Juist in relaties die heel mooi starten, waarbij de nieuwe partner een perfecte partner lijkt, of veel lijkt in te vullen waar we zo naar verlangen, ligt een “risico” op de loer dat we gewend raken aan wat de ander voor ons betekent en vervult. Dat we daarmee ook ontwent raken om daar zelf voor te zorgen. Op het moment dat een partner minder onze persoonlijke behoeften vervult, schakelen we dan soms niet terug naar dat weer (meer) zelf doen, maar kunnen we teleurgesteld raken in onze partner. Er zijn vermoedelijk weinig partners waarvoor het op de lange termijn werkt om de ander voortdurend op de eerste plaats te stellen en het primaire punt van aandacht te maken. Ondanks dat dit is wat Hollywood romantiek ons voorspiegelt als ideaal …
In de gesprekken met mensen over waar ze tegen aan lopen in hun relatie krijg ik steeds meer de indruk dat de mate waarin we van de ander verwachten ons gelukkig te maken (en de mate waarin we zelf denken de ander gelukkig te willen of moeten maken) één van de wortels is van veel frictie in relaties. Een van de dingen waartoe ik stellen uitnodig om een goede basis voor hun relatie te creëren is om enkele fundamentele afspraken te maken met elkaar. Afspraken waarin helder is wat de partners van elkaar verwachten en hoe ze ermee omgaan als één of beiden niet (meer) aan bepaalde verwachtingen kan (of wil) voldoen. En één van de belangrijkste afspraken waartoe ik partners uitnodig om te maken is de overeenstemming dat elk verantwoordelijk is voor zijn of haar eigen welbevinden. Dat is ook iets waar ik jou toe zou willen uitnodigen om te overdenken.
Fijn dat je meer inzicht hebt gekregen in allerlei patronen. Het helder hebben van patronen (en in het bijzonder onze eigen beweging daarin), geeft ons de ruimte om andere keuzes te maken. Persoonlijk zie ik niet zo veel voordeel in het gebruiken van allerlei labels, hoewel ik begrijp hoe ze voor veel mensen ook behulpzaam kunnen zijn. Het gebruik van labels kan dynamieken vastzetten en ze benadrukken vaak meer een negatieve kant van die dynamieken. Wat als wat “verlatingsangst” genoemd wordt simpelweg wortelt in een gezond verlangen naar verbinding? Een verlangen naar veiligheid? En wat als wat “bindingsangst” genoemd wordt eenvoudig wortelt in een even gezond verlangen naar vrijheid? Naar onafhankelijkheid? Hoe zou het zijn als jullie in jullie contact kunnen spreken over hoe je verbinding en veiligheid kunt ervaren en je tegelijk vrij en onafhankelijk kunt voelen? En verbinding gaat in deze niet om “binding”, maar om connectie, om intimiteit. Om volledig present zijn in aanwezigheid van de ander, en de ander kunnen voelen, kunnen voelen dat de ander ons voelt. Het soort verbinding waar we in bewegen en weer uit. Vanuit verlangen naar samen zijn en verlangen naar op ons zelf zijn, alleen zijn. Het kan naast elkaar. Vrij om in verbinding te gaan en er weer uit.
Misschien vind je het interessant om in dit licht ook dit artikel eens te bekijken: ‘Vijf vormen van verbinding’
Er is nog iets anders dat ik graag aan je voorleg. Ik schrijf er niet veel over in mijn antwoorden op de reacties onder dit artikel, maar het gaat over iets waarvan uit ik mijn eigen leven leidt. Waarvan uit ik naar het leven kijk. Gebaseerd in een idee dat we meer zijn dan alleen een klomp vlees, botten en organen met hersenen die geacht worden het centrum van ons denken te zijn. Gebaseerd in het idee dat er meer is tussen hemel en aarde dan wat we kunnen zien en horen en vastpakken. Ik ga er ook van uit dat wij meer invloed op ons leven en de gebeurtenissen in ons leven hebben dan we vaak geleerd hebben te geloven. En dat die invloed niet alleen stoelt op onze acties, onze daden, maar vooral, misschien nog wel meer, op ons denken en wat we voelen. Waarbij onze creërende invloed niet zozeer ligt in wat we “maken”, maar in wat we “aantrekken” (als een magneet), wat we “ontvangen”, wat we ontmoeten (rendez-vous). Stel dat alles in het universum een frequentie heeft (dus ook een gedachte) en dat er een kracht is (zoals de fysieke zwaartekracht) die frequenties met elkaar matcht … Dat zou betekenen dat waar we veel aan denken (of het nu iets is wat we willen, of wat we niet willen), we meer in ons leven ontmoeten. Dit is waar de ideeën rond een “wet van aantrekking” over gaan. Als je wilt, kun je hier wat gedachten van mij over die wet lezen: ‘Bestaat de Wet van Aantrekking?’
Nu, dit was een wat lange introductie om je het volgende in overweging te geven. Stel dat er inderdaad zoiets bestaat als een ‘Wet van Aantrekking’. Stel dat het waar is dat we het leven ons vooral brengt waar we het meeste (en meest intensief) aan denken. Dat zou ook betekenen dat als we ons ergens tegen verzetten (we denken er veel aan dat we het niet willen), we dat meer in ons leven tegen komen.
In jouw geval: je schrijft dat je “een langdurige relatie daarvoor (hebt) gehad die gebaseerd was op leugens en bedrog” en dat je “vanaf die tijd erg op (je) hoede (bent) geweest”. Dat betekent dat je daar mogelijk veel denktijd (zendtijd) aan hebt besteed. Wat, als het idee rond ‘Wet van Aantrekking’ zou kloppen, zou kunnen betekenen dat je juist meer van die ervaringen zou kunnen ontmoeten in je leven.
Ik mag mijn eigen leven graag benaderen vanuit het idee dat de buitenwereld een spiegel is van mijn binnenwereld. Dat wat ik ontmoet in mijn leven mij meer vertelt over hoe ik denk (ook over mezelf), over wat ik geloof (idem, ook over mezelf). Stel dat in dat alles een kern van waarheid zit, dan betekent het dat we meer controle over ons leven hebben dan we denken. Echter, anders dan we altijd gedacht hebben (of dan we geleerd hebben te denken hoe het zit). We hebben geleerd onze veiligheid te verzekeren door zoveel mogelijk controle te hebben over onze buitenwereld, daarmee ook over anderen. Idem t.a.v. het vervullen van onze behoeften. Terwijl onze werkelijke controle mogelijk intern is. Mogelijk heeft het leven je inmiddels geleerd (mij wel 😉 ) dat we weinig controle hebben over anderen. Al onze communicatie en manipulatie technieken en vaardigheden ten spijt. Het is één van de aspecten waarop ik me richt in de coaching van individuen en stellen: de focus brengen naar waar onze controle werkelijk ligt: bij / in onszelf. En stoppen met proberen de buitenwereld te controleren (lees ook: te veranderen).
Nu: geloof mij niet op mijn woorden! Als je interessant vindt wat ik hier deel met je, nodig ik je graag uit om ZELF te ontdekken wat hier van waar is en hoe het werkt. Nodig ik je uit tot een experiment om dit alles eens te testen. En voor jezelf uit te vinden of en hoe waar we veel aan denken en hoe we ons daarbij voelen richting geeft aan wat het leven ons brengt. Wat vind je daarvan?
Tot slot: afstand nemen in de hoop dat hij de fijne momenten tussen jullie gaat missen, is iets wat vermoedelijk niet (goed) gaat werken. Afstand nemen (in de zin van minder claimen, als dat werkelijk is wat je doet, of het nu in energie is of in gedrag) zal vooral werken lijkt me als je dat doet om hem de ruimte te geven in vrijheid een beslissing te nemen en om jezelf de ruimte te geven voor je eigen welbevinden te zorgen. Manipulatie is iets wat zelden echt werkt, al is het maar in energie. Wat je wilt is een partner die voor jou kiest lijkt me. Een partner die graag bij je is en zich vrij, ontspannen en op zijn gemak voelt in jouw aanwezigheid. Een partner waarbij jij je vrij, ontspannen en op je gemak voelt. Iemand waarbij je elk jezelf kunt zijn, vanuit acceptatie van de ander zoals je zo mooi schrijft.
O ja, en mogelijk nog een leuk experiment: kijk eens wat er gebeurt als je geen (of minder) aandacht meer besteedt aan wat je “zijn tekortkomingen” noemt. Wat overigens hoe dan ook waarschijnlijk vooral een perspectief is, vanuit jouw referentiekader, vanuit jouw behoeften, en niet een gegeven. Iets een tekortkoming noemen is één van de (soms interne) manipulatiedynamieken die ons systeem hanteert om van een ander te krijgen wat we denken dat alleen die ander kan invullen, of zelfs waarvan we denken dat die ander het HOORT in te vullen.
Kijk eens wat er gebeurt als je vooral aandacht besteedt (lees: denktijd / zendtijd geeft) aan wat je zo fijn vindt aan hem. Wat je zo waardeert aan hem. En als je wilt, kun je nog een stap verder gaan en er niet alleen zo veel mogelijk aan denken, maar vooral dat met hem delen ook. Hoeft niet zo moeilijk te zijn, vermoed ik … hij heeft een speciale plek in je hart … focus je op die aspecten van hem die hem die plek geven.
Ons gevoel (ons hart) is meestal wijzer dan ons verstand heb ik voor mezelf geleerd (ook al hebben velen ons van het tegenovergesteld proberen overtuigen). Mogelijk vind je in bovenstaande wat aanknopingspunten om je hart te volgen op een manier die werkt voor je (EN voor hem).
Mooi dat je je zo snel ontwikkelt! Ik wens je heel veel plezier met wat je allemaal verder zult ontdekken op deze prachtige reis …
HARTelijke groet,
Henny
Beste Henny,
bedankt voor uw reactie. Het heeft mij veel inspiratie gegeven. Ook heb ik een gesprek gehad met deze man en uw reactie heeft veel invloed gehad op het verloop van het gesprek. Het was fijn en gelijkwaardig. We hebben afspraken gemaakt, al ziet hij het meer vriendschappelijk dan ik al laat hij soms anders blijken, maar al snel zie je weer een terugval in de afspraken. Dat brengt dan weer dat de verbinding tussen ons verloopt zoals het liep, trekken en terug trekken. Ik vond het mooi het stuk te lezen over verbinding en veiligheid en tegelijk vrij om afhankelijk te zijn. Het artikel heb ik vaak gelezen, herkenbaar en ben er mee bezig al loop ik wel tegen het feit aan dat hij er minder mee kan. Ik heb daar geen invloed op en moet de focus op mezelf gaan leggen maar dat is soms uit gemis of verlangen lastig. Ik heb ook het stuk Wet van aantrekking gelezen, inspirenend en voordat ik deze man tegen kwam was ik daar al even mee bezig door affirmaties, en boeken te lezen van Hay en Tolle. Wel vind ik het apart dat de affirmatie lieve zorgzame man…..niet helemaal is uitgekomen. Al weet ik dat hij dit wel in zich heeft. Ik deel uw mening over afstand nemen. Soms is dat werkend heb ik gemerkt als hij aangeeft om ruimte te willen. Juist de binding houden zonder te claimen werkt op dit moment beter en afgelopen weekend hebben we fijne momenten gehad maar merkte ook dat er momenten van afstoten waren, vooral als ik te dicht bij kwam qua emotie. Of als hij bij mij vervelende sarcatische opmerkingen maakte, nam ik weer afstand in gedrag. Bij het lezen van de tekst een partner die voor jou kiest, komen er emoties, dat is inderdaad wat ik zou willen en de fijne momenten die we nu hebben ondanks de afspraken is toch nog steeds als hij er belang bij heeft. Dat vind ik lastig en geef dit ook aan maar al snel ziet hij dit als beklemmend en dan pas ik me maar weer aan. Ik geef nu meer terug wat ik fijn vindt aan hem…..helaas krijg ik zelf maar weinig terug en heb dit ook aangegeven dat ik dit ook fijn zou vinden. Soms twijfel ik…waarom zit mijn gevoel voor deze man zo diep in mijn hart…..waarom blijf ik hangen bij een man die soms hard laat blijken op dat moment niet bij me te willen zijn en andere momenten juist wel. Nu heeft hij door zijn ex veel frustratie gehad en aangegeven dit op mij uit te leven, maar fijn is anders. Eigenlijk wil ik aangeven dat het nog best lastig is voor me terwijl uw stuk zo helder is.
Ik hoop inderdaad de weg te vinden die zou werken tussen ons…..maar daar heb ik hem ook voor nodig….
Groet Vanessa
misschien is het niet helemaal duidelijk wat ik eigenlijk wil zeggen maar merk ook dat ik sommige dingen lastig vindt
Hallo Vanessa,
Dank je voor het delen hoe mijn reactie bij je is geland! Fijn dat het je inspiratie heeft gegeven! Leuk ook om te lezen wat je belangstelling nog meer heeft, zoals Louise Hay en Eckhart Tolle.
Mooi ook om te lezen hoe jullie afspraken hebben kunnen maken en hoe jullie fijne momenten hebben gehad. Het lezen dat er snel weer terugval is in het uitvoeren van jullie afspraken maakt me wel nieuwsgierig welke afspraken jullie hebben gemaakt en wat erin lastig blijkt om vast te houden. En … afspraken die veel moeite kosten om vast te houden, zijn mogelijk niet helemaal passende afspraken. Het werkt vaak het beste als een afspraak uit inspiratie voorkomt, dat het een beweging is van binnenuit. Dat het een intentie is die energie geeft.
Het is ook vaak niet gemakkelijk om uit een trekkende energie te stappen. Om onszelf vrij te maken van het “behoeftige” (“needy”) aspect van onze verlangens. Die energie kan heel subtiel actief zijn en ondanks het subtiele ervan, kan de ander daar heel gevoelig voor zijn. Het zal wat paradoxaal klinken, maar hoe minder je hem nodig hebt, hoe minder je van hem wilt, hoe makkelijker hij waarschijnlijk in jouw richting beweegt. En misschien ook niet … dat weet je dan.
Tja, affirmaties … dat is een listig iets! Het leven, het universum, beantwoordt onze vibratie, onze frequentie. Beantwoordt hoe wij werkelijk denken. Beantwoordt waar wij het MEEST aan denken, wat het MEEST onze zendtijd krijgt. En hardop een affirmatie uitspreken, wil niet zeggen dat we deze van diep van binnen ook echt geloven. Dat we geloven dat het mogelijk is. En dat we onze aandacht ook meer geven aan het fijne gevoel van ons verlangen, dan dat we met onze gedachten zijn bij de afwezigheid van wat we zo graag willen, of een tegengestelde manifestatie ervan. Het bezig zijn met affirmaties kan ons JUIST meer in contact brengen met die afwezigheid of de ongewenste realiteit … en zo JUIST het verlangde langer buiten bereik houden om dat we niet (consistent) in de frequentie zijn van wat we verlangen.
Je antwoord nu is een voorbeeld van hoe veel mensen geneigd zijn veel aandacht te geven, in wat ze delen met de buitenwereld, in gesprekken of in wat ze schrijven, of in hun denken, aan wat niet werkt in hun leven. Dat is niet gek, want dat is wat ze relatief veel voor hun neus hebben. En … het werkt tegen ons. Althans, het vertraagt wat we zo graag willen. Op zich niet erg, maar we vinden dat vaak zelf vervelend.
Ik begrijp je zin “maar daar heb ik hem ook voor nodig” maar al te goed. En het is tegelijk precies wat niet werkt in mijn ogen. Zou je dat eens willen uitproberen? Wat er gebeurt als je gaat onderzoeken of je “hem” (welke “hem” dat dan ook is) werkelijk nodig hebt om een weg te vinden naar een relatie die werkt voor jou? Een relatie die jou brengt wat je graag wilt? Dan nodig ik je uit om los te laten in welke vorm die relatie zich zal presenteren. Vorm in de zin van wie (welke persoon) en ook de zin van hoe (op welke manier). Voor mezelf heb ik ontdekt dat het leven / het universum geniaal is in de wegen via welke ik in contact kom met waar ik naar verlang. Ik leer steeds meer dat ik weinig hoef proberen te controleren en sturen. Behalve dan mijn eigen gemoed, mijn eigen welbevinden, mijn eigen denken … behalve dan hoe ik mij voel, ongeacht de omstandigheden waar ik mij in bevind. Dat is ook een deel van de boodschap van mensen als Eckhart Tolle en veel (soms oud) spiritueel (en religieus) gedachtegoed, dat is ook wat onder meer bedoeld wordt met “onvoorwaardelijke liefde” … los komen van de omstandigheden, de voorwaarden, en werkelijk vrij zijn. Niet meer omstandigheden, dus ook een ander en in het bijzonder bepaald gedrag van een ander nodig te hebben om ons goed te kunnen voelen. Happy for no reason …
De meesten onder ons zijn anders geconditioneerd dan wat ik hierboven omschrijf over onvoorwaardelijk ZIJN. Dat maakt het niet gemakkelijk als we anders met dingen om willen gaan. Er zijn veel denkgewoontens en geloof gewoontes die vervangen mogen worden. En dat gaat stap voor stap. Het is mooi om die weg te bewandelen. Een wandeling die gemakkelijker en plezieriger is naarmate we meer van elke stap kunnen genieten en tevreden kunnen zijn met elke stap, hoe klein in onze geconditioneerde ogen soms ook. Ik vind het mooi te lezen hoe jij je weg gaat hierin!
HARTelijke groet,
Henny
Beste Henny
Bedankt voor uw reactie. Ik moest het een aantal x lezen. Ik ontvang uw boodschap dat er meer vanuit mijn eigen kracht moet komen ipv de behoefte aan deze man. Dit maakt me soms n beetje verdrietig omdat ik veel van deze man hou en daarom nog hoop heb…. misschien tegen beter weten in. Ik heb n ander advies , relatie in je eentje gelezen en adviezen opgevolgd, soms werkte het complimenten geven, positief zijn in wat ik fijn vindt aan hem maar sins merkte ik juist bij hem ook afstand. Soms twijfel ik zo, doe t nooit goed, geef ik ruimte, complimenten, zoek ik binding en tegelijk laat ik hem onafhankelijk zijn…. toch krijg ik soms zo n koude afstand….
De afspraak die we gemaakt hadden was in het feit elkaar zien. Zien is bij ons film momenten, iets leuks doen, intiem zijn etc
Eigenlijk een afspraak binding met elkaar maar ook ruimte voor zelfstandigheid
We hadden afgesproken dat als hij zou zeggen 2 x per week en ik bv 4 x per week dat we een compromis zouden maken. Helaas is de afgelopen tijd gegaan zoals hij het wilde, kreeg dagen door en had niet veel in te brengen . Afgelopen week gaf ik aan dat ik dat niet fijn vond en concludeerde dat ook in deze vriendschap er niets veranderd en wat is dan de meerwaarde voor mij. Gevolg hij liep weer weg, werd boos etc en weer was er geen ruimte voor mijn behoefte.
Maw deze afspraak werkt dus niet maar wat dan wel? Hij wilt er ook niet over praten. We zien elkaar nog wel maar mijn gedachten zijn negatief, angst om gekwetst te worden en maak mezelf soms gek er is n ander etc. en dan overheerst mijn liefde voor hem en pas ik me aan met wel veel onzekerheid. Iets wat hij liever niet ziet.
Ik hoop doordat hij ik hem ruimte geef dat hij richting mij beweegt maar tegendeel is waar. Ook voor mezelf kiezen maakt hem wiebelig en zakelijk.
Ik snap het stuk over een relatie die voor mij werkt maar loslaten of de gedachten maken mij zo wiebelig , verdrietig dat ik dat moeilijk kan
Eigenlijk zit ik best klem
Vriendelijke groet
Vanessa
Oja we hebben geen relatie meer en noemen het vriendschap maar zeggen nog wel dat we van elkaar houden, zien elkaar etc
Hallo Vanessa,
Ja, ik begrijp hoe moeilijk dit is. Het is altijd lastig als wat wij zelf willen bepaald gedrag van een ander vergt, waar die ander mogelijk niet toe bereid is. Compromissen maken is een veel gekozen en ook vaak gepropageerde strategie … eentje die in veel gevallen echter – zeker op de lange termijn – niet zo goed blijkt te werken. Iets van een ander vragen wat die ander niet wil werkt evenmin. Wat dan?
Allereerst: mooi dat jullie ook nu jullie niet meer het label “relatie” geven aan hoe je je tot elkaar verhoudt, elkaar ziet en tegen elkaar kunnen zeggen dat je van elkaar houdt. Van iemand houden is in mijn ogen een heel natuurlijke beweging, en hoeft allerminst beperkt te zijn tot één persoon. Vaak kiezen mensen er echter voor om slechts met één persoon een verbinding aan te gaan die ze “relatie” noemen. Ook denk ik dat als mensen een relatie gehad hebben en die vorm van samen zijn / leven beëindigen (en zeggen dat ze “uit elkaar gaan”), dat ze dan nog steeds van elkaar houden. Zelfs als ze (denken dat) ze boos op elkaar zijn. Van iemand houden en met iemand kunnen samenleven zijn twee heel verschillende dingen. Voor de meesten is van iemand houden wel een voorwaarde om ook te willen samenleven (er zijn ook culturen waar dat anders is!), maar van iemand houden wil niet zeggen dat samenleven gemakkelijk of succesvol zal zijn, of wenselijk is in de zin dat het beiden gelukkig(er) maakt. Zoals je hebt gelezen lijkt het me sowieso gezond (en een krachtig ingrediënt voor een succesvolle relatie) als een relatie of een ander niet onze belangrijkste weg naar (of voorwaarde voor) geluk is, maar dat we dat in de eerste plaats in onszelf kunnen vinden.
Ik lees in je reactie nu, hoezeer je hebt geprobeerd om iets te doen met wat je hebt gelezen. Niet dat dat het juiste is – ik bied ook maar een perspectief – maar ik vind het mooi om dat te zien. Ik vind het mooi om te zien als iemand nieuwe dingen uitprobeert.
Graag deel ik nog een aanvullend perspectief, ook voor jezelf om te kijken of dat je meer helderheid geeft wat wel en niet werkt. Wat ik lees is dat je ruimte wilt geven en hem een beweging naar jou wilt laten maken. En ik geloof ook dat je dat echt graag wilt doen. Tegelijkertijd heb ik de indruk dat je dat ook weer niet doet. In je energie niet. Ik vermoed dat je energie een meer of minder sterk trekkende kwaliteit heeft. Je kunt bijv. bij jezelf eens nagaan wanneer complimenten geven wel werkt en wanneer niet. Als we een compliment geven om iets te bereiken bij een ander, voelt een ander dat vaak en kan gebeuren dat dat compliment niet wordt ontvangen. Natuurlijk kan een ander het ook moeilijk vinden als er grote intimiteit is, als hij gezien wordt en lief gehad wordt. Soms kan dat door de ander teveel ervaren worden en een beweging van afsluiten in gang zetten.
De vraag is niet of je “het goed doet”. Wat mij betreft is de vraag of wat je doet goed voelt voor jou! Gaf het JOU plezier om dat compliment te geven? De vraag of je het al of niet goed doet is gerelateerd aan dat je iets wilt bereiken. Bijv. wilt bereiken dat je hem dichterbij wilt hebben. Dat je iets wilt doen waarmee je hem meer bindt. Gedrag dat een intentioneel, of instrumenteel of manipulerend element heeft zal in intieme relaties vaak niet werken. Zeker niet bij een man die gesteld is op zijn vrijheid en zelfstandigheid. Iets wat hij zo te lezen ook graag bij jou ziet, aangezien hij niet graag ziet als jij je aanpast en onzeker bent.
M.a.w. ruimte geven in de hoop dat hij richting jou beweegt blijkt niet te werken. Ruimte geven uit nieuwsgierigheid wat hij doet mogelijk beter. Ruimte geven betekent dat je ook ruimte geeft dat hij van je weg beweegt. Dat hij voor kortere of langere tijd niet met je samen wil zijn. Hoeveel ruimte zit er in een afspraak willen maken om elkaar 4x per week te zien?
Ik snap dat je nu mogelijk zegt: “Maar waar blijf ik dan?” “Hoe zit het dan met mijn behoeften?”
Die behoeften zijn natuurlijk helemaal OK (niet dat ik er iets van te vinden heb!), maar dat jij een behoefte hebt betekent niet dat een ander die zou moeten invullen. Dat is wat we met elkaar doen voortdurend. Dat is wat onze ouders ons geleerd hebben. Als papa behoefte had aan rust moest het kind gaan buiten spelen of stil zijn. Zou het niet fijn zijn als we daarmee zouden kunnen stoppen? En als we onszelf de ruimte geven om een partner aan te trekken die matcht met ons, die graag tegemoet komt aan onze behoefte en vice versa?
Als een relatie / verhouding / vriendschap geen meerwaarde biedt, wat maakt dan dat we erin blijven? Wat houdt ons dan tegen om die los te laten? Proberen die meerwaarde af te dwingen blijkt immers niet te werken … (en ook ruimte geven kan in een energie van afdwingen plaats vinden).
Ik begrijp dat het voelt dat je klem zit. Zo zitten veel stellen en veel partners klem … ze merken dat van de ander verwachten wat zo zo graag van die ander willen niet lukt, en die verwachting los laten voelt ook pijnlijk. We zitten dan klem omdat we de regie over ons eigen leven uit handen gegeven hebben, afhankelijk hebben gemaakt van een ander. We hoeven onze verlangens niet op te geven, juist niet, maar wel onze – vaak beperkte – gedachten over hoe die verlangens vervuld dienen te worden: het moet deze man zijn … het moet op die manier gebeuren … waardoor we blind en gesloten zijn voor andere wegen en mogelijkheden.
Tot slot: ik vind het ook interessant dat mijn uitnodiging om er meer vanuit je eigen kracht te laten komen ipv uit je behoefte aan deze man je verdrietig maakt. Verantwoordelijkheid nemen voor ons eigen eigen geluk en zorgen voor ons eigen welbevinden gaat uitstekend samen met houden van een ander. Gaat uitstekend samen met het zich laten ontvouwen van een relatie met een ander. In mijn ogen juist beter zelfs! Het is slechts de afhankelijkheid van de ander waartoe ik je uitnodig om die los te laten. De gehechtheid daaraan. De idee dat hij jouw (enige) weg naar geluk is. En daarmee ook de ander los te laten. Vrij te laten. Echt de ruimte te geven. Emotioneel/energetische ruimte ook, niet alleen ruimte in tijd en fysieke afstand.
Nogmaals: niet gemakkelijk allemaal. Vaak zo anders dan we “geleerd” hebben, om ons heen zien, zo anders dan we geconditioneerd zijn. Ik vind het krachtig en moedig dat je mijn schrijfsels tot je neemt en onderzoekt wat je ermee kunt. Ik wens je dat het experimenteren ermee je mooie, verrassende ervaringen zal brengen!
HARTelijke groet,
Henny
Goeie morgen Henney Cramers.
Op dit moment ken ik mijn vriend 6 maanden. We hebben elkaar via internet leren kennen. Hij is lief verzorgt. zorgzaam, oprecht en rustig. Het type the good gay. We wonen helaas niet bij elkaar om de hoek en zien elkaar alleen in het weekend meestal ga ik naar hem toe. Wat voor mij 2 uur reizen is. Ik het begin was ik wel wat afstandelijk. Twijvels of dit echt gaat werken met die afstand. En ook omdat hij wel een verleden heeft. Hij is namelijk verslaaft. Binnen kort is hij 2 jaar clean wat ik super goed vind. Eigenlijk lijkt er naar de buiten wereld niks mis. Maar toch mis ik wat. Ik voel een leegte in mij. Het gemis van een emotionele verbinding. Wat ik wel heel graag wil. Ik wil mij helemaal verbonden voelen met hem. En met niemand anders.
Op dit moment werk ik maar een aantal uur in de week. Heb het financieel niet breed. Woon nog bij mijn ouders. Wel heb ik mij nu aan gemeld bij vrijwilligers werk om zo door de weeks wat meer te doen te hebben. En ook om ergens voldoening te krijgen dat mis ik namelijk ook heel erg. Thuis krijg ik niet het gevoel dat ik het goed doe. Ik wil namelijk nog wel is wat vergeten. Dat heb ik ook op mijn werk dat ik iets niet goed heb schoon gemaakt. Eigenlijk als ik mijn verleden bekijk heb ik op heel veel punten het gevoel gekreken dat ik niet goed genoeg was. Op de basisschool. Werk. Thuis. Vorige relaties.
zou het daardoor kunnen komen dat ik mij moelijk kan binden met mijn vriend?
in het begin hadden we wel veel contact. Veel appen,bellen en skypen nu gebeurd dat heel weinig en dat mis ik ook. De spaning die je in het begin hebt. Elkaar ontdekken. Ook op sekueel gebied. Hij is meer van het romantisch vrijen en ik ben wat meer van het ruige. Nu houd hij daar wel rekening mee en doet hij ook wel dingen voor mij. Wat ik weer super lief vind.
Hopenlijk kunt u mij wat tips geven zodat we dichterbij elkaar kunnen komen.
Lieve groet Ikke
Hallo Ikke,
Wat je deelt raakt me. De openheid waarmee je deelt dat je wat mist. Dat je een leegte in jezelf voelt. Met wat je beschrijft klinkt het als dat je vooral verbinding met jezelf mist. Dat je een gevoel dat je OK bent, dat er niets is dat je hoeft te doen, of presteren, om er te mogen zijn mist.
Een gevoel niet OK te zijn, niet goed genoeg te zijn is moeilijk te verdragen en doet ons onszelf afsluiten. Doet ons onze verbinding met onszelf en wat we werkelijk voelen verbreken. En zonder contact met onszelf, is het lastig contact met een ander te voelen. Zonder ons zelf te voelen, is het lastig een ander te voelen. De Heart IQ definitie van “liefde” is: “hoe het voelt als ik voel dat jij mij voelt”. Het begint met dat ik zelf verbinding maak met mijn eigen “goedheid”, mijn eigen hart, mijn eigen (zelf)liefde, en van daaruit mijn aandacht richt op de ander. Er komt dan een energie uitwisseling op gang waarbij we liefde voor onszelf, liefde voor de ander, liefde van de ander voor zichzelf en liefde van de ander voor ons voelen.
Contact met onszelf betekent voor mij onder meer: contact met mijn gevoelens, contact met mijn verlangens, contact met mijn lijf, contact met mijn sexuele energie, contact met mijn intuïtie. En in mijzelf de veiligheid voelen om dat ook uit te drukken, te volgen, te delen, te communiceren.
Heb je het gevoel dat je in contact bent met jezelf? En voel je je veilig genoeg in de aanwezigheid van je vriend om jezelf te zijn, om je te openen? Wat heb je nodig om je veilig te voelen? Wat heb je nodig, in de eerste plaats van jezelf, en ook van je vriend, om jezelf te voelen en jezelf te zijn?
Een eerste stap om dichterbij te komen, zou kunnen zijn om te delen met je vriend wat je hier hebt gedeeld. Vanuit een weten dat er niets mis is met jou en je vriend. Vanuit een intentie dat niets “gerepareerd” hoeft te worden, en dat het OK is wat er is. En dan simpelweg te ervaren wat dat met je doet, om dit te delen. Wat dat met je gevoel van verbinding doet.
Ik zou je ook willen uitnodigen om – als je er nog niet van hebt gehoord – het boek ‘Verslaafd aan liefde’ van Jan Geurtz te lezen. Misschien vind je er herkenningspunten in, en ook aanknopingspunten om de diepe verbinding te voelen, toe te laten, waar je zo naar verlangt.
Tot slot: er is een dynamiek die “Lenn’s Law” wordt genoemd. Die wet zegt dat het onveilig voelt voor ons om (liefde) te ontvangen, omdat (liefde, of aandacht) ontvangen ons in contact brengt met gevoelens van niet goed genoeg zijn. Angst dat we het niet waard zijn te ontvangen. Die pijn is zo ondraaglijk dat er onbewuste dynamieken actief worden die ons afsluiten voor waar we zo naar verlangen (liefde, aandacht, verbinding). Een eerste stap hieruit is om in jezelf bewust te worden hoe je je afsluit als je aandacht ontvangt. Hoe ongemakkelijk je je mogelijk voelt als je aandacht of liefde ontvangt. En voelt hoe je uit verbinding met jezelf, en uit verbinding met de ander gaat. Het gewaarworden daarvan, de bewustwording, is een eerste stap naar de pijn voelen, de gevoelens van niet waardig zijn te voelen, en desondanks te openen. Als we weten hoe we sluiten, weten we hoe we kunnen openen …
HARTelijke groet, Henny
[…] het artikel over destructieve patronen beschreef ik hoe verlatingsangst relatie zich zo pijnlijk kan manifesteren. Dit artikel gaat wat […]
Goedemorgen Henney Cramers,
Bedankt voor je mooie en duidelijk artikel. Het geeft mij veel inzicht en het zijn prachtige handvatten die ik graag zou willen gebruiken. Ik stuitte oo je artikel, omdat ik zelf in een moeilijke situatie zit…
4 maanden geleden leerde ik een jongen kennen en dat was meteen liefde op het eerste gezicht. Een gevoel ven hereniging, herkenning en oprechte liefde gierde door onze beide lijven.
We kwamen terecht in een sneltrein. Alles ging supersnel en het geluk kon niet op. Soms trapte ik op de rem, omdat ik het wel eens te snel vond gaan. Maar hij duuwde dan steeds voorzichtig die voet weg…
Zo ook dat hij al na een kleine drie maanden met mij samen wilde wonen. Het voelde allemaal zo goed en vertrouwd dat we niets liever wilde, dan bij elkaar zijn. Ook nu weer trapte ik eventjes op de rem en hij zorgde ervoor dat ik uiteindelijk mijn rem een beetje los ging laten. Ik twijfelde, omdat ik het idee heb dat dingen uit zijn verleden nog niet helemaal verwerkt zijn.
Zo eerst de plotseling dood van zijn vader. Hij geeft zelf aan dat hij in zijn vorige relatie, toen dit gebeurde, hij niet de kans kreeg om daar op een eigen manier om te rouwen. Bij de voorbereidingen van ee uitvaard van zijn vader was hij nauwelijks betrokken, omdat hij toen in het buitenland zat.
Ook zijn vorige relaties. Hij is keer op keer bedrogen, soms met schrikbarende gebeurtenissen. Ik merkt ook dat, toen alles nog koek en ei was, hij ontzettend hard aan het proberen was mij voor zich te winnen en zich vaak erg onzeker voelde. Elke dag lieve briefjes bij mijn brood en veel behoefte aan bevestiging.
Tot het moment dat ie opeens behoefte had aan rust. Het ging allemaal zo snel en hij wist het allemaal niet meer… Hij voelde even helemaal niets meer, maar als ie diep ging graven in zijn gevoel wist hij dat hij wel heel erg veel van mij hield. Het zijn vooral onverwerkte gebeurtenissen die hij nu wil afsluiten. Hij wilt daarin zelfs profesionele hulp zoeken.
Vier weken geleden hebben we daarom besloten dat ik hem alle tijd en ruimte geef die hij daarvoor nodig heeft. En sindsdien trekt hij zich behoorlijk terug en kruipt hij in een eigen conconnetje. Er gaan drie weken voorbij die voor mijn erg moeilijk zijn. We zijn nooit bij elkaar en hij wilt alleen maar bellen. Ik voel mij aan de zijlaan staan en machteloos, want ik kan helemaal niets doen (heb ik het idee)
Ik kon dat na drie weken niet meer aan en heb toen alles op papier gezet over hoe ik mij voel. Dit wilde ik graag met hem delen, maar hij ontweek mij behoorlijk. Daarop besloot ik een hardere eis te stellen; op dat moment wil ik je zien, want ik wil het met je delen…
Dat overviel hem blijkbaar heel erg. Het delen van de brief was zeer mooi en heel goed bekende hij later. Maar diezelfde middag gaf hij aan: bij dit proces kan ik geen vriendje er naast hebben. Met andere woorden: hij maakte het uit. Eigenlijk voelde dit voor ons beide al meteen niet goed. We voelde ons leeg en we bleven heel de middag intens knuffelen en zoenen. Op den duur vreeën we bijna, maar wisten beide dat dat niet slim was…
Hij bracht mij naar huis en voor mij begon een moment van definitief afsluiten en loslaten. Dat proces zette zich meteen in werking, omdat ik denk ik meteen wil vluchten voor de werkelijkheid. ’s avonds belt hij in grote paniek en met veel verdriet op. Hij gaf aan dat dit niet de manier is en dat hij die middag handelde uit paniek om te stellen dat het beter is als we uit elkaar gaan. Hij mist mij enorm en hij zegt: het enige wat ik vraag is om mij even tijd en ruimte te geven. Hij geeft meteen aan dat twee weken te willen en daarna weer vol met mij verder te willen…
Ik vind dat enorm lastig… Hij wilt gewoon dagelijks contact met berichtjes en belletjes. Hij wil mij binnekort ook weer wat meer toelaten en hij wil zo snel mogelijk in retraite gaan om het proces te willen versnellen (waarbij ik denk: zoiets kun je niet versnellen, zeker niet als je het graag wilt…)
Heeft u voor mij wat tips? Ik vind het zo moeilijk om mij een houding te geven in deze situatie… Als ik werk gaat het prima, dan vind ik mijn afleiding. Maar ben ik alleen en denk ik veel aan hem, ga ik hem veel missen en ga ik alleen maar hoop creeëren op een goede afloop…
Zijn er dingen waarmee ik hem goed kan helpen? Waarmee ik mijzelf goed kan helpen om goed met het gemis om te gaan? Is dese situatie ‘normaal’ en mag ik hopen op een goede afloop?
Ik heb geleerd mijn gevoel te vertrouwen, en mijn gevoel zegt dat het goed komt… Maar is dat oprecht of wordt dat gevoel gevormd door hoop?
Ik hoop van u te horen, alvast hartelijke dank!
Mensen die hetzelfde hebben meegemaakt: ik hoor graag jullie ervaringen en tips!
Lieve groet, Rik
Hallo Rik,
Dank je voor zo open delen wat je in je relatie tegenkomt. Wat je beschrijft is een veel voorkomend thema, de dynamiek dat één zich (tijdelijk) wil terugtrekken uit de relatie en (meer) tijd voor zichzelf wil, en de ander juist toenadering wil. De ander willen helpen, bijv. om helderheid te krijgen, is in die dynamiek een van de manieren om de verbinding in stand te proberen houden.
Het is ook voor mijzelf heel herkenbaar hoe moeilijk het kan zijn als een ander zich terugtrekt. De moeite die ik daarmee dan heb is een symptoom van de dynamiek. Het maakt dat ik de ander dan niet helemaal kan los laten, vanwege het ongemak in mijzelf. En één van de dingen die het in mijn ogen vraagt, is om te kunnen ontspannen in dat ongemak. Er mee te kunnen zijn. Daarmee de ander geleidelijk echt los laten en mijn eigen pijn voelen van het niet voelen van de verbinding. Het kunnen omgaan met onzekerheid of de verbinding weer hersteld zal worden. En het voelen van mijn behoefte aan verbinding. Waarbij het goed om een “kinderlijke” behoefte aan verbinding kan gaan (zie ook het artikel over de moeder-illusie).
Ik spring even gelijk naar je vragen:
Zijn er dingen waarmee ik hem goed kan helpen?
Zolang hij niet om je hulp vraagt, denk ik niet dat je hem kunt helpen. Je kunt hem ruimte geven voor zijn eigen proces. Een van de dingen die belangrijk zijn in processen als deze, is dat mag zijn wat is. Dat het OK is dat hij het even niet weet, en dat jij OK bent met dat dat moeilijk voor je is. Je kunt de ruimte die er is voor zijn proces ondersteunen door je eigen ontspanning te vinden en hem (ook emotioneel/energetisch) de ruimte te geven zijn eigen helderheid te krijgen. Door zelf duidelijk te hebben over hoe jij met de situatie om wilt gaan en daar helder over te zijn. Door te doen wat jij voelt dat jij wilt doen, zonder dat afhankelijk te maken van hem. Door stapje voor stapje weer meer plezier in je leven toe te laten, onafhankelijk van hoe hij zich tot jou verhoudt en hoe hij zich voelt.
Waarmee ik mijzelf goed kan helpen om goed met het gemis om te gaan?
Ik vrees dat je niet veel meer kan doen dan het gemis “simpel”weg werkelijk te voelen en door je heen te laten stromen. Als het je werkelijk teveel wordt kun je afleiding zoeken (bij voorkeur niet in verslavingen echter … 😉 ). Je kunt ook contact zoeken met andere vriend(innen) om je heen en zelf steun zoeken in plaats van hem willen helpen en je behoefte aan verbinding met anderen niet (te) exclusief te richten op je partner.
Is deze situatie ‘normaal’ en mag ik hopen op een goede afloop?
Ja, hij is in die zin ‘normaal’ dat het veel voorkomt. Wat de afloop betreft … hopen op een goede afloop is een van de manieren waarop wij de pijn van het gemis verzachten. Waarop we het voelen van die pijn uitstellen. Met echter als risico dat de pijn nog intenser voelt, de klap nog harder aan komt, op het moment dat de afloop toch anders blijkt dan we hopen. Natuurlijk “mag” je hopen op een goede afloop, maar ik zou vooral ook vertrouwen op je vermogen nu de pijn van het gemis te (leren) verdragen.
Ik heb geleerd mijn gevoel te vertrouwen, en mijn gevoel zegt dat het goed komt… Maar is dat oprecht of wordt dat gevoel gevormd door hoop?
Tja, er wordt wel eens gezegd “de wens is de vader van de gedachte”. In de hoop, en in je gevoel dat het goed komt, zit naar mijn idee vooral een proberen vasthouden aan wat je niet wilt verliezen. Waarvan het vooruitzicht het te verliezen erg pijnlijk is. Het kan goed zijn dat de hoop en je gevoel over de afloop het voelen van die pijn nu verzachten. Zie ook je vraag hierboven.
Een situatie als deze confronteert ons met oude pijnen, triggert sluimerende wonden. Hoe pijnlijk ook, het geeft ons ook de gelegenheid te voelen wat gevoeld wil worden … en onszelf te bevrijden van gevangene zijn van dynamieken die ons hebben beschermd tegen pijn toen te groot was, dynamieken die ons inmiddels echter meer belemmeren dan dienen.
HARTelijke groet,
Henny
Goedenavond,
Mijn man en ik hebben dit jaar onze 12 1/2 jarige bruiloft. Hebben samen ook een prachtige dochter van bijna 7. Het zou goed moeten zijn, maar ik ben heel erg aan het twijfelen. Onze relatie/huwelijk kennen ups en downs en het ergste wat er gebeurd is, dat ik een paar jaar geleden vreemd ben gegaan. Met die man heb ik een paar keer sex gehad en veel mail contact. Mijn man is erachter gekomen en ik heb het meteen bekend en hebben het meteen besproken. Het was niet makkelijk die periode en we hebben vaak gedacht, we stoppen ermee, maar toch doorgezet. Niet alleen voor onze dochter, maar ook omdat we het zelf willen. Toch merk ik dat onze relatie veranderd is. Een poos geleden zaten we weer in een dip en hadden toen het idee om ’s avonds even de tijd te nemen om de dag door te nemen, even horen hoe het met de ander was gegaan die dag. Dat is op een gegeven moment weer gestopt, omdat het goed ging ( althans dat zeiden we, maar ik had nog mijn twijfels ). Ik vind mijn man ook veranderd. Hij was vroeger heel koppig en dat werd minder in de loop van de jaren, maar nu hij ouder word lijkt het weer terug te komen. Ook voel ik me door hem heel erg geremd en heb het gevoel dat ik niet mezelf kan zijn. Hij zegt dat hij mijn vreemd gaan vergeven heeft en hij houd van me. Ook wil hij graag nog met me naar bed, maar dat is ook een probleem. Ik heb vaak geen zin en slaap liever dan dat ik met hem naar bed ga. Als we eenmaal bezig zijn, komt de zin vanzelf wel, maar komt omdat ik het fijn vind om aangeraakt word. Ja ben toch een mens.
Ik heb op dit moment geen baan, ben wek werkzoekende. Doe wel veel dingen in de week, zoals sporten en vrijwilligerswerk en voor onze dochter zorgen. Gelukkig heeft mijn man wel werk. Dat is voor vier dagen. Is door de weeks een dag vrij en in de weekenden. Alleen als hij die ene dag vrij heeft door de weeks, kan ik vaak niet wachten tot hij de dag erna weer gaat werken. Het lijkt alsof we elkaar niks meer te zeggen hebben, al doet hij ontzettend zijn best en ik denk dat hij geeneens doorheeft dat ik nu twijfel. Ik zou het gewoon moeten bespreken, maar bang dat hij toch ook twijfelt en dan uitelkaar? Dat kan toch niet, maar bij elkaar blijven voor je kind is ook egoïstisch vind ik. Ik kan dit ook niet met iemand bespreken. Ja met mijn man, maar durf niet. Ik weet ook wel dat ik degene ben die moet veranderen, al zei mijn man ooit dat hij ook zal veranderen. Alleen dat merk ik niet. Ik weet het gewoon niet.
Ook heb ik een eetprobleem. Ik ga eten uit verveling en eten als ik me slecht voel. Sport wel, maar omdat ik niet echt oplet wat ik eet val ik ook niet verder af. Als mijn man weet dat ik nog steeds vreetbuien heb, moet ik van sporten af. Hij zal dan zeggen dat we niet betalen als ik toch niks afval. Wil nm afvallen en heb al van alles geprobeerd en nu dan sporten in een sportcentrum. Ja krijg conditie en ben nu 3 kilo kwijt in twee mnd tijd en dat terwijl dat al meer had kunnen zijn.
Hoop dat je hier antwoord op hebt en wat ik moet doen, want ik weet het echt niet meer.
Hallo Dootje,
Dank je, dat je jezelf laat zien hier, je twijfels deelt en zo stem geeft aan wat er in je beweegt. Laat ik je eerst teruggeven dat waar je doorheen gaat op een bepaalde manier heel “normaal” is, in de zin dat het veel voorkomt en veel stellen vergelijkbare ervaringen hebben.
Om te beginnen heb ik twee vragen aan jou:
Ten eerste ben ik benieuwd wat jij het liefste zou willen. Of je weet wat je het liefste zou willen (want misschien weet je dat helemaal niet). Dus niet de vraag of je weet wat je moet doen, maar of je contact hebt met wat je wilt. Of je weet wat je verlangen(s) is (zijn), in je relatie, maar ook breder in je leven.
Ook ben ik nieuwsgierig waar je graag een antwoord op hebt, wat is je vraag precies?
Ik zal je vast een eerste respons geven op enkele dingen die je deelt.
Het lijkt alsof je misschien in het algemeen in je leven (en niet alleen in relatie tot je man) niet helemaal lekker in je vel zit. Dat heeft ook zijn weerslag op je relatie. En ja, jij bent degene die “moet” veranderen. Omdat jij alleen degene bent die dat kan. Eén van de dingen die in veel relaties een oorzaak zijn dat dingen mis (beginnen te) gaan, is dat partners elkaar verantwoordelijk maken voor hun eigen welbevinden. En je man bevindt zich dan nu in een soort onmogelijke positie, waarbij hij probeert jou beter te laten voelen (wat niet in zijn macht ligt), mogelijk zelfs ten koste van zijn eigen welbevinden, ook omdat het weinig succesvol zal zijn. Je wordt dan allebei een schim van wie je werkelijk bent, hebt elkaar weinig meer te bieden en denkt dat het aan de ander ligt. En gaat elk aan jezelf twijfelen ook. Wat de chemie tussen jullie verder aantast.
Ik zou je (en jullie) willen voorstellen om te zorgen dat je meer plezier krijgt in het leven, meer voldoening, en je daarin niet (alleen) afhankelijk te maken van de ander. En tegelijk ook de tijd te nemen voor elkaar, zoals in die avond check ins. Niet om de ander zich beter te laten voelen, maar om jezelf aan de ander te laten zien, en om de ander te zien en te voelen. Zonder perse een doel te hebben om wat dan ook te bereiken, maar simpelweg nieuwsgierig naar wat zich gaat ontvouwen.
Tot slot: kijk eventueel ook eens hier, en als je wilt, lees eens in mijn reacties op andere posts mijn antwoorden over “co-dependency”
HARTelijke groet,
Henny
Inmiddels heeft gisteren het onheil geschied… Via de telefoon heeft hij gezegd dat het definitief over en uit is…
Wat shit voor je, Rik. Een relatiebreuk, gewenst of ongewenst, is een van de pittigste en pijnlijkste ervaringen in een mensenleven. Zorg, zo goed en kwaad als dat nu lukt, zo goed mogelijk voor jezelf en laat je ondersteunen door de mensen die je liefhebben. HARTelijke groet, Henny
Beste Henny,
Mijn naam is Francisco en ik ben 32 jaar. Ik ben sinds kort niet meer samen met mijn partner. Zij heeft aangegeven niet meer verder te willen. Er is teveel gebeurd. Ik heb tot tweemaal aan toe een affaire gehad en uiteraard begrijp ik dat zij totaal geen vertrouwen meer in mij heeft. Nou is het zo dat wij twee kinderen samen hebben en door omstandigheden ook samen moeten blijven wonen. Dit is voor beide heel lastig.
Allereerst even mijn verhaal. Gedurende die elf jaar heb ik enkele keren mijn twijfels gehad over mijn partner. Ik miste iets in onze relatie. Wat dat precies was, wist ik niet. Zoals velen heb ik daarna stomme dingen gedaan en heb ik tot 2 keer aan toe een affaire gehad met een andere vrouw. Een hele stomme fout, waar ik oprecht spijt van heb. Ik begrijp dat ik mijn partner daarmee heel veel pijn heb gedaan en dat het vertrouwen nu weg is. In eerste instantie reageerde zij zoals ieder persoon zou doen. Verscheurd van verdriet, gekwetst en boos. We hebben samen twee kinderen van 4 en 1 en wonen dan ook samen. Ik besloot daarop alles op alles te zetten om ons weer gelukkig samen te laten zijn. In december is zij geopereerd aan haar borsten (een lang gekoesterde wens) en ik heb haar in die periode verzorgd. Vorige maand gaf ze nog aan van mij te houden en hebben wij gevreeën.
13 februari was zij bij een nacontrole afspraak voor haar borstvergroting en had zij erg leuk contact gehad met de chirurg. Buiten mijn weten om heeft ze contact met de man opgezocht en heeft zij contact met hem gehad via de app. Ineens is alles anders en wil zij niets meer met mij te maken hebben. Haar appjes naar hem zijn intiem. (Ik heb alles bekeken en ik ben hier niet trots op) Dit tot groot verdriet van mij. Ik begrijp echter wel dat ze ruimte wil en dat respecteer ik. Ik heb echter wel moeite met het contact dat ze heeft met de andere man. Ze heeft hier ook meermaals over gelogen. Zelfs over een geplande afspraak met hem wat uiteindelijk niet doorging. Afgelopen dinsdag kwam ik thuis en was ze met hem aan de telefoon. Dit was voor mij de druppel. Ik heb contact opgezocht (ik heb immers toegang tot haar telefoon) met de chirurg en hem uitgelegd hoe onze thuissituatie zat. Ik heb hem gevraagd het contact te verbreken en zelfs gedreigd met de tuchtcommissie. Hij reageerde hier begripvol op en hij heeft haar geblokkeerd. Ik heb haar dit niet verteld. Bang voor haar reactie.
We wonen dus in hetzelfde huis, slapen in hetzelfde bed, maar hebben verder geen fysiek contact. Al mag ik af en toe knuffelen en soms zelfs een kus geven. Ik heb mij in eerste instantie wanhopig opgesteld en gesmeekt en noem het allemaal maar op… Ik heb duidelijk gemaakt dat ik spijt heb en dat ik er alles voor over heb om het goed te maken. Ik ben tot inkeer gekomen en besef dat ik in onze 11 jaar veel te weinig in ons heb geïnvesteerd. Ik merk dat ik heel veel moeite heb om door te gaan en dat ik nog niet op het punt ben om hara los te laten. Ik heb haar gisteren gesproken en aangegeven dat ik niet onze relatie terug wil maar wel mijn maatje en van daaruit hoop ik verder te bouwen. Zij wil niet horen dat ik hoop heb. Zij geeft aan dat wij nooit meer als stel samen zullen zijn. Ik weet dat ze van mij houdt. Dat kan niet ineens weg zijn. Althans dat lijkt mij.
Is haar manier van doen een wraakactie? Maak ik überhaupt nog kans? Ik durf het niet meer te vragen want ze reageert iedere keer fel en boos. Wat kan ik nu het beste doen?
Bedankt voor je reactie.
Beste Francisco,
Dank je voor je openhartige bericht. Er is veel gebeurd tussen jullie beiden, en ik begrijp dat het niet gemakkelijk is weer een basis van vertrouwen op te bouwen, zelfs als jullie beiden dat zouden willen.
Je vraagt of haar manier van doen een wraakactie is. Daar kan ik geen antwoord op geven. Wel is het mijn geloof dat in veel gevallen mensen elkaar niet bewust pijn doen. Maar dingen doen uit zelfbehoud. Soms uit wanhoop zelfs.
Ook of je een kans maakt, kan ik niet beantwoorden. Bij sommige vrouwen is het zo dat als eenmaal een bepaalde grens is overschreden, er geen weg meer terug is.
Hier is mijn persoonlijke standpunt:
Ik leef mijn leven graag vanuit een plek waarin ik volledig wil respecteren waar een ander staat. Ook al is mijn verlangen over iets nog zo groot, ik span mij in om – voor zover anderen betrokken zijn – de ander vrij te laten in hun eigen beslissingen en handelen. Met andere woorden: ik streef ernaar om zo weinig mogelijk druk op anderen uit te oefenen, en mij bewust te zijn van eigen manipulatieve bewegingen als die de kop opsteken.
Wat ik lees is dat je iets van haar wilt (of dat nu een antwoord is, of “je maatje”, of weer een relatie). En zij lijkt duidelijk te maken dat ze jou dat niet wil geven. Mijn uitnodiging zou zijn om dat te respecteren. Om, hoe moeilijk dat waarschijnlijk ook voor je kan zijn, haar wel los te laten en op geen enkele manier aan haar te trekken. Ook energetisch/emotioneel niet. Haar werkelijk vrij te laten. Haar de ruimte geven om haar eigen beslissing(en) te nemen.
Als het waar is dat je 11 jaar veel te weinig in je relatie hebt geïnvesteerd, dan kan dat voor haar voelen als dat je vooral gevraagd, ontvangen, genomen hebt. Dat je dingen van haar gewild hebt, zonder dat er misschien ook ruimte was voor wat zij wil, wat zij nodig heeft. En nu wil je weer iets …
Mijn suggestie zou zijn: laat het los iets te willen van haar. Laat het los om te hopen (kan toch een vorm zijn van energetisch/emotioneel trekken), laat het los om je af te vragen of je nog een kans maakt. Laat het zelfs los om nog een kans te willen maken.
Ik denk dat het belangrijk is dat je de pijn (ver)draagt van wat er gebeurd is. Als een vent, zonder jezelf klein te maken, maar wel verantwoordelijkheid te nemen voor wat jouw aandeel is (geweest) in wat er niet werkt(e) tussen jullie. Niet probeert dingen “goed” te maken, maar accepteren dat er kwetsuren zijn. Zelf dealen met de pijn die je hebt van jullie breuk en alles wat er tussen jullie is voorgevallen. Zelf dealen met je spijt.
Als je dat wilt, kun je iets geven nu in deze situatie, onvoorwaardelijk, belangeloos … namelijk de ruimte aan haar om haar eigen weg te gaan. En als dat misschien nog een keer een weg terug naar jou is, dan mooi. Als dat een weg weg van jou is, daar vrede mee te hebben. Vrede te hebben met hoe zij dat wil afsluiten met jou.
Ik vind het heel moedig dat je hier je verhaal deelt, je kwetsbaar toont en je vragen stelt. Ik begrijp hoe moeilijk deze situatie voor je is, en hoeveel spanning het meebrengt om wel samen in één huis te leven nu. Weet dat mijn respons hierboven met veel respect voor jou – en voor haar – geschreven is!
Liefde-volle groet, Henny
Ook ik kamp met een relatieprobleem. Mijn partner en ik zijn 11 jaar samen geweest. In de afgelopen 11 jaar hele mooie tijden gehad maar ook een eenzijdige kinderwens probleem gehad. Hij had al 2 kinderen uit twee eerdere relatie en wilde niet nog een kind. Ik had een diepe kinderwens. na veel praten en met tussen pauzes omdat kinderen krijgen bij mij niet vanzelf ging, hebben we toch besloten om de pogingen te wagen. Dit was voor mij wel elke keer een strijd met hem hierin een stap verder te komen. Na 7 IUI behandelingen en 2 IVF behandelingen is er helaas geen kind gekomen. Ik heb dit verdriet alleen verwerkt niet dat dit moest maar ik voelde dat dit mijn ding was…Hij wilde namelijk niet echt kinderen meer maar heeft dit voor mij gedaan. Daar is denk ik al een stukje eenzaamheid begonnen. In die periode hebben we ook al gesprekken gehad of we als we hier beide anders over dachten het niet beter was om uit elkaar te gaan. Echter was toen de liefde elke keer sterker. 5 jaar geleden heeft hij een geschil gehad met zijn werkgever en is thuis komen te zitten voor hem een mooie kans om het roer om te gooien en te doen met passie wat hij leuk vindt. Helaas heeft dit niet tot het gewenste resultaat geleidt op financieel gebied wat er wordt verwacht om een huishouden draaiende te houden. Hij doet wat hij leuk vind maar het levert financieel nauwelijks iets op. Daarnaast kwam het huishouden ook nog veel op mij aan terwijl hij in mijn beleving al 5 jaar thuis zat en ik vond dat hij hierin meer het voortouw zou kunnen nemen. Na een werkdag kon ik bijvoorbeeld 7 van de 10 keer nog koken want hij had het erg druk… Met zijn eigen dingen. Je kunt wel zeggen dat ik me de laatste jaren eenzaam heb gevoeld en de kartrekker was van ons samengesteld gezin met twee puberdochters waar het contact erg goed mee is en ik ook veel voor doe. Ik was moe om de kar te moeten trekken en voelde me niet meer gewaardeerd. Ook irriteerde me het feit dat hij de knop niet om kon zetten om een betaalde baan te gaan zoeken en zich maar vast bleef houden aan zijn droom. Inmiddels zijn we 2 maanden uit elkaar omdat ik op was ik kon niet meer geven en weinig terug ontvangen. Ik woon nu tijdelijk bij mijn moeder. Helaas hebben hij en mijn moeder onlangs knallende ruzie gehad om niet echt iets bijzonders maar bij mijn moeder zit waarschijnkijk ook nog oud zeer en wil ze hem niet meer zien..Dit maakt de situatie ook niet makkelijk natuurlijk.Mijn gevoel voor hem was weg. We vinden het beide jammer dat de relatie zo is gelopen omdat we ook heel veel mooie momenten hebben beleefd ik dacht ook echt dat hij de man was met wie ik oud zou worden. Nu hebben we de laatste weken regelmatig afgesproken en leuke dingen gedaan in de hoop dat mijn gevoel terug komt dit is tot heden nog niet gebeurd. We praten nu meer maar ik voel me geblokkeerd en weet niet hoe dit gevoel terug kan komen of wat ik anders zou moeten doen.. Mijn vriend wil niet langer in de onzekerheid zitten en dat begrijp ik ook maar ik kan helaas geen knop omzetten. wat zou ik nog kunnen doen om dit te laten slagen. Het is een heel verhaal geworden en ik hoop dat iemand mij kan helpen. 11 jaar weggooien is ook zonde.
Beste Sophia,
Dank je voor je bijzondere verhaal. Jullie hebben veel gedeeld en meegemaakt samen. En je schetst een heel herkenbaar beeld hoe het na enkele ingrijpende gebeurtenissen geleidelijk minder ging tussen tussen jullie. Bekende thema’s in veel relaties wat je hier deelt over jouw situatie.
Fijn dat je kunt terugkijken op veel moois en dat je dat onverminderd waardeert. Mooi ook, dat jullie ondanks de pijn en kwetsingen die er geweest zullen zijn, willen onderzoeken of jullie elkaar opnieuw kunnen vinden.
Ik ben nieuwsgierig, n.a.v. het laatste deel van wat je schrijft: wil je zelf graag dat “je gevoel” terug komt? En hoe voel je je geblokkeerd? Wat voel je? En weet je wat het is dat je blokkeert? Hoe uit zich dat?
Een direct pasklaar antwoord op je vraag heb ik nu niet. Ik denk dat het belangrijk is om helder te krijgen of je vriend (weer) kunt vertrouwen. Of je je veilig kunt voelen bij hem en met hem. Dat je helder krijgt wat je nodig hebt om je veilig te voelen bij hem. En wellicht ook om je gezien te voelen. Alleen als je je veilig voelt, en kunt vertrouwen, zul je in staat zijn je weer te openen. Wat je beschrijft als “blokkade” is waarschijnlijk een heel natuurlijk en normaal beschermingsmechanisme. Je vriend staat mogelijk nog steeds hetzelfde in het leven als in de tijd dat steeds meer spanningen tussen jullie ontstonden. En de tijd van vroeger is geweest. Jullie zijn veranderd. Dat hoeft geen enkele belemmering te zijn, maar betekent wel dat jullie elkaar opnieuw dienen te vinden. Elkaar ahw opnieuw dienen te veroveren. Niet om het verleden terug te brengen, maar om iets nieuws tot leven te laten komen, iets wat misschien weer een nieuwe, nog diepere dimensie aan jullie relatie en verbinding geeft.
Heb je helder wat je nodig hebt om te kunnen ontspannen in zijn aanwezigheid? Om te kunnen uitreiken naar hem, en hem weer dichter bij te laten? Om je hart weer te openen?
HARTelijke groet,
Henny
PS 11 jaar weggooien hoef je zeker niet. Hoe je ook verder gaat, met hem of zonder hem, de tijd met hem heeft je verrijkt. Als je al iets weg zult gooien, is het wat nu niet meer werkt. Niet wat jullie samen hadden en hebben.
Bedankt Henny voor je snelle reactie. Ik vind het leuk om dingen met hem te doen dat voelt vertrouwd en dat is al een hele stap voor mij. Ik wil alleen geen intimiteit dat blokkeert en daar voel ik me schuldig over omdat hij dat wel wil. Zijn gevoel is ook niet over. Dat heb ik tegen hem gezegd dat ik niks voel en dat kwetst hem. Hij wil dat niet meer! dat breekt zijn liefde af voor mij nu wil hij stappen ondernemen om er definitief een punt achter te zetten en ieder zijn eigen weg te gaan. Hij is enorm teleurgesteld op mijn reactie dat ik niks voel en dat past niet bij zijn denkwijze om oud te worden met een persoon die reageerd zoals ik terwijl hij zijn best doet. Het wordt een beetje warig misschien maar het is denk ik waar wat je zegt dat ik nog geen vertrouwen heb in het feit of hij daadwerkelijk veranderd is of dat dit van tijdelijke aard is.
Hallo Sophia,
Dank je voor je antwoorden. Wat ik lees is dat je geleidelijk, voorzichtig aan het aftasten bent om je weer voor hem te openen. Je zou het kunnen zien als daten met iemand die je pas hebt ontmoet. Iemand waarbij je langzaam de veiligheid, het vertrouwen en de polariteit laat ontstaan, waarbij je elk stapje voor stapje meer van jezelf laat zien, bloot geeft, waarbij je elke stapje voor stapje de ander dichter bij laat in jou. Het Engelse intimacy kun je uitspreken als “into me you see”. Het is een ander binnenlaten. Voor velen is de sexuele intimiteit daarbij een stap die wat meer tijd verg, een ook meer veiligheid en meer vertrouwen.
Gekwetst voelen en schuldig voelen smoren de polariteit, de aantrekking. Een suggestie is om te kijken hoe het bij hem landt om andere worden te gebruiken. Als je zegt dat je voelt dat je je nog niet helemaal kunt openen en dat je dat wel graag wil, zal dat mogelijk anders bij hem aankomen dan zeggen dat je je gevoel voor hem kwijt bent. De vraag is ook of dat echt zo is, of dat je er slechts nu (nog) niet bij kunt. Dat het nog niet veilig genoeg is voor je om dergelijke gevoelens toe te laten.
Dat hij zich gekwetst voelt daardoor is overigens niets van jou en – hoewel heel begrijpelijk – iets waar geen enkele aanleiding voor is je schuldig voor te voelen. Wat jou mogelijk kan helpen is om te onderzoeken of je ok kunt zijn met zijn verlangen en tegelijk ook jou (nog) niet willen beantwoorden kunt respecteren. Het schuldig voelen is een aspect van wat “merging” genoemd wordt, of “co-dependency”: je verantwoordelijk voelen voor hoe de ander zich voelt.
Ben nieuwsgierig: wat is voor jou wel ok op de schaal van intimiteit? De schaal van emotionele nabijheid en uitwisseling tot aan sexuele nabijheid en uitwisseling. Is het delen van je gevoelens en plezier hebben in leuke dingen doen nu je grens? Of is aanraking (zonder sexuele intentie) ook mogelijk. Elkaar bij de hand houden tijdens een wandeling of het samen kijken van een film. Een omhelzing. Denk weer terug aan hoe het gaat met een nieuwe date. En dat zal wellicht wennen zijn voor je vriend, gezien het verleden dat jullie hebben. Maar kan ook heel erg leuk zijn, als jullie kunnen overeenstemmen om weer helemaal in dat spel te springen. En, terwijl je trouw bent aan je gevoel(ens), te zien wat zich ontvouwt.
Tot slot nog een suggestie: kijk eens of je begrip kunt tonen voor zijn gevoelens van kwetsing en teleurstelling, zonder die gevoelens bij hem te willen wegnemen, wegpoetsen. Kijk eens of je het verlangen daarin naar jou kunt voelen. De genegenheid en liefde van hem voor jou. Waar jij niets mee hoeft, alleen simpelweg te voelen, en in jezelf af te tasten hoe dat je raakt of niet raakt. Geleidelijk helderheid krijgen of jouw systeem, jouw lijf, jouw hart, zich (weer / nog verder) voor hem wil openen. Om helderheid te krijgen over wat je nodig hebt om je te kunnen openen. En, als je wil, te delen met hem wat je nodig hebt.
HARTelijke groet, Henny
PS ik denk dat de kwetsing niet zozeer zijn liefde “afbreekt”, maar dat de pijn ervan hem doet sluiten voor het voelen van zijn liefde … dat is simpelweg een beschermingsmechanisme!
Beste Henny,
Nogmaals bedankt voor je uitgebreide antwoord en sorry voor mijn late reactie. Ik heb het een beetje druk gehad.
In jou antwoord stel je de vraag of het echt zo is dat ik niet of gedeeltelijk niet bij mijn gevoel kan komen. Ik weet dat natuurlijk niet zeker en ik vraag me af hoe ik daar achter kan komen. Wat ik al zei: ik vind het leuk om af te spreken en het voelt vertrouwd en het is gezellig maar of dat gevoel ergens verborgen zit daar probeer ik nu juist achter te komen maar misschien doe ik dat niet op de goede manier en zou dat anders kunnen…Wat je verder vroeg aanraking en elkaars hand vasthouden en tegen elkaar op de bank een film kijken is ook geen probleem. Ik heb nu ook uitgelegd aan mijn vriend dat seksuele intimiteit nu meteen voelt als een verbintenis, dit is niet zo als je iemand net leert kennen dan kan je seksueel contact hebben maar dat kan vrijblijvend zijn heb je daarna geen zin meer om elkaar te zien dan is dat een ander verhaal. Gevoel is eigenlijk een raar iets en ook je lijf kan apart reageren in bepaalde situaties de kunst is natuurlijk om dat te leren begrijpen.
Hallo Sophia,
Mijn eigen ervaring is dat om goed in contact te zijn met mijn gevoel, en mijn hart, het belangrijk voor me is dat ik me veilig voel. Veilig in de aanwezigheid van de ander, veilig om mezelf te openen en werkelijk contact te maken met alles wat in mij beweegt. Je kunt onderzoeken voor jezelf wat jij nodig hebt, vooral in jezelf, en ook van hem, om je veilig te voelen. Om te ontspannen in zijn aanwezigheid. Zodat je hem werkelijk kunt toelaten en ontvangen (als dat is wat je wilt). In het nu, zonder allerlei gedachtes en plaatjes over wat wat er nu is zou kunnen betekenen voor de toekomst.
Het is zo mooi dat je helder hebt dat sexuele intimiteit voelt als (even in mijn woorden nu) onuitgesproken toezegging voor een langer durende verbintenis in de toekomst. En gezien je nog niet weet of je dat (weer) wilt, hoe lang dat “langer durend” ook mag zijn, en wanneer dat “in de toekomst” ook mag zijn, is het heel begrijpelijk dat jouw systeem voor dergelijke intimiteit nu niet open is.
Je maakt me nieuwsgierig met de zin “gevoel is eigenlijk een raar iets” en “ook je lijf kan apart reageren”. Zou je daar iets meer over willen delen? Hoe gevoel een “raar” iets is. En hoe je lijf “apart” kan reageren?
Mijn uitnodiging aan jou (en jullie) zou zijn: kijk of je (en jullie) overeen kun(nen) komen dat jullie elkaar zonder enige agenda kunnen ontmoeten. “Let’s see how it goes …”. Van afspraak naar afspraak. Of je (en jullie) kunnen genieten van wat er nu is, in het moment dat julllie elkaar zien, zonder dat er meer hoeft te zijn dan er dan is. Inderdaad alsof je elkaar net leert kennen. Maar in die zin anders, dat ook mensen die elkaar net leren kennen vaak al gevangen zijn in de plaatjes van waar ze naar toe willen. En deze uitnodiging is om te ervaren hoe het samen is als het je (en jullie) lukt nergens naar toe te willen. Om zich dat van moment tot moment, van afspraak tot afspraak te laten ontvouwen. Al doende alert, bewust, zijn van wat je hoofd allemaal aan het doen is (tetter de tetter de tetter) en als je daar stil wordt, wat hoe je lijf voelt, wat je in je hart voelt. No rush!
HARTelijke groet, Henny
PS ja, zeker een kunst om ons gevoel en ons lijf goed te verstaan … (we zijn te lang weg getraind, weg geconditioneerd van ons natuurlijke vermogen om daarmee direct in verbinding te zijn en volledig op te vertrouwen – wees zacht me jezelf op weg om die verbinding weer stap voor stap te herstellen en verdiepen)
Beste Henny,
Sophia heeft me haar posts en jou reacties laten lezen. Je reacties zijn helder en hebben oog voor ons beiden, bedankt daarvoor!
Tot voor 1,5 week zag ik altijd nog het mooie in haar, de laatste dagen heb ik daar steeds meer moeite mee, ik wordt geplaagd door vervelende gedachten. Het idee zelfstandig verder te gaan geeft me lucht van die vervelende gedachten en ik begin de pluspunten te zien van een leven zonder haar. De opstapeling van kwetsingen van het laatste jaar hebben me geraakt en vooral de laatste weken hakken erin.
Vanaf het moment dat ik me bewust werd (maart 2015) dat ik me met haar moest verbinden is me in etappes echt duidelijk geworden wat de laatste 2 jaar met haar gedaan hebben. Ik ben mijn stinkende best gaan doen om haar te laten zien dat ik echt voor haar wil gaan. In deze 2 jaar zijn er geen foute dingen gedaan, maar ik ben enorm gefocust geweest op een carrière switch, stoppen als bankier en fotograaf worden. Ik heb haar en ook mijn 2 dochters daarbij uit het oog verloren, teveel focus en oogkleppen, doof voor haar behoeften. Dat wij oppervlakkig communiceren (om de brij heen draaien met argumenten die feitelijk voor diepere verlangens staan maar die we niet kunnen of durven benoemen) heeft er zeker aan bijgedragen dat ik haar werkelijke behoefte niet gehoord heb. Omgekeerd heb ik haar mijn werkelijke onzekerheid niet laten zien maar me stoer gehouden en met nog meer focus op die switch gestort.
De pijn is nog niet zozeer doordat ze weg is gegaan, ook niet omdat we een relatieprobleem hebben, maar door hoe ze ermee omgaat. Achteraf horen dat ik onder het vergrootglas lag terwijl ik me uitsloofde. Ze wil leuke dingen doen, kijken of de liefde dan terugkomt. Maar daarin ervaar ik haar als passief, ze gelooft niet dat liefde maakbaar is. Ik ervaar dat als afwachten of liefde terugkomt en ondertussen met een vooroordeel naar mij blijven kijken. Zo ook 2 weken terug, een heerlijke dag sauna, beiden super genoten en twee dagen later vertelt ze me dat ze toch nog niets voelt voor mij en zich daarover schuldig voelt. Dus als we iets leuks doen lig ik nog steeds onder het vergrootglas? Zij zit continue te ‘voelen’ of er nog wat is? Dan zijn leuke dingen doen ineens niet meer leuk.
Sophia kan zichzelf niet openen voor mij, maar ze durft zich volgens mij ook niet voor zichzelf te openen. En dat je dat niet durft is zeker geen schande, maar er is weinig of geen (h)erkenning dat er op dat punt misschien ook iets moet gebeuren.
En de laatste dagen kijk ik terug. Er staat hier in huis een meter boeken over relaties, aangeschaft en gelezen nadat mijn 2e huwelijk strandde. Sue Johnson staat er ook bij. Maar zij heeft nooit iets gegeven om die softe stuff. Ze heeft me nooit een strobreed in de weg gelegd, maar iets gezamenlijks hebben we met persoonlijke ontwikkeling niet. Haar moeder die plotseling en uit het niets met mij gebroken heeft, nadat ik haar halve woning mee opgeknapt heb, vanwege zogenaamd ‘oud zeer’ dat nooit uitgesproken is geweest maar er kennelijk wel was????
Het is niet meegegeven om naar binnen te kijken.
We zijn nu 2,5 maand uit elkaar en ontmoeten elkaar ca 2x per week. Donderdagavond jl hebben we weer over ‘ons’ gesproken. Over koetjes en kalfjes tot ik het uiteindelijk niet meer hield en vroeg wat ze met jou laatste reactie van 5 februari had gedaan. Daar was nog geen tijd voor geweest. Wel tijd om een avond met een vriendin af te spreken, een avond te gaan sporten, maar niet voor je relatie? Hoe zou dat andersom ervaren worden? We zijn erg positief over jou reacties en ik was echt van plan je de afgelopen week te bellen en misschien een traject te starten, maar ik snap dat die actie niet van mij uit mag komen, Soph geeft de maat aan. Haar antwoord deed bij mij iets knappen.
Uiteindelijk zei ze dat ze het contact met jou zo op afstand wel veilig vindt en bang is dat in een gezamenlijk gesprek zij zich geremd zal voelen door mij. Ze is zich bewust dat ze moeilijk over haar gevoelens praat. Het benoemen van wat je echt bedoeld is misschien wel de grootste uitdaging voor ons. Ik praat makkelijker over mijn gevoelens, maar stap heel vaak eerst in de valkuil van aangevallen voelen. Ik was ervan overtuigd dat we veel voor elkaar zouden kunnen betekenen in een proces van persoonlijke en gezamenlijke ontwikkeling.
Maar nu ben ik mijn hoop kwijt, misschien zit het er gewoon niet in. Passen we toch niet bij elkaar.
Hallo Arno,
Wat bijzonder dat ook jij jezelf laat zien hier. En zo open. Mijn eigen hart gaat nog meer open, zowel voor jou als voor Sophia bij het lezen van wat je hier zo open-hartig deelt. En raakt ook pijn van het zien van twee zo mooie mensen, die zo graag willen verbinden en daar niet zomaar in slagen. Inclusief mijn eigen pijn van alle momenten en relaties waarin ik dat ervaar. Tegelijk verzacht het lezen van jouw bericht mijn hart, omdat wat ik vooral lees is een uitdrukking liefde, en verlangen naar liefde en verbinding.
Ik vind het bijzonder om te zien hoe je helder hebt, en je toe-eigent, wat jouw aandeel was in jullie relatie in wat – zoals je dat nu ziet – niet werkt. Elkaar niet (laten) zien wat onze werkelijke behoefte is, wat onze werkelijke gevoelens zijn, m.a.w. de onszelf niet ECHT laten zien en de ander niet ECHT ontvangen is één van de kernoorzaken van veel pijn in relaties, wrang genoeg vaak uitmondend in en zich uitdrukkend in conflict.
Graag wil ik gelijk over één ding duidelijk zijn: als ik met jou spreek, heb ik het met jou wat mij betreft alleen over JOU. Eén van de dingen die ik steeds meer leer voor mezelf is hoe mijn pijn altijd in de eerste plaats over mij gaat. Over mijn relatie met mij. En die ander laat mij dat alleen maar zien. Hoewel de ander zeker zijn of haar eigen aandeel heeft, gaat het in mijn ogen in de eerste plaats niet om wat de ander doet, maar wat ik doe, en denk, en voel. En het is voor mij mooi om te zien hoe je dat op zo veel plekken in je bericht doet. Met andere woorden: in het contact met jou ga ik alleen in op wat jij doet en anders wilt en niet op wat Sophia doet of wat jij zou willen dat zij anders doet. Kort door de bocht gezegd zie ik het voor mezelf zo: het is mijn werk te dealen met mijn partner zoals deze is, zonder haar (of hem) te willen veranderen.
Ik wil even wat dingen bij je checken: klopt het dat je
– je diepe verlangens wilt kennen en durven delen met je partner?
– dat je je partner werkelijk wilt zien en haar werkelijke behoeftes wilt horen?
– dat je jezelf wilt laten zien, zoals je werkelijk bent, zonder masker?
– dat je wilt (h)erkennen wanneer je je aangevallen voelt en dat niet bij de ander wilt neerleggen (zonder een aandeel van de ander te ontkennen)?
In een direct bericht heb je nog met me gedeeld (en toestemming te geven dat ook hier te delen) dat Sophia weer bij je thuis is geweest en dat jullie een fijne dag hebben gehad: “Niet diepzinnige gesprekken maar luchtig en ik voel dat ze zich meer kan openen. Van afgelopen donderdag had ze juist een heel fijn gevoel overgehouden en ik heb meer vastgehouden aan de negatieve kanten van die avond. Ik denk dat een deel van mijn post vooral ingegeven is doordat ik de pijn van de afwijzing niet meer wil voelen. Wat ik schrijf bijvoorbeeld in de 1e alinea over alleen verder gaan is meer een gevolg van mijn denken dan van mijn hart. Bottom line op dit moment is volgens mij dat we beiden wel willen maar voorzichtig zijn. We kunnen hulp gebruiken bij het leren praten vanuit ons hart.”
Wat mooi dat jullie elkaar en jezelf dit hebben kunnen geven. En wat een fantastische (h)erkenning dat een deel van je post mede is ingegeven doordat je de pijn van de afwijzing niet meer wil voelen. Afwijzing die overigens waarschijnlijk vooral in jouw hoofd, in jouw systeem bestaat. Heel begrijpelijk! Maar niet behulpzaam … Zo mooi dat je desondanks de energie in jezelf hebt gevonden om je opnieuw te openen. En te voelen dat zij zich meer kan openen.
Ook zo mooi hoe je beschrijft dat sommige dingen meer een gevolg zijn van je denken dan van je hart. Het is prachtig dat je dat ziet. Want nu heb je een keuze: kies je voor je hoofd of voor je hart? Een dierbare vriendin stelt zichzelf graag deze vraag: “Wat zou liefde doen?”
Wat klinkt het zacht en liefdevol dat volgens jou jullie beiden wel willen maar voorzichtig zijn. In die laatste zinnen voel ik zoveel acceptatie. Zoveel genegenheid. En jij erkent waar jij staat … zonder druk … dat je hulp kan gebruiken bij het leren praten vanuit je hart. Dat kan. Dat kan ook zonder Sophia. Voel je vrij om contact op te nemen als je wilt onderzoeken hoe.
Wat ik meekrijg van je (en jullie) is dat jij (en jullie) fantastisch bezig zijn. Op weg naar een relatie met jezelf en de ander op een manier die je niet eerder gekend hebt. En die zo diep en mooi zal zijn, dat het me niet zou verbazen dat er een punt komt waarop je, al of niet in relatie met Sophia, zeer dankbaar bent voor deze periode …
Liefde-volle groet, Henny
PS misschien vind je het waardevol om deze video te bekijken:
“Three keys to relationship bliss” door Christian Pankhurst.
Een ruim 8 minuten durende video met onderwerpen die mooi aansluiten met dingen die jij deelt:
1) Can you be fully YOU in the presence of another?
2) Can you share your truth from the Heart in a way that really lands?
3) Can you channel and access your FULL sexual energy to increase your magnetism and creative power?
En als je nog wat meer tijd wilt investeren, kun je je inschrijven voor een gratis online event donderdagavond a.s. (2 uur):
“Insights to Intimacy”, ook door Christian Pankhurst, uitgezonden tijdens een 7-daags live event hier in Nederland.
Beste Henny
Nu eens een verhaal van een man. Mijn vrouw en ik kennen elkaar 22 jaar en hebben een fantastische tijd samen. Veel vrienden, gezamenlijke, maar ook aparte hobbies en 3 leuke kinderen (13,14, 16). Enkele maanden geleden zei mijn vrouw dat haar gevoelen voor mij zijn veranderd. Ze wilt graag meer ruimte, maar weet eigenlijk ook niet precies wat ze wilt (ik werk regelmatig thuis, maar dat heeft ze lever niet…) Ze geeft zelf toe dat ze vaak instemde met mijn suggesties, ideeen (voor vakanties of aankopen), terwijl ze het daar niet altijd mee eens was. Omdat ik vaak dingen doorredeneer, haakte ze dan af (terwijl ik juist goed had gevonden als ze me had laten weten geen behoefte aan dit ‘doordenken’ te hebben. Maw: ze voelde zich vaak ‘minder’ dan ik en had het gevoel me niet bij te kunnen benen (iets wat ik overigens niet voelde en zeker niet verlangde). Via een relatietherapeut is ons gesuggereerd dat mijn vrouw meer moet zeggen wat ze wil, en ik niet mijn wensen op anderen moet ‘projecten’. Ik wil graag praten over dit soort zaken, maar mijn vrouw heeft hier geen behoefte aan en vindt mijn pogingen om een gesprek aan te gaan vaak te benauwend). Ook mijn huidige (emotionele) openheid benauwd haar. Ik zou ook wat ‘actiever’ aan de relatie werken (bv elke dag even bij elkaar zitten, leuke dingen doen, bewust elkaar aanraken enz), omdat ik het gevoeld heb dat ‘gewoon’ met elkaar omgaan de intimiteit niet bevordert (deze is minimaal de laatste 3 maanden). Wat nu te doen?
Groet, Wammes
Beste Wammes,
Dank je voor je “mannelijke” bijdrage! Wat fijn dat je je tijd met je vrouw en kinderen als zo fantastisch ervaart. En het lijkt me, hoewel wellicht voor jou nu wat lastig (vooral onwennig nog misschien), voor jou en jullie samen heel mooi hoe de veranderingen bij je vrouw weer een verdere, nieuwe impuls kunnen geven aan wat jullie samen hebben.
Wat je vraag betreft (“Wat nu te doen?”), het is voor mij interessant om te zien hoe lijkt dat in de manier waarop je graag met deze situatie om wilt gaan een voortzetting lijkt te zijn van de dynamiek die jullie eerder in jullie relatie hadden … en waar je vrouw verandering in wil brengen. Het klinkt als dat jij iets wilt wat zij niet wil, en een weg zoekt om toch daar te komen waar jij wilt zijn. In die zin begrijp ik dat je vrouw je energie (en wellicht ook bepaalde aspecten van je opstelling of gedrag) als benauwend zou kunnen ervaren.
M.a.w., wat te doen … ik denk je vrouw werkelijk ruimte geven. En accepteren dat jij behoeftes hebt die zij niet heeft en dat zij niet aan die van jou hoeft te voldoen. Ik kan me voorstellen dat je (emotionele) openheid op zich misschien niet zozeer het benauwende is voor haar, maar meer de energie die daar bij of achter zit. Een energie van iets van haar willen. Een energie van iets van haar gedaan willen krijgen. Ik vermoed dat ze daar nu heel gevoelig voor zou kunnen zijn en zich terug trekt / sluit op moment dat ze dat (bewust of onbewust) voelt bij jou. Dus, als dit alles met jou resoneert, zou mijn uitnodiging aan je zijn om bewust te zijn of het zo is dat je iets van haar wilt, en kijken of je op een plek kunt komen dat je haar vrij kunt laten om al of niet aan jouw wens tegemoet te komen.
Ben benieuwd hoe wat ik hierboven schrijf bij je landt!
HARTelijke groet,
Henny
Beste Henny
Jazeker, ik herken hetgeen je schrijft. Ik doe ook mijn best om haar meer ruimte te geven – alhoewel het wat lastig is aangezien zij moeilijk kan aangeven wat het nu precies is (niet allen de ‘verbale’ ruimte, ook de fysieke ruimte (ik werk vaak thuis, dus we zien elkaar relatief veel). Mijn vrouw is ook bang dat haar gevoelens voor mij niet terugkomen – en ik weet niet hoe hier mee om te gaan (of hoe ik dit kan veranderen als ik dat al kan). Ik zie deze crisis ook als een kans om elkaar nu nog beter (of pas echt) te leren kennen – en hoop dat mijn vrouw er ook zo over denkt.
“je zijn om bewust te zijn of en wanneer het zo is dat je iets van haar wilt, en kijken of je op een plek kunt komen dat je haar vrij kunt laten om al of niet aan jouw wens tegemoet te komen.”. Het bewust worden (of zijn) leer ik zeker – je hebt gelijk. Maar wat bedoel je ‘op een plek komen waarbij ik haar vrij laat’?
Verder ‘vrees’ – zeker mbt het herstellen van de verbondenheid/intimiteit – dat hoe langer deze er niet is , hoe moeilijker het wordt.. Is dit zo? En hoe zou ik bv het feit dat me vrouw niet graag meer knuffelt of moeite heeft me aan te raken kunnen ‘herstellen?
Weer bedankt en groeten, Wammes
Hallo Wammes,
Dank je voor je terugkoppeling dat mijn respons resoneert. Ik begrijp dat het, voor jullie beiden, lastig is helder te krijgen wat er nu anders kan, wat er beter werkt. Dat is ook niet gemakkelijk na 22 jaar in een specifieke dynamiek en energie te hebben samen geleefd. Valt dan niet altijd mee je daarvan los te maken en te voelen en weten wat het is wat je wel wil (en specifiek te zijn over wat, in het bijzonder je partner, niet wil).
Allereerst: ‘vrees’ is niet behulpzaam. Angst doet ons verkrampen en wat jullie beiden nu goed kunnen gebruiken is ontspannen. Ik geloof niet dat herstellen van verbondenheid of intimiteit moeilijker wordt naarmate deze er langer niet is. Ik weet vrij zeker dat jullie, als jullie daarvoor open zouden zijn, met bepaalde oefeningen binnen 30 minuten (en misschien zelfs sneller) weer warme gevoelens voor elkaar kunnen voelen. De gedachte “hoe langer, hoe moeilijker” brengt alleen maar (meer) druk op de ketel (zeker naarmate het naar jouw idee “langer” duurt), en elke druk zal vooral contraproductief werken.
Met op plek komen waar je haar vrij laat, bedoel ik een plek in jezelf, een staat van zijn, een emotionele gesteldheid, waarin jij kunt ontspannen in haar los laten. Waarin jij kunt ontspannen in haar haar weg laten gaan nu, en op haar eigen beweging en initiatief weer richting jou te laten bewegen (of niet).
Ik vermoed dat het niet zozeer verbale of fysieke ruimte is, als wel emotioneel/energetische ruimte. Wat ik daarmee bedoel is dat in jou steeds minder is dat trekt of duwt, iets verlangt, iets wil van haar (ook als dat niet uitgesproken wordt of fysiek ingevuld wordt). Laatst was ik een paar dagen bij vrienden, een gezin met 3 kinderen. Een familielid vroeg hoe het was om mij enkele dagen in hun ruimte te hebben. Het antwoord was: we merken het eigenlijk niet, Henny is er wel en hij is er niet. Fysiek was ik in hun huis, maar energetisch / emotioneel zorgde ik hun ruimte te respecteren. Onder meer door niets van hun te verlangen (ook niet hun aandacht), en alles wat zich voordeed in hun huis met acceptatie te omarmen.
Het gaat onder meer om – zeker nu – NIETS aan je vrouw te willen veranderen. Om OK te zijn met waar zij nu is, met wat zij wil en niet wil, en met alles wat ze weet en niet weet. Te accepteren dat sommige dingen niet duidelijk zijn. Te accepteren dat zij nu verbinding en fysiek contact met jou uit de weg lijkt te gaan. Zonder dat te willen veranderen.
Dus je vraag, “hoe zou ik (….) kunnen herstellen” (wat je ook invult bij de puntjes), zou ik willen beantwoorden met: niet! Ik zou je willen uitnodigen om te kijken of je op een punt kan komen om niet meer te willen herstellen zelfs. Je wens om wat dan ook te herstellen oefent een druk of trek uit op haar – en die zal haar wschl weer doen terug deinzen of sluiten. Ik denk in situaties als deze vaak aan een passage uit het boek ‘De Paardenfluisteraar’. Een schuw paard breekt los en rent weg. De paardenfluisteraar doet niets anders dan aan de rand van de enorme wei zitten waar het paard zich bevindt. En wacht. Wacht. Wacht totdat dat het paard uiteindelijk zeer langzaam en behoedzaam zelf zijn kant op komt. Elke beweging van de paardenfluisteraar zelf in de richting van het paard zou het paard weer op hol hebben doen slaan …
Fijn dat je jullie huidige situatie als een kans kunt zien. Wat je vrouw erover denkt is niet van belang (ik plaag je nu … en ook niet, je niet bemoeien met wat zij mogelijk denkt is één van de aspecten van haar werkelijk vrij laten). Jouw werk gaat over jou. Je kunt alleen jezelf veranderen. En afwachten of (en hoe) dat zich vertaalt naar je relatie met je partner. Het klinkt als dat zij een meer onafhankelijke positie zoekt. En dat daagt jou uit om ook een onafhankelijke positie te vinden. De beweging te maken van mogelijke afhankelijkheid (“co-dependency”/”merging’), naar “inter-dependency”.
Wat dit van jou vraagt, gaat wellicht verder dan wat we via een platform als dit kunnen uitwisselen. Voel je vrij om contact op te nemen als je er samen met mij eens nader naar wilt kijken.
HARTelijke groet, Henny
wow,
Toen ik je stuk las en de eerste reacties van Leen en je antwoorden, kon ik niet anders dan reageren hierop. Zo’n twee maanden geleden heeft mijn echtgenoot aangegeven dat het gevoel voor mij weg is. Weg, of gedeeltelijk weg, hij kan het (nog) niet benoemen. Hoewel ik het aan heb zien komen en er vaak naar gevraagd heb het afgelopen half jaar was het toch een klap om het te horen. Na een huwelijk van meer dan 20 jaar doet het me enorm pijn om echt onder ogen te moeten zien dat we uit elkaar gegroeid zijn. Mijn onderbuikgevoel dat er een ander in het spel zou zijn, werd ontkend …. totdat ik ze een paar dagen later thuis op heterdaad betrapte. De pijn die ik toen voelde was zo extreem dat het me werkelijk omver geblazen heeft. In mijn enorme verdriet ben ik me aan hem vast gaan klampen. Zijn enorme verdriet over wat hij me heeft aangedaan, gaf hem de kracht om dat te accepteren, maar tegelijkertijd voelde het enorm beklemmend voor hem. Hij kon nauwelijks ademhalen. Hem buitenzetten heeft geen moment door mijn hoofd gespeeld aangezien hij ook meteen aangaf dat hij vanaf het eerste moment dat hij iets met die collega begon, wist dat het fout was en dat ze die middag er een punt achter hadden gezet. Ik geloof dat, mijn ratio zegt dat het zo is, het is met mijn hart soms wel moeilijk maar inmiddels ben ik op een punt dat ik dat echt geloof. Zij hebben ook stappen genomen om elkaar tijdelijk te vermijden op het werk, maar daar komt binnenkort een einde aan. Die dag zie ik toch nog angstig tegemoet. Wij zijn samen in therapie gegaan, maar daar vinden we beiden volgens mij niet wat we zoeken. We denken namelijk hier zelf uit te kunnen komen zonder heeeeel diep te gaan graven. Is dat realistisch? Wij denken wel, al laten we momenteel de therapie nog even doorlopen. Wel vraag ik me af hoe hij weer bij zijn gevoel kan komen, hij zit er zelf heel erg mee dat hij zich bijvoorbeeld fysiek niet meer tot me aangetrokken voelt, ik kan hem tijd geven daarvoor, maar welke termijn is realistisch? Mijn echtgenoot vindt praten moeilijk, maar doet heel erg zijn best om met mij te praten over zijn gevoel. Omdat ik in ieder woord een andere lading hoor, is het voor hem ook moeilijk om dingen goed te zeggen. Bovendien kan hij mij niet garanderen dat hij op een punt komt dat ik tevreden ben (hij denkt zelf eerder tevreden te zijn). Wat kan ik nu het beste doen? Op dit moment (9 weken later) kan ik nog maar moeilijk functioneren en houdt het me erg bezig. Ik wil hem ruimte geven, maar dat vind ik lastig en is dat verstandig? Heb je tips hoe ik hem kan helpen naar zijn zoektocht naar zijn gevoel voor mij ? Hij is momenteel heel lief voor mij en begripvol, maar of het liefde is? Ik weet het niet.
Wellicht is het verhaal niet helemaal duidelijk, maar ik vind dit het enige forum waarbij ik denk dat ik niet alleen maar negatieve dingen naar mijn hoofd gesmeten krijg “je had hem meteen buiten moeten gooien, hij is het niet waard etc etc). Daarom ook alleen op dit forum een stukje. Ben benieuwd naar je reactie.
Beste Sandra,
Allereerst: fijn om te horen dat je hier veilig voelt om te delen wat er in je relatie speelt. Wat overigens jouw moed om dat publiekelijk te doen niet minder maakt. Je verhaal is zeker duidelijk en ik vind het bijzonder met hoeveel (zelf)bewustzijn en mededogen je beschrijft wat er in jou en tussen jullie gaande is.
Ik begrijp dat je schrijft dat je je omver geblazen voelde en hoe pijnlijk het voor je is wat je de laatste maanden meemaakt. En toch … wat bij het lezen bij mij vooral binnenkomt is kracht. En liefdevolheid en genegenheid, zowel bij jou als bij je man.
Hierbij dan mijn reactie op je vragen.
Ja, ik kan me voorstellen dat het realistisch is dat jullie zonder “heel diep graven” in staat kunnen zijn om hier uit te komen samen. Wat niet wegneemt dat ondersteuning behulpzaam kan zijn, de ervaring zal jullie leren waar je het meest mee gediend bent.
Je vraagt of hij weer bij zijn gevoel kan komen. Ik vermoed dat je bedoelt zijn gevoel(ens) voor jou. Ik denk dat het belangrijk is dat jullie niet proberen te “herstellen” wat er (ooit) was. Niet proberen om weer “hetzelfde” voor elkaar te voelen, maar om elkaar de ruimte te geven iets heel nieuws te laten ontstaan. Iets dat misschien nog wel mooier blijkt te zijn dan wat er ooit geweest is. Wat ik jullie (allebei!) zou willen aanbevelen is om het boek “The Queen’s Code” van Allison Armstrong te lezen en te gaan “spelen” met de suggesties die in dit boek staan. Het bevat ook een mooi hoofdstuk over sexualiteit tussen partners, dat kan helpen de spanning en aantrekking jullie beiden weer nieuwe impulsen te geven. Voor nu lijkt me vooral belangrijk dat jullie er niet al te zeer een punt van maken, en zowel jij als hij er ok mee kunnen zijn dat het is zoals het is, zonder dat jullie elkaar of jezelf ergens voor veroordelen. Het is zo waardevol – en in mijn ogen een goed teken – dat jullie over deze dingen open (kunnen) zijn met elkaar.
Het is interessant wat je schrijft over in ieder woord een andere lading horen. Anders dan wat? En daarmee samenhangend dat het voor hem moeilijk is om dingen goed te zeggen. Wat betekent “goed” in dit verband? (ook over communicatie vind je waardevolle tips in het genoemde boek).
Wat ik ook interessant vind is de dynamiek dat hij denkt jou niet tevreden te kunnen stellen. Dat is iets wat ik bij veel mannen zie. En het is iets wat veel mannen het liefste doen … hun partner tevreden stellen. Jij kunt daar een rol in hebben, bijv. door hem te leren wat jou tevreden stelt én hem te “belonen”, feedback te geven als hij dingen doet die jou tevreden stellen. Terugkoppeling dat hun gedrag en “zijn” een verschil maakt voor hun vrouw is voor veel mannen erg belangrijk (en zou ook kunnen bijdragen aan het weer opgloeien van de sexuele spanning).
Als ik direct mag zijn: als er iets is wat je mogelijk het meest in de weg zit is, hoewel heel begrijpelijk en normaal!, dat het je zo bezig houdt en dat je zegt nog maar moeilijk te kunnen functioneren (ben wel benieuwd wat dat betekent trouwens). Mijn suggestie is om vooral jezelf de ruimte te geven, de ruimte om onafhankelijk van hem je eigen geluk meer te vinden. Om je meer los te maken van hem. Klinkt wellicht wat tegenstrijdig, maar hoe meer jij – ook in dit emotioneel zwaar weer – stevig op je eigen benen staat, hoe meer polariteit (= aantrekkingskracht) er tussen jullie kan ontstaan. M.a.w. een – misschien wat controversiele – tip voor hoe je hem kan helpen en zijn zoektocht naar zijn gevoel voor jou is: ga meer je eigen gang. Dat betekent ook dat je hem (deels letterlijk, maar vooral energetisch) meer ruimte geeft. En ja, dat lijkt me verstandig (en ik begrijp dat het lastig is!).
(lees eventueel ook eens dit artikel: ‘Relatieproblemen oplossen door vrouw‘)
Tot slot: je vraagt of zijn lief zijn en begripvol zijn “liefde” is. Wat is dat voor jou, “liefde”? En hoe weet jij of daar sprake van is? Hoe weet je dat bij jezelf en waar denk je dat aan te herkennen bij hem?
Ik zou je vooral willen uitnodiging om te kijken of je van dit proces waar jullie inzitten iets spannends kunt maken. Of je het lichter kunt maken en er meer speels mee zou kunnen omgaan. Ik weet, dat is waarschijnlijk niet gemakkelijk, maar ik vermoed dat jullie dat heel veel kan opleveren …
HARTelijke groet, Henny
PS het boek is overigens alleen in Engels verkrijgbaar, en het best aan te schaffen via de website http://www.queenscode.com, met als extra zeer waardevolle vraag & antwoord video’s aan het eind van elk hoofdstuk
En toen was het stil ….
Je hebt gemerkt dat ik geen enkele reactie meer heb gegeven. Vind het toch te spannend om via internet hierover te communiceren. Dank voor je mooie woorden. Het boek ga ik niet kopen aangezien ik een slechte Engelse lezer ben en mijn man het zeker niet gaat lezen. Wel lees ik zelf een ander boek n.a.v. een artikeltje op je website.
Ook Leen wil ik bedanken voor haar bijrage; hier zitten mooie krachtige positieve zinnen in die ik zeker mee neem. Ik probeer momenteel heel positief in onze relatie te staan zonder teveel terug te verwachten. Of het gaat werken? De toekomst zal het ons leren. Nogmaals bedankt.
Hallo Sandra,
Helemaal OK natuurlijk! En ik snap volledig hoe je het spannend vindt op internet hierover te communiceren. Moedig dat je die stap hebt genomen en ook dat je nu trouw bent aan hoe het voor je voelt en het er bij laat. Fijn je dat je dat hier laat weten, dank je!
Ik vind het mooi om te lezen wat je voornemen / instelling is. Met, als ok voor jou, nog een kleine suggestie, want ik realiseer me dat sommige dingen die ik geschreven heb de indruk kunnen wekken dat het beter zou zijn niet veel te verwachten. Ik denk echter dat het belangrijk is dat we helder hebben (en er aandacht voor hebben) wat we wensen en verwachten in een relatie. Het kan alleen tricky zijn als we ons anders (bijvoorbeeld positiever t.o.v. de ander) gaan opstellen als middel om daarmee te bereiken wat we wensen. Het gaat meer om een niet gehecht zijn aan een resultaat, dan om niet te veel te verwachten. Doe je zelf niet tekort! Zowel in de zin van je verwachtingen, als in alles wat je doet (zoals ook positief in je relatie staan) vooral (en in de eerste plaats) voor jezelf te doen. Omdat JIJ het wil, voor jezelf, omdat het voor jezelf beter voelt om het zo te doen, omdat jij je er goed bij voelt. En het frappante is dat in zo’n staat van niet gehecht zijn aan een resultaat (iets “terug” krijgen) en tegelijk in contact blijven met onze verwachtingen, dat wat we wensen makkelijker en sneller in vervulling lijkt te komen (“krijgen”).
Zoals je zegt, de toekomst zal het leren. Ik wens je een mooie reis op weg naar die toekomst 🙂
Tot slot mijn dank voor je openhartige, liefdevolle bijdrage en fijne uitwisseling hier!
HARTelijke groet, Henny
Dag Henny,
Toch weer een poging via internet. Je antwoorden zijn zo helder en helpend!
Bedankt voor je heldere antwoord. Inmiddels zijn we weer wat weken verder en blijft het vaak nog moeilijk om thuis de rust en veiligheid te vinden die ik zoek. Therapie zijn we blijven volgen. Manlief heeft door allerlei oorzaken depressieve klachten waardoor het proces langer zal gaan duren vermoed ik dan we hopen.
Jij beschrijft dat ik moet proberen wat meer los van hem te maken. Hij geeft zelf ook aan dat hij het moeilijk vind dat hij verantwoordelijk lijkt te zijn voor mijn geluk. Ik besef me (en heb dat ook aan hem verteld) dat ik hem niet verantwoordelijk kan maken voor mijn geluk maar dat hij wel bijdraagt aan mijn geluk. Dat zeg ik heel stoer maar heb nog geen flauw idee hoe ik dat emotioneel kan. Mijn ratio zegt dat het zo is wat ik hierboven schrijf maar ik vind het nog heel moeilijk. Bovendien ben ik bang dat ik hem dan echt verlies.
Hij ervaart mijn verdriet om alles wat er speelt als een falen van zijn kant. De positieve feedback die ik hem geef wordt overschaduwd door mijn verdrietige momenten. Hij geeft ook aan dat het gevoel voor mij nog niet terugkomt. Wel is hij er voor mij op de momenten dat ik hem nodig heb. Zelf lijkt hij mij minder nodig te hebben, maar dat is invulling van mijn kant. (En tegelijk ook mijn angst) Waar hij naar op zoek is zijn tips hoe zijn gevoel voor mij weer kan groeien. Ik heb aangegeven dat hij die druk bij zichzelf weg moet halen en niet krampachtig mijn geluk bezig te zijn. Maar ik begrijp dat we samen op zoek moeten naar het gevoel voor elkaar dat inderdaad anders is dan wat er geweest is. Soms ben ik bang dat hij het op gaat geven.
We hebben mooie rustige dagen maar zijn er nog lang niet. Ik wil hem graag helpen maar ben zelf emotioneel behoorlijk afgebrand nog door alles. Mijn vraag is nog hoe ik om kan gaan met het vreemdgaan zodat dit niet telkens mij twee stappen terugwerpt.
Groet
Sandra
Hallo Sandra, welkom terug! Fijn te lezen dat de uitwisseling hier behulpzaam is voor je, dank je.
Wat mooi en krachtig dat je schrijft te beseffen dat je je man niet verantwoordelijk kunt maken voor jouw geluk, en daarin gelijk eerlijk te zijn ook dat je nog geen flauw idee hebt hou je dat emotioneel kunt. Wat gelijk ook nieuwsgierigheid bij me opwekt over twee dingen. Het eerste is: naast besef dat je je man niet verantwoordelijk KUNT maken voor jouw geluk, is dat ook wat je WILT? M.a.w. WIL je jezelf verantwoordelijk maken voor jouw geluk? Wat dan linkt naar mijn tweede nieuwsgierigheid: wat bedoel je als je zegt dat je niet weet hoe je dat “emotioneel” kan? Doel je daarmee op angst hem te verliezen als je zelf verantwoordelijkheid neemt voor jouw eigen geluk, en hem van die verantwoordelijkheid ontslaat? En wat maakt dat je daar bang voor bent? Hoe kan hem niet verantwoordelijk maken voor jouw geluk de kans om hem te verliezen groter maken in jouw beleving? Ook: wat betekent het voor jou, als je je man niet verantwoordelijk maakt voor jouw geluk, hoe ziet dat voor jou uit? Bijv. wat doe je dan juist wel of meer of anders en wat doe je niet (meer)?
Het stukje wat je deelt over de dynamiek tussen jou en je man is interessant in mijn ogen. Het lijkt erop dat jullie je beiden verantwoordelijk voelen voor hoe de ander zich voelt. En als de ander zich niet ok voelt, het gevoel hebben dat je zelf faalt of tekort schiet. Dit is een dynamiek die wel “co-dependency” wordt genoemd, een vorm van (emotionele) afhankelijkheid van elkaar en verantwoordelijkheid voor elkaar, die je elk uit je eigen kracht haalt.
Eén van de aspecten daarin die ongezond kunnen uitpakken, is het idee dat de ander je nodig moet hebben. De angst dat de ander zou kunnen vertrekken als deze je niet nodig heeft. Ik zou stellen graag willen uitnodigen om een verhouding tot elkaar te vinden, waarbij ze prima zonder de ander kunnen, de ander niet nodig hebben voor hun emotionele welbevinden en balans, en tegelijk veel voor elkaar kunnen betekenen. Vanuit een positie van onafhankelijkheid en eigen kracht te komen tot 1+1=3. Die dynamiek wordt inter-dependency genoemd. Een gezonde vorm van “afhankelijkheid” die geworteld is in zelfstandigheid en emotionele onafhankelijkheid
(romantische films en boeken zijn overigens vaak een voorbeeld van het tegenovergestelde … het is niet vreemd dat “co-dependency” in veel relaties een veel voorkomende dynamiek is …)
Fijn dat jullie mooie dagen hebben samen. En ik begrijp dat jullie tijd nodig hebben om tot een nieuw evenwicht te komen samen. Om nu antwoord op je vraag te geven: in mijn ogen kun je hem wel helpen … door te beseffen, te geloven en te leven, uit te stralen, te vertrouwen dat hij zichzelf kan helpen. En tegelijkertijd te doen wat je kunt doen om je eigen emotionele balans terug te vinden. Door ook te beseffen, te geloven, te leven, uit te stralen, te vertrouwen dat jij jezelf kunt helpen. Door te weten dat jullie allebei het vermogen hebben om je eigen balans te vinden.
Ik ben benieuwd wat de belangrijkste aspecten zijn in het je emotioneel afgebrand voelen. Heeft dat vooral met het vreemdgaan te maken? En gaat het om dat het vreemdgaan zich heeft voorgedaan, dus om wat in het verleden is gebeurd, of om vreemdgaan dat nog steeds plaats vindt?
Als je partner vreemd gaat, wordt dat door veel mensen heel begrijpelijk en normaal ervaren als een aanslag op hun zelfbeeld. Op hun gevoel dat ze mooi, goed, de moeite waard, aantrekkelijk, sexy zijn. En wat het nog meer doet natuurlijk is angst aanwakkeren dat de partner vertrekt, angst voor het verlies van de veiligheid die we in een intieme relatie vinden. Heb je helder welke aspecten in jou spelen? En wat je hindert in het omgaan met het vreemdgaan? Hoe zou ermee “omgaan” voor je uitzien? Wat doe je dan? Wat denk je dan? Wat kun je dan? (anders dan nu).
Als jij (of jullie) willen, voel je vrij om een keer (zonder kosten) online af te spreken. Alleen of samen, wat het best voelt voor je / jullie. Mocht je dat willen, dan kun je een berichtje sturen naar coach@hennycramers.com of even bellen: 06 – 242 131 33.
HARTelijke groet, Henny
PS als het klopt wat ik hierboven beschrijf over “co-dependency”, dan kan dat ook één van de sta-in-de-wegs zijn voor de aantrekking tussen jullie beiden. Een dergelijke afhankelijkheid en (overmatig) voor elkaar (willen) zorgen, haalt de gezonde spanning uit een relatie. Wordt ook wel een “polarity-killer” genoemd. En die polariteit, die spanning tussen twee polen van energie tussen twee partners, is juist wat de aantrekking tussen hen vergroot. Zowel emotioneel als fysiek/sexueel.
Een andere reden dus om elk weer steviger op eigen benen te staan, “eigen” en anders en verschillend te durven zijn …
Dag Henny en Sandra,
Ook vanuit mijn kant is het even stil geweest. Ik heb me – met vallen en opstaan- geconcentreerd op mijn relatie en op wat ik daar van verwacht. Het was een eenzame periode, waarin alle energie vanuit mijn kant kwam, maar ik vond ondertussen ook wel wat rust bij mezelf om er mee om te kunnen. En mijn man heeft nu aangegeven dat hij er ook opnieuw meer energie wil insteken, afstand van haar wil nemen en dus mee wil werken aan een nieuw verhaal voor “ons”. We zijn er nog lang niet, maar ik ben dus blij dat ik het een aantal weken geleden niet zo maar heb opgegeven. Ik heb er nu eigenlijk wel vertrouwen in dat we samen een mooie toekomst kunnen uitbouwen. En ook met die andere vrouw (die ik toch als een goede vriendin beschouwde) ben ik onlangs de confrontatie aangegaan, niet om antwoorden te krijgen, maar omdat ik denk dat ik mij beter ga voelen als ik ook met haar terug een positieve relatie heb. Ik weet dat dat vreemd kan klinken, maar ik mis haar wel als vriendin en ook vrienden moet je kunnen vergeven en daar wil ik dus aan werken. We zien wel waar het ons brengt. In elk geval bedankt voor de bemoedigende reacties die ik hier kreeg. Het heeft mij geholpen! Bedankt!
Dag Leen,
Fijn te lezen hoe het de laatste tijd met je gaat en wat jou focus nu is, dank je voor delen! Mooi hoe je rust bij en in jezelf hebt gevonden … zo voelt je hele bericht ook voor mij. Rust, zekerheid, vertrouwen. Voor mij klinkt het in het geheel niet vreemd dat je de andere vrouw als vriendin mist. Voor mij betekent dat simpelweg dat je je hart hebt open gehouden en dat jouw hart haar hart ziet. Dat jouw essentie haar essentie ziet. En als we vanuit onze essentie, ons hart naar de wereld kijken, is er alleen maar compassie. En liefde, liefde-vol-heid. Zo mooi!
Dank je voor het delen van jouw mooie, hartelijke, liefdevolle energie en zijn, hier Leen! Ik wens je veel goeds 🙂
HARTelijke groet, Henny
Hoi, ik hoor hier een groot deel de gevoelens en twijfels waar ik zelf ook meezit. Heel herkenbaar dus. Als het een troost kan zijn, dan denk ik dat jouw man een stap verder staat dan mijn man. Mijn man geeft mij constant het gevoel dat hij het niet meer ziet zitten, maar als ik hem dan dwing om een keuze te maken, wil hij toch nog even wachten om te zien of de gevoelens gaan terugkomen. Hij heeft nog steeds contact met die andere vrouw en belt haar als hij in de put zit, hij is begripvol en lief naar mij toe, maar doet niet echt veel moeite om iets goed te maken. Hij weet niet wat hij wil en vraagt geduld van mij. En dat is nu niet echt mijn sterkste kant 😉 Ik zou dus het feit dat jouw man gebroken heeft met die vrouw, dat hij ook denkt dat jullie er samen uitgeraken echt wel als iets positiefs zien en er kracht uit putten om er mee aan de slag te gaan. Ikzelf heb een tijdje gewacht op een gelijkaardig signaal van mijn man, maar dat komt er helaas niet. En ook ik ben er van overtuigd dat men op de gemiddelde blog mij zou aanraden om hem aan de deur te zetten. Maar ik ben daar op dit moment niet klaar voor en ik wil dat ook niet. Ik ben heel onzeker over heel veel zaken, maar ik weet één ding zeker en dat is dat ik mijn relatie een kans wil geven. Ik geloof er ook nog in, dus waarom niet? Het is momenteel trouwens thuis veel aangenamer leven dan een aantal maanden terug. Maar het is heel zwaar en de reacties van Henny (waarvoor dank, ik denk trouwens nog na om zo een onlinesessie aan te gaan) hebben me wel al heel wat steun gegeven om vol te houden en ook wel anders om te gaan met de situatie. Ik besef dat ik niet moet zitten afwachten (ik ga daar aan kapot) en dat ikzelf moet werken aan een realiteit waar ik me goed bij voel. Dat is moeilijk, want soms weet ik zelf niet waar ik me goed bij voel. In elk geval spreek ik terug meer af met vrienden, heb ik een aantal hobby’s weer opgenomen en test ik elke dag waar ik me goed bij voel. Tegelijkertijd probeer ik aan mijn man te tonen (en te zeggen) dat ik hem graag zie, ik plan leuke dingen samen met het gezin (voorlopig nog niet met ons twee) en we blijven praten (vooral veel over het verleden). Soms loopt dat uit in een ruzie omdat hij niet zegt wat ik wil horen, namelijk dat hij “ons” een kans wil geven. Hij zegt alleen maar dat hij bang is om mij valse hoop te geven en dat hij mij geen garanties kan geven en dat hij daarom ook niet te dicht wil komen. Hij heeft het duidelijk moeilijk met het feit dat hij mij kwetst en is bang dat als het tussen ons toch niet meer goed komt, dat hij mij dan nu onnodig aan het kwetsen is. Voor mij is die manier van omgaan met elkaar moeilijk te dragen, het zou er dan op neer komen dat ik afwacht wat hij beslist, maar als ik bang in een hoekje zit te huilen zal hij nooit meer gevoelens voor mij krijgen. Ik heb dus beslist (en ik heb hem dat ook gezegd) dat ik hem nog een kans geef. Hij kan die grijpen of niet. Ik geef hem daarvoor tijd, maar ga ondertussen wel werken aan mijn eigen goed gevoel en mijn geluk en ik wil terug starten met plannen maken. Vroeg of laat zal ik dan sterk genoeg staan om een knoop door te hakken en te beslissen of ik verder gelukkig wil zijn met of zonder hem. Ik blijf mijn gevoelens aan hem tonen (dat voelt ook nog steeds goed), maar hij moet wel beseffen dat hij vroeg of laat zal moeten kiezen of hij er samen met mij wil aan werken of niet en ik hoop dat ik dan eerlijk genoeg met mezelf kan zijn om te beslissen of hij voldoende zijn best doet voor mij of niet. Ik denk niet dat dat op een paar dagen (of zelfs weken) zal komen. Maar in elk geval probeer ik nu zelf vooruit te gaan en de energie die ik heb positief te gebruiken en niet te verliezen in verdriet en zelfmedelijden, want dat brengt mij ook geen stap dichter bij mijn doel. Dit weekend ben ik daar bijvoorbeeld heel goed in gelukt en was het echt heel leuk, gisteren ging het weer heel wat minder en is het op een conflict uitgedraaid (wat wel hebben bijgelegd voor het slapengaan) en hebben we nog eens gepraat en onze standpunten duidelijk gemaakt. Mijn man kan heel moeilijk verwoorden wat hij wil (of niet wil) en hij wil mij vooral sparen (wat eigenlijk het omgekeerde in de hand werkt). Hij wil voelen en wacht af en ik stel dat je jezelf moet openstellen om iets te kunnen voelen (je moet dat durven) en dat je er ook moet aan werken om iets te kunnen voelen. Dat klinkt misschien raar, maar wij waren het ondertussen zo gewoon geworden om elkaar buiten te sluiten, dat het een soort automatisme is geworden en dat het dus ook wel wat moeite kost om terug te praten (zelfs over dagdagelijkse dingen). Hij wil niets doen dat tegen zijn gevoel ingaat, dus ook niet proberen dat automatische te doorbreken als hij daar geen “zin” in heeft. Hij wil zijn gevoel volgen en misschien moet ik er voorlopig op vertrouwen dat hij wel het beste weet wat voor hem werkt. En nu ben ik hier weer een onnodig lang en verwarrend antwoord aan het schrijven. Gewoon eigenlijk om te zeggen dat ik je gevoelens herken. Je bent er niet alleen mee. En dat ik in jouw plaats energie zou putten uit het feit dat jouw man zich wil openstellen en daar zelf mee aan de slag gaan en vooral werken aan wat jij wil en waar je je goed bijvoelt. Ik zou het vooral nog even tijd geven en rustig blijven. Succes!
Hoi Leen, wat een mooie en krachtige zinnen:
“Ik geef hem (..) tijd, (en) ga ondertussen (..) werken aan mijn eigen goed gevoel en mijn geluk en ik wil terug starten met plannen maken.Vroeg of laat zal ik dan sterk genoeg staan om een knoop door te hakken en te beslissen of ik verder gelukkig wil zijn met of zonder hem.”
“in elk geval probeer ik nu zelf vooruit te gaan en de energie die ik heb positief te gebruiken”
Dat landt helder en inspirerend bij mij. En klinkt als een mooi platform voor het creëren (aantrekken) van een nieuwe, prachtige toekomst (= nieuwe realiteit) 🙂
Dank je en veel plezier!
HARTelijke groet, Henny
Beste,
Ik heb nog nooit in mijn leven iets op een forum of blog of zo gezet, maar ik zit momenteel zo diep, dat ik hoop hier misschien een antwoord te vinden. Ik vind dit stuk immers heel herkenbaar en toepasselijk op mijn eigen leven. Ik ben al meer dan 15 jaar samen met mijn man. We hadden in het begin een ontzettend sterke relatie, heel open. We waren echt vrienden en zaten op één lijn. We hebben elkaar altijd vertrouwd, hadden eigen vrienden, eigen activiteiten, maar deden ook heel veel samen.
Zoveel jaar later, drie prachtige kinderen, een slopende verbouwing die nog niet klaar is en beiden een mooie (maar zware) carrière later, zitten we in een zware crisis. We hebben echt alles in het leven wat we willen, maar zijn elkaar verloren.
Wanneer het juist begonnen is, weet ik niet precies. We maken al een aantal jaar behoorlijk veel ruzie, veel verwijten heen en weer, maar tot op een bepaald moment geraakten we daar altijd uit. De laatste (2?) jaar niet meer. We hebben nu zelf discussie over het moment dat het fout is beginnen gaan.
Voor mij zit er één bepaald moment heel diep in mijn geheugen en dat is het moment dat ik thuis kwam, na de bevalling van onze jongste dochter. We waren net verhuisd, maar het huis was niet klaar. Tijdens mijn verblijf in het ziekenhuis (het was een problematische bevalling) is er hard gewerkt, maar uiteraard was niet alles klaar. Ik besef dat mijn man die dagen heel hard gewerkt heeft aan het huis, maar toen ik thuis kwam en de puinhoop zag (ik moest bijvoorbeeld mijn bed nog opmaken op een matras op de grond omgeven door dozen) ben ik hopeloos beginnen huilen. Ik wilde dat toen niet, maar ik kon niet anders. Ik denk dat dat toen ook een combinatie van hormonen enz. was. Ik had toen nood aan 2 armen rondom mij die zeiden: “het komt in orde”. Die armen kwamen niet en hij werd heel kwaad toen. En sinds die dag, besef ik dat ik hem gedurende een hele periode heb op de hielen gezeten om dat huis af te werken. Ik nam hem dat kwalijk en dat moment van thuiskomst blijft bij mij rondspoken. Rond dat moment zijn onze ruzies (naar mijn aanvoelen) gestart. In het begin echter raakten we er dus uit.
Ik denk ook dat ik na een bepaalde (lange) tijd die verwijten heb laten varen en mij er bij neergelegd dat ons verbouwingsproject nog veel tijd zou in beslag nemen. Ik stopte met zeuren, maar misschien zat het hem tegen dan veel te hoog.
En ik herken heel veel van wat hierboven beschreven is. Mijn diepste wens, al van die eerste dag in ons nieuwe huis, was om graag gezien te worden, verbonden te zijn, maar om één of andere reden duwde ik hem weg en hij heeft daar in de beginperiode met wederzijdse verwijten op gereageerd en zich – na een hele tijd- volledig afgesloten. Ik drong niet meer door. We waren beiden zo druk bezig met ons werk en allerlei andere zaken. En onze band verdween helemaal.
En dat laatste is een 2-tal jaar geleden gestart. Naar mijn mening (en dat heb ik hem ook al in het begin gezegd) viel dat samen met een vriendschap die hij kreeg met een moeder van een klasgenootje van één van onze kinderen. Die vriendschap groeide verder (samen gaan eten over de middag, uren praten aan de schoolpoort, …) en ook onze gezinnen geraakten meer en meer verweven (we vingen elkaars kinderen op, ik ging met haar shoppen, in het weekend apero bij één van ons thuis, ….). Ik heb een paar keer aangehaald dat ik er mij niet goed bijvoelde, maar ook niet meer dan dat en ik liet het gebeuren. Ik genoot voor een stuk ook wel opnieuw van een man die opnieuw graag leuke dingen deed. Ik miste onze gesprekken, maar hij leek wel gelukkig, dus ja …En soms was het leuker om in gezelschap te zijn, dan thuis te zitten, want de sfeer zat daar niet goed.
Deze zomer –op vakantie- is het helemaal fout gelopen. Het leek of hij depressief was en al wat misliep (zoals teveel chloor in het water bijvoorbeeld, een lastig kind, …) werd op mij uitgewerkt. Ik kreeg echt van alles de schuld, terwijl ik heel hard probeerde om er echt een toffe vakantie van te maken. Ik probeerde allerlei activiteiten te verzinnen waarvan ik dacht dat hij ze graag deed, maar dan kreeg ik het verwijt dat ik dingen deed die ik anders nooit wilde doen…. Het escaleerde en ik weet dat ik toen gezegd heb dat ik het gevoel had dat ik tegen een onbekende vijand aan het vechten was, maar hij ontkende dat …. Ik heb toen lang in mijn hoofd gezeten met een scheiding. Ik wist niet meer wat ik moest doen om het tij te keren, ik wist alleen dat ik zwaar ongelukkig was en dat wilde ik zo niet. Maar na lang wikken en wegen, besloot ik voor mezelf het tij te keren en te investeren in de relatie. We deden een leuke uitstap met het gezin, ik zocht ook fysiek toenadering en zei regelmatig hoe graag ik hem zag, ik vroeg naar het verloop van zijn dag, stuurde een sms om hem succes te wensen bij een belangrijke presentatie op zijn werk, … De kleine dingen die we al zo lang verleerd waren. Maar het werkte niet. Als ik zei “ik zie u graag”, zei hij “ dat weet ik”. Als ik hem een kus wilde geven op zijn mond, draaide hij zich weg. Ik heb hem een paar keer letterlijk gezegd dat ik wilde investeren in een relatie, maar dat hij zich daar dan wel open moest voor stellen. Ik vroeg hem letterlijk of er iemand anders was, maar hij ontkende. Tot een paar weken geleden (en heel veel ruzies later) hij plots bekende dat hij verliefd was en dat het wederzijds is.
Op zich – en misschien klinkt dat raar- was het voor mij een bevestiging van wat ik wist. En als je een probleem kent, dan kan je het op zijn minst aanpakken. Ik ben dus heel kalm gebleven. We hebben samen gepraat en geweend. Plots kreeg ik wel terug warme (gemeende) knuffels van hem en zo ging het een paar dagen verder. Hij vertelde me dat hij me niet bedrogen heeft. Ik geloof dat ook echt. Op zich veranderde wat hij mij vertelde ook niets aan mijn beslissing van een paar weken eerder, namelijk dat ik deze relatie nog een laatste kans wil geven, maar dat dit wil zeggen dat we allebei moeite moeten doen en ons openstellen voor elkaar. Hij kende dus mijn beslissing. Ik ben ook met “die andere vrouw” gaan praten, heel rustig en ik hoorde daar wat ik niet wilde horen, namelijk dat ze hem heel graag zag en dat ze niet wist of ze dit uit haar hoofd kon zetten, maar dat ze de relatie met haar man nog een laatste kans gaf (maar zonder garanties).
Bij ons thuis (en hij wist wat zij had beslist, want ze houden goed contact) bleef een beslissing echter uit. Op zich zou zijn beslissing ook niet mogen afhangen van die van haar, want ik wil de eerste keuze zijn en niet de tweede. Dat blijft ook niet deuren. Om één of andere reden kon hij echter niet zeggen dat hij mij wilde verlaten, maar ook niet dat hij “ons” nog een kans wilde geven. En daar ging ik aan onderdoor. Ik at nauwelijks, sliep een paar uur per nacht, functioneerde niet meer op het werk en kreeg ook fysiek pijn. Ik heb hem dus gedwongen om een keuze te maken. Hij wilde onze relatie nog een kans geven, maar zonder garanties… En hij wilde zijn “vriendin” nog blijven zien, want hij kon haar niet zo bruusk uit zijn hoofd zetten, hij moest met haar kunnen blijven praten om dit alles te verwerken. Dit waren natuurlijk niet de woorden die ik gehoopt had. Hij kiest voor mij, maar niet vol overtuiging, lijkt het. Ik heb hier echter mee ingestemd. Beter iets dan niets, dacht ik. En de situatie thuis is genormaliseerd. We maken geen ruzie, kunnen beter plannen rond kinderen, huishouden, … We praten meer en er is ook veel meer lichamelijk affectie. Dat voelt allemaal goed aan. Tegelijkertijd, denk ik dat mijn verwachtingen hoger zijn. Ik investeer heel veel in deze relatie op dit moment en hij een klein beetje, terwijl ik zo graag zou hebben dat hij een beetje vecht voor mij. Hij is het toch die de relatie heeft opgegeven, niet ik? Ik ben gekwetst. Moet hij dan niet wat moeite doen, gewoon om te tonen dat hij mij graag ziet? Of moet ik dit gewoon een beetje tijd geven? Rustig blijven en zien hoe dit loopt. Niet te veel pushen en gewoon proberen te genieten van de momenten samen?
Ik begrijp dat ook hij tijd moet krijgen om zijn gevoelens te plaatsen en dat het soms ook de macht der gewoonte is om s’avonds bijvoorbeeld FB open te zetten in plaats van te praten. Als we dit willen goed maken, moeten we ons allebei openstellen, moeten we meer praten en elkaar tonen dat we elkaar graag zien. Ik doe deze dingen, maar besef wel dat ik ook moet verwerken (en vergeven) dat hij in zijn hoofd met iemand anders zit. Hij moet die persoon kunnen van zich afzetten en resoluut voor mij kiezen. Heel rationeel bekeken weet ik ook dat je nooit een garantie hebt op slagen, maar ergens denk ik wel dat het enkel een kans maakt op slagen als wij er beiden in geloven en ons er ook voor inzetten. We hebben beiden tijd nodig om dingen te verwerken, maar ik geloof er in dat dit kan lukken. Ik heb echter het gevoel dat hij daar niet van overtuigd is en dat hij een beetje afstand wil bewaren (hij zegt om mij niet te kwetsen). Ik vraag me nu af of ik dit nog even tijd moet geven of stoppen met hier energie in te stoppen. Ik krijg dit alles maar niet uit mijn hoofd gezet…
Beste Leen, dank je voor het zo open delen hoe het jou (en jullie) is vergaan in jullie relatie. Wat ik vooral in jouw verhaal lees, en wat veelal onderliggend is aan de destructieve patronen, is hoeveel je om je man geeft en hoe groot je verlangen is om de verbinding te herstellen. Het is de frustratie van het de ander niet kunnen bereiken, het sterke gemis, dat partners tot gedrag aanzet wat hen tot hun pijn nog verder uit elkaar drijft.
Het lijkt me niet ondenkbaar dat rond de gebeurtenis tijdens je terugkeer na je bevalling zoals je het beschrijft pijnplekken zijn geraakt die elk van jullie ongewild en onbedoeld heeft doen terug trekken. Wat ik lees vermoed ik dat jullie beiden op het randje waren van wat je energetisch en emotioneel kunt hebben. En vanuit onwetendheid wat de ander nodig heeft en van hoe elk zelf kan vragen om wat elk nodig heeft, heeft jullie systeem toevlucht gezocht tot sluiten (en aanvallen) uit zelfbehoud.
Voor vrouwen is het vaak belangrijk om in hun emoties gezien, gehouden te worden. Zonder dat er iets opgelost hoeft te worden. Veel mannen weten niet hoe hier mee om te gaan. Zien sterke (negatief gelabelde) emoties bovendien nogal eens als een tekortkoming van henzelf. De frustratie en machteloosheid die hiermee gepaard gaat doet hen soms afsluiten of in de aanval gaan, uit zelfbescherming. Zie ook dit LinkedIn artikel. Tegelijk kunnen vrouwen uit zelfbescherming in dergelijke situaties zich eveneens afsluiten of in de aanval gaan, niet begrijpend dat hun partner hen in dat moment niet geeft wat ze zo nodig hebben.
Veel mannen willen er zijn voor hun vrouw. Willen iets voor hun vrouw betekenen. Als zij alles doen wat binnen hun vermogen ligt (en soms zelfs meer), is het – onuitgesproken – veelal belangrijk voor ze dat ze hierin gezien, erkend, gewaardeerd worden. Vrouwen beseffen niet altijd hoe belangrijk hun waardering en respons op de inspanningen van hun man voor hem is.
Ik kan me voorstellen dat in jullie situatie jullie beiden iets van elkaar nodig hadden dat jullie elkaar op dat moment niet konden geven, en dat jullie niet wisten hoe daar mee om te gaan. Jij had nodig om simpelweg die arm om je heen, begrip hoe moeilijk het voor je was om na zo’n zware bevalling en behoefte aan rust en herstel terug te komen op een plek die nog niet als thuis voelde, niet voelde als de veilige, voedende haven waar je op dat moment behoefte aan had. Je man had verwacht ik erkenning nodig voor hoe hard hij had gewerkt en hoe gefrustreerd hij mogelijk zelf was dat je terug kwam op een plek die jou niet bood wat je nodig had.
Bovendien lees ik dat jullie beiden mogelijk al behoorlijke tijd op jullie tenen liepen. Langer durende grote belasting, wellicht zelfs overbelasting en mogelijk chronische stress heeft ook veel invloed op ons systeem, en in het bijzonder ook op onze veerkracht en emotionele balans. Je bent dan als het ware niet helemaal jezelf meer. Kijk ook maar eens in dit artikel over de gevolgen van stress voor ons gedrag in (intieme) relaties.
Met andere woorden: ik vind het niet vreemd dat het gegaan is zoals je beschrijft. En jullie hoeven jezelf beiden niets te verwijten (en de ander ook niet!), je wist gewoon niet anders. Je hebt allebei gedaan wat je kon. En het is iets wat veel, heel veel stellen overkomt.
Ik vind het mooi om te lezen hoe je zelf kiest om te doen wat jij kunt doen. Dat is heel krachtig. En sluit aan bij een ander artikel op dit blog, dat je wellicht eens wilt bekijken: relatieproblemen oplossen in je eentje, iets waar jij al een begin mee hebt gemaakt.
Je vraagt je af of je dit nog even tijd moet geven of stoppen met hier energie in stoppen. Dat is een vraag waar jij alleen antwoord op kunt geven. Ik zou je wel willen uitnodigen om in deze zin ‘moeten’ te vervangen door ‘willen’. En als je wilt, heb ik hieronder een paar aanvullende suggesties, waar je eens mee zou kunnen experimenteren als ze je aanspreken (voel je volledig vrij ze te negeren natuurlijk 🙂 ). Deze suggesties zijn uitsluitend gericht op jou, niet omdat jij meer aandeel zou hebben in jullie situatie, of jij er het meest aan kunt doen, maar omdat jij de vraag stelt en ik nu met jou “spreek” … Weet dat ik het bijzonder vindt hoe je kijkt naar je eigen rol, in hoe je je eigen aandeel toe-eigent, en hoeveel liefde / liefde-vol-heid er uit je bericht spreekt!
Je sleutel ligt in acceptatie, hem laten voelen dat hij OK is, ook als hij nog niet weet of kiest, ook als hij nog niet het volle vertrouwen in jou heeft gevonden, ook als hij zich misschien nog niet helemaal veilig voelt om zich helemaal te openen bij jou en jou toe te laten. En dat heb je ook al ervaren, want het is verwacht ik jouw energie van acceptatie geweest die belangrijk heeft bijgedragen aan de ontspanning waarin jullie samen konden praten en wenen, waarin weer warme, gemeende omhelzingen mogelijk waren.
Warme groet, Henny
Beste Henny,
Bedankt voor jouw uitgebreide antwoord dat eigenlijk heel goed aansluit bij wat ik voel (en denk 😉 en wat de laatste dagen (na mijn eerste bericht) ook uit onze gesprekken is gekomen. Hij vindt het vreselijk dat hij mij niet gelukkig kon maken, terwijl ik dat nooit heb verwacht (een knuffel was al voldoende geweest).
Ikzelf heb dus voor mijzelf beslist dat ik dit een kans wil geven. Het feit dat ik weet wat ik wil en dat mijn gevoelens heel duidelijk zijn, geeft mij op zich ook rust. Ik weet daardoor waar ik naartoewil. Hij twijfelt en zoekt de ene dag toenadering en de andere dag weer het omgekeerde. Dat doet pijn. Ik heb echter beslist nog niet op te geven en ik blijf dus van mijn kant affectie tonen en geven. Ik voel mij daar goed bij en het kost ook geen moiete, dus waarom niet.
Ik besef echter tegelijkertijd ook dat ik nog steeds stikjaloers ben en bang ben dat die andere niet uit zijn gedachten gaat. Ik besef dat ik een manier moet vinden om dat van mij af te zetten. Het maakt mij immers ontzettend onzeker in al wat ik doe. Op dat vlak is er deze week echter een eerste test, want we zijn samen uitgenodigd op een feestje bij gemeenschappelijke vrienden. IK kan niet zeggen dat ik er echt naar uitkijk, maar anderzijds wil ik voor mezelf wel weten hoe het voelt om hen samen in één ruimte te zien en wat dat met mij doet. Dit zal in de toekomst nog vaker gebeuren, dus als ik hier echt wil mee doorgaan, ga ik dat een plaats moeten kunnen geven en hij ook trouwens.
En verder voel ik me – gezien de omstandigheden- niet echt slecht, zelfs niet echt ongelukkig. Ik ben gekwetst, maar heb tegelijkertijd wel energie om de zaken aan te pakken en voor (een beperkte tijd) genoeg liefde te geven voor twee. Ik heb besloten (en dat is wel rationeel, sorry, maar zo zit in in elkaar) om gedurende een tweetal weken niet te veel te verwachten, maar zelf wel veel te geven. Daarna maak ik dan voor mezelf de evaluatie of ik het zo verder wil proberen of niet. De sfeer hier thuis is eigenlijk beter dan een aantal weken geleden, dus op dat vlak is dit voor mij veel beter leefbaar zo. En inderdaad ik ga aan de slag om mezelf weer wat gelukkiger te maken. Hoe moeilijk ook, ik probeer dat los te koppelen van mijn relatie. We zien wel wat dat brengt.
Hallo Leen, wat fijn dat er weer zoveel meer helder is geworden laatste dagen. En mooi hoe je je eigen keuzes maakt, je eigen gevoel volgt en in je eigen welbevinden wil en kunt voorzien. Het klinkt heel krachtig en inspirerend wat je schrijft. Dank je voor het delen! HARTelijke groet, Henny
PS en niks mis met dat rationele deel van jou hoor! 🙂
Beste Henny,
Ondertussen weer een paar dagen verder en de kracht uit mijn vorig berichtje ben ik ondertussen weer even kwijt ;-(. Ik heb het echt geprobeerd, maar ik zie geen progressie in zijn houding. Hij loopt depressief rond. Misschien is het te snel en geef ik het te snel op? Maar het moet allemaal leefbaar blijven natuurlijk. Hij reageert soms heel positief op mijn toenaderingspogingen, maar telkens ik te dicht kom (lijkt mij) sluit hij zich weer volledig af en dat schrikt mij dan weer af. Hij kan haar niet uit zijn hoofd zetten. Ik snap dat dat niet op 1,2,3 kan, dat vraag ik zelf niet, maar hij moet het wel willen proberen en dat kan/wil of durft hij niet. Ik heb dus aangegeven dat het voor mij zo niet verder kan. Ik wil ergens een signaal dat ik geen hopeloze strijd aan het voeren ben. Ik zette er deze week een punt achter, maar dan kwam hij mij weer troosten en kreeg het niet over zijn lippen dat het gedaan is tussen ons. Hij wil het een kans geven, maar zonder garanties en zonder veel inspanning. Ik vraag geen garanties, maar wel een inspanning en daar heeft hij het dus ook al moeilijk mee. Hij kan dus echt niet kiezen en dat begint heel zwaar te wegen. Ik wil heel graag dat dit opnieuw in orde komt, maar ik kan dat niet alleen. Ik heb me voorgenomen het nog even te proberen, maar ik weet dus niet hoe lang ik dit kan (ik wil het wel) volhouden…Bedankt voor de positieve woorden en feedback die ik hier kreeg. Het gaf me zeker steun de voorbije dagen…maar soms moet je ook eerlijk durven zijn met jezelf en de realiteit onder ogen zien, vrees ik.
Leen
Beste Leen,
Het is niet gemakkelijk in deze situatie je eigen kracht te behouden, ben vooral niet te hard voor jezelf daarover! De meesten onder ons zijn vanaf onze jonge jaren als het ware “getraind” om hoe ze zich voelen te laten afhangen van wat er in hun omgeving gebeurt en hoe mensen om hen heen zich gedragen en op hen reageren. Op het moment dat iemand besluit om dat te veranderen, en meer op zichzelf te staan in zijn of haar vermogen om zich goed te voelen, krachtig te voelen, energiek te zijn, liefdevol te zijn, gaat dat vaak met vallen en opstaan. Zoals met veel nieuwe dingen die we willen leren. En dit is voor velen dan bovendien wel één van de moeilijkste dingen om te leren. Helemaal als we gaan “oefenen” om onze gemoedstoestand minder te laten beïnvloeden door mensen die ons na staan, zoals onze ouders, of onze kinderen, en onze partner.
Als ik mag, ga ik graag in op je laatste zin: “soms moet je (…) ook de realiteit onder ogen zien, vrees ik”. Waarbij ik het mooi vind dat je er “vrees ik” achter zet. Want de realiteit onder ogen zien is inderdaad iets om te vrezen … Ik plaag een beetje :-), laat ik toelichten wat ik bedoel:
Zelf ga ik ervan uit (en leef ik mijn eigen leven vanuit het geloof) dat wij onze eigen werkelijkheid creëren. Vanuit dat idee zijn onze gedachten en emoties “krachten” (of beter: “magneten”) die sterk beïnvloeden wat er op ons pad komt en hoe onze “realiteit” zich aan ons presenteert. Als je wilt kun je over hoe dit dan zou werken meer lezen in dit artikel over de wet van aantrekking. Laten we even aannemen dat dit is hoe het werkt in ons leven, dan is “de realiteit onder de ogen zien” iets wat ons niet helpt als die realiteit iets is dat we niet prettig vinden. Als we graag een andere realiteit zien. Je zou zelfs kunnen zeggen dat de realiteit altijd al verleden tijd is. Want is een “antwoord” op gedachten en emoties die we eerder hadden.
Kortom, ik heb een misschien wat tegendraadse uitnodiging voor je: om eens te experimenteren met de realiteit niet onder ogen te zien. En je aandacht (je “zendtijd”) vooral te besteden aan hoe je wil dat je realiteit is. Om te dromen. Om te fantaseren. En om je, in wat we “realiteit” noemen, vooral te richten op wat wel werkt, op waar je je wel goed bij voelt, op wat je waardeert, op waar je dankbaar voor bent. Je aandacht af te wenden van wat niet is zoals je het graag wilt …
Let wel: ik zeg niet dat mensen in situaties zouden moeten blijven die niet goed voor ze zijn of waarin ze zich niet goed voelen. Jij weet wanneer iets genoeg is voor je. Wanneer je ergens uit wilt stappen of een punt achter wilt zetten. Maar misschien wil je eens een tijdje “spelen” met het voorstel hierboven …
Tot slot: mocht je een keer in een (kosteloze) online sessie samen met mij willen kijken hoe je in deze situatie in contact blijft met je eigen kracht en dingen waar je tegen aanloopt, voel je vrij contact met me op te nemen: coach@hennycramers.com
Goed weekend en HARTelijke groet, Henny
PS Gisteren ontving ik een reactie op een ander artikel, waar je wellicht inspiratie en steun uit kunt putten. Je vindt het hier:
https://hennycramers.com/relatieproblemen-oplossen-door-vrouw/#comment-109
Heel herkenbaar. Ik ben ook de wanhoop nabij…
Vandaag heeft mijn vriendin er na 3,5 jaar plotseling de brui aan gegeven. Na terugkomst van onze vakantie een maand geleden sloegen bij haar de twijfels toe. Haar gevoel is weg. Ze voelt zich alleen en eenzaam. Ik ben er wel voor haar geweest, maar tegelijk ook niet. Ze kreeg geen liefde meer van mij (volgens haar) Ik krijg nu overal de schuld van, ze voelt zich duidelijk het slachtoffer. Waardoor het ook heel begrijpelijk is dat ik de laan uit ben gestuurd. Ik bezorg haar pijn en verdriet, dus daar moet je zo snel mogelijk vanaf. Althans dat is de eerste ingeving. En ja…ik heb dingen fout gedaan. Ik ben vreemd gegaan, ik kijk naar porno, ik ben teveel met hobby’s bezig. Maar dit is er ingesleten, ze kan niet boos worden. Ze geeft dus nooit haar grens aan. Zo krijg ik onbewust het gevoel dat ik mij alles kan permitteren. Mijn fout dan weer om zo kinderachtig aan mezelf te denken. Dit is helaas niet terug te draaien, maar wel enorm zuur er achter te komen als het te laat is. En tja, het vreemdgaan…. ik zal nergens proberen iets goed te praten. Hier heb ik ook enorm spijt van, dit valt met geen pen te beschrijven. Ik probeer alleen mijn kant van het verhaal ervan te belichten. Eigenlijk al na een half jaar in onze relatie verloor ik de spanning in bed (noem het even lust), terwijl we wel nog liefdevol vrijden. Ik kreeg niet het gevoel dat ik uitgedaagd werd, of gewild werd. Het kwam steeds van mijn kant. Hier ben ik allerlei verklaringen voor gaan zoeken. Ik ben waarschijnlijk hierdoor de spanning bij porno en vreemdgaan gaan zoeken. Ook dachten we dat het misschien aan de pil lag. Maar een andere verklaring kan zijn dat haar zelfvertrouwen te laag is. Bang is om aan te geven wat ze wil, ze kan namelijk ook niet boos worden. Bang dat als ik boos ben, haar geen aandacht meer geef. Deze besluiteloosheid zie je terug in de hele relatie. Als ik vraag wat we zullen eten gaat het altijd van: ‘maakt me niet uit’ of ‘kies jij maar’. Om gek van te worden.
Mijn grote fout in de relatie is gewoon dat ik stil moet staan en me bewust had moeten worden van haar behoeftes. Tegelijkertijd had zij haar behoeftes moeten uitspreken of op mijn rem moeten stappen als ik tever ging. Maargoed, zonder zelfvertrouwen is dit natuurlijk ook lastig.
Nu ben ik alle hoop kwijt. Ik heb er gelukkig met pijn en moeite nog uitgekregen dat de deur op een kiertje staat wat betreft het praten met een therapeut, maar de komende maand gaat dat niks worden, voegde ze eraan toe. Alles wijst erop dat ze mij zo snel mogelijk weg wil jagen. Ze vroeg ook nog wanneer ik dan nu mijn spullen kwam halen en de sleutel kwam inleveren. Hierbij ga je ook denken dat er een ander in het spel is. En die is er ook, en stiekem ben ik er blij voor. Omdat dit betekend dat zij een groot aandeel in dit alles heeft. Het lijkt alsof ze een onstilbare honger heeft naar aandacht en liefde. Ik heb erg veel hobby’s, zij 0. Ik heb vrienden, zij 0 vriendinnen. Ze leunt op mij wat betreft aandacht. Als ze die van mij niet kan krijgen gaat ze die dus zoeken. Heel logisch, dat deed ik ook met de spanning in bed.
Hoe nu verder, tja, ik geef haar de ruimte en tijd. Ik denk dat zij nu blind is van verdriet en daarom zo min mogelijk met mij te maken wil hebben. Kan dit wegzakken? Kan het zijn dat ze dan ook naar zichzelf in het geheel kijkt? Volgens mij verlicht het namelijk ook de pijn als je je eigen aandeel erin herkent.
Ook frappant: het is uit en ze vertelde me dat ze wel gelijk iets met oude vriendinnen gaat doen, iets wat ze normaal nooit deed, want ze heeft er geen. (ze vertelde me: maakt niet uit dat ik geen vriendinnen heb, ik heb jou) Dus ze zoekt enerzijds die opvulling, maar anderzijds is dit misschien ook wel de kern van het probleem. Namelijk zichzelf niet afhankelijk van mij maken. Sorry van dit lange verhaal, het kan nog uitgebreider maar ik laat mijn gedachtes even de pen zijn.
Hallo Willem, dank je voor delen … en moedig dat je hier zo open je gedachtes de pen laat zijn!
Moedig ook hoe je je toe-eigent wat jouw aandeel in jullie dynamiek is, hoe je bereid bent naar jezelf te kijken.
Interessante dynamiek overigens, die je schetst, en interessant ook dat je schrijft: “Mijn grote fout is …” en dan vervolgt met wat je denkt beter te kunnen doen – wat natuurlijk allesbehalve een “fout” is 😉
Uit je wanhoop en meer dat je deelt begrijp ik dat je je partner niet kwijt wilt. Mooie vragen die je je stelt aan het einde!
Als ik lees wat je schrijft, krijg ik de indruk dat er in jullie relatie sprake is geweest van een onderlinge afhankelijkheid waarvan jullie geleidelijk meer last zijn gaan krijgen, dan dat het prettig voelde. Een dergelijke dynamiek wordt wel “co-dependency” genoemd. Elk is dan op zijn of haar manier (deels) voor het welbevinden en zelfs voor de eigen identiteit afhankelijk van de ander. En gaat zich verantwoordelijk voelen voor aspecten waar de ander zelf verantwoordelijk voor is.
Een ander aspect is dat het mij lijkt alsof mannelijke en vrouwelijke energie zich in jullie beiden, in relatie tot elkaar, sterk eenzijdig is gaan manifesteren. Waarbij deze energieën voor een gezonde relatie zich bij voorkeur allebei (zowel mannelijk als vrouwelijk) in een bepaalde mate en afwisseling bij BEIDE partners manifesteren, zowel bij de man als de vrouw. Zo wordt leiden, en actief zijn, er op uit gaan, etc. als mannelijke kwaliteiten gezien en volgen / overgave, verbinding zoeken en tevreden zijn met wat is als vrouwelijke kwaliteiten. Op het moment dat een man of vrouw, of beiden in een relatie minder variabel worden in deze kwaliteiten, kan de spanning in de relatie afnemen. Ofwel: de polariteit vermindert, wat betekent dat de aantrekkingskracht tussen beiden minder wordt.
Ik nodig mensen graag uit vooral naar zichzelf te kijken, zoals jij zo mooi doet in je reactie. M.a.w. in mijn respons richt ik me vooral tot wat je schrijft over jezelf, en ga ik niet in op wat je schrijft over je partner.
Je zegt heel waardevolle dingen. En of ze je relatie redden of niet, ik verwacht dat je er veel baat bij zult hebben, voor jezelf en in het vervolg van je relatie of in een nieuwe relatie. Bijvoorbeeld: je beschrijft dat je open wil staan voor haar behoeftes (of zij die uit is overigens niet jouw verantwoordelijkheid, maar er voor open staan, en werkelijk luisteren, present zijn, als ze zich uit, is in elk geval uitnodigend en verhoogt de veiligheid voor de ander om dat te doen). Het is denk ik interessant voor jou om door te vragen wat ze bedoelt als ze zegt dat ze geen liefde meer van je krijgt. Hoe ziet dat voor haar uit: “liefde krijgen”? (dat is voor iedereen anders! neem niet aan dat je weet wat het voor haar is …). Weet je wat ze nodig heeft? Waar ze naar verlangt?
Wat veel partners op zijn minst nodig hebben is “presentie” van de ander. Dat wil zeggen, dat deze in het contact met volle aandacht aanwezig is. Bewust van en in verbinding met zichzelf, en bewust van en in verbinding met de ander. Zonder dat de gedachten alle kanten uitschieten en je eigenlijk niet echt aanwezig bent.
Dit gaat niet over frequentie en duur van aanwezig zijn (of van dingen samen doen of doorbrengen), maar over de KWALITEIT van aanwezig zijn. Als ik je zo lees, vermoed ik dat je het een ander kan verbeteren in jouw presentie. In er echt zijn met en voor haar.
Houd er rekening mee dat in mijn ogen in elke relatie voortdurend sprake is van balans … er is geen sprake van lege ruimte. Die wordt gelijk opgevuld, ingevuld. En andersom, als één van beide meer ruimte inneemt, zal de ander krimpen. Vergelijk het met een kleine doos met twee ballonnen erin. Als je de ene ballon opblaast moet de ander leeglopen, als de ene leegloopt, zal de ander zich vullen.
Ik ben benieuwd of je specifieke vragen hebt t.a.v. de situatie zoals deze nu is, vooral wat jezelf betreft?
En in de tussentijd … ben vooral niet te streng tegen jezelf. Wat je beschrijft is in zekere zin heel “normaal”. In de zin dat het heel veel voorkomt. Ook in de zin dat dergelijke patronen er inderdaad vaak insluipen. Bovendien zien we ze zoveel om ons heen vaak. Je doet het fantastisch door nu zo helder naar jezelf te kijken en verantwoordelijkheid te nemen voor jouw aandeel in de dynamieken. Niet vanuit een gedachte van “schuld”, maar door bewust te zijn van “o, zo droeg ik daar zelf aan bij …”. Want door het te zien, en het je toe te eigenen kun je het veranderen als je wilt. Niet omdat het moet, of omdat je verkeerd bent, maar omdat je dat wilt. Omdat je door deze situatie helder hebt gekregen hoe je het niet (meer) wilt in je relatie en daarmee hoe je het van nu af aan wel wilt. Je hoeft nog niet in detail te weten hoe dat “wel” er dan helemaal uitziet. Evenmin hoef je het nu allemaal in eens “beter” te doen. Neem de tijd, stapje voor stapje. En deze stap van zelfreflectie en helderheid over wat je wilt is een grote! En een belangrijke … 🙂
HARTelijke groet, Henny
Hallo Henny,
Hartelijk dank dat je de tijd neemt om mijn lange verhaal te lezen en er op te antwoorden. Een hele verlichting als je zo radeloos bent.
Ik heb van mijn (helaas al overleden ouders) geleerd altijd eerst naar je eigen handelen te kijken dan meteen een ander van te beschuldigen. Hoewel dit erg moeilijk is, zie ik ook mijn eigen tekortkomingen. De dingen die je schetst: er ECHT voor haar zijn, ben ik in tekortgeschoten. Dit doet mij heel veel pijn, gezien haar verdriet nu en de situatie waar we in zitten. Ik begrijp dan ook dat zij dit zo beu is, dat ze mij geen kans meer wil geven omdat ze het simpelweg niet geloofd. Er is totale afstoting naar mij toe.
Tegelijkertijd kom ik dan weer in de verleiding om toch naar haar kant te kijken. Ik heb het gevoel dat ze zichzelf volledig als het slachtoffer van de situatie ziet. Ze zoekt alle fouten bij mij, ze heeft nog geen enkele keer haar eigen fouten toegegeven. Waarbij ik ook denk te kunnen verklaren waarom het nu zo snel negatief is gegaan. Als je de fout niet in jezelf KUNT vinden, kun je de pijn ook niet verlichten en zie je de oorzaak van die pijn juist in de ander. Een volledig normale reactie is dan om deze pijn zo snel mogelijk zo ver mogelijk te verwijderen.
Nu herken ik ook de verhalen die ze over haar exen had. Zij was altijd degene die de relatie verbrak (ik denk omdat de ander ophield met er voor haar zijn) “Ik voel me altijd al eenzaam”, “m’n exen deden x, of y niet goed”. Haar ex is ook bij haar vreemd gegaan, net als ik. Hier wil ik overigens wederom niets mee goed praten. Ik voel zoveel spijt dat ik in tranen uitbarst nu ik dit type. Pijn en spijt wat ik haar heb aangedaan. Pijn dat ik haar niet heb kunnen helpen. Pijn die haar keer op keer overkomt. Pijn dat ze zich zo alleen voelt. Ik heb haar hier juist altijd in willen helpen, maar uiteindelijk heb ik haar hier alleen maar pijn in gedaan. Misschien was de clue dat ze tevreden was met zichzelf, zodat ze zich niet verloor in mij. Als ze niet afhankelijk van mij was, kon ik haar ook geen pijn doen.
Dat doet me denken aan je uitspraak over mannelijke en vrouwelijke energie. In de loop van de relatie ben ik alleen maar meer mannelijke energie gaan vertonen. Deze mannelijke energie heb ik bij haar eigenlijk nooit gezien. Het was altijd ik die het initiatief nam. Ik denk dat hierdoor alles op een gegeven moment ‘saai’ werd in mijn ogen. Dit kan een voorzichtige verklaring zijn waarom ik mijn spanning in het vreemdgaan en/of porno ben gaan zoeken. Terwijl ik diep van binnen alleen maar die liefde met haar wilde delen. Ik wilde me ook begeerd voelen door haar. Hier zit iets fout. Ze kan zich tijdens de sex nooit volledig geven, ze is bang dat ze het niet goed doet. Ik weet ook niet wat ze lekker vind, dat weet ze zelf ook niet. “Als jij maar tevreden bent” is een bekende uitspraak van haar.
Sorry wederom voor deze wirwar. Het zijn allemaal gedachtes en mogelijke verklaringen die door mijn hoofd schieten. Geen van allen zal zorgen dat ze zich weer open stelt voor me. Ik ben bang dat dit sprookje definitief over is. Ik blijf er echter van overtuigd dat ik voor een groot gedeelte gelijk heb. Als zij haar problemen niet aanpakt, blijft ze in deze slachtoffer rol zitten en zal elke relatie zo verlopen voor haar. Dit gebeurd eigenlijk al, gezien het patroon in haar voorgaande relaties
Hallo Willem,
Fijn terug te horen dat mijn respons je verlichting brengt. Een mooi voorbeeld ook van hoe “verbinding” werkt, en twee essentiële elementen van verbinding: openheid en responsiviteit (beiden vormen van presentie). Eigenlijk ook twee vormen van openheid, de ene naar buiten (de een laat zich zelf zien, echt en authentiek, ongecensureerd) en de andere naar binnen (de ander is open om wat de ander deelt, laat zien, binnen te laten en te laten landen, ook ongecensureerd). Waarbij dit een spel is dat heen en weer gaat. Want dan kan de “ontvanger” vervolgens weer open zijn naar buiten, en laten zien hoe wat binnenkomt landt en raakt (responsiviteit). In dit spel voelen beiden elkaar, in dit de ander voelen en voelen dat de ander ons voelt, vaak uitgedrukt als “ik voel me gezien” of “ik voel me gehoord”, voelen we ons verbonden met elkaar, voelen we dat er echt contact is. En dat maakt vaak energie vrij … energie die we voelen als emotie, zoals ontroering, of zoals bij jou verlichting.
Ik begrijp de verleiding om toch ook naar haar kant te kijken. Een van de manieren waarop ons defensief systeem ons “heel” tracht te houden in tijden van bijv. verlies, wanhoop en machteloosheid, is verklaringen zoeken. Ons hoofd, ons denken wordt zeer actief en voorkomt dat we de gevoelens voelen die we zo onplezierig vinden – en die delen van ons systeem op een bepaald niveau zelfs als (levens)bedreigend ervaart.
Dat is een zeer krachtig (automatisch) mechanisme. Ook mensen die gericht zijn op vrede hebben met wat is, accepteren hoe hun situatie is in het moment, worden vaak meer dan hun lief is bezocht door deze gedachtestromen. Eindeloze scenario’s en innerlijke dialogen. Wat ligt waar? Wie doet wat? Schuldvragen dringen zich vaak op … iemand moet het gedaan hebben … we geselen onszelf en anderen met beschuldigingen.
Hoewel de verleiding zeer begrijpelijk en ook heel “normaal” is (in de zin dat het een veel voorkomend mechanisme is bij veel mensen) – en hoewel het lijkt alsof verklaringen en beschuldigingen verlichting geven, helpt het ons echter maar kortstondig en beperkt. Met het risico dat we erin gevangen raken en dergelijke innerlijke dialogen als het ware met ons op de loop gaan, als een niet te stoppen trein van gedachten.
We dienen anderen niet met hen als slachtoffer te zien. En als we dat wel doen, is dat vaak een onderdeel van de “co-dependent” dynamiek die ik benoemde. Net zo min als het ons helpt onszelf te zien als de oorzaak van een anders pijn (dader). Het is overigens zeker een volledig normale reactie om ons zo snel mogelijk zo ver mogelijk van pijn te verwijderen. Helaas dienen de mechanismen die ons helpen pijn niet te voelen ons om vele redenen – zeker op de lange termijn – ons vaak evenmin en gaan uiteindelijk meer tegen ons dan voor ons werken.
Door een ander te willen helpen, ontkennen we vaak min of meer (ongewild en onbewust) de kracht die elk mens heeft om voor zichzelf te zorgen. We identificeren ons echter vaak teveel met pijn van een ander, waardoor we het in en voor de ander willen oplossen, om verlichting voor onszelf te vinden. Het resultaat is echter vaak meer pijn – een beetje een kwestie van zachte heelmeesters maken stinkende wonden …
(in dit verband ook interessant om eens te Googlen op “Karpman Drama Driehoek”)
En de zin “als zij niet afhankelijk was van mij …” kun je ook omkeren: “als ik niet afhankelijk was van haar …” (ik plaag je een beetje 😉 )
Het enige wat jij in mijn ogen kunt doen, is vanuit helderheid over je eigen aandeel, daar stap voor stap verandering in brengen. En voor zover binnen je vermogen, jezelf zo weinig mogelijk op je kop zitten over wat je mogelijk “verkeerd” gedaan hebt. Je zou de huidige situatie kunnen zien als een “wake up call”, als een zeer krachtig appel om dingen anders te gaan doen. Om te leven en in verbinding te staan vanuit een nieuw bewustzijn. Als dat niet je huidige relatie redt, dan zal het zeker je volgende relatie verbeteren!
Het is zo prachtig dat je weet dat je diep van binnen alleen maar je liefde voor je partner met haar wilde delen. Je wist alleen (nog) niet hoe. En dat is wat je nu aan het ontdekken bent.
Ik snap dat het in jou voelt als een wirwar wat je deelt … en tegelijk landt dat alles bij mij kristalhelder en krachtig. Ik zou je willen uitnodigen om haar los te laten. Te voelen wat maakt dat je bang bent dat dit sprookje over is. Contact te maken met je verlangens, met wat je wilt, niet specifiek van haar, maar in een relatie. Hoe jij wilt zijn in een relatie. Wat je wilt ervaren en voelen in een relatie.
En als je wilt, zou ik je tevens willen uitnodigen tot een experiment. Om te gaan zitten en eens lijstjes te maken van alles wat je aanspreekt in je partner. Wat je krachtig aan haar vindt. Wat je mooi aan haar vindt. Wat je raakt in haar. Lijstjes van mooie ervaringen samen met haar. En mochten er gedachten opkomen over wat er niet werkte, gebruik die dan als springplank om duidelijk te krijgen over hoe je het graag zou willen. M.a.w.: als je helderheid hebt over wat je niet wilt, heb je ook helderheid over wat je wel wilt. Kijk of je vervolgens je aandacht kan verleggen naar hoe je het wel wilt en kunt focussen op hoe (goed) dat voelt :-).
En laat je verrassen door wat er vervolgens gebeurt in je leven …
Tot slot: ik waardeer het zeer dat je de eerste man bent, die de moed toont hier zo open, eerlijk, kwetsbaar en tegelijk krachtig te delen waar hij tegen aanloopt in zijn relatie. Ik wil dit graag vieren door je – zonder kosten – uit te nodigen voor een online sessie om samen 1-op-1 eens wat verder te kijken naar je situatie en hoe je daarmee om kunt gaan. Als je dat wilt, stuur me maar een mailtje naar coach@hennycramers.com.
HARTelijke groet, Henny
hoi Henny Cramer,ik heet Mn,ik zit vast in mijn gevoelens,na ongeveer 5 jaar of langer is t nu een jaar uit met mijn vriend ,verloofde zeg maar,hij is de vader van een vriendin van me dochter ook hun vriendschap is over,zijn familie heeft verlatingsangsten ,ik ook,hij is weduwnaar ,ze kunnen niet rouwen haar niet loslaten. zijn kinderen kregen relaties en waren zo blij dat hun pa ook iemand had gevonden.
we kregen zoveel ruzies en ik was altijd heel snel meteen erna de telefoon aan het pakken middenin de boosheid om t te lijmen als ik later vreog waarom deed jij niks om t goed te mmken zei hij je was me altijd voor.
Ik ga kapot aan verlangen en verdriet naar en om hem.
Het begon t was uit ik mocht na 2 mnd bellen dat werden er 4 ik belde een paar keer en huilde en hij luisterde ,denk dat hij me wel heftig regeren vond en dat niet fijn vond.we deden normaal totdat hij niet meer opname n toen belde ik niet meer dat is nu 1 jaar terug.
hij is nog single en niet verhuisd zen zijn tel nr niet anders.
hij zei wel even erna te hebben gehuild een paar weken en naar de camping was gegaan.dat hij t verwerkt had.
ik wil m hoe dan ook weer kunnen benaderen maar ja hoe met ene brief ook die gooit hij weg. zijn broer laat d hond uit en draait zijn hoofd dan om vreoger ook al.ik had zijn vriendin vertrouwt zij wilde al dat t uit ging leek t.
ik wilde m steunen en helpen met zijn hun verlies maar er zit ene muur om hem heen om zijn ahrt.hij was echt super lief en gevoelig maar ook koel hij raakte me op gegeven moment zelfs niet meer aan en van t een kwam t ander…t ging uit.en ana en uit.
vrgr M
Hallo Manon, dank je voor het delen van jouw ervaring met een toenaderen en weer afstand nemen dynamiek. Het zijn lastige omstandigheden die je beschrijft en ik begrijp dat dat voor jullie beiden zo z’n specifieke uitdagingen heeft.
Ik ga eerst even in op je zin “ik ga kapot van verlangen en verdriet naar en om hem”. Hoewel ik niet in jouw schoenen sta, en niet kan weten hoe dat voor jou voelt, doet je uitspraak me denken aan een situatie waar ik mezelf eens in bevond. Waar ik na een tijd zelfs maanden lang nauwelijks meer sliep. En wat heeft bijgedragen dat ik uiteindelijk burnout raakte. Wat ik in de loop van de jaren voor mezelf geleerd heb, is dat het een soort van ongezond verlangen was. Of beter, het verlangen naar haar was natuurlijk heerlijk, maar het effect van haar dat niet beantwoorden op een manier die ik graag zou zien op mij, zie ik nu als soort van ongezond. Ongezond in de zin van mij niet dienend (en haar ook niet), en in de zin van een wel erg grote afhankelijk van haar (en van omstandigheden), voor mijn eigen welbevinden.
Ik heb voor mezelf geleerd dat de mate waardoor ik erdoor van slag was, meer te maken had met iets wat (al veel langer) in mij van slag was, dan met haar terughoudendheid. Ik heb de indruk dat we – althans zo was het zeker lang voor mij – niets kunnen doen aan hevige gevoelens van verliefdheid, en verlangen naar een ander, DE ander, en de afhankelijkheid (van de ander) die daar in kan ontstaan. Het gevoel dat dit de WARE is, en de angst die (vaak verondersteld “enige”) ware te verliezen (en de rest van ons leven met een leegte te blijven zitten …)
In mijn coaching – en zo sta ik ook in het leven voor mezelf – zowel een op een als relaties, nodig ik mensen graag uit om over twee uitgangspunten, twee manieren om in het leven en in een relatie te staan, te overdenken en te overwegen deze te omarmen. En dat komt ook voort uit mijn overtuiging dat er fundamenteel maar één ding is waar we werkelijk “controle” over hebben: over onszelf. Over hoe wij met onze eigen gedachten en gevoelens omgaan. Over wat wij willen geloven of niet willen geloven. Over hoe wij omgaan met wat op ons pad komt en wat anderen wel of niet doen. We hebben geen controle over anderen, hoe hard we dat soms ook proberen.
Nu, deze twee uitgangspunten zijn, hier geformuleerd in een uitnodiging:
1) Kijk of je volledige verantwoordelijkheid wilt nemen voor je eigen welbevinden, voor je eigen geluk.
Of je wilt loslaten daarin afhankelijk te zijn van anderen en van omstandigheden. Of op z’n minst je wilt voornemen dat steeds minder te zijn.
En aansluitend hierbij: anderen laten (in) wie zij zijn. Anderen ook zien als in staat om te zorgen voor hun eigen welbevinden.
2) Kijk of je volledige verantwoordelijkheid wilt nemen voor alles wat in je leven gebeurt.
Persoonlijk zie ik het leven, en alle gebeurtenissen als een spiegel van mijzelf. Ik geloof dat wij ons eigen leven creëren. Of beter gezegd: dat we datgene wat het leven op ons pad brengt zelf aantrekken, als een soort magneet, bewust of (vaak) onbewust. Als je het leuk vindt om over dit tweede idee wat meer bespiegelingen te lezen, kun je ook hier eens kijken: https://hennycramers.com/wet-van-aantrekking/
Als je wilt heb ik een paar suggesties en ook vragen voor je. Voel je vrij ze te negeren natuurlijk. Of er eens mee te spelen …
In diezelfde lijn zou ik je tevens willen voorstellen om bevindingen als “ze kunnen niet rouwen” los te laten. Het zijn allemaal heel normale dingen die we allemaal doen (dergelijke conclusies trekken of etiketten geven) … ze helpen ons vaak om om te gaan met de pijn of onvrede of frustratie om iets dat niet gaat zou als wij graag zouden willen. En tegelijk houden ze er ons in mijn ogen juist langer vandaan.
Kortom, in antwoord op je vraag hoe hem te benaderen, mijn uitnodiging is om hem juist eerst eens los te laten, en niet aan hem te “trekken”, op welke manier dan ook … ook energetisch! En tegelijkertijd een weg te vinden voor jezelf om je goed te voelen in zijn afwezigheid, en in onduidelijkheid of jullie nog een keer weer bij elkaar komen. Wie weet, gebeuren er zelfs kleine onverwachte wondertjes als je dit gaat doen … het zou niet de eerste keer zijn 🙂
Met HARTelijke groet, Henny
PS Manon, hier staan misschien ook nog wat dingen die je op ideeën brengen …
https://hennycramers.com/relatieproblemen-oplossen-door-vrouw/
wauw!!geweldige reactie kom er later op terug zal t nog eens lezen ene r serieus mee ad slag gaan liefs Manon
ps hem loslaten t gevoel verlatingsangst loslaten ja hem met rust laten ja weet t.hij wil het zelf doen ,voor vol aangezien worden zelf rouwen zo had ik t nog niet gezien maar ik zie m voor vol aan .ik snap t een man wil stoer zijn t zelf
doen.
Dank je Manon, fijn te horen dat mijn respons zo goed bij je landt! Veel plezier met het “spelen” ermee! 🙂
HARTelijke groetjes, Henny
[…] je zien hoe dit samenhangt met drie veel voorkomende destructieve patronen in relaties, met de eerste twee (‘aanvallen-aanvallen’ en ‘aanvallen-terugtrekken’) als voorbeelden van […]
Wat is dit allemaal herkenbaar!
Na een heel moeilijk jaar zijn mijn partner en ik helemaal in de vijandige ijsvlakte beland. vreselijk eenzaam. het voelde alsof de kloof tussen ons zo groot was dat er helemaal geen connectie meer mogelijk was, op geen enkel vlak. Heel stilletjes aan zijn we terug dichter bij elkaar gekomen. Maar we zijn er nog lang niet. Er zijn nog te veel destructieve situaties waarin de ene aanvalt en de andere zich terugtrekt. Waarin sommige dagen zo teleurstellend zijn dat de liefde terug helemaal weg lijkt.
Het is heel erg moeilijk om de moed er in te houden. Eerlijk gezegd, als we nu niet net samen een kind gekregen hadden samen (ik was zwanger toen de moeilijke periode begon), dan had ik het allang opgegeven.
Hallo Marianne, wat fijn dat er weer toenadering is, ook al is het broos. Ik begrijp dat het moeilijk is om de moed erin te houden. Het vergt ook moed om weer beweging naar elkaar toe te maken nadat je zo verwijderd bent geraakt. En een zwangerschap en kind zijn een grote verandering in je relatie! Iets om te waarderen in jezelf en in elkaar, dat je terug dichter bij elkaar gekomen bent. Goed dat je de patronen van aanvallen en terugtrekken herkent en daar eerlijk over bent. Hoewel het het niet gemakkelijker maakt, kan de (h)erkenning je wel aanknopingspunten bieden om telkens opnieuw stapjes te blijven maken. Ik weet niet of dit het lichter maakt voor je, maar weet dat dit soort patronen heel “normaal” zijn, in de zin dat ze erg veel voorkomen en dat ze juist heftiger kunnen zijn als partners veel voor elkaar betekenen. Helaas weten we niet altijd hoe we met onze eigen gevoeligheden en die van de ander kunnen navigeren, die juist in de veiligheid van een relatie met de zo vertrouwde ander naar boven kunnen komen. Waarschijnlijk voelen jullie je beiden even eenzaam en heb je beiden even grote behoefte aan warmte, intimiteit en vertrouwdheid. Ik zou je vooral willen uitnodigen zacht te zijn, met jezelf en je partner, en in de eerste plaats met jezelf!
HARTelijke groet, Henny
Zelf zit ik ook in een relatiecrisis, begonnen door onze zwangerschapswens die eindigde in een niet-kloppend hartje, sindsdien is alles fout gegaan in onze relatie, mijn vriend zit in de rats met zichzelf, vind z’n hele leven een mislukking, vind ineens dat hij niks bereikt heeft, en weet compleet niet wat hij met zichzelf aan moet, we kennen elkaar al jaren, hebben sinds een paar jaar een vaste relatie (samenwonend) tot voor kort zei hij elke dag dat hij zoveel van mij hield en me nooit zou verlaten. tot een maand geleden, toen kregen we de eerste grote ruzie, die uiteindelijk nergens over ging, hij was zichzelf niet echt meer vond ik, werd snel kwaad, en was te neer geslagen, paar dagen later ging alles weer top, we waren weer een team zei hij, en gingen verder samen tot het eind, precies twee weken na de eerste ruzie en kort na de 2 de alles zeggende echo, wilde hij niet meer verder, hij wist het niet meer, hield zielsveel van me, maar zijn vlammetje was een beetje uit aan het gaan. paar dagen later heb ik wat spullen gepakt en ben ik weggegaan, we zijn wel nog steeds ‘samen’
na wel wat contact heb ik hem een week later gezien, dit was super fijn zei hij en hij oogde zelfs wat verliefd, toch wilde hij het een kans geven het misschien weer te proberen maar kon niks beloven en wilde dat ik wist dat het zeker ook nog uit kon geraken als hij zijn vlammetje niet meer aan kreeg. Op dit moment is het 4 dagen later en hoor ik eigenlijk niks van hem.. we hadden afgesproken dat we spontaan contact zouden hebben, en af te spreken.. Maar hij wil ook nog steeds rust om na te denken wat hij wil met zichzelf en zijn eigen levens-teleurstellingen. Ik weet niet of ik er goed aan doe af te wachten… Het is killing…. ik heb nergens zin in, wil niemand om me heen, ik wil enkel terug naar mijn eigen huis en vriend.
Is het slecht om een radiostilte te hebben? Ik kom nog geregeld in ons huis als hij op zijn werk is, voor mijn katten en om te douchen etc.. ik zie dan dat hij amper eet, en eigenlijk niks doet in het huis, behalve op z’n playstation spelen. Denkt hij wel echt na? Of vind hij het gewoon fijn om rust te hebben, ben bang dat hij door deze radiostilte mij langzaamaan vergeet en gewoon verder gaat met waar hij zin in heeft.. Ook al gaf hij aan graag nog te willen proberen, maar dan zou hij toch ook wel moeite doen?
Hallo Mariska, dank je voor zo open delen hier, temeer na zo’n ingrijpende ervaring. Een ongewenst einde van een zwangerschap raakt volgens mij vaak meer, en dieper dan betrokken partners bewust zijn of willen toelaten (om te voelen). En het kan allerlei persoonlijke bagage triggeren, oud zeer wakker roepen, dat niet zozeer met elkaar te maken heeft maar wel een aanslag kan doen op de relatie. Relaties zijn toch al een “uitgelezen” plek waar persoonlijke pijn aan de oppervlakte kan komen – en het wrange is, deels juist omdat de partners zoveel van elkaar houden, zoveel om elkaar geven, zich zo veilig voelen bij elkaar. Het is soms die veiligheid bij en met elkaar die kan maken dat mechanismes die oude pijn “eronder” houden als het ware (tijdelijk) ontwapend of ontmanteld worden. Met andere woorden, het is in mijn ogen niet vreemd, je zou misschien zelfs kunnen zeggen heel “normaal”, dat dit in jullie situatie gebeurt.
Als oude pijn getriggerd wordt en (zeer vervelende en intens voelende) gevoelens aan de oppervlakte komen, zoals gevoelens van niet waardig, niet genoeg zijn, vraagt het veel van zowel degene die getriggerd is, als de partner, om in verbinding te blijven – zowel met onszelf, als met de ander. Dus om te beginnen zou ik je vooral willen uitnodigen om zacht te zijn met jezelf, en met je partner – voor zover dat binnen je bereik ligt. En dat is, in wat ik lees, ook wat je doet.
Het valt me op dat je vooral over je vriend schrijft, en weinig over hoe het einde van de zwangerschap je zelf geraakt heeft. Dat is natuurlijk helemaal OK (dat je daar weinig over schrijft), maar het roept wel ook een vraag bij me op, in hoeverre er bij jou ruimte is voor wat dat met jou doet. Niet dat ik je vraag er hier meer over te delen, maar wel je uitnodig om in jezelf stil te staan bij die vraag.
En hoe is het voor jou om je vriend nu te zien in de staat waar hij nu is? Wat roept dat bij jou op? Wat is jouw neiging om daarmee om te gaan, hoe neig je daarop te reageren?
Waar ik ook nieuwsgierig naar ben is wat maakt dat jij degene bent die haar spullen heeft gepakt en is weggegaan. En wat je daartoe heeft bewogen. Ik lees dat je niets liever wilt dan in je eigen huis en bij je vriend zijn …
Ik snap dat je niet weet of je er goed aan doet om af te wachten … en dat het killing voelt voor je. Een radiostilte, tijd voor elk om zich te kunnen afzonderen, om alleen te kunnen zijn, hoeft niets mis mee te zijn, kan heel gezond zijn. Ik heb echter het vermoeden dat in deze situatie erg wenselijk en “beneficial” is om een manier te vinden met elkaar te kunnen zijn en met elkaar te kunnen praten. Het zal wel van jullie beiden specifieke communicatievaardigheden vragen, en een speciale kwaliteit van zijn (en er zijn, met en voor de ander), om de kwetsbaarheid de ruimte te kunnen geven die om aandacht lijkt te vragen. (als je het ebook ‘Hart Intelligentie downloadt van de website, vind je wellicht al wat aanknopingspunten).
Tot slot (voor nu): ik lees uit wat je deelt hoeveel ruimte je je vriend geeft en wilt geven. Houd echter ook aandacht voor je eigen verlangens! Je vraag “Denkt hij wel echt na?” en de opmerking “dan zou hij toch ook wel moeite doen?” kunnen ook een uiting zijn van jouw beschermingssysteem … in de zin dat jouw hoofd zich bezig gaat houden met wat hij doet of niet doet of zou wel of niet zou moeten doen, als mechanisme dat je vandaan zou kunnen houden bij voelen dat je hem mist en graag bij hem wilt zijn (is dat zo? mis je hem?).
Het is allesbehalve gemakkelijke situatie waar je (jullie) nu in zit(ten) … en ook een enorme kans om nog dichter bij elkaar te komen en jullie relatie en intimiteit verder te verdiepen … naar niveaus die voorheen wellicht niet eens voor mogelijk had gehouden. In de presentie van elkaars kwetsbaarheid en elkaars pijn kunnen zijn, zonder elkaar te willen helpen of “repareren” (en dat is vaak een hele opgave, om dat te laten …!), kan niet alleen jullie relatie naar een nieuwe plek brengen, maar bovendien heel helend zijn voor elk van jullie als individu.
Lieve groet, Henny
Bedankt voor uw reactie, Ik heb zelf ook erg t idee dat dit het oud leed wakker gemaakt heeft, dat hij hierdoor is gaan nadenken wat er nog meer allemaal mis is gegaan bij hem. Ik heb me eerst erg druk gemaakt om de zwangerschap, dat deze mislukte, we wilden het zo graag, maar ik weet dat dit meer mensen overkomt, we zijn niet de enige, ik kan me er dus bij neer leggen dat het deze keer mis is gegaan, vooral ook omdat mijn vriend bleef zeggen dat we gewoon door zouden gaan tot het wel lukt. Nu we ineens in deze crisis zitten denk ik er amper aan, ik denk er alleen aan hoe dit zo heeft kunnen lopen in zo’n korte tijd, terwijl er hiervoor nog niks aan de hand was, en natuurlijk zegt hij dat t al langer mis was, maar dat is makkelijk zeggen, hij gaat natuurlijk niet toegeven dat t eigenlijk sinds de miskraam is begonnen, hij is trots, heel trots, een echte man. maar kan ook slecht zijn gevoelens verbergen dus dan had ik eerder wel wat gemerkt, dat weet ik zeker.Maar ik vind het wel erg moeilijk worden nu ik besef dat we misschien wel nooit samen nog een kindje zullen hebben, dat ik straks misschien wel alleen ergens moet wonen en het leven door gaat. Ook al wil ik dat niet.
Ik vind het moeilijk om te zien dat mijn vriend nu zo leeft, althans, ik kom nog geregeld in ons huis en eigenlijk gebeurt er vrij weinig hier, hij kookt wel af en toe, en geeft gelukkig de katten eten, maar hij maakt niet schoon, zit enkel op zijn spelcomputer, van een vriend hoorde ik dat hij zich focust op zijn werk Omdat dat wel goed gaat, hij heeft net een vast contract gekregen en hij heeft geen problemen verder daar. Maar dan denk ik, zo word er toch niks opgelost?! Hij leeft nu gewoon als een single en doet maar wat. Niks dus. Terwijl we juist een tijdje apart zijn gegaan zodat hij kon nadenken, kon bedenken waardoor het komt dat hij ergens ongelukkig is, of het aan mij ligt, door mij, of door dat oud zeer, hij weet het niet. Maar nu lijkt er niks te gebeuren…. Ik weet ook zeker dat als we nu uit elkaar gaan, dat hij niks zal veranderen om uit te zoeken wat hij als doelen nog zou willen behalen, of om zijn problemen af te sluiten, zodat hij het een plek geeft. Nee hij gaat waarschijnlijk gewoon naar zijn werk, komt thuis, doet niks, en zo voort…. Mocht hij dan ooit een ander tegen komen (ook al zegt hij natuurlijk dit niet te willen) dan zal hij weer tegen deze zelfde problemen aan lopen. met de relatie en met zichzelf en de relatie zal ook nooit hetzelfde zijn als met zijn soulmate, dus uiteindelijk raakt hij verder van huis.
De reden dat ik weg ben gegaan is dat we zo onze relatie wilde redden, hij rust wilde. hij heeft geen familie (ook al iets waar hij mee zit) mijn ouders wonen hier 15 km verderop, en ik kon daar logeren, hij had niks om heen te gaan, wel vrienden maar daar kun je niet aankomen. Ik heb er nu wel spijt van aan de ene kant, want als ik hem gewoon had weggestuurd (het is immers zijn probleem) had hij waarschijnlijk binnen no time terug gekomen, maar zou dat dan om de goede redenen zijn? of gewoon om t feit dat je niet zomaar ergens weken wil verblijven, en hij liever in z’n eigen huis was, met tv en spelcomputer dichter bij werk etc. Ik heb t idee dat ik het hem nu makkelijk maak, hij mist me wel ontzettend maar hij is gewoon lekker thuis.. Maar ik ben ook weggegaan omdat als ik hem had weggestuurd, en stel hij kwam niet meer terug, dan zat ik in een groot huis wat ik alleen niet wil betalen (ik hou dan niks meer over)
Ik mis hem inderdaad ontzettend, hij mij ook, we hebben elkaar sinds zondag (na een gesprek wat over iets nutteloos ging) niet meer gesproken, nu ben ik thuis, en blijf denk ik gewoon hier, ik haal hem op van het station vanavond en vraag hem of hij met pasen wat gezelligd wil ondernemen, kijken hoe hij reageert, ik heb hem dan immers alweer een week niet gezien en amper gesproken.
Ben ondertussen wel bezig met een eigen huis, vond hij niet zo leuk natuurlijk.. Maar ik weet niet eens meer of ik wel af moet wachten. Iedereen wil een relatie die van twee kanten komt toch, en ook al zit hij met een hoop problemen als hij dat zich inderdaad onbewust linkt aan mij, zal hij niet zomaar inzien dat hij het niet moet opgeven, ik wil het niet opgeven, maar wie wil er nou afwachten, vooral ook omdat hij ‘gewoon’ doorleeft soort van, ik heb nu een beetje zoiets van, als je graag wil, werk aan de problemen en accepteer dat sommige dingen die vroeger zijn niet meer zullen komen (leger bv) en wees blij met alles wat je wel hebt en zeur niet zo. Maar hij ziet het natuurlijk niet zo. Ik heb dit natuurlijk niet gezegd tegen hem, maar ik wil graag verder met hem, maar heb nu wel zoiets van kom op, stel je niet aan.
Hoi Mariska, dank je voor je uitgebreide antwoord. Wat ik uit je bericht begrijp is dat je het moeilijk vindt om te wachten en dat je graag actie wilt. Dat je ziet dat er iets gebeurt. Uit wat je deelt blijkt voor mij hoe je jezelf kordaat gedraagt, knopen doorhakt en doet wat je denkt dat nodig is. Tegelijkertijd schrijf je dat je vriend rust wil. Waarvan wil hij rust? En wat is het wat maakt dat hij zegt dat het al langer niet goed zat?
Je schrijft dat je je vriend mist, en je gebruikt zelfs het woord soulmate. Het is niet vreemd dat je in deze situatie bang bent iets wat je zo waardevol vindt zou kunnen verliezen. En je respons lijkt vooral te zijn: rug rechten en aanpakken. Het lijkt voor mij dat je vriend misschien een andere behoefte heeft. Daarom ben ik ook benieuwd waarvan hij rust wil en wat voor hem al eerder mis was. Ik kan me voorstellen dat hij gehoord wil worden. Ook al lijkt hij wellicht een “echte man” aan de buitenkant, misschien is hij gevoeliger en kwetsbaarder dan op het eerste gezicht lijkt. In jouw reactie lees ik zinnen waarvan ik me kan voorstellen dat die hem doen afsluiten. “Kom op, stel je niet zo aan”, “Zeur niet zo”. Hoewel je veel om hem geeft, kan energie als deze hem doen terug trekken. Je schrijft ook dat jullie laatste gesprek over “iets nutteloos” ging. Het gaat echter in de eerste plaats niet om wat gezegd wordt nu denk ik, maar om wat gevoeld wordt. Wat onuitgesproken uitgezonden wordt. En als er spanning aanwezig is, kan een onderwerp nutteloos houden een van de strategieën zijn om het veilig te houden.
Mariska, ik weet niet wat juist is in deze situatie, ik kan dat niet weten voor jou. Ik kan me voorstellen hoe lastig dat is, om te wachten, om niets te zien gebeuren, veranderen. Misschien kun je een weg vinden om te ontdekken of hij ergens in gehoord, gevoeld wil worden. Begrepen wil worden. Dat hij de veiligheid kan voelen kwetsbaar te mogen zijn en in jouw aanwezigheid het nu niet te weten. Dat hij voelt dat hij OK is en dat hij kan vertrouwen dat hij niet het label van zeur of aansteller krijgt. Ook al spreek je dat niet uit naar hem, als dit is wat je denkt en voelt, is dat wat (bewust of onbewust) bij hem zal aankomen. Weggaan helpt dan niet, want energie kent geen afstand. M.a.w. er is dan niet echt radiostilte, ook al wordt er niet gesproken …
En iemand in een kwetsbare positie zien, en in niets doen, kan lastig zijn! Zoals het soms ook lastig kan zijn om iemand in een intense emotie mee te maken. Het vergt van ons dat we OK zijn met onszelf in die emotie, of in een positie van kwetsbaar zijn of niet weten.
Liefdevolle groet, Henny
Bedankt voor alsnog een reactie,
Ik vind het inderdaad moeilijk om zomaar af te wachten, ik begrijp van zijn kant dat de tijd sneller voorbij gaat dan voor mij, we zijn nu drie weken verder en ik ben juist bang dat deze stilte ons uit elkaar drijft, dat hij gewoon verder gaat met zijn ding te doen (werk, thuis, beetje sporten, niks doen) en er geleidelijk aan went dat ik er niet meer ben, alsof hij voor zichzelf zo de overgang naar compleet alleen wat kleiner maakt. Ik weet dat hij me ook mist, maar ik probeer nu volledige radiostilte vol te houden, ik stuur hem geen berichtjes, en laat thuis ook geen berichtjes achter als ik ben geweest. Dit duurt nu een week en ik hoor van hem ook niks.
Hij wil rust van eigenlijk alles, van mij, de relatie, de energie die hij erin moet stoppen, dat hij constant moet denken wat ik aan het doen ben, waar ik ben etc, dat als hij ’s avonds thuis komt zich verplicht voelt mij een leuke avond te bezorgen enzovoort, hij is moe van alles zegt hij. Hij is misschien beter af gewoon alleen,op zichzelf, rekeninghoudend met niemand behalve met zichzelf, dat zei hij vorige week. Hij denkt dat hij misschien altijd teveel heeft gewild, en wil nu misschien wel niks meer. Hij stort zich op zijn werk, dan is er later als hij overlijdt nog iets gelukt in zijn leven, dat hij dan in ieder geval daar iets in bereikt heeft, maar wel ongelukkig alleen is geweest, zo denkt hij er nu over, overweegt de relatie dus te stoppen om zijn eigen leven te leiden.
Wat ik gewoon niet begrijp is als hij blijft zeggen zoveel van me houd, en t daarom nog steeds aan houd, hij dan niet gewoon denkt; ik ga er weer voor, schijnbaar heeft hij dat gevoel nog niet gekregen en misschien krijgt hij dat wel nooit meer zegt hij dan.
En ik ben inderdaad meer het type ga ervoor, problemen oplossen en weer verder, hij is meer een prater die niks veranderd uiteindelijk. Hij zal er ongetwijfeld over na denken, en hij wil met deze ‘actie’ inderdaad gehoord worden, soms twijfel ik weleens of hij het expres doet, me wil straffen zodat ik echt eens inzie dat hij geen grapje maakt. Maar het is moeilijk langs de zijlijn te staan, niet wetende waar hij naartoe neigt, niet wetende dat hij misschien allang een beslissing genomen heeft. Ik mis hem de laatste dagen steeds meer. Voel me in de steek gelaten, en ook een beetje belazerd in alle dingen die hij tegen me heeft gezegd. Ik ben toch ook wel kwaad op hem, dat hij me dit (en zichzelf) aandoet, wetende dat we zo gelukkig waren (hij ook zeker te weten) dat hij me ‘zomaar’ aan de kant schuift en misschien wel gewoon verder gaat zonder mij. Ik weet ook dat hij weet dat er niemand bestaat bij wie hij zo zichzelf kan zijn, met wie hij zo’n zelfde klik heeft als met mij, we lopen immers niet voor niks al tien jaar achter elkaar aan, en zijn uiteindelijk terug herenigd. Misschien als god het wil, zal hij ons terug bij elkaar brengen, als we echt soulmates zijn, horen we bij elkaar, en zal dat weer gebeuren.
Hoi Mariska, ik begrijp hoe moeilijk het is om zomaar af te wachten. Persoonlijk houd ik ervan om dingen uit te spreken, maar een gesprek forceren werkt meestal niet. Het handigst is om in tijden dat het goed gaat afspraken te maken over hoe met elkaar om te gaan in tijden dat het minder goed gaat. En om afspraken te maken hoe teleurstellingen en onvrede met elkaar te delen, op een manier die je weer dichter bij elkaar brengt in plaats van verder uit elkaar drijft. In de coaching van stellen nodig ik hen ook uit om een aantal basisafspraken te maken over hoe je elk en samen in de relatie wilt staan, en wat je van elkaar verwacht. Als het dan minder gaat, dan heb je wat houvast – en in de meeste relaties komen er na een tijd ook mindere periodes voor.
Eén van de basisafspraken die ik koppels voorleg om over na te denken is dat elk verantwoordelijk is voor zijn/haar eigen welbevinden. Dat het niet aan de een is om de ander gelukkig te maken, dat elk in eerste instantie zorgt voor het eigen geluk. Een andere is om elkaar te accepteren zoals je bent. In de relatie te zijn met wie de ander nu is, zoals de ander is, en niet met het idee dat het pas echt ok is als de partner dit of dat verandert. Dus om elkaar niet te willen en proberen veranderen.
Je vriend is niet de eerste man die ik hoor zeggen dat hij misschien beter af is alleen. Sommige mannen (en ook vrouwen trouwens) voelen erg veel verantwoordelijkheid om het hun partner naar de zin te maken. En dat kan waanzinnig vermoeiend zijn. Nooit ontspannen, maar altijd denken: wat heeft de ander nodig, wat verwacht de ander, wat kan ik nu doen om de ander zich goed of beter te laten voelen. En zich niet goed voelen als de partner zich niet goed voelt. Dat wordt co-depency genoemd, een (te) grote afhankelijkheid van elkaar. Een te ver gaande vervlechting, waarbij de eigen identiteit, de eigen onafhankelijk onder druk staat en soms zelfs kan verdwijnen. Wat niet erg hoeft te zijn (zelfs heel fijn kan voelen), maar na verloop van tijd parten kan gaan spelen. In een gezonde relatie is of ontwikkelt zich ook wat inter-dependency wordt genoemd, waarbij beide partners een gezonde zelfstandigheid, autonomie hebben en tegelijk erkennen dat er ook een wederzijdse afhankelijkheid is. Waarbij er in en uit bewegingen worden gemaakt van samensmelten en weer los maken en een eigen positie innemen.
Er zijn wat dingen in wat ik van je meekrijg die denk ik de moeite waard zijn om verder te onderzoeken, maar buiten het bestek gaan wat – voor mij – in een uitwisseling hier in het blog mogelijk is. Als je wilt, kun je een keer vrijblijvend contact met me opnemen. Je kunt me daarvoor een mail sturen naar coach@hennycramers.com. Warme groet, Henny
PS Misschien heb je nog iets aan het volgende: wat ik zelf van je vriend zou willen weten, hem zou willen vragen, als ik in jouw schoenen zou staan, is wat hij nodig heeft om in mijn bijzijn te kunnen ontspannen. Wat ik in de coaching vaker gezien heb is hoe snel sommige mannen het gevoel hebben tekort te schieten. En uiteindelijk als respons zich terug trekken en/of in het defensief gaan.
Hi Henny wat heb je mooi uit gelegd hoe relaties werken. Ik ga nu ongeveer vier jaar met mijn vriend en merk dat hij bij een kleine discussie al rust wil.. Ik ben iemand die best een dag of twee haar mond kan houden maar wel als mij duidelijk wordt gemaakt waarom en mij niet laten gissen want dan slaat bij mij de paniek toe. Ik wilde mijn vriend echt niet kwijt maar omdat hij zo kortaf deed en maar bleef zwegen dat ik stil moest zijn , ben ik een beetje doorgeslagen met contact zoeken heeft hij gezegt dat dit niet meer werkt omdat ik niet naar hem luister. Ik ben juist iemand die wel begrip op kan brengen voor zijn gevoelens en heb hem in alles gesteund. Mijn vriend heeft het gevoel dat ik niet wil luisteren en dat hij er niet toe doet. Het geen wat mij stak in deze situatie is dat wij donderdag avond Voordat hij me wilde zien nog een hele leuke avond hebben. Gehad en ik dus vrijdag middag mij haaste met mijn werk om naar zijn huis te gaan.voor een leuk weekend.(we hebben twee huizen). Om vier uur middags kreeg ik een. App dat het studie weekend was en dat hij me niet wilde zien.. prima wel teleurgesteld maar goed. Gewoon geaccepteerd… Dagen daarna bleef hij rust eisen en boos worden als ik gewoon iets vroeg.. maar hij had het ondertussen wel leuk met anderen mensen. Ik ben zo bang dat door stalkerige gedrag (veel smsjes)uit is.
Puur omdat ik in paniek raakte omdat ik zijn gevoelens niet begreep en dacht dat ik iets heel ergs had gedaan… kunt u mij alsjeblieft helpen ? Hoe kan ik dit goed krijgen?
Bij voorbaat dank!
Hallo Lisa, dank je voor wat je deelt hier en voor je waardering voor het artikel! Je vraag gaat voor mij verder dan ik goed in een respons hier kan beantwoorden. Ook omdat ik ook een aantal vragen aan jou heb nog. Wat je beschrijft lijkt op de tweede dynamiek in het artikel, één van de partners die toenadering zoekt en de ander die terug trekt. Ik zie in je bericht hoe je naar je eigen aandeel kijkt en wilt kijken en hoe je voor jezelf helder wilt krijgen wat JIJ kunt doen om de lucht tussen jullie beide te klaren. Ik wil graag kijken of ik je kan helpen. Het handigst is om daar telefonisch contact over te hebben in dit geval. Een eerste gesprek met mij zijn geen kosten aan verbonden. Dus voel je vrij om mij te bellen of mij te vragen contact met jou op te nemen. Telefoon / mail: 06 – 242 131 33 / coach@hennycramers.com. HARTelijke groet, Henny
PS en ondertussen kun je wellicht ook in dit artikel eens kijken of daar elementen in zitten die behulpzaam zijn voor je:
https://hennycramers.com/relatieproblemen-oplossen-door-vrouw/
[…] oppervlakte stil geworden en leeft elk in zijn eigen cocon. Misschien zit je midden in één van de drie destructieve patronen waar veel stellen na verloop van tijd in […]
Dag Henny, fantastisch stuk! Ik heb het boek ’Houd me vast’ ook gelezen en er al zoveel uitgehaald. Mijn menig is dat het misschien teveel focust op de negatieve patronen, terwijl het net zo belangrijk is om de positieve te zien en er kracht uit te putten. Ik begrijp nu heel goed wat de negatieve patronen waren in mijn eigen relatie, en waar ze vandaan kwamen, maar wat is het nu juist dat ervoor zorgt dat je je veilig voelt bij juist die ene persoon? Mijn vriend heeft het 3 weken geleden uitgemaakt omdat hij ervan overtuigd was dat hij mij ongelukkig maakt en we bijgevolg niet bij elkaar passen. Ik was er kapot van, we zaten vast in het patroon van aanvallen en terugtrekken. Ik was alleen nog maar boos of slechtgezind de laatste 2 maanden, maar ik heb nooit 1 seconde gedacht dat hij mij niet gelukkig kon maken. Spijtig genoeg was dit niet de doodsteek voor onze relatie, wel onze eerste echte ruzie, die zo escaleerde dat ik mijn spullen gepakt heb en even weg wou zijn. Heel even maar, 1 dag, ik had even lucht nodig, ik wou hem niet verlaten. Maar hij dacht van wel, en is ingestort. Mijn grote sterke macho lag op de grond te huilen en te smeken dat ik hem niet mocht verlaten. Als vanzelfsprekend heb ik hem meteen vastgehouden en getroost, hem verzekerd dat ik zou blijven. Ik zag dat hij zelf enorm geschrokken was van zijn reactie, hij had mij te dicht laten komen, was de controle kwijt. Zijn liefde voor mij was mijn wapen geworden. Het heeft zeker nare herinneringen naar boven gebracht, uit tijden dat hij aan zichzelf beloofd heeft dat hij zich nooit nog in de steek gelaten wou voelen door iemand waar hij zoveel om geeft. Daarna nog een maand protestpolka en toen hij echt helemaal uitgeput was volgde de breuk. De rollen waren omgedraaid nu, ik heb hem die avond zelf gesmeekt om me niet te verlaten. Ik begreep er niks van toen, wat er allemaal gebeurd was, maar zie het zo helder nu. Vooral wat ik zelf fout deed en hoe hij er stilaan aan kapot ging, ik schaam me diep. Maar onze positieve patronen hebben me de kracht gegeven om er in te geloven, want we vullen elkaar zo goed aan. We maakten elkaar al zo gelukkig voor de polka begon, en als hij dit alles ook kan inzien zullen we hier enkel sterker uitkomen, elkaar nog gelukkiger maken. Dan is er niets meer dat we niet kunnen overwinnen samen! Hij heeft tijd gevraagd, en ik zal hem ook tijd geven. Ik heb hem dit weekend kunnen uitleggen wat ik hier allemaal neerpen, en ik had echt het gevoel dat hij het begon te begrijpen, al gaat dit allemaal wat trager bij hem dan bij mij. Hij leek vooral opgelucht dat hij mij niet ongelukkig maakt. Aan alles kon ik zien dat hij nog enorm veel om me geeft, hij is nooit boos geweest, heeft me nooit iets verweten, hij is enkel bezorgd. Het wordt een moeilijke tijd voor mij nu, want de afstand die we nu houden maakt me natuurlijk onzeker. Wat als hij me toch niet meer durft te vertrouwen? Ik weet niet goed wat ik moet doen nu, ik laat hem met rust, dat is geen probleem. Maar ik heb nog spullen van mij bij hem staan, ook meubels, ik had al gezegd dat ik ze volgend weekend kom halen. Hij grapte dat het wel idioot zou zijn als we binnenkort opnieuw alles moeten verhuizen moest hij me terug willen. Een vriend heeft me afgeraden om de meubels op te halen, dat zou het te definitief maken, kan hem misschien het gevoel geven dat ik er niet meer voor hem ben en dan geeft hij zeker op. Maar als ik alles laat staan dan erken ik niet dat hij er een punt achter gezet heeft, dan heeft hij de controle niet. Ervaring leert me dat als ik iets van hem gedaan wel krijgen, dat ik het dan moet los laten. Zou jij mij hier advies in kunnen geven? Alvast bedankt!
Wow Yana, wat bijzonder hoe je deelt hier! Het raakt me met hoeveel bewustzijn en liefde je schrijft over wat zich heeft voorgedaan. Ik heb veel bewondering hoe je verantwoordelijkheid neemt voor je eigen aandeel, voor je eigen gevoelens en je je deze toe-eigent. Het voelt erg liefdevol hoe je over je vriend en je relatie tot hem schrijft. Wat heb je grote en moedige stappen genomen om de verbinding weer te herstellen, om weer toenadering te zoeken!
Wat me ook raakt is je compassie met de kwetsbaarheid van je vriend. Het is een thema dat ik vaak zie bij stellen die ik begeleid en in contacten met vrouwen … dat het voor vrouwen (en voor de mannen zelf overigens ook!) zo onduidelijk is hoeveel kwetsbaarheid er is, hoeveel gevoeligheid, onder een buitenkant die zich sterk probeert te tonen. Het is één van de dingen die het boek en onderzoek van Sue Johnson ook zo laat zien: mannen zijn even bang om hun partner te verliezen als vrouwen, en ze hebben de veiligheid, de verzekering dat hun partner blijft, dat ze genoeg zijn voor hun partner, dat hun partner gelukkig voelt in hun aanwezigheid even hard nodig. Het is bij mannen hooguit soms anders zichtbaar (of niet zichtbaar) … de angst (en soms paniek) kan zich anders uiten dan bij vrouwen … Dezelfde bindingsbehoeften echter – en dezelfde (ont)hechtingsangsten.
Ik vind het ook mooi om te lezen hoe je – zonder je ogen te sluiten voor wat niet werkt (“negatieve patronen”) – graag je aandacht richt op wat wel werkt (“de positieve zien”). Er is één ding waar ik je toe zou willen uitnodigen om eens je gedachten over te laten gaan: je schrijft een paar keer over “elkaar (of de ander) gelukkig maken“. In mijn trainingen, events en coaching begin ik altijd met het maken van afspraken die een fundament, een “container” vormen voor veilig en vrij te kunnen exploreren. Ik nodig stellen graag uit ook in hun relatie dergelijke afspraken te maken, of beter “overeenkomsten” (het Engelse “agreement”: dingen die je overeenkomt met elkaar, waar je beiden achter staat). Een basis afspraak in events (ook met stellen) is bijvoorbeeld dat elke deelnemer verantwoordelijk is voor zijn eigen welbevinden. En daar ook verantwoordelijkheid voor neemt. Dit impliceert ook dat niemand verantwoordelijk is voor het welbevinden van een ander (ook niet als die ander je partner is). Je bent in de training voor jezelf. En dat overigens zonder onze invloed op anderen, ons effect op anderen te ontkennen!
Mijn uitnodiging aan stellen is om – als dat goed voor hen voelt – overeen te komen dat ze niet verantwoordelijk zijn voor het geluk van de ander. Dat ze elkaar niet gelukkig hoeven te maken en dat elk verantwoordelijk is voor zijn / haar eigen geluk en welbevinden. Wat niet wegneemt dat het heerlijk is om dingen te doen waar een ander blij van wordt en daarvan (samen) te genieten. Mm … mooi onderwerp voor een volgend blog 😉
Nu naar je vraag over wel of niet je meubels weghalen. Het is zo mooi te lezen hoe er weer toenadering is tussen jullie. En ja, het is – ook eigen ervaring – zo lastig om te gaan met afstand in relatie tot wie je lief is, en zeker je partner. Het is heel natuurlijk dat die neiging tot afstand houden er nu is en ook heel natuurlijk dat het je onzeker maakt. Het is één van de onvermijdelijke aspecten van je hart openen … het risico om gekwetst te worden, het risico om (vooral oude) pijn te voelen bij een breuk, of afwijzing, of conflict. Het klinkt goed dat je hem tijd wil geven om helder te krijgen wat hij wil in relatie tot jou, dat je geen druk wilt uitoefenen. De kunst nu, lijkt me, is om wel helder en open te zijn over wat jij wilt, over jouw verlangen in relatie tot hem, ZONDER druk uit te oefenen, vanuit een energie dat hij zich vrij kan voelen in zijn eigen tempo helderheid te krijgen voor zichzelf. Mijn suggestie over dit onderwerp zou zijn: bespreek het open met hem. Je kunt hem weten laten weten waar jij staat (wat ik begrijp is dat “Ik wil graag met je verder als jij dat ook wilt, en ik heb geen haast met het ophalen van mijn meubels, maar ik wil ook respecteren als jij het beter vind als ik ze kom ophalen. Ik wil je verzekeren dat ik je niet kwijt wil, en dat als ik mijn meubels kom ophalen, dat dat niet betekent dat ik niet meer open sta om met je verder te gaan. En ik wil je graag de ruimte geven om in je eigen tempo helder te krijgen wat jij wilt – en als het je helpt dat ik mijn meubels ophaal, doe ik dat graag.”) Als ik je goed beluister kunnen de meubels wat jou betreft blijven staan, klopt dat? Je zou hem dat kunnen zeggen, en vragen wat hij wil. Met de verzekering dat zelfs als hij voor nu graag wil dat je de meubels haalt en jij dat ook doet, het wat jou betreft niet betekent dat er een definitieve punt gezet wordt. Dat het slechts een stap is in het proces om elk helder te zijn in hoe je met elkaar verder wilt (of niet).
Tot slot: als ik goed begrijp is het voor jou helder dat je verder wilt met je vriend, als hij dat ook wil. Wellicht kun je hem vragen wat hij van jou nodig heeft om je weer te kunnen vertrouwen … Tegelijk wetende dat in jou vertrouwen ZIJN “job” is … jij kunt niet meer dan open en eerlijk zijn … en wat ik van je lees is dat precies wat je doet.
Dank je voor je vraag en alles wat je hier zo open deelt! Ik hoor graag of je iets kunt met mijn respons. Henny
Dag Henny,
Bedankt voor je snelle reactie en bemoedigende woorden, doet echt deugd om te lezen!
Het stukje dat je schrijft over de verantwoordelijkheid nemen voor je eigen geluk is echt de nagel op de kop, ik kijk al uit naar de blog hierover! Ik ben ervan overtuigd dat het zelfs dit is dat ervoor gezorgd heeft dat onze relatie 3 maanden geleden uit het lood werd geslagen: omdat ik mezelf niet meer gelukkig kon maken, ik wist niet meer hoe. En dat het gevoel van verlies van verbondenheid bij mijn vriend hier het gevolg van was, omdat hij dacht dat hij het probleem was. Ik heb het hem ook verteld in ons gesprek van dit weekend, dat ik van al deze inzichten zoveel energie krijg, dat ik nu echt het gevoel heb dat ik de sleutel voor mijn eigen geluk in mijn handen heb, en dat ik niet kan wachten om opnieuw de verantwoordelijkheid te nemen hiervoor. Ik denk dat het voor hem heel belangrijk is dat ik me nu niet afhankelijk van hem opstel, zelfstandigheid zal hij veel aantrekkelijker vinden om naar terug te keren, hij zal zich er veel veiliger bij voelen. Vandaar ook mijn dilemma ivm de meubels. Dit alles wil natuurlijk niet zeggen dat ik het niet duidelijk heb gemaakt dat ik hem nog steeds doodgraag zie en terug wil. Hij weet het heel goed, ik heb het hem verteld en laten zien dat ik nog steeds het volste vertrouwen heb in onze relatie en dat ze zelfs beter kan worden dan ze ooit was. Ik heb hem ook gezegd dat ik nu nog op hem zal wachten, dat ik hem alle tijd geef, maar dat ik ook wel verder wil met mijn leven, dat stilstaan geen zin heeft en me niet zal helpen mijn geluk na te jagen. Daarom leek het me logisch om alles mee te nemen wat van mij is, en hij heeft er zich ook geen vragen bij gesteld (maar dit komt meestal later bij hem vermoed ik :)). Maar praktisch gezien is het niet handig, ik heb de meubels niet nodig, ze staan zelfs eerder in de weg, en hij moet op zoek naar nieuwe… Ik zou het hem op de man af kunnen vragen, eerlijk en open zoals jij voorstelt, maar dat durf ik niet denk ik, dan stel ik hem vragen die hij niet meteen kan beantwoorden, want ik weet zeker dat hij het ook niet weet. Praten over gevoelens werkt écht niet voor hem, hij blokkeert en voelt zich absoluut onveilig. Een extra hindernis voor mij 😉 Ons gesprek ging wel heel goed dit weekend, omdat ik vol blijdschap en vertrouwen hem eigenlijk heel goed nieuws bracht. Hij zei dat ik hem beter lijk te kennen dan hijzelf. Alles wat belangrijk is, is gezegd denk ik, dus vanaf nu zou ik het graag vrolijk en luchtig houden, flirterig zelfs. Ik hoef het niet te herhalen (met woorden) dat ik er nog voor hem ben, dan zet ik hem onder druk en hij weet het heel goed wat ik voor hem voel. Zaterdag voelde het weer net of we elkaar nog maar pas kenden, ik denk dat ik hem zelfs opnieuw verliefd kan maken, aan aantrekkingskracht is er absoluut nooit een gebrek geweest 🙂
Groeten,
Yana
Hallo Yana,
Mmm, weer mooi om je respons te lezen. Ik voel veel energie in mij, en blijdschap, vertrouwen en kracht als ik lees wat je deelt. Prachtig wat je schrijft over “zelfstandigheid zal hij veel aantrekkelijker vinden”. Je raakt daar het thema van ‘polariteit’ in relaties, het spanningsveld in onszelf en tussen ons en de ander wat ons en onze relatie zo magnetisch maakt. Grotere zelfstandigheid vergroot de polariteit en daarmee je aantrekkingskracht. Datgene wat “co-dependency” genoemd wordt, versmelten in elkaars energie en gevoelens, afhankelijk voelen van elkaar, is een polariteit-killer … kan één van de redenen zijn waarom sommige relaties doodbloeden. Mooi dat je de intentie hebt en leeft om op eigen benen te staan, emotioneel gezien en je verantwoordelijkheid voor je eigen geluk te nemen.
Wat ik ook zo mooi vind is hoe je je vriend niet onder druk wilt zetten en sensitief bent in hoeverre je dat doet. M.a.w. je bent alert hoe wat jij doet en zegt bij hem landt. Wat het met hem doet.
Als ik nu één ding mag voorleggen aan je: er is nog een spanningsveld dat cruciaal is in relaties … het spanningsveld tussen zelfstandigheid en afhankelijkheid. Tussen verantwoordelijkheid nemen voor ons zelf, en onze gevoelens, emoties en behoeften EN erkennen wat we nodig hebben van een ander. Menselijke behoeften zoals aandacht, aanraking, verbinding. Vanuit mijn perspectief is het belangrijk dat we in een relatie zowel kunnen leven met de zelfstandigheid van onze partner, als dat onze partner ons ook nodig heeft, dus zowel ook met de onafhankelijkheid van de ander, als de afhankelijkheid, zowel de kwetsbaarheid, als de kracht (ook dat verhoogt overigens weer de polariteit, de aantrekkingskracht). Nu is mijn vraag: als je niet open en eerlijk durft te vragen / bespreken wat je zou willen vragen / bespreken … ben je dan voor je vriend aan het zorgen? Wat is de consequentie van dingen binnen houden uit angst? Zou je OK kunnen zijn met je vriend een vraag stellen en hem de ruimte kunnen geven het niet te weten? Niet (gelijk) te hoeven beantwoorden? Het is fantastisch dat het weer voelde als toen jullie elkaar pas leerde kennen. Het is fantastisch om opnieuw verliefd te worden, te zijn. Dat is wat in mijn ogen mogelijk is als we leven volgens het motto “Liefde is een werkwoord”. Ik hou erg van dit citaat (ik weet nu niet van wie): “I have fallen in love many times. Everyday with you.”
Het is niet mijn intentie je welke kant dan ook op te “duwen” … en ik zou je het volgende willen voorleggen om eens stil bij te staan: op wie wil je dat je vriend verliefd wordt: op wie jij bent, zonder dat je je terughoudt, inhoudt? zonder dat je probeert te zijn wat je denkt waar je partner verliefd op zal zijn? Of op datgene wat jij denkt dat het is waar hij verliefd op wordt … een beeld waar jij aan probeert te voldoen? Wil je in zijn aanwezigheid volledig jezelf kunnen zijn? Of wil je je voortdurend afvragen hoe hij zich voelt en daar jouw presentie aan aanpassen? Wil je hem verliefd maken of wil je dat hij verliefd wordt door simpel te zijn wie je bent …?
Ik wens je veel plezier met flirten, het klinkt erg “juicy” allemaal wat je deelt. Een prachtige tijd, deze nieuwe periode van elkaar weer ontdekken en voorzichtig deurtjes openen naar nieuwe niveaus van verbinding, plezier en magnetisme!
HARTelijke groet, Henny
PS Dat over gevoelens praten voor sommige mannen (wellicht veel!) niet werkt is heel herkenbaar. Ik denk overigens dat dat niet komt omdat ze dat niet kunnen, maar omdat – zoals jij zo haarscherp schrijft – het onveilig voelt voor hen, en zij daarom blokkeren. Betekent dat er veel veiligheid nodig is … en wat ik tot nog toe zie, als die veiligheid gecreëerd wordt, kunnen veel mannen uitstekend over hun gevoelens praten – en blijken ze vaak veel en veel sensitiever dan menigeen zou verwachten. Ook een mooi onderwerp voor een ander blog … 😉
(dank je voor voor alle inspiratie!)
Dag Henny,
Hartelijk bedankt voor al deze nieuwe inzichten, weer stof tot nadenken, ik kan hier echt heel veel mee! Uiteindelijk heb ik hem gewoon gebeld wat betreft de meubels, we zijn zonder veel moeite overeengekomen dat ze gewoon blijven staan. En dat stemt me blij, want dat wil toch wel duidelijk zeggen dat ook hij er nog geen punt achter gezet heeft denk ik. En zo voelt het ook gewoon aan als ik hem zie of spreek.
Maar nu eerst heeft hij tijd en ruimte gevraagd, en ik denk dat er (even?) een periode van radiostilte zal aanbreken alvorens we het flirten kunnen hervatten.. Spijtig genoeg, want het zal toch moeilijk worden om erin te blijven vertrouwen zonder hem te spreken of te zien.
Ik probeer me sterk te houden en deze gebeurtenissen niet als een einde te zien, maar wel als een nieuw begin. Ofwel het nieuwe begin van onze relatie, hechter dan ze ooit is geweest, ofwel het begin van de rest van mijn leven. Gewapend met deze wetenschap kan ik er alleen maar sterker uitkomen. Wordt vervolgd.
Yana
Dat klinkt mooi, Yana! En dank je voor je waardering 🙂
Wat een krachtig voornemen, om deze gebeurtenissen te zien als een nieuw begin, waarvan dat dan ook een begin mag zijn.
Wens je veel genieten in die wetenschap van het wonder van alle moois dat zich mag ontvouwen …
HARTelijke groetjes, Henny
Hallo Yana, ik ben benieuwd hoe het met je gaat. Nieuwsgierig naar je vervolg …
Hierbij ook een vervolg van mijn kant – misschien vind je het leuk om te lezen:
https://hennycramers.com/relatieproblemen-oplossen-door-vrouw/
HARTelijke groet, Henny
Hallo. Leuk artikel en o zo herkenbaar. Ikzelf zit momenteel vast in het 2de patroon, waarbij ik de aanvaller ben en mijn man zicht terugtrekt, mij gewoon negeert. Het lijkt of ik gedurig tegen de muren zit te tieren, en die muren antwoorden niet … pathetisch eigenlijk, van op afstand bekeken … Ik wil wel die eerste stap zetten, maar ik weet niet hoe. Ik ben bang voor zijn reactie. Als ik roep weet ik dat hij niet gaat reageren, maar als ik rustig wil praten zegt hij direct ” hopla daar gaat ze weer ..” en dan klap ik volledig dicht, of ga ik weer te aanval. Ik had voorgesteld om in relatietherapie te gaan, maar dat wil hij resoluut niet, want het probleem ligt bij mij, niet bij hem … Hoe geraken we hier uit ? Ik zie mijn man nog graag, ik wil nog proberen, voor mij, voor ons en voor de kinderen, maar ik begin steeds meer te twijfelen, heb het gevoel dat ik mijn tijd verdoe, dat ik beter verdien…
Dank je, Sandra, voor je compliment en voor je openheid hier te delen hoe je je voelt in je relatie. En ik kan weer terug zeggen … zo herkenbaar … Een schrale troost misschien, maar weet in elk geval dat er niets mis is met jou en je man. Wat je beschrijft komt zó veel voor. We hebben eenvoudig niet geleerd hoe we een relatie werkend en veilig kunnen houden – en de meesten van ons hebben niet echt goede voorbeelden gehad.
Je zet al een paar mooie stappen: je herkent jullie patroon, je herkent en erkent je eigen aandeel daarin, je erkent dat je je man nog graag ziet en je stelt een vraag: “hoe geraken we hier uit?” En natuurlijk verdien je beter! We verdienen allemaal een gezonde, veilige, voedende relatie. Een relatie waarin we verbinding en intimiteit kunnen ervaren. Mag ik je vragen: wat is “het probleem”? waar wil je het over hebben als je “rustig wil praten” en je man reageert met “daar gaat ze weer”? en weet je wat er volgens je man bij jou ligt? En ik ben ook benieuwd wat is het wat je mist? Wat je wilt?
Henny
Eigenlijk weet ik zelf niet zo goed wat het probleem is en hoe het allemaal begonnen is – ik denk met de komst van de kinderen – ik erger mij gewoon aan alles in hem, aan wat hij doet en aan wat hij niet doet. Maar als ik echt verder nadenk (heb al veel zitten denken de laatste jaren), wil ik alleen wat meer erkenning, wat meer respect en geborgenheid. Dat is toch niet zo veel gevraagd ? Anderzijds merk ik ook dat ikzelf ook geen toenadering meer zoek. Ik weet gewoon niet meer hoe. Als ik dan eens naar hem toega voor een knuffel zie ik zijn ogen al rollen… hij vindt dat ik te veel zeur, de hele tijd… en dan sluit hij zich af. Hij kan niet over gevoelens praten, hij zegt dat dat bij hem thuis niet mocht. Maar waarom kon het dan vroeger wel en nu niet meer ? Ik heb het gevoel dat ik de enige ben die hier vecht voor onze relatie en dat het hem niet kan schelen. Voor hem is alles goed “zolang ik maar niet zaag”… maar als gewoon praten al zagen is..ik voel mij gewoon moe gestreden.
Hoi Sandra, ja, dat is waar bij veel stellen dingen veranderen, met de komst van kinderen. Het wordt dan vaak lastiger om zowel voldoende tijd voor onszelf te vinden en voldoende tijd en energie om te genieten van samen zijn. Met kinderen geldt waarschijnlijk nog veel sterker de uitspraak “Liefde is een werkwoord”.
Erkenning, respect en geborgenheid zijn in mijn ogen hele basale, universele menselijke behoeften. Dus dat lijkt me zeker niet te veel gevraagd. Vele “spirituele” stromingen willen ons leren “alles” in onszelf te vinden. Hoewel ik denk dat daar een kern (of element) van waarheid in zit, geloof ik dat we niet ALLES in onszelf kunnen vinden. Dat we ook anderen nodig hebben. Bij voorkeur op een gezonde manier.
Mm … ik begrijp dat je moe gestreden voelt. Wat het nog lastiger kan maken te leven met oningevuld verlangen, niet beantwoorde behoefte … het strijden kan ons nog hoop op betere tijden geven. Hoop die de pijn verzacht van het oningevulde, het niet beantwoorde … Het strijden dat nog een gevoel van controle kan geven, van invloed.
Als je wilt, nodig ik je graag uit tot een experiment, Sandra. Wordt vervolgd. Henny
Bedankt Henny.
Hallo Sandra, zoals als gezegd in mijn laatste reactie: “wordt vervolgd”. Hier is dat vervolg dan … en een beschrijving van het experiment waartoe ik je uitnodigde. Misschien vind je het leuk om te lezen?
https://hennycramers.com/relatieproblemen-oplossen-door-vrouw/
Hoop dat het je goed gaat!
HARTelijke groet, Henny
Ik zit in een impasse. Moeilijk om met een stier als sterrenbeeld en ik weegschaal te communiceren. Houd nog heel erg veel van hem en hij ook wel van mij denk ik, maar zegt steeds wil gen vaste relatie. Hij is net bijna een jaar uit een scheiding van een huwelijk van 30 jaar. Moeilijke relatie gehad.En ik denk dat hij zijn verloren jaren met vrienden wil inhalen. Is zeer actief in het voetballeven en de rst. Vandaaruit zijn er allerlei activiteiten met de nodige biertjes. Er is nooit ergens een plekje voor mij. Terwijl in het begin van onze relatie hij heel erg verliefd z\
was op zijn manier, u begrijpt dat ik na een jaar niet meer weet hoe hem te breiekn.We hebben er een soort van punt achter gezet omdat hij tijd met zijn kinderen wilt en niet goed in zijn vel zit. En zich hoopt beter te voelen als hij wat los van me is. Ik laat hem enorm vrij. Maar weet het echt niet meer. Hopeloos verliefd
Hallo Renate,
Ja, ik kan me voorstellen hoe je je vast voelt zitten en hoe lastig het is om te weten om te gaan met je situatie. Het is mooi om te lezen wat jullie (gehad) hebben samen en hoeveel je van hem houdt. En ik begrijp hoe pijnlijk het kan zijn als je je daar nu geen weg mee weet en het gevoel hebt hem niet (meer) te kunnen bereiken.
Het zijn niet de meest eenvoudige omstandigheden waarin je verliefd bent geworden. Het los komen van een huwelijk van 30 jaar, het verwerken van de scheiding en een weg vinden om goed met de kinderen te blijven omgaan zijn geen kleinigheid! En een jaar is dan nog maar heel kort …
Sommige dingen die je schrijft maken me nieuwsgierig. Je schrijft bijvoorbeeld dat jullie er “een soort van punt” achter hebben gezet. Wat betekent dat?
Ik ben ook benieuwd of je een vraag hebt. Je zegt “ik weet het echt niet meer”. Wat is het dat je niet meer weet?
Hoewel ik absoluut niet weet of voor jou van toepassing, deel ik graag vast iets met je over mijn eigen ervaring, naar aanleiding van wat je deelt. Je schrijft dat je “hopeloos verliefd” bent. Ik ken dat gevoel zo goed. En voor een deel heb ik, naast ervan genieten, ook geleerd er kritisch naar te kijken. Heb ik ervaren hoe voor mij in “hopeloos verliefd” ook een afhankelijkheid kan zitten waarin ik dingen (de ander, de relatie) mooier probeer te maken dan ze wellicht in werkelijkheid zijn. Waarin ik meer verliefd ben op een droom, dan op wat er werkelijk is. Verliefdheid kan de mooie ervaring hebben dat we het gevoel hebben met elkaar te versmelten, maar we kunnen ons daar ook in verliezen. Kwijt raken wie we zelf zijn. En … als één van de twee zich uit die versmelting terugtrekt (wat op zich een gezonde relatie niet in de weg hoeft te staan), kan dat pijnlijk zijn voor de ander als die er graag in wil blijven.
Mm, ik realiseer me dat er nog meer nieuwsgierigheid is … wat is jouw verlangen? hoe zou je ideale relatie eruit zien?
Tot slot … als ik zo je ervaringen en situatie lees, lijkt het me een goed ding dat hij zich wil richten op zich beter voelen. En het zou goed kunnen dat het hem kan helpen een tijd lang los(ser) van je te zijn (hoewel ik natuurlijk niet weet hoe “close” jullie waren en wat “los” in jullie geval betekent). Zoals gezegd, met waar hij vandaan komt is een jaar na scheiding nog een korte periode! Dat je hem vrij laat lijkt me niet verkeerd …
Nou, ik hoor graag van je. Dank je voor je openheid en je moed om hier je hart te delen!
Henny
Wat een duidelijke,en behulpzame stukken die je geschreven hebt.
Bij deze in hoop van zege dat het werkt,maar ze zo gelezen te hebben,geeft het mij het gevoel dat ze zeker kunne werken,en jah,ik herken ons erin.
Henny,hoop veel van je te kunnen leren.
Fijn te lezen dat het behulpzaam is, Ticcy, dank je! En ik ben nieuwsgierig of er dingen bij zijn die inderdaad werken voor je.
Mooi geschreven en heel herkenbaar. Ik ben de ‘aanvaller’ en ‘eiser’ in onze relatie, mijn partner de vluchter. Zit zelf sinds kort in de derde fase. Ik trek mij ook terug om voort te kunnen. Ik wil zeker de eerste stap zetten en heb dit al meermaals gedaan. Maar mijn partner kan zich nog steeds niet terug openstellen voor mij. Ik vrees dat het dan een hopeloze zaak wordt. Ik kan niet alleen blijven vechten voor onze relatie. Spijtig, want ik zie hem heel graag en ik weet dat hij mij diep vanbinnen ook nog graag ziet …
Dank je, Veerle, behalve voor je mooie feedback over het artikel vooral ook voor wat je zo open en eerlijk deelt over jezelf en je eigen relatie. Zo krachtig dat je erkent en toe-eigent wat je eigen beweging is in de relatie met je partner en je eigen aandeel in de dynamiek van afsluiten en terugtrekken.
Mooi ook hoe je onveranderd contact hebt met dat je hem heel graag ziet en het vertrouwen dat hij jou ook nog graag ziet, ook al voel je dat je nu geen toegang hebt tot hem, of minder dan je zou willen.
Ik ben benieuwd, Veerle, als je daar iets over wilt delen, wat doe je als de eerste stap zet, hoe ziet dat uit? En wat gebeurt er dan waardoor je voelt dat je partner zich niet terug kan openstellen?
Het is een te lang verhaal om hier te delen. Ik zal proberen om het kort te omschrijven. Er is iets gebeurd waardoor mijn vriend gekwetst is. Denk nu niet dat ik hem bedrogen heb of zo, daar heeft het absoluut niks mee te maken. Het was iets dat ik niet heb kunnen voorzien en anderen verzekeren mij dat ik ook niet echt iets verkeerds gedaan heb. Hij is gewoon geraakt in zijn gevoel en ik besef nu dat dat vooral met zijn verleden te maken heeft en ik kan dat ook plaatsen wat mij zijn reactie een klein beetje doet begrijpen. Hij is letterlijk weggegaan, heeft zijn gevoel voor mij afgesloten en wil er niet meer over praten. Ik heb hem gezegd dat het mij spijt dat ik hem gekwetst heb en dat dit nooit mijn bedoeling is geweest. Ik heb hem zelfs gezegd dat ik zijn gevoel ergens begrijp, maar heb hem ook gevraagd om het eens van mijn kant te bekijken. Dat lukt hem blijkbaar niet. Hij blijft in die negatieve spiraal hangen en op deze manier geeft hij ons ook geen kans meer. Ik was in het begin helemaal in paniek en heb hem letterlijk gesmeekt om ons nog een kans te geven, wat fout was, besef ik nu. Maar nu doe ik dit al een paar weken niet meer, maar heb niet het gevoel dat het betert. Hij is ook overwerkt, al een hele tijd trouwens en zonet heeft hij mij nog gezegd dat zijn werk op de eerste plaats komt. En dat raakt mij dan weer, meer dan ik zelf wil toegeven. Ik kom uit een huwelijk waar het werk van mijn partner het belangrijkste was. Ik wil dit niet meer opnieuw! Ik zie hem nog graag, maar ik begin te vrezen dat liefde niet altijd genoeg is …
Hallo Veerle,
Om te beginnen opnieuw mijn bewondering voor je openheid hier en de wijze waarop je verantwoordelijkheid neemt vanuit jezelf.
Wat je beschrijft is vaak zó lastig om mee om te gaan. Als één van beide partners zich (diep) gekwetst voelt en er mogelijk ook pijnlijke stukken uit het verleden geraakt zijn (wordt vaak “pain body triggers” genoemd), kan het erg moeilijk zijn voor de gekwetste partner zich weer te openen. Wat vaak nog meer bemoeilijkt wordt doordat het sluiten van de gekwetste partner de ander weer kan “triggeren”, waardoor beiden de neiging kunnen hebben om te sluiten en terug te trekken.
Ik begrijp hoe het jou ook raakt dat je partner heeft gezegd dat zijn werk op de eerste plaats komt. Gezien wat je deelt over je ervaring in je huwelijk kan dat een “pijn lichaam trigger” voor jou zijn. En ik begrijp ook dat je dat niet opnieuw wilt!
Ik was begonnen aan een wat uitgebreidere respons op jouw reactie, maar heb eerst nog enkele vragen.
De eerste is: je schrijft dat je partner “letterlijk is weggegaan”. Hebben jullie wel nog een relatie? En leven jullie (nog) samen?
De tweede is: zou je het prettig vinden als ik hier, voor wat het waard is, enkele suggesties zou doen?
Zo ja, wat zou dan je belangrijkste vraag zijn?
Henny
Mooi blog Henny!
Hallo Liesbeth, dank je, fijn om van je te horen!
Beste
Ik ben momenteel al 1 jaar en 9maand samen met men vriendin maar sinds een maand of 3 gaat het echt slecht tussen ons we wonen wel samen maar leven apart hebben bijna alle dagen discussie door mijn onzekerheden en momenteel vraag ik veel bevestiging had ook gevraagd of ze wel nog verder wou maar ze reageerde niet dus ben ik beginnen pushen wat idd verkeerd was van mij maar op zo een moment neemt precies men angst het over. Ze zij dus dat ik haar echt tot het uiterste aant drijven ben en dat het precies is dat ik dat wou horen van dat ze er een punt achter zou zetten ze heefr de woordzn dus niet uitgesproken. Maar is niet wat ik wou ik wou gewoon dat ze zij van ja ik wil nog verder … we doen ook niks nog samen ze zit heel vaak op haar gsm met iemand anders te sturen waardoor ik dan nog onzekerder word als ik ze dan er over aanspreek krijg ik als antwoord als ze met mij praat dat het haar tonnen energie kost en alq ze met iemand anders praat niet.
Dus ik hoop hier echt een paar tips te krijgen want ik weet het echt niet meer.
Hallo Svl,
Allereerst sorry voor de late reactie. Ik had je bericht tussen een veelheid van berichten over het hoofd gezien.
Nu benieuwd of je vraag nog actueel is.
Wat ik je vast wil teruggeven is dat onzekerheid en angsten in de eerste plaats aandacht van onszelf vragen, in plaats dat we het proberen in de relatie op te lossen. Temeer als het onzekerheden zijn die ook buiten de relatie spelen. En benieuwd … weet je wat het is dat maakt dat je vriendin zegt dat het praten met jou haar tonnen energie kost?
Ik hoor je graag.
Hartelijk groet, Henny
Beste Henny, mooi èn herkenbaar stuk. Groet, Ellen
Dank je Ellen, wat leuk je reactie te ontvangen!